Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+exhort

  • 21 adhortor

    ăd-hortor, āri, ātus, 1, v. dep., to encourage, urge, exhort one to a thing, constr. with ad, in, de, or absol.:

    nam me meae vitae consuetudo ad C. Rabirium defendendum est adhortata,

    Cic. Rab. Perd. 1:

    ne posset aliquando ad bellum faciendum locus ipse adhortari,

    id. Off. 1, 11, 35:

    aliquem ad certam laudem,

    id. Fam. 1, 7:

    loricatos ad discumbendum,

    Suet. Calig. 45:

    in bellum,

    Tac. H. 3, 61:

    in ultionem sui,

    Suet. Ner. 41:

    de re frumentaria Boios atque Aeduos adhortari non destitit,

    he did not cease to incite and spur on the Boii and Aedui, in respect to a supply of corn, Caes. B. G. 7, 17.— Absol.:

    milites,

    Cic. Phil. 4, 5:

    nullo adhortante sibi quisque dux et instigator,

    Tac. H. 1, 38.—Followed by ut, ne, or the simple subj.:

    adhort. adulescentes, ut turbulenti velint esse,

    Cic. Phil. 1, 9:

    tandem Bruto adhortante, ne jamdudum operientes destitueret,

    Suet. Caes. 81:

    adhortor, properent,

    Ter. Eun. 3, 5, 35: adhortari se, to rouse or bestir one's self: ferus ipse (leo) sese adhortans rapidum incitat animo, Catull. 63, 85.
    Pass.
    : adulati erant ab amicis et adhortati, Cassius ap. Prisc. 791 P.: punctione aliqua adhortati vel titillati, Cael. Aurel. Acut. 2, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > adhortor

  • 22 adsenesco

    as-sĕnesco ( ads-), ĕre, v. inch. n., to become old to any thing:

    Cereri,

    Tert. Exhort. ad Cast. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > adsenesco

  • 23 adsentor

    assentor ( ads-; v. assentior init.), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.:

    Etiam tu quoque adsentaris huice?

    Plaut. Am. 2, 2, 70; cf.

    assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc.,

    Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48:

    tibi adsentabor,

    Plaut. Most. 1, 3, 89:

    Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari,

    Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37:

    ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet,

    Cic. Lael. 26, 97:

    ut nihil nobis adsentati esse videamur,

    id. Ac. 2, 14, 45:

    quia mihi ipse adsentor fortasse,

    id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12:

    adsentante majore convivarum parte,

    Just. 12, 6:

    cui ergo consilio adsentabimur?

    Tert. Exhort. ad Cast. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > adsentor

  • 24 assenesco

    as-sĕnesco ( ads-), ĕre, v. inch. n., to become old to any thing:

    Cereri,

    Tert. Exhort. ad Cast. 13.

    Lewis & Short latin dictionary > assenesco

  • 25 assentor

    assentor ( ads-; v. assentior init.), ātus, 1, v. freq. [irreg. for adsensor, from assentior], lit., to join one in judgment or opinion (opp. adversor); hence, always to assent, to agree with one in every thing, to flatter (in the class. per. only in prose); with dat.:

    Etiam tu quoque adsentaris huice?

    Plaut. Am. 2, 2, 70; cf.

    assentatrix: (callidus adulator) etiam adversando saepe adsentetur et litigare se simulans blandiatur, etc.,

    Cic. Lael. 26, 99; Vell. 2, 48:

    tibi adsentabor,

    Plaut. Most. 1, 3, 89:

    Negat quis? nego: ait? aio. Postremo imperavi egomet mihi, Omnia adsentari,

    Ter. Eun. 2, 2, 22; so id. Ad. 2, 4, 6; 5, 9, 31; id. Eun. 3, 2, 37:

    ita fuit, ut is adsentatoribus patefaciat aures suas maxime, qui ipse sibi adsentetur et se maxime delectet,

    Cic. Lael. 26, 97:

    ut nihil nobis adsentati esse videamur,

    id. Ac. 2, 14, 45:

    quia mihi ipse adsentor fortasse,

    id. Fam. 3, 11: Baiae tibi assentantur, flatters you, i. e. endeavors to ingratiate itself into your favor by its sanative powers, id. ib. 9, 12:

    adsentante majore convivarum parte,

    Just. 12, 6:

    cui ergo consilio adsentabimur?

