that+is+often+at+a+place

dĕin-ceps (dissyl., Hor. S. 2, 8, 80; but trisyl. Prud. Cath. 7, 136. Cf. dehinc and deinde), adj. and adv. [capio. Prop., taking place next or after, v. Corss. Ausspr. 2, 591; cf.: particeps, princeps].

Adj. ( gen. deincipis or deincipitis), following thereafter, next following: deinceps qui deinde cepit, ut princeps qui primum cepit, Paul. ex Fest. p. 71, 2 Müll.; cf.:

deincipem antiqui dicebant proxime quemque captum ut principem primum captum,

ib. 75, 4. So only: deincipiti die, Ap. Flor. no. 16, p. 353, 33.—

Adv., in a constant series, one after another, successively, in turn, = hexês or ephexês (for syn. cf.: deinde, exinde, inde, indidem, post, postea, porro—freq. and good prose).

In space:

arboribus deinceps constitutis,

Varr. R. R. 1, 14, 2:

his (saxis) collocatis et coagmentatis alius insuper ordo adicitur, etc.... sic deinceps omne opus contexitur,

Caes. B. G. 7, 23, 4; cf. id. B. C. 1, 25, 8: ea quae akrostichis dicitur, cum deinceps ex primis versuum litteris aliquid conectitur, Cic. Div. 2, 54, 111; cf. id. de Or. 3, 47, 183:

prima... ac deinceps,

Sall. J. 19, 3.—

In time:

duo deinceps reges civitatem auxerunt,

Liv. 1, 21:

ut deinceps qui accubarent canerent ad tibiam clarorum virorum laudes,

Cic. Tusc. 4, 2, 3:

trīs fratres, quos video deinceps tribunos plebis per triennium fore,

id. Fam. 2, 18, 2; cf. Liv. 6, 5:

clamore significant, hunc alii deinceps excipiunt, etc.,

Caes. B. G. 7, 3.—Esp. freq. with alii, reliqui, multi, omnes, totus:

stationes dispositas haberent atque alios alii deinceps exciperent,

Caes. B. G. 5, 16 fin.; cf. Cic. Rep. 1, 37; 6, 21:

receperunt Arverni eum deincepsque aliae gentes,

Liv. 27, 39; 29, 3; 29, 14 et saep.:

reliquis deinceps diebus Caesar silvas caedere instituit,

Caes. B. G. 3, 29; cf. id. ib. 5, 40, 4; 7, 23; id. B. C. 3, 56:

possum deinceps totam rem explicare, deinde ad extremum, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 10, § 28; Col. 2, 4, 3.—

In order.

With ordinals (rare):

septimus sum deinceps praetorius in gente nostra,

the seventh in succession, Varr. R. R. 2, 4, 2; cf. Quint. 12, 8, 15.—

In denoting the successive parts of a discourse:

de justitia satis dictum est: deinceps, ut erat propositum, de beneficentia ac de liberalitate dicatur, i. e. ordine sic ferente,

successively, in order, Cic. Off. 1, 14, 42; cf. id. ib. 2, 15, 52; 3, 2, 7.—

To indicate an immediate sequence:

si non ab eo, in quo proxime desitum, deinceps incipietur,

id. Inv. 1, 20, 28; cf. id. Ac. 2, 14, 46:

annales Ennii ut deinceps legi possint,

that they may be read on continuously, id. N. D. 2, 37, 93; Auct. Her. 1, 9, 14. In this use deinceps is often very nearly = deinde, Cic. Phil. 4, 4, 8; Liv. 44, 31, 1 al. —

In particular combinations.

