Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

triumphalis

  • 1 triumphālis

        triumphālis e, adj.    [triumphus], of a triumph, triumphal: provincia, i. e. whose conquest was honored by a triumph: porta, entered in triumph: pictā Veste triumphales senes, in triumphal robes, O.: imagines, i. e. of generals who had triumphed, H.—n plur., the triumphal ornaments: Muciano triumphalia de bello civili data, O.
    * * *
    triumphalis, triumphale ADJ
    of celebration of a triumph; having triumphal status; triumphant

    Latin-English dictionary > triumphālis

  • 2 triumphalis

    trĭumphālis, e, adj. [triumpho], of or be longing to a triumph, triumphal:

    provincia,

    i. e. the conquest of which entitled the general to a triumph, Cic. Pis. 19, 44:

    porta,

    through which the triumphing general entered Rome, id. ib. 23, 55; Suet. Aug. 100:

    pictā Veste triumphales senes,

    Ov. F. 6, 364:

    currus,

    a triumphal chariot, Plin. 7, 26, 27, § 96:

    corona,

    which the triumphant person wore, id. 22, 3, 4, § 6; cf.

    vestes,

    id. 8, 48, 74, § 195:

    statua,

    Plin. Ep. 2, 7, 1: ornamenta (usually consisting of a corona aurea, toga picta, tunica palmata, scipio eburneus, etc.; v. Liv. 10, 7, 9, and 30, 15, 11), Suet. Aug. 38; id. Claud. 24; id. Ner. 15.—Also absol.: trĭ-umphālĭa, the triumphal ornaments (and under the emperors also granted to a general without the ceremonies of a triumph), Tac. H. 4, 4; Vell. 2, 116:

    ornatus,

    Suet. Calig. 52:

    habitus,

    Quint. 11, 1, 3:

    in triumphali miscetur auro,

    i. e. in the triumphal garments, Plin. 9, 36, 60, § 127:

    cena,

    id. 9, 55, 81, § 171 et saep.:

    vir,

    who has had the honors of a triumph, Vell. 2, 6, 4; cf.

    senex,

    Ov. F. 6, 364; and, more freq., absol.: trĭ-umphālis, is, m., one who has had the honors of a triumph, Suet. Caes. 4; id. Aug. 30; id. Ner. 30; 35; Quint. 11, 1, 36 al.:

    imagines,

    i. e. of generals who had celebrated a triumph, Hor. Epod. 8, 12; cf.

    statua,

    Plin. Ep. 2, 7, 1:

    fornix,

    Vulg. 1 Reg. 15, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > triumphalis

  • 3 triumphal

    insignia (pl.) of a triumph

    Latin-English dictionary > triumphal

  • 4 triumphalia

    trĭumphālis, e, adj. [triumpho], of or be longing to a triumph, triumphal:

    provincia,

    i. e. the conquest of which entitled the general to a triumph, Cic. Pis. 19, 44:

    porta,

    through which the triumphing general entered Rome, id. ib. 23, 55; Suet. Aug. 100:

    pictā Veste triumphales senes,

    Ov. F. 6, 364:

    currus,

    a triumphal chariot, Plin. 7, 26, 27, § 96:

    corona,

    which the triumphant person wore, id. 22, 3, 4, § 6; cf.

    vestes,

    id. 8, 48, 74, § 195:

    statua,

    Plin. Ep. 2, 7, 1: ornamenta (usually consisting of a corona aurea, toga picta, tunica palmata, scipio eburneus, etc.; v. Liv. 10, 7, 9, and 30, 15, 11), Suet. Aug. 38; id. Claud. 24; id. Ner. 15.—Also absol.: trĭ-umphālĭa, the triumphal ornaments (and under the emperors also granted to a general without the ceremonies of a triumph), Tac. H. 4, 4; Vell. 2, 116:

    ornatus,

    Suet. Calig. 52:

    habitus,

    Quint. 11, 1, 3:

    in triumphali miscetur auro,

    i. e. in the triumphal garments, Plin. 9, 36, 60, § 127:

    cena,

    id. 9, 55, 81, § 171 et saep.:

    vir,

    who has had the honors of a triumph, Vell. 2, 6, 4; cf.

    senex,

    Ov. F. 6, 364; and, more freq., absol.: trĭ-umphālis, is, m., one who has had the honors of a triumph, Suet. Caes. 4; id. Aug. 30; id. Ner. 30; 35; Quint. 11, 1, 36 al.:

    imagines,

    i. e. of generals who had celebrated a triumph, Hor. Epod. 8, 12; cf.

    statua,

    Plin. Ep. 2, 7, 1:

    fornix,

    Vulg. 1 Reg. 15, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > triumphalia

