Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

tĭtŭbo

  • 1 titubo

    tĭtŭbo, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] chanceler, tituber. [st2]2 [-] être incertain, hésiter.    - vestigia titubata, Virg. En. 5, 332: pas chancelants.    - titubat lingua, Ov. A. A. 1, 598: la langue balbutie.    - si quid titubatum est, Cic. Fam. 12, 10, 2: si l'on a eu quelque hésitation.    - titubare verbo, Cic.: hésiter sur un mot.
    * * *
    tĭtŭbo, āre, āvi, ātum - tr. et intr. - [st2]1 [-] chanceler, tituber. [st2]2 [-] être incertain, hésiter.    - vestigia titubata, Virg. En. 5, 332: pas chancelants.    - titubat lingua, Ov. A. A. 1, 598: la langue balbutie.    - si quid titubatum est, Cic. Fam. 12, 10, 2: si l'on a eu quelque hésitation.    - titubare verbo, Cic.: hésiter sur un mot.
    * * *
        Titubo, titubas, pen. corr. titubare. Quintil. Chanceler comme font les yvrongnes et malades.
    \
        Titubare ad animum transfertur. Plaut. Faillir à parler en parlant, Quand la langue fourche, Chanceler en parlant.
    \
        Si verbo titubarint. Cic. S'ils ont failli à parler.
    \
        Si tantulum offensum, titubatumque sit. Cic. Si on a failli tant soit peu et chancelé.

    Dictionarium latinogallicum > titubo

  • 2 titubo

    titubo, āvī, ātum, āre, wanken, taumeln, nicht feststehen, I) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers., v. Betrunkenen, Schlaftrunkenen u. ihren Gliedern, Silenus titubans annisque meroque, Ov.: ille mero somnoque gravis titubare videtur, Ov.: titubantes ebrius artus sustinet, Ov.: ubi irrigatus multo venas nectare sero domum est reversus titubanti pede, Phaedr. – v. Greisen, titubantes senes, Mamert. pan. Iulian. 6, 4. – von Verlegenen, adversarium erubuisse, expalluisse, titubasse, Cornif. rhet.: quorundam dentes colliduntur, lingua titubat, labra concurrunt, Sen. – vestigia titubata, wankend gewordene, wankende, Verg. Aen. 5, 332. – 2) übtr.: a) hin und her wanken, paulum titubat acies, da schwimmt es mir ein wenig vor den Augen, Sen. de tranqu. anim. 1, 9. – b) stammeln, stocken, Licinius titubans, Cic.: lingua titubat, Ov. (vgl. mente ac linguā titubante fecisse, Cic.): cunctabunda atque titubantia verba, Mamert. pan.: titubans et balbutiens oratio pudore et conscientiā, Donat. – II) bildl.: 1) schwanken, unsicher-, betroffen-, betreten sein, Plaut., Nep. u. Sen. poët. – 2) straucheln, stolpern = etwas versehen, fehlen (vgl. Lorenz Plaut. Pseud. 744. Krüger Hor. ep. 1, 13, 19), ne quid titubet, Komik.: cave ne titubes, Hor.: si verbo titubarint (testes), quo revertantur non habebunt, Cic.: si quid titubatum est, wenn etwa gefehlt worden, wenn es unglücklich abgelaufen ist, Cic.

    lateinisch-deutsches > titubo

  • 3 titubo

    titubo, āvī, ātum, āre, wanken, taumeln, nicht feststehen, I) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers., v. Betrunkenen, Schlaftrunkenen u. ihren Gliedern, Silenus titubans annisque meroque, Ov.: ille mero somnoque gravis titubare videtur, Ov.: titubantes ebrius artus sustinet, Ov.: ubi irrigatus multo venas nectare sero domum est reversus titubanti pede, Phaedr. – v. Greisen, titubantes senes, Mamert. pan. Iulian. 6, 4. – von Verlegenen, adversarium erubuisse, expalluisse, titubasse, Cornif. rhet.: quorundam dentes colliduntur, lingua titubat, labra concurrunt, Sen. – vestigia titubata, wankend gewordene, wankende, Verg. Aen. 5, 332. – 2) übtr.: a) hin und her wanken, paulum titubat acies, da schwimmt es mir ein wenig vor den Augen, Sen. de tranqu. anim. 1, 9. – b) stammeln, stocken, Licinius titubans, Cic.: lingua titubat, Ov. (vgl. mente ac linguā titubante fecisse, Cic.): cunctabunda atque titubantia verba, Mamert. pan.: titubans et balbutiens oratio pudore et conscientiā, Donat. – II) bildl.: 1) schwanken, unsicher-, betroffen-, betreten sein, Plaut., Nep. u. Sen. poët. – 2) straucheln, stolpern = etwas versehen, fehlen (vgl. Lorenz Plaut. Pseud. 744. Krüger Hor. ep. 1, 13, 19), ne quid titubet, Komik.: cave ne titubes, Hor.: si verbo titubarint (testes), quo revertantur non habebunt, Cic.: si quid titubatum est, wenn etwa gefehlt worden, wenn es
    ————
    unglücklich abgelaufen ist, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > titubo