Deinde deinceps, inde deinceps, postea deinceps, Gr. epeita hexês:

deinde etiam deinceps posteris prodebatur,

Cic. Leg. 3, 2, 4; cf. id. ib. 3, 19, 43; Liv. 2, 47; Auct. Her. 3, 18:

deinceps inde multae, quas non minus diligenter elaboratas... afferebamus,

Cic. Brut. 90, 312; so,

deinceps inde,

Liv. 5, 37:

inde deinceps,

id. 1, 44:

aequitate sua postea trium regum bellis deinceps omnibus functum officiis,

id. 45, 14. —

Corresp. with primus: primum est officium, ut se conservet in naturae statu:

deinceps, ut ea teneat, quae, etc.,

Cic. Fin. 3, 6, 20; cf.:

principes sint patria et parentes... proximi liberi totaque domus... deinceps bene convenientes propinqui,

id. Off. 1, 17, 58, and Tac. H. 1, 48.—

Hence, after enumerations, in phrases like Eng. and so forth:

ut prima (officia) diis immortalibus, secunda patriae, tertia parentibus, deinceps gradatim reliqua reliquis debeantur,

and so on Cic. Off. 1, 45, 160; cf.:

nam et in prooemio primum est aliquid et secundum ac deinceps,

Quint. 7, 10, 5; Tac. A. 1, 81; cf. Cic. Div. 1, 30, 64:

et deinceps, ac deinceps,

and so forth, Just. Inst. 1, 12, 6 al. —

Perge deinceps, go on, Varr. R. R. 3, 8, 1:

gallinae villaticae sunt, quas deinceps rure habent in villis,

continually, id. ib. 3, 9, 2; cf. Hand, Turs. II. p. 232-238.

saepe, adv. [old acc. n. of saepis].

Often, oft, oftentimes, many times, frequently (at indefinite intervals, while crebro denotes in close succession):

aperitur ostium, unde saturitate saepe ego exii ebrius,

Plaut. Capt. 1, 1, 35:

multis damno et mihi lucro saepe eris,

id. Cist. 1, 1, 52:

audivi saepe hoc vulgo dicier,

id. Stich. 1, 3, 13:

saepe ex te audivi pater,

id. Merc. 2, 3, 40; cf. Cic. Rep. 1, 30, 46:

saepe hoc de majoribus natu audivimus,

id. ib. 2, 15, 28:

cum saepe mecum ageres, ut, etc.,

id. Lael. 1, 4:

sed... saepe enim redeo ad Scipionem, etc.,

id. ib. 17, 62; cf. comp.:

quocirca... dicendum est enim saepius, etc.,

id. ib. 22, 85:

licet lascivire, dum nihil metuas, ut in navi ac saepe etiam in morbo levi,

id. Rep. 1, 40, 63; so,

saepe etiam,

id. ib. 1, 17, 26:

in hoc statu rei publicae, quem dixi jam saepe non posse esse diuturnum,

id. ib. 2, 37:

minime saepe,

least frequently, Caes. B. G. 1, 1:

haud saepe,

Plaut. Curc. 1, 2, 33:

non saepe,

id. Ps. 2, 4, 37:

solet jocari saepe mecum illo modo,

id. Men. 2, 2, 42; cf. id. ib. 5, 2, 18; so (with solere) Cic. Rep. 3, 5, 9; cf. sup.:

de quo (Homero) saepissime vigilans (Ennius) solebat cogitare et loqui,

id. ib. 6, 10; id. Lael. 8, 26:

vidi ego multa saepe picta, quae Acherunti fierent cruciamenta,

Plaut. Capt. 5, 4, 1; so (with multus) id. ib. 2, 2, 78; id. Cas. 2, 5, 41; id. Mil. 3, 3, 12; id. Poen. 1, 1, 1; Cic. Rep. 3, 30, 42; id. Lael. 1, 2; id. Off. 2, 6, 20; Hor. Ep. 2, 1, 219; cf.:

saepe et multum hoc mecum cogitavi,

Cic. Inv. 1, 1, 1:

in hac (causā) multum et saepe versatus,

id. Quint. 1, 3:

quorum saepe et diu ad pedes jacuit stratus,

id. ib. 31, 96; Plaut. Cist. 2, 1, 28:

nullus (piscis) minus saepe ad terram venit,

id. Rud. 4, 3, 56: illos (inimicos) saepe verum dicere, hos (amicos) numquam, Cato ap. Cic. Lael. 24, 90:

quod vos nimium saepe dicitis,

Cic. Fin. 2, 13, 41: bene saepe, Enn. ap. Gell. 12, 4, 3 (Ann. v. 241 Vahl.):

saepe antea (ante),

Sall. J. 107, 1; 112, 2.—

Comp.:

ibi eos conspicias quam praetorem saepius,

Plaut. Poen. 3, 2, 8; cf.:

ego saepius quam vellem,

Cic. Rep. 1, 38, 59.— More usu. without quam:

quod, etsi saepe dictum est, dicendum est tamen saepius, etc.,

Cic. Off. 3, 17, 69; cf. Caes. ap. Cic. Att. 9, 6, A:

semel atque iterum ac saepius,

Cic. Font. 12, 26 (16):

semel et saepius,

id. Inv. 2, 4, 14:

bis ac saepius,

Quint. 10, 5, 7:

iterum et saepius te rogo,

Cic. Fam. 13, 42, 2; id. Imp. Pomp. 11, 30:

iterum ac saepius,

Quint. 12, 8, 8:

quo quidem schemate utuntur poëtae saepius, sed ne oratores quidem raro,

id. 9, 3, 44:

quo magis novi, tanto saepius,

Ter. Phorm. 2, 2, 14:

propterea saepius te, ut memineris, moneo,

Plaut. Capt. 2, 1, 43:

ut verbis, quid sit... definiam saepius,

Cic. Rep. 1, 24, 38:

quasi ipsos induxi loquentes, ne inquam et inquit saepius interponeretur,

id. Lael. 1, 3:

quae potestas si mihi saepius sine meo vestroque periculo fiet, utar,

id. Phil. 1, 15, 38:

si saepius decertandum sit,

id. ib. 2, 17, 43.—

Sup.:

tibi saepissime Cyathisso,

Plaut. Men. 2, 2, 28; id. Ps. 2, 4, 56:

optare ut quam saepissime peccet amicus,

Cic. Lael. 16, 59:

ut vinum aegrotis, qui prodest raro, nocet saepissime,

id. N. D. 3, 27, 69:

de quo (avo tuo) audisti multa ex me, eaque saepissime,

id. Phil. 1, 14, 34.—

In general propositions stating the results of experience, to denote that which is wont to take place frequently, Plaut. Capt. prol. 44:

illud saepe fit, tempestas venit, etc.,

id. Most. 1, 2, 27; cf.:

nam saepe est, quibus in rebus alius ne iratus quidem est, Cum, etc.,

Ter. Hec. 3, 1, 28:

saepe ex hujusmodi re quāpiam... magna familiaritas Conflatast,

id. Eun. 5, 2, 34:

non licet hominem esse saepe ita ut volt,

id. Heaut. 4, 1, 53:

in quo defuit fortasse ratio, sed tamen vincit ipsa rerum publicarum natura saepe rationem,

Cic. Rep. 2, 33, 57;

repeated: saepe... saepe,

Hor. C. 1, 8, 11; id. Ep. 1, 19, 19; Liv. 23, 15:

saepe, five times in succession,

Cic. Lael. 10, 33 sq.; cf.:

saepe... persaepe... saepe... saepe... saepe... modo... modo,

Hor. S. 1, 3, 9:

modo... saepe... modo... interdum,

id. ib. 1, 10, 11:

saepe... modo,

id. ib. 2, 7, 8.— Sup.:

bonum consilium subripitur saepissime, si, etc.,

Plaut. Mil. 3, 1, 8.—

Sometimes with numero, and also joined in one word with it, saepenumero, to strengthen the main idea, like our oftentimes, again and again (perh. not before the class. per.):

Aeduos fratres consanguineosque saepenumero a senatu appellatos,

Caes. B. G. 1, 33; 1, 39; 1, 40; 6, 8; 7, 62; Cic. de Or. 1, 1, 1; id. Sen. 2, 4; id. Rosc. Am. 24, 67; 41, 119; id. Fam. 16, 21, 3; Sall. C. 52, 7; 53, 3; Auct. B. Afr. 35, 4 al.—Once also in comp.:

gigni hominem saepe nono, saepiusnumero decimo mense,

Gell. 3, 16, 1.

