Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

tius

  • 1 Berytos

    Bērȳtos u. Bērȳtus, ī, f. (Βηρῡτός), eine uralte Hafenstadt an der phönizischen Küste, später als röm. Kolonie mit ital. Rechte Iulia Augusta Felix gen., berühmt durch Weinbau, j. Bairut, Mela 1, 12, 5 (1. § 69). Plin. 5, 78. Tac. hist. 2, 81. Prisc. perieg. 853. Hier. ep. 108, 8. Corp. inscr. Lat. 8, 3270 (natus Berito): Bērўtus gemessen bei Avien. descr. orb. 1071. – Dav.: A) Bērȳtius, a, um, berytisch, aus Berytus, vinum, Plin. 14, 74: uva, Plin. 15, 66: Probus Ber., Suet. gr. 24. Auson. lect. sal. III, 20. p. 2 Schenkl. (wo Bērȳtĭus gemessen ist). – B) Bērȳtēnsis, e, berytensisch, colonia, Ulp. dig. 50, 15, 1. § 1: Bērȳtēnsēs, ium, m., die Einw. von B., die Berytenser, Corp. inscr. Lat. 10, 1634.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Berytos

  • 2 Abanteus

    Abantēus, - tiadēs,, - tias,, - tius, s. Abās.

    lateinisch-deutsches > Abanteus

  • 3 Atlantis

    Atlantis, - tion, - tius, s. Atlās.

    lateinisch-deutsches > Atlantis

  • 4 Laurentinus

    Laurentīnus, - tis, - tius, s. Laurentum.

    lateinisch-deutsches > Laurentinus

  • 5 Pallanteum

    Pallantēum, - tēus, - tias, - tis, - tius, s. 2. Pallās.

    lateinisch-deutsches > Pallanteum

  • 6 Pherecrates

    Pherecratēs, Akk. ēn, m. (Φερεκράτης), griech. Männername, unter dem bekannt ein Greis aus Phthia, der von Deukalion abstammen sollte, Cic. Tusc. 1, 21. – Dav. Pherecratīos, on u. - tīus, um (Φερεκράτειος), von einem Pherekrates herrührend, pherekratëisch, metrum, Sidon. epist. 9, 13, 2. v. 10. Mar. Victorin. 2, 3, 44. p. 74, 22 K. u. 4, 3, 30. p. 164, 35 u.a. Gramm.

    lateinisch-deutsches > Pherecrates

  • 7 Xenophon

    Xenophōn, ōntis, m. (Ξενοφῶν), aus Athen, Schüler des Sokrates, ausgezeichnet als Geschichtschreiber, Philosoph u. Feldherr, Cic. de div. 1, 52; Tusc. 5, 99: Xenophon Socraticus, Varro r.r. 1, 1, 8. Nep. Ages. 1, 1: Plur., griech. Akk. Xenophontas, Sen. de tranqu. anim. 7, 5. – Dav. Xenophōntēus u. - tīus, a, um (Ξενοφώντειος), xenophontëisch, Xenophonteum genus sermonis, Cic. Brut. 132: Hercules Xenophontius ille, bei Xenophon erwähnt, Cic. ep. 5, 12, 3.

    lateinisch-deutsches > Xenophon

  • 8 Abanteus

    Abantēus, - tiadēs,, - tias,, - tius, s. Abas.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Abanteus

  • 9 Atlantis

    Atlantis, - tion, - tius, s. Atlas.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Atlantis

  • 10 Cocytos

    Cōcȳtos u. -us, ī, m. (Κώκυτος, der »Klage- od. Tränenstrom«, von κωκύω, heulen, weinen), mythischer Fluß der Unterwelt, ein Arm des Styx, der in den Acheron fließt, Cic. Tusc. 1, 10. Verg. Aen. 6, 297. Hor. carm. 2, 14, 18. Amm. 14, 11, 29 (wo Ggstz. nunc evehentes quosdam in sidera, nunc ad Cocyti profunda mergentes): poet. für die »Gewässer der Unterwelt« übh., Verg. Aen. 6, 132. – Dav. Cōcȳtus u. Cōcȳtius, a, um, kozytisch, Cocyta aqua, Petr. poët. 120. v. 69: Cocytia virgo, v. der Alekto, Verg. Aen. 7, 479: Cocytia aequora, Claud. Ruf. 2, 471.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cocytos

