Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

successor

  • 1 successor

    successor, ōris, m. [succedo, II.], a follower, successor in office, possession, time, etc. (class.; cf.

    vicarius): conjunctissimus,

    Cic. Fam. 3, 3, 1; cf.:

    successori decessor invidit,

    id. Scaur. Fragm. 33; id. Prov. Cons. 15, 37; id. Fl. 14, 33; id. Fam. 3, 6, 2:

    successorem alicui mittere,

    to remove from office, Liv. 23, 27, 12; cf. id. 32, 28, 1:

    legato eum consulari successorem dedisse,

    Suet. Aug. 88; id. Dom. 1:

    successorem accipere,

    to be removed, Plin. Ep. 8, 13, 23:

    successores Alexandri,

    Quint. 12, 10, 6:

    studii successor et heres,

    Ov. M. 3, 589:

    quo successore (Philoctete) sagittae Herculis utuntur,

    i. e. the succeeding possessor, inheritor, id. ib. 13, 51:

    alieni criminis successor,

    Dig. 48, 19, 26:

    successore novo vincitur omnis amor,

    by a new favorite, Ov. R. Am. 462; cf.:

    novus habendus (clipeo),

    id. M. 13, 119:

    propositi successor honoris Junius,

    id. F. 5, 77: successor fuit hic tibi, Galle;

    Propertius illi,

    i. e. he followed you, wrote after you, id. Tr. 4, 10, 53.—Of a female: Phoebe, Fraternis successor equis, Corn. Sev. ap. Charis. p. 66 P.

    Lewis & Short latin dictionary > successor

  • 2 successor

        successor ōris, m    [succedo], a follower, successor: coniunctissimus: successorem sibi cum exercitu mitterent, i. e. should supersede him as governor, L.: quo successore (Philoctete) sagittae Herculis utuntur, i. e. inheritor, O.: Successore novo vincitur omnis amor, by a new favorite, O.: Successor fuit hic tibi, i. e. wrote after you, O.
    * * *

    Latin-English dictionary > successor

  • 3 hērēs

        hērēs ēdis, m and f    [HER-], an heir, heiress: te ipso herede, T.: mulier facit heredem ex deunce Caecinam: in testamento heredes scripti, Cs.: testamento fecit heredem filiam: ex parte dimidiā: cur virgini Vestali sit heres?: repentinus: secundus, next heir (if the first should die), S.: possessio heredum secundorum: tanti certaminis (i. e. armorum Achillis), O.— A successor, aftergrowth: gemino cervix herede valentior (of the heads of the Hydra), O.—Fig.; an heir, successor: eius (Academiae): regni, L.: laudis, O.
    * * *
    heir/heiress

    Latin-English dictionary > hērēs

  • 4 ad-optō

        ad-optō āvī, ātus, āre,    to take by choice, select, choose, adopt: alqm sibi defensorem sui iuris: eum sibi patronum. —Esp., to take into a family, adopt as a child: eum adoptavit heredemque fecit, N.: alqm in regnum, as successor to the throne, S.— Poet.: fac ramus ramum adoptet (by grafting), O.

    Latin-English dictionary > ad-optō

  • 5 per-blandus

        per-blandus adj.,    very courteous, charming, engaging: successor: oratio, L.

    Latin-English dictionary > per-blandus

  • 6 vicārius

        vicārius adv.    [vicis], that supplies a place, substituted, delegated, vicarious: vicaria fides amicorum supponitur.—As subst m., a substitute, deputy, proxy, vicegerent, vicar: succedam ego vicarius tuo muneri: alieni iuris: vicarium tibi expediam, cui tu arma tradas, L.: sive vicarius est seu conservus, i. e. an under-servant, H.
    * * *
    I
    substitute, deputy, one acting for another; successor; slave to do one's work
    II
    vicaria, vicarium ADJ
    substitute; substituted; vicarious; supplying the place of someone/something
    III
    vicarage; its income
    IV

    Latin-English dictionary > vicārius

  • 7 subrogo

    subrogare, subrogavi, subrogatus V TRANS
    elect/propose/nominate/cause to be elected as successor/substitute; substitute

    Latin-English dictionary > subrogo

  • 8 superduco

    superducere, superduxi, superductus V TRANS

    Latin-English dictionary > superduco

  • 9 amecus

    1.
    ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. §

    410: animo esse amico erga aliquem,

    Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3:

    tribuni sunt nobis amici,

    id. Q. Fr. 1, 2 fin.:

    homo amicus nobis jam inde a puero,

    Ter. Ad. 3, 3, 86:

    Pompeium tibi valde amicum esse cognovi,

    Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5:

    amicus non magis tyranno quam tyrannidi,

    Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9:

    male numen amicum,

    Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834:

    (Fortuna) amica varietati constantiam respuit,

    Cic. N. D. 2, 16:

    amica luto sus,

    fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.— Comp.:

    mihi nemo est amicior Attico,

    Cic. Att. 16, 16:

    amicior Cilicum aerariis quam nostro,

    id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.— Sup.:

    Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae,

    Cic. Att. 15, 2, 2:

    cum summi viri, tum amicissimi,

    id. Am. 2, 8:

    amicissimi viri,

    Suet. Caes. 1:

    successor conjunctissimus et amicissimus,

    Cic. Fam. 3, 3:

    hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi,

    id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. basileus etc.).—
    B.
    Of things, kindly, pleasing (mostly poet.;

    so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius,

    Plaut. Ep. 3, 3, 44:

    secundum te nihil est mihi amicius solitudine,

    Cic. Att. 12, 15:

    portus intramus amicos,

    Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. [p. 106] ib. 5, 416:

    vento amico ferri,

    Ov. Tr. 1, 5, 17:

    per amica silentia lunae,

    Verg. A. 2, 255:

    amici imbres,

    id. G. 4, 115:

    sidus amicum,

    Hor. Epod. 10, 9:

    sol amicum tempus agens,

    bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43:

    tempus fraudibus amicum,

    Stat. S. 5, 2, 39:

    brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est,

    Cic. Quinct. 34.—
    * C.
    Amicum est mihi (after the Gr. philon esti moi; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings:

    nec dis amicum est nec mihi te prius Obire,

    Hor. C. 2, 17, 2.—Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.
    a.
    Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.—
    b.
    Class. form ămīcē:

    facis amice,

    Cic. Am. 2, 9:

    haec accipienda amice,

    id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26. —
    * Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.— Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.
    2.
    ămīcus, i, m. [from amo, as philos from phileô, and from ] ( gen. plur. amicūm, Ter. Heaut. prol. 24).
    A.
    A friend; constr. with gen. or poss. adj.; v. Zumpt, Gram. §

    410: est is (amicus) tamquam alter idem,

    Cic. Am. 21, 80 (cf. id. ib. 25, 92; id. Off. 1, 17):

    amicum qui intuetur, tamquam exemplar intuetur sui,

    id. Am. 7, 23:

    Non tam utilitas parta per amicum, quam amici amor ipse delectat,

    id. ib. 14, 51: Amicus certus in re incertā cernitur, Enn. ap. Cic. ib. 17, 64:

    boni improbis, improbi bonis amici esse non possunt,

    Cic. ib. 20, 74:

    ex omnibus saeculis vix tria aut quattuor nominantur paria amicorum,

    id. ib. 4, 15:

    tu ex amicis certis mi es certissimus,

    Plaut. Trin. 1, 2, 54 and 57:

    vetus verbum hoc est, Communia esse amicorum inter se omnia,

    Ter. Ad. 5, 4, 18:

    Respicis antiquum lassis in rebus amicum,

    Ov. P. 2, 3, 93:

    Alba tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator,

    Cic. Verr. 2, 3, 63 fin.:

    hospitis et amici mei M. Pacuvii fabula,

    id. Am. 7, 24:

    suis incommodis graviter angi non amicum sed se ipsum amantis est,

    of one loving not his friend, but himself, id. ib. 3, 10:

    ab amicis honesta petere, amicorum causā honesta facere,

    id. ib. 13, 44:

    paternus amicus ac pernecessarius,

    id. Fl. 6, 14:

    amicus novus,

    id. Am. 19, 67:

    vetus,

    id. ib.; Verg. A. 3, 82; Hor. S. 2, 6, 81; Ov. P. 1, 6, 53:

    amici ac familiares veteres,

    Suet. Tib. 55:

    aequaevus,

    Verg. A. 5, 452:

    ardens,

    id. ib. 9, 198:

    dulcis,

    Hor. S. 1, 3, 69; Ov. P. 1, 8, 31:

    carus,

    Hor. C. 4, 9, 51; Ov. Tr. 3, 6, 7:

    jucundus,

    Hor. S. 1, 3, 93:

    amici jucundissimi et omnium horarum,

    Suet. Tib. 42:

    amicus propior,

    Hor. Ep. 1, 9, 5:

    fidelis,

    id. ib. 2, 2, 1; Vulg. Eccli. 6, 14:

    fidus,

    Hor. Ep. 1, 5, 24:

    verus,

    Cic. Am. 21, 82; Vulg. Eccli. 25, 12:

    mendax,

    Hor. A. P. 425:

    secernere blandum amicum a vero,

    Cic. Am. 25, 95:

    memor,

    Ov. Tr. 5, 9, 33:

    summus,

    Ter. Phorm. 1, 1, 1:

    primus,

    Vulg. 1 Macc. 10, 65:

    amici tristes,

    Hor. C. 1, 7, 24:

    maesti,

    Ov. Tr. 1, 9, 5:

    dives,

    Hor. Ep. 1, 8, 24:

    inops,

    id. S. 1, 2, 5:

    inferioris ordinis amici,

    Cic. Am. 19, 69:

    communes amici,

    Cic. Fam. 5, 2:

    amice, salve!

