Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

subornare

  • 1 subornare

    тайно настраивать, подучать кого-нб. к предъявлению ложного обвинения, подкупать: suborn. delatorem, accusatorem (1. 1 D. 37, 14. 1. 1 § 13 D. 48, 16);

    testes subornati (1. 17 § 6 D. 48, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > subornare

  • 2 suborno

    subornare, subornavi, subornatus V
    equip, adorn

    Latin-English dictionary > suborno

  • 3 suborno

    sŭborno, āre - tr. - [st1]1 [-] équiper, pourvoir, armer, munir.    - subornare aliquem pecunia, Anton. d. Cic. Phil. 13, 32: munir qqn d'argent.    - a natura subornatus, Cic. Leg. 1, 59: pourvu, doué par la nature.    - contra mortem subornatus, Sen. Ep. 24, 5: prémuni contre la mort. --- cf. Sen. Ben. 3, 28, 4. [st1]2 [-] préparer en dessous, en secret, suborner.    - Cic. Caec. 71; Com. 51.    - subornare medicum indicem, Cic. Dej. 17: suborner un médecin pour en faire un révélateur.    - subornare aliquem ad rem, Liv. 42, 15, 3: suborner qqn pour une chose.    - ab subornato ab se litteras accepit, Liv. 44, 44, 4: il reçut une lettre d'un affidé qu'il avait soudoyé.
    * * *
    sŭborno, āre - tr. - [st1]1 [-] équiper, pourvoir, armer, munir.    - subornare aliquem pecunia, Anton. d. Cic. Phil. 13, 32: munir qqn d'argent.    - a natura subornatus, Cic. Leg. 1, 59: pourvu, doué par la nature.    - contra mortem subornatus, Sen. Ep. 24, 5: prémuni contre la mort. --- cf. Sen. Ben. 3, 28, 4. [st1]2 [-] préparer en dessous, en secret, suborner.    - Cic. Caec. 71; Com. 51.    - subornare medicum indicem, Cic. Dej. 17: suborner un médecin pour en faire un révélateur.    - subornare aliquem ad rem, Liv. 42, 15, 3: suborner qqn pour une chose.    - ab subornato ab se litteras accepit, Liv. 44, 44, 4: il reçut une lettre d'un affidé qu'il avait soudoyé.
    * * *
        Suborno, subornas, subornare. Plancus ad Ciceronem. Orner aucun, Luy ayder et favoriser, Luy faire tout l'avantage qu'on peult.
    \
        Subornare aliquem. Cic. Instruire et garnir aucun de ce qu'il fault qu'il die ou face, comme un tesmoing de ce qu'il doibt dire, Suborner.

    Dictionarium latinogallicum > suborno

  • 4 accusator

    accūsātor, ōris, m. (accuso), der Anschuldiger, Beschuldiger, I) im allg., Nep. Lys. 4, 3. – II) insbes. a) der öffentliche Kläger, Ankläger, selten in Zivilsachen, wie Cic. part. or. 110; gew. in Kriminalsachen (Ggstz. reus od. defensor od. patronus od. petitor [der Kläger in Zivilsachen]), acc. sat bonus, Cic.: alqm accusatorem apponere, Cic.: accusatorem parare, alci od. in alqm comparare, Cic.: accusatorem constituere (aufstellen), Cic.: accusatorem instituere, Cic.: accusatores instruere et subornare, Cic.: crimina et accusatorem moliri, Tac.: accusatorem subdere, Tac.: eundem accusatorem capitis sui ac iudicem esse, Liv. – b) der heimliche Ankläger, der Angeber, Denunziant (delator), Iuven. 1, 161. Suet. Aug. 66, 2. – III) übh., der Ankläger = Tadler, Socrates morum vitiorumque publicorum accusator acerrimus fuit, Lact. 5, 9, 19.

