Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+be+sufficient

  • 41 patritus

    pătrītus, a, um, adj. [pater, like avitus from avus], of one's father or forefathers [p. 1316] (an archaic word, which, however, in Cic. Tusc. 1, 19, 45, is suspected without sufficient cause): avito ac patrito more, Varr. ap. Non. 161, 6:

    secundum leges patritas,

    id. ib. 161, 8:

    patrita et avita philosophia,

    Cic. Tusc. 1, 19, 45:

    res,

    id. Verr. 1, 5, 13 (Klotz);

    Lex. Thor lin. 28: subleva misericordiā aetatem familiarem tibi et patritam,

    Front. Ep. ad Amic. 2, 6 fin.:

    in sedem patritam referri,

    Arn. 2, 87: Jesum Valentiniani cognominant Soterem de patritis, after the example of their fathers or forefathers, Tert. adv. Val. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > patritus

  • 42 subpedito

    suppĕdĭto ( subp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [perh. for suppetito, from suppeto].
    I.
    Neutr., to be fully supplied or in abundance, to be at hand, be in store:

    unde Flumina suppeditant?

    Lucr. 1, 231:

    omnis apparatus ornatusque dicendi facile suppeditat,

    Cic. de Or. 3, 31, 124:

    P. Cethegus, cui de re publicā satis suppeditabat oratio,

    id. Brut. 48, 178:

    undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam,

    id. Scaur. 23, 46:

    innumerabilitas suppeditat atomorum,

    id. N. D. 1, 39, 109:

    quod multitudo suppeditabat,

    Liv. 6, 24, 2:

    quoad tela suppeditarunt,

    id. 30, 25, 7:

    ne chartam quidem tibi suppeditare,

    Cic. Fam. 7, 18, 2:

    cui (Torquato) si vita suppeditavisset,

    if he had lived, id. Brut. 70, 245; 27, 105; 32, 124; id. Phil. 3, 6, 15; cf. suppeto, I.: nec consilium, nec oratio suppeditat, i e. I have neither sentiments nor terms, Liv. 28, 27, 3.— Poet., with subj.-clause:

    dicere suppeditat,

    it is easy to say, Lucr. 3, 731. —
    B.
    Transf.
    1.
    Like abundare, to have in abundance, to abound or be rich in (very rare):

    omissis his rebus omnibus, quibus nos suppeditamus, eget ille,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    ita gaudiis gaudium suppeditat,

    is increased by other joys, Plaut. Trin. 5, 1, 3. —
    2.
    To be enough or sufficient, to suffice:

    parare ea, quae suppeditent et ad cultum et ad victum,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Pometinae manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere,

    Liv. 1, 55, 7: labori suppeditare, to be fit for or equal to, to be a match for, Plaut. As. 2, 4, 17; cf.:

    ut (Thais) tuo amori suppeditare possit sine sumpto suo,

    devote herself to you, Ter. Eun. 5, 8, 46. —
    II.
    Act., to give, furnish, afford, supply, or procure in abundance (freq. in Cic.; syn.: praebeo, suggero, ministro).
    (α).
    With acc.:

    luxuriae sumptus suppeditare ut possies,

    Plaut. As. 4, 2, 10:

    sumptum,

    Cic. Agr. 2, 13, 32:

    tributo sumptus suppeditari,

    Liv. 23, 48, 7:

    cibos,

    Cic. Leg. 2, 27, 67:

    quibus (fistulis) aqua suppeditabatur templis,

    id. Rab. Perd. 11, 31:

    pecunias,

    id. Q. Fr. 2, 2, 3:

    merces,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 6:

    frumentum,

    id. ib. 2, 3, 74, §

    172: rem frumentariam alicui ex provinciis,

    id. Att. 8, 1, 2:

    res eas, quibus ager Campanus coleretur,

    id. Agr. 2, 32, 88:

    tutum perfugium otio et tranquillum ad quietem locum,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    multa ad luxuriam invitamenta,

    id. ib. 2, 4, 8:

    fabulas poëtis,

    id. N. D. 2, 24, 63:

    ipsis pecuniam,

    Nep. Alcib. 8, 1:

    tela,

    Sil. 10, 137:

    suppeditabit nobis Atticus noster e thesauris suis quos et quantos viros!

