Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

structĭlis

  • 1 structilis

    structĭlis, e [st2]1 [-] utilisé pour la construction. [st2]2 [-] Vitr. construit, bâti.    - omne structile, Tert.: tout être organisé.
    * * *
    structĭlis, e [st2]1 [-] utilisé pour la construction. [st2]2 [-] Vitr. construit, bâti.    - omne structile, Tert.: tout être organisé.
    * * *
        Structilis, et hoc structile, pen. corr. vt Columnae structiles. Martial. Composees et basties de plusieurs pierres.

    Dictionarium latinogallicum > structilis

  • 2 structilis

    strūctilis, e [ struo ]
    1) строительный (caementum M; lapis Dig)

    Латинско-русский словарь > structilis

  • 3 structilis

    strūctilis, e (struo), I) aus mehreren Stücken zusammengefügt, gemauert, canalis, Vitr.: gemellar, Colum.: str. saepes, Ggstz. viva, Colum.: bases, columnae, ICt.: opus, ICt. u. Inscr. – II) zum Zusammenfügen od. zum Mauern dienlich, caementum, Mart. 9, 71, 1: lapis, Ulp. dig. 8, 5, 6. § 5.

    lateinisch-deutsches > structilis

  • 4 structilis

    strūctilis, e (struo), I) aus mehreren Stücken zusammengefügt, gemauert, canalis, Vitr.: gemellar, Colum.: str. saepes, Ggstz. viva, Colum.: bases, columnae, ICt.: opus, ICt. u. Inscr. – II) zum Zusammenfügen od. zum Mauern dienlich, caementum, Mart. 9, 71, 1: lapis, Ulp. dig. 8, 5, 6. § 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > structilis

  • 5 structilis

    structilis, structile ADJ

    Latin-English dictionary > structilis

  • 6 structilis

    structĭlis, e, adj. [struo], of or belonging to building; that is built or constructed; that is designed or used for building (postAug.):

    canales,

    walled, Vitr. 8, 7; so,

    cloacae,

    id. 5, 9 med.:

    columnae,

    Dig. 8, 5, 8:

    bases,

    ib. 50, 16, 245:

    opus,

    ib. 50, 16, 241: gemellar, Col. 12, 52, 10: caementum, building - cement, i. e. that is used in building, Mart. 9, 76, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > structilis

  • 7 structilis

    (adi.) из глины;

    lapis struct., кирпич (1. 6 § 5 D. 8, 5); из кирпичa, columnae (1. 8 § 1 eod. 1. 245 pr. D. 50, 16);

    opus struct. (1. 241 eod.);

    rivus struct. (1. 3 § 1 D. 43, 21).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > structilis

  • 8 instructilis

    īn-strūctilis, e
    несоставной, не имеющий частей ( anima Tert)

    Латинско-русский словарь > instructilis

  • 9 dissolubilis

    dissolūbilis, e (dissolvo), auflösbar, zerlegbar, coagmentatio, Cic. de nat. deor. 1, 20: mortale omne animal et dissolubile et dividuum sit necesse est, ibid. 3, 29: u. so Lact. 2, 8, 39; 4, 8, 10: Ggstz. structilis, Tert. de anim. 14 in. – Compar. quidquid intra aethereum caelum est, mutabilius esse et dissolubilius, Augustin. de gen. 8.