spes, spēi ( gen. spe, Liv. 1, 40, 7 dub.; Weissenb. spei; plur. nom. and acc. speres, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll., or Ann. v. 410 and 132 Vahl.; gen. sperum, Eum. Paneg. Const. 15; abl. speribus, Varr. ap. Non. 171, 27 and 30:

spebus,

Sid. Apollin. Ep. 3, 6; Sulp. Sev. Dial. 3, 10; Paul. Nol. Carm. 18, 243; Hilar. in Psa. 119; cf. Neue, Formenl. 1, 570), f. [perh. root spa-, to draw out; Gr. spaô; cf.: prosper, spondeo; v. spatium].

Lit.

In gen., the expectation of something desired, hope (the predom. signif. of the word; syn. exspectatio).

Absol.:

si spes est exspectatio boni, mali exspectationem esse necesse est metum,

Cic. Tusc. 4, 37, 80:

bona spes cum omnium rerum desperatione confligit,

id. Cat. 2, 11, 25: ut aegroto, dum anima est, spes esse dicitur;

sic, etc.,

id. Att. 9, 10, 3: nolite nimiam spem habere, Cat. ap. Gell. 13, 17, 1:

spem habere in fide alicujus,

Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

nostros tantum spei habere ad vivendum, quantum accepissent ab Antonio,

id. Att. 15, 20, 2:

miserum est nec habere ne spei quidem extremum,

id. N. D. 3, 6, 14:

in quīs plurimum habebat spei,

Curt. 3, 3, 1:

spem sibi aliquam proponere,

Cic. Verr. 2, 5, 16, § 41:

spem reliquorum in vestrā potestate positam esse,

id. Fl. 1, 3:

spem ponere in armis,

Verg. A. 2, 676:

spem deponere,

abandon, Hor. S. 2, 5, 26;

but: spem salvis in alicujus morte deponere,

to place, Curt. 10, 9, 7:

spem alicujus alere,

Cic. Cat. 1, 12, 30; cf.:

auxerat meam spem, quod, etc.,

id. Phil. 12, 1, 2:

aliquem in spem adducere,

id. Att. 3, 19, 2:

quae (salus nostra) spe exiguā extremāque pendet,

id. Fl. 2, 4:

ut eos homines spes falleret,

id. Div. in Caecil. 2, 4:

quantā de spe decidi,

Ter. Heaut. 2, 3, 9:

hac spe lapsus Indutiomarus,

Caes. B. G. 5, 55:

nostris militibus spem minuit,

id. ib. 5, 33:

Helvetii eā spe dejecti,

id. ib. 1, 8:

ab hac spe repulsi Nervii,

id. ib. 5, 42; cf.:

de spe conatuque depulsus,

Cic. Cat. 2, 7, 14:

pro re certā spem falsam domum retulerunt,

id. Rosc. Am. 38, 110:

non solum spe, sed certā re jam et possessione deturbatus est,

id. Fam. 12, 25, 2:

spei nostrae finem inponere,

Liv. 5, 4, 10:

morando spem destituere,

id. 1, 51, 5:

dolor tantae ad inritum cadentis spei,

id. 2, 6, 1:

spes ad inritum redacta,

id. 28, 31, 1:

Philippus, magnā spe depulsus,

id. 31, 25, 11:

Tyrii ab ingenti spe destituti erant,

Curt. 4, 3, 20:

tantā spe destituti,

id. 8, 6, 20: spem pro re [p. 1741] ferentes, Liv. 36, 40, 7:

hominem sine re, sine fide, sine spe, etc.,

Cic. Cael. 32, 78:

sunt omnia, sicut adulescentis, non tam re et maturitate quam spe et exspectatione laudata,

id. Or. 30, 107:

ego jam aut rem aut ne spem quidem exspecto,

id. Att. 3, 22, 4:

nemo umquam animo aut spe majora suscipiet, qui, etc.,

id. Lael. 27, 102:

multa praeter spem scio multis bona evenisse,

Plaut. Rud. 2, 3, 69; so,

praeter spem evenit!