    lateinisch-deutsches > accusator

  • 5 immitto

    immitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st2]1 [-] envoyer vers, envoyer contre; pousser, lancer, jeter sur, jeter contre. [st2]2 [-] au fig. envoyer, lancer, jeter. [st2]3 [-] faire entrer dans, introduire.    - barba immissa: barbe qui a poussé librement, longue barbe pendante.    - immittere tela in + acc. Cic.: lancer des traits contre...    - immittere habenas, Ov.: lâcher la bride.
    * * *
    immitto, ĕre, mīsi, missum - tr. - [st2]1 [-] envoyer vers, envoyer contre; pousser, lancer, jeter sur, jeter contre. [st2]2 [-] au fig. envoyer, lancer, jeter. [st2]3 [-] faire entrer dans, introduire.    - barba immissa: barbe qui a poussé librement, longue barbe pendante.    - immittere tela in + acc. Cic.: lancer des traits contre...    - immittere habenas, Ov.: lâcher la bride.
    * * *
        Immitto, immittis, immisi, pen. prod. immissum, immittere. Plin. iunior. Mettre dedens.
    \
        Lentum filis immittitur aurum. Ouid. Est entremeslé.
    \
        Ad immunem ciuitatem Symmachus immittitur. Cic. Est envoyé.
    \
        Seruos ad spoliandum fanum immittere. Cic. Envoyer.
    \
        Immittere aliquos in bona alterius, vel in Remp. Cic. Donner à aucun le pillage des biens d'un autre, ou de la Republique, Abandonner à piller.
    \
        Immittere in forum sicarios. Cic. Mettre dedens.
    \
        Immittere se in medios hostes. Cicero. Se ruer ou jecter au milieu des ennemis.
    \
        Immissus dolor a Deo. Cic. Envoyé de Dieu.
    \
        Equum immisi ad eam legionem tyronum quae veniebat ex castris. Galba Ciceroni. J'ay donné des esperons à mon cheval, et m'en suis couru à bride abbatue vers la legion, etc. J'ay donné carriere à mon cheval vers, etc.
    \
        Immittere iniuriam in aliquem. Cic. Injurier.
    \
        Immittere aliquid in aures suas. Plaut. Mettre en ses oreilles, Escouter.
    \
        Immittere, pro eo quod vulgo subornare aliquem dicimus. Sallust. Envoyer tout de gré, De guet à pensé.
    \
        Immittere rudentes. Plin. iunior. Laisser aller, Lascher.
    \
        Immittere tigna, vel trabes. Iabol. Les mettre et faire porter ou traverser d'une muraille sur l'autre, les mettre en telle sorte que l'un des bouts porte sur une muraille, et l'autre bout sur une autre muraille.
    \
        Immittere vitem ad vuas pariendas. Varro. Laisser croistre le sarment de la vigne pour produire et porter grappes de raisin, Ne le point couper, ains le nourrir et entretenir et eslever pour porter fruict.

    Dictionarium latinogallicum > immitto

  • 6 accusator

    accūsātor, ōris, m. (accuso), der Anschuldiger, Beschuldiger, I) im allg., Nep. Lys. 4, 3. – II) insbes. a) der öffentliche Kläger, Ankläger, selten in Zivilsachen, wie Cic. part. or. 110; gew. in Kriminalsachen (Ggstz. reus od. defensor od. patronus od. petitor [der Kläger in Zivilsachen]), acc. sat bonus, Cic.: alqm accusatorem apponere, Cic.: accusatorem parare, alci od. in alqm comparare, Cic.: accusatorem constituere (aufstellen), Cic.: accusatorem instituere, Cic.: accusatores instruere et subornare, Cic.: crimina et accusatorem moliri, Tac.: accusatorem subdere, Tac.: eundem accusatorem capitis sui ac iudicem esse, Liv. – b) der heimliche Ankläger, der Angeber, Denunziant (delator), Iuven. 1, 161. Suet. Aug. 66, 2. – III) übh., der Ankläger = Tadler, Socrates morum vitiorumque publicorum accusator acerrimus fuit, Lact. 5, 9, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > accusator