    Tert. Exhort. ad Cast. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > assentor

  • 26 cohorto

    cŏhorto, āre, 1, v. a. (rare collat. form of cohortor), to exhort, encourage: et dicerent castra capta esse, atque hos cohortarent uti maturarent, Quadrig. ap. Non. p. 472, 19: exercitus pransus, paratus, cohortatus, Cat. ap. Gell. 15, 13, 5; v. cohortor.

    Lewis & Short latin dictionary > cohorto

  • 27 cohortor

    cŏ-hortor, ātus, 1, v. dep., to animate or encourage by forcible language, to incite, exhort, admonish.
    I.
    Esp., of the general before a battle, or in other milit. proceedings:

    cohortatus suos proelium commisit,

    Caes. B. G. 1, 25:

    acies instruenda, milites cohortandi, signum dandum,

    id. ib. 2, 20:

    exercitum ad pugnam,

    id. B. C. 3, 90:

    militem ad proelium,

    Quint. 12, 1, 28.—
    (β).
    With inf., Auct. B. Alex. 21; cf. Tac. A. 12, 49.—
    (γ).
    With ut or ne:

    Scipionis milites cohortatur, ut, etc.,

    Caes. B. C. 3, 82; Tac. Agr. 36:

    ipse adit reliquos, cohortatur, ne labori succumbant,

    Caes. B. G. 7, 86; cf. II.—
    II.
    In gen., and without the sphere of military operations (in good prose).
    1.
    Absol.:

    hac (eloquentiā) et cohortamur, hac persuademus,

    Cic. N. D. 2, 59, 148; Quint. 11, 3, 124:

    vereor ne majorem vim ad deterrendum habuerit quam ad cohortandum,

    Cic. de Or. 1, 61, 258.—
    2.
    Aliquem:

    Caesar Remos cohortatus liberaliterque oratione prosecutus,

    Caes. B. G. 2, 5 init.; cf.:

    non sibi cohortandum Sulpicium, sed magis conlaudandum videri,

    Cic. de Or. 1, 8, 20.—
    3.
    Aliquem ad aliquid:

    aliquem ad virtutem,

    Cic. de Or. 2, 9, 35: in hominibus ad virtutis studium cohortandis, id. Ac. 1, 4, 16:

    ad studium summae laudis,

    id. Fam. 2, 4, 2: ad pacem. id. Att. 15, 1, A, 3:

    ad concordiam,

    Suet. Claud. 46:

    ad libertatem recuperandam,

    Cic. Phil. 4, 5, 11. —
    4.
    With final clause; with ut:

    fratrem cohortatus, ut, etc.,

    Suet. Oth. 10.—With ne:

    cohortantibus invicem, ne, etc.,

    Suet. Galb. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > cohortor

  • 28 devergo

    dē-vergo, ĕre, v. n., to incline downwards, to sink, Ap. de Deo Socr. p. 46; Tert. Exhort. Cast. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > devergo

  • 29 exhortor

    ex-hortor, ātus, 1, v. dep. a. ( act.:

    exhortavit,

    Petr. 76, 10; pass.:

    exhortantur,

    August. Ep. 228:

    exhortatus est,

    App. de Deo Soc. 1, 7), to exhort, encourage ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Prop.:

    trepidosque obitumque timentes,

    Ov. M. 15, 152; cf.:

    trepidos cives in hostem,

    id. ib. 13, 234:

    tauros in illum,

    id. ib. 7, 35:

    se in ambos,

    id. ib. 10, 685:

    sese in arma,

    Verg. A. 7, 472; cf. Quint. 10, 7, 19:

    Graeco sermone ad spem,

    Val. Max. 5, 1, 8:

    milites ad ultionem,

    Plin. 2, 107, 111, § 241.—With ut, Quint. 12, 8, 7; Petr. 140; Tac. Or. 14; cf. with simple subj.:

    juvenes nostros exhortatus es, consulatum circumirent,

    Plin. Pan. 69, 2.—With inf.:

    semetipsos hortantur vel aliquas partes earum addiscere,

    Col. 11, 1, 11.— Absol.:

    in alloquendo exhortandoque,

    Suet. Caes. 33.—
    II.
    Transf., with abstr. objects, to stimulate, excite any thing:

    virtutes exhortabor,

    Sen. Ep. 121, 4:

    parsimoniam,

    Gell. 13, 23, 2; cf.:

    haec exhortare,

    Vulg. Tit. 2, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > exhortor

  • 30 flaminica

    flāmĭnĭca, ae, f. [1. flamen], the wife of a flamen, who assisted at the sacrifices: Ov. F. 2, 27; Tert. Exhort. ad Cast. 13; Inscr. Orell. 2225 sq.: flaminicae Diales, Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 26:

    Dialis,

    Tac. A. 4, 16;

    Paul. ex Fest. s. v. flaminia, p. 93 Müll.: FLAMINICAE PRIMAE AVGVSTI,

    Inscr. Orell. 345:

    flaminica omnibus nundinis in regia Jovi arietem soleat immolare,

    Macr. S. 1, 16, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > flaminica

  • 31 imprimo

    imprĭmo ( inpr-), pressi, pressum, 3, v. a. [in-premo], to press into or upon, to stick, stamp, or dig into, to impress, imprint (class.).
    I.
    Lit.:

    si in ejusmodi cera centum sigilla hoc anulo impressero,

    Cic. Ac. 2, 26, 86:

    locus ubi vestigium impresserit,

    id. Caecin. 27, 76; id. Phil. 13, 15, 30:

    sus rostro si humi A litteram impresserit,

    id. Div. 1, 13, 23:

    ne imprimatur jacentibus molibus solum,

    Col. 3, 13, 1: imprimitque genae genam, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 686 (Trag. v. 436):

    os cucurbitulae corpori,

    Cels. 2, 11:

    signa tabellis,

    Hor. S. 2, 6, 38:

    impressit dente labris notam,

    id. C. 1, 13, 12; cf.:

    dentes alicui,

    Luc. 9, 806:

    muris aratrum,

    Hor. C. 1, 16, 20:

    stigmata captivorum frontibus,

    Petr. 105:

    (Dido) os impressa toro,

    Verg. A. 4, 659:

    impressa orbita,

    Cic. Att. 2, 21, 2:

    sulcus altius impressus,

    id. Div. 2, 23, 50:

    monimenta impressa saxis,

    Tac. A. 11, 14:

    puteum,

    i. e. to sink, dig, Pall. 1, 34:

    nudo ecce jugulum, convertite huc manus, imprimite mucrones,

    Petr. 80:

    dentem,

    Tib. 1, 6, 14; cf.:

    morsum,

    i. e. to bite, Col. 6, 17, 33; Plin. 8, 25, 37, § 89:

    vulnus,

    i. e. to make, Col. 7, 11, 2:

    basia,

    Mart. 10, 42, 5:

    staminaque impresso fatalia pollice nentes,

    pressed upon, Ov. M. 8, 453; cf.:

    impressoque genu nitens,

    Verg. A. 12, 303:

    humidaque impressa siccabat lumina lana,

    Prop. 3, 6 (4, 5), 17:

    exempta scutula cortici, imprimitur ex alia cortex par,

    Plin. 17, 16, 26, § 118. —
    B.
    Transf.: aliquid (aliqua re), to press in, give an impression to a thing, to engrave, stamp, mark: an imprimi quasi ceram animum putamus? Cic. Tusc. 1, 25, 61:

    hoc munus habebis, Cratera impressum signis,

    Verg. A. 5, 536; cf.:

    impressas auro quas gesserat olim Exuvias,

    i. e. embroidered, Luc. 9, 176:

    non levior cippus nunc imprimit ossa?

