-
1 tuman
сущ.• дымка• клуб• мгла• туман* * *1) (kłęby, obłok) клуб (пыли)2) pot. tuman (człowiek) разг. дебил, сл. тормоз3) tuman, mgła туман* * *%1 ♂, Р. \tumanu клуб, облако ň
* * *I м, Р tumanuклуб, о́блако nII м, Р tumany разг.тупи́ца, балда́, дуби́на, о́лухSyn:
См. также в других словарях:
Katiusha (canción) — Para otros usos de este término, véase Katyusha (desambiguación). Katyusha (Катюша) es una canción rusa soviética de tiempos de guerra, sobre una chica que añoraba a su amado, que estaba en el servicio militar. La música fue compuesta en 1938 por … Wikipedia Español
tuman — m IV, D. u, Ms. tumannie; lm M. y 1. zwykle w lm «kłęby czegoś sypkiego, lotnego unoszące się w powietrzu» Tumany śniegu, piasku. Tumany kurzu unosiły się nad ziemią. 2. pot. DB. a; lm DB. ów «człowiek tępy, ciężko myślący; matoł» Skończony tuman … Słownik języka polskiego
tuman — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. tumannie, zwykle w lm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} skłębiona masa sypkiej, lotnej materii unosząca się w powietrzu; chmura, kłęby : {{/stl 7}}{{stl 10}}Tumany śniegu … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kurz — m II, D. u; lm M. e, D. ów «pył powstały ze sproszkowanych ziarenek piasku, ziemi, z cząsteczek różnych ciał, unoszący się w powietrzu i osiadający na powierzchni przedmiotów» Obłoki, tumany kurzu. Warstwa kurzu. Ścierka do kurzu. Ścierać,… … Słownik języka polskiego
kurzawa — ż IV, CMs. kurzawawie; lm D. kurzawaaw «kłęby, tumany pyłu, kurzu, śniegu itp. unoszące się w powietrzu» Kurzawa piasku, śniegu, pyłu … Słownik języka polskiego
kurzyć — ndk VIb, kurzyćrzę, kurzyćrzysz, kurz, kurzyćrzył 1. «podnosić tumany kurzu, wzniecać kurzawę, prószyć czymś sypkim» Auto kurzyło na piaszczystej drodze. Zamiataj ostrożnie, nie kurz. 2. pot. «palić papierosa, fajkę» kurzy się nieos. 1. «podnosi … Słownik języka polskiego
mgła — ż IV, CMs. mgle; lm D. mgieł 1. «zawiesina mikroskopijnych kropelek pary wodnej unosząca się nisko nad ziemią w postaci lekkiego obłoku, powstała w wyniku skroplenia oziębionej pary wodnej zawartej w atmosferze ziemskiej» Biała, lekka, gęsta,… … Słownik języka polskiego
podnieść — dk XI, podnieśćniosę, podnieśćniesiesz, podnieśćnieś, podnieśćniósł, podnieśćniosła, podnieśćnieśli, podnieśćniesiony, podnieśćniósłszy podnosić ndk VIa, podnieśćnoszę, podnieśćsisz, podnieśćnoś, podnieśćsił, podnieśćnoszony 1. «niosąc umieścić… … Słownik języka polskiego
sirocco — [wym. s irokko a. s iroko] n a. m, ndm a. odm. jak n II, N. siroccokiem; blm meteor. «ciepły, niekiedy gorący wiatr południowy na Sycylii, we Włoszech i Grecji wiejący z Afryki; występuje również na Półwyspie Arabskim jako wiatr bardzo suchy… … Słownik języka polskiego
unieść — dk XI, uniosę, uniesiesz, unieś, uniósł, uniosła, unieśli, uniesiony unosić ndk VIa, unoszę, unieśćsisz, unoś, unieśćsił, unoszony 1. «dźwignąć coś w górę, podciągnąć ku górze, umieścić coś wyżej niż poprzednio; podnieść, wznieść» Unieść głowę.… … Słownik języka polskiego
wzbić — dk Xa, wzbiję, wzbijesz, wzbij, wzbił, wzbity wzbijać ndk I, wzbićam, wzbićasz, wzbićają, wzbićaj, wzbićał, wzbićany «spowodować uniesienie się czegoś w górę (np. kurzu, śniegu); podrzucić coś ponad ziemię» Wzbijać tumany kurzu. Wiatr wzbił w… … Słownik języka polskiego