vāticinor

vātĭcĭnor, ātus, 1, v. dep. n. and a. [vates], to foretell, predict, prophesy, forebode, vaticinate (syn.: ominor, divino).

Lit.:

furor vera vaticinatur,

Cic. Div. 1, 31, 67:

quod et somniantibus saepe contingit et vaticinantibus per furorem,

id. ib. 1, 18, 34:

haec duce praedico vaticinorque deo,

Ov. P. 3, 4, 94; cf. Liv. 2, 41, 5; 5, 15, 4; Quint. 4, 2, 3; Ov. H. 16, 278; id. Ib. 268 al.—With object-clause:

saevam laesi fore numinis iram Vaticinatus erat,

Ov. M. 4, 9; 8, 773.— Poet.:

parcite, vaticinor, cognatas caede nefandā Exturbare animas,

i.e. I warn you as a prophet, Ov. M. 15, 174; cf.:

venturi praescia Manto Per medias fuerat... Vaticinata vias,

id. ib. 6, 159:

vaticinor moneoque,

id. P. 1, 1, 47.—

Transf.

To sing or celebrate as a poet:

Agrigentinum quidem doctum quendam virum carminibus Graecis vaticinatum ferunt, quae in rerum naturā totoque mundo constarent quaeque moverentur, ea contrahere amicitiam, dissipare discordiam,

Cic. Lael. 7, 24: Ps. Parricida... Sacrilege... Perjure. Ba. Vetera vaticinamini, you're singing the old song, Plaut. Ps. 1, 3, 129.—

To rave, rant, talk foolish stuff:

vaticinari atque insanire,

Cic. Sest. 10, 23:

sed ego fortasse vaticinor, et haec omnia meliores habebunt exitus,

id. Fam. 2, 16, 6.

* * *

* * *

* * *

fortassē (also fortassis, but rarely, and not in Caes.; Plaut. As. 2, 4, 86; id. Bacch. 4, 4, 20; Cic. Clu. 52, 144 Klotz, B. and K.; 71, 201 B. and K.; Hor. S. 1, 4, 131; 2, 7, 40; Plin. 2, 20, 18, § 82; 27, 12, 77, § 102; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 63; Dig. 7, 1, 12, § 5; 11, 7, 14, § 9), adv. [forte an; cf.: forsan, fortan], perhaps, peradventure, probably, possibly:

nescis tu fortasse, apud nos facinus quod natum est novum,

Plaut. Mil. 2, 3, 10:

dicam me hercule, et contemnar a te fortasse, cum tu, etc.,

Cic. Rep. 1, 19; 2, 34:

in quo (genere) esse videbuntur fortasse angustiae,

id. ib. 3, 33:

fortasse dices: Quid ergo?

id. Div. in Caecil. 12, 40:

requiretur fortasse nunc, quemadmodum, etc.,

id. de Imp. Pomp. 9, 22:

quaeret fortassis quispiam, displiceatur mihi, etc.,

id. Clu. 52, 144:

fortasse dixerit quispiam,

id. de Sen. 3, 8 (for which:

forsitan quispiam dixerit,

id. Off. 3, 6, 29):

sed haec longiora fortasse fuerunt quam necesse, fuit,

id. Fam. 6, 1, 7; cf. id. ib. 7, 3 fin.:

sustines enim non parvam exspectationem imitandae industriae nostrae, magnam honorum, nonnullam fortasse nominis,

id. Off. 3, 2, 6:

poterimus fortasse dicere,

id. Or. 5, 19:

quod tamen fortasse non nollem,

id. Fam. 2, 16, 2; cf.:

L. Lucullus, qui tamen aliqua ex parte iis incommodis mederi fortasse potuisset, etc.,

id. de Imp. Pomp. 9, 26:

puerum, inquies, et fortasse fatuum,

id. Att. 6, 6, 2; cf.:

otioso et loquaci et fortasse docto atque erudito,

id. de Or. 1, 22, 102.—With sed:

praeclaram illam quidem fortasse, sed a vita hominum abhorrentem,

Cic. Rep. 2, 11; cf.:

Marso fortasse, sed Romano facillimus,

id. Div. 2, 33, 70; 2, 22, 50; id. Tusc. 1, 13, 30.—With nisi (for nisi forte):

tu hoc: alius fortasse, quod in animadversione poenaque durior, nisi fortasse utrumque tu,

id. ad Brut. 1, 15, 3.—With sed tamen, Plaut. As. 2, 4, 86; Cic. Rep. 2, 33; id. Off. 3, 21, 82; id. Sest. 5, 12.—With verum tamen, Cic. Verr. 1, 12, 35; id. Arch. 11, 28. —With quidem:

id nos fortasse non perfecimus, conati quidem saepissime sumus,

Cic. Or. 62, 210; so id. Tusc. 2, 17, 41:

res enim fortasse verae, certe graves,

id. Fin. 4, 3, 7.—

In Plaut. and Ter. ellipt., like fors, with a subject-clause:

fortasse te illum mirari cocum, Quod venit atque haec attulit,

it may be that, perhaps, Plaut. Merc. 4, 4, 42; id. As. 1, 1, 24; id. Ep. 2, 2, 111; id. Poen. 5, 2, 44; id. Truc. 3, 2, 12; Ter. Hec. 3, 1, 33; cf.: sic Plautus: Fortasse ted amare suspicarier. Nam veteres infinitivo modo adjungebant fortasse, Don. Ter. 1, 1; cf. ellipt. use: Q. unum illud mihi videris imitari, orationis genus. M. Velle fortasse;

quis enim id potest imitari?

Cic. Leg. 2, 7, 17.—

Ironically (cf. forte, 2, a. b and Gr. isôs): Ch. Prorsum nihil intellego. Sy. Hui, tardus es. Ch. Fortasse, Ter. Heaut. 4, 5, 29:

sed ego fortasse vaticinor, et haec omnia meliores habebunt exitus... eos ego fortasse nunc imitor,

Cic. Fam. 2, 16, 6; Plaut. As. 2, 4, 90.—

In designating numbers, about (in Cic. usually placed after the numeral):

elegit ex multis Isocratis libris triginta fortasse versus Hieronymus,

Cic. Or. 56, 190:

Q. Pompeius biennio quam nos fortasse major,

id. Brut. 68, 240:

HS. D. milia fortasse,

id. Verr. 2, 3, 50, § 118:

fuimus una horas duas fortasse,

id. Att. 7, 4, 2:

fortasse circiter triennium,

Plaut. Mil. 2, 3, 79:

mercaris agrum, fortasse trecentis, aut etiam supra, nummorum milibus emptum,

Hor. Ep. 2, 2, 164.

hărĭŏlor ( ar-), āri, v. dep. n. [hariolus], to foretell, prophesy, divine.

Lit.: Prothespizô igitur, non hariolans, ut illa (Cassandra) cui nemo credidit, sed conjectura prospiciens, Cic. Att. 8, 11, 3:

quaestus causa hariolari,

id. Div. 1, 58, 132.—Comically:

mirabar, quod dudum scapulae gestibant mihi, Hariolari quae occeperunt sibi esse in mundo malum,

Plaut. As. 2, 2, 50.—

Transf., in a bad sense (like vaticinor), to speak foolishly, to talk silly stuff, nonsense (ante-class.), Plaut. Cist. 4, 2, 80; id. As. 3, 2, 33; 5, 2, 74; id. Rud. 2, 3, 17; Ter. Phorm. 3, 2, 7; cf. Plaut. Rud. 4, 4, 97:

age jam cupio, si modo argentum reddat. Sed ego hoc hariolor,

am dreaming, Ter. Ad. 2, 1, 48.

prae-sāgĭo, īvi, 4 (in the deponent form:

animus plus praesagitur mali,

presages, Plaut. Bacch. 4, 4, 28), v. a.

Lit., to feel or perceive beforehand, to have a presentiment of a thing (class.):

sagire, sentire acute est. Is igitur, qui ante sagit quam oblata res est, dicitur praesagire, id est futura ante sentire,

Cic. Div. 1, 31, 65; cf.: praesagire est praedivinare, praesipere: sagax enim est acutus et sollers, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.:

praesagibat mihi animus, frustra me ire,

Plaut. Aul. 2, 2, 1:

hoc ipsum praesagiens animo,

Liv. 30, 20; Prop. 3, 11 (4, 10), 5:

aliquid in futurum,

Cels. 2, 2:

equi praesagiunt pugnam,

Plin. 8, 42, 64, § 157.—

Transf., to forebode, foreshow, predict, presage (syn.: vaticinor, divino): exiguitas copiarum recessum praesagiebat, foretold to me, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1:

galli canendo Boeotiis praesagivere victoriam,

Plin. 10, 21, 24, § 49: luna tempestatem praesagiet, Varr. ap. Plin. 18, 35, 79, § 348.