    Pers. 1, 37:

    transtra per et remos impressaque terga virorum,

    pressed down, bended, Stat. Th. 5, 403.—
    II.
    Trop., to impress, engrave, stamp, mark:

    quod in omnium animis eorum notionem impressisset ipsa natura,

    Cic. N. D. 1, 16, 43; cf.:

    visa in animis,

    id. Ac. 2, 18, 58:

    quaeque in animis imprimuntur incohatae intellegentiae, similiter in omnibus imprimuntur,

    id. Leg. 1, 10, 30; id. Fat. 19, 43:

    verum illud quidem impressum in animo atque mente,

    id. Ac. 2, 11, 34:

    nisi omnes ii motus in ipso oratore impressi esse atque inusti videbuntur,

    id. de Or. 2, 45, 189:

    quo e genere nobis notitiae rerum imprimuntur,

    id. Ac. 2, 7, 21:

    in quibus (curriculis) Platonis primum sunt impressa vestigia,

    id. Or. 3, 12; cf.:

    (memoria) constat ex notis litterarum, et ex eo, in quo imprimuntur illae notae,

    id. Part. Or. 7, 26:

    menti impressa,

    id. ib. 2, 11, 34:

    quaedam vestigia animo,

    Quint. 11, 2, 4:

    memoria publica recensionis tabulis publicis impressa,

    Cic. Mil. 27, 73:

    impressa animo rudi memoria,

    Quint. 1, 1, 36:

    quorum lectione duplex imprimeretur rei publicae dedecus,

    Cic. Phil. 5, 6, 16:

    cum fortitudinis, tum vero humanitatis... impressa vestigia,

    id. Balb. 5, 13.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), to stamp, mark:

    horum flagitiorum iste vestigiis omnia municipia, praefecturas... impressit,

    Cic. Phil. 2, 24, 58; id. Fam. 5, 20, 5.—Hence, impressē, adv., strongly, forcibly, impressively (postclass.).
    1.
    Lit.:

    dehinc rursus defricandus tenacius quidem, sed non impressius,

    Cael. Aur. Tard. 3, 7, 87. —
    2.
    Trop.:

    alte et impresse recogitare,

    Tert. Exhort. Cast. 3:

    ut impressius dixerim,

    id. Car. Christ. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > imprimo

  • 32 imprope

    imprŏpĕ ( inpr-), adv. [in-prope], near (post-class.):

    imprope est caelo,

    Tert. Exhort. ad Cast. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > imprope

  • 33 inaro

    ĭn-ăro, āvi, ātum, 1, v. a., to plough in, cover by ploughing.
    I.
    Lit.:

    sarmenta,

    Cato, R. R. 37, 3:

    fabalia pro stercore,

    Varr. R. R. 1, 23. 3; cf.:

    disjectum fimum,

    Col. 2, 5, 2:

    semina abjecta,

    Plin. 18, 18, 47, § 169:

    arbores,

    Col. 2, 2, 11. —
    II.
    Transf.
    A.
    To plough, till, cultivate:

    solum,

    Plin. 18, 14, 36, § 136:

    agrum,

    Dig. 43, 23, 9.—
    B.
    To enter or write in a list, Commod. 70, 15.—
    C.
    To mark:

    stigmatibus vultum,

    Ambros. Exhort. Virg. 12, § 83.

    Lewis & Short latin dictionary > inaro

  • 34 inprimo

    imprĭmo ( inpr-), pressi, pressum, 3, v. a. [in-premo], to press into or upon, to stick, stamp, or dig into, to impress, imprint (class.).
    I.
    Lit.:

    si in ejusmodi cera centum sigilla hoc anulo impressero,

    Cic. Ac. 2, 26, 86:

    locus ubi vestigium impresserit,

    id. Caecin. 27, 76; id. Phil. 13, 15, 30:

    sus rostro si humi A litteram impresserit,

    id. Div. 1, 13, 23:

    ne imprimatur jacentibus molibus solum,

    Col. 3, 13, 1: imprimitque genae genam, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 686 (Trag. v. 436):

    os cucurbitulae corpori,

    Cels. 2, 11:

    signa tabellis,

    Hor. S. 2, 6, 38:

    impressit dente labris notam,

    id. C. 1, 13, 12; cf.:

    dentes alicui,

    Luc. 9, 806:

    muris aratrum,

    Hor. C. 1, 16, 20:

    stigmata captivorum frontibus,

    Petr. 105:

    (Dido) os impressa toro,

    Verg. A. 4, 659:

    impressa orbita,

    Cic. Att. 2, 21, 2:

    sulcus altius impressus,

    id. Div. 2, 23, 50:

    monimenta impressa saxis,

    Tac. A. 11, 14:

    puteum,

    i. e. to sink, dig, Pall. 1, 34:

    nudo ecce jugulum, convertite huc manus, imprimite mucrones,

    Petr. 80:

    dentem,

    Tib. 1, 6, 14; cf.:

    morsum,

    i. e. to bite, Col. 6, 17, 33; Plin. 8, 25, 37, § 89:

    vulnus,

    i. e. to make, Col. 7, 11, 2:

    basia,

    Mart. 10, 42, 5:

    staminaque impresso fatalia pollice nentes,

    pressed upon, Ov. M. 8, 453; cf.:

    impressoque genu nitens,

    Verg. A. 12, 303:

    humidaque impressa siccabat lumina lana,

    Prop. 3, 6 (4, 5), 17:

    exempta scutula cortici, imprimitur ex alia cortex par,

    Plin. 17, 16, 26, § 118. —
    B.
    Transf.: aliquid (aliqua re), to press in, give an impression to a thing, to engrave, stamp, mark: an imprimi quasi ceram animum putamus? Cic. Tusc. 1, 25, 61:

    hoc munus habebis, Cratera impressum signis,

    Verg. A. 5, 536; cf.:

    impressas auro quas gesserat olim Exuvias,

    i. e. embroidered, Luc. 9, 176:

    non levior cippus nunc imprimit ossa?

    Pers. 1, 37:

    transtra per et remos impressaque terga virorum,

    pressed down, bended, Stat. Th. 5, 403.—
    II.
    Trop., to impress, engrave, stamp, mark:

    quod in omnium animis eorum notionem impressisset ipsa natura,

    Cic. N. D. 1, 16, 43; cf.:

    visa in animis,

    id. Ac. 2, 18, 58:

    quaeque in animis imprimuntur incohatae intellegentiae, similiter in omnibus imprimuntur,

    id. Leg. 1, 10, 30; id. Fat. 19, 43:

    verum illud quidem impressum in animo atque mente,

    id. Ac. 2, 11, 34:

    nisi omnes ii motus in ipso oratore impressi esse atque inusti videbuntur,

    id. de Or. 2, 45, 189:

    quo e genere nobis notitiae rerum imprimuntur,

    id. Ac. 2, 7, 21:

    in quibus (curriculis) Platonis primum sunt impressa vestigia,

    id. Or. 3, 12; cf.:

    (memoria) constat ex notis litterarum, et ex eo, in quo imprimuntur illae notae,

    id. Part. Or. 7, 26:

    menti impressa,

    id. ib. 2, 11, 34:

    quaedam vestigia animo,

    Quint. 11, 2, 4:

    memoria publica recensionis tabulis publicis impressa,

    Cic. Mil. 27, 73:

    impressa animo rudi memoria,

    Quint. 1, 1, 36:

    quorum lectione duplex imprimeretur rei publicae dedecus,

    Cic. Phil. 5, 6, 16:

    cum fortitudinis, tum vero humanitatis... impressa vestigia,

    id. Balb. 5, 13.—
    B.
    Transf. (acc. to I. B.), to stamp, mark:

    horum flagitiorum iste vestigiis omnia municipia, praefecturas... impressit,

    Cic. Phil. 2, 24, 58; id. Fam. 5, 20, 5.—Hence, impressē, adv., strongly, forcibly, impressively (postclass.).
    1.
    Lit.:

    dehinc rursus defricandus tenacius quidem, sed non impressius,

    Cael. Aur. Tard. 3, 7, 87. —
    2.
    Trop.:

    alte et impresse recogitare,

    Tert. Exhort. Cast. 3:

    ut impressius dixerim,

    id. Car. Christ. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > inprimo

  • 35 inprope

    imprŏpĕ ( inpr-), adv. [in-prope], near (post-class.):

    imprope est caelo,

    Tert. Exhort. ad Cast. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > inprope

