Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

stomachi+ca

  • 1 stomachus

    stŏmăchus, i, m., = stomachos.
    I.
    The gullet, the alimentary canal, œsophagus:

    linguam ad radices ejus (oris) haerens excipit stomachus,

    Cic. N. D. 2, 54, 135; Cels. 4, 1, § 6; 5, 26, n. 2, § 15.—
    II.
    Transf., the stomach (freq. and class.):

    eas cum stomachi calore concoxerit,

    Cic. N. D. 2, 49; Cels. 4, 5; Plin. 23, 1, 26, § 53:

    summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus,

    id. 11, 37, 68, § 179:

    tendit (gula) ad stomachum,

    id. 11, 37, 66, § 176; Lucr. 4, 632; Hor. S. 2, 2, 18:

    stomachum fovere,

    Cels. 4, 5:

    movere,

    Plin. 13, 23, 44, § 127:

    comprimere,

    Cels. 4, 5 fin.:

    stomacho laborare,

    id. 1, 8:

    aestuans,

    id. 1, 3:

    aeger,

    Hor. S. 2, 2, 43:

    dissolutus,

    Plin. 23, 1, 26, § 53:

    fortiores stomachi,

    id. 32, 7, 26, § 80:

    marcens,

    Suet. Calig. 58:

    corpora, quae stomacho praebent incendia nostro,

    Lucr. 4, 872:

    qualia lassum Pervellunt stomachum,

    Hor. S. 2, 8, 9; Juv. 6, 100.—
    III.
    Trop.
    1.
    Taste, liking (class.):

    ludi non tui stomachi,

    Cic. Fam. 7, 1, 2:

    nosti stomachi mei fastidium,

    id. ib. 2, 16, 2: stomacho esse languenti, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13, 2:

    in hoc agello stomachum multa sollicitant, vicinitas urbis, opportunitas viae, modus ruris,

    Plin. Ep. 1, 24, 3.—
    2.
    Bonus stomachus, good digestion; hence, peace, rest, quiet, good-humor:

    bono sane stomacho contenti,

    Quint. 2, 3, 3; cf. id. 6, 3, 93:

    adversus quos difficile cottidie habere bonum stomachum,

    Mart. 12, praef.—
    3.
    Distaste, dislike to any thing; hence, displeasure, irritation, vexation, chagrin concerning any thing (freq., esp. in Cic.):

    locus ille animi nostri, stomachus ubi habitat,

    Cic. Att. 4, 16, 10; cf. id. ib. 15, 15, 2: [p. 1764] consuetudo diurna callum jam obduxit stomacho meo, id. Fam. 9, 2, 3:

    bile et stomacho aliquid fingere,

    Suet. Tib. 59 fin.:

    clamore ac stomacho non queo labori suppeditare,

    Plaut. As. 2, 4, 17:

    homo exarsit iracundiā ac stomacho,

    Cic. Verr. 2, 2, 20, § 48:

    epistula plena stomachi et querelarum,

    id. Q. Fr. 3, 8, 1:

    ne in me stomachum erumpant, cum sint tibi irati,

    id. Att. 16, 3, 1:

    in stomacho ridere,

    id. Fam. 2, 16, 7:

    risum magis quam stomachum movere,

    id. Att. 6, 3, 7:

    stomachum movere alicui,

    id. Mur. 13, 28;

    for which: stomachum facere alicui,

    id. Att. 5, 11, 2; id. Fam. 1, 9, 10:

    quae tum mihi majori stomacho, quam ipsi Quinto, fuerunt,

    id. Att. 5, 1, 4; id. Q. Fr. 3, 5, 2:

    intelleges eam (fortitudinem) stomacho non egere,

    id. Tusc. 4, 24, 53:

    summo cum labore, stomacho miseriāque erudiit,

    id. Rosc. Com. 11, 31:

    nec gravem Pelidae stomachum cedere nescii Conamur (scribere),

    Hor. C. 1, 6, 6.—In jest, for the contrary affection: Cicero reddens rationem, cur illa C. Caesaris tempora tam patienter toleraret, Haec aut animo Catonis ferenda sunt, aut Ciceronis stomacho, i. e. with his patience, endurance, Cic. Fragm. ap. Quint. 6, 3, 102.

    Lewis & Short latin dictionary > stomachus

  • 2 stomachus

        stomachus ī, m, στόμαχοσ, the gullet, alimentary canal, oesophagus: linguam excipit stomachus.— The stomach: stomachi calor: latrans, H.—Fig., taste, liking: ludi non tui stomachi: stomachi mei fastidium.—Temper, bile, displeasure, irritation, vexation, chagrin, anger: stomachum suum damno Tulli explere: consuetudo callum iam obduxit stomacho meo: homo exarsit stomacho: ne in me stomachum erumpant, cum sint tibi irati: mihi stomachum movere: intelleges eam (fortitudinem) stomacho non egere.
    * * *
    gullet; stomach; annoyance; ill-temper

    Latin-English dictionary > stomachus

  • 3 malacia

    mălăcĭa, ae, f., = malakia, a calm at sea, dead calm.
    I.
    Lit.:

    tanta subito malacia ac tranquillitas exstitit, ut se loco movere non possent,

    Caes. B. G. 3, 15, 3.—
    B.
    Trop.:

    in otio inconcusso jacere non est tranquillitas, malacia est,

    Sen. Ep. 67, 14.—
    II.
    Transf., a total want of appetite, nausea (post-Aug.):

    semen citreorum edendum praecipiunt in malacia praegnantibus,

    Plin. 23, 6, 56, § 105; so id. 23, 6, 57, § 107.— With stomachi:

    absinthium pellit malaciam stomachi,

    Plin. 27, 7, 28, § 48.

