Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

tentat

  • 1 a se lăsa tentat

    to yield to temptation.

    Română-Engleză dicționar expresii > a se lăsa tentat

  • 2 tentazione sf

    Dizionario Italiano-Inglese > tentazione sf

  • 3 tentazione

    f temptation
    * * *
    tentazione s.f. temptation: ho la tentazione di dirglielo, I am tempted to tell him; questo piatto di patatine è una grossa tentazione, this plateful of crisps is a great temptation; indurre qlcu. in tentazione, to lead s.o. into temptation; resistere alla tentazione, to resist temptation.
    * * *
    [tentat'tsjone]
    sostantivo femminile temptation ( di fare to do)

    cedere, resistere alla tentazione — to give in to, to resist temptation

    indurre qcn. in tentazione — to expose sb. to temptation, to put temptation in sb.'s way

    * * *
    tentazione
    /tentat'tsjone/
    sostantivo f.
    temptation ( di fare to do); cedere, resistere alla tentazione to give in to, to resist temptation; cadere in tentazione to fall into temptation; indurre qcn. in tentazione to expose sb. to temptation, to put temptation in sb.'s way.

    Dizionario Italiano-Inglese > tentazione

  • 4 vafer

        vafer fra, frum, adj.    with sup, sly, cunning, crafty, artful, subtle: homo: Tentat (te) mille vafer modis, H.: somniorum vaferrumus interpres.
    * * *
    vafra, vafrum ADJ
    sly, cunning, crafty

    Latin-English dictionary > vafer

  • 5 tentazione

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > tentazione

  • 6 cantus

    cantus, ūs, m. [id.], the production of melodious sound, a musical utterance or expression, either with voice or instrument; hence, song, singing, playing, music (while carmen is prop. the contents or substance of the song, etc.; cf.:

    qui enim cantus moderatā oratione dulcior invenire potest? Quod carmen artificiosā conclusione aptius?

    Cic. de Or. 2, 8, 34).
    I.
    In gen.
    A.
    Of persons.
    1.
    With the voice, a singing, song; in full, cantus vocum, Cic. Rosc. Am. 46, 134:

    fit etiam saepe vocum gravitate et cantibus ut pellantur animi, etc.,

    id. Div. 1, 36, 80:

    cantus vocis juvat sociatā nervorum concordiā,

    Quint. 5, 10, 124:

    oris,

    id. 11, 3, [p. 282] 23:

    Sirenum,

    Cic. Fin. 5, 18, 49; Quint. 5, 8, 1; cf. Juv. 9, 150:

    comissationes, cantus, symphoniae,

    Cic. Cael. 15, 35; id. Verr. 2, 5, 13, § 31; id. Fin. 5, 18, 49; Lucr. 5, 1406:

    felices cantus ore sonante dedit,

    Tib. 3, 4, 40:

    cantu tremulo (i.e. voce anili),

    Hor. C. 4, 13, 5:

    praecipe lugubres Cantus,

    id. ib. 1, 24, 3:

    longum cantu solata laborem,

    Verg. G. 1, 293; cf.:

    est etiam in dicendo quidam cantus obscurior,

    musical play of voice, Cic. Or. 17, 57.—
    2.
    With instruments, a playing, music:

    in nervorum vocumque cantibus,

    Cic. Tusc. 1, 2, 4; id. Rosc. Am. 46, 134:

    citharae,

    Hor. C. 3, 1, 20:

    horribili stridebat tibia cantu,

    Cat. 64, 264:

    querulae tibiae,

    Hor. C. 3, 7, 30:

    dulcis tibia cantu,

    Tib. 1, 7, 47:

    bucinarum,

    Cic. Mur. 9, 22:

    simul ac tubarum est auditus cantus,

    Liv. 25, 24, 5:

    lyrae,

    Plin. 34, 8, 19, § 72:

    tibicines, qui fidibus utuntur, suo arbitrio cantus numerosque moderantur,

    Cic. Tusc. 5, 36, 104:

    cantu tubarum convocare concilium, Auct. B. G. 8, 20: raucisonoque mi-nantur cornua cantu,

    Lucr. 2, 619:

    rauco strepuerunt cornua cantu,

    Verg. A. 8, 2.—

    Of an actor: tardiores tibicinis modos et cantus remissiores facere,

    Cic. de Or. 1, 60, 254.—
    B.
    Of birds, etc.:

    raucisoni cantus,

    Lucr. 5, 1084:

    cantus avium et volatus,

    Cic. Div. 1, 42, 94; Hor. C. 3, 1, 20; App. Flor. 2, p. 349:

    volucrum,

    Quint. 10, 3, 24.—Of the nightingale, Phaedr. 3, 18, 2; Plin. 10, 29, 43, § 81.—Of the cock, a crowing: (galli) favent faucibus russis cantu plausuque premunt alas, Enn. ap. Cic. Div. 2, 26, 57 (Trag. Rel. v. 251 Vahl.); Cic. Mur. 9, 22; id. Div. 2, 26, 56:

    sub galli cantum,

    at daybreak, cock-crowing, Hor. S. 1, 1, 10:

    vigil ales cristati cantibus oris Evocat Auroram,

    Ov. M. 11, 597; Plin. 10, 21, 24, § 46; Quint. 11, 3, 51:

    fulix fundens e gutture cantus, Cic. Div, poët. 1, 8, 14: perdix testata gaudia cantu est,

    Ov. M. 8, 238:

    seros exercet noctua cantus,

    Verg. G. 1, 403:

    (cycni) cantus dedere,

    id. A. 1, 398.—
    II.
    Esp.
    A.
    Prophetic or oracular song:

    veridicos Parcae coeperunt edere cantus,

    Cat. 64, 306; cf. Tib. 1, 8, 4.—
    B.
    An incantation, charm, magic song, etc.: cantusque artesque magorum. Ov. M. 7, 195; 7, 201:

    at cantu commotae Erebi de sedibus imis Umbrae ibant,

    Verg. G. 4, 471:

    magici,

    Col. 10, 367:

    Haemoniis agitare cantibus umbras,

    Val. Fl. 6, 448:

    amores Cantibus solvere,

    Tib. 1, 2, 60; 1, 2, 45; 1, 2, 53:

    cantus e curru Lunam deducere tentat,

    id. 1, 8, 19; 4, 1, 63; 4, 4, 10; Ov. H. 12, 167; id. M. 4, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > cantus

  • 7 descendo

    dē-scendo, di, sum, 3 ( perf. redupl.: descendidit, Valer. Antias ap. Gell. 7, 4 fin.; and, descendiderant, Laber. ib.; perf.: desciderunt, Inscr. Frat. Arv. 13 Henzen.), v. n., to come down; and of inanimate subjects, to fall, sink down, to descend, opp. to ascendo (class. and freq.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ex equo,

    to alight, Cic. de Sen. 10, 34; Auct. B. Hisp. 15, 2;

    for which, equo,

    Sall. Hist. Fragm. 5, 13:

    sicut monte descenderat,

    id. J. 50, 2:

    e curru,

    Suet. Tib. 20:

    e tribunali,

    id. Claud. 15:

    de rostris,

    Cic. Vatin. 11:

    de templo,

    Liv. 44, 45:

    de caelo,

    id. 6, 18;

    for which, caelo,

    Hor. Od. 3, 4, 1:

    e caelo,

    Juv. 11, 27:

    caelo ab alto,

    Verg. A. 8, 423; cf.:

    vertice montis ab alto,

    id. ib. 7, 675; and:

    ab Histro (Da cus),

    id. G. 2, 497:

    ab Alpibus,

    Liv. 21, 32, 2; 27, 38, 6:

    monte,

    Verg. A. 4, 159:

    aggeribus Alpinis atque arce Monoeci,

    id. ib. 6, 831:

    antro Castalio,

    Ov. M. 3, 14:

    per clivum,

    id. F. 1, 263 et saep.—Indicating the terminus ad quem:

    in mare de caelo,

    Lucr. 6, 427:

    Juppiter in terras,

    id. 6, 402:

    in pon tum,

    Sil. 1, 607; 15, 152; cf.:

    caelo in hibernas undas,

    Verg. G. 4, 235:

    caelo ad suos honores templaque, etc.,

    Ov. F. 5, 551:

    in aestum,

    Lucr. 6, 402:

    in inferiorem ambulationem,

    Cic. Tusc. 4:

    in campos,

    Liv. 6, 737; cf. Curt. 9, 9:

    in Piraeum,

    Quint. 8, 6, 64 et saep.:

    ad naviculas,

    Cic. Ac. 2, 48 fin.:

    ad genitorem imas Erebi descendit ad umbras,

    Verg. A. 6, 404:

    sinus vestis infra genua,

    Curt. 6, 5 et saep. Poet. also with dat.:

    nocti, i. e. ad inferos,

    Sil. 13, 708; cf.