  • 36 inuxorus

    ĭn-uxōrus, a, um, adj. [2. in-uxor], unmarried (late Lat.):

    virginitas,

    Tert. Exhort. ad Cast. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > inuxorus

  • 37 juvenesco

    jŭvĕnesco, nŭi, 3, v. inch. n. [juvenis].
    I.
    To reach the age of youth, to grow up ( poet. and post-Aug.):

    vitulus... largis juvenescit herbis,

    Hor. C. 4, 2, 54:

    ex quo juvenuit,

    Tert. Exhort. ad Cast. 6 fin.
    II. A.
    Lit.:

    Pylius juvenescere posset,

    Ov. Am. 3, 7, 41:

    glires aestate juvenescunt,

    Plin. 8, 57, 82, § 224. —Of plants:

    rosa recisa juvenescit,

    Plin. 21, 11, 40, § 69.—
    B.
    Transf., to become vigorous, regain strength, flourish:

    gladii juvenescunt,

    Stat. Th. 3, 583:

    corpus regni juvenescit,

    recovers itself, Claud. Laud. Stil. 2, 20:

    continuo montes muro,

    id. VI. Cons. Honor. 534.

    Lewis & Short latin dictionary > juvenesco

  • 38 laicus

    lāĭcus, a, um, adj., = laïkos, of or belonging to the people or laity, not priestly, not consecrated:

    non habeo laicos panes,

    loaves not consecrated, Vulg. 1 Reg. 21, 4.— Subst.: lāĭcus, i, m., a layman, laic, one not belonging to the priesthood (eccl. Lat.), Tert. Exhort. ad Castit. 7;

    opp. clericus,

    Hier. adv. Lucif. 3 al.

    Lewis & Short latin dictionary > laicus

  • 39 obaudientia

    ŏb-audĭentĭa, ae, f. [obaudio], obedience (eccl. Lat. for the class. oboedientia), Tert. Exhort. ad Cast. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > obaudientia

  • 40 objurgo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgo

См. также в других словарях:

  • Exhort — Ex*hort , v. t. [imp. & p. p. {Exhorted}; p. pr. & vb. n. {Exhorting}.] [L. exhortari; ex out + hortari to incite, encourage; cf. F. exhorter. See {Hortative}.] To incite by words or advice; to animate or urge by arguments, as to a good deed or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Exhort — Ex*hort , v. i. To deliver exhortation; to use words or arguments to incite to good deeds. [1913 Webster] With many other words did he testify and exhort. Acts ii. 40. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • exhort — c.1400, from O.Fr. exhorer (13c.) and directly from L. exhortari to exhort, encourage, stimulate (see EXHORTATION (Cf. exhortation)). Related: Exhorted; exhorting …   Etymology dictionary

  • exhort — [eg zôrt′, igzôrt′] vt., vi. [ME exhorten < L exhortari, to exhort < ex , out + hortari, to urge: see HORTATORY] to urge earnestly by advice, warning, etc. (to do what is proper or required); admonish strongly SYN. URGE …   English World dictionary

  • Exhort — Ex*hort , n. Exhortation. [Obs.] Pope. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • exhort — I verb adhortari, adjure, admonish, advise, advocate, animate, arouse, beg, beseech, caution, charge, coax, command, counsel, encourage, enjoin, entreat, goad, impel, implore, importune, incite, induce, influence, inspire, inspirit, instigate,… …   Law dictionary

  • exhort against — index dissuade, expostulate, protest Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • exhort to take heed — index caution Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • exhort — *urge, egg, goad, spur, prod, prick, sic Analogous words: plead, appeal (see under PRAYER): entreat, implore, beseech (see BEG): stimulate, excite, *provoke: advise, counsel (see under ADVICE n) …   New Dictionary of Synonyms

  • exhort — [v] urge, warn admonish, advise, beseech, bid, call upon, caution, counsel, egg on*, encourage, enjoin, entreat, goad, incite, insist, persuade, plead, preach, press, pressure, prick, prod, prompt, propel, spur, stimulate; concepts 75,78 …   New thesaurus

  • exhort — ► VERB ▪ strongly encourage or urge (someone) to do something. DERIVATIVES exhortation noun. ORIGIN Latin exhortari, from hortari encourage …   English terms dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»