Ter. And. 2, 6, 5; 4, 1, 55; id. Heaut. 4, 1, 51:

repente praeter spem dixit, etc.,

Cic. Fam. 4, 4, 3:

cetera contra spem salva invenit,

Liv. 9, 23, 17:

omnia bona in spe habere,

Sall. C. 31, 7.— Plur.:

ubi sunt spes meae?

Plaut. Curc. 2, 3, 28:

si mihi mulierculae essent salvae, spes aliquae forent,

id. Rud. 2, 6, 69; id. Capt. 2, 3, 85:

in quo nostrae spes omnesque opes sitae Erant,

Ter. Ad. 3, 2, 33; id. Phorm. 3, 1, 6; cf.:

omnes Catilinae spes atque opes concidisse,

Cic. Cat. 3, 7, 16;

so often: spes opesque,

Sall. J. 107, 4:

(cadus) Spes donare novas largus,

Hor. C. 4, 12, 19 al. —

With gen. obj.:

spem istoc pacto nuptiarum omnem eripis,

Ter. Heaut. 4, 3, 35:

spe mercedis adducti,

Cic. Lael. 9, 31:

spes dignitatis suae,

id. de Or. 1, 7, 25:

spes diuturnitatis atque imperii,

id. Rep. 2, 3, 5:

nec in praemiis humanis spem posueris rerum tuarum,

id. ib. 6, 23, 25; cf. id. de Or. 1, 7, 25:

quoniam me tui spem das,

id. Rep. 1, 10, 15:

ni mihi esset spes ostensa Hujusce habendae,

Ter. Phorm. 5, 4, 7:

spes amplificandae fortunae fractior,

Cic. Lael. 16, 59:

ut reo audaci spem judicii corrumpendi praeciderem,

id. Verr. 2, 1, 7, § 20:

Antiochus a spe societatis Prusiae decidit,

Liv. 37, 26, 1:

hoc conloquium abstulit spem Hannibali recipiendae Nolae,

id. 33, 44, 3:

exulanti Amyandro spes recuperandi regni facta est,

id. 38, 1, 3; Tac. Or. 14 fin.:

spe templi capiendi,

Liv. 31, 25, 2:

spem suae mortis conceperat,

Ov. M. 6, 554. —

With obj.-clause:

spes est, eum melius facturum,

Plaut. Stich. 1, 1, 22; id. Ep. 3, 1, 11; Auct. Her. 2, 17, 25:

magna me spes tenet, explicare, etc.,

Cic. Clu. 3, 7:

in spem maximam adducti, hunc ipsum annum salutarem civitati fore,

id. Mil. 28, 78:

ne spes quidem ulla ostenditur, fore melius,

id. Att. 11, 11, 1:

magnam in spem veniebat, fore, uti, etc.,

Caes. B. G. 1, 42:

magnam se habere spem, Ariovistum finem injuriis facturum,

id. ib. 1, 33:

injecta est spes patri, Posse illam extrudi,

Ter. Phorm. 4, 4, 11:

si qui vestrum spe ducitur, se posse, etc.,

Cic. Agr. 1, 9, 27:

in spem venio, appropinquare tuum adventum,

id. Fam. 9, 1, 1:

magna me spes tenet, bene mihi evenire, quod mittar ad mortem,

id. Tusc. 1, 41, 97:

ad Aetolos legatum misit, magis ut nudaret animos, quam spe impetrari posse,

Liv. 34, 24, 7:

a spe scalis capi urbem posse,

id. 6, 9, 9:

spe castra eo die se oppugnaturos,

id. 40, 31, 6.—

With ut:

quae te ratio in istam spem induxit, ut eos tibi fidelis putaris fore?

