-
1 venaticus
vēnātĭcus, a, um [st2]1 [-] relatif à la chasse, de chasse. [st2]2 [-] en chasse = en quête. --- Plaut. Cap. 85. - canes venatici, Cic. Verr. 4, 31: chiens de chasse.* * *vēnātĭcus, a, um [st2]1 [-] relatif à la chasse, de chasse. [st2]2 [-] en chasse = en quête. --- Plaut. Cap. 85. - canes venatici, Cic. Verr. 4, 31: chiens de chasse.* * *Venaticus, pen. corr. Adiectiuum: vt Venaticus canis. Cic. Chien de chasse. -
2 venaticus
vēnāticus, a, um [ venor ]1) охотничий (catulus H; canis Pl, C) -
3 venaticus
-
4 venaticus
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > venaticus
-
5 vēnāticus
-
6 venaticus
I.Lit.:* II.canis,
a hunting-dog, hound, Plaut. Mil. 2, 2, 113; Cic. Verr. 2, 4, 13, § 31; cf.:genus canum,
Varr. R. R. 2, 9, 2:catulus,
Hor. Ep. 1, 2, 65.—Transf.: prolatis rebus parasiti venatici sumus, i. e. lean or gaunt like hounds, Plaut. Capt. 1, 1, 17. -
7 venaticus
, venatica, venaticum (m,f,n)охотничий -
8 Speothos venaticus
1. LAT Speothos venaticus Lund2. RUS кустарниковая собака f3. ENG bush dog, vinegar fox4. DEU Waldhund m5. FRA chien m des buissonsVOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Speothos venaticus
-
9 Acinonyx jubatus venaticus
NLD Aziatische jachtluipaard -
10 Speothos venaticus
ENG bush dogNLD boshondGER WaldhundFRA chien des buissons -
11 canis
I is m., f.1) собака, пёсc. femina Vr — сукаc. venaticus Pl, C — охотничья собака, гончаяc. catenarius Sen — цепная собакаc. tergeminus и vipereus O, Tartareus M или Stygius SenT — Cerberuscave canem Vr, Pt — берегись собаки ( надпись на воротах или дверях)venatum ducere invītas canes погов. Pl — насильно вести собак на охоту (т. е. поступать с кем-л. по своему произволу)3)4) созвездие Пса (см. Canis II)5) самый неудачный бросок при игре в кости (когда каждая из четырех костей показывает по одному очку) Prp, O, Su6) шейная колодка Pl (v. l.)II Canis, is m.Ex:C. major Vtr, V etc. — созвездие Большого Пса, к вост. от Ориона (самая крупная звезда в нём — Canicula или Sirius); ранний восход этого созвездия, в середине июля, возвещал наступление самой знойной поры1) созвездие Малого Пса (к югу от экватора) Vtr, O2) в мифологии — пёс Эригоны, дочери Икария O -
12 venaticius
-
13 canis
canis, is, c., (κύων, Genet. κυνός), der Hund, I) eig.: c. femina, Hündin, Varr.: c. feta, Enn. fr.: c. praegnans, Varr.: partu gravida, Iustin. 43, 4, 4: c. alba, Sen.: c. villaticus, Col.: c. venaticus, Plaut. u. Cic.: c. extrarius, Suet.: c. catenarius, Sen.: c. pastoricius, Apul.: c. gregarius, Porph. Hor.: c. acer, c. sagax, Enn. fr. u. Cic.: c. obscoena, schamloser, Verg.: canes nocturni, Cic.: c. moestos edens eiulatus, kläglich heulender, Plin.: canis rabiosus, Cels.: rabiosa femina c., Plaut.: c. mordax, Plaut.: c. gravis, Ggstz. c. pernix, Col.: c. Laconicus, spartan. Jagdhund, Petr.: c. Molossus, molossischer