  • 5 corona

    cŏrō̆na (in the ante-Aug. per. sometimes written chorona, acc. to Quint. 1, 5, 20; cf. the letter C), ae, f., = korônê, a garland, chaplet, wreath.
    I.
    Lit., of natural or artificial flowers, etc. (very freq. used for personal adornment at festivals, when sacrificing, or as a gift for friends, etc., for ornamenting the images of the gods, edifices, victims, the dead, etc.), Lucr. 5, 1399; Lex XII. Tab. ap. Plin. 21, 3, 5, § 7; Plaut. Men. 3, 1, 16; Cic. Fl. 31, 75; id. Leg. 2, 24, 60; Liv. 23, 11, 5; 38, 14, 5; Curt. 4, 2, 2; 4, 4, 5; Hor. C. 1, 26, 8; id. Ep. 2, 2, 96; Tac. A. 2, 57; 15, 12; 16, 4; id. H. 2, 55 et saep.:

    coronas bibere,

    i. e. to throw into the cup leaves plucked from the garlands, Plin. 21, 3, 9, § 12. Vid. the artt. sacerdotalis, funebris, sepulchralis, convivialis, nuptialis, natalitia, Etrusca, pactilis, plectilis, sutilis, tonsa or tonsilis, radiata, and pampinea.— Poet.:

    perenni fronde corona,

    i. e. immortal, poetic renown, Lucr. 1, 119.—As emblem of royalty, a crown:

    regni corona = diadema,

    Verg. A. 8, 505. —Concerning the different kinds of garlands or crowns given to soldiers as a prize of bravery (castrensis or vallaris, civica, muralis, navalis or rostrata, obsidionalis, triumphalis, oleagina, etc.), v. Gell. 5, 6; Dict. of Antiq.; and the artt. castrensis, civicus, muralis, etc.—
    2.
    Esp.: corona fidei, the crown of martyrdom (eccl. Lat.), Cypr. Ep. 58; 60; Lact. Epit. 72, 23;

    and corona alone,

    Lact. 4, 25, 10; id. Mort. Pers. 16, 11.—
    B.
    Sub coronā vendere, t. t. of the lang. of business, to sell captives as slaves (since they were crowned with chaplets; cf. Caelius Sabinus ap. Gell. 7, 4, 3;

    and corono, I.),

    Caes. B. G. 3, 16; Liv. 42, 63, 12; so,

    sub coronā venire,

    id. 9, 42, 8; 38, 29, 11; 41, 11, 8:

    sub coronā venundari,

    Tac. A. 13, 39; id. H. 1, 68:

    sub coronā emere,

    Varr. R. R. 2, 10, 4.—
    C.
    As a constellation.
    1.
    The northern crown (according to the fable, the crown of Ariadne transferred to heaven;

    v. Ariadna),

    Cic. Arat. 351 sq.; Caes. German. Arat. 71;

    called Gnosia stella Coronae,

    Verg. G. 1, 222:

    Cressa Corona,

    Ov. A. A. 1, 558:

    Ariadnea Corona,

    Manil. 5, 21; cf. also Ov. M. 8, 181; Plin. 18, 26, 60, § 224 al.—
    * 2.
    The southern crown, Caes. German. Arat. 391.—
    II.
    Meton., of objects in the form of a crown.
    A.
    Most freq., a circle of men, an assembly, crowd, multitude (esp. of judicial assemblies), Cic. Fl. 28, 69; id. Phil. 2, 44, 112; id. Mil. 1, 1; id. Fin. 2, 22, 74; Quint. 12, 10, 74; Suet. Aug. 93 al.; Cat. 53, 1; Hor. Ep. 1, 18, 53; Ov. M. 13, 1 al.—Hence,
    2.
    Milit. t. t., the besiegers round a hostile place, the line of siege or circumvallation, Caes. B. G. 7, 72; Liv. 10, 43, 1; 23, 44, 3; Curt. 4, 6, 10 al.—Also, a circle of men for the defence of a place, Liv. 4, 19, 8.—
    B.
    In arch., the cornice, Vitr. 5, 2; Plin. 36, 24, 59, § 183.—
    C.
    In the agrimensores, an elevated ridge of land as a boundary line, Cato, R. R. 6, 3; Front. Col. 114 and 131 Goes.—
    D.
    The hairy crown over the horse's hoof, Col. 6, 29, 3; Veg. Art. Vet. 1, 13, 1.—
    E.
    Montium, a circular ridge of mountains, Plin. 6, 20, 23, [p. 472] § 73.—
    F.
    The halo round the sun (for the Gr. halôs), Sen. Q. N. 1, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > corona