    Erebo,

    id. 13, 759.—With sup.:

    per quod oraculo utentes sciscitatum deos descendunt,

    Liv. 45, 27, 8.— Absol.:

    turbo descendit,

    Lucr. 6, 438; cf. Verg. E. 7, 60:

    asta ut descendam (sc. ex equo),

    dismount, alight, Plaut. As. 3, 3, 120; Suet. Galb. 18:

    descendens (sc. e lecto),

    Tib. 1, 5, 41:

    descendo (sc. de arce),

    Verg. A. 2, 632:

    umbrae descendentes (sc. ad inferos),

    Stat. S. 5, 5, 41.— Poet.: trepidi quoties nos descendentis arenae vidimus in partes, i. e. that seemed to sink as the wild beasts rose from the vaults, Calp. Ecl. 7, 69.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go down, to go, to come, sc. from the dwelling-houses (which in Rome were mostly situated on eminences) to the forum, the comitia, etc.: in forum descendens, Crass. ap. Cic. de Or. 2, 66, 267; so, ad forum, Cic. Fragm. ap. Non. 538, 26; Q. Cic. Petit. cons. 14; Valer. Antias ap. Gell. 7, 9 fin.; Liv. 24, 7; 34, 1; cf.:

    fuge, quo descendere gestis,

    Hor. Ep. 1, 20, 5;

    Orell. ad loc.: ad comitia,

    Suet. Caes. 13 al.:

    de palatio et aedibus suis,

    Cic. Rosc. Am. 46.— Absol.:

    hodie non descendit Antonius,

    Cic. Phil. 2, 6, 15; id. Verr. 2, 2, 38; Liv. 2, 54; Sen. Ben. 3, 27 al. —
    b.
    Transf.:

    in causam,

    Cic. Phil. 8, 2; Liv. 36, 7; Tac. H. 3, 3:

    in partes,

    id. A. 15, 50. —
    c.
    Of land, etc., to sink, fall, slope:

    regio,

    Val. Fl. 1, 538.—
    d.
    Of forests whose wood is brought to the plain, Stat. Ach. 2, 115:

    Caucasus,

    Val. Fl. 7, 55.—
    e.
    Of water conveyed in pipes, to fall:

    subeat descendatque,

    Plin. 31, 6, 31, § 57; cf.

    of the sea: non magis descenderet aequor,

    Luc. 5, 338.—
    2.
    In milit. lang., to march down, sc. from an eminence [p. 555] into the plain:

    ex superioribus locis in planitiem,

    Caes. B. C. 3, 98; cf. id. ib. 3, 65, 2:

    qua (sc. de monte),

    Sall. J. 50, 3:

    inde (sc. de arce),

    Liv. 32, 32; cf. id. 7, 29:

    in aequum locum,

    Caes. B. G. 7, 53, 2;

    for which, in aequum,

    Liv. 1, 12:

    in campum omnibus copiis,

    id. 23, 29:

    in plana,

    Front. Strat. 2, 5, 18:

    ad Alexandriam,

    Liv. 45, 12 et saep.— Absol., Liv. 44, 5; Front. Strat. 3, 17, 9:

    ad laevam,

    Sall. J. 55 al. —With supine:

    praedatum in agros Romanos,

    Liv. 3, 10, 4; 10, 31, 2.—Hence,
    b.
    Transf.:

    in aciem,

    to go into battle, to engage, Liv. 8, 8; 23, 29; Front. Strat. 1, 11, 11 al.:

    in proelium,

    id. ib. 2, 1, 10; Just. 21, 2, 5:

    in certamen,

    Cic. Tusc. 2, 26:

    ad pugnam, ad tales pugnas,

    Val. Fl. 3, 518; Juv. 7, 173; Front. Strat. 2, 1, 11; 2, 5, 41;

    and even, in bellum,

    Just. 15, 4, 21; 38, 8, 1; cf.:

    in belli periculum,

    id. 15, 1, 2.—
    3.
    In medic. lang., of the excrements: to pass off, pass through, Cels. 2, 4 fin.:

    olera,

    id. 1, 6:

    alvus,

    id. 2, 7.—
    4.
    Pregn., to sink down, penetrate into any thing (freq. only after the Aug. per.;

    not in Cic. and Caes.): ferrum in corpus,

    Liv. 1, 41; cf. Sil. 16, 544:

    toto descendit in ilia ferro,

    Ov. M. 3, 67:

    (harundo) in caput,

    Luc. 6, 216; cf.:

    in jugulos gladiis descendebant (hostes),

    Flor. 3, 10, 13:

    ense in jugulos,

    Claud. B. Get. 601:

    in terram (fulmen),

    Plin. 2, 55, 56, § 146:

    in rimam calamus,

    id. 17, 14, 24, § 102:

    subjacens soli duritia non patitur in altum descendere (radices), lapathi radix ad tria cubita,

    Plin. 19, 6, 31, § 98 et saep.:

    toto corpore pestis,

    Verg. A. 5, 683:

    galeas vetant descendere cristae,

    to sink down, Stat. Th. 9, 262. —
    5.
    In an obscene sense, Catull. 112, 2; Juv. 11, 163.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen. (esp. freq. in Quint.), to descend, etc.:

    a vita pastorali ad agriculturam,

    Varr. R. R. 2, 1, 3 sq.; cf.:

    ad aliquem,

    Just. 1, 4, 1:

    usus in nostram aetatem descendit,

    Quint. 1, 11, 18:

    (vox) attollitur concitatis affectibus, compositis descendit,

    id. 11, 3, 65; cf. id. 9, 4, 92:

    grammatici omnes in hanc descendent rerum tenuitatem,

    id. 1, 4, 7 et saep.:

    in omnia familiaritatis officia,

    Plin. Pan. 85, 5.— Pass. impers.:

    eo contemptionis descensum, ut, etc.,

    Tac. A. 15, 1 et saep.:

    si quid tamen olim Scripseris, in Maeci descendat judicis aures,

    Hor. A. P. 387:

    si descendere ad ipsum Ordine perpetuo quaeris sunt hujus origo Ilus et Assaracus, etc.,

    Ov. M. 11, 754.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to no. I. A. 4.) To sink deep into, to penetrate deeply:

    quod verbum in pectus Jugurthae altius, quam quisquam ratus erat, descendit,

    Sall. J. 11, 7; cf.:

    ut altius injuriae quam merita descendant,

    Sen. Ben. 1, 1 med.; id. Contr. 1 praef.; Spart. Ant. Get. 6:

    cura in animos Patrum,

    Liv. 3, 52; cf.:

    qui (metus deorum) cum descendere ad animos... non posset,

    id. 1, 19:

    nemo in sese tentat descendere,

    to examine himself, Pers. 4, 23.—
    2.
    To lower one's self, descend to an act or employment, etc.; to yield, agree to any act, esp. to one which is unpleasant or wrong (freq. in Cic. and Caes.; cf. Orell. ad Cic. Cael. 2, and Fabri ad Liv. 23, 14, 3).—Constr. with ad, very rarely with in or absol.:

    senes ad ludum adolescentium descendant,

    Cic. Rep. 1, 43; cf. id. de Or. 2, 6:

    ad calamitatum societates,

    id. Lael. 17, 64:

    sua voluntate sapientem descendere ad rationes civitatis non solere,

    id. Rep. 1, 6 al.:

    ad ejusmodi consilium,

    Caes. B. G. 5, 29, 5:

    ad innocentium supplicia,

    id. ib. 6, 16 fin.:

    ad vim atque ad arma,

    id. ib. 7, 33:

    ad gravissimas verborum contumelias,

    id. B. C. 3, 83:

    ad accusandum, ad inimicitias,

    Cic. Mur. 27, 56; id. Sest. 41, 89; cf. id. Div. in Caecil. 1: ad extrema, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:

    ad frontis urbanae praemia,

    Hor. Ep. 1, 9, 11:

    preces in omnes,

    Verg. A. 5, 782:

    videte, quo descendam, judices,

    Cic. Font. 1, 2; cf. id. Verr. 2, 1, 38; Caes. B. C. 1, 81, 5:

    ad intellectum audientis,

    Quint. 1, 2, 27:

    ad minutissima opera,

    id. 1, 12, 14; 4, 2, 15: placet mihi ista defensio;

    descendo,

    I acquiesce, id. ib. 2, 2, 72.—
    3.
    (Mostly ante-Aug.) To descend or proceed from any person or thing:

    ex gradu ascendentium vel descendentium uxorem ducere,

    Dig. 23, 2, 68 et saep.:

    quod genus liberalitatis ex jure gentium descendit,

    ib. 43, 26, 1; cf. ib. 18, 1, 57 fin.:

    a Platone,

    Plin. 22, 24, 51, § 111; Lampr. Alex. Sev. 43.—Hence, subst.: dē-scendens, entis, m. and f., a descendant; plur. descendentes, posterity, Dig. 23, 2, 68. —
    4.
    (In Quint.) To depart, deviate, differ from:

    tantum ab eo defluebat, quantum ille (sc. Seneca) ab antiquis descenderat,

    Quint. 10, 1, 126; id. 3, 5, 8.
    The passive is very rare, Plin.
    2, 16, 13, § 71; Prud. Apoth. 1075.

    Lewis & Short latin dictionary > descendo

  • 8 milia

    mille, in the plur. mīlia (or millia;

    archaic, MEILIA,

    Inscr. Orell. 3308; abl. sing. milli, Lucil. ap. Gell. 1, 16, and ap. Macr. S. 1, 5), num. adj. [Sanscr. root mil-, combine, associate; Gr. homilos; cf. miles], a thousand, thousands.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., sometimes in sing. subst, with gen.; in plur, only subst. with gen.: equites mille viā breviore praemissi, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

    mille et quingentis passibus abesse,

    Caes. B. G. 1, 22.—With gen.:

    mille drachumarum Olympicūm,

    Plaut. Trin. 2, 4, 23:

    spondeo et mille auri Philippum dotis,

    id. ib. 5, 2, 34; cf.:

    mille nummūm,

    Cic. Phil. 6, 5, 15; id. ap. Gell. 1, 16, 5:

    mille denariūm,

    Gell. 1, 16, 9:

    mille quingentos aeris in censum adferre,

    Cic. Rep. 2, 22, 40: ibi occiditur mille hominum, Quadrig. ap. Gell. 1, 16, 1:

    hominum mille versabatur,

    Cic. Mil. 20, 53.—So with verb in sing., Cic. Att. 4, 16, 14; Plaut. Truc. 2, 6, 4; Ter. Heaut. 3, 3, 40:

    mille equitum,

    Caes. B. C. 3, 84; Liv. 21, 61:

    mille militum,

    Nep. Milt. 5, 1: plus mille et centum annorum est, Varr. ap. Gell. 1, 16, 3:

    mille annorum,

    Plaut. Mil. 4, 2, 87: passuum, Cato ap. Gell. l. l.; Caes. B. G. 1, 25, 5 al.; cf. Zumpt, Gr. § 116.—In plur. with gen.:

    Thracum mille aut duo milia occidere,

    Cic. Phil. 14, 5, 12:

    sexcenta milia mundorum,

    id. N. D. 1, 34, 96.—Without gen.:

    censa sunt civium capita centum quadraginta tria milia septingenta quatuor,

    Liv. 35, 9:

    sagittarios tria milia numero habebat,

    Caes. B. C. 3, 4:

    tot milia, gentes Arma ferunt Italae,

    Verg. A. 9, 132:

    decem milia talenta,

    Hier. in Evang. Matt. 18, 24:

    quatuor milia, funditores et sagittarii,

    Liv. 37, 40, 9; cf. id. 37, 40, 11; 38, 38, 13; 37, 58, 4:

    tritici modios CXX milia polliceri,

    Caes. B. C. 2, 18, 4; 3, 4, 3:

    Graecis peditibus mercede conductis, triginta milibus, praepositus,

    Curt. 3, 9, 2; 9, 3, 21; 5, 1, 41; Liv. 34, 52, 7.—Distributively:

    in milia aeris asses singulos,

    on every thousand, Liv. 29, 15.—
    B.
    In partic.: mille passus, mille passuum, or simply mille, a thousand paces, i. e. a Roman mile, which is estimated at 1618 English yards, or 142 yards less than the English statute mile: milli passum dixit (sc. Lucilius) pro mille passibus... aperteque ostendit mille et vocabulum esse et singulari numero dici, Gell. 1, 16, 13; Cic. Att. 4, 16, 4:

    ultra quadringenta milia,

    id. ib. 3, 4.—Prov.: mille passuum mora, a mile's delay, i. e. a long delay, Plaut. Truc. 2, 3, 13; cf.:

    mille passuum commoratu's cantharum,

    id. Men. 1, 2, 64.—
    II.
    Transf., like the Gr. muria, a thousand, for innumerable, infinite (mostly poet.):

    mille pro uno Kaesones exstitisse,

    Liv. 3, 14, 4; 2, 28, 4:

    mille trahens varios adverso sole colores,

    Verg. A. 4, 701:

    tentat mille modis,

    Hor. C. 3, 7, 12:

    mille pericula saevae urbis,

    Juv. 3, 8; 12, 46:

    quomodo persequatur unus mille,

    Vulg. Deut. 32, 30. — Plur.:

    ante milia annorum,

    Plin. 14 praef. 1, § 3: milia tumulorum, Prud. cont. Symm. 1, 516:

    erat numerus eorum milia milium,

    Vulg. Apoc. 5, 11; so,

    mille alia, alia mille,

    innumerable others, Quint. 2, 15, 23; Sen. Ep. 24, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > milia

  • 9 mille

    mille, in the plur. mīlia (or millia;

    archaic, MEILIA,

    Inscr. Orell. 3308; abl. sing. milli, Lucil. ap. Gell. 1, 16, and ap. Macr. S. 1, 5), num. adj. [Sanscr. root mil-, combine, associate; Gr. homilos; cf. miles], a thousand, thousands.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., sometimes in sing. subst, with gen.; in plur, only subst. with gen.: equites mille viā breviore praemissi, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

    mille et quingentis passibus abesse,

    Caes. B. G. 1, 22.—With gen.:

    mille drachumarum Olympicūm,

    Plaut. Trin. 2, 4, 23:

    spondeo et mille auri Philippum dotis,

    id. ib. 5, 2, 34; cf.:

    mille nummūm,

    Cic. Phil. 6, 5, 15; id. ap. Gell. 1, 16, 5:

    mille denariūm,

    Gell. 1, 16, 9:

    mille quingentos aeris in censum adferre,

    Cic. Rep. 2, 22, 40: ibi occiditur mille hominum, Quadrig. ap. Gell. 1, 16, 1:

    hominum mille versabatur,

    Cic. Mil. 20, 53.—So with verb in sing., Cic. Att. 4, 16, 14; Plaut. Truc. 2, 6, 4; Ter. Heaut. 3, 3, 40:

    mille equitum,

    Caes. B. C. 3, 84; Liv. 21, 61:

    mille militum,

    Nep. Milt. 5, 1: plus mille et centum annorum est, Varr. ap. Gell. 1, 16, 3:

    mille annorum,

    Plaut. Mil. 4, 2, 87: passuum, Cato ap. Gell. l. l.; Caes. B. G. 1, 25, 5 al.; cf. Zumpt, Gr. § 116.—In plur. with gen.:

    Thracum mille aut duo milia occidere,

    Cic. Phil. 14, 5, 12:

    sexcenta milia mundorum,

    id. N. D. 1, 34, 96.—Without gen.:

    censa sunt civium capita centum quadraginta tria milia septingenta quatuor,

    Liv. 35, 9:

    sagittarios tria milia numero habebat,

    Caes. B. C. 3, 4:

    tot milia, gentes Arma ferunt Italae,

    Verg. A. 9, 132:

    decem milia talenta,

    Hier. in Evang. Matt. 18, 24:

    quatuor milia, funditores et sagittarii,

    Liv. 37, 40, 9; cf. id. 37, 40, 11; 38, 38, 13; 37, 58, 4:

    tritici modios CXX milia polliceri,

    Caes. B. C. 2, 18, 4; 3, 4, 3:

    Graecis peditibus mercede conductis, triginta milibus, praepositus,

    Curt. 3, 9, 2; 9, 3, 21; 5, 1, 41; Liv. 34, 52, 7.—Distributively:

    in milia aeris asses singulos,

    on every thousand, Liv. 29, 15.—
    B.
    In partic.: mille passus, mille passuum, or simply mille, a thousand paces, i. e. a Roman mile, which is estimated at 1618 English yards, or 142 yards less than the English statute mile: milli passum dixit (sc. Lucilius) pro mille passibus... aperteque ostendit mille et vocabulum esse et singulari numero dici, Gell. 1, 16, 13; Cic. Att. 4, 16, 4:

    ultra quadringenta milia,

    id. ib. 3, 4.—Prov.: mille passuum mora, a mile's delay, i. e. a long delay, Plaut. Truc. 2, 3, 13; cf.:

    mille passuum commoratu's cantharum,

    id. Men. 1, 2, 64.—
    II.
    Transf., like the Gr. muria, a thousand, for innumerable, infinite (mostly poet.):

    mille pro uno Kaesones exstitisse,

    Liv. 3, 14, 4; 2, 28, 4:

    mille trahens varios adverso sole colores,

    Verg. A. 4, 701:

    tentat mille modis,

    Hor. C. 3, 7, 12:

    mille pericula saevae urbis,

    Juv. 3, 8; 12, 46:

    quomodo persequatur unus mille,

    Vulg. Deut. 32, 30. — Plur.:

    ante milia annorum,

    Plin. 14 praef. 1, § 3: milia tumulorum, Prud. cont. Symm. 1, 516:

    erat numerus eorum milia milium,

    Vulg. Apoc. 5, 11; so,

    mille alia, alia mille,

    innumerable others, Quint. 2, 15, 23; Sen. Ep. 24, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > mille

  • 10 millia

    mille, in the plur. mīlia (or millia;

    archaic, MEILIA,

    Inscr. Orell. 3308; abl. sing. milli, Lucil. ap. Gell. 1, 16, and ap. Macr. S. 1, 5), num. adj. [Sanscr. root mil-, combine, associate; Gr. homilos; cf. miles], a thousand, thousands.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., sometimes in sing. subst, with gen.; in plur, only subst. with gen.: equites mille viā breviore praemissi, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 9, 3:

    mille et quingentis passibus abesse,

    Caes. B. G. 1, 22.—With gen.:

    mille drachumarum Olympicūm,

    Plaut. Trin. 2, 4, 23:

    spondeo et mille auri Philippum dotis,

    id. ib. 5, 2, 34; cf.:

    mille nummūm,

    Cic. Phil. 6, 5, 15; id. ap. Gell. 1, 16, 5:

    mille denariūm,

    Gell. 1, 16, 9:

    mille quingentos aeris in censum adferre,

    Cic. Rep. 2, 22, 40: ibi occiditur mille hominum, Quadrig. ap. Gell. 1, 16, 1:

    hominum mille versabatur,

    Cic. Mil. 20, 53.—So with verb in sing., Cic. Att. 4, 16, 14; Plaut. Truc. 2, 6, 4; Ter. Heaut. 3, 3, 40:

    mille equitum,

    Caes. B. C. 3, 84; Liv. 21, 61:

    mille militum,

    Nep. Milt. 5, 1: plus mille et centum annorum est, Varr. ap. Gell. 1, 16, 3:

    mille annorum,

    Plaut. Mil. 4, 2, 87: passuum, Cato ap. Gell. l. l.; Caes. B. G. 1, 25, 5 al.; cf. Zumpt, Gr. § 116.—In plur. with gen.:

    Thracum mille aut duo milia occidere,

    Cic. Phil. 14, 5, 12:

    sexcenta milia mundorum,

    id. N. D. 1, 34, 96.—Without gen.:

    censa sunt civium capita centum quadraginta tria milia septingenta quatuor,

    Liv. 35, 9:

    sagittarios tria milia numero habebat,

    Caes. B. C. 3, 4:

    tot milia, gentes Arma ferunt Italae,

    Verg. A. 9, 132:

    decem milia talenta,

    Hier. in Evang. Matt. 18, 24:

    quatuor milia, funditores et sagittarii,

    Liv. 37, 40, 9; cf. id. 37, 40, 11; 38, 38, 13; 37, 58, 4:

    tritici modios CXX milia polliceri,

    Caes. B. C. 2, 18, 4; 3, 4, 3:

    Graecis peditibus mercede conductis, triginta milibus, praepositus,

    Curt. 3, 9, 2; 9, 3, 21; 5, 1, 41; Liv. 34, 52, 7.—Distributively:

    in milia aeris asses singulos,

    on every thousand, Liv. 29, 15.—
    B.
    In partic.: mille passus, mille passuum, or simply mille, a thousand paces, i. e. a Roman mile, which is estimated at 1618 English yards, or 142 yards less than the English statute mile: milli passum dixit (sc. Lucilius) pro mille passibus... aperteque ostendit mille et vocabulum esse et singulari numero dici, Gell. 1, 16, 13; Cic. Att. 4, 16, 4:

    ultra quadringenta milia,

    id. ib. 3, 4.—Prov.: mille passuum mora, a mile's delay, i. e. a long delay, Plaut. Truc. 2, 3, 13; cf.:

    mille passuum commoratu's cantharum,

    id. Men. 1, 2, 64.—
    II.
    Transf., like the Gr. muria, a thousand, for innumerable, infinite (mostly poet.):

    mille pro uno Kaesones exstitisse,

    Liv. 3, 14, 4; 2, 28, 4:

    mille trahens varios adverso sole colores,

    Verg. A. 4, 701:

    tentat mille modis,

    Hor. C. 3, 7, 12:

    mille pericula saevae urbis,

    Juv. 3, 8; 12, 46:

    quomodo persequatur unus mille,

    Vulg. Deut. 32, 30. — Plur.:

    ante milia annorum,

    Plin. 14 praef. 1, § 3: milia tumulorum, Prud. cont. Symm. 1, 516:

    erat numerus eorum milia milium,

    Vulg. Apoc. 5, 11; so,

    mille alia, alia mille,

    innumerable others, Quint. 2, 15, 23; Sen. Ep. 24, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > millia

  • 11 praeverto

    prae-verto or - vorto, ti, 3, v. a., and (only in present tense) praevertor or - vortor ( inf. pass. paragog. praevortier, Plaut. Am. 3, 2, 39), 3, v. dep.
    I.
    To prefer:

    ne me uxorem praevertisse dicant prae republicā,

    Plaut. Am. 1, 3, 29:

    si vacas animo, neque habes aliquid, quod huic sermoni praevertendum putes,

    Cic. Div. 1, 6, 10; Gell. 4, 3, 2.—
    II. A.
    Lit. ( poet.):

    cursu pedum ventos,

    Verg. A. 7, 807:

    equo ventos,

    id. ib. 12, 345:

    volucremque fugā praevertitur Eurum,

    id. ib. 1, 317:

    vestigia cervae,

    Cat. 64, 341; Stat. Th. 5, 691.—
    B.
    Trop.
    1.
    To be beforehand with, to anticipate; with acc., to prevent, make useless: nostra omnis lis est: pulcre praevortar viros, will anticipate, be beforehand with them (cf. praevenio), Plaut. Cas. 2, 8, 75:

    aggerem et vineas egit, turresque admovit: quorum usum forte oblata opportunitas praevertit,

    has rendered useless, Liv. 8, 16:

    praevertunt, inquit, me fata,

    prevent me, Ov. M. 2, 657:

    celeri praevertit tristia leto,

    Luc. 8, 29:

    quae absolvi, quoniam mors praeverterat, nequiverunt,

    Gell. 17, 10, 6.—
    2.
    To take possession of beforehand, to preoccupy, prepossess:

    vivo tentat praevertere amore Jampridem resides animos,

    to prepossess, Verg. A. 1, 722; cf.:

    neque praevorto poculum,

    take before my turn, Plaut. Mil. 3, 1, 59.—
    3.
    To surpass in worth, outweigh, exceed, to be preferable, of more importance:

    erilis praevertit metus,

    Plaut. Am. 5, 1, 16: quoniam pietatem amori tuo video praevortere, outweigh, [p. 1438] exceed, id. Ps. 1, 3, 59:

    nec posse, cum hostes prope ad portas essent, bello praevertisse quicquam,

    Liv. 2, 24.—
    4.
    To turn one's attention first or principally to, to do first or in preference to any thing else, to despatch first; used esp. in the dep.
    (α).
    With dat.:

    rei mandatae omnes sapientes primum praevorti decet,

    to apply themselves principally to it, to despatch it first, Plaut. Merc. 2, 3, 40:

    ei rei primum praevorti volo,

    id. Capt. 2, 3, 100:

    stultitia est, cui bene esse licet, cum praevorti litibus,

    to occupy one's self with contentions, id. Pers. 5, 2, 20:

    cave, pigritiae praevorteris,

    do not give yourself up to indolence, id. Merc. 1, 2, 3:

    etsi ab hoste discedere detrimentosum esse existimabat, tamen huic rei praevertendum existimavit,

    Caes. B. G. 7, 33.—
    (β).
    With acc., to do or attend to in preference:

    hoc praevortar principio,

    Plaut. Ps. 2, 2, 8:

    si quid dictum est per jocum, non aequom est, id te serio praevortier,

    to take it in earnest, id. Am. 3, 2, 39; Liv. 8, 13:

    aliud in praesentia praevertendum sibi esse dixit,

    that must be attended to first, id. 35, 33.— Pass.:

    praevorti hoc certum est rebus aliis omnibus,

    Plaut. Cist. 5, 1, 8. —
    (γ).
    With ad, to apply one's self particularly to any thing:

    si quando ad interna praeverterent,

    Tac. A. 4, 32; so, praevertor, dep.:

    nunc praevertemur ad nostrum orbem,

    Plin. 28, 9, 33, § 123:

    nunc praevertemur ad differentias aeris,

    id. 34, 8, 20, § 94:

    ad ea praeverti,

    Col. 3, 7:

    hostes ad occursandum pugnandumque in eos praevertentur,

    Gell. 3, 7, 6.—
    (δ).
    With an adverb of place:

    illuc praevertamur,

    let us first of all look at this, Hor. S. 1, 3, 38.—
    (ε).
    With a rel.-clause; proximum erat narrare glandiferas quoque, ni praeverti cogeret admiratio, quaenam esset vita sine arbore ullā, Plin. H. N. 16, praef. § 1.—
    (ζ).
    Absol.:

    in rem quod sit, praevortaris, potius quam, etc.,

    do, perform, attend to, Plaut. Ps. 1, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > praeverto

  • 12 praevertor

    prae-verto or - vorto, ti, 3, v. a., and (only in present tense) praevertor or - vortor ( inf. pass. paragog. praevortier, Plaut. Am. 3, 2, 39), 3, v. dep.
    I.
    To prefer:

    ne me uxorem praevertisse dicant prae republicā,

    Plaut. Am. 1, 3, 29:

    si vacas animo, neque habes aliquid, quod huic sermoni praevertendum putes,

    Cic. Div. 1, 6, 10; Gell. 4, 3, 2.—
    II. A.
    Lit. ( poet.):

    cursu pedum ventos,

    Verg. A. 7, 807:

    equo ventos,

    id. ib. 12, 345:

    volucremque fugā praevertitur Eurum,

    id. ib. 1, 317:

    vestigia cervae,

    Cat. 64, 341; Stat. Th. 5, 691.—
    B.
    Trop.
    1.
    To be beforehand with, to anticipate; with acc., to prevent, make useless: nostra omnis lis est: pulcre praevortar viros, will anticipate, be beforehand with them (cf. praevenio), Plaut. Cas. 2, 8, 75:

    aggerem et vineas egit, turresque admovit: quorum usum forte oblata opportunitas praevertit,

    has rendered useless, Liv. 8, 16:

    praevertunt, inquit, me fata,

    prevent me, Ov. M. 2, 657:

    celeri praevertit tristia leto,

    Luc. 8, 29:

    quae absolvi, quoniam mors praeverterat, nequiverunt,

    Gell. 17, 10, 6.—
    2.
    To take possession of beforehand, to preoccupy, prepossess:

    vivo tentat praevertere amore Jampridem resides animos,

    to prepossess, Verg. A. 1, 722; cf.:

    neque praevorto poculum,

    take before my turn, Plaut. Mil. 3, 1, 59.—
    3.
    To surpass in worth, outweigh, exceed, to be preferable, of more importance:

    erilis praevertit metus,

    Plaut. Am. 5, 1, 16: quoniam pietatem amori tuo video praevortere, outweigh, [p. 1438] exceed, id. Ps. 1, 3, 59:

    nec posse, cum hostes prope ad portas essent, bello praevertisse quicquam,

    Liv. 2, 24.—
    4.
    To turn one's attention first or principally to, to do first or in preference to any thing else, to despatch first; used esp. in the dep.
    (α).
    With dat.:

    rei mandatae omnes sapientes primum praevorti decet,

    to apply themselves principally to it, to despatch it first, Plaut. Merc. 2, 3, 40:

    ei rei primum praevorti volo,

    id. Capt. 2, 3, 100:

    stultitia est, cui bene esse licet, cum praevorti litibus,

    to occupy one's self with contentions, id. Pers. 5, 2, 20:

    cave, pigritiae praevorteris,

    do not give yourself up to indolence, id. Merc. 1, 2, 3:

    etsi ab hoste discedere detrimentosum esse existimabat, tamen huic rei praevertendum existimavit,