  • 7 adlectus

    1.
    al-lēgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To send one away with a commission or charge, to despatch, depute, commission (of private business, while legare is used in a similar signif. of State affairs; most freq. in Plaut.;

    elsewhere rare, but class.): ne illi aliquem adlegent, qui mi os occillet,

    Plaut. Am. 1, 1, 28 (cf. delegare, id. ib. prol. 67 and 83); so id. Cas. prol. 52; 3, 4, 14; id. Ps. 4, 7, 66; 135; id. Stich. 5, 3, 8:

    ego si adlegāssem aliquem ad hoc negotium,

    id. Ep. 3, 3, 46:

    alium ego isti rei adlegabo,

    id. Am. 2, 2, 42:

    amicos adlegat,

    Cic. Verr. 2, 1, 57, § 149:

    homines nobiles adlegat iis, qui peterent, ne, etc.,

    id. Rosc. Am. 9:

    adlegarem te ad illos, qui, etc.,

    id. Fam. 15, 10; so id. ib. 4 fin.: cum patrem primo adlegando, deinde coram ipse rogando fatigāsset, first by the friends sent, and then by personal entreaties, etc., Liv. 36, 11, 1 Gron. —Hence, allēgāti ( adl-), ōrum, m., deputies:

    inter adlegatos Oppianici,

    Cic. Clu. 13, 39; id. Q. Fr. 2, 3.—
    B.
    Sometimes in the sense of subornare, to instigate or incite one to an act of fraud or deceit:

    eum adlegaverunt, suum qui servum diceret cum auro esse apud me,

    Plaut. Poen. 3, 5, 28: ut ne credas a me adlegatum hunc senem, * Ter. And. 5, 3, 28 Ruhnk.; cf. allegatus.—
    II.
    To bring forward, to relate, recount, mention, adduce (post-Aug.):

    exemplum,

    Plin. Ep. 3, 15:

    hoc senatui adlegandum putasti,

    id. Pan. 70:

    decreta,

    id. ib. 70 fin.:

    merita,

    Suet. Aug. 47; so id. ib. 5:

    priorem se petitum ab Alexandro adlegat,

    Just. 16, 1; Stat. Achill. 2, 224.—And in a zeugma: (legati) munera, preces, mandata regis sui adlegant, they bring or offer the gifts, entreaties, and mandates, Tac. H. 4, 84; cf.:

    orationem et per incensum deprecationem adlegans,

    Vulg. Sap. 18, 21: adlegare se ex servitute in ingenuitatem, a legal phrase, to release one's self from servitude by adducing reasons, proofs, etc., Dig. 40, 12, 27.
    2.
    al-lĕgo ( adl-), ēgi, ectum, 3, v. a., to select for one's self, to choose (qs. ad se legere; like adimere, = ad se emere); to admit by election, to elect to a thing, or into (a corporation; in the class. per. generally only in the histt.): Druidibus praeest unus... hoc mortuo, si sunt plures pares, suffragio Druidum adlegitur, * Caes. B. G. 6, 13 Herz. (Dinter here omits adlegitur):

    augures de plebe,

    Liv. 10, 6:

    octo praetoribus adlecti duo,

    Vell. 2, 89:

    aliquem in sui custodiam,

    Suet. Aug. 49; so,

    in senatum,

    id. Claud. 24:

    inter patricios,

    id. Vit. 1: in clerum, Hier. adv. Jov. 1, n. 34 al.— Poet.:

    adlegi caelo,

    Sen. Agam. 804.—Hence, al-lectus ( adl-), a, um, P. a. Subst.,
    A.
    A member chosen into any corporation (collegium): collegae, qui unā lecti, et qui in eorum locum suppositi, sublecti;

    additi Adlecti,

    Varr. L. L. 6, § 66 Müll.—
    B.
    Those who were added to the Senate from the equestrian order, on account of the small number of the Senators, were called adlecti, acc. to Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; cf. Suet. Caes. 41; id. Vesp. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > adlectus