  • 6 decet

    dĕcet, cuit, 2, v. impers. [Sanscr. dacas, fame; Gr. dokeô, to seem, think; Lat. decus, dignus]. It is seemly, comely, becoming,; it beseems, behooves, is fitting, suitable, proper (for syn. v. debeo init.):

    decere quasi aptum esse consentaneumque tempori et personae,

    Cic. Or. 22, 74; cf. also nunc quid aptum sit, hoc est, quid maxime deceat in oratione videamus, id. de Or. 3, 55, 210 (very freq. and class.; not in Caes.).—Constr., with nom. or inf. of the thing, and with acc.; less freq. with dat. of the pers.; sometimes absol.
    a.
    With nom. rei
    (α).
    and acc. pers.: Ph. Quin me aspice et contempla, ut haec (sc. vestis) me decet. Sc. Virtute formae id evenit, te ut deceat, quicquid habeas, Plaut. Most. 1, 3, 16 sq.; cf.:

    quem decet muliebris ornatus, quem incessus psaltriae, Cic. Clod. fragm. 5, p. 105 ed. Beier: te toga picta decet,

    Prop. 4, 4, 53 al.; Hor. Ep. 1, 18, 30; Quint. 8, 5, 28;

    and nec habitus triumphalis feminas deceat,

    id. 11, 1, 3; cf.:

    omnis Aristippum color decuit,

    Hor. Ep. 1, 17, 23:

    intonsus crinis deum,

    Tib. 1, 4, 38; cf.:

    neglecta decet multas coma,

    Ov. A. A. 3, 153; id. F. 2, 106 et saep.:

    id maxime quemque decet, quod est cujusque maxime suum,

    Cic. Off. 1, 31, 113:

    quod omnes et semper et ubique decet,

    Quint. 11, 1, 14:

    non si quid Pholoen satis, Et te, Chlori, decet,

    Hor. Od. 3, 15, 8 et saep.:

    qui flexus deceat miserationem,

    Quint. 1, 11, 12:

    civitatem quis deceat status,

    Hor. Od. 3, 29, 25 et saep.—In plur.:

    quem tenues decuere togae nitidique capilli,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    te non citharae decent,

    id. Od. 3, 15, 14:

    alba decent Cererem: vestes Cerealibus albas Sumite,

    Ov. F. 4, 619; id. M. 1, 457 et saep.:

    nec velle experiri, quam se aliena deceant,

    Cic. Off. 1, 31, 113; Quint. 6, 1, 25:

    illa quoque diversa bonum virum decent,

    id. 11, 1, 42 et saep.:

    duo verba uni apposita ne versum quidem decuerint,

    id. 8, 6, 43.—
    (β).
    Without acc. pers.:

    nihil est difficilius quam quid deceat videre,

    Cic. Or. 21, 70; cf.:

    quid deceat et quid aptum sit personis,

    id. Off. 1, 34 fin.:

    casus singularis magis decuit,

    Quint. 8, 3, 20; id. 11, 3, 161 et saep.:

    idem fere in omni genere causarum et proderit et decebit,

    id. 11, 1, 14; cf. id. 9, 4, 21.—In plur.:

    ubi lepos, joci, risus, vinum, ebrietas decent,

    Plaut. Ps. prol. 20:

    cum magna pars est exhausta orationis, pene omnia decent,

    Quint. 11, 3, 147; 150; id. 11, 1, 48 et saep. —
    (γ).
    With dat.:

    istuc facinus nostro generi non decet,

    Plaut. Am. 2, 2, 188: certa est ratio quae deceat philosopho, Apul. Flor. 3, p. 355, 13; Plaut. Pers. 2, 2, 34; cf. infra. —
    b.
    With inf.
    (α).
    and acc. pers.:

    non te mihi irasci decet,

    Plaut. Am. 1, 3, 24:

    hanc maculam nos decet effugere,

    Ter. Ad. 5, 8, 31:

    oratorem irasci minime decet,

    Cic. Tusc. 4, 25; Quint. 12, 6, 3; Ov. M. 3, 265; so freq. with inf. pass.:

    specimen naturae capi debet ex optima quaque natura,

    Cic. Tusc. 1, 14, 32:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    Verg. A. 12, 797; Ter. And. prol. 16. —
    (β).
    Without acc.:

    injusta ab justis impetrare non decet,

    Plaut. Am. prol. 35:

    exemplis grandioribus decuit uti,

    Cic. Div. 1, 20; Ov. M. 8, 27:

    nunc decet caput impedire myrto: nunc et in umbrosis Fauno decet immolare lucis,

    Hor. Od. 1, 4, 9 sq.; id. Ep. 1, 17, 2; Pers. 3, 27.—
    (γ).
    With dat.:

    decet tantae majestati eas servare leges, quibus, etc.,

    Dig. 32, 1, 23:

    ita uti liberali esse ingenio decet,

    Ter. Hec. 1, 2, 89:

    prima certe pensari decet populo utrum, etc.,

    Liv. 34, 58, 8.
    c.
    Absol.
    (α).
    with acc. pers.:

    ita ut vos decet,

    Plaut. Most. 3, 2, 40; cf.:

    facis, ut te decet,

    Ter. Andr. 2, 5, 10; id. Heaut. 5, 5, 10:

    ita uti fortes decet milites,

    id. Eun. 4, 7, 44; cf.: id. Andr. 2, 6, 14:

    illum decet,

    Quint. 9, 4, 15 et saep.—
    (β).
    Without case:

    eia haud sic decet,

    Ter. Eun. 5, 9, 35; cf. id. Hec. 2, 2, 10:

    fecisti ut decuerat,

    id. ib. 4, 4, 66:

    minus severe quam decuit,

    Cic. Phil. 6, 1:

    velata parte oris, quia sic decebat,

    it was becoming, Tac. A. 13, 45:

    nihil aliter ac deceat,

    id. Att. 6, 3, 8: perge;

    decet,

    Verg. A. 12, 153 et saep.—
    (γ).
    With dat.:

    ita nobis decet,

    Ter. Ad. 5, 8, 5; id. Heaut. 5, 2, 12:

    locum editiorem quam victoribus decebat,

    Sall. H. 1, 98 (Serv. Verg. A. 8, 127.)— Hence, dĕcens, entis, P. a. (freq. in Hor., Ov., and post-Aug. prose, esp. Quint.; not in Verg.; in Cic. once adverbially, and cf. decentia), seemly, becoming, decent, proper, fit:

    amictus,

    Ov. Pont. 2, 5, 52; cf.:

    decentior amictus,

    Quint. 11, 3, 156;

    and sinus (togae) decentissimus,

    id. 11, 3, 140:

    ornatus,

    id. 2, 15, 21:

    motus,

    Hor. Od. 4, 13, 17; Quint. 1, 10, 26; cf.:

    corporis decens et accommodatus orationi motus,

    id. 11, 3, 29;

    and allevatio atque contractio humerorum,

    id. 11, 3, 83:

    decentissimum sponsalium genus,

    Sen. Ben. 1, 9 et saep.:

    quid verum atque decens,

    Hor. Ep. 1, 1, 11:

    decentius erit servare pudorem,

    Quint. 11, 1, 78; cf. 8, 6, 6.—
    2.
    Esp. of corporeal fitness and symmetry, regularly, symmetrically, handsomely shaped; well-formed; noble:

    forma,

    Ov. Am. 3, 1, 9; cf.:

    habitus decentior quam sublimior,

    Tac. Agr. 44:

    facies,

    Ov. Tr. 3, 7, 33:

    malae,

    Hor. Od. 3, 27, 53:

    Venus,

    id. ib. 1, 18, 6; cf.:

    Cynthia,

    Prop. 4, 8, 52 (5, 8, 52 M.):

    Gratiae,

    Hor. Od. 1, 4, 6:

    (Paullus) et nobilis et decens,

    id. ib. 4, 1, 13: pulcher et decens toto corpore, Suct. Dom. 18; cf. Juv. 6, 161:

    sumptis decentior armis Minerva,

    Ov. H. 5, 35; Quint. 8, 3, 10 et saep.— Adv.: decenter (acc. to no. 1), becomingly, decently, properly, fitly:

    fictis nominibus decenter uti,

    Plin. Ep. 6, 21, 5; cf.:

    fieri,

    Quint. 11, 1, 79:

    singula quaeque locum teneant sortita decenter,

    Hor. A. P. 92; cf.:

    maesta,

    Ov. Am. 2, 5, 44.— Comp.: Hor. Ep. 2, 2, 216; Quint. 9, 1, 21 al.— Sup., a false reading for diligentissime, Cic. Caes. 26, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > decet

  • 7 habitus

    1.
    hăbĭtus, a, um, Part. and P. a., from habeo, q. v. fin.
    2.
    hăbĭtus, ūs, m. [1. habitus, P. a., from habeo], the condition or state of a thing (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., condition, plight, habit, deportment, appearance of the body (in sing. and plur.):

    cum ille vir (Q. Metellus) integerrima aetate, optimo habitu, maximis viribus eriperetur bonis omnibus,