Jagdhund, Lucr. u. Hor.: c. Echidnaea, Ov., od. c. tergeminus, Ov., od. vipereus, Ov., od. c. Tartareus, Mart., od. c. Stygius, Sen. poët., Zerberus: canes semidei, Anubis, Lucan.: alere canes ad venandum, Ter.: alere canes in Capitolio, Cic.: canem alligare ad ostium, Sen. rhet.: od. religare pro foribus, Suet.: circumdare canibus saltus, Verg.: immissis canibus agitare feras, Verg.: cave canem (als Inschrift an der Haustür), Varr. sat. Men. 143. Petr. 29, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 877; Titel einer Satura, Varr. sat. Men. 75. – Sprichw., α) cane peius et angue vitare, ärger fliehen als usw., Hor. ep. 1, 17, 30. – β) venatum ducere invitas canes (= jmd. trotz seines Sträubens zu etwas zwingen), Plaut. Stich. 139. – γ) canis a corio numquam absterrebitur uncto, an kleinen Riemen lernt der Hund Leder fressen, Hor. sat. 2, 5, 83. – δ) a cane non magno saepe tenetur aper (= auch ein Schwächerer wird oft eines Stärkeren Herr), Ov. rem. 422. – ε) canis timidus vehementius latrat quam mordet (= ein Furchtsamer schimpft wohl, aber er greift nicht an), Curt. 7, 4 (16), 13. – II) übtr.: A) v. Menschen: a) als Schimpfwort, Hund, zum Ausdruck der Unverschämtheit, Schmutzigkeit, des zynischen Wesens, Plaut. most. 41. Ter. eun. 803. Hor. epod. 6, 1 (vgl. sat. 2, 2, 56). Petr. 74, 9. Suet. Vesp. 13: dah. canes v. den zynischen Philosophen, Diogenes cum choro canum suorum, Lact. epit. 39, 4. – od. der Wut, Raserei, Plaut. Men. 714 u. 718. – b) von bissigen Menschen, besonders Anklägern, Cic. Rosc. Am. 57. Sen. ad Marc. 22, 5. – c) v. unterwürfigen Anhänger einer Person, Schmarrotzer, Kreatur, Clodianus canis, Cic. Pis. 23. – B) der Hund als Sternbild, a) canis maior, κύων, der große Hund, ein Sternbild auf der südlichen Halbkugel, nahe der Milchstraße, Vitr., Verg. u.a. – b) canis minor, auch Antecanem (s. d.), griech. προκύων, der kleine Hund, ein Sternbild am Äquator u. südl. von ihm, Ov.: dem Mythus zufolge der Hund der Erigone, der Tochter des Ikarus, dah. canis Erigoneïus u. Icarius, Ov. – v. beiden Hunden, Plur. canes, Varr. r. r. 2, 1, 8. – C) canis marinus, der Seehund, Sen. de ben. 2, 34, 2. Plin. 9, 110; u. canes mythisch von den Hunden der Scylla, Lucr. 5, 889 (892). Verg. Aen. 3, 432. Tibull. 3, 4, 89. Cic. Verr. 5, 146. – D) im Würfelspiele (lusus talorum), der unglücklichste Wurf, wenn jeder der vier Würfel die Zahl I zeigt (also der Wurf IIII), der Hundswurf, Pasch (Ggstz. Venus), canes damnosi, Prop. 4, 8, 46. Ov. trist. 2, 474: canem mittere, Aug. bei Suet. Aug. 71, 2. – dah. sprichw., tam facile homines occīdebat quam canis excidit, Sen. apoc. 10, 2. – E) eine Art Fessel, ut canem et furcam feras, Plaut. Cas. 389. – / arch. Nbf. canēs, is, c. (s. Varr. LL. 7, 32), Plaut. Men. 718; most. 41; trin. 170 u. 172. Enn. ann. 518. Lucil. sat. 1, 32 u. 6, 12.