    Cic. Fin. 2, 21, 67. —With an abstr. object:

    aliquis deus suppeditans omnium rerum abundantiam et copiam,

    Cic. Lael. 23, 87:

    oratoribus et poëtis mirabilem copiam dicendi,

    id. Top. 18, 67:

    praecepta nobis (patria),

    Lucr. 3, 10:

    varietatem tibi in scribendo,

    Cic. Fam. 5, 12, 4:

    hortorum amoenitatem mihi (domus),

    id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14:

    ut, quocumque haec (voluptas) loco suppeditetur, ibi beate queant vivere,

    id. Tusc. 5, 37, 108.—
    (β).
    With obj.-clause:

    Ciceroni meo suppeditabis quantum videbitur,

    Cic. Att. 14, 17, 5. — ( g) Absol.:

    alicui sumptibus,

    Ter. Heaut 5, 1, 57:

    quod Ciceroni suppeditas, gratum,

    Cic. Att. 14, 20, 3. — ( d) Impers. pass.:

    quod res curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum et cultum copiose,

    Cic. Att. 14, 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > subpedito

  • 43 subpeto

    sup-pĕto ( subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.
    I.
    To go or come to one, i. e.,
    A.
    Lit., to be at hand or in store, to be present (class.):

    ut mihi supersit, suppetat, superstitet,

    Plaut. Pers. 3, 1, 3:

    si cui haec suppetunt,

    Cic. Off 2, 8, 31:

    cui res non suppetat,

    id. de Or. 3, 35, 142:

    vererer, ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31:

    ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat,

    Caes. B. G. 1, 16:

    copia frumenti,

    id. ib. 1, 3:

    frumentum copiaeque,

    Liv. 5, 26, 9:

    quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem,

    Cic. Fam. 15, 13, 2:

    quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere,

    Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46:

    neque quo manus porrigeret suppetebat,

    Nep. Dion, 7, 2:

    nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi,

    Plin. 2, 9, 6, § 46:

    si vita suppetet,

    Cic. Fin. 1, 4, 11; so,

    vita,

    Plin. Ep. 5, 5, 8:

    vita longior,

    Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.—With pers. subject:

    deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor),

    that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19:

    nec consilium sibi suppetere diceret,

    Liv. 4, 48, 13.—
    B.
    Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing;

    = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant,

    Cic. Tusc. 5, 32, 89:

    pauper enim non est, cui rerum suppetit usus,

    Hor. Ep. 1, 12, 4:

    utinam quae dicis, dictis facta suppetant,

    i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106:

    rudis lingua non suppetebat libertati,

    Liv. 2, 56, 8:

    ut plagae possint suppetere ipsae,

    Lucr. 1, 1050. — Poet., with pers. subject:

    novis ut usque suppetas doloribus,

    you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64. —
    II.
    To ask in place of another, to personate another in asking:

    si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret... furti actionem adversus eum qui suppetet, etc.,

    Dig. 47, 2, 52, § 11.

    Lewis & Short latin dictionary > subpeto

  • 44 supersum

    sŭper-sum, fui, esse (old collat. form of the pres. superescit, Enn. and Att. ap. Fest. p. 302 Müll.;

    per tmesin: jamque adeo super unus eram,

    Verg. A. 2, 567:

    nihil erat super,

    Nep. Alcib. 8, 1), v. n.
    I.
    To be over and above, either as a remainder or as a superfluity (class. and very freq.; cf. supero, B. 3.).
    A.
    As a remainder, to be left, to remain, to exist still.
    1.
    In gen.: dum quidem unus homo Romanus toga superescit, Enn. ap. Fest. p. 302 Müll. (Ann. v. 486 Vahl.): inde sibi memorat, unum superesse laborem, id. ap. Gell. 1, 22, 16 (Ann. v. 159 ib.):

    duae partes, quae mihi supersunt illustrandae orationis, etc.,

    Cic. de Or. 3, 24, 91:

    ut nulli supersint de inimicis,

    id. Marcell. 7, 21: omnes qui supersint de Hirtii exercitu, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 5:

    quid superest de corporibus,

    Juv. 3, 259; 1, 35:

    ex eo proelio circiter milia hominum CXXX. superfuerunt,

    Caes. B. G. 1, 26:

    perexigua pars illius exercitūs superest,

    id. B. C. 3, 87:

    quod Morini Menapiique supererant,

    id. B. G. 3, 28:

    cum hostes vestri tantum civium superfuturum putassent, quantum, etc.,

    Cic. Cat. 3, 10, 25:

    quantum satietati superfuit,

    id. Verr. 1, 4, 13; cf.:

    quantum ipsi superesse potest,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    biduum supererat,

