Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

striking

  • 81 ictus

    1.
    ictus, a, um, Part., from ico.
    2.
    ictus, ūs ( gen. sing. icti, Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 17), m. [ico], a blow, stroke, stab, thrust, bite, sting (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    a bestiis ictus, morsus, impetus,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    pro ictu gladiatoris,

    id. Mil. 24, 65:

    neque ictu comminus neque conjectione telorum,

    id. Caecin. 15, 43:

    scutis uno ictu pilorum transfixis et colligatis,

    Caes. B. G. 1, 25:

    non caecis ictibus procul ex improviso vulnerabantur,

    Liv. 34, 14, 11:

    ictu scorpionis exanimato altero,

    Caes. B. G. 7, 25, 3:

    prope funeratus Arboris ictu,

    Hor. C. 3, 8, 8:

    ictus moenium cum terribili sonitu editi,

    Liv. 38, 5, 3:

    apri,

    Ov. M. 8, 362; Hor. C. 3, 22, 7:

    serpentum,

    Plin. 23, 1, 11, § 14:

    Lesbium servate pedem meique Pollicis ictum,

    a striking, playing on the lyre, Hor. C. 4, 6, 36:

    alae,

    the stroke of a wing, Plin. 10, 3, 3, § 9:

    pennarum,

    id. 6, 12, 13, § 32:

    Phaethon ictu fulminis deflagravit,

    a stroke of lightning, lightning, Cic. Off. 3, 25, 94:

    fulmineus,

    Hor. C. 3, 16, 11; Ov. M. 14, 618.— Poet., of the beating rays of the sun:

    tum spissa ramis laurea fervidos Excludet ictus,

    Hor. C. 2, 15, 10:

    solis,

    Ov. M. 3, 183; 6, 49:

    Phoebei,

    id. ib. 5, 389 (al. ignes):

    Phoebi,

    Luc. 7, 214:

    longe Ejaculatur aquas atque ictibus aëra rumpit,

    with jets of water, Ov. M. 4, 124: saxaque cum saxis et habentem semina flammae Materiem jactant, ea concipit ictibus ignem, by their blows, i. e. collision, id. ib. 15, 348.—
    B.
    In partic.
    1.
    In prosody or in music, a beating time, a beat:

    et pedum et digitorum ictu intervalla signant,

    Quint. 9, 4, 51:

    modulantium pedum,

    Plin. 2, 95, 96, § 209:

    unde etiam trimetris accrescere jussit Nomen iambeis, cum senos redderet ictus Primus ad extremum similis sibi,

    Hor. A. P. 253.—
    2.
    A beat of the pulse:

    ictus creber aut languidus,

    Plin. 11, 37, 88, § 219.—
    3.
    In mal. part.:

    multorum,

    Juv. 6, 126.—
    II.
    Trop., a stroke, blow, attack, shot, etc.:

    sublata erat de foro fides, non ictu aliquo novae calamitatis, sed suspicione, etc.,

    Cic. Agr. 2, 3, 8:

    nec illum habet ictum, quo pellat animum,

    id. Fin. 2, 10, 32:

    sub ictu nostro positum,

    i. e. in our power, Sen. Ben. 2, 29; cf.:

    stare sub ictu Fortunae,

    Luc. 5, 729:

    tua innocentia sub ictu est,

    i. e. in imminent danger, Sen. Cons. ad Marc. 9 fin.; cf. the opposite: Deum extra ictum sua divinitas posuit, beyond shot, i. e. out of danger, id. Ben. 1, 7:

    eodem ictu temporis,

    i. e. moment, Gell. 14, 1, 27; cf.:

    singulis veluti ictibus bella transigere,

    by separate attacks, Tac. H. 2, 38:

    quae (legiones) si amnem Araxen ponte transgrederentur, sub ictum dabantur,

    would have come to close quarters, id. A. 13, 39 fin.; cf.:

    laetis ostentat ad Urbem Per campos superesse vim, Romamque sub ictu,

    near at hand, before the eyes, Sil. 4, 42.—
    B.
    (Cf. icio, II. A.) Ictus foederis, the conclusion of a treaty, Luc. 5, 372; Val. Max. 2, 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > ictus

  • 82 illisio

    illīsĭo ( inl-), ōnis, f. [illido], a striking or dashing against (late Lat.):

    scopulorum,

    Hier. Ep. 43, 3:

    dentium,

    Cael. Aur. Tard. 1, 4, 65.