Cic. Off. 2, 15, 53:

si spem afferunt, ut... fructus appareat,

id. Lael. 19, 68:

spes mihi certa fuit ut, etc.,

Aus. Idyll. 2, 46:

irritā spe agitari, ut, etc.,

Tac. A. 16, 26.—

With de:

spes est de argento,

Plaut. Most. 3, 1, 40; Cic. Lael. 3, 11:

de flumine transeundo spem se fefellisse,

Caes. B. G. 2, 10:

quam spem tunc ille de me concepit,

Plin. Ep. 1, 10, 3:

nato filio pater spem de illo quam optimam capiat,

Quint. 1, 1, 1.—

With ad and gerund.:

postea vero quam vidi nostros tantum spei habere ad vivendum,

Cic. Att. 15, 20, 2:

spem habere ad ejus salutem exstinguendam,

id. Mil. 2, 5:

Gallis ad temptanda ea defuit spes,

Liv. 21, 25, 10 Weissenb. ad loc.:

cum spei ad resistendum nihil esset,

id. 43, 18, 10; 43, 19, 9.—

In partic.

The hope of being appointed heir (rare):

leniter in spem Arrepe officiosus, ut et scribare secundus Heres,

Hor. S. 2, 5, 47:

in spem secundam nepotes pronepotesque (assumebantur),

Tac. A. 1, 8. —

Spes, a Roman divinity who had several temples in Rome, Plaut. Bacch. 4, 8, 52; id. Ps. 2, 4, 19; id. Cist. 4, 1, 18; Cic. Leg. 2, 11, 28; id. N. D. 2, 23, 61; 3, 18, 47; Liv. 2, 51, 2; 25, 7, 6; 40, 51, 6; Tac. A. 2, 49; Plin. 2, 7, 5, § 14; Tib. 1, 1, 9 (19); Ov. A. A. 1, 445; Aus. Idyll. 12, 9; cf. Hartung, Relig. d. Röm. 2, p. 264.—

Transf, concr., like the Engl. hope, of that in which hope is placed, or which is hoped for ( poet. and in postAug. prose).

In gen.:

puppes, Spes vestri reditus,

Ov. M. 13, 94; cf.: vestras spes uritis, Verg. A. 5, 672:

spes o fidissima Teucrum (of Aeneas),

id. ib. 2, 281:

spem suam (i. e. exta) circumvolat alis (milvus),

Ov. M. 2, 719; cf.:

spe (i. e. re speratā) potitur,

id. ib. 11, 527.—

In partic., of hopeful children, and, by analogy, of the young of animals, or of the fruits of the earth:

devovit nati spemque caputque parens,

Ov. H. 3, 94 Ruhnk.; cf. also in plur., of one child:

per spes surgentis Iuli,

Verg. A. 6, 364; 10, 524; 4, 274; cf.:

tuosne ego, o meae spes inanes, labentis oculis vidi,

Quint. 6, prooem. §

12: (capella) gemellos, Spem gregis, silice in nudā connixa reliquit,

Verg. E. 1, 15; cf. id. G. 4, 162:

(sus) quia semina pando Eruerit rostro spemque interceperit anni,

Ov. M. 15, 113.—

In gen., as a term of endearment, hope:

spes mea,

Plaut. Rud. 1, 4, 27:

o spes mea, o mea vita, o mea voluptas, salve,

id. Stich. 4, 2, 5:

o salutis meae spes,

id. Rud. 3, 3, 17:

et mea carissima filiola, et spes reliqua nostra, Cicero,

Cic. Fam. 14, 4, 6.—

An anticipation or apprehension of something not desired, elpis (very rare):

si meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

Cic. Cat. 4, 11, 23:

mala res, spes multo asperior,

Sall. C. 20, 13:

Metellus contra spem suam laetissimis animis excipitur,

id. J. 88, 1:

id (bellum) quidem spe omnium serius fuit,

Liv. 2, 3, 1:

omnium spe celerius,

id. 21, 6, 5:

in malā jam spe,

id. 22, 48:

in spe Hannibali fuit defectio Tarentinorum,

id. 25, 7:

dum spes nulla necis,

Stat. Th. 9, 129; cf.:

naufragii spes omnis abit,

Luc. 5, 455.