    Caes. B. G. 1, 23:

    non multum ad solis occasum temporis supererat,

    id. B. C. 3, 51:

    non multum aestatis superesset,

    id. B. G. 5, 22:

    fessis tantum superesse maris,

    Verg. A. 5, 616:

    spatia si plura supersint,

    id. ib. 5, 325:

    deos Ambraciensibus non superesse,

    Liv. 38, 43:

    nemo superesse quemquam praeter eos credebat,

    id. 5, 39:

    quod superest, scribe quaeso quam accuratissime, quid placeat,

    as for the rest, as to what remains, Cic. Att. 9, 19, 3; Verg. A. 5, 691:

    quod superfuit,

    Phaedr. 2, epil. 6:

    nunc mihi cur cantent, superest Dicere,

    it still remains to tell, Ov. F. 3, 675:

    superest tercentum messes videre,

    id. M. 14, 145; Lact. 1, 6, 6.—With ut and subj., Plin. Ep. 1, 1, 2; Lact. 1, 23, 1.—
    2.
    In partic., to live after, outlive, to be still alive, to survive (rare):

    sicut tuum vis unicum gnatum tuae Superesse vitae sospitem et superstitem,

    Plaut. As. 1, 1, 2: neque deesse neque superesse rei publicae volo, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 5:

    Lucumo superfuit patri,

    Liv. 1, 34:

    fugae,

    id. 28, 28:

    ne superesset tanto exercitui suum nomen secuto,

    id. 27, 49:

    dolori,

    Ov. M. 11, 703:

    cum superessent adhuc qui spectaverant, etc.,

    Suet. Claud. 21.—
    B.
    To be in abundance, to abound (syn. abundo):

    cui tanta erat res et supererat,

    Ter. Phorm. 1, 2, 19:

    tibi, quia superest, dolet,

    id. ib. 1, 3, 10:

    vereor ne jam superesse mihi verba putes, quae dixeram defutura,

    Cic. Fam. 13, 63, 2:

    adeo supererunt animi ad sustinendam invidiam,

    Liv. 2, 27, 12:

    tantum illi ingenii superfuit,

    Suet. Tit. 1.— Poet.: modo vita supersit, if life be long enough, suffice, Verg. G. 3, 10:

    ne blando nequeant superesse labori,

    i. e. to be sufficient for, equal to, id. ib. 3, 127; so,

    Veneri,

    Col. 4, 27, 8.—
    2.
    In a bad sense, to be in excess, to be superabundant or superfluous:

    ut vis ejus rei, quam definias, sic exprimatur, ut neque absit quicquam neque supersit,

    Cic. de Or. 2, 25, 108; cf. Varr. ap. Gell. 1, 22, 5 and 6.—
    II.
    For adesse, to be present, to serve by being present, to assist: si superesset (opp. sin deesset), Aug. ap. Suet. Aug. 56.—Esp., to serve as an advocate:

    falsa atque aliena verbi significatio, quod dicitur, hic illi superest, cum dicendum est, advocatum esse, etc.,

    Gell. 1, 22, 1.—
    III.
    To be over or beyond, to be prominent, project, Val. Fl. 6, 760.

    Lewis & Short latin dictionary > supersum

  • 45 suppedito

    suppĕdĭto ( subp-), āvi, ātum, 1, v. freq. n. and a. [perh. for suppetito, from suppeto].
    I.
    Neutr., to be fully supplied or in abundance, to be at hand, be in store:

    unde Flumina suppeditant?

