Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

vanquisher

  • 1 domitor

        domitor ōris, m    [2 DOM-], a tamer, breaker: equorum.— A subduer, vanquisher, conqueror: armorum: Persarum: maris, ruler, V.
    * * *
    tamer, breaker; subduer, vanquisher, conqueror

    Latin-English dictionary > domitor

  • 2 vīctor

        vīctor ōris, m    [1 VIC-], a conqueror, vanquisher, victor: quod (stipendium) victores victis imponere consuerint, Cs.: aut libertas parata victori est, aut mors proposita victo: victores bellorum civilium, in civil wars: tanti belli, L.: cum civili bello victor iratus respondit, etc.—In apposition, victorious, conquering: peius victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse, Cs.: galli (aves) victi silere solent, canere victores: victores Graii, O.: Marcellus armatus et victor, after his victory: abiere Romani ut victores, L.: victor virtute fuisset (i. e. vicisset), S.—Poet.: in curru victore veheris, triumphal, O.—Fig., a master, conqueror: animus libidinis et divitiarum victor, S.: Victor propositi, i. e. having accomplished, H.
    * * *
    I
    (gen.), victoris ADJ
    II
    conqueror; victor

    in apposition -- victorious, conquering

    Latin-English dictionary > vīctor

  • 3 domitor

    dŏmĭtor (also post-class. dŏmātor, Amm. 21, 5; but Tib. 4, 1, 116, the true reading is domante), ōris, m. [id.], a tamer, breaker (rare but class.).
    I.
    Prop.:

    equorum,

    Cic. Off. 1, 26, 90; Verg. A. 7, 189; 651 al.; Inscr. Orell. 4179.—
    II.
    Transf., a subduer, vanquisher, conqueror:

    vexator furoris, domitor armorum,

    Cic. Mil. 13 fin.; cf.:

    belli externi,

    Tac. H. 2, 76 fin.:

    Persarum (with victor),

    Cic. Rep. 1, 3; cf.:

    Hispaniae Galliaeque,

    Liv. 21, 43:

    Trojae,

    Hor. Ep. 1, 2, 19:

    maris (Neptunus),

    Verg. A. 5, 799; cf.:

    freti Tiphys,

    Sen. Med. 2:

    domitor ac frenator infinitae potestatis (animus),

    Plin. Pan. 55, 9; cf.:

    curarum (somnus),

    Sen. Agam. 75.

    Lewis & Short latin dictionary > domitor

  • 4 laurus

    laurus, i ( gen. laurūs, Plin. 15, 30, 39, § 132; 14, 16, 19, § 112; Col. 6, 7, 3 codd.; abl. lauru, Hor. C. 2, 7, 19;

    but lauro,

    id. ib. 3, 30, 16; nom. plur. laurus, Verg. A. 3, 91; acc. plur. laurus, id. E. 6, 83 al.; Tib. 2, 5, 63; gen. plur. lauruum, acc. to Charis. p. 110 P.), f. [cf. Germ. lor- in Lorbeere], a bay-tree, laurel-tree, laurel, sacred to Apollo; cf.:

    aliquid cedo Qui vicini hanc nostram augeam aram Apollinis. Da sane hanc virgam lauri,

    Plaut. Merc. 4, 1, 11;

    it grew in greatest beauty on Parnassus, and hence is called Parnasia laurus,

    Verg. G. 2, 18;

    its branches were the decoration of poets,

    Hor. C. 4, 2, 9;

    of the flamens,

    Liv. 23, 11; Ov. F. 3, 137. In festivals, the ancestral images were decorated with laurel, Cic. Mur. 41. The leaves, when eaten, were said to impart the power of prophesying, Tib. 2, 5, 63; Juv. 7, 19. Victorious generals, in triumphal processions, wore laurel crowns on their heads and carried laurel branches in their hands, while their lictors bore fasces bound with laurel, Cic. Att. 7, 10; Ov. M. 1, 560. Before the gate of the imperial palace stood two laurel-trees, with oaken crowns, in honor of the emperor, as the vanquisher of foes and the people's preserver:

    janitrix Caesarum et pontificum,

    Plin. 15, 30, 39, § 127 sqq.; Tert. Apol. 35. A wet branch of laurel was used in lustrations, to sprinkle the objects to be purified:

    cuperent lustrari... si foret umida laurus,

    Juv. 2, 158; cf. Dict. Antiq. s. v. lustratio.—
    II.
    Meton. for laurea, a laurel crown, as the sign of a triumph; hence for triumph, victory:

    incurrit haec nostra laurus non solum in oculos, sed, etc.,

    Cic. Fam. 2, 16, 2:

    Parthica,

    Plin. Pan. 14:

    Indica,

    Stat. S. 4, 1, 4:

    Sarmatica,

    Mart. 7, 6, 10:

    ornari lauro secunda,

    Juv. 8, 253.

    Lewis & Short latin dictionary > laurus

  • 5 Nobilior

    Nōbĭlĭor, ōris, m. [nobilis], a family name in the gens Fulvia, e. g. M. Fulvius Nobilior, the vanquisher of the Ætolians and the friend of Ennius, Liv. 37, 47; 39, 5; 40, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > Nobilior

  • 6 triumphator

    trĭumphātor, ōris, m. [id.], one who triumphs, a triumpher, conqueror, vanquisher (post-class.).
    I.
    Lit.:

    de Samnitibus triumphator,

    App. Mag. p. 285, 12; Vulg. 1 Reg. 15, 29.—
    B.
    Triumphator, an epithet of Jupiter, App. de Mundo, 75, 10.—

    Of Hercules,

    Inscr. Orell. 1042.—Of the Roman emperors, Inscr. Orell. 2.—
    II.
    Trop.:

    erroris,

    Min. Fel. Oct. 37.

    Lewis & Short latin dictionary > triumphator

  • 7 Victor

    1.
    victor, ōris, m. [vinco].
    I.
    In gen., a conqueror, vanquisher, victor.
    A.
    Prop.
    1.
    Absol.:

    quod (sc. stipendium) victores victis imponere consuērint,

    Caes. B. G. 1, 44:

    multa victori, eorum arbitrio, per quos vicit, etiam invito facienda sunt,

    Cic. Fam. 4, 9, 3.—
    2.
    With gen.:

    omnium gentium victor,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ille exercitus tot divitissimarum gentium victor,

    Curt. 10, 2, 11:

    Atheniensium,

    id. 3, 10, 4; 3, 10, 7; 6, 6, 4;

    7, 10, 6.—Esp., with belli or bellorum: ut meus victor vir belli clueat,

    Plaut. Am. 2, 2, 15:

    cujus belli (i. e. cum Antiocho) victor L. Scipio laudem adsumpsit, etc.,

    Cic. Mur. 14, 31:

    victores bellorum civilium vincere,

    id. Marcell. 4, 12; Tac. A. 1, 19:

    Camillus trium simul bellorum victor,

    Liv. 6, 4, 1:

    Paulum tanti belli victorem,

    id. 45, 36, 7; Vell. 2, 55, 2; Stat. Th. 9, 625:

    Macedones, tot bellorum in Europā victores,

    Curt. 3, 10, 4; Tac. H. 2, 28; 4, 58; cf.:

    omnis generis certaminum (Hercules),

    Vell. 1, 8, 2:

    pancratii,

    Plin. 34, 8, 19, § 79.—
    3.
    With abl.:

    cum civili bello victor iratus respondit, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 19, 56:

    bello civili victores victosque numquam coalescere,

    Tac. H. 2, 7 Halm (Ritter, belli civilis).—
    B.
    Fig. (rare;

    not in Cic.): animus libidinis et divitiarum victor,

    master of, Sall. J. 63, 2:

    victor propositi,

    successful in, Hor. Ep. 1, 13, 11.—
    II.
    Esp.
    A.
    Victor, the Conquering, the Victorious, an epithet of Jupiter, Inscr. Grut. 23, 8 sq.—Of Hercules, Macr. S. 8, 6.—
    B.
    In appos., = vincens, superior.
    1.
    Prop., victorious, conquering (cf. Zumpt, § 102, n. 2; Madv. § 60, obs. 2).
    a.
    Of living beings:

    tantum exercitum victorem,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.:

    pejus victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse,

    id. ib. 1, 31:

    galli (aves) victi silere solent, canere victores,

    Cic. Div. 2, 26, 56:

    victores Graii,

    Ov. M. 13, 414:

    equus,

    Verg. G. 3, 499:

    taurus,

    Luc. 2, 605; cf. Verg. A. 2, 329; 10, 409; 11, 565; Ov. M. 2, 437.—Esp., with discedo, abeo, redeo, revertor, etc. (= the more freq. superior discedo, etc.):

    victores victis hostibus legiones reveniunt domum,

    Plaut. Am. 1, 1, 33:

    meminerant ad Alesiam magnam se inopiam perpessos... maximarum gentium victores discessisse,

    Caes. B. C. 3, 47:

    ita certe inde abiere Romani ut victores, Etrusci pro victis,

    Liv. 2, 7, 3; 34, 19, 2:

    nisi victores se redituros ex hac pugnā jurant,

    id. 2, 45, 13:

    victores reverterunt,

    id. 7, 17, 5; Suet. Aug. 1; 29; Val. Max. 1, 8, 5; 8, 7, 1.—
    b.
    With abl.:

    victor virtute fuisset,

    Sall. J. 55, 1.—
    2.
    Of things:

    abstulit has (sc. naves)... Aestus, et obnixum victor detrusit in Austrum,

    Luc. 9, 334.—
    B.
    Meton., of or belonging to a conqueror, triumphal:

    in curru, Caesar, victore veheris,

    Ov. Tr. 4, 2, 47.
    2.
    Victor, ōris, m.: S. Aurelius, a Roman historian of the fourth century A.D., Amm. 21, 10, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > Victor

  • 8 victor

    1.
    victor, ōris, m. [vinco].
    I.
    In gen., a conqueror, vanquisher, victor.
    A.
    Prop.
    1.
    Absol.:

    quod (sc. stipendium) victores victis imponere consuērint,

    Caes. B. G. 1, 44:

    multa victori, eorum arbitrio, per quos vicit, etiam invito facienda sunt,

    Cic. Fam. 4, 9, 3.—
    2.
    With gen.:

    omnium gentium victor,

    Cic. Pis. 7, 16:

    ille exercitus tot divitissimarum gentium victor,

    Curt. 10, 2, 11:

    Atheniensium,

    id. 3, 10, 4; 3, 10, 7; 6, 6, 4;

    7, 10, 6.—Esp., with belli or bellorum: ut meus victor vir belli clueat,

    Plaut. Am. 2, 2, 15:

    cujus belli (i. e. cum Antiocho) victor L. Scipio laudem adsumpsit, etc.,

    Cic. Mur. 14, 31:

    victores bellorum civilium vincere,

    id. Marcell. 4, 12; Tac. A. 1, 19:

    Camillus trium simul bellorum victor,

    Liv. 6, 4, 1:

    Paulum tanti belli victorem,

    id. 45, 36, 7; Vell. 2, 55, 2; Stat. Th. 9, 625:

    Macedones, tot bellorum in Europā victores,

    Curt. 3, 10, 4; Tac. H. 2, 28; 4, 58; cf.:

    omnis generis certaminum (Hercules),

    Vell. 1, 8, 2:

    pancratii,

    Plin. 34, 8, 19, § 79.—
    3.
    With abl.:

    cum civili bello victor iratus respondit, etc.,

    Cic. Tusc. 5, 19, 56:

    bello civili victores victosque numquam coalescere,

    Tac. H. 2, 7 Halm (Ritter, belli civilis).—
    B.
    Fig. (rare;

    not in Cic.): animus libidinis et divitiarum victor,

    master of, Sall. J. 63, 2:

    victor propositi,

    successful in, Hor. Ep. 1, 13, 11.—
    II.
    Esp.
    A.
    Victor, the Conquering, the Victorious, an epithet of Jupiter, Inscr. Grut. 23, 8 sq.—Of Hercules, Macr. S. 8, 6.—
    B.
    In appos., = vincens, superior.
    1.
    Prop., victorious, conquering (cf. Zumpt, § 102, n. 2; Madv. § 60, obs. 2).
    a.
    Of living beings:

    tantum exercitum victorem,

    Caes. B. G. 7, 20 fin.:

    pejus victoribus Sequanis, quam Aeduis victis accidisse,

    id. ib. 1, 31:

    galli (aves) victi silere solent, canere victores,

    Cic. Div. 2, 26, 56:

    victores Graii,

    Ov. M. 13, 414:

    equus,

    Verg. G. 3, 499:

    taurus,

    Luc. 2, 605; cf. Verg. A. 2, 329; 10, 409; 11, 565; Ov. M. 2, 437.—Esp., with discedo, abeo, redeo, revertor, etc. (= the more freq. superior discedo, etc.):

    victores victis hostibus legiones reveniunt domum,

    Plaut. Am. 1, 1, 33:

    meminerant ad Alesiam magnam se inopiam perpessos... maximarum gentium victores discessisse,

    Caes. B. C. 3, 47:

    ita certe inde abiere Romani ut victores, Etrusci pro victis,

    Liv. 2, 7, 3; 34, 19, 2:

    nisi victores se redituros ex hac pugnā jurant,

    id. 2, 45, 13:

    victores reverterunt,

    id. 7, 17, 5; Suet. Aug. 1; 29; Val. Max. 1, 8, 5; 8, 7, 1.—
    b.
    With abl.:

    victor virtute fuisset,

    Sall. J. 55, 1.—
    2.
    Of things:

    abstulit has (sc. naves)... Aestus, et obnixum victor detrusit in Austrum,

    Luc. 9, 334.—
    B.
    Meton., of or belonging to a conqueror, triumphal:

    in curru, Caesar, victore veheris,

    Ov. Tr. 4, 2, 47.
    2.
    Victor, ōris, m.: S. Aurelius, a Roman historian of the fourth century A.D., Amm. 21, 10, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > victor

См. также в других словарях:

  • Vanquisher — Van quish*er, n. One who, or that which, vanquishes. Milton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • vanquisher — *victor, conqueror, winner, champion …   New Dictionary of Synonyms

  • vanquisher — vanquish ► VERB ▪ defeat thoroughly. DERIVATIVES vanquisher noun. ORIGIN Old French vainquir, from Latin vincere conquer …   English terms dictionary

  • vanquisher — noun see vanquish …   New Collegiate Dictionary

  • vanquisher — See vanquishable. * * * …   Universalium

  • vanquisher — noun Someone who vanquishes; a conqueror …   Wiktionary

  • vanquisher — Synonyms and related words: champ, champion, conquering hero, conqueror, conquistador, defeater, easy winner, hero, master, pancratiast, runner up, shoo in, subduer, subjugator, sure winner, top dog, triumpher, victor, winner …   Moby Thesaurus

  • vanquisher — (Roget s IV) n. Syn. conqueror, tyrant, subduer; see victor , winner …   English dictionary for students

  • vanquisher — van·quish·er || væŋkwɪʃə(r) n. victor; conqueror …   English contemporary dictionary

  • vanquisher — n. Conqueror, subduer, victor …   New dictionary of synonyms

  • vanquisher — van·quish·er …   English syllables

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»