-
14 deses
dēses, sidis, (desideo) aus Mangel an Rührigkeit müßig, träge, untätig, lungernd, der Lungerer, desidem domi sedere, zu Hause lungern, Liv.: desidem regem inter sacella vitam acturum, Liv.: ut eum splendidum atque hilarem potius quam luxuriosum aut desidem diceres, Vell.: canis venaticus agricolam desidem ab opere suo reddit, Cato: nec rem Romanam tam desidem umquam fuisse atque imbellem, Liv.: poet., des. passus, des. vita, des. anni, Stat. – / Nomin. deses (vgl. Prob. app. 198, 15), Ter. Maur. 1285 u. Gloss. (wo deses, ἄγνωστος, ῥάθυμος).
-
15 incommodesticus
incommodesticus, a, um, ein scherzh. nach venaticus gebildetes Wort = incommodus, Plaut. capt. 87.
-
16 canis
cănis, is, m. f. [st2]1 [-] chien, chienne. [st2]2 [-] chien (t. d'injure). [st2]3 [-] la Canicule (une constellation). [st2]4 [-] chien de mer. [st2]5 [-] le coup du chien (aux dés, c'est un mauvais coup: le joueur a obtenu les quatre as). [st2]6 [-] chaîne, carcan. - cane pejus vitare (aliquid): éviter (qqch) comme la peste. - cave canem: prends garde au chien. - damnosi facito stent tibi saepe canes, Ov. A. A. 2, 206: fais en sorte d'avoir souvent le coup de chien.* * *cănis, is, m. f. [st2]1 [-] chien, chienne. [st2]2 [-] chien (t. d'injure). [st2]3 [-] la Canicule (une constellation). [st2]4 [-] chien de mer. [st2]5 [-] le coup du chien (aux dés, c'est un mauvais coup: le joueur a obtenu les quatre as). [st2]6 [-] chaîne, carcan. - cane pejus vitare (aliquid): éviter (qqch) comme la peste. - cave canem: prends garde au chien. - damnosi facito stent tibi saepe canes, Ov. A. A. 2, 206: fais en sorte d'avoir souvent le coup de chien.* * *Canis, huius canis, com. g. Un chien, ou une chienne.\Canis foemina paruulo Cyro vbera praebens. Iustinus. Une chienne.\Corda canum leuisomna. Lucret. De legier somme.\Canum fida custodia. Cic. La seure garde.\Excubiae canum Horat. Le guet des chiens.\Arguti canes. Seneca. Jappans.\Armillati canes. Propert. Qui ont des colliers de poinctes de fer au col.\Assiduus canis. Colum. Qui ne bouge de la maison, pour la garder.\Citi. Ouid. Legiers.\Emeriti. Stat. Qui ne peuvent plus courir ne servir.\Erroneus canis. Colum. Trottier, Coureur, Qui ne se tient point à l'hostel.\Melitaei canes. Plin. Petis chiens de damoiselles.\Molossi canes. Horat. Dogues.\Odori canes. Claud. Qui ont bon nez, Qui ont grand flairement, et sentent bien tost la beste sauvage.\Pastoralis canis. Columel. Un mastin, Chien qui garde le bestail, Chien de bergier.\Pecuarius canis. Columel. Chien de bergier.\Pernix. Columel. Legier, Viste, Bien courant.\Peruigil. Seneca. Qui veille tousjours.\Soliciti. Ouid. Soigneux de faire bon guet.\Venaticus canis. Columel. Chien de chasse.\Vigilax canis. Columel. Chien de bon guet.\Villaticus canis. Columel. Un mastin de laboureur qui garde la metairie.\Addicere aliquem canibus. Horat. L'abandonner et faire manger aux chiens. \ Agere canes. Ouid. Mener.\Hortari canes. Ouid. Harer.\Pascere canem sero. Virg. Nourrir de laict cler, de laict mesgue.\Vlulare dicuntur canes, quum lamentantibus similes lugubrem quandam et querulam edunt vocem. Ouid. Heurer.\Canis. Terent. Quand par oultrage on appelle quelcun chien, ou mastin, Canaille.\Canis, pro Assecla. Ci. Qui suit un autre par tout, comme le chien suit son maistre. -
