-
1 suerunt
suērunt стяж. pf. к suesco -
2 suēscō
suēscō suēvī (contr. forms, suēstī, suērunt), suētus, ere, inch. [sueo (old), from suus], to become used, accustom oneself: ut suesceret militiae, Ta.— To accustom: lectos viros disciplinae, Ta.—Hence, perf, to be wont, be accustomed: has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, C. poët.: id quod suesti peto.* * *suescere, suevi, suetus V -
3 suesco
sŭesco, sŭēvi, sŭētum (dissyl. suēvi, suētum; sync. forms, suesti, suerunt, suesse, etc.; v. in the foll., and cf. also the preced. art.), 3, v. inch. n. and a. [Sanscr. svadhā, will, might, custom; Gr. ethos, êthos].I.Neutr., to become used or accustomed; in the tempp. perff., to have accustomed one ' s self; hence, to be wont, used, or accustomed (rare).a.Tempp. press.:b.Drusus in Illyricum missus est, ut suesceret militiae,
Tac. A. 2, 44; 2, 52; Aus. Ep. 16, 91.—Tempp. perff.:II.has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, Cic. poët. N. D. 2, 43, 111: a te id, quod suesti, peto, etc.,
id. Fam. 15, 8:mittere suevit,
Lucr. 6, 793:de divis dare dicta suërit,
id. 5, 53:gemmis florere arbusta suësse,
id. 5, 912:vincere suevit,
Prop. 4 (5), 10, 17:sueverat claustra remoliri,
Claud. in Eutr. 1, 194.—Act., to accustom, habituate, train (very rare in finite verb):1.ut lectos viros... disciplinae et imperiis suesceret,
Tac. A. 2, 52. —Esp., P. and P. a.: suētus, a, um.Accustomed, wont, used, habituated; with inf.:2.ex aliis sentire sueti,
Lucr. 2, 903:mala secundis rebus oriri sueta, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 18: suetus abstinere,
Liv. 5, 43:curru succedere sueti Quadrupedes,
Verg. A. 3, 541:vexare suëtae,
Hor. S. 1, 8, 17:comitialem propter morbum despui suetum,
Plin. 10, 23, 34, § 69.—With dat.:his (armis) ego suetus,
Verg. A. 5, 414:neque conjugiis suscipiendis neque alendis liberis sueti,
Tac. A. 14, 27:suetae aquis volucres,
Tac. H. 5, 6:sueti latrociniis,
id. A. 2, 52:suetus civilibus armis,
Luc. 1, 325. —Transf., of things, customary, usual (mostly post-class.):contra Cheruscis sueta aput paludes proelia,
Tac. A. 1, 64:sueto militum contubernio gaudere,
id. H. 2, 80 fin.;vestigium,
App. M. 6, p. 198, 21:cibaria,
id. ib. 9, p. 232, 13.—Hence, subst.: suē-tum, i, n., a custom, usage:se ad sectae sueta conferunt,
App. M. 4, p. 153, 22. -
4 suetum
sŭesco, sŭēvi, sŭētum (dissyl. suēvi, suētum; sync. forms, suesti, suerunt, suesse, etc.; v. in the foll., and cf. also the preced. art.), 3, v. inch. n. and a. [Sanscr. svadhā, will, might, custom; Gr. ethos, êthos].I.Neutr., to become used or accustomed; in the tempp. perff., to have accustomed one ' s self; hence, to be wont, used, or accustomed (rare).a.Tempp. press.:b.Drusus in Illyricum missus est, ut suesceret militiae,
Tac. A. 2, 44; 2, 52; Aus. Ep. 16, 91.—Tempp. perff.:II.has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, Cic. poët. N. D. 2, 43, 111: a te id, quod suesti, peto, etc.,
id. Fam. 15, 8:mittere suevit,
Lucr. 6, 793:de divis dare dicta suërit,
id. 5, 53:gemmis florere arbusta suësse,
id. 5, 912:vincere suevit,
Prop. 4 (5), 10, 17:sueverat claustra remoliri,
Claud. in Eutr. 1, 194.—Act., to accustom, habituate, train (very rare in finite verb):1.ut lectos viros... disciplinae et imperiis suesceret,
Tac. A. 2, 52. —Esp., P. and P. a.: suētus, a, um.Accustomed, wont, used, habituated; with inf.:2.ex aliis sentire sueti,
Lucr. 2, 903:mala secundis rebus oriri sueta, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 18: suetus abstinere,
Liv. 5, 43:curru succedere sueti Quadrupedes,
Verg. A. 3, 541:vexare suëtae,
Hor. S. 1, 8, 17:comitialem propter morbum despui suetum,
Plin. 10, 23, 34, § 69.—With dat.:his (armis) ego suetus,
Verg. A. 5, 414:neque conjugiis suscipiendis neque alendis liberis sueti,
Tac. A. 14, 27:suetae aquis volucres,
Tac. H. 5, 6:sueti latrociniis,
id. A. 2, 52:suetus civilibus armis,
Luc. 1, 325. —Transf., of things, customary, usual (mostly post-class.):contra Cheruscis sueta aput paludes proelia,
Tac. A. 1, 64:sueto militum contubernio gaudere,
id. H. 2, 80 fin.;vestigium,
App. M. 6, p. 198, 21:cibaria,
id. ib. 9, p. 232, 13.—Hence, subst.: suē-tum, i, n., a custom, usage:se ad sectae sueta conferunt,
App. M. 4, p. 153, 22. -
5 vocito
āvī, ātum, āre [intens. к voco ]1) (обычно) называть, (всегда) именовать ( aliquid patrio nomine Lcr)has stellas Graeci Hyădas v. suerunt C — эти звёзды греки обыкновенно называют Гиадами2) восклицать, кричать ( clamor vocitantium T) -
6 suesco
suēsco, suēvī, suētum, ere, (Inchoat. v. *sueo), I) intr. etw. gewohnt werden, militiae, Tac. ann. 2, 44: m. folg. Infin., Auson. epist. 16, 92. p. 176 Schenkl. – dah. suevi, ich bin gewohnt, pflege, sueveram, ich pflegte usw., mittere suevit, Lucr.: ubi cubitare sueverat, Amm.: u. synkop. Perf., quod suesti, wie du pflegst, Cic.: suemus, Lucr.: suerunt, Cic. poët.: suesse, Lucr. – II) tr. an etwas gewöhnen, viros disciplinā et imperiis, Tac. ann. 2, 52 Nipp. (Halm disciplinae).
-
7 suesco
suēsco, suēvī, suētum, ere, (Inchoat. v. *sueo), I) intr. etw. gewohnt werden, militiae, Tac. ann. 2, 44: m. folg. Infin., Auson. epist. 16, 92. p. 176 Schenkl. – dah. suevi, ich bin gewohnt, pflege, sueveram, ich pflegte usw., mittere suevit, Lucr.: ubi cubitare sueverat, Amm.: u. synkop. Perf., quod suesti, wie du pflegst, Cic.: suemus, Lucr.: suerunt, Cic. poët.: suesse, Lucr. – II) tr. an etwas gewöhnen, viros disciplinā et imperiis, Tac. ann. 2, 52 Nipp. (Halm disciplinae). -
8 cōn-suēscō
cōn-suēscō suēvī (-suēstī, -suērunt, etc., C., Cs.; -suēmus, Pr.), suētus, ere, to accustom, inure, habituate: consuetus in armis Aevom agere: quibus consueti erant ferramentis, L.: consueti equi evadere, S.— To accustom oneself, form a habit, familiarize oneself: Rhenum transire, Cs.: in teneris, V.: Quam male consuescit, qui, etc., what a wicked custom, etc., O. — Usu. perf system, to be accustomed, be wont, have a habit: peierare consuevit: obsides accipere, non dare, Cs.: alquo ire, Cs.: reges tollere, H.: cum eo vivere, N.: quod plerumque accidere consuevit, as was usually the case, Cs.: pro magnis officiis consuesse tribui, Cs.: eo (equo) quo consuevit uti: quo consuerat intervallo, sequitur, at the usual distance, Cs.: ut consuesti: quem ad modum consuerunt: sicuti fieri consuevit, is wont, S.—To cohabit: illā, T.: mulieres quibuscum iste consuerat. -
9 pluo
plŭo, plui (or plūvi in Plaut. and Liv.; cf. Prisc. p. 881 P.; Varr. L. L. 9, § 104 Müll.), 3, v. n., usu. impers. (ante-class. and late Lat. also pers.; v. infra) [root plu-, to swim; Gr. plunô, to wash; cf.: pleô, pleusô, to sail; cf. ploro], to rain; constr. absol., or with abl. or acc.I.Lit.:II.pluet credo hercle hodie,
Plaut. Curc. 1, 2, 42:ut multum pluverat,
id. Men. prol. 63: has Graeci stellas Hyadas vocitare suerunt, a pluendo: huein enim est pluere, Cic. N. D. 2, 43, 111:aqua, quae pluendo crevisset,
by the rain, id. Top. 9, 38:quoties pluit,
Juv. 7, 179:urceatim plovebat (vulg. for pluebat),
Petr. 44, 18.—With acc.:sanguinem pluisse senatui nuntiatum est,
Cic. Div. 2, 27, 58 (Klotz, sanguinem):lapides,
Liv. 28, 27, 16:terram,
id. 10, 33, 8; Vulg. Exod. 9, 23; 16, 4; id. Psa. 10, 7.—With abl.:lacte pluisse,
rained milk, Liv. 27, 11:lapidibus,
id. 35, 9; 21, 62, 5:lacte, sanguine, carne,
Plin. 2, 56, 57, § 147.— Pass.:quā pluitur et ningitur,
App. Flor. p. 340, 39.—Personally:saxis ferunt pluisse caelum,
Mart. Cap. 6, § 642:effigies quae pluit,
which rained, came down in rain, Plin. 2, 55, 57, § 147. —Transf., of other things, to rain ( poet.):nec de concussā tantum pluit ilice glandis,
Verg. G. 4, 81:stridentia fundae saxa pluunt,
Stat. Th. 8, 416:jam bellaria adorea pluebant,
id. S. 1, 6, 10. -
10 vocito
vŏcĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [voco].I.Act., to be wont to call, to call, name (class.):II.igneus Vertex, quem patrio vocitamus nomine fulmen,
Lucr. 6, 298:hanc (Matrem) variae gentes... Idaeam vocitant matrem, etc.,
id. 2, 611:nostri quidem omnes reges vocitaverunt, qui soli, etc.,
Cic. Rep. 2, 27, 50:has Graeci stellas Hyadas vocitare suerunt, id. poët. N. D. 2, 43, 111: Demetrius qui Phalereus vocitatus est,
id. Rab. Post. 9, 23:qui vivum eum tyrannum vocitarant,
Nep. Dion, 10, 2:Lipara antea Melogonis vocitata,
Plin. 3, 9, 14, § 93; Tac. H. 5, 2.—
См. также в других словарях:
BROMOS — apud Plin l. 18. c. 10. Far sine arista ost. Item siligo adiciuntur hs genera, bromos, siligo exceptutla et tragos, externa omnia ab Orrente invecta, oryzae similia: avena est frugifera (qualis nostra est) ex Graeco Βρόμος, ut videre est apud Dio … Hofmann J. Lexicon universale
CHOREA — nomen saltationem denotans, und eortum, docet Mercurialis: Loca, inquiens, ubi saltationes peragerentur, primo, cum nondum excultae essent, fuêre vici, et plateae publicae; deinde, cum maiorem dignitatem atque ornamentum recepissent, ad… … Hofmann J. Lexicon universale
EURYSTHENES — Aristodemi fil. Pater Hegesis, Herculis, atnepos, perpetuo cum fratre Procle dissensit. Qui cum gemini essent Patre Aristodemo, primo ex Heraclidis Spartanorum Rege, ubi de illo Herod. l. 6. c. 52. an ante regnum fulminis ictu (ut alii volunt)… … Hofmann J. Lexicon universale
GYGES — I. GYGES Gigas centimanus, Caeli et Terrae fil. frater Briarei. Ovid. Trist. l. 4. Eleg. 7. v. 18. Centimanumque Gygen, semibovemque virum. Horat. Carm. l. 2. Od. 17. v. 14. Nec si resurgat Centimanus Gyges. Voss. Venti nomen in terra latentis,… … Hofmann J. Lexicon universale
ILLYRICUM — quod ILLYRIS Prol. et Lucano Civ. Bell. l. 4. v. 433. Illyria Steph. regio est in ora maris Hadriatici, Italiae opposita, cuius termini non ab omnibus iisdem limitibus circum scribuntur. Plin. l. 3. c. 21. 22. et 26. enim hanc inter Asium et… … Hofmann J. Lexicon universale
PASSUM — inter potus genera, matronis olim romanis, quibus vioi usus interdictus Romuli lege, concessa, memoratur A. Gellio l. 10. c. 23. bibere autem solitae suerunt loream, passum, murinam, et quae id genus sapiant, potu dulciae. Erat id genus liquoris … Hofmann J. Lexicon universale
TERMINALIA — festa a Romanis Termino Deo nuncupata; quem Numa Pompiliusk, cum cum finitimis agri terminos constituisser, in finibus, tamquam horum praesidem, amicitiaeque ac pacis custodem, posuit, Plut. in Probl. 13. Horum vice Angli, ex vetustissima… … Hofmann J. Lexicon universale