    lateinisch-deutsches > dissolubilis

  • 10 lapis

    lapis, idis, m. (vgl. griech. λέπας, kahler Fels), der Stein, I) im allg. (Synon. saxum, der größere Stein, Felsstein, dah. oft verb. lapides saxaque), oft kollektiv, lapis silex, Plaut. u.a.: lapis quadratus (kollektiv), Varro fr., Sen. u.a.: structilis, Baustein, ICt.: Tiburtinus (kollekt.), tiburtinische Quadern, Amm.: vivus, Feuerstein, Curt.: coctilis, Sen.: bibulus, Bimsstein, Verg.: solidus, Sen.: durus, Plin.: ardens, Meteorstein, Liv.: terminalis, Grenzstein, Amm.: muralis, Oros.: lapis fundae, Schleuderstein, Vulg.: primarius, Grundstein, Vulg. – emporium lapide sternere, Liv.: e lapide naumachiae circum maximum exstruere, Suet.: e lapidibus templo Iovis Capitolini destinatis filio monumentum exstruere, Suet. – undique in muros lapides iaci coepti sunt, Caes.: lapides iaciendos curare, Cic.: lapides mittere in alqm, Petron.: fundā mittere lapides, Liv.: ad lapides et arma discurrere, Tac.: eminus glande aut lapidibus pugnare, Sall.: alqm lapidibus prosequi, Cic.: lapide percuti, Cic.: lapide ictum (durch einen Steinwurf) interire, Nep.: u. so lapide ictum ex muro perire, Caes.: lapidibus alqm cooperire od. obruere, Cic.: ingenti lapidum saxorumque nimbo classem operire, Flor.: alqm lapidibus prosternere, Val. Max.: alcis domus fracta coniectu lapidum (durch Steinwürfe), Cic.: membra, quae debilitavit lapidibus, Cic. – vehicula ne lapidibus quidem fulta in eodem vestigio quiescebant, Plin. ep. – in lapidem verti (verwandelt werden), v. der Niobe, Hieron. epist. 69, 2: lapidibus pluit, es regnet Steine (vom Himmel), es fällt ein Steinregen, Liv.: lapide candidiore diem notare, als einen glücklichen bezeichnen (vgl. lapillus no. I), Catull. 68, 148. – Sprichw., verberare lapidem, vergeblich sich abmühen, Plaut. Curc. 197: lapides loqui, Dinge, die wie ein Stein aufs Herz fallen, d.i. verdrießliche Dinge reden, Plaut. aul. 152: alterā manu ferre lapidem, panem ostentare alterā, Plaut. aul. 195: ad eundem lapidem bis offendere, zweimal denselben Fehler begehen, Auson. epist. 11. p. 169 Schenkl (ellipt. bis ad eundem, Cic. ep. 10, 20, 2). – als Sinnbild der Dummheit, Stein, Stock (s. Brix Plaut. mil. 236. Wagner Ter. heaut. 831), neque habet plus sapientiae quam lapis, Plaut.: quid stas, lapis, Ter.: u. der Gefühllosigkeit, ah lapis est ferrumque, Tibull.; vgl. lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses, Cic. – II) insbes.: 1) ein Grenzstein, Liv. u.a. – Gegenstand relig. Verehrung, s. Dissen Tibull. 1, 1, 11. – 2) ein Grabstein, Prop. u. Tibull.: so auch lapis ultimus, Prop. – 3) wie λίος = ein Edelstein u. vorz. eine Perle, Catull., Ov. u. Tac.: gemmae et lapides, Hor.: lapidum gemmarumque fulgor, Sen. – 4) der Marmorstein, Marmor, lapis Phrygius, Hor.: Parius, Verg.: Numidicus, Thasius, Suet.: albus, weiße Marmorplatte (als Tisch), Hor. – 5) der Mosaikstein, lapides varii, Hor. sat. 2, 4, 83. – 6) der Meilenstein, dergl. an den Heerstraßen je 1000 Schritte (eine ital. Meile = 1/5 geogr. Meile) weit standen; dah. zur Bezeichnung von Ortsentfernungen, intra vicesimum lapidem, Liv.: ad quintum lapidem, beim fünften Meilenstein, fünf (röm.) Meilen von Rom, Nep.: u. so ad sextum lapidem a Vienna, Sen. – 7) der Stein, der steinerne Tritt, auf dem der Präko stand, wenn Sklaven verkauft wurden, Plaut. Bacch. 815: dah. duos de lapide emptos tribunos, Cic. Pis. 35. – 8) Iuppiter lapis, der Jupiter-Stein, ein Donnerkeil (Kies), den man als Symbol Jupiters beim Schwur in der Hand hielt, Iovem lapidem iurare, beim Jupiter-Stein schwören, Cic. ep. 7, 12, 2. – / α) Abl. auch lapidi, Lucr. 1, 884: archaist. Abl. lapi, Enn. ann. 398. – β) Archaist. Genet. Plur. lapiderum, C. Gell. b. Charis. 54, 26. – γ) (wie ἡ λίθος) gen. fem., Enn. ann. 553. Varro r. r. 3, 5, 14. Ampel. 8, 11. Gromat. vet. 362, 13 sqq. Iul. Valer. 2, 18. p. 100, 22 Kuebler.