  • 8 adlegati

    1.
    al-lēgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To send one away with a commission or charge, to despatch, depute, commission (of private business, while legare is used in a similar signif. of State affairs; most freq. in Plaut.;

    elsewhere rare, but class.): ne illi aliquem adlegent, qui mi os occillet,

    Plaut. Am. 1, 1, 28 (cf. delegare, id. ib. prol. 67 and 83); so id. Cas. prol. 52; 3, 4, 14; id. Ps. 4, 7, 66; 135; id. Stich. 5, 3, 8:

    ego si adlegāssem aliquem ad hoc negotium,

    id. Ep. 3, 3, 46:

    alium ego isti rei adlegabo,

    id. Am. 2, 2, 42:

    amicos adlegat,

    Cic. Verr. 2, 1, 57, § 149:

    homines nobiles adlegat iis, qui peterent, ne, etc.,

    id. Rosc. Am. 9:

    adlegarem te ad illos, qui, etc.,

    id. Fam. 15, 10; so id. ib. 4 fin.: cum patrem primo adlegando, deinde coram ipse rogando fatigāsset, first by the friends sent, and then by personal entreaties, etc., Liv. 36, 11, 1 Gron. —Hence, allēgāti ( adl-), ōrum, m., deputies:

    inter adlegatos Oppianici,

    Cic. Clu. 13, 39; id. Q. Fr. 2, 3.—
    B.
    Sometimes in the sense of subornare, to instigate or incite one to an act of fraud or deceit:

    eum adlegaverunt, suum qui servum diceret cum auro esse apud me,

    Plaut. Poen. 3, 5, 28: ut ne credas a me adlegatum hunc senem, * Ter. And. 5, 3, 28 Ruhnk.; cf. allegatus.—
    II.
    To bring forward, to relate, recount, mention, adduce (post-Aug.):

    exemplum,

    Plin. Ep. 3, 15:

    hoc senatui adlegandum putasti,

    id. Pan. 70:

    decreta,

    id. ib. 70 fin.:

    merita,

    Suet. Aug. 47; so id. ib. 5:

    priorem se petitum ab Alexandro adlegat,

    Just. 16, 1; Stat. Achill. 2, 224.—And in a zeugma: (legati) munera, preces, mandata regis sui adlegant, they bring or offer the gifts, entreaties, and mandates, Tac. H. 4, 84; cf.:

    orationem et per incensum deprecationem adlegans,

    Vulg. Sap. 18, 21: adlegare se ex servitute in ingenuitatem, a legal phrase, to release one's self from servitude by adducing reasons, proofs, etc., Dig. 40, 12, 27.
    2.
    al-lĕgo ( adl-), ēgi, ectum, 3, v. a., to select for one's self, to choose (qs. ad se legere; like adimere, = ad se emere); to admit by election, to elect to a thing, or into (a corporation; in the class. per. generally only in the histt.): Druidibus praeest unus... hoc mortuo, si sunt plures pares, suffragio Druidum adlegitur, * Caes. B. G. 6, 13 Herz. (Dinter here omits adlegitur):

    augures de plebe,

    Liv. 10, 6:

    octo praetoribus adlecti duo,

    Vell. 2, 89:

    aliquem in sui custodiam,

    Suet. Aug. 49; so,

    in senatum,

    id. Claud. 24:

    inter patricios,

    id. Vit. 1: in clerum, Hier. adv. Jov. 1, n. 34 al.— Poet.:

    adlegi caelo,

    Sen. Agam. 804.—Hence, al-lectus ( adl-), a, um, P. a. Subst.,
    A.
    A member chosen into any corporation (collegium): collegae, qui unā lecti, et qui in eorum locum suppositi, sublecti;

    additi Adlecti,

    Varr. L. L. 6, § 66 Müll.—
    B.
    Those who were added to the Senate from the equestrian order, on account of the small number of the Senators, were called adlecti, acc. to Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; cf. Suet. Caes. 41; id. Vesp. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > adlegati