    Ter. Eun. 3, 5, 12; so Cat. 55, 7; Verg. A. 6, 507; Hor. C. 2, 14, 6; and Vulg. Matt. 20, 13:

    magnanimi veritatis amici,

    Cic. Off. 1, 19:

    amicos parare,

    Ter. And. 1, 1, 39:

    amicos parare optimam vitae, ut ita dicam, supellectilem,

    Cic. Am. 15, 55:

    minus amicorum habens,

    Ter. Eun. 4, 6, 22:

    me unum atque unicum amicum habuit,

    Cat. 73, 6;

    amicos habere,

    Cic. Am. 11, 36; so Vulg. Prov. 22, 11:

    nos sibi amicos junget,

    Ter. Hec. 5, 2, 32; Hor. S. 1, 3, 54:

    amicum servare,

    id. ib.:

    amicum servare per durum tempus,

    Ov. P. 2, 6, 29:

    aliquo uti amico,

    to have one as a friend, Cic. de Or. 1, 14, 62; Hor. S. 1, 4, 96:

    sibi amicum facere,

    Vulg. Luc. 16, 9:

    amicum diligere,

    Verg. A. 9, 430; Vulg. Deut. 13, 6:

    amico inservire,

    Ter. Heaut. 3, 1, 8:

    amico parcere,

    Hor. S. 1, 4, 35:

    et monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    Cic. Am. 24, 88:

    amico ignoscere,

    Hor. Ep. 2, 2, 110:

    angorem pro amico capere,

    Cic. Am. 13, 48:

    amici jacentem animum excitare,

    id. ib. 16, 59:

    amicum consolari,

    Ov. Tr. 5, 4, 41:

    amico orbatus,

    Cic. Am. 3, 10:

    amicum offendere,

    Hor. S. 1, 3, 73:

    non paucis munitus amicis,

    Ov. P. 2, 3, 25.—Also for patronus, patron, protector; so Horace of Mæcenas, Epod. 1, 2:

    amicus potens,

    powerful friend, id. C. 2, 18, 12; so,

    magnus,

    Juv. 3, 57; 6, 313: Suet. Aug. 56:

    valentissimi,

    id. ib. 35.—And for socius, companion:

    trepido fugam exprobravit amico,

    Ov. M. 13, 69.—
    B.
    In polit. relations, a friend of the State (who was not always socius, an ally, but the socius was always amicus; cf.

    amicitia): Deiotarus ex animo amicus, unus fidelis populo Romano,

    Cic. Phil. 11, 13:

    socio atque amico regi,

    Liv. 37, 54; 7, 30 et saep.; Suet. Caes. 11.—
    C.
    In and after the Aug. per., a counsellor, courtier, minister of a prince, Nep. Milt. 3, 2 Dähn.:

    fuerunt multi reges ex amicis Alexandri Magni,

    id. Reg. 3, 1; so Suet. Caes. 70, 72; 70, 79; id. Aug. 16; 17; 35; 56; 66; id. Calig. 19; id. Ner. 5; id. Galb. 7 al.; cf. Ernest. ad Suet. Excurs. XV.—Hence, ămī-ca, ae, f.
    A.
    In bon. part., a female friend (very rare; cf. hetaira in Hom., Aristoph., Plato):

    amicae, cognatae,

    Ter. Hec. 4, 2, 16:

    at haec amicae erunt, ubi, etc.,

    id. ib. 5, 2, 24:

    Me (laedit) soror et cum quae dormit amica simul,

    Prop. 2, 6, 12:

    ibit ad adfectam, quae non languebit, amicam Visere,

    Ov. Am. 2, 2, 21; cf. Juv. 3, 12; 6, 353; 6, 455; 6, 481; so Inscr. Grut. 865, 17; 891, 4. —
    B.
    In mal. part., = meretrix, a concubine, mistress, courtesan (esp. freq. in the comic poets; so in Gr. hetaira com. in Att. usage): eum suus pater ab amicā abduxit, Naev. ap. Gell. 6, 8:

    mulierem pejorem quam haec amica est Phaedromi non vidi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 3; so id. Trin. 3, 2, 25; 3, 4, 22; id. Cist. 2, 3, 28; id. Ep. 5, 2, 36; 5, 2, 39 al.:

    sive ista uxor sive amica est,

    Ter. And. 1, 3, 11; id. Heaut. 1, 1, 52; 1, 2, 15; 3, 3, 6; 4, 6, 15 et saep.; Cic. Att. 10, 10; Dig. 50, 16, 144.