17 canis
canis, is, c., (κύων, Genet. κυνός), der Hund, I) eig.: c. femina, Hündin, Varr.: c. feta, Enn. fr.: c. praegnans, Varr.: partu gravida, Iustin. 43, 4, 4: c. alba, Sen.: c. villaticus, Col.: c. venaticus, Plaut. u. Cic.: c. extrarius, Suet.: c. catenarius, Sen.: c. pastoricius, Apul.: c. gregarius, Porph. Hor.: c. acer, c. sagax, Enn. fr. u. Cic.: c. obscoena, schamloser, Verg.: canes nocturni, Cic.: c. moestos edens eiulatus, kläglich heulender, Plin.: canis rabiosus, Cels.: rabiosa femina c., Plaut.: c. mordax, Plaut.: c. gravis, Ggstz. c. pernix, Col.: c. Laconicus, spartan. Jagdhund, Petr.: c. Molossus, molossischer Jagdhund, Lucr. u. Hor.: c. Echidnaea, Ov., od. c. tergeminus, Ov., od. vipereus, Ov., od. c. Tartareus, Mart., od. c. Stygius, Sen. poët., Zerberus: canes semidei, Anubis, Lucan.: alere canes ad venandum, Ter.: alere canes in Capitolio, Cic.: canem alligare ad ostium, Sen. rhet.: od. religare pro foribus, Suet.: circumdare canibus saltus, Verg.: immissis canibus agitare feras, Verg.: cave canem (als Inschrift an der Haustür), Varr. sat. Men. 143. Petr. 29, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 877; Titel einer Satura, Varr. sat. Men. 75. – Sprichw., α) cane peius et angue vitare, ärger fliehen als usw., Hor. ep. 1, 17, 30. – β) venatum ducere invitas canes (= jmd. trotz seines Sträubens zu etwas zwingen), Plaut. Stich. 139. – γ) canis a corio numquam absterrebitur————uncto, an kleinen Riemen lernt der Hund Leder fressen, Hor. sat. 2, 5, 83. – δ) a cane non magno saepe tenetur aper (= auch ein Schwächerer wird oft eines Stärkeren Herr), Ov. rem. 422. – ε) canis timidus vehementius latrat quam mordet (= ein Furchtsamer schimpft wohl, aber er greift nicht an), Curt. 7, 4 (16), 13. – II) übtr.: A) v. Menschen: a) als Schimpfwort, Hund, zum Ausdruck der Unverschämtheit, Schmutzigkeit, des zynischen Wesens, Plaut. most. 41. Ter. eun. 803. Hor. epod. 6, 1 (vgl. sat. 2, 2, 56). Petr. 74, 9. Suet. Vesp. 13: dah. canes v. den zynischen Philosophen, Diogenes cum choro canum suorum, Lact. epit. 39, 4. – od. der Wut, Raserei, Plaut. Men. 714 u. 718. – b) von bissigen Menschen, besonders Anklägern, Cic. Rosc. Am. 57. Sen. ad Marc. 22, 5. – c) v. unterwürfigen Anhänger einer Person, Schmarrotzer, Kreatur, Clodianus canis, Cic. Pis. 23. – B) der Hund als Sternbild, a) canis maior, κύων, der große Hund, ein Sternbild auf der südlichen Halbkugel, nahe der Milchstraße, Vitr., Verg. u.a. – b) canis minor, auch Antecanem (s. d.), griech. προκύων, der kleine Hund, ein Sternbild am Äquator u. südl. von ihm, Ov.: dem Mythus zufolge der Hund der Erigone, der Tochter des Ikarus, dah. canis Erigoneïus u. Icarius, Ov. – v. beiden Hunden, Plur. canes, Varr. r. r. 2, 1, 8. – C) canis marinus, der Seehund, Sen. de ben. 2, 34, 2. Plin. 9, 110; u. canes————mythisch von den Hunden der Scylla, Lucr. 5, 889 (892). Verg. Aen. 3, 432. Tibull. 