  • 9 adlego

    1.
    al-lēgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To send one away with a commission or charge, to despatch, depute, commission (of private business, while legare is used in a similar signif. of State affairs; most freq. in Plaut.;

    elsewhere rare, but class.): ne illi aliquem adlegent, qui mi os occillet,

    Plaut. Am. 1, 1, 28 (cf. delegare, id. ib. prol. 67 and 83); so id. Cas. prol. 52; 3, 4, 14; id. Ps. 4, 7, 66; 135; id. Stich. 5, 3, 8:

    ego si adlegāssem aliquem ad hoc negotium,

    id. Ep. 3, 3, 46:

    alium ego isti rei adlegabo,

    id. Am. 2, 2, 42:

    amicos adlegat,

    Cic. Verr. 2, 1, 57, § 149:

    homines nobiles adlegat iis, qui peterent, ne, etc.,

    id. Rosc. Am. 9:

    adlegarem te ad illos, qui, etc.,

    id. Fam. 15, 10; so id. ib. 4 fin.: cum patrem primo adlegando, deinde coram ipse rogando fatigāsset, first by the friends sent, and then by personal entreaties, etc., Liv. 36, 11, 1 Gron. —Hence, allēgāti ( adl-), ōrum, m., deputies:

    inter adlegatos Oppianici,

    Cic. Clu. 13, 39; id. Q. Fr. 2, 3.—
    B.
    Sometimes in the sense of subornare, to instigate or incite one to an act of fraud or deceit:

    eum adlegaverunt, suum qui servum diceret cum auro esse apud me,

    Plaut. Poen. 3, 5, 28: ut ne credas a me adlegatum hunc senem, * Ter. And. 5, 3, 28 Ruhnk.; cf. allegatus.—
    II.
    To bring forward, to relate, recount, mention, adduce (post-Aug.):

    exemplum,

    Plin. Ep. 3, 15:

    hoc senatui adlegandum putasti,

    id. Pan. 70:

    decreta,

    id. ib. 70 fin.:

    merita,

    Suet. Aug. 47; so id. ib. 5:

    priorem se petitum ab Alexandro adlegat,

    Just. 16, 1; Stat. Achill. 2, 224.—And in a zeugma: (legati) munera, preces, mandata regis sui adlegant, they bring or offer the gifts, entreaties, and mandates, Tac. H. 4, 84; cf.:

    orationem et per incensum deprecationem adlegans,

    Vulg. Sap. 18, 21: adlegare se ex servitute in ingenuitatem, a legal phrase, to release one's self from servitude by adducing reasons, proofs, etc., Dig. 40, 12, 27.
    2.
    al-lĕgo ( adl-), ēgi, ectum, 3, v. a., to select for one's self, to choose (qs. ad se legere; like adimere, = ad se emere); to admit by election, to elect to a thing, or into (a corporation; in the class. per. generally only in the histt.): Druidibus praeest unus... hoc mortuo, si sunt plures pares, suffragio Druidum adlegitur, * Caes. B. G. 6, 13 Herz. (Dinter here omits adlegitur):

    augures de plebe,

    Liv. 10, 6:

    octo praetoribus adlecti duo,

    Vell. 2, 89:

    aliquem in sui custodiam,

    Suet. Aug. 49; so,

    in senatum,

    id. Claud. 24:

    inter patricios,

    id. Vit. 1: in clerum, Hier. adv. Jov. 1, n. 34 al.— Poet.:

    adlegi caelo,

    Sen. Agam. 804.—Hence, al-lectus ( adl-), a, um, P. a. Subst.,
    A.
    A member chosen into any corporation (collegium): collegae, qui unā lecti, et qui in eorum locum suppositi, sublecti;

    additi Adlecti,

    Varr. L. L. 6, § 66 Müll.—
    B.
    Those who were added to the Senate from the equestrian order, on account of the small number of the Senators, were called adlecti, acc. to Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; cf. Suet. Caes. 41; id. Vesp. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > adlego