    Lewis & Short latin dictionary > illisio

  • 83 illisus

    1.
    illīsus ( inl-), a, um, Part., from illido.
    2.
    illīsus ( inl-), ūs, m. [illido], a striking or dashing against (only in the abl. sing.):

    aquarum,

    Sil. 17, 246:

    illisu repercussus ventus,

    Plin. 2, 48, 49, § 132:

    linguae,

    App. M. 2, p. 119.

    Lewis & Short latin dictionary > illisus

  • 84 impactio

    impactĭo ( inp-), ōnis, f. [impingo], a striking against, concussion, impact:

    nubium,

    Sen. Q. N. 2, 12 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > impactio

  • 85 impulsus

    1.
    impulsus ( inp-), a, um, Part., from impello.
    2.
    impulsus ( inp-), ūs, m. [impello], a pushing or striking against.
    I.
    Lit., an outward pressure or shock, an impulse (class.; most freq. in abl. sing.):

    impulsu scutorum,

    Cic. Caecin. 15, 43:

    orbium,

    id. Rep. 6, 18:

    quae (natura) a primo impulsu moveatur,

    id. ib. 6, 25 fin.:

    is ardor non alieno impulsu, sed sua sponte movetur,

    id. N. D. 2, 12, 32: ventus, qui inferiora repentinis impulsibus quatit, App. de Mundo, p. 62.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, influence (class.):

    ubi duxere impulsu vostro, vostro impulsu easdem exigunt,

    Ter. Hec. 2, 1, 45; cf. ib. 4, 4, 65:

    ipsos non negare, ad haec bona Chrysogonum accessisse impulsu suo,

    Cic. Rosc. Am. 37, 107; id. Verr. 2, 2, 66, § 161:

    impulsu patrum,

    id. Rep. 2, 10:

    ne civitas eorum impulsu deficeret,

    Caes. B. G. 5, 25, 4:

    impulsu patrum,

    Cic. Rep. 6, 26:

    qui simili impulsu aliquid commiserint,

    id. Inv. 2, 5, 19:

    oratio pondere modo et impulsu proeliatur,

    Quint. 9, 1, 20:

    temeritatis subiti et vehementes impulsus,

    Val. Max. 9, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > impulsus

  • 86 incussus

    1.
    incussus, a, um, Part., from incutio.
    2.
    incussus, ūs, m. [incutio], a striking or dashing against, a shock (rare, and only in abl. sing.):

    armorum,

    Tac. H. 4, 23:

    arietis,

    Sen. Const. Sap. 6:

    silicis,

    Prud. Cathem. 5, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > incussus

  • 87 indevitatus

    indēvītātus, a, um, adj. [2. in-devito], unavoided, = certus, certainly striking:

    telum,

    Ov. M. 2, 605.

    Lewis & Short latin dictionary > indevitatus

  • 88 inductio

    in-ductĭo, ōnis, f. [id.], a leading [p. 938] or bringing into, introducing, admission (class.).
    I.
    Lit.:

    nos aquarum inductionibus terris fecunditatem damus,

    Cic. N. D. 2, 60, 152:

    horum (juvenum in circum),

    introduction, exhibition, Liv. 44, 9, 5;

    so on the stage: ficta personarum,

    Cic. de Or. 3, 53, 205:

    prima trullis frequentetur inductio,

    a plastering, Pall. 1, 15.—Of a striking out, erasing of writing (cf. induco, 1. C. 3.):

    lituras, inductiones, superductiones ipse feci,

    Dig. 28, 4, 1.—
    B.
    Transf., concr.
    1.
    An awning drawn over a theatre to protect the audience from the sun, Vitr. 10 praef.—
    2.
    A fomentation, Cael. Aur. Acut. 2, 27, 216.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen. (acc. to induco II. B. 2. b.), a purpose, resolution, inclination, intention:

    animi,

    Cic. Q. Fr. 1, 11, 32; id. Fam. 1, 8, 2:

    cedet profecto virtuti dolor et animi inductione languescet,

    id. Tusc. 2, 13, 31.—
    B.
    In partic., rhet. t. t.
    1.
    Induction, a mode of reasoning from known particulars to generals, the Gr. epagôgê, Cic. Top. 10, 42; id. Inv. 1, 31, 51; Quint. 5, 10, 73; 5, 11, 2 sq.:

    erroris,

    id. 9, 1, 31.—
    2.
    Personarum ficta, = prosôpopoiïa, the introduction of a fictitious person, Cic. de Or. 3, 53, 205.—
    3.
    Erroris inductio, = apoplanêsis, a leading into error, misguiding, Cic. de Or. 3, 53, 205.—
    4.
    An assumption, supposition, Prisc. 1144 P.