3, 4, 89. Cic. Verr. 5, 146. – D) im Würfelspiele (lusus talorum), der unglücklichste Wurf, wenn jeder der vier Würfel die Zahl I zeigt (also der Wurf IIII), der Hundswurf, Pasch (Ggstz. Venus), canes damnosi, Prop. 4, 8, 46. Ov. trist. 2, 474: canem mittere, Aug. bei Suet. Aug. 71, 2. – dah. sprichw., tam facile homines occīdebat quam canis excidit, Sen. apoc. 10, 2. – E) eine Art Fessel, ut canem et furcam feras, Plaut. Cas. 389. – ⇒ arch. Nbf. canēs, is, c. (s. Varr. LL. 7, 32), Plaut. Men. 718; most. 41; trin. 170 u. 172. Enn. ann. 518. Lucil. sat. 1, 32 u. 6, 12. -
18 deses
dēses, sidis, (desideo) aus Mangel an Rührigkeit müßig, träge, untätig, lungernd, der Lungerer, desidem domi sedere, zu Hause lungern, Liv.: desidem regem inter sacella vitam acturum, Liv.: ut eum splendidum atque hilarem potius quam luxuriosum aut desidem diceres, Vell.: canis venaticus agricolam desidem ab opere suo reddit, Cato: nec rem Romanam tam desidem umquam fuisse atque imbellem, Liv.: poet., des. passus, des. vita, des. anni, Stat. – ⇒ Nomin. deses (vgl. Prob. app. 198, 15), Ter. Maur. 1285 u. Gloss. (wo deses, ἄγνωστος, ῥάθυμος). -
19 incommodesticus
incommodesticus, a, um, ein scherzh. nach venaticus gebildetes Wort = incommodus, Plaut. capt. 87.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incommodesticus
-
20 Cynegetica
Cynēgĕtĭca, ōrum, n. ( = ta kunêgetika, from kunêgetikos, venaticus, pertaining to the chase), Cynegetics, the name given to poems on hunting by Gratius Faliscus and Nemesianus in Latin, and by Oppianus in Greek.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Speothos venaticus — Perro venadero … Wikipedia Español
Speothos venaticus — Chien des buissons Chien des buissons … Wikipédia en Français
Speothos venaticus — Waldhund Waldhund (Speothos venaticus) Systematik Ordnung: Raubtiere (Carnivora) Überfamilie … Deutsch Wikipedia
Acinonyx jubatus venaticus — Guepardo asiático Acinony … Wikipedia Español
Speothos venaticus — ? Кустарниковая собака Научная классификация Царство: Животные Тип: Хордовые Кла … Википедия
CANIS Venaticus — ex agro potius, quam ex urbe sumendus, ut docet Lycurgi exemplum, apud Plut. in Apophth. Lacon. Nempe canes plerique in agris venationi assuescunt, quae absque canibus mutila est et im perfecta. Hinc venatio Graecis, κυνηγεσία, venari, κυνηγετεῖν … Hofmann J. Lexicon universale
Lycaon venaticus — Hyena Hy*e na, n.; pl. {Hyenas}. [L. hyaena, Gr. ?, orig., a sow, but usually, a Libyan wild beast, prob., the hyena, fr. ? hog: cf. F. hy[ e]ne. See {Sow} female hog.] (Zo[ o]l.) Any carnivorous mammal of the family {Hy[ae]nid[ae]}, doglike… … The Collaborative International Dictionary of English
Speothos venaticus — miškinis šuo statusas T sritis zoologija | vardynas taksono rangas rūšis atitikmenys: lot. Speothos venaticus angl. bush dog; vinegar fox vok. Waldhund rus. кустарниковая собака pranc. chien des buissons ryšiai: platesnis terminas – miškiniai… … Žinduolių pavadinimų žodynas
Chien des buissons — Speothos venaticus … Wikipédia en Français
Chien Des Buissons — Chien des buissons … Wikipédia en Français
Chien bois — Chien des buissons Chien des buissons … Wikipédia en Français