    Lewis & Short latin dictionary > amecus

  • 10 amicus

    1.
    ămīcus (old form ămēcus, Paul. ex Fest. p. 15 Müll.), a, um, adj. [amo], friendly, kind, amicable, favorable, inclined to, liking; constr. with dat., Zumpt, Gram. §

    410: animo esse amico erga aliquem,

    Ter. Hec. 3, 3, 29; Cic. Fam. 1, 7, 3:

    tribuni sunt nobis amici,

    id. Q. Fr. 1, 2 fin.:

    homo amicus nobis jam inde a puero,

    Ter. Ad. 3, 3, 86:

    Pompeium tibi valde amicum esse cognovi,

    Cic. Fam. 1, 8, 5; id. Att. 9, 5:

    amicus non magis tyranno quam tyrannidi,

    Nep. Dion, 3, 2; id. Att. 9:

    male numen amicum,

    Verg. A. 2, 735; Ov. F. 3, 834:

    (Fortuna) amica varietati constantiam respuit,

    Cic. N. D. 2, 16:

    amica luto sus,

    fond of, Hor. Ep. 1, 2, 26.— Comp.:

    mihi nemo est amicior Attico,

    Cic. Att. 16, 16:

    amicior Cilicum aerariis quam nostro,

    id. ib. 7, 1, 6; id. Fam. 3, 2, 1.— Sup.:

    Deiotarum, fidelissimum regem atque amicissimum rei publicae nostrae,

    Cic. Att. 15, 2, 2:

    cum summi viri, tum amicissimi,

    id. Am. 2, 8:

    amicissimi viri,

    Suet. Caes. 1:

    successor conjunctissimus et amicissimus,

    Cic. Fam. 3, 3:

    hoc libro ad amicum amicissimus de amicitiā scripsi,

    id. Am. 1, 5; 23, 88 (but the comp. and sup. may sometimes be rendered as belonging to 2. amicus, a greater friend, the greatest friend, as in Cic. Att. 16, 16, and Am. 1, 5; so in Gr. basileus etc.).—
    B.
    Of things, kindly, pleasing (mostly poet.;

    so Cic. rarely): nihil homini amico est opportuno amicius,

    Plaut. Ep. 3, 3, 44:

    secundum te nihil est mihi amicius solitudine,

    Cic. Att. 12, 15:

    portus intramus amicos,

    Verg. A. 5, 57: fessos opibus solatur amicis, id. [p. 106] ib. 5, 416:

    vento amico ferri,

    Ov. Tr. 1, 5, 17:

    per amica silentia lunae,

    Verg. A. 2, 255:

    amici imbres,

    id. G. 4, 115:

    sidus amicum,

    Hor. Epod. 10, 9:

    sol amicum tempus agens,

    bringing the welcome hour, id. C. 3, 6, 43:

    tempus fraudibus amicum,

    Stat. S. 5, 2, 39:

    brevitas postulatur, qui mihimet ipsi amicissima est,

    Cic. Quinct. 34.—
    * C.
    Amicum est mihi (after the Gr. philon esti moi; in pure Lat., mihi cordi est, etc.); with inf., it pleases me, it accords with my feelings:

    nec dis amicum est nec mihi te prius Obire,

    Hor. C. 2, 17, 2.—Hence, adv., in a friendly manner, kindly, amicably.
    a.
    Old form ămīcĭter, Pac. ap. Non. 510, 26; Plaut. Pers. 2, 3, 3.—
    b.
    Class. form ămīcē:

    facis amice,

    Cic. Am. 2, 9:

    haec accipienda amice,

    id. ib. 24, 88; id. Fin. 1, 10; id. Off. 1, 26. —
    * Comp., Front. ad M. Caes. 1, 6.— Sup., Cic. Div. in Caecil. 9; Caes. B. C. 2, 17.
    2.
    ămīcus, i, m. [from amo, as philos from phileô, and from ] ( gen. plur. amicūm, Ter. Heaut. prol. 24).
    A.
    A friend; constr. with gen. or poss. adj.; v. Zumpt, Gram. §