    lateinisch-deutsches > lapis

  • 11 dissolubilis

    dissolūbilis, e (dissolvo), auflösbar, zerlegbar, coagmentatio, Cic. de nat. deor. 1, 20: mortale omne animal et dissolubile et dividuum sit necesse est, ibid. 3, 29: u. so Lact. 2, 8, 39; 4, 8, 10: Ggstz. structilis, Tert. de anim. 14 in. – Compar. quidquid intra aethereum caelum est, mutabilius esse et dissolubilius, Augustin. de gen. 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissolubilis

  • 12 lapis

    lapis, idis, m. (vgl. griech. λέπας, kahler Fels), der Stein, I) im allg. (Synon. saxum, der größere Stein, Felsstein, dah. oft verb. lapides saxaque), oft kollektiv, lapis silex, Plaut. u.a.: lapis quadratus (kollektiv), Varro fr., Sen. u.a.: structilis, Baustein, ICt.: Tiburtinus (kollekt.), tiburtinische Quadern, Amm.: vivus, Feuerstein, Curt.: coctilis, Sen.: bibulus, Bimsstein, Verg.: solidus, Sen.: durus, Plin.: ardens, Meteorstein, Liv.: terminalis, Grenzstein, Amm.: muralis, Oros.: lapis fundae, Schleuderstein, Vulg.: primarius, Grundstein, Vulg. – emporium lapide sternere, Liv.: e lapide naumachiae circum maximum exstruere, Suet.: e lapidibus templo Iovis Capitolini destinatis filio monumentum exstruere, Suet. – undique in muros lapides iaci coepti sunt, Caes.: lapides iaciendos curare, Cic.: lapides mittere in alqm, Petron.: fundā mittere lapides, Liv.: ad lapides et arma discurrere, Tac.: eminus glande aut lapidibus pugnare, Sall.: alqm lapidibus prosequi, Cic.: lapide percuti, Cic.: lapide ictum (durch einen Steinwurf) interire, Nep.: u. so lapide ictum ex muro perire, Caes.: lapidibus alqm cooperire od. obruere, Cic.: ingenti lapidum saxorumque nimbo classem operire, Flor.: alqm lapidibus prosternere, Val. Max.: alcis domus fracta coniectu lapidum (durch Steinwürfe), Cic.: membra, quae debilitavit lapidibus, Cic. – vehicula ne lapidibus quidem
    ————
    fulta in eodem vestigio quiescebant, Plin. ep. – in lapidem verti (verwandelt werden), v. der Niobe, Hieron. epist. 69, 2: lapidibus pluit, es regnet Steine (vom Himmel), es fällt ein Steinregen, Liv.: lapide candidiore diem notare, als einen glücklichen bezeichnen (vgl. lapillus no. I), Catull. 68, 148. – Sprichw., verberare lapidem, vergeblich sich abmühen, Plaut. Curc. 197: lapides loqui, Dinge, die wie ein Stein aufs Herz fallen, d.i. verdrießliche Dinge reden, Plaut. aul. 152: alterā manu ferre lapidem, panem ostentare alterā, Plaut. aul. 195: ad eundem lapidem bis offendere, zweimal denselben Fehler begehen, Auson. epist. 11. p. 169 Schenkl (ellipt. bis ad eundem, Cic. ep. 10, 20, 2). – als Sinnbild der Dummheit, Stein, Stock (s. Brix Plaut. mil. 236. Wagner Ter. heaut. 831), neque habet plus sapientiae quam lapis, Plaut.: quid stas, lapis, Ter.: u. der Gefühllosigkeit, ah lapis est ferrumque, Tibull.; vgl. lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses, Cic. – II) insbes.: 1) ein Grenzstein, Liv. u.a. – Gegenstand relig. Verehrung, s. Dissen Tibull. 1, 1, 11. – 2) ein Grabstein, Prop. u. Tibull.: so auch lapis ultimus, Prop. – 3) wie λίος = ein Edelstein u. vorz. eine Perle, Catull., Ov. u. Tac.: gemmae et lapides, Hor.: lapidum gemmarumque fulgor, Sen. – 4) der Marmorstein, Marmor, lapis Phrygius, Hor.: Parius, Verg.: Numidicus, Thasius, Suet.: albus, weiße
    ————
    Marmorplatte (als Tisch), Hor. – 5) der Mosaikstein, lapides varii, Hor. sat. 2, 4, 83. – 6) der Meilenstein, dergl. an den Heerstraßen je 1000 Schritte (eine ital. Meile = 1/5 geogr. Meile) weit standen; dah. zur Bezeichnung von Ortsentfernungen, intra vicesimum lapidem, Liv.: ad quintum lapidem, beim fünften Meilenstein, fünf (röm.) Meilen von Rom, Nep.: u. so ad sextum lapidem a Vienna, Sen. – 7) der Stein, der steinerne Tritt, auf dem der Präko stand, wenn Sklaven verkauft wurden, Plaut. Bacch. 815: dah. duos de lapide emptos tribunos, Cic. Pis. 35. – 8) Iuppiter lapis, der Jupiter-Stein, ein Donnerkeil (Kies), den man als Symbol Jupiters beim Schwur in der Hand hielt, Iovem lapidem iurare, beim Jupiter-Stein schwören, Cic. ep. 7, 12, 2. – α) Abl. auch lapidi, Lucr. 1, 884: archaist. Abl. lapi, Enn. ann. 398. – β) Archaist. Genet. Plur. lapiderum, C. Gell. b. Charis. 54, 26. – γ) (wie ἡ λίθος) gen. fem., Enn. ann. 553. Varro r. r. 3, 5, 14. Ampel. 8, 11. Gromat. vet. 362, 13 sqq. Iul. Valer. 2, 18. p. 100, 22 Kuebler.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lapis