    Lucr. 1, 231:

    omnis apparatus ornatusque dicendi facile suppeditat,

    Cic. de Or. 3, 31, 124:

    P. Cethegus, cui de re publicā satis suppeditabat oratio,

    id. Brut. 48, 178:

    undique mihi suppeditat quod pro M. Scauro dicam,

    id. Scaur. 23, 46:

    innumerabilitas suppeditat atomorum,

    id. N. D. 1, 39, 109:

    quod multitudo suppeditabat,

    Liv. 6, 24, 2:

    quoad tela suppeditarunt,

    id. 30, 25, 7:

    ne chartam quidem tibi suppeditare,

    Cic. Fam. 7, 18, 2:

    cui (Torquato) si vita suppeditavisset,

    if he had lived, id. Brut. 70, 245; 27, 105; 32, 124; id. Phil. 3, 6, 15; cf. suppeto, I.: nec consilium, nec oratio suppeditat, i e. I have neither sentiments nor terms, Liv. 28, 27, 3.— Poet., with subj.-clause:

    dicere suppeditat,

    it is easy to say, Lucr. 3, 731. —
    B.
    Transf.
    1.
    Like abundare, to have in abundance, to abound or be rich in (very rare):

    omissis his rebus omnibus, quibus nos suppeditamus, eget ille,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    ita gaudiis gaudium suppeditat,

    is increased by other joys, Plaut. Trin. 5, 1, 3. —
    2.
    To be enough or sufficient, to suffice:

    parare ea, quae suppeditent et ad cultum et ad victum,

    Cic. Off. 1, 4, 12:

    Pometinae manubiae, quae perducendo ad culmen operi destinatae erant, vix in fundamenta suppeditavere,

    Liv. 1, 55, 7: labori suppeditare, to be fit for or equal to, to be a match for, Plaut. As. 2, 4, 17; cf.:

    ut (Thais) tuo amori suppeditare possit sine sumpto suo,

    devote herself to you, Ter. Eun. 5, 8, 46. —
    II.
    Act., to give, furnish, afford, supply, or procure in abundance (freq. in Cic.; syn.: praebeo, suggero, ministro).
    (α).
    With acc.:

    luxuriae sumptus suppeditare ut possies,

    Plaut. As. 4, 2, 10:

    sumptum,

    Cic. Agr. 2, 13, 32:

    tributo sumptus suppeditari,

    Liv. 23, 48, 7:

    cibos,

    Cic. Leg. 2, 27, 67:

    quibus (fistulis) aqua suppeditabatur templis,

    id. Rab. Perd. 11, 31:

    pecunias,

    id. Q. Fr. 2, 2, 3:

    merces,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 6:

    frumentum,

    id. ib. 2, 3, 74, §

    172: rem frumentariam alicui ex provinciis,

    id. Att. 8, 1, 2:

    res eas, quibus ager Campanus coleretur,

    id. Agr. 2, 32, 88:

    tutum perfugium otio et tranquillum ad quietem locum,

    id. Rep. 1, 4, 8:

    multa ad luxuriam invitamenta,

    id. ib. 2, 4, 8:

    fabulas poëtis,

    id. N. D. 2, 24, 63:

    ipsis pecuniam,

    Nep. Alcib. 8, 1:

    tela,

    Sil. 10, 137:

    suppeditabit nobis Atticus noster e thesauris suis quos et quantos viros!

    Cic. Fin. 2, 21, 67. —With an abstr. object:

    aliquis deus suppeditans omnium rerum abundantiam et copiam,

    Cic. Lael. 23, 87:

    oratoribus et poëtis mirabilem copiam dicendi,

    id. Top. 18, 67:

    praecepta nobis (patria),

    Lucr. 3, 10:

    varietatem tibi in scribendo,

    Cic. Fam. 5, 12, 4:

    hortorum amoenitatem mihi (domus),

    id. Q. Fr. 3, 1, 4, § 14:

    ut, quocumque haec (voluptas) loco suppeditetur, ibi beate queant vivere,

    id. Tusc. 5, 37, 108.—
    (β).
    With obj.-clause:

    Ciceroni meo suppeditabis quantum videbitur,

    Cic. Att. 14, 17, 5. — ( g) Absol.:

    alicui sumptibus,

    Ter. Heaut 5, 1, 57:

    quod Ciceroni suppeditas, gratum,

    Cic. Att. 14, 20, 3. — ( d) Impers. pass.:

    quod res curae tibi est, ut ei (Ciceroni) suppeditetur ad usum et cultum copiose,

    Cic. Att. 14, 11, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > suppedito