    Lewis & Short latin dictionary > inductio

  • 89 inflictus

    1.
    inflictus, a, um, Part., from infligo.
    2.
    inflictus, ūs, m. [infligo], a striking on or against:

    labiorum et dentium,

    Arn. 3, 111.

    Lewis & Short latin dictionary > inflictus

  • 90 infligo

    in-flīgo, ixi, ictum, 3, v. a., to strike a thing on or against (syn.: incutere, illidere).
    I.
    Lit.:

    alicui securim,

    Cic. Planc. 29, 70:

    cratera viro,

    Ov. M. 5, 83:

    caput suum parietibus,

    Lact. de Mort. Pers. 49:

    puppis inflicta vadis,

    dashed against, Verg. A. 10, 303:

    inflicta terga,

    struck, beaten, Val. Fl. 4, 281. —
    B.
    Trop.:

    cum ex verbo adversarii aliquid in ipsum infligitur,

    is hurled at, Cic. de Or. 2, 63, 255.—
    II.
    Transf., to inflict by striking:

    mortiferam plagam infligere,

    Cic. Vatin. 8, 20:

    vulnera,

    id. Pis. 14, 32.—
    B.
    In gen., to inflict, impose upon:

    infligere alicui turpitudinem,

    Cic. Pis. 26, 63:

    detrimenta civitati,

    Just. 3, 5:

    fuit consuetudo, ut, intra certa tempora non latis usuris, graviores infligerentur,

    laid upon, imposed, Dig. 22, 1, 11:

    alicui pretium rei emptae,

    ib. 3, 5, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > infligo

  • 91 inlisio

    illīsĭo ( inl-), ōnis, f. [illido], a striking or dashing against (late Lat.):

    scopulorum,

    Hier. Ep. 43, 3:

    dentium,

    Cael. Aur. Tard. 1, 4, 65.

    Lewis & Short latin dictionary > inlisio

  • 92 inlisus

    1.
    illīsus ( inl-), a, um, Part., from illido.
    2.
    illīsus ( inl-), ūs, m. [illido], a striking or dashing against (only in the abl. sing.):

    aquarum,

    Sil. 17, 246:

    illisu repercussus ventus,

    Plin. 2, 48, 49, § 132:

    linguae,

    App. M. 2, p. 119.

    Lewis & Short latin dictionary > inlisus

  • 93 inpactio

    impactĭo ( inp-), ōnis, f. [impingo], a striking against, concussion, impact:

    nubium,

    Sen. Q. N. 2, 12 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > inpactio

  • 94 inpulsus

    1.
    impulsus ( inp-), a, um, Part., from impello.
    2.
    impulsus ( inp-), ūs, m. [impello], a pushing or striking against.
    I.
    Lit., an outward pressure or shock, an impulse (class.; most freq. in abl. sing.):

    impulsu scutorum,

    Cic. Caecin. 15, 43:

    orbium,

    id. Rep. 6, 18:

    quae (natura) a primo impulsu moveatur,

    id. ib. 6, 25 fin.:

    is ardor non alieno impulsu, sed sua sponte movetur,

    id. N. D. 2, 12, 32: ventus, qui inferiora repentinis impulsibus quatit, App. de Mundo, p. 62.—
    II.
    Trop., incitement, instigation, influence (class.):

    ubi duxere impulsu vostro, vostro impulsu easdem exigunt,

    Ter. Hec. 2, 1, 45; cf. ib. 4, 4, 65:

    ipsos non negare, ad haec bona Chrysogonum accessisse impulsu suo,

    Cic. Rosc. Am. 37, 107; id. Verr. 2, 2, 66, § 161:

    impulsu patrum,

    id. Rep. 2, 10:

    ne civitas eorum impulsu deficeret,

    Caes. B. G. 5, 25, 4:

    impulsu patrum,

    Cic. Rep. 6, 26:

    qui simili impulsu aliquid commiserint,

    id. Inv. 2, 5, 19:

    oratio pondere modo et impulsu proeliatur,

    Quint. 9, 1, 20:

    temeritatis subiti et vehementes impulsus,

    Val. Max. 9, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inpulsus

  • 95 insignio

    insignĭo, īvi or ĭi, ītum, 4 ( imperf. insignibat, Verg. A. 7, 790; Stat. Th. 7, 56), v. a. [insignis], to put a mark upon, to mark; to distinguish (mostly post-Aug.): pueri insigniti, marked with some bodily defect, Plaut. Fragm. ap. Fest. p. 375, 19 (id. Mil. 3, 1, 127 Weise):

    clipeum auro,

    Verg. A. 7, 790:

    mulli insigniuntur barba gemina inferiori labro,

    Plin. 9, 17, 30, § 64:

    oratorem fucatis et meretriciis vestibus,

    Tac. Or. 26: nec insigniri, nec misceri omnibus, to distinguish one ' s self, Sen. Ep. 18:

    cum omnis annus funeribus et cladibus insigniretur,

    was distinguished by, remarkable for, Tac. Agr. 41:

    aliquem,

    to make known, to name, Plin. Ep. 8, 22, 4.—Hence, insig-nītus, a, um, P. a.
    A.
    Marked, clear, plain:

    englyphus, id est bene insignitus,

    Ambros. in Psa. 118, Serm. 16, §

    42: utendum imaginibus agentibus, acribus, insignitis,

    Cic. de Or. 2, 87, 358:

    conformatio,

    id. Top. 5, 27:

    notae veritatis,

    id. Div. 1, 30, 64. —
    B.
    Distinguished, striking, remarkable, notable: injuriae, Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    ignominia (al. insignior),

    Liv. 7, 15, 10:

    lacus nomen ab hac recentiore insignitius fabula est,

    id. 7, 6, 6:

    flagitium,

    Tac. A. 4, 51:

    infamia,

    id. ib. 3, 70. —
    C.
    Arrayed with banners, with standards: insigneita fere tum milia militum octo duxit, Enn. ap. Prisc. 1, p. 556 P. (Ann. v. 336 Vahl.).—
    D.
    Subst.: insignīta, ōrum, n., bruises, black and blue marks, Plin. 27, 4, 5, § 18; 27, 12, 105, § 128.— Adv.: insignītē, remarkably, extraordinarily, notably:

    mihi insignite facta est magna injuria,

    Plaut. Cas. 5, 4, 31; id. Mil. 2, 6, 77:

    insignite improbus,

    Cic. Quint. 23, 73:

    laudare ac vituperari,

    id. de Or. 2, 85, 349.— Comp., Liv. 8, 13, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > insignio

  • 96 insignita

    insignĭo, īvi or ĭi, ītum, 4 ( imperf. insignibat, Verg. A. 7, 790; Stat. Th. 7, 56), v. a. [insignis], to put a mark upon, to mark; to distinguish (mostly post-Aug.): pueri insigniti, marked with some bodily defect, Plaut. Fragm. ap. Fest. p. 375, 19 (id. Mil. 3, 1, 127 Weise):

    clipeum auro,

    Verg. A. 7, 790:

    mulli insigniuntur barba gemina inferiori labro,

    Plin. 9, 17, 30, § 64:

    oratorem fucatis et meretriciis vestibus,

    Tac. Or. 26: nec insigniri, nec misceri omnibus, to distinguish one ' s self, Sen. Ep. 18:

    cum omnis annus funeribus et cladibus insigniretur,

    was distinguished by, remarkable for, Tac. Agr. 41:

    aliquem,

    to make known, to name, Plin. Ep. 8, 22, 4.—Hence, insig-nītus, a, um, P. a.
    A.
    Marked, clear, plain:

    englyphus, id est bene insignitus,

    Ambros. in Psa. 118, Serm. 16, §

    42: utendum imaginibus agentibus, acribus, insignitis,

    Cic. de Or. 2, 87, 358:

    conformatio,

    id. Top. 5, 27:

    notae veritatis,

    id. Div. 1, 30, 64. —
    B.
    Distinguished, striking, remarkable, notable: injuriae, Cato ap. Gell. 10, 3, 17:

    ignominia (al. insignior),

    Liv. 7, 15, 10:

    lacus nomen ab hac recentiore insignitius fabula est,

    id. 7, 6, 6:

    flagitium,

    Tac. A. 4, 51:

    infamia,

    id. ib. 3, 70. —
    C.
    Arrayed with banners, with standards: insigneita fere tum milia militum octo duxit, Enn. ap. Prisc. 1, p. 556 P. (Ann. v. 336 Vahl.).—
    D.
    Subst.: insignīta, ōrum, n., bruises, black and blue marks, Plin. 27, 4, 5, § 18; 27, 12, 105, § 128.— Adv.: insignītē, remarkably, extraordinarily, notably:

    mihi insignite facta est magna injuria,

    Plaut. Cas. 5, 4, 31; id. Mil. 2, 6, 77:

    insignite improbus,

    Cic. Quint. 23, 73:

    laudare ac vituperari,

    id. de Or. 2, 85, 349.— Comp., Liv. 8, 13, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > insignita