    Caes. B. G. 7, 33.—
    (β).
    With acc., to do or attend to in preference:

    hoc praevortar principio,

    Plaut. Ps. 2, 2, 8:

    si quid dictum est per jocum, non aequom est, id te serio praevortier,

    to take it in earnest, id. Am. 3, 2, 39; Liv. 8, 13:

    aliud in praesentia praevertendum sibi esse dixit,

    that must be attended to first, id. 35, 33.— Pass.:

    praevorti hoc certum est rebus aliis omnibus,

    Plaut. Cist. 5, 1, 8. —
    (γ).
    With ad, to apply one's self particularly to any thing:

    si quando ad interna praeverterent,

    Tac. A. 4, 32; so, praevertor, dep.:

    nunc praevertemur ad nostrum orbem,

    Plin. 28, 9, 33, § 123:

    nunc praevertemur ad differentias aeris,

    id. 34, 8, 20, § 94:

    ad ea praeverti,

    Col. 3, 7:

    hostes ad occursandum pugnandumque in eos praevertentur,

    Gell. 3, 7, 6.—
    (δ).
    With an adverb of place:

    illuc praevertamur,

    let us first of all look at this, Hor. S. 1, 3, 38.—
    (ε).
    With a rel.-clause; proximum erat narrare glandiferas quoque, ni praeverti cogeret admiratio, quaenam esset vita sine arbore ullā, Plin. H. N. 16, praef. § 1.—
    (ζ).
    Absol.:

    in rem quod sit, praevortaris, potius quam, etc.,

    do, perform, attend to, Plaut. Ps. 1, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > praevertor

  • 13 scio

    scĭo, īvi, ītum, 4 (old imperf. scibam, Plaut. As. 2, 2, 34; 2, 4, 89; id. Ps. 1, 5, 84; 1, 5, 86; Ter. Heaut. 2, 3, 68; id. Phorm. 4, 1, 16:

    scibas,

    Plaut. Aul. 4, 10, 24; id. Ps. 1, 5, 85:

    scibat,

    id. Am. prol. 22; Lucr. 5, 934:

    scibatis,

    Plaut. Rud. 2, 3, 47:

    scibant,

    Lucr. 5, 949; 5, 953; Cat. 68, 85.— Fut. scibo, Plaut. As. 1, 1, 13; id. Most. 4, 3, 5; id. Men. 2, 3, 35; 5, 2, 57; id. Ps. 1, 2, 41; 1, 5, 65; id. Truc. 2, 6, 69; Ter. Eun. 4, 4, 58; id. Ad. 3, 3, 7; 5, 2, 5; id. Hec. 2, 2, 4:

    scibis,

    Plaut. Cas. 3, 5, 22; id. Ep. 2, 2, 101; 5, 1, 49; id. Mil. 4, 8, 55; id. Ps. 4, 4, 2; id. Poen. 5, 4, 57; id. Pers. 2, 2, 37; id. Rud. 2, 3, 35; Ter. Eun. 4, 7, 35; id. Heaut. 5, 2, 43:

    scibit,

    Cato, R. R. 5, 5; Plaut. Ep. 1, 1, 69; 1, 2, 51; id. Mil. 3, 2, 46; Ter. Phorm. 5, 1, 38:

    scibimus,

    Plaut. Merc. 5, 4, 57:

    scibunt,

    id. Poen. 2, 16.— Perf. sciit, Sen. Contr. 1, 1, 17.— Pass. scibitur, Plaut. Capt. 4, 2, 5:

    scin' for scisne,

    id. Am. 1, 1, 200; 2, 2, 39; 5, 1, 30; id. As. 3, 3, 113; id. Aul. 1, 1, 8 et saep.; Ter. Eun. 2, 3, 47; 3, 1, 47; 4, 6, 6; 4, 7, 30 et saep.— Perf. sync. scisti, Ov. A. A. 1, 131; id. F. 4, 527:

    scirint,

    Tac. Dial. 33; so, regularly, inf. scisse, e. g. Cic. de Or. 1, 13, 58; cf. Quint. 1, 6, 17), v. a. [root sci-; Gr. keiô (for skeiô), keazô, to split, divide; cf.: scisco, plebiscitum, etc., prop. to distinguish, discern].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., to know, in the widest signif. of the word; to understand; perceive; to have knowledge of or skill in any thing, etc.:

    plurimā mutatione figuramus, Scio, Non ignoro, et Non me fugit, et Non me praeterit, et Quis nescit? et Nemini dubium est. Sed etiam ex proximo mutuari licet. Nam et intellego et sentio et video saepe idem valent quod scio,

    Quint. 10, 1, 13 (freq. in all styles and periods; cf. nosco).
    (α).
    With acc.:

    aut scire istarum rerum nihil, aut, etiam si maxime sciemus, nec, etc.,

    Cic. Rep. 1, 19, 32:

    ut vilicus naturam agri novit, dispensator litteras scit, etc.,

    id. ib. 5, 3, 5:

    quod nec didicerint nec umquam scire curaverint,

    id. ib. 1, 6, 11:

    ego omnem rem scio Quemadmodum est,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 69:

    id equidem ego certo scio,

    id. ib. 3, 3, 33:

    quod pro certo sciam,

    id. ib. 3, 4, 13: Mi. Ubi ipse est? Ch. Nescio. Nihil jam me oportet scire... nescio etiam id quod scio, id. ib. 4, 6, 21:

    haec scivisti et me celavisti?

    id. Pers. 5, 2, 19:

    is omnes linguas scit: sed dissimulat sciens, Se scire,

    id. Poen. prol. 112 (cf. supra, litteras, Cic. Rep. 5, 3, 5): comoediam, Titin. ap. Non. 277, 26:

    bene id opus,

    id. ib. 3, 21:

    artem,

    Hor. Ep. 1, 14, 44:

    juventutis mores qui sciam,

    Plaut. Am. 1, 1, 2: remuneremini nos, ac quae scitis, proferatis in me dium:

    nemo enim omnia potest scire,

    Varr. R. R. 2, 1, 2; cf.:

    nec scire fas est omnia,

    Hor. C. 4, 4, 22:

    SENATVOSQVE SENTENTIAM VTEI SCIENTES ESETIS, S. C. de Bacch. 23, ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 173: quod scio, omne ex hoc scio,

    I know all from him, Plaut. Curc. 2, 2, 7:

    aliquid ex aliquo,

    id. Capt. 2, 2, 45; id. Most. 3, 2, 58; Cic. Fam. 9, 17, 1; id. Att. 5, 2, 3 al. (v. infra, g and d; and cf. in the foll., with de instead of ex):

    quod sciam,

    for aught I know, as far as I know, Plaut. Capt. 1, 2, 70; 2, 2, 15; id. Most. 4, 3, 19; id. Men. 2, 2, 23; 3, 2, 35 al.; Ter. Ad. 4, 5, 7; Cic. Att. 16, 2, 4; Quint. 9, 1, 17; 9, 4, 63 al.; cf.:

    quantum ego quidem sciam,

    Quint. 3, 1, 19.— Pass.:

    quod quom scibitur, per urbem irridebor,

    Plaut. Capt. 4, 2, 5:

    ars earum rerum est, quae sciuntur,

    Cic. de Or. 2, 7, 30:

    an nihil certum sciri possit,

    id. ib. 1, 51, 222: id de Marcello aut certe de Postumiā sciri potest, can be learned from Marcellus, etc., id. Att. 12, 22, 2.—
    (β).
    With inf., or more freq. with object-clause:

    qui uti sciat,

    Cic. Rep. 1, 17, 27:

    si sciret regibus uti,

    Hor. Ep. 1, 17, 14:

    antequam declamare sciat,

    Quint. 2, 1, 3:

    si docere sciant et velint,

    id. 10, 5, 19:

    digredi a re et redire ad propositum suum scierit,

    id. 9, 2, 4 et saep.:

    vincere scis, Hannibal,

    Liv. 22, 51, 4:

    qui nec ipse consulere nec alteri parere sciat,

    id. 22, 29, 8:

    qui tegere liberos sciat,

    id. 1, 53, 8; 38, 52, 2; Curt. 4, 2, 14:

    scio, fortunas secundas neglegentiam prendere solere, Cato ap. Fest, s.v. parsi, p. 210: dii sciunt, culpam meam istanc non esse ullam,

    Plaut. Merc. 3, 4, 41:

    scio, tibi ita placere,

    Cic. Rep. 1, 30, 46:

    quas (leges) scitis exstare,

    id. ib. 5, 2, 3: scimus L. Atilium appellatum esse sapientem id. Lael. 2, 6:

    scis, In breve te cogi,

    Hor. Ep. 1, 20, 7: scire licet, nobis venas et sanguen... alienigenis ex partibus esse, it is easy to see that, etc., Lucr. 1, 860 (shortly before and after, scilicet); so,

    scire licet,

    id. 1, 894; 2, 930; 2, 967; 3, 873 et saep.; Liv. 1, 39, 3; Cels. 1, 1 fin.; 1, 2; 3, 2 al.—So, in familiar style, imper. scito, be assured, I reply that, remember, etc.: fenestrarum angustias quod reprehendis, scito te Kurou paideian reprehendere, Cic. Att. 2, 3, 2; 12, 21, 5:

    scito hoc nos in eo judicio consecutos esse, ut, etc.,

    id. Q. Fr. 2, 4, 1; id. Fam. 1, 9, 24; 5, 20, 7; cf.:

    istis contumeliis scitote Q. Lollium coactum, etc.,

    id. Verr. 2, 3, 25, § 62; 2, 3, 56, § 129.—Esp., introducing a conclusion, after si, sin, nisi:

    si venturus es, scito necesse esse te venire,

    Cic. Fam. 9, 4 init.:

    sin ista pax perditum hominem restitutura est, hoc animo scito omnis sanos, etc.,

    id. ib. 10, 27, 1:

    si vos semel finem legis transieritis, scitote vos nullum ceteris in aestimando finem improbitatis reliquisse,

    id. Verr. 2, 3, 95, § 220; 2, 4, 30, § 68; id. Cat. 2, 10, 23.—Rarely in part. pres. (postAug.; cf. P. a., infra):

    interrogant an vir daturus sit beneficium ingrato, sciens ingratum esse,

    Sen. Ben. 4, 26, 1:

    Laqueo vitam finiit, sciens et in Maximino multum esse roboris,

    Capitol. in Max. 19:

    totam hereditatem sciens ad se non pertinere,

    Gai. Inst. 4, 144.— Impers.:

    hoc scitis omnes, usque adeo hominem in periculo fuisse, quoad scitum sit, Sestium vivere,

    Cic. Sest. 38, 82.— Pass., with nom. and inf.:

    Christus scitur vocis simplicis jussione ambulatum dedisse contractis,

    Arn. 1, 48.—
    (γ).
    With a rel.-clause:

    isti jam sciunt, negotii quid sit,

    Plaut. Poen. 3, 2, 13:

    ut sciamus, quid dicamus mox pro testimonio,

    id. ib. 3, 2, 19:

    scin' quam iracundus siem?

    id. Bacch. 4, 2, 12:

    cuivis facile scitu est, quam fuerim miser,

    Ter. Hec. 3, 1, 15:

    cum sciatis, quo quaeque res inclinet,

    Cic. Rep. 2, 25, 46:

    Sestium quanti faciam, ipse optime scio,

    id. Fam. 13, 8, 1:

    ex tribus istis modis rerum publicarum velim scire quod optimum judices,

    id. ib. 1, 30, 46:

    ut eum (hostem) non modo esse, sed etiam, quis et unde sit, scire possimus,

    id. ib. 2, 3, 6:

    coqua est haec quidem: Scit muriatica ut maceret,

    Plaut. Poen. 1, 2, 39; Ter. Hec. 3, 5, 18; Cic. Mur. 9, 22; Hor. C. 3, 4, 42 al.:

    scire velis, mea cur opuscula lector Laudet,

    id. Ep. 1, 19, 35; 2, 2, 187:

    quī scis, an, quae jubeam, sine vi faciat?

    Ter. Eun. 4, 7, 20; Hor. C. 4, 7, 17; id. A. P. 462; cf. the phrase haud scio an, under an.— Pass.:

    hinc sciri potuit, Quo studio vitam suam te absente exegerit,

    Ter. Heaut. 2, 3, 38: scito... nec, [p. 1644] quando futura sint comitia, sciri, Cic. Att. 1, 11, 2.—With indic. in the rel.-clause (ante-class.): Ba. Scio, quid ago. Pi. Et pol ego scio, quid metuo, Plaut. Bacch. 1, 1, 45; cf.:

    scitin' quid ego vos rogo?

    id. Men. 5, 9, 92:

    scis tu, ut confringi vas cito Samium solet,

    id. Bacch. 2, 2, 24:

    jam ego ex hoc, ut factum est, scibo,

    id. Men. 5, 2, 57; instead of which, with subj.:

    ex me primo prima scires, rem ut gessissem publicam,

    id. Am. 1, 3, 26:

    ex hoc scibo quid siet,

    Ter. Eun. 4, 4, 59; id. Hec. 4, 2, 4.—
    (δ).
    With de:

    jam vero de legibus, de bello, de pace... scisse,

    Cic. de Or. 1, 13, 58.—
    (ε).
    Absol.:

    hi sciunt, qui hic affuerunt,

    Plaut. Ps. 2, 4, 31:

    quom videbis, tum scies,

    id. Bacch. 1, 2, 37: Pi. Quī scire possum? Ch. Nullus plus, id. ib. 2, 2, 13:

    quem, ut scitis, unice dilexi,

    Cic. Rep. 2, 1, 1; so,

    ut scitis, parenthetically,

    id. ib. 1, 14, 21; 2, 31, 54; 6, 9, 9; id. Lael. 21, 77; cf.

    scio alone, parenthetically: injurato scio plus credet mihi quam jurato tibi,

    Plaut. Am. 1, 1, 281:

    ego abeo: tu jam scio patiere,

    id. As. 2, 2, 111:

    quam tu propediem effliges scio,

    id. ib. 4, 2, 9 et saep.:

    scire tuum nihil est, nisi te scire hoc sciat alter,

    Pers. 1, 27:

    nemo ex me scibit,

    Ter. Phorm. 5, 1, 38.— Pass.:

    non opus est dicto... at scito huic opus est,

    Ter. Phorm. 5, 8, 14:

    plus, quam opus est scito, sciet,

    id. ib. 4, 1, 18; so, with adv. or adverb.-clause:

    non tam praeclarum est scire Latine, quam turpe nescire,

    Cic. Brut. 37, 140; so,

    Latine,

    id. Fin. 2, 4, 13; Liv. 1, 27:

    luculenter Graece,

    Cic. Fin. 2, 5, 15:

    Graece,

    id. Fam. 9, 22, 3:

    ubi hanc forma videt honesta virginem, Et fidibus scire,

    and that she was skilled in music, Ter. Eun. 1, 2, 53 (cf.: docere aliquem fidibus. Cic. Fam. 9, 22, 3:

    discere fidibus,

    id. Lael. 8, 26).—
    (ζ).
    With de:

    de legibus instituendis, de bello, de pace, etc.,

    Cic. de Or. 1, 13, 58:

    cum is, qui de omnibus scierit, de Sullā se scire negavit,

    id. Sull. 13, 39.—
    (η).
    With non (very rare for nescio; cf.:

    non scire barbarum jam videtur, nescire dulcius,

    Cic. Or. 47, 157):

    quis enim erat qui non sciret studiosiorem Mithridatem fuisse, etc.,

    id. Fl. 25, 59:

    tam imperitus, ut non sciret, etc.,

    Caes. B. G. 1, 44:

    quid? non sciunt ipsi viam, domum quā veniant?

    Ter. Hec. 3, 2, 25; Auct. Her. 4, 27, 37; Treb. ap. Cic. Fam. 12, 16, 3; Sen. Contr. 2, 11, 19.—
    b.
    Ellipt.: scin' quomodo? do you know how (I shall serve you)? a threatening phrase in Plaut. Am. 1, 1, 200; id. Aul. 5, 21; id. Rud. 3, 5, 18.—
    B.
    In partic., of a woman, to know carnally a man (cf. of a man, cognosco), Treb. xxx. Tyr. 30.—
    * II.
    Transf., publicists' t. t. for the usual scisco (v. h. v. II.), of the people, to ordain, decree, appoint any thing after knowledge obtained regarding it:

    ut tribunus plebis rogationem ferret sciretque plebs, uti, etc.,

    Liv. 26, 33, 10 Weissenb. ad loc.; cf.:

    a scire for asciscere,

    Tac. Agr. 19; id. H. 4, 80.—Hence, scĭens, entis, P. a., knowing, i. e.
    A.
    Pregn., knowingly, wittingly, purposely, intentionally, etc. (freq. and class.): tu verbis conceptis conjuravisti sciens sciente animo tuo, Scip. Afric. minor ap. Gell. 7, 11, 9:

    ubi verbis conceptis sciens libenter perjuraris,

    Plaut. As. 3, 2, 16:

    amore ardeo et prudens, sciens, Vivus vidensque pereo,

    Ter. Eun. 1, 1, 27; so (with prudens) Cael. ap. Cic. Att. 10, 9, A, 5; Suet. Ner. 2 fin.:

    equidem plus hodie boni Feci imprudens, quam sciens ante hunc diem umquam,

    Ter. Hec. 5, 4, 40; so (opp. imprudens) id. Phorm. 4, 3, 55; Cic. Planc. 16, 41; (opp. insciens) id. Balb. 5, 13:

    habebit igitur te sciente et vidente curia senatorem, etc.,

    id. Clu. 46, 129:

    an ille me tentat sciens?

    Plaut. Am. 2, 2, 29; id. Bacch. 3, 6, 40; id. Ps. 1, 1, 90; id. Poen. prol. 112; Ter. Eun. 4, 2, 13; id. Heaut. 5, 5, 6 al.:

    heia vero, inquit, geram morem vobis et me oblinam sciens,

    Cic. Rep. 3, 5, 8 et saep.—So the formula: si sciens fallo; v. fallo.—
    B. (α).
    Absol.:

    id ego jam nunc tibi renuntio, ut sis sciens,

    Ter. And. 3, 2, 28:

    quod me non scientem feceris,

    Plaut. As. 1, 1, 34;

    Ter Heaut. 4, 8, 32: vites pampinari: sed a sciente,

    Varr. R. R. 1, 31, 1:

    quis igitur hoc homine scientior umquam fuit?