    Lewis & Short latin dictionary > malacia

  • 4 solutio

    sŏlūtĭo, ōnis, f. [id.], a loosing, unloosing, dissolution (rare but class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    linguae,

    Cic. de Or. 1, 25, 114:

    totius hominis,

    id. Tusc. 3, 25, 61.— Plur.:

    ventris et stomachi solutiones,

    looseness, weakness, Plin. 23, 6, 60, § 112; cf.:

    stomachi solutio,

    Cels. 4, 5.—
    B.
    In partic., payment:

    solutio rerum creditarum,

    Cic. Off. 2, 24, 84:

    legatorum,

    id. Clu. 12, 34:

    justi crediti,

    Liv. 42, 5:

    nummorum,

    Dig. 46, 3, 54:

    Romae solutione impeditā fides concidit,

    Cic. Imp. Pomp. 7, 19:

    solutionem in procuratorem factam,

    Dig. 46, 8, 12:

    nominis Caerelliani,

    Cic. Att. 12, 51, 3:

    explicatā solutione,

    id. ib. 15, 20, 4.— Plur., Caes. B. C. 3, 20; cf. Dig. 46, tit. 3: De solutionibus et liberationibus.—
    II.
    Trop., a solution, explanation:

    non est quod expectes, ut solutionem tibi ostendam,

    Sen. Ben. 2, 34, 1:

    argumentorum,

    id. ib. 2, 34, 1:

    somnii,

    Vulg. Dan. 4, 3; Sen. Ben. 5, 12, 2:

    captionis sophisticae,

    Gell. 18, 2, 6 (for which:

    sophismatis resolutio,

    id. 18, 2, 6, § 10).

    Lewis & Short latin dictionary > solutio

  • 5 aciditas

    ăcĭdĭtas, ātis, f. [acidus], sourness, acidity: stomachi, Marcell. Emp. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > aciditas

  • 6 cereo

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > cereo

  • 7 compitum

    compĭtum ( compĕtum, Varr. L. L. 6, § 25 Müll.), i, n. (mostly in plur.; in sing., Cato, R. R. 5, 4; Varr. L. L. 6, § 43 Müll., and in Non. p. 94, 27; Liv. 27, 4, 12; Fest. p. 174, 7 Müll.; Dig. 8, 10, 12, § 3; Tert. Test. Anim. 1 fin. —Access. form compĭtus, i, m., Varr. and Caecil. ap. Non. p. 196, 9 sq.) [competo], a place where several ways meet, a cross - way, cross - road, Cic. Agr. 1, 3, 7; Liv. 34, 2, 12; Verg. G. 2, 382; Prop. 4 (5), 1, 23; 4 (5), 3, 57; Ov. F. 1, 142; 2, 615; 5, 140; Hor. S. 2, 3, 26; 2, 6, 50; id. Ep. 1, 1, 49:

    compita Larum (Romae) CCLXV.,

    Plin. 3, 5, 9, § 66.—
    B.
    Trop. (with allusion to the fable of the Choice of Hercules), Pers. 5, 35. —
    II.
    Meton.:

    stomachi,

    Tert. Res Carn. 60.—Of an altar raised at cross-roads, Grat. Cyn. 483; Inscr. Grut. 107, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > compitum

  • 8 compitus

    compĭtum ( compĕtum, Varr. L. L. 6, § 25 Müll.), i, n. (mostly in plur.; in sing., Cato, R. R. 5, 4; Varr. L. L. 6, § 43 Müll., and in Non. p. 94, 27; Liv. 27, 4, 12; Fest. p. 174, 7 Müll.; Dig. 8, 10, 12, § 3; Tert. Test. Anim. 1 fin. —Access. form compĭtus, i, m., Varr. and Caecil. ap. Non. p. 196, 9 sq.) [competo], a place where several ways meet, a cross - way, cross - road, Cic. Agr. 1, 3, 7; Liv. 34, 2, 12; Verg. G. 2, 382; Prop. 4 (5), 1, 23; 4 (5), 3, 57; Ov. F. 1, 142; 2, 615; 5, 140; Hor. S. 2, 3, 26; 2, 6, 50; id. Ep. 1, 1, 49:

    compita Larum (Romae) CCLXV.,

    Plin. 3, 5, 9, § 66.—
    B.
    Trop. (with allusion to the fable of the Choice of Hercules), Pers. 5, 35. —
    II.
    Meton.:

    stomachi,

    Tert. Res Carn. 60.—Of an altar raised at cross-roads, Grat. Cyn. 483; Inscr. Grut. 107, 1 al.

    Lewis & Short latin dictionary > compitus

  • 9 concoquo

    con-cŏquo, coxi, coctum, 3, v. a.
    I.
    To boil or seethe together (very rare):

    sal et nitrum sulphuri concoctum in lapidem vertitur,

    Plin