  • 4 titubō

        titubō āvī, ātus, āre,    to stagger, totter, reel: annisque meroque, O.: domum est reversus titubanti pede, Ph.: vestigia titubata, tottering, V.— —In speech, to stammer, stutter, hesitate: mente ac linguā titubante: (versus) debilitatur, in quācumque est parte titubatum, i. e. uttered falteringly.—Fig., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed: cave ne titubes mandataque frangas, H.: omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus, N.: si quid forte titubatum est, ut fit in bello.
    * * *
    titubare, titubavi, titubatus V
    stagger, totter; falter

    Latin-English dictionary > titubō

  • 5 titubo

    tĭtŭbo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to stagger, totter, reel.
    I.
    Lit. (rare; cf.: vacillo, labo);

    of drunken persons: Silenus titubans annisque meroque,

    Ov. M. 11, 90:

    mero somnoque gravis titubare videtur,

    id. ib. 3, 608; 4, 26; 15, 331; cf.:

    titubans pes,

    Phaedr. 4, 14, 12:

    vestigia titubata,

    tottering, Verg. A. 5, 332:

    titubat lingua,

    stammers, stutters, Ov. A. A. 1, 598.—
    II.
    Trop., to hesitate, falter, waver, be in suspense, be embarrassed or perplexed (class.):

    Licinius titubans,

    Cic. Cael. 28, 66:

    cave ne titubes mandataque frangas, Hor Ep. 1, 13, 19 Orell. ad loc.: fac titubet blaeso subdola lingua sono,

    Ov. A. A. 1, 598:

    erubuisse, expalluisse, titubasse,

    Auct. Her. 2, 5, 8:

    testes, si verbo titubarint,

    Cic. Fl. 10, 22:

    at vide, ne titubes,

    Plaut. Ps. 4, 1, 32; id. Mil. 2, 2, 93:

    lacrumans titubanti animo, corde et pectore,

    id. ib. 1, 1, 43:

    hic omnibus titubantibus et de rebus summis desperantibus,

    Nep. Eum. 9, 2:

    quid agat, ne quid titubet,

    Plaut. Ps. 2, 4, 75:

    verum illa ne quid titubet,

    Ter. Heaut. 2, 3, 120; Quint. 5, 7, 11:

    nihil,

    Cic. Att. 2, 9, 2; cf. impers. pass.:

    ne quid titubetur,

    Plaut. Mil. 3, 3, 70:

    si quid forte titubatum est, ut fit in bello,

    Cic. Fam. 12, 10, 2:

    versus debilitatur, in quācumque ejus sit parte titubatum,

    id. de Or. 3, 50, 192.—Hence, tĭtŭbanter, adv., loosely, totteringly.
    A.
    Lit.:

    lapis, quem artifex titubanter aptaverat fundae,

    Amm. 24, 4, 28. —
    B.
    Trop., hesitatingly, falteringly:

    titubanter et inconstanter loqui de aliquā re,

    Auct. Her. 4, 41, 53:

    titubanter et strictim,

    Cic. Cael. 7, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > titubo

  • 6 titubo

    āvī, ātum, āre
    шататься, колебаться ( annisque meroque O)
    verbo t. Cобмолвиться
    si quid titubatum est C — если допущен (будет) какой-л. промах
    at vide, ne titubes Pl — смотри же, не дай маху

    Латинско-русский словарь > titubo

  • 7 titubo

    , titubavi, titubatum, titubare 1
      шататься, колебаться

    Dictionary Latin-Russian new > titubo

  • 8 titubare

    ( titubo) vi (a)
    1) колебаться, не решаться
    senza punto titubareничуть не колеблясь
    Syn:

    Большой итальяно-русский словарь > titubare

  • 9 titubanter

    [ titubo ]
    спотыкаясь, запинаясь, нерешительно (loqui rhH.; t. et strictim C)

    Латинско-русский словарь > titubanter

  • 10 titubare

    titubare (tìtubo) vi (a) 1) колебаться, не решаться senza punto titubare -- ничуть не колеблясь 2) шататься

    Большой итальяно-русский словарь > titubare

  • 11 titubare

    titubare (tìtubo) vi (a) 1) колебаться, не решаться senza punto titubare ничуть не колеблясь 2) шататься

    Большой итальяно-русский словарь > titubare

  • 12 titubantia

    ae f. [ titubo ]
    спотыкание, перен. колебание JV
    t. oris или linguae Su — заикание, запинка

    Латинско-русский словарь > titubantia

  • 13 titubatio

    titubātio, onis f. [ titubo ]
    нетвёрдая походка Sen; колебание, шатание, перен. смущение, растерянность rhH., C etc.
    t. linguae Macrзаикание

    Латинско-русский словарь > titubatio

  • 14 intitubanter

    intitubanter, Adv. (in u. titubans v. titubo), unzweifelhaft, Boëth. inst. arithm. 2, 1. p. 79, 22 Fr.

    lateinisch-deutsches > intitubanter

  • 15 subtitubo

    sub-titubo, āre, ein wenig wanken, pede, Ven. Fort. vit. S. Mart. 2, 475.

    lateinisch-deutsches > subtitubo

  • 16 titubanter

    titubanter, Adv. (titubo), I) eig., wankend, Amm. 24, 4, 28. – II) übtr., schwankend, stockend, unsicher, Cic. Cael. 15: loqui de alqa re, Cornif. rhet. 4, 53: intellegebas primo titubanter atque haesitanter, Augustin. epist. 117, 17.

    lateinisch-deutsches > titubanter

  • 17 titubantia

    titubantia, ae, f. (titubo), das Wanken, übtr. = das Stammeln, linguae, Suet. Claud. 30. Macr. sat. 7, 6, 21: oris, Suet. Vit. 6. – übtr., das Schwanken, die Unsicherheit, eorum, Iul. Val. 1, 20 (25).

    lateinisch-deutsches > titubantia

  • 18 titubatio

    titubātio, ōnis, f. (titubo), das Wanken, der wankende Gang, in ipsa ebrietate tit., Sen. ep. 95, 16: vel si exiguā pes eorum (funambulorum) titubatione deviaverit, Cassian. coll. 23, 9. – übtr., das Stammeln, linguae, Macr. sat. 7, 6, 9. – bildl., das Schwanken, die Unsicherheit, Verlegenheit, Cornif. rhet. 2, 12. Cic. de inv. 2, 41. Ambros. de Cain et Abel 1, 5. § 19. Augustin. serm. 43, 3.

    lateinisch-deutsches > titubatio

  • 19 intitubanter

    intitubanter, Adv. (in u. titubans v. titubo), unzweifelhaft, Boëth. inst. arithm. 2, 1. p. 79, 22 Fr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intitubanter

  • 20 subtitubo

    sub-titubo, āre, ein wenig wanken, pede, Ven. Fort. vit. S. Mart. 2, 475.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > subtitubo

См. также в других словарях:

  • Ann Petry — (* 12. Oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut; † 28. April 1997 ebd.) ist eine US amerikanische Schriftstellerin, deren Werk der so genannten afroamerikanischen Literatur zuzurechnen ist. Obwohl sie ein durchaus eigenständiges Gesamtwerk… …   Deutsch Wikipedia

  • titubation — 1. A staggering or stumbling in trying to walk. 2. A tremor or shaking of the head, of cerebellar origin. [L. titubo, pp. atus, to stagger] * * * tit·u·ba·tion .tich ə bā shən n a staggering gait observed in some nervous disturbances * * * n. a… …   Medical dictionary

  • titubare — ti·tu·bà·re v.intr. (io tìtubo; avere) 1. BU vacillare, oscillare 2. CO fig., essere, mostrarsi incerto, dubbioso; esitare nel prendere una decisione Sinonimi: dubitare, 1esitare. {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV. ETIMO: dal lat. tĭtŭbāre, di… …   Dizionario italiano

  • titubare — {{hw}}{{titubare}}{{/hw}}v. intr.  (io titubo ; aus. avere ) 1 (raro) Vacillare, non essere fermo. 2 (fig.) Mostrarsi incerto, indeciso: titubare prima di agire; SIN. Esitare, nicchiare, tentennare …   Enciclopedia di italiano

  • titubare — v. intr. [dal lat. titubare, voce di formazione espressiva] (io tìtubo, ecc.; aus. avere ). [essere incerto] ▶◀ (non com.) ciurlare nel manico, esitare, essere in forse, (fam.) fare a tiremmolla, (fam.) menare il can per l aia, (non com.)… …   Enciclopedia Italiana

  • ՍԱՅԹԱՔԵՄ — (եցի.) NBH 2 0692 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 8c, 11c, 12c չ. περιτρέπομαι, περιφέρομαι, παρακίνομαι titubo, vacillo, erro ὁλισθέω labor, lapso, labefio. Գայթել աքեաց կամ աքեօք. գթել ոտիւք. դողդոջել. շարժլիլ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»