    Cic. Imp. Pomp. 10, 28:

    scientior venefica,

    Hor. Epod. 5, 72:

    quae (navis) scientissimo gubernatore utitur,

    Cic. Inv. 1, 34, 58.— Sup.: sit oportet idem scientissimus, Col. 11, 1.—
    (β).
    With gen.:

    dominum scientem esse oportet earum rerum, quae, etc.,

    Varr. R. R. 3, 3, 1:

    locorum,

    Sall. J. 97, 3:

    pugnae,

    Hor. C. 1, 15, 24:

    citharae,

    id. ib. 3, 9, 10:

    Latinae linguae,

    Tac. A. 2, 13:

    juris,

    id. ib. 3, 70; 6, 26 et saep.— Sup.:

    M. Scaurus, vir regendae rei publicae scientissimus,

    Cic. de Or. 1, 49, 214; Vulg. 2 Par. 2, 13.—
    * (γ).
    Poet., with inf.:

    quamvis non alius flectere equum sciens,

    Hor. C. 3, 7, 25.— Adv.: scĭenter (acc. to B.), knowingly, understandingly, wisely, skilfully, expertly, etc.:

    scienter et perite et ornate dicere,

    Cic. de Or. 2, 2, 5:

    uti (with modice),

    id. ib. 1, 29, 132; id. Off. 2, 5, 18:

    sese distribuunt in duas partes,

    Caes. B. C. 1, 55.— Comp.:

    neminem in eo genere scientius versatum Isocrate,

    Cic. Or. 52, 175; Caes. B. G. 7, 22.— Sup.:

    coepit rationem hujus operis (sphaerae) scientissime Gallus exponere,

    Cic. Rep. 1, 14, 22; id. Div. 1, 41, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > scio

  • 14 tento

    tento or tempto, āvi, ātum, 1 ( part. gen. plur. tentantum, Verg. G. 2, 247), v. freq. a. [tendo], to handle, touch, feel a thing (class.; cf.: tango, tracto).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rem manu,

    Auct. Her. 4, 49, 62:

    manibus pectora,

    Ov. M. 10, 282; 10, 289:

    loca feminarum digitis,

    Col. 8, 11, 8:

    ficum rostro,

    Ov. F. 2, 254:

    flumen vix pede (with attingere),

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    quadratum,

    Lucr. 4, 234:

    caput in tenebris,

    Phaedr. 3, 10, 26:

    pullos singulos,

    Col. 8, 5, 17:

    invisos amictus,

    Verg. G. 3, 563:

    aciem pugionum,

    Suet. Ner. 49; cf.:

    acumen stili,

    id. Rhet. 5:

    bracchia emittit temptanti maria similis Sarpedon,

    Plin. 5, 27, 27, § 98:

    pullos,

    Col. 8, 5, 17; 8, 11, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In medic. lang.:

    venas,

    to feel the pulse, Quint. 11, 3, 88; Suet. Tib. 72; Ov. H. 20, 139.—
    2.
    To try the strength of, make an attempt upon, i. e. to attack, assail (cf.: aggredior, adorior).
    (α).
    Of warfare:

    scalis et classe moenia oppidi tentans,

    Caes. B. C. 3, 40:

    opera nostra,

    id. B. G. 7, 73:

    urbem,

    Liv. 33, 5, 3; 26, 38, 5:

    munitiones,

    id. 9, 35, 1:

    moenia Aiexandriae,

    id. 45, 11:

    Achaiam,

    Caes. B. C. 3, 55 Britanniam, Suet. Claud. 17:

    aggredi et tentare,

    Vell. 2, 113, 3:

    aliquem auxiliis Thraciae,

    Flor. 2, 14, 4.—
    (β).
    Of disease, poison, etc.:

    animi valentes morbo tentari non possunt, corpora possunt,

    Cic. Tusc. 4, 14, 31; cf.:

    gravis auctumnus omnem exercitum valetudine tentaverat,

    Caes. B. C. 3, 2:

    temptari a morbo,

    Plin. 24, 19, 113, § 174:

    praecordiorum inflatione tentari,

    Suet. Aug. 81:

    tentatus est motiunculis levibus,

    id. Vesp. 24; Hor. S. 2, 3, 163; id. Ep. 1, 6, 28; Verg. G. 3, 441 al.:

    vina temptant caput,

    attack, affect, Plin. 23, 1, 20, § 35.— Absol.:

    temptantis aquas non nocere,

    unwholesome, Plin. 20, 7, 26, § 68; cf. Verg. G. 2, 94.—
    II.
    Transf., to try; to prove, put to the test; to attempt, essay a course of action, etc. (so most freq.; syn.: experior, periclitor).
    A.
    In gen., constr. with acc., with inf., with rel.-clause, with ut, or absol.
    (α).
    With acc.:

    cum se ipse perspexerit totumque tentarit, intelleget, etc.,

    Cic. Leg. 1, 22, 59; cf.:

    se in arte memoriae,

    Quint. 11, 2, 34 (preceded by memoriam suam experiri):

    tentarem te, quo animo accipias,

    Cic. Fam. 15, 16, 3:

    quo utamur quasi equis temptatis, sic amicitiā aliquā parte periclitatis moribus amicorum,

    id. Lael. 17, 63;

    alicujus scientiam auguratus,

    id. Div. 1, 17, 32:

    tentarem summi regis prudentiam,

    id. Tusc. 1, 41, 98:

    ut satis impulsas tentavit pollice chordas,

    Ov. M. 10, 145:

    culturam agelli, Lucr 5, 1368: iter per provinciam per vim, Caes B. G. 1, 14: negatā iter viā,

    Hor. C. 3, 2, 22 Bosporum, id. ib. 3, 4, 31:

    Thetim ratibus,

    Verg. E. 4, 32:

    Oceanum,

    Tac. G. 34 fin.:

    Istrum, Claud. Cons. Prob. et Olybr. 135: aditus,

    Verg. A. 4, 293:

    temptanda via est,

    id. G. 3, 8:

    ad tentandum vadum fluminis,

    Curt. 4, 9, 15:

    nullo modo animus audientis aut incitari aut leniri potest, qui modus a me non tentatus sit,

    Cic. Or. 38, 132:

    rem frustra,

    Caes. B. C. 1, 26:

    belli fortunam,

    id. B. G. 1, 36; so,

    fortunam,

    id. ib. 3, 6; 7, 64; Sall. J. 7, 1:

    periculum,

    Cic. Cornel. Fragm. 1:

    quaestionem,

    id. Clu. 57, 157:

    patientiam vestram,

    id. Agr. 2, 7, 19:

    spem pacis,

    Liv. 21, 12, 3; cf.:

    spem triumphi,

    id. 28, 38, 4: libertatem, [p. 1856] id. 6, 18, 11:

    relationem,

    id. 33, 23, 3:

    intercessionem,

    id. 9, 8, 13:

    silentium nequicquam per praeconem,

    id. 8, 33, 2:

    crimina,

    Hor. Ep. 1, 18, 80:

    majora,

    id. ib. 1, 17, 24:

    caelestia,

    id. ib. 1, 17, 34 et saep.—
    (β).
    With rel.-clause:

    tentavi, quid in eo genere possem,

    Cic. Tusc. 1, 4, 7:

    tentabam, spiraret an non,

    Plaut. Mil. 4, 8, 26:

    quae sit fortuna facillima, temptat,

    Verg. A. 11, 761:

    cum tentaret si qua res esset cibi,

    something to eat, Phaedr. 4, 7, 4:

    tenta, Chrysogonus quanti doceat,

    Juv. 7, 175.—
    (γ).
    With inf.:

    aquā prohibere hostem tentare coepit,

    Hirt. B. G. 8, 40:

    tentabo etiam de hoc dicere,

    Quint. 6, 2, 29; 2, 14, 1:

    (sol) caelum radiis accendere tentans,

    Lucr. 5, 659:

    tentarunt aequore tingi,

    Ov. M. 2, 172:

    (vestis) frustra tentata revelli,

    id. ib. 9, 168:

    taurus irasci in cornua temptat,

    Verg. A. 12, 104:

    nemo in sese tentat descendere,

    Pers. 4, 23:

    litteras deferre,

    Curt. 3, 7, 13; Juv. 7, 5.—
    (δ).
    With ut:

    cum ille Romuli senatus tentaret post Romuli excessum, ut ipse gereret sine rege rem publicam,

    Cic. Rep. 2, 12, 23:

    quid aliud hoc judicio tentatur, nisi ut id fieri liceat?

    id. Rosc. Am. 5, 13; Suet. Caes. 11.— Impers. pass.:

    tentatum a L. Sextio tribuno plebis, ut rogationem ferret, etc.,

    Liv. 4, 49, 6.—
    (ε).
    Absol.:

    tenta quā lubet,

    Plaut. Aul. 4, 4, 20:

    ne tentando cautiorem faceret,

    Hirt. B. G. 8, 23.—
    B.
    In partic., to try any one, in a friendly or hostile manner; to urge, incite; to tempt, sound, tamper with; also, to excite, disquiet, disturb, agitate:

    quem ego toties omni ratione tentans ad disputandum elicere non potuissem,

    Cic. de Or. 2, 3, 13:

    cum per Drusum saepe tentassem,

    id. ib. 1, 21, 97:

    utrum admonitus an tentatus an, etc.... pervenerit ad hanc improbitatem nescio,

    id. Verr. 2, 1, 41, § 105:

    cum a proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,

    Caes. B. G. 6, 2:

    animos servorum spe et metu, ut, etc.,

    Cic. Clu. 63, 176:

    animos popularium,

    Sall. J. 48, 1:

    animos singulorum ad res novas,

    Suet. Tib. 12 fin.:

    animum precando,

    Verg. A. 4, 113:

    judicium pecunia,

    Cic. Clu. 4, 9; 30, 80:

    aliquem promissis et minis,

    Tac. H. 1, 75; cf.:

    tentatā Othonianorum fide per colloquium et promissa,

    id. ib. 2, 20:

    tribunos de fugae societate,

    Suet. Ner. 47:

    deos multā caede bidentium,

    Hor. C. 3, 23, 14:

    Junonem tentare Ixion ausus,

    Tib. 1, 3, 73; cf. Ov. A. A. 1, 389; Val. Max. 6, 1, 7:

    nationes lacessere bello et tentare,

    to agitate, Cic. Imp. Pomp. 9, 23; cf.:

    ut exsul potius tentare quam consul vexare rem publicam posses,

    id. Cat. 1, 10, 27:

    in his rebus evertendis unius hominis senectus, infirmitas solitudoque tentata est,

    id. Rab. Perd. 1, 2:

    militis iras,

    Luc. 2, 529; Vulg. Gen. 22, 1 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > tento

  • 15 utique

    1.
    ŭtĭ-quĕ, and that, v. ut (uti) and que.
    2.
    ŭtĭ-quĕ, adv. [ut, I., and therefore, prop., in whatever way, be it as it may; hence], a restrictive particle of confirmation, in any case, at any rate, certainly, surely, assuredly, by all means, particularly, especially, at least, without fail, undoubtedly, etc., = certe, saltem (good prose;

    in Cic. for the most part only in epistolary style): velim, Varronis et Lollii mittas laudationem, Lollii utique,

