Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

vīlico

  • 1 vilico

    1. vīlico, āre (vilicus), I) intr. den Meier (Verwalter, Bewirtschafter) machen, ut quasi dispensare rem publicam et in ea quodam modo vilicare possit, Cic.: senatu illis (für sie) vilicante, Plin. – II) tr. bemeiern = als Meier verwalten, -bewirtschaften, servus qui possessionem illam vilicabat, Apul. met. 8, 22 (Krüger noch villicabat).
    ————————
    2. vīlico, ōnis, m., s. vilicus .

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vilico

  • 2 vilico [1]

    1. vīlico, āre (vilicus), I) intr. den Meier (Verwalter, Bewirtschafter) machen, ut quasi dispensare rem publicam et in ea quodam modo vilicare possit, Cic.: senatu illis (für sie) vilicante, Plin. – II) tr. bemeiern = als Meier verwalten, -bewirtschaften, servus qui possessionem illam vilicabat, Apul. met. 8, 22 (Krüger noch villicabat).

    lateinisch-deutsches > vilico [1]

  • 3 vilico [2]

    2. vīlico, ōnis, m., s. vīlicus /.

    lateinisch-deutsches > vilico [2]

  • 4 iratus

    īrātus, a, um (ira), erzürnt, zornig (Ggstz. placatus u. propitius), Cic. u.a.: bos, Petron.: deo irato meo, Ter.: dis meis iratissumis, Plaut. Poen. 452: iratis dis propitiisque, Sen.: iratos deos invocare, den Zorn der G. auf sich herabrufen, Liv.: alci iratos deos precari, gegen jmd. den Zorn der G. anrufen, Liv. – iratus alci, auf jmd., Cic. u.a.: sum tibi iratus, Ter.: iratior, iratissimus alci, Cic. – num quid iratus es mihi propter has res? Plaut.: ob eam rem iratus gnatus est, Ter.: consules ob ea irati senatui, Liv.: quam iratus (homo) de iudicio et de vilico! Cic. – übtr., mare, stürmisch, Hor.: u. so fluctus, Petron. u. Plin. pan.: venter, hungrig, Hor.: sitis, ventus, Prop.: manus, Prop.: preces, vom Zorn eingegebene = Flüche, Verwünschungen, Hor.: impetus, Sen. poët.

    lateinisch-deutsches > iratus

  • 5 vilicatio

    vīlicātio, ōnis, f. (vilico), die Verwaltung-, Bewirtschaftung eines Landhauses, Colum. 11, 1, 13 u. 27. Petron. 69, 3: proici de vilicatione sua, aus seiner Wirtschaft, Hieron. epist. 121. c. 6. p. 867 Vallars.

    lateinisch-deutsches > vilicatio

  • 6 vilicus

    vīlicus, a, um (villa), zum Landgute-, zum Landhause gehörig, ländlich, I) adi.: nomina lini, Auson. epist. 4, 56. – II) subst.: A) vīlicus, ī, m., der Meier, Hofmeier, Vogt, Verwalter eines Gutes (ein Sklave od. Freigelassener, unter dem die übrigen Arbeitssklaven des Gutes standen), a) eig., Scriptt. r.r., Cic. u.a.: silvarum et agelli, Hor. – b) übtr., der Verwalter, Vogt, eines großen Stadthauses, der Hausmeier, Hausvogt, Iuven.: aquaeductuum, Wasservogt, Frontin. aqu.: aerarii, Priap. – B) vīlica, ae, f., die Meierin eines Landgutes, die Wirtschaftsverwalterin, Ausgeberin, gew. zugleich des Meiers (vilicus) Frau, Scriptt. r.r. u.a.: als Typus einer ländlichen Schönen, Landdirne, Catull. 61, 136. – / Über die Schreibung vilicus s. Lachmann Lucr. p. 32 sq. Osann Cic. de rep. p. 122 u. 339. Beier Cic. oratt. fr. p. 31. Garatoni Cic. Planc. 25. p. 149 sq. (ed. Orell.). P. Victor. zu. Cic. ep. 16, 21. Ald. Manut. de orthogr. p. 779 sq. Brambach Hülfsb. S. 66 (a). – Nbf. vīlico, ōnis (Krüger noch villico), Apul. apol. 87.

    lateinisch-deutsches > vilicus

  • 7 villica

    vīllica, vīllicātio, vīllico(or), vīllicus, s. vīlica, vīlicātio, 1. vīlico, vīlicus.

