tlenków

См. также в других словарях:

• aluminotermia — ż I, DCMs. aluminotermiamii, blm techn. «sposób otrzymywania niektórych metali i stopów przez redukcję ich tlenków za pomocą sproszkowanego glinu, w wysokiej temperaturze wytworzonej wskutek reakcji utleniania się glinu» ‹n. łac. + gr.› …   Słownik języka polskiego

• anodować — ndk IV, anodowaćduję, anodowaćdujesz, anodowaćduj, anodowaćował, anodowaćowany techn. «wytwarzać za pomocą elektrolizy na powierzchni przedmiotów ze stopów aluminium i magnezu cienką powłokę ich tlenków; eloksalować» …   Słownik języka polskiego

• anodyzacja — ż I, DCMs. anodyzacjacji, blm techn. «elektrolityczne wytwarzanie na powierzchni przedmiotów ze stopów aluminium i magnezu cienkiej powłoki ich tlenków w celu ochrony przed korozją, zwiększenia odporności lub w celach dekoracyjnych; anodowanie,… …   Słownik języka polskiego

• chromianować — ndk IV, chromianowaćnuję, chromianowaćnujesz, chromianowaćnuj, chromianowaćował, chromianowaćowany techn. «wytwarzać ochronną powłokę z tlenków i chromianów na powierzchni metali przez zanurzanie ich w roztworze kwasu chromowego lub chromianów» …   Słownik języka polskiego

• dotrawić — dk VIa, dotrawićwię, dotrawićwisz, dotrawićtraw, dotrawićwił, dotrawićwiony dotrawiać ndk I, dotrawićam, dotrawićasz, dotrawićają, dotrawićaj, dotrawićał, dotrawićany, techn. «usunąć (np. roztworami kwasów) z powierzchni metali powłokę tlenków… …   Słownik języka polskiego

• glinian — m IV, D. u, Ms. gliniannie; lm M. y chem. gliniany «związki nieorganiczne powstałe przez rozpuszczenie glinu lub jego wodorotlenku w mocnych zasadach, albo przez stapianie tlenków metali dwuwartościowych z tlenkiem glinu» …   Słownik języka polskiego

• komorowy — przym. od komora ∆ chem. Metoda komorowa «przemysłowa metoda otrzymywania kwasu siarkowego przez utlenianie dwutlenku siarki za pomocą tlenków azotu w komorach ołowianych» ∆ górn. Komorowy system wybierania «wybieranie grubych złóż kopaliny… …   Słownik języka polskiego

• mulit — m IV, D. u, Ms. muliticie; lm M. y bud. «mieszanina tlenków glinu, tytanu i krzemu będąca surowcem w produkcji cegły ogniotrwałej» ‹od nazwy wyspy› …   Słownik języka polskiego

• nalot — m IV, D. u, Ms. nalotocie; lm M. y 1. «cienka warstewka pyłu, pary itp. na powierzchni czegoś» Szary nalot kurzu na liściach. Nalot pleśni. ∆ ogr. Nalot woskowy «cienka woskowa warstwa na skórce owocu, chroniąca przed parowaniem, uszkodzeniami… …   Słownik języka polskiego

• oksydować — ndk IV, oksydowaćduję, oksydowaćdujesz, oksydowaćduj, oksydowaćował, oksydowaćowany techn. «wytwarzać metodą elektrolityczną lub przez zanurzenie w odpowiedniej kąpieli na powierzchni metali warstewki ich tlenków (często zabarwionych) w celach… …   Słownik języka polskiego

• piasek — m III, D. piaseksku, N. piasekskiem; lm M. piasekski 1. «luźna skała osadowa złożona z drobnych ziaren, przeważnie kwarcu, często z domieszką skaleni i innych minerałów» Piasek drobny, gruby, drobnoziarnisty, gruboziarnisty. Piaski wydmowe,… …   Słownik języka polskiego