    Cic. Att. 13, 48, 2:

    illud vero utique scire cupio,

    id. ib. 13, 13, 1;

    5, 9, 2: nam et Piliae satisfaciendum est et utique Atticae,

    id. ib. 12, 8 fin.:

    Pythagoras et Plato, quo in somnis certiora videamus, praeparatos quodam cultu atque victu proficisci ad dormiendum jubent: faba quidem Pythagorei utique abstinere,

    id. Div. 2, 58, 119:

    quo die venies, utique cum tuis apud me sis,

    id. Att. 4, 4, 2; 5, 1, 2:

    hoc tibi mando... ut pugnes, ne intercaletur: annum quidem utique teneto,

    id. ib. 5, 9, 2:

    haec ad nostram consuetudinem sunt levia... at in Graeciā, utique olim, magnae laudi erant,

    Nep. Epam. 2, 3; Varr. R. R. 2, 4, 3: saevire inde utique consulum [p. 1947] alter patresque, Liv. 2, 27, 7:

    ne ipsi quidem inviolati erant, utique postremis mensibus,

    id. 3, 65, 8; 23, 48, 5:

    nomen, de quo ambigitur, utique in aliā re certum est,

    Quint. 7, 3, 10; Sen. Ep. 102, 17; Cels. 5, 26, 22; Col. 1, 4, 8: sciendum est, non omnes hac severitate tractari debere, sed utique humiliores, only, merely, = duntaxat, Dig. 26, 10, 3 fin.
    (β).
    With negatives (freq. only in post-Aug. writers, esp. in Quint.;

    perh. not in Cic.): concurrunt ad eum legati, monentes, ne utique experiri vellet imperium,

    by no means, Liv. 2, 59, 4:

    ut iterum periremus... nec ad perniciem nostram Carthaginensi utique aut duce aut exercitu opus esse,

    not even, id. 28, 39, 8 Weissenb. ad loc.; 8, 10, 11;

    9, 16, 16: utique numquam,

    id. 9, 19, 15:

    sapienti propositum est in vitā agendā, non utique, quod tentat, efficere, sed omnino recte facere: gubernatori propositum est, utique navem in portum perducere,

    Sen. Ep. 85, 27:

    haec ut honestior causa, ita non utique prior est,

    Quint. 3, 2, 2:

    non utique accedit parti, quod universum est,

    id. 12, 2, 18:

    ut cogitatio non utique melior sit ea, sed tutior,

    id. 10, 7, 19 et saep.:

    nec ignoro igitur quos transeo, nec utique damno, etc.,

    id. 10, 1, 57:

    neque utique cor ejus vulneratum esse, qui perit,

    id. 6, 9, 7; Varr. R. R. 1, 4, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > utique

  • 16 vortor

    prae-verto or - vorto, ti, 3, v. a., and (only in present tense) praevertor or - vortor ( inf. pass. paragog. praevortier, Plaut. Am. 3, 2, 39), 3, v. dep.
    I.
    To prefer:

    ne me uxorem praevertisse dicant prae republicā,

    Plaut. Am. 1, 3, 29:

    si vacas animo, neque habes aliquid, quod huic sermoni praevertendum putes,

    Cic. Div. 1, 6, 10; Gell. 4, 3, 2.—
    II. A.
    Lit. ( poet.):

    cursu pedum ventos,

    Verg. A. 7, 807:

    equo ventos,

    id. ib. 12, 345:

    volucremque fugā praevertitur Eurum,

    id. ib. 1, 317:

    vestigia cervae,

    Cat. 64, 341; Stat. Th. 5, 691.—
    B.
    Trop.
    1.
    To be beforehand with, to anticipate; with acc., to prevent, make useless: nostra omnis lis est: pulcre praevortar viros, will anticipate, be beforehand with them (cf. praevenio), Plaut. Cas. 2, 8, 75:

    aggerem et vineas egit, turresque admovit: quorum usum forte oblata opportunitas praevertit,

    has rendered useless, Liv. 8, 16:

    praevertunt, inquit, me fata,

    prevent me, Ov. M. 2, 657:

    celeri praevertit tristia leto,

    Luc. 8, 29:

    quae absolvi, quoniam mors praeverterat, nequiverunt,

    Gell. 17, 10, 6.—
    2.
    To take possession of beforehand, to preoccupy, prepossess:

    vivo tentat praevertere amore Jampridem resides animos,

    to prepossess, Verg. A. 1, 722; cf.:

    neque praevorto poculum,

    take before my turn, Plaut. Mil. 3, 1, 59.—
    3.
    To surpass in worth, outweigh, exceed, to be preferable, of more importance:

    erilis praevertit metus,

    Plaut. Am. 5, 1, 16: quoniam pietatem amori tuo video praevortere, outweigh, [p. 1438] exceed, id. Ps. 1, 3, 59:

    nec posse, cum hostes prope ad portas essent, bello praevertisse quicquam,

    Liv. 2, 24.—
    4.
    To turn one's attention first or principally to, to do first or in preference to any thing else, to despatch first; used esp. in the dep.
    (α).
    With dat.:

    rei mandatae omnes sapientes primum praevorti decet,

    to apply themselves principally to it, to despatch it first, Plaut. Merc. 2, 3, 40:

    ei rei primum praevorti volo,

    id. Capt. 2, 3, 100:

    stultitia est, cui bene esse licet, cum praevorti litibus,

    to occupy one's self with contentions, id. Pers. 5, 2, 20:

    cave, pigritiae praevorteris,

    do not give yourself up to indolence, id. Merc. 1, 2, 3:

    etsi ab hoste discedere detrimentosum esse existimabat, tamen huic rei praevertendum existimavit,

    Caes. B. G. 7, 33.—
    (β).
    With acc., to do or attend to in preference:

    hoc praevortar principio,

    Plaut. Ps. 2, 2, 8:

    si quid dictum est per jocum, non aequom est, id te serio praevortier,

    to take it in earnest, id. Am. 3, 2, 39; Liv. 8, 13:

    aliud in praesentia praevertendum sibi esse dixit,

    that must be attended to first, id. 35, 33.— Pass.:

    praevorti hoc certum est rebus aliis omnibus,

    Plaut. Cist. 5, 1, 8. —
    (γ).
    With ad, to apply one's self particularly to any thing:

    si quando ad interna praeverterent,

    Tac. A. 4, 32; so, praevertor, dep.:

    nunc praevertemur ad nostrum orbem,

    Plin. 28, 9, 33, § 123:

    nunc praevertemur ad differentias aeris,

    id. 34, 8, 20, § 94:

    ad ea praeverti,

    Col. 3, 7:

    hostes ad occursandum pugnandumque in eos praevertentur,

    Gell. 3, 7, 6.—
    (δ).
    With an adverb of place:

    illuc praevertamur,

    let us first of all look at this, Hor. S. 1, 3, 38.—
    (ε).
    With a rel.-clause; proximum erat narrare glandiferas quoque, ni praeverti cogeret admiratio, quaenam esset vita sine arbore ullā, Plin. H. N. 16, praef. § 1.—
    (ζ).
    Absol.:

    in rem quod sit, praevortaris, potius quam, etc.,

    do, perform, attend to, Plaut. Ps. 1, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > vortor

См. также в других словарях:

  • Tentat-Kari — Tentat Kari, Dorf im ossetischen District Lomisa; Waffenplatz der kaukasischen Bergvölker …   Pierer's Universal-Lexikon

  • tentat — tentá vb., ind. prez. 1 sg. tentéz, 3 sg. şi pl. tenteáză Trimis de siveco, 27.03.2008. Sursa: Dicţionar ortografic …   Dicționar Român

  • tentat. — tentator исследователь, испытатель …   Latin abbreviations in biology

  • Ut nemo in sese tentat descendere, nemo! — См. Сучец в чужом глазу видишь, а в своем и бревна не видишь …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • abordage — [ abɔrdaʒ ] n. m. • 1634; sens génér. 1553; de aborder 1 ♦ Mar. Action d aborder (un navire). ♢ Spécialt Manœuvre qui consiste à s amarrer bord à bord avec un navire et à monter à son bord pour s en rendre maître. Aller, monter à l abordage. À l… …   Encyclopédie Universelle

  • сучец в чужом глазу видишь, а в своем и бревна не видишь — В чужом глазу порошинка велик сучец, в своем и бревна не видать. Свои грехи за собою, чужие перед собою. Ср. Тебе злоба глаза замстила. Чужие то грехи перед собой, а свои за спиной. Гр. Л. Толстой. Упустишь огонь, не потушишь. Ср. Зло есть во… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Сучец в чужом глазу видишь, а в своем и бревна не видишь — Сучецъ въ чужомъ глазу видишь, а въ своемъ и бревна не видишь. Въ чужомъ глазу порошинка великъ сучецъ, въ своемъ и бревна не видать. Свои грѣхи за собою, чужіе передъ собою. Ср. Тебѣ злоба глаза замстила. Чужіе то грѣхи передъ собой, а свои за… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Ahsoka Tano — Personnage de fiction apparaissant dans Star Wars Naissance 36 av. BY Origine …   Wikipédia en Français

  • Alsace-Lorraine — 48° 40′ N 7° 00′ E / 48.67, 7 …   Wikipédia en Français

  • Alsace Lorraine — Pour les articles homonymes, voir Alsace (homonymie). Drapeau de l Alsace Lorraine …   Wikipédia en Français

  • Amber Volakis — Dr Amber Volakis Personnage de fiction apparaissant dans Dr House Origine États Unis Décès …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»