  • 11 Laurentinus

    Laurentīnus, - tis, - tius, s. Laurentum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Laurentinus

  • 12 Pallanteum

    Pallantēum, - tēus, - tias, - tis, - tius, s. 2. Pallas.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pallanteum

  • 13 Pherecrates

    Pherecratēs, Akk. ēn, m. (Φερεκράτης), griech. Männername, unter dem bekannt ein Greis aus Phthia, der von Deukalion abstammen sollte, Cic. Tusc. 1, 21. – Dav. Pherecratīos, on u. - tīus, um (Φερεκράτειος), von einem Pherekrates herrührend, pherekratëisch, metrum, Sidon. epist. 9, 13, 2. v. 10. Mar. Victorin. 2, 3, 44. p. 74, 22 K. u. 4, 3, 30. p. 164, 35 u.a. Gramm.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pherecrates

  • 14 sanctus

    sānctus, a, um, PAdi. (v. sancio), I) heilig, unverletzlich, unantastbar, fanum Iunonis, Cic.: templum, Liv.: lucus, Ov.: tribuni plebis, Cic.: divi, Catull.: societas, Cic.: officium, Cic.: ius, Cic. u. Liv.: aerarium sanctius, s. aerarium (Bd. I, S. 197 a. E.): ut vestris etiam legionibus sanctus essem, Cic.: quod mihi est sanctius, Cic.: iura patriae sanctiora quam hospitii duxit, Nep. – II) heilig, ehrwürdig, göttlich, a) vom Göttlichen u. Erhabenen, stella Mercurii, Cic.: nomen poëtae, Cic.: dies, Hor.: oratio, feierliche, Quint.: sancti ignes, zu Ehren der Götter bei Opfern, Verg.: im Tempel der Vesta, Ov.: Osiris, Hor.: sanctius consilium, engerer Ausschuß des Senates, engerer Rat, Liv.: sanctissimum orbis terrae consilium, v. Senate, Cic.: sancte deorum, Verg.: vates sanctissima, v. der Sibylla, Verg.: sanctissime Imperator, erhabenster Kaiser, Plin. ep. – neutr. subst., α) übh.: omne sanctum non tanget, sie soll nichts Heiliges anrühren, Vulg. Levit. 12, 4. – β) das Heilige = der Tempel, in sancto quid facit aurum? Pers. 2, 69. – b) von Gottgefälligen, gottgefällig, fromm, unschuldig, sittlich rein, züchtig, tugendhaft, unsträflich, virgo, Vestalin, Hor.: manus, Val. Max.: mores, Iuven.: coniunx, Verg.: mulier sancti pudoris, Tibull.: nulla umquam res publica nec maior nec sanctior, Liv.: quod (genus orationis) quo fuerit gratius et sanc-
    ————
    tius, eindringlicher u. reiner, Quint.: Cato sanctus et innocens, Liv.: Luscius et Manilius naturā sancti et religiosi, Cic.: sanctius animal, v. Menschen, Ov.: nemo sanctior illo (viro), Cic.: homo sanctissimus, Cic. – neutr. subst., nihil veri, nihil sancti, kein Gefühl für Wahrheit, kein Sinn für Recht, Liv. 21, 4, 9. – vulg. santus, Corp. inscr. Lat. 5, 8136: Xanctus, Commodian. instr. 1, 35, 21 u. 2, 19, 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sanctus

