super-impendēns

impendĕo ( inp-), ēre, v. n. and (anteclass.) a. [in-pendeo], to hang over any thing, to overhang (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. immineo).

Lit.

Neutr.:

arbor in aedes illius impendet,

Dig. 43, 26, 1:

ut (gladius) impenderet illius beati cervicibus,

Cic. Tusc. 5, 21, 62:

poëtae impendere apud inferos saxum Tantalo faciunt,

id. ib. 4, 16, 35; id. Fin. 1, 18, 60; cf. Lucr. 3, 980: nucem impendere super tegulas, Plaut. Fragm. ap. Macr. S. 2, 14; Lucr. 6, 564; cf.:

impendentium montium altitudines,

Cic. N. D. 2, 39, 98.—

Act.:

nec, mare quae impendent, vesco sale saxa peresa, etc.,

Lucr. 1, 326.—

Trop., to hang or hover over a thing, to impend, to be near or imminent, to threaten.

Neutr., constr. in aliquem, alicui, or absol.

With in aliquem:

tantae in te impendent ruinae,

Plaut. Ep. 1, 1, 77:

licet undique omnes in me terrores impendeant,

Cic. Rosc. Am. 11, 31.—

With dat.:

nunc jam alia cura impendet pectori,

Plaut. Ep. 1, 2, 32:

omnibus semper aliqui talis terror impendet,

Cic. Tusc. 4, 16, 35:

poenas impendere iis, a quibus, etc.,

id. Rep. 3, 11 fin.:

quid sibi impenderet, coepit suspicari,

id. Clu. 24, 66.—

Absol.:

nimborum nocte coortā Inpendent atrae formidinis ora superne,

Lucr. 4, 174; 6, 254:

quae vero aderant jam et impendebant, quonam modo ea depellere potuissetis?

Cic. Mil. 28, 76; cf.:

ut ea, quae partim jam assunt, partim impendent moderate feramus,

id. Fam. 4, 14, 1:

dum impendere Parthi videbantur,

id. Att. 6, 6, 3: tanta malorum impendet Ilias, id. ib. 8, 11, 3:

belli magni timor impendet,

id. Fam. 2, 11, 1; cf.:

ille quidem semper impendebit timor, ne, etc.,

id. Rep. 2, 28:

Ea contentio quae impendet,

id. Att. 2, 22, 3:

vento impendente,

Verg. G. 1, 365:

pluviā,

id. ib. 4, 191:

magnum bellum impendet a Parthis,

Cic. Att. 6, 2, 6; cf. id. Verr. 2, 5, 60, § 157; id. Prov. Cons. 17, 42:

impendentia ex ruinis et commutatione status publici pericula,

Vell. 2, 35, 3.—

Act.:

quae res me impendet, Lucil. ap. Fest. s. v. me, p. 16 Müll.: tanta te impendent mala,

Ter. Phorm. 1, 4, 2.

► Part. pass.: impensus, a, um; poet. for impendens:

tempestas atque tenebrae coperiunt maria ac terras inpensa superne,

Lucr. 6, 491 Munro ad loc.; cf.:

impensum ferrum,

Sen. Herc. Oet. 1592.

impendĕo ( inp-), ēre, v. n. and (anteclass.) a. [in-pendeo], to hang over any thing, to overhang (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. immineo).

Lit.

Neutr.:

arbor in aedes illius impendet,

Dig. 43, 26, 1:

ut (gladius) impenderet illius beati cervicibus,

Cic. Tusc. 5, 21, 62:

poëtae impendere apud inferos saxum Tantalo faciunt,

id. ib. 4, 16, 35; id. Fin. 1, 18, 60; cf. Lucr. 3, 980: nucem impendere super tegulas, Plaut. Fragm. ap. Macr. S. 2, 14; Lucr. 6, 564; cf.:

impendentium montium altitudines,

Cic. N. D. 2, 39, 98.—

Act.:

nec, mare quae impendent, vesco sale saxa peresa, etc.,

Lucr. 1, 326.—

Trop., to hang or hover over a thing, to impend, to be near or imminent, to threaten.

Neutr., constr. in aliquem, alicui, or absol.

With in aliquem:

tantae in te impendent ruinae,

Plaut. Ep. 1, 1, 77:

licet undique omnes in me terrores impendeant,

Cic. Rosc. Am. 11, 31.—

With dat.:

nunc jam alia cura impendet pectori,

Plaut. Ep. 1, 2, 32:

omnibus semper aliqui talis terror impendet,

Cic. Tusc. 4, 16, 35:

poenas impendere iis, a quibus, etc.,

id. Rep. 3, 11 fin.:

quid sibi impenderet, coepit suspicari,

id. Clu. 24, 66.—

Absol.:

nimborum nocte coortā Inpendent atrae formidinis ora superne,

Lucr. 4, 174; 6, 254:

quae vero aderant jam et impendebant, quonam modo ea depellere potuissetis?

Cic. Mil. 28, 76; cf.:

ut ea, quae partim jam assunt, partim impendent moderate feramus,

id. Fam. 4, 14, 1:

dum impendere Parthi videbantur,

id. Att. 6, 6, 3: tanta malorum impendet Ilias, id. ib. 8, 11, 3:

belli magni timor impendet,

id. Fam. 2, 11, 1; cf.:

ille quidem semper impendebit timor, ne, etc.,

id. Rep. 2, 28:

Ea contentio quae impendet,

id. Att. 2, 22, 3:

vento impendente,

Verg. G. 1, 365:

pluviā,

id. ib. 4, 191:

magnum bellum impendet a Parthis,

Cic. Att. 6, 2, 6; cf. id. Verr. 2, 5, 60, § 157; id. Prov. Cons. 17, 42:

impendentia ex ruinis et commutatione status publici pericula,

Vell. 2, 35, 3.—

Act.:

quae res me impendet, Lucil. ap. Fest. s. v. me, p. 16 Müll.: tanta te impendent mala,

Ter. Phorm. 1, 4, 2.

► Part. pass.: impensus, a, um; poet. for impendens:

tempestas atque tenebrae coperiunt maria ac terras inpensa superne,

Lucr. 6, 491 Munro ad loc.; cf.:

impensum ferrum,

Sen. Herc. Oet. 1592.