  • 10 allegati

    1.
    al-lēgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To send one away with a commission or charge, to despatch, depute, commission (of private business, while legare is used in a similar signif. of State affairs; most freq. in Plaut.;

    elsewhere rare, but class.): ne illi aliquem adlegent, qui mi os occillet,

    Plaut. Am. 1, 1, 28 (cf. delegare, id. ib. prol. 67 and 83); so id. Cas. prol. 52; 3, 4, 14; id. Ps. 4, 7, 66; 135; id. Stich. 5, 3, 8:

    ego si adlegāssem aliquem ad hoc negotium,

    id. Ep. 3, 3, 46:

    alium ego isti rei adlegabo,

    id. Am. 2, 2, 42:

    amicos adlegat,

    Cic. Verr. 2, 1, 57, § 149:

    homines nobiles adlegat iis, qui peterent, ne, etc.,

    id. Rosc. Am. 9:

    adlegarem te ad illos, qui, etc.,

    id. Fam. 15, 10; so id. ib. 4 fin.: cum patrem primo adlegando, deinde coram ipse rogando fatigāsset, first by the friends sent, and then by personal entreaties, etc., Liv. 36, 11, 1 Gron. —Hence, allēgāti ( adl-), ōrum, m., deputies:

    inter adlegatos Oppianici,

    Cic. Clu. 13, 39; id. Q. Fr. 2, 3.—
    B.
    Sometimes in the sense of subornare, to instigate or incite one to an act of fraud or deceit:

    eum adlegaverunt, suum qui servum diceret cum auro esse apud me,

    Plaut. Poen. 3, 5, 28: ut ne credas a me adlegatum hunc senem, * Ter. And. 5, 3, 28 Ruhnk.; cf. allegatus.—
    II.
    To bring forward, to relate, recount, mention, adduce (post-Aug.):

    exemplum,

    Plin. Ep. 3, 15:

    hoc senatui adlegandum putasti,

    id. Pan. 70:

    decreta,

    id. ib. 70 fin.:

    merita,

    Suet. Aug. 47; so id. ib. 5:

    priorem se petitum ab Alexandro adlegat,

    Just. 16, 1; Stat. Achill. 2, 224.—And in a zeugma: (legati) munera, preces, mandata regis sui adlegant, they bring or offer the gifts, entreaties, and mandates, Tac. H. 4, 84; cf.:

    orationem et per incensum deprecationem adlegans,

    Vulg. Sap. 18, 21: adlegare se ex servitute in ingenuitatem, a legal phrase, to release one's self from servitude by adducing reasons, proofs, etc., Dig. 40, 12, 27.
    2.
    al-lĕgo ( adl-), ēgi, ectum, 3, v. a., to select for one's self, to choose (qs. ad se legere; like adimere, = ad se emere); to admit by election, to elect to a thing, or into (a corporation; in the class. per. generally only in the histt.): Druidibus praeest unus... hoc mortuo, si sunt plures pares, suffragio Druidum adlegitur, * Caes. B. G. 6, 13 Herz. (Dinter here omits adlegitur):

    augures de plebe,

    Liv. 10, 6:

    octo praetoribus adlecti duo,

    Vell. 2, 89:

    aliquem in sui custodiam,

    Suet. Aug. 49; so,

    in senatum,

    id. Claud. 24:

    inter patricios,

    id. Vit. 1: in clerum, Hier. adv. Jov. 1, n. 34 al.— Poet.:

    adlegi caelo,

    Sen. Agam. 804.—Hence, al-lectus ( adl-), a, um, P. a. Subst.,
    A.
    A member chosen into any corporation (collegium): collegae, qui unā lecti, et qui in eorum locum suppositi, sublecti;

    additi Adlecti,

    Varr. L. L. 6, § 66 Müll.—
    B.
    Those who were added to the Senate from the equestrian order, on account of the small number of the Senators, were called adlecti, acc. to Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; cf. Suet. Caes. 41; id. Vesp. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > allegati