    Cic. Cael. 24, 59:

    qui habitus et quae figura non procul abesse putatur a vitae periculo,

    id. Brut. 91, 313; cf.:

    qui non tam habitus corporis opimos quam gracilitates consectentur,

    id. ib. 16, 64:

    mediocris,

    id. ib. 91, 316:

    oris,

    id. N. D. 1, 25, 99:

    oris et vultus,

    id. Fin. 3, 17, 56:

    habitu corporis brevis fuit (Horatius), Suet. Vit. Hor.: corporum,

    Tac. G. 4; cf.:

    positio caeli corporibus habitum dedit,

    id. Agr. 11:

    adde vultum habitumque hominis,

    Hor. S. 2, 4, 92:

    moderati aequabilesque,

    Cic. Fin. 5, 12, 36:

    signa virginali habitu atque vestitu,

    deportment, appearance, id. Verr. 2, 4, 3, § 5; cf.:

    Himera in muliebrem figuram habitumque formata,

    id. ib. 2, 2, 35, §

    87: habitum vestitumque pristinum reducere,

    Suet. Aug. 40:

    vestitu calciatuque et cetero habitu,

    id. Calig. 52:

    idem habitus cunctis, tonsi rectique capilli, etc.,

    Juv. 11, 149:

    nudus agas... en habitum, quo, etc.,

    id. 2, 72: diversus est ascendentium habitus et descendentium: qui per pronum eunt, resupinant corpora;

    qui in arduum, incumbunt,

    carriage, posture, Sen. Ep. 123 fin.:

    cujus motum et habitum et incessum imitaretur,

    Suet. Claud. 4: morbus est habitus cujusque corporis contra naturam, Cael. Sab. ap. Gell. 4, 2, 3:

    puberem esse dicunt qui habitu corporis pubes apparet,

    Ulp. Fragm. 11, 28; Gai. Inst. 1, 196.—
    2.
    Of things, esp. of places (so perh. not till after the Aug. per.), condition, habit, appearance, etc.: (praedisccre) patrios cultusque habitusque locorum, Verg. G. 1, 52, cf.:

    longe alius Italiae quam Indiae visus illi habitus esset,

    Liv. 9, 17, 17:

    maris,

    Val. Max. 3, 3, ext. 4:

    domicilii,

    Col. 9, 15, 8:

    armorum,

    Liv. 9, 36, 6:

    pecuniarum,

    id. 1, 42, 5:

    temporum,

    id. 10, 46, 2 et saep.:

    urbs in habitum pulveris redacta,

    Val. Max. 9, 3, ext. 3.—
    B.
    In partic., dress, attire (not before the Aug. per.; esp. freq in Suet.; cf.:

    vestis, vestitus): Punicus cultus habitusque suspectos legatos fecit Hannibalis,

    Liv. 23, 34, 6:

    Theopompus permutato cum uxore habitu e custodia, ut mulier, evasit,

    Quint. 2, 17, 20; cf. id. 3, 7, 6:

    Romano,

    Hor. S. 2, 7, 54; cf.:

    Graeco, Romano uti,

    Suet. Aug. 98:

    Gallico,

    id. Caes. 58:

    pastorum,

    Liv. 9, 2, 2:

    triumphalis,

    Quint. 11, 1, 3; cf.

    triumphantis,

    Suet. Ner. 13:

    lugentis,

    id. Calig. 13:

    scenico,

    id. Ner. 38:

    quadrigario,

    id. Calig. 19:

    suus,

    Phaedr. 1, 3, 2:

    segmenta et longos habitus et flammea sumit,

    Juv. 2, 124; 3, 177; Tac. H. 1, 85 et saep.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., quality, nature, character:

    qui manet ut moneatur semper... servos is habitu hau probost,

    Plaut. Stich. 1, 2, 2:

    justitia est habitus animi communi utilitate conservata suam cuique tribuens dignitatem,

    Cic. Inv. 2, 53, 160:

    naturae ipsius habitu prope divino,

    id. Arch. 7, 15:

    prudentem non ex ipsius habitu, sed ex aliqua re externa judicare,

    id. Leg. 1, 16, 45:

    aut habitu aut natura... habitu, ut facile et cito irascatur, etc.,

    id. Top. 16, 62:

    ad rationis habitum perducere,

    id. Fin. 4, 14, 37:

    ne gloriari libeat alienis bonis Suoque potius habitu vitam degere,

    Phaedr. 1, 3, 2:

    si habitum etiam orationis et quasi colorem aliquem requiritis,

    Cic. de Or. 3, 52, 199:

    habitus quidam et quasi gestus (sermonis),

    Quint. 9, 1, 13; 5, 12, 18; cf. id. 11, 3, 62.—
    B.
    In partic.
    1.
    A state of feeling, disposition (friendly or hostile) with regard to any one (mostly post-Aug.):