    410: est is (amicus) tamquam alter idem,

    Cic. Am. 21, 80 (cf. id. ib. 25, 92; id. Off. 1, 17):

    amicum qui intuetur, tamquam exemplar intuetur sui,

    id. Am. 7, 23:

    Non tam utilitas parta per amicum, quam amici amor ipse delectat,

    id. ib. 14, 51: Amicus certus in re incertā cernitur, Enn. ap. Cic. ib. 17, 64:

    boni improbis, improbi bonis amici esse non possunt,

    Cic. ib. 20, 74:

    ex omnibus saeculis vix tria aut quattuor nominantur paria amicorum,

    id. ib. 4, 15:

    tu ex amicis certis mi es certissimus,

    Plaut. Trin. 1, 2, 54 and 57:

    vetus verbum hoc est, Communia esse amicorum inter se omnia,

    Ter. Ad. 5, 4, 18:

    Respicis antiquum lassis in rebus amicum,

    Ov. P. 2, 3, 93:

    Alba tuus antiquissimus non solum amicus, verum etiam amator,

    Cic. Verr. 2, 3, 63 fin.:

    hospitis et amici mei M. Pacuvii fabula,

    id. Am. 7, 24:

    suis incommodis graviter angi non amicum sed se ipsum amantis est,

    of one loving not his friend, but himself, id. ib. 3, 10:

    ab amicis honesta petere, amicorum causā honesta facere,

    id. ib. 13, 44:

    paternus amicus ac pernecessarius,

    id. Fl. 6, 14:

    amicus novus,

    id. Am. 19, 67:

    vetus,

    id. ib.; Verg. A. 3, 82; Hor. S. 2, 6, 81; Ov. P. 1, 6, 53:

    amici ac familiares veteres,

    Suet. Tib. 55:

    aequaevus,

    Verg. A. 5, 452:

    ardens,

    id. ib. 9, 198:

    dulcis,

    Hor. S. 1, 3, 69; Ov. P. 1, 8, 31:

    carus,

    Hor. C. 4, 9, 51; Ov. Tr. 3, 6, 7:

    jucundus,

    Hor. S. 1, 3, 93:

    amici jucundissimi et omnium horarum,

    Suet. Tib. 42:

    amicus propior,

    Hor. Ep. 1, 9, 5:

    fidelis,

    id. ib. 2, 2, 1; Vulg. Eccli. 6, 14:

    fidus,

    Hor. Ep. 1, 5, 24:

    verus,

    Cic. Am. 21, 82; Vulg. Eccli. 25, 12:

    mendax,

    Hor. A. P. 425:

    secernere blandum amicum a vero,

    Cic. Am. 25, 95:

    memor,

    Ov. Tr. 5, 9, 33:

    summus,

    Ter. Phorm. 1, 1, 1:

    primus,

    Vulg. 1 Macc. 10, 65:

    amici tristes,

    Hor. C. 1, 7, 24:

    maesti,

    Ov. Tr. 1, 9, 5:

    dives,

    Hor. Ep. 1, 8, 24:

    inops,

    id. S. 1, 2, 5:

    inferioris ordinis amici,

    Cic. Am. 19, 69:

    communes amici,

    Cic. Fam. 5, 2:

    amice, salve!

    Ter. Eun. 3, 5, 12; so Cat. 55, 7; Verg. A. 6, 507; Hor. C. 2, 14, 6; and Vulg. Matt. 20, 13:

    magnanimi veritatis amici,

    Cic. Off. 1, 19:

    amicos parare,

    Ter. And. 1, 1, 39:

    amicos parare optimam vitae, ut ita dicam, supellectilem,

    Cic. Am. 15, 55:

    minus amicorum habens,

    Ter. Eun. 4, 6, 22:

    me unum atque unicum amicum habuit,

    Cat. 73, 6;

    amicos habere,

    Cic. Am. 11, 36; so Vulg. Prov. 22, 11:

    nos sibi amicos junget,

    Ter. Hec. 5, 2, 32; Hor. S. 1, 3, 54:

    amicum servare,

    id. ib.:

    amicum servare per durum tempus,

    Ov. P. 2, 6, 29:

    aliquo uti amico,

    to have one as a friend, Cic. de Or. 1, 14, 62; Hor. S. 1, 4, 96:

    sibi amicum facere,

    Vulg. Luc. 16, 9:

    amicum diligere,

    Verg. A. 9, 430; Vulg. Deut. 13, 6:

    amico inservire,

    Ter. Heaut. 3, 1, 8:

    amico parcere,

    Hor. S. 1, 4, 35:

    et monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    Cic. Am. 24, 88:

    amico ignoscere,

    Hor. Ep. 2, 2, 110:

    angorem pro amico capere,

    Cic. Am. 13, 48:

    amici jacentem animum excitare,

    id. ib. 16, 59:

    amicum consolari,

    Ov. Tr. 5, 4, 41:

    amico orbatus,

    Cic. Am. 3, 10:

    amicum offendere,

    Hor. S. 1, 3, 73:

    non paucis munitus amicis,

    Ov. P. 2, 3, 25.—Also for patronus, patron, protector; so Horace of Mæcenas, Epod. 1, 2:

    amicus potens,

    powerful friend, id. C. 2, 18, 12; so,

    magnus,

    Juv. 3, 57; 6, 313: Suet. Aug. 56:

    valentissimi,

    id. ib. 35.—And for socius, companion:

    trepido fugam exprobravit amico,

    Ov. M. 13, 69.—
    B.
    In polit. relations, a friend of the State (who was not always socius, an ally, but the socius was always amicus; cf.

    amicitia): Deiotarus ex animo amicus, unus fidelis populo Romano,

    Cic. Phil. 11, 13:

    socio atque amico regi,

    Liv. 37, 54; 7, 30 et saep.; Suet. Caes. 11.—
    C.
    In and after the Aug. per., a counsellor, courtier, minister of a prince, Nep. Milt. 3, 2 Dähn.:

    fuerunt multi reges ex amicis Alexandri Magni,

    id. Reg. 3, 1; so Suet. Caes. 70, 72; 70, 79; id. Aug. 16; 17; 35; 56; 66; id. Calig. 19; id. Ner. 5; id. Galb. 7 al.; cf. Ernest. ad Suet. Excurs. XV.—Hence, ămī-ca, ae, f.
    A.
    In bon. part., a female friend (very rare; cf. hetaira in Hom., Aristoph., Plato):

    amicae, cognatae,

    Ter. Hec. 4, 2, 16:

    at haec amicae erunt, ubi, etc.,

    id. ib. 5, 2, 24:

    Me (laedit) soror et cum quae dormit amica simul,

    Prop. 2, 6, 12:

    ibit ad adfectam, quae non languebit, amicam Visere,

    Ov. Am. 2, 2, 21; cf. Juv. 3, 12; 6, 353; 6, 455; 6, 481; so Inscr. Grut. 865, 17; 891, 4. —
    B.
    In mal. part., = meretrix, a concubine, mistress, courtesan (esp. freq. in the comic poets; so in Gr. hetaira com. in Att. usage): eum suus pater ab amicā abduxit, Naev. ap. Gell. 6, 8:

    mulierem pejorem quam haec amica est Phaedromi non vidi,

    Plaut. Curc. 5, 1, 3; so id. Trin. 3, 2, 25; 3, 4, 22; id. Cist. 2, 3, 28; id. Ep. 5, 2, 36; 5, 2, 39 al.:

    sive ista uxor sive amica est,

    Ter. And. 1, 3, 11; id. Heaut. 1, 1, 52; 1, 2, 15; 3, 3, 6; 4, 6, 15 et saep.; Cic. Att. 10, 10; Dig. 50, 16, 144.

    Lewis & Short latin dictionary > amicus

  • 11 antecessor

    antĕcessor, ōris, m. [id.], he that goes before; hence,
    I.
    In milit. lang., antecessores, the forerunners of the army, the advanced guard (cf. antecursor): speculatores et antecessores, Auct. B. Afr. 12: agminis antecessores, * Suet. Vit. 17.—
    II.
    In the jurists,
    A.
    Teachers or professors of law, Cod. Just. 1, 17, 2.—
    B.
    A predecessor in office (opp. successor):

    ad antecessores meos Apostolos,

    Vulg. Gal. 1, 17; Dig. 5, 1, 55; 27, 9, 9.—
    III.
    Tert. thus designates the Holy [p. 130] Ghost, Tert. Virg. Vel. 1 fin.;

    and also the Apostles,

    id. adv. Marc. 1, 20; 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > antecessor

  • 12 Aridaeus

    Ărĭdaeus, i, m., = Aridaios, a natural son of Philip of Macedon by the dancer Philinna, brother and successor of Alexander the Great, Just. 9, 8; 12, 15 al.; Curt. 10, 17.—Also called Philippus, Nep. Phoc. 3, 3; cf. Just. 13, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Aridaeus