  • 11 allego

    1.
    al-lēgo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    To send one away with a commission or charge, to despatch, depute, commission (of private business, while legare is used in a similar signif. of State affairs; most freq. in Plaut.;

    elsewhere rare, but class.): ne illi aliquem adlegent, qui mi os occillet,

    Plaut. Am. 1, 1, 28 (cf. delegare, id. ib. prol. 67 and 83); so id. Cas. prol. 52; 3, 4, 14; id. Ps. 4, 7, 66; 135; id. Stich. 5, 3, 8:

    ego si adlegāssem aliquem ad hoc negotium,

    id. Ep. 3, 3, 46:

    alium ego isti rei adlegabo,

    id. Am. 2, 2, 42:

    amicos adlegat,

    Cic. Verr. 2, 1, 57, § 149:

    homines nobiles adlegat iis, qui peterent, ne, etc.,

    id. Rosc. Am. 9:

    adlegarem te ad illos, qui, etc.,

    id. Fam. 15, 10; so id. ib. 4 fin.: cum patrem primo adlegando, deinde coram ipse rogando fatigāsset, first by the friends sent, and then by personal entreaties, etc., Liv. 36, 11, 1 Gron. —Hence, allēgāti ( adl-), ōrum, m., deputies:

    inter adlegatos Oppianici,

    Cic. Clu. 13, 39; id. Q. Fr. 2, 3.—
    B.
    Sometimes in the sense of subornare, to instigate or incite one to an act of fraud or deceit:

    eum adlegaverunt, suum qui servum diceret cum auro esse apud me,

    Plaut. Poen. 3, 5, 28: ut ne credas a me adlegatum hunc senem, * Ter. And. 5, 3, 28 Ruhnk.; cf. allegatus.—
    II.
    To bring forward, to relate, recount, mention, adduce (post-Aug.):

    exemplum,

    Plin. Ep. 3, 15:

    hoc senatui adlegandum putasti,

    id. Pan. 70:

    decreta,

    id. ib. 70 fin.:

    merita,

    Suet. Aug. 47; so id. ib. 5:

    priorem se petitum ab Alexandro adlegat,

    Just. 16, 1; Stat. Achill. 2, 224.—And in a zeugma: (legati) munera, preces, mandata regis sui adlegant, they bring or offer the gifts, entreaties, and mandates, Tac. H. 4, 84; cf.:

    orationem et per incensum deprecationem adlegans,

    Vulg. Sap. 18, 21: adlegare se ex servitute in ingenuitatem, a legal phrase, to release one's self from servitude by adducing reasons, proofs, etc., Dig. 40, 12, 27.
    2.
    al-lĕgo ( adl-), ēgi, ectum, 3, v. a., to select for one's self, to choose (qs. ad se legere; like adimere, = ad se emere); to admit by election, to elect to a thing, or into (a corporation; in the class. per. generally only in the histt.): Druidibus praeest unus... hoc mortuo, si sunt plures pares, suffragio Druidum adlegitur, * Caes. B. G. 6, 13 Herz. (Dinter here omits adlegitur):

    augures de plebe,

    Liv. 10, 6:

    octo praetoribus adlecti duo,

    Vell. 2, 89:

    aliquem in sui custodiam,

    Suet. Aug. 49; so,

    in senatum,

    id. Claud. 24:

    inter patricios,

    id. Vit. 1: in clerum, Hier. adv. Jov. 1, n. 34 al.— Poet.:

    adlegi caelo,

    Sen. Agam. 804.—Hence, al-lectus ( adl-), a, um, P. a. Subst.,
    A.
    A member chosen into any corporation (collegium): collegae, qui unā lecti, et qui in eorum locum suppositi, sublecti;

    additi Adlecti,

    Varr. L. L. 6, § 66 Müll.—
    B.
    Those who were added to the Senate from the equestrian order, on account of the small number of the Senators, were called adlecti, acc. to Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; cf. Suet. Caes. 41; id. Vesp. 9.