  • 97 intercussus

    intercussus, ūs, m. [inter-quatio], a striking between:

    luminis,

    a flashing between, Sen. Q. N. 3, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > intercussus

  • 98 interlino

    inter-lĭno, lēvi, lĭtum, 3, v. a., to smear between, smear, spread between, lay at intervals.
    I.
    Lit.:

    caementa luto,

    Liv. 21, 11, 8; cf.:

    murus bitumine interlitus,

    Curt. 5, 1, 9:

    caseum oleo,

    Plin. 28, 9, 34, § 132.—
    II.
    Transf., to falsify by striking out or erasing (syn. interpolo):

    testamentum,

    Cic. Clu. 44, 125:

    tabulae quae se corruptas atque interlitas esse clamant,

    id. Verr. 2, 2, 42, § 104:

    litterae lacrimis interlitae,

    blotted, Hier. Ep. 41 init.

    Lewis & Short latin dictionary > interlino

  • 99 laedo

    laedo, si, sum, 3, v. a. [perh. for lavido, root lu-; cf.: luo, solvo, and Germ. los-], to hurt by striking, wound, injure, damage (syn.: saucio, vulnero).
    I.
    Lit.:

    lora laedunt bracchia,

    Plaut. Truc. 4, 3, 9:

    lembus ille mihi laedit latus,

    id. Bacch. 2, 3, 47:

    tua laesuro subtrahe colla,

    Ov. R. Am. 90:

    frondes laedit hiems,

    id. F. 6, 150:

    teneros laedunt prima juga juvencos,

    id. H. 4, 21; cf.:

    thymum laeditur imbribus,

    Plin. 21, 10, 31, § 56:

    aliquem vulnere,

    Ov. M. 4, 601:

    quid me dente captas laedere?

    Phaedr. 4, 8, 6:

    ferro retunso Semina,

    Verg. G. 2, 301:

    salsā laedit rubigine ferrum,

    id. ib. 2, 220: servum aliqua parte corporis, Gai Inst. 3, 219.— Poet.:

    collum,

    i. e. to hang one's self, Hor. C. 3, 27, 60:

    laesus nube dies,

    i. e. darkened, Luc. 5, 456.—
    II.
    Trop., to trouble, annoy, vex, injure, offend, afflict, grieve, hurt:

    dicto, facto,

    Plaut. Capt. 2, 2, 53:

    injuste neminem laesit,

    Cic. Mur. 40, 87:

    non minus nos stultitia illius sublevat, quam laedit improbitas,

    id. Caecin. 9, 23:

    aliquem perjurio suo,

    to attack, id. ib. 10, 28:

    Pisonem,

    to rail at, id. de Or. 2, 70, 285:

    nulli os,

    to offend no one to his face, Ter. Ad. 5, 4, 10:

    tua me infortunia laedunt,

    Hor. A. P. 103:

    tristi laedere versu scurram,

    id. S. 2, 1, 21: te a me ludibrio laesum iri, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 5, 1, 1:

    quae laedunt oculum, demere,

    Hor. Ep. 1, 2, 38; 1, 17, 8.— Absol.:

    quia laesit prior,

    Ter. Eun. prol. 6:

    nec laedere nec violari,

    Lucr. 5, 1020.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of pledged faith, one's word, agreement, etc., to break, violate, betray:

    fidem,

    Cic. Rosc. Am. 38, 111; Caes. B. C. 2, 44:

    cur tibi junior laesa praeniteat fide,

    Hor. C. 1, 33, 4:

    laesi testatur foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    laesae vulnera pacis,

    Petr. 119.—
    2.
    Of reputation, to harm, injure:

    famam alicujus gravi opprobrio,

    Suet. Caes. 49.—
    3.
    Freq. of an offended divinity:

    quo numine laeso,

    Verg. A. 1, 8; 2, 183:

    tu magnorum numen laesura deorum,

    Hor. Epod. 15, 3:

    ego laedor,

    Ov. M. 1, 608:

    Veneris numina,

    Tib. 1, 3, 79; 3, 6, 26:

    superos,

    Luc. 7, 848.—
    4.
    Of circumstances:

    res laesae,

    disaster, misfortune, Sil. 11, 6, 5.—Esp., in the phrase laedere majestatem, to commit treason (late Lat., v. also majestas):

    laesae majestatis arcessere maritum,

    Amm. 16, 8, 4:

    laesae crimina majestatis,

    id. 19, 12, 1; 21, 12, 19; so,

    laedere majestatem populi Romani,

    Sen. Contr. 4, 25, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > laedo

  • 100 Lupercal

    Lŭpercal, ālis, n. [Lupercalis], a grotto on the Palatine Hill, sacred to the Lycean Pan (Lupercus):

    gelidā monstrat sub rupe Lupercal,

    Verg. A. 8, 342;

    v. Serv. ad loc.: quamquam Velia non est vilior quam Lupercal,

    Cic. Fam. 7, 20, 1:

    forsitan et quaeras cur sit locus ille Lupercal,

    Ov. F. 2, 381.—Hence,
    A.
    Lŭpercālis, e, adj., of or belonging to the Lupercalia, Lupercal:

    sacrum,

    Suet. Aug. 31.—
    B.
    Hence, plur. as subst.: Lŭpercālĭa, ĭum and ōrum, n., the festival of the Lycean Pan (Lupercus), celebrated in February, in which the priests (Luperci), with their faces painted and only a girdle about their loins (cinctuti, Ov. F. 5, 101), ran about the city striking the women whom they met, a ceremony supposed to make them fruitful:

    ad Lupercalia,

    Cic. Phil. 2, 34, 87; 2, 33, 84:

    hodierni diei res gestas Lupercalibus habebis,

    id. Q. Fr. 2, 13, 4; cf. Ov. F. 2, 267 sqq.; Serv. ad Verg. A. 8, 343.

    Lewis & Short latin dictionary > Lupercal

См. также в других словарях:

  • Striking — Strik ing, a. & n. from {Strike}, v. [1913 Webster] {Striking distance}, the distance through which an object can be reached by striking; the distance at which a force is effective when directed to a particular object. {Striking plate}. (a) The… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Striking — Strik ing, a. Affecting with strong emotions; surprising; forcible; impressive; very noticeable; as, a striking representation or image; a striking resemblance. A striking fact. De Quincey. {Strik ing*ly}, adv. {Strik ing*ness}, n. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Striking — Striking. См. Наслаивание. (Источник: «Металлы и сплавы. Справочник.» Под редакцией Ю.П. Солнцева; НПО Профессионал , НПО Мир и семья ; Санкт Петербург, 2003 г.) …   Словарь металлургических терминов

  • striking — index arrant (definite), clear (apparent), conspicuous, distinct (clear), eloquent, flagrant …   Law dictionary

  • striking — (adj.) producing a vivid impression, 1752, from STRIKE (Cf. strike) (v.) in the sense of to catch the fancy of (1590s) …   Etymology dictionary

  • striking — *arresting, signal, salient, conspicuous, outstanding, *noticeable, remarkable, prominent Analogous words: *effective, effectual, efficacious: telling, convincing, compelling, cogent (see VALID): forcible, forceful, *powerful: impressive, * …   New Dictionary of Synonyms

  • striking — [adj] extraordinary; beautiful arresting, arrestive, astonishing, attractive, bizarre, charming, cogent, commanding, compelling, confounding, conspicuous, dazzling, distinguished, dynamite, electrifying, eye catching, fascinating, forceful,… …   New thesaurus

  • striking — ► ADJECTIVE 1) noticeable. 2) dramatically good looking or beautiful. DERIVATIVES strikingly adverb …   English terms dictionary

  • striking — [strī′kiŋ] adj. 1. that strikes or is on strike 2. very noticeable or impressive; unusual, outstanding, remarkable, etc. SYN. NOTICEABLE strikingly adv …   English World dictionary

  • striking — [[t]stra͟ɪkɪŋ[/t]] ♦♦♦ 1) ADJ GRADED Something that is striking is very noticeable or unusual. The most striking feature of those statistics is the high proportion of suicides... He bears a striking resemblance to Lenin. ...her striking good… …   English dictionary

  • striking — adj. VERBS ▪ be, look ▪ That hat looks very striking. ADVERB ▪ extremely, fairly, very, etc …   Collocations dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»