  • 46 suppeto

    sup-pĕto ( subp-), īvi or ĭi, ītum, 3, v. n.
    I.
    To go or come to one, i. e.,
    A.
    Lit., to be at hand or in store, to be present (class.):

    ut mihi supersit, suppetat, superstitet,

    Plaut. Pers. 3, 1, 3:

    si cui haec suppetunt,

    Cic. Off 2, 8, 31:

    cui res non suppetat,

    id. de Or. 3, 35, 142:

    vererer, ne mihi crimina non suppeterent,

    id. Verr. 2, 1, 11, § 31:

    ne pabuli quidem satis magna copia suppetebat,

    Caes. B. G. 1, 16:

    copia frumenti,

    id. ib. 1, 3:

    frumentum copiaeque,

    Liv. 5, 26, 9:

    quibus rebus numquam tanta suppeteret victoriae fiducia, Auct. B. Afr. 31: ut mihi ad remunerandum nihil suppetat praeter voluntatem,

    Cic. Fam. 15, 13, 2:

    quibuscumque vires suppetebant ad arma ferenda, praesto fuere,

    Liv. 4, 22, 1; Plin. 2, 9, 6, § 46:

    neque quo manus porrigeret suppetebat,

    Nep. Dion, 7, 2:

    nondum suppetente ad haurien, dum ultra justa vi,

    Plin. 2, 9, 6, § 46:

    si vita suppetet,

    Cic. Fin. 1, 4, 11; so,

    vita,

    Plin. Ep. 5, 5, 8:

    vita longior,

    Liv. 40, 56, 7: quoad vita suppetet, Auct. B. Afr. 92; Vop. Aur. 24.—With pers. subject:

    deos oro, ut vitae tuae superstes suppetat (uxor),

    that she may survive you, Plaut. Trin. 1, 2, 19:

    nec consilium sibi suppetere diceret,

    Liv. 4, 48, 13.—
    B.
    Transf., to be equal to or sufficient for; to suffice, to agree with, correspond to any thing;

    = sufficere: ut amori, ut ambitioni, ut cottidianis sumptibus copiae suppetant,

    Cic. Tusc. 5, 32, 89:

    pauper enim non est, cui rerum suppetit usus,

    Hor. Ep. 1, 12, 4:

    utinam quae dicis, dictis facta suppetant,

    i. e. I wish you may be as good as your word, Plaut. Ps. 1, 1, 106:

    rudis lingua non suppetebat libertati,

    Liv. 2, 56, 8:

    ut plagae possint suppetere ipsae,

    Lucr. 1, 1050. — Poet., with pers. subject:

    novis ut usque suppetas doloribus,

    you may be exposed to, Hor. Epod. 17, 64. —
    II.
    To ask in place of another, to personate another in asking:

    si silignario quis dixerit, ut quisquis nomine ejus siliginem petisset, ei daret... furti actionem adversus eum qui suppetet, etc.,

    Dig. 47, 2, 52, § 11.

    Lewis & Short latin dictionary > suppeto

См. также в других словарях:

  • Sufficient — Suf*fi cient, a. [L. sufficiens, entis, p. pr. of sufficere: cf. F. suffisant. See {Suffice}.] 1. Equal to the end proposed; adequate to wants; enough; ample; competent; as, provision sufficient for the family; an army sufficient to defend the… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sufficient — suf·fi·cient adj: enough to meet the needs under the law of a situation or a proposed end suf·fi·cient·ly adv Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. sufficient …   Law dictionary

  • sufficient cause — see cause 2 Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. sufficient cause …   Law dictionary

  • sufficient — [sə fish′ənt] adj. [ME < L sufficiens, prp. of sufficere: see SUFFICE] 1. as much as is needed; equal to what is specified or required; enough 2. competent; well qualified; able sufficiently adv. SYN. SUFFICIENT and ENOUGH agree in describing… …   English World dictionary

  • sufficient evidence — index proof Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 sufficient evidence n. Enough …   Law dictionary

  • sufficient on its face — index prima facie (legally sufficient) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • sufficient on the pleadings — index prima facie (legally sufficient) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • sufficient to make out a case — index prima facie (legally sufficient) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • sufficient — early 14c., from O.Fr. sufficient, from L. sufficiens, prp. of sufficere (see SUFFICE (Cf. suffice)) …   Etymology dictionary

  • sufficient condition — n. 1. Logic an antecedent whose validity entails the validity of the consequent 2. something whose existence or occurrence by itself guarantees that a given thing will exist or occur: Cf. NECESSARY CONDITION * * * …   Universalium

  • sufficient reason — sufficient reason, principle of …   Philosophy dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»