    Lewis & Short latin dictionary > allego

  • 12 nervosus

    nervōsus, a, um, adj. [nervus], full of sinews, sinewy, nervous.
    I.
    Lit.:

    nervosa et lignea dorcas,

    Lucr. 4, 1161:

    poples,

    Ov. M. 6, 256:

    exilitas,

    Plin. 11, 37, 86, § 214:

    partes,

    id. 23, 3, 34, § 69:

    nervosius illud, i. e. membrum virile,

    Cat. 67, 27.—
    B.
    Transf., of plants, full of fibres, fibrous:

    cauliculi,

    Plin. 21, 9, 30, § 54; 27, 12, 97, § 123.—
    II.
    Trop.
    A.
    Nervous, vigorous, energetic in expression:

    quis Aristotele nervosior,

    Cic. Brut. 31, 121.—
    B.
    Vigorous, bold:

    vivacitas,

    Val. Max. 8, 13, 4: juventus, Prud. c. Sym. 2, 320.—Hence, adv.: nervō-sē, strongly, boldly, vigorously, energetically: vigilanter nervoseque aliquem subornare, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 6.— Comp.:

    nervosius dicere,

    Cic. Or. 36, 127:

    nervosius aliquid disserere,

    id. Off. 3, 29, 106.

    Lewis & Short latin dictionary > nervosus

См. также в других словарях:

  • subornare — v. tr. [dal lat. subornare abbellire, allestire; corrompere , comp. di sub sotto e ornare decorare ] (io subórno, ecc.), non com. [indurre nascostamente una persona con offerta di denaro o favori a compiere un atto contrario al suo dovere: s. i… …   Enciclopedia Italiana

  • subornare — su·bor·nà·re v.tr. (io subórno) 1. CO corrompere qcn. per farlo venire meno al proprio dovere 2. TS dir. indurre un testimone, un perito o un interprete a dichiarare il falso, con l offerta di denaro o di altro vantaggio {{line}} {{/line}} DATA:… …   Dizionario italiano

  • subornare — {{hw}}{{subornare}}{{/hw}}v. tr.  (io suborno ) Commettere subornazione nei confronti di qlcu. | (gener.) Indurre qlcu. a mancare al proprio dovere …   Enciclopedia di italiano

  • subornare — v. tr. (raro) istigare, corrompere, comprare, sedurre, sobillare, plagiare …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • suborner — [ sybɔrne ] v. tr. <conjug. : 1> • v. 1280; lat. subornare 1 ♦ Vx Détourner du droit chemin, du devoir. Suborner les serviteurs d une maison, les corrompre. Littér. Suborner une jeune fille. ⇒ séduire. « Le perfide, l infâme, Tente le noir… …   Encyclopédie Universelle

  • sobornar — (Del lat. subornare.) ► verbo transitivo Comprar a una persona con regalos para conseguir una cosa: ■ quisieron sobornar a la juez para que dictara una sentencia favorable. SINÓNIMO untar * * * sobornar (del lat. «subornāre») tr. Conseguir… …   Enciclopedia Universal

  • suborner — (sub or né) v. a. Porter à faire une action contre le devoir, une mauvaise action. •   Suborner par discours une femme coquette, RÉGNIER Sat. III. •   Je les ai subornés contre vous à ce compte ?, CORN. Nicom. III, 7. •   Je lui donne ma fille et …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • suborner — Suborner, Subornare. Suborner un accusateur pour deferer aucun, Accusatorem ponere, vel apponere alicui, Accusatorem subornare. Susciter et suborner un accusateur ayant intelligence avec celuy qui est accusé, Accusatorem interponere. Suborner un… …   Thresor de la langue françoyse

  • suborn — sub·orn /sə bȯrn/ vt [Latin subornare, from sub secretly + ornare to prepare, equip] 1: to induce or procure to commit an unlawful act and esp. perjury an attempt to suborn a witness 2: to induce (perjury) or obtain (perjured testimony) from a… …   Law dictionary

  • subornation — [ sybɔrnasjɔ̃ ] n. f. • 1349; lat. médiév. subornatio ♦ Dr. Action de suborner (un témoin). La subornation de témoins est punie des mêmes peines que le faux témoignage. ● subornation nom féminin Subornation de témoins, d interprète ou d expert,… …   Encyclopédie Universelle

  • Suborn — Sub*orn , v. t. [imp. & p. p. {Suborned}; p. pr. & vb. n. {Suborning}.] [F. suborner, L. subornare; sub under, secretly + ornare to furnish, provide, equip, adorn. See {Ornament}.] 1. (Law) To procure or cause to take a false oath amounting to… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»