  • 13 lapis

    камень, а) вообще, напр. caedere lapidem (1. 9 § 2 D. 7, 1. 1. 13 § 1 D. 8, 4. 1. 8 § 5 D. 8, 5. 1. 18 pr. D. 23, 5. cf. 1. 7 § 13 D. 24, 3. 1. 6 § 1 D. 8, 3. 1. 19 D. 10, 3. 1. 83 D. 17, 2);

    b) мостильный камень (1. 43 D. 6, 1. 1. 11 § 1 D. 8, 4. 1. 1 § 1 D. 47, 3);

    lapis quadratus, structilis, stratus (1. 6 § 5 D. 8, 5. 1. 17 § 1 D. 39, 3); с) склеп, illatum corpus in lapidem (1. 2 C. 3, 44);

    d) пограничный камень (1. 2 D. 47, 21);

    e) мильный камень (§ 16 I. 1, 25. 1. 1 § 4 D. 1, 12. 1. 21 § 2 D. 27, 1. 1. 2 C. 12, 38);

    f) палет (1. 3 § 2 D. 43, 16. 1. 1 § 1. 1. 5 § 1 D. 48, 4);

    g) дparoценный камень (1. 25 § 11 D. 34, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > lapis

  • 14 instructilis

    in-structĭlis, e, adj., not compound (late Lat.):

    anima,

    Tert. Anim. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > instructilis

См. также в других словарях:

  • Acueducto de Peña Cortada — sobre la rambla de Alcotas. El Acueducto romano de Peña Cortada, también Acueducto de La Serrada o Acueducto de La Serranía discurre por los municipios de Tuéjar, Chelva, Calles y Domeño, en la Provincia de Valencia …   Wikipedia Español

  • Constantinopel [1] — Constantinopel (a. Geogr. u. Topogr.), einst Byzantium, zu Thracien gehörig; die alte Stadt war auf einer Landspitze in der Propontis, wo der Bosporus thracicus ausläuft, auf den zwei Hügeln am äußersten SOEnde der Landspitze angebaut. Auf der… …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»