    quis fuerit eo tempore civitatis habitus, qui singulorum animi, etc.,

    Vell. 2, 99, 3; cf.:

    quae mens exercituum, quis habitus provinciarum,

    Tac. H. 1, 4:

    hic quidem Romae habitus animorum fuit,

    id. ib. 1, 8:

    ex praesenti eos potius quam praeterito aestimat habitu,

    Liv. 32, 14, 6.—
    2.
    In philos. lang., an acquired perfect state or condition:

    habitum appellamus animi aut corporis constantem et absolutam aliqua in re perfectionem: ut virtutis aut artis perceptionem alicujus, aut quamvis scientiam, et item corporis aliquam commoditatem, non natura datam, sed studio et industria partam,

    Cic. Inv. 1, 25, 36:

    habitus... in aliqua perfecta et constanti animi aut corporis absolutione consistit, etc.,

    id. ib. 2, 9, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > habitus

  • 8 triumphans

    trĭumpho, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [p. 1903] [triumphus].
    I. A.
    Lit.: triumphare appellatum, quod cum imperatore milites redeuntes clamitant per urbem in Capitolium eunti Io triumphe: id a thriambôi Graeco Liberi cognomento potest dictum, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.:

    ex praeturā triumphare,

    Cic. Mur. 7, 15:

    commissi sunt iis magistratus, in quibus re bene gestā triumpharent,

    id. Planc. 25, 61:

    Africanus, qui de Numantinis triumpharat,

    id. Phil. 11, 8, 18;

    for which: ex Transalpinis gentibus triumpharunt,

    id. ib. 8, 6, 18:

    ex Macedoniā,

    id. Pis. 23, 55; id. Mur. 5, 11:

    ex Transalpinis bellis,

    id. Off. 2, 8, 28:

    cum triumphantem (Camillum) albi per urbem vexerant equi,

    Liv. 5, 28, 1:

    ut triumphanti urbem inire liceret,

    id. 26, 21, 2:

    quasi debellato triumphare,

    id. 26, 21, 4:

    neminem ad eam diem triumphasse, qui, etc.,

    id. 28, 38, 4:

    quid tam inauditum quam equitem Romanum triumphare? at Pompeius triumphavit,

    Cic. Imp. Pomp. 21, 61:

    nisi meo in rem publicam beneficio ubi triumpharet esset habiturus,

    id. Off. 1, 22, 78; cf. Auct. B. Afr. 22, 3: Nero ovans triumphavit, i. e. held or celebrated an ovation, Vell. 2, 96, 3. — Poet., transf.:

    ut sit mulsum, qui triumphent milites,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 48:

    mirum, si de me jure triumphat Amor,

    Prop. 2, 8 (8, b), 40 (24):

    deque cothurnato vate triumphat Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 18.— Impers. pass.:

    ex eā urbe triumphari vidimus,

    Cic. Off. 2, 8, 28:

    aliquis est Romae, qui triumphari de Macedonibus nolit?

    Liv. 45, 38, 2:

    populi jussu triumphatum est,

    id. 3, 63, 11:

    de parvis oppidis,

    Flor. 1, 11, 6:

    ex civilibus bellis,

    id. 3, 22, 10.—
    B.
    Trop., to triumph, exult, be glad, rejoice exceedingly:

    exsultare laetitiā, triumphare gaudio,

    Cic. Clu. 5, 14; cf.:

    laetaris tu in omnium gemitu et triumphas,

    id. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    in quo exsultat et triumphat oratio mea,

    id. Cat. 2, 2, 3:

    triumpho, si licet me, etc.,

    Ter. Heaut. 4, 2, 5: meum factum probari abs te, triumpho gaudio, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, 2.—
    II.
    Act. (only poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    With a homogeneous object:

    triumphavit cum imperatoribus suis triumphos novem,

    Gell. 2, 11, 4.—More freq.,
    (β).
    With other objects, to triumph over, to lead in triumph; or, in gen., to conquer:

    aliquem, Treb. XXX. Tyr. 24: hic terram triumphabit,

    Lact. 6, 23 fin.:

    mortem Cum suis terroribus,

    id. 4, 26, 28; id. Mort. Pers. 16.—More freq. in pass.:

    bisque triumphatas utroque ab litore gentes,

    Verg. G. 3, 33:

    triumphatis dare jura Medis,

    Hor. C. 3, 3, 43:

    Zenobia victa et triumphata,

    Vop. Aur. 33:

    triumphati magis quam victi sunt,

    Tac. G. 37:

    triumphata Capitolia,

    Verg. A. 6, 836; cf.:

    omnia superata et triumphata,

    Plin. 5, 5, 5, § 36:

    ne triumpharetur (Mithridates),

    Tac. A. 12, 19:

    Roma triumphati caput orbis,

    Ov. Am. 1, 15, 26: triumphatus bos, i. e. obtained by victory, got or won as booty, id. F. 3, 732; so,

    triumphatum aurum,

    id. P. 2, 1, 41:

    Achaeos triumphandos Mummio tradidit,

    Aur. Vict. Vir. Ill. 61.—Hence, p. a.: trĭ-umphans, antis, = triumphalis, triumphal, belonging to a triumph:

    equi,

    Ov. P. 2, 8, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > triumphans

  • 9 triumpho

    trĭumpho, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [p. 1903] [triumphus].
    I. A.
    Lit.: triumphare appellatum, quod cum imperatore milites redeuntes clamitant per urbem in Capitolium eunti Io triumphe: id a thriambôi Graeco Liberi cognomento potest dictum, Varr. L. L. 6, § 68 Müll.:

    ex praeturā triumphare,

    Cic. Mur. 7, 15:

    commissi sunt iis magistratus, in quibus re bene gestā triumpharent,

    id. Planc. 25, 61:

    Africanus, qui de Numantinis triumpharat,

    id. Phil. 11, 8, 18;

    for which: ex Transalpinis gentibus triumpharunt,

    id. ib. 8, 6, 18:

    ex Macedoniā,

    id. Pis. 23, 55; id. Mur. 5, 11:

    ex Transalpinis bellis,

    id. Off. 2, 8, 28:

    cum triumphantem (Camillum) albi per urbem vexerant equi,

    Liv. 5, 28, 1:

    ut triumphanti urbem inire liceret,

    id. 26, 21, 2:

    quasi debellato triumphare,

    id. 26, 21, 4:

    neminem ad eam diem triumphasse, qui, etc.,

    id. 28, 38, 4:

    quid tam inauditum quam equitem Romanum triumphare? at Pompeius triumphavit,

    Cic. Imp. Pomp. 21, 61:

    nisi meo in rem publicam beneficio ubi triumpharet esset habiturus,

    id. Off. 1, 22, 78; cf. Auct. B. Afr. 22, 3: Nero ovans triumphavit, i. e. held or celebrated an ovation, Vell. 2, 96, 3. — Poet., transf.:

    ut sit mulsum, qui triumphent milites,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 48:

    mirum, si de me jure triumphat Amor,

    Prop. 2, 8 (8, b), 40 (24):

    deque cothurnato vate triumphat Amor,

    Ov. Am. 2, 18, 18.— Impers. pass.:

    ex eā urbe triumphari vidimus,

    Cic. Off. 2, 8, 28:

    aliquis est Romae, qui triumphari de Macedonibus nolit?

    Liv. 45, 38, 2:

    populi jussu triumphatum est,

    id. 3, 63, 11:

    de parvis oppidis,

    Flor. 1, 11, 6:

    ex civilibus bellis,

    id. 3, 22, 10.—
    B.
    Trop., to triumph, exult, be glad, rejoice exceedingly:

    exsultare laetitiā, triumphare gaudio,

    Cic. Clu. 5, 14; cf.:

    laetaris tu in omnium gemitu et triumphas,

    id. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    in quo exsultat et triumphat oratio mea,

    id. Cat. 2, 2, 3:

    triumpho, si licet me, etc.,

    Ter. Heaut. 4, 2, 5: meum factum probari abs te, triumpho gaudio, Caes. ap. Cic. Att. 9, 16, 2.—
    II.
    Act. (only poet. and in post-Aug. prose).
    (α).
    With a homogeneous object:

    triumphavit cum imperatoribus suis triumphos novem,

    Gell. 2, 11, 4.—More freq.,
    (β).
    With other objects, to triumph over, to lead in triumph; or, in gen., to conquer:

    aliquem, Treb. XXX. Tyr. 24: hic terram triumphabit,

    Lact. 6, 23 fin.:

    mortem Cum suis terroribus,

    id. 4, 26, 28; id. Mort. Pers. 16.—More freq. in pass.:

    bisque triumphatas utroque ab litore gentes,

    Verg. G. 3, 33:

    triumphatis dare jura Medis,

    Hor. C. 3, 3, 43:

    Zenobia victa et triumphata,

    Vop. Aur. 33:

    triumphati magis quam victi sunt,

    Tac. G. 37:

    triumphata Capitolia,

    Verg. A. 6, 836; cf.:

    omnia superata et triumphata,

    Plin. 5, 5, 5, § 36:

    ne triumpharetur (Mithridates),

    Tac. A. 12, 19:

    Roma triumphati caput orbis,

    Ov. Am. 1, 15, 26: triumphatus bos, i. e. obtained by victory, got or won as booty, id. F. 3, 732; so,

    triumphatum aurum,

    id. P. 2, 1, 41:

    Achaeos triumphandos Mummio tradidit,

    Aur. Vict. Vir. Ill. 61.—Hence, p. a.: trĭ-umphans, antis, = triumphalis, triumphal, belonging to a triumph:

    equi,

    Ov. P. 2, 8, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > triumpho

  • 10 τροπαιοφόρος

    τροπαιοφόρ-ος (parox.), ον,
    A bringing trophies,

    Κύπρι AP5.293.24

    (Agath.); bearing a trophy or emblem of victory,

    Νίκη D.S. 18.26

    ; Ζεὺς τ., = Lat.Jupiter Feretrius, Mon.Anc.Gr.10.9;

    εἰκόνες Plu.Rom.16

    .
    2 a coin, Inscr.Délos 1439 Cb1, 1443A i 141 (ii B. C.).
    II = Lat. triumphalis,

    πομπή D.H.3.31

    , etc.;

    ἁψίς D.C. 49.15

    .

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > τροπαιοφόρος

  • 11 θρίαμβος

    Grammatical information: m.
    Meaning: name of hymns sung at the feasts for Dionysos (Cratin. 36), also said of the god ( Trag. Adesp. 140 u. a.); hell.also rendering of Lat. triumphus (Plb., D. S.);
    Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]
    Etymology: Formation like διθύραμβος, ἴαμβος (s. vv.) and like these prob. Pre-Greek. Often (after Sommer Lautstud. 58ff.) connected with the numeral `three' ("Dreischritt" v.t.), which is impossible. Extensive treatment by v. Windekens Orbis 2, 489ff., who takes θρίαμβος as (Indo-European) "Pelasgian" and gives a quite arbitrary IE etymology. - Acc. to Sturtevant ClassPhil. 5, 323ff. from θριάζω, θρίασις influenced by ἴαμβος; further Theander Eranos 15, 126 n. 1. - Fur.191 connects τριάζω `conquer'. Clearly a Pre-Greek word.
    Page in Frisk: 1,682-683

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > θρίαμβος

См. также в других словарях:

  • TRIUMPHALIS — I. TRIUMPHALIS cognomen Herculis, ab Euandro scrati, in Foro Boario, quem per triumphum habitu triumphali amiciri solitum, scribit plinius, l. 34. c. 7. princip. idem Salmasio cum Victore est, quod eiusdem Idoli epitheton fuit, Exercitat. Plin.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TRIUMPHALIS Toga — primum purpurea fuit, dein acu picta, teste Vertiô Flaccô, apud Sextum Pompeium, ubi Picta, inquit, Toga, quae nunc dicitur, purpurae ante vocitataest, eaque erat sine pictura: eius rei argumento est pictura in adee Vertumni et Consi, quarum in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Triumphalis porta — Triumphalis porta, Thor Roms, s.d. S. 243 …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Horna / Desolation Triumphalis — Infobox Album Name = Horna / Desolation Triumphalis Type = ep Artist = Horna Released = 2003 Recorded = Genre = Black metal Length = 9:23 Label = D.U.K.E. Records Producer = Reviews = Last album = Musta Surma / Horna (2002) This album = Horna /… …   Wikipedia

  • Corona Triumphalis — Die Corona Triumphalis galt als die höchste Auszeichnung eines Feldherrn im Römischen Reich. Augustus mit Lorbeerkranz Sie war ein Lorbeerkranz und wurde beim Triumphzug mit einer Tunica Palmata (eine mit Palmetten bestickte Purpurtunika), einer… …   Deutsch Wikipedia

  • CURRUS Triumphalis — inter Triumphi praecipua ornamenta, apud Romanos fuit, ritu ab Heroicis forte temporibus desumptê, namque apud Homerum magnos illos Duces, quadrigis proelium iniisse, et victum Hectorem ab Achille triumphabundô curru rapratum esse, legimus. Idem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Via Triumphalis — Voie triomphale La Voie Triomphale (latin : Via Triumphalis) est une voie romaine qui relie Rome à la Via Cassia, près de Véies. Cette voie atteint Rome au niveau de la plaine vaticane et passe par le pont de Néron pour entrer dans la Rome… …   Wikipédia en Français

  • Via triumphālis — (lat.), Siegesstraße, Feststraße …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Crataegus triumphalis Sarg. — Symbol CRCR2 Synonym Symbol CRTR10 Botanical Family Rosaceae …   Scientific plant list

  • TRIUMPH — Triumphalis …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • TRIUMPHAL — triumphalis …   Abbreviations in Latin Inscriptions

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»