  • 15 serpo

    serpo, serpsī, ere (Wz. *serp, kriechen, altind. sárpāti, schleicht, kriecht, griech. ερπω), kriechen, schleichen, I) eig. u. übtr.: a) eig., von Tieren (dagegen repo auch von kriechenden od. langsam gehenden Menschen), quaedam bestiae serpentes, quaedam gradientes, Cic.: s. per humum, Ov.: imā humo, Ov.: in platanum, Ov.: serpentia secla ferarum, d.i. Schlangen, Lucr. – tr. bekriechen, cum insula nullo serpatur angue, Solin. 22, 10 (8). – b) übtr., v. langsam oder unvermerkt sich fortbewegenden Ggstdn., tacitis quia leniter undis placidus per vada serpis, dich hinschlängelst (v. Fluß Cydnus), Tibull.: et (Ister) tectis in mare serpit aquis, Ov.: vitis serpens multiplici lapsu et erratico, Cic.: flamma per continua serpens, Liv.: serpunt rami in terram, Plin.: serpunt radices inter se, Plin.: si ulcus latius atque altius serpit, Cels.: somno serpentes Plin. – II) bildl.: A) im allg., vom Dichter niederer Dichtungsart: serpit humi tutus, Hor. de art. poët. 28. – B) insbes., kriechen, schleichen, sich unvermerkt ausbreiten, fortwuchern, per membra senectus serpit, Lucr.: neque enim serpit, sed volat in optimum statum res publica, Cic.: serpit nescio quo modo per omnium vitas amicitia, Cic.: si paulatim haec consuetudo serpere ac prodire coeperit, Cic.: hoc malum obscure serpens, Liv.: serpet hoc malum longius quam putatis, Cic.: ne la-
    ————
    tius serperet res, Liv.: ne pestis ad plures serperet, Iustin.: quam facile serpat iniuria et peccandi consuetudo, videte, Cic.: serpit hic rumor, man raunt sich hier allenthalben ins Ohr, m. folg. direkt. Rede, Cic.: serpit fama per coloniam, Plin. ep.: serpit cura altius, Plin. – v. Pers., serpere occulte coepisti, im stillen weiter um dich zu greifen, Cic. de or. 2, 203. – Konj. serpiat, Itala (Cant.) Act. apost. 4, 17: archaist. Konjunktiv Perf. serpsit, Paul. ex Fest. 349, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > serpo

  • 16 Xenophon

    Xenophōn, ōntis, m. (Ξενοφῶν), aus Athen, Schüler des Sokrates, ausgezeichnet als Geschichtschreiber, Philosoph u. Feldherr, Cic. de div. 1, 52; Tusc. 5, 99: Xenophon Socraticus, Varro r.r. 1, 1, 8. Nep. Ages. 1, 1: Plur., griech. Akk. Xenophontas, Sen. de tranqu. anim. 7, 5. – Dav. Xenophōntēus u. - tīus, a, um (Ξενοφώντειος), xenophontëisch, Xenophonteum genus sermonis, Cic. Brut. 132: Hercules Xenophontius ille, bei Xenophon erwähnt, Cic. ep. 5, 12, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Xenophon

См. также в других словарях:

  • Tius — • Titular see, suffragan of Claudiopolis in Honorias Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Tius     Tius     † …   Catholic encyclopedia

  • Tius — is a Catholic titular see. The original diocese was a suffragan of Claudiopolis in Honorias; its see was also known as Tium, Tieium, Tieion, Tios or Tion (Greek: Τῖον). It corresponds to modern Filyos (Hisarönü). Modern Filyos (Filyas) stands on… …   Wikipedia

  • Tius — (deut. Myth.), so v.w. Ziu …   Pierer's Universal-Lexikon

  • tiuş — s. v. nap. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime …   Dicționar Român

  • ţiuş — s. v. ciuf. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime …   Dicționar Român

  • tius — ig·na·tius; mau·ri·tius; ses·ter·tius; …   English syllables

  • tius's-bean — saint ig·na·tius s bean; …   English syllables

  • TIUS — Truck Inventory and Use Survey (Governmental » Transportation) …   Abbreviations dictionary

  • ORABAN TIUS Troezenius — scripsit poemata, ante Homerum, Diedor. Sic l. 3 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Ho|ra|tius — «huh RAY shuhs», noun. Roman Legend. a Roman hero who held back the Etruscan army until a bridge behind him over the Tiber was destroyed by the Romans …   Useful english dictionary

  • AE`TIUS —    a Roman general, who withstood the aggressions of the Barbarians for twenty years, and defeated Attila at Châlons, 451; assassinated out of jealousy by the Emperor Valentinian III., 454 …   The Nuttall Encyclopaedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»