    lateinisch-deutsches > villica

  • 8 iratus

    īrātus, a, um (ira), erzürnt, zornig (Ggstz. placatus u. propitius), Cic. u.a.: bos, Petron.: deo irato meo, Ter.: dis meis iratissumis, Plaut. Poen. 452: iratis dis propitiisque, Sen.: iratos deos invocare, den Zorn der G. auf sich herabrufen, Liv.: alci iratos deos precari, gegen jmd. den Zorn der G. anrufen, Liv. – iratus alci, auf jmd., Cic. u.a.: sum tibi iratus, Ter.: iratior, iratissimus alci, Cic. – num quid iratus es mihi propter has res? Plaut.: ob eam rem iratus gnatus est, Ter.: consules ob ea irati senatui, Liv.: quam iratus (homo) de iudicio et de vilico! Cic. – übtr., mare, stürmisch, Hor.: u. so fluctus, Petron. u. Plin. pan.: venter, hungrig, Hor.: sitis, ventus, Prop.: manus, Prop.: preces, vom Zorn eingegebene = Flüche, Verwünschungen, Hor.: impetus, Sen. poët.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iratus

  • 9 vilicatio

    vīlicātio, ōnis, f. (vilico), die Verwaltung-, Bewirtschaftung eines Landhauses, Colum. 11, 1, 13 u. 27. Petron. 69, 3: proici de vilicatione sua, aus seiner Wirtschaft, Hieron. epist. 121. c. 6. p. 867 Vallars.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vilicatio

  • 10 vilicus

    vīlicus, a, um (villa), zum Landgute-, zum Landhause gehörig, ländlich, I) adi.: nomina lini, Auson. epist. 4, 56. – II) subst.: A) vīlicus, ī, m., der Meier, Hofmeier, Vogt, Verwalter eines Gutes (ein Sklave od. Freigelassener, unter dem die übrigen Arbeitssklaven des Gutes standen), a) eig., Scriptt. r.r., Cic. u.a.: silvarum et agelli, Hor. – b) übtr., der Verwalter, Vogt, eines großen Stadthauses, der Hausmeier, Hausvogt, Iuven.: aquaeductuum, Wasservogt, Frontin. aqu.: aerarii, Priap. – B) vīlica, ae, f., die Meierin eines Landgutes, die Wirtschaftsverwalterin, Ausgeberin, gew. zugleich des Meiers (vilicus) Frau, Scriptt. r.r. u.a.: als Typus einer ländlichen Schönen, Landdirne, Catull. 61, 136. – Über die Schreibung vilicus s. Lachmann Lucr. p. 32 sq. Osann Cic. de rep. p. 122 u. 339. Beier Cic. oratt. fr. p. 31. Garatoni Cic. Planc. 25. p. 149 sq. (ed. Orell.). P. Victor. zu. Cic. ep. 16, 21. Ald. Manut. de orthogr. p. 779 sq. Brambach Hülfsb. S. 66 (a). – Nbf. vīlico, ōnis (Krüger noch villico), Apul. apol. 87.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vilicus

  • 11 villica

    vīllica, vīllicātio, vīllico(or), vīllicus, s. vilica, vilicatio, vilico(or), vilicus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > villica

См. также в других словарях:

  • vílico — (del lat. «villĭcus») m. *Capataz de una granja, entre los *romanos. * * * vílico. (Del lat. villĭcus). m. Entre los romanos, capataz o mayordomo de una granja …   Enciclopedia Universal

  • vílico — s. m. 1.  [Antigo] Espécie de regedor de pequena localidade que arrecadava impostos gerais e administrava justiça. 2. Feitor; caseiro …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • vílico — (Del lat. villĭcus). m. Entre los romanos, capataz o mayordomo de una granja …   Diccionario de la lengua española

  • Romano — (Del lat. romanus .) ► adjetivo 1 De Roma, capital italiana y antigua metrópoli del imperio romano. ► sustantivo 2 Persona natural de esta ciudad o de su antiguo imperio. ► adjetivo/ sustantivo 3 HISTORIA De cualquiera de las provincias del… …   Enciclopedia Universal

  • Agricultura — (Del lat. agricultura.) ► sustantivo femenino 1 AGRICULTURA Cultivo de la tierra. 2 AGRICULTURA Conjunto de técnicas y conocimientos empleados en el cultivo de la tierra. * * * agricultura (del lat. «agricultūra») f. Arte de cultivar la tierra. ⊚ …   Enciclopedia Universal

  • capataz — (Del lat. caput, cabeza.) ► sustantivo 1 OFICIOS Y PROFESIONES Persona encargada de mandar y vigilar a cierto número de trabajadores: ■ el terrateniente encargó al capataz que contratase una brigada de braceros. IRREG. plural capataces SINÓNIMO… …   Enciclopedia Universal

  • encargar — (Derivado de cargar.) ► verbo transitivo/ pronominal 1 Poner a una persona o una cosa al cuidado de otra: ■ se encargó de mi hijo durante mi ausencia. SE CONJUGA COMO pagar SINÓNIMO cuidar ► verbo transitivo 2 Pedir una persona a otra que le… …   Enciclopedia Universal

  • AUGNVERNVIL — Augusti nostri vernae vilico …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • VIL — VImilibus Lucius, Vivit Lucius, vilica, vilici, vilicis, vilico, vilicos, vilicus, villicus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • VILIC — vilicavit, vilici, vilico, vilicus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»