  • 13 Caligula

    călĭgŭla, ae, f. dim. [caliga], a small military boot; only post-class. ap. Ambros. Ep. 7, 53; Hor. S. 1, 3, 128; Schol. ad Juv. 3, 67.—Hence,
    II.
    As nom. propr.: Călĭgŭ-la, ae, m., a cognomen of the successor of Tiberius, since from his earliest youth he was engaged in military service; cf. Suet. Calig. 9; Tac. A. 1, 41; 1, 69; Aur. Vict. Caes. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caligula

  • 14 caligula

    călĭgŭla, ae, f. dim. [caliga], a small military boot; only post-class. ap. Ambros. Ep. 7, 53; Hor. S. 1, 3, 128; Schol. ad Juv. 3, 67.—Hence,
    II.
    As nom. propr.: Călĭgŭ-la, ae, m., a cognomen of the successor of Tiberius, since from his earliest youth he was engaged in military service; cf. Suet. Calig. 9; Tac. A. 1, 41; 1, 69; Aur. Vict. Caes. 3.

    Lewis & Short latin dictionary > caligula

  • 15 Callicratidas

    Callĭcrătĭdas, ae, m., = Kallikratidas, a Spartan general, successor of Lysander, conquered and slain near the Arginusœ. Cic. Off. 1, 24, 84; 1, 30, 109.

    Lewis & Short latin dictionary > Callicratidas

  • 16 Cambyses

    Cambyses, is, m., = Kambusês.
    I. II.
    The son and successor of the elder Cyrus, Just. 1, 9; Mel. 1, 11, 3; Val. Max. 6, 3, ext. 3; Luc. 10, 280.
    A.
    A river in Albania, which rises on the Caucasus and empties into the Cyrus, now Jora, Mel. 3, 5, 6; Plin. 6, 13, 15, § 39.—
    B.
    A river of Media, Amm. 23, 6, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > Cambyses

  • 17 decessor

    dēcessor, ōris, m. [decedo, no. I. B. 2], one who retires from a province he has governed; hence, with reference to his successor, a retiring officer (rare): successori decessor invidit, Cic. Scaur. Fragm. § 33, p. 187 ed. Beier; so Tac. Agr. 7; Dig. 1, 16, 4, § 4.—
    II.
    In gen., a predecessor in office (late Lat.), August. in Psal. 43, 16 al.

    Lewis & Short latin dictionary > decessor

  • 18 diadumenus

    dĭădūmĕnus, a, um, adj., = diadoumenos, wearing a diadem:

    juvenis,

    Plin. 34, 8, 19, § 55:

    statua,

    Sen. Ep. 65, 5.—
    II.
    Antoninus Diadumenus, a Roman emperor, son and successor of Macrinus; cf. Lampr. Anton. Diadum. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > diadumenus

  • 19 Diomedes

    Dĭŏmēdes, is, m., = Diomêdês.
    I.
    A son of Tydeus, king of Aetolia, and Deipyle, the successor of Adrastus in Argos; a famous hero at the siege of Troy, after which he went to Apulia, where he founded Argyripa ( Arpi), Ov. M. 13, 100 sq.; 14, 457; Verg. A. 1, 752; 8, 9; Hor. S. 1, 5, 92; id. A. P. 146 et saep.—As grandson of Oeneus called Oenides, Ov. M. 14, 512: Diomedis Campus, the region about Cannae in Apulia, on the Aufidus, Liv. 25, 10; cf. Paul. ex Fest. p. 75 Müll.—Deriv., Dĭŏmēdēus( - īus), a, um, adj., of Diomedes:

    enses,

    Ov. M. 15, 806:

    furtum,

    i. e. the rape of the Trojan Palladium, Stat. Silv. 5, 3, 179;

    called also, ausa,

    Claud. VI. Cons. Honor. 479:

    agri,

    i. e. Aetolian, Mart. 13, 93;

    on the contrary, arces,

    the cities founded by Diomedes in Italy, Stat. Silv. 3, 3, 163.—So too Diomedea (insula), an island or group of islands in the Adriatic, on the coast of Apulia, now St. Domenico, St. Nicola, and Caprara, Mel. 2, 7, 13; Plin. 3, 26, 30, § 151; cf.:

    Diomedis insula,

    id. 12, 1, 3, § 6; Paul. ex Fest. p. 75 Müll.—Hence, the birds of that place (acc. to the fable of the metamorphosed companions of Diomedes) are called Diomedeae aves, Plin. 10, 44, 61, § 126; cf. Serv. Verg. A. 11, 271; Isid. Orig. 12, 7, 28.—
    II.
    A king of the Bistones in Thrace, who gave his captives to be eaten by his horses; overcome at last by Hercules, Serv. Verg. A. 8, 300; 1, 752.—Hence, Diomedei equi, Claud. Rapt. Pros. 2 praef. 12; Aus. Idyll. 19, 9; cf. Claud. in Rufin. 1, 254.

    Lewis & Short latin dictionary > Diomedes

  • 20 Diomedeus

    Dĭŏmēdes, is, m., = Diomêdês.
    I.
    A son of Tydeus, king of Aetolia, and Deipyle, the successor of Adrastus in Argos; a famous hero at the siege of Troy, after which he went to Apulia, where he founded Argyripa ( Arpi), Ov. M. 13, 100 sq.; 14, 457; Verg. A. 1, 752; 8, 9; Hor. S. 1, 5, 92; id. A. P. 146 et saep.—As grandson of Oeneus called Oenides, Ov. M. 14, 512: Diomedis Campus, the region about Cannae in Apulia, on the Aufidus, Liv. 25, 10; cf. Paul. ex Fest. p. 75 Müll.—Deriv., Dĭŏmēdēus( - īus), a, um, adj., of Diomedes:

    enses,

    Ov. M. 15, 806:

    furtum,

    i. e. the rape of the Trojan Palladium, Stat. Silv. 5, 3, 179;

    called also, ausa,

    Claud. VI. Cons. Honor. 479:

    agri,

    i. e. Aetolian, Mart. 13, 93;

    on the contrary, arces,

    the cities founded by Diomedes in Italy, Stat. Silv. 3, 3, 163.—So too Diomedea (insula), an island or group of islands in the Adriatic, on the coast of Apulia, now St. Domenico, St. Nicola, and Caprara, Mel. 2, 7, 13; Plin. 3, 26, 30, § 151; cf.:

    Diomedis insula,

    id. 12, 1, 3, § 6; Paul. ex Fest. p. 75 Müll.—Hence, the birds of that place (acc. to the fable of the metamorphosed companions of Diomedes) are called Diomedeae aves, Plin. 10, 44, 61, § 126; cf. Serv. Verg. A. 11, 271; Isid. Orig. 12, 7, 28.—
    II.
    A king of the Bistones in Thrace, who gave his captives to be eaten by his horses; overcome at last by Hercules, Serv. Verg. A. 8, 300; 1, 752.—Hence, Diomedei equi, Claud. Rapt. Pros. 2 praef. 12; Aus. Idyll. 19, 9; cf. Claud. in Rufin. 1, 254.

    Lewis & Short latin dictionary > Diomedeus

См. также в других словарях:

  • successor — suc·ces·sor /sək se sər/ n: one that follows: one that succeeds another (as in a position, title, office, or estate) Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. successor …   Law dictionary

  • Successor — Suc*ces sor, n. [OE. successour, OF. successur, successor, F. successeur, L. successor. See {Succeed}.] One who succeeds or follows; one who takes the place which another has left, and sustains the like part or character; correlative to… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • successor — UK US /səkˈsesər/ noun [C] ► someone or something that comes after another person or thing: successor to sb/sth »She has been appointed successor to the retiring chief executive. »Network Rail is the successor to Railtrack and runs lines and… …   Financial and business terms

  • successor — one who comes after, late 13c., from O.Fr. successour, from L. successor, agent noun from pp. stem of succedere (see SUCCEED (Cf. succeed)) …   Etymology dictionary

  • successor — [sək ses′ər] n. [ME < OFr successour < L successor < successus, pp. of succedere: see SUCCEED] a person or thing that succeeds, or follows, another; esp., one who succeeds to an office, title, etc …   English World dictionary

  • Successor — (lat.), Nachfolger, Amtsfolger …   Pierer's Universal-Lexikon

  • successor — [n] heir beneficiary, descendant, follower, heritor, inheritor, next in line, replacement, scion; concepts 355,414 …   New thesaurus

  • successor — ► NOUN ▪ a person or thing that succeeds another …   English terms dictionary

  • successor — noun ADJECTIVE ▪ logical, natural, obvious ▪ rightful, worthy ▪ Their latest offering is a worthy successor to their popular debut album. ▪ chosen …   Collocations dictionary

  • successor */*/ — UK [səkˈsesə(r)] / US [səkˈsesər] noun [countable] Word forms successor : singular successor plural successors someone who has an important position after someone else. Someone who has the position before someone else is called their predecessor… …   English dictionary

  • successor — suc|ces|sor [ sək sesər ] noun count ** someone who has an important position after someone else. Someone who has the position before someone else is called their predecessor: successor to: They haven t yet named a successor to the outgoing CEO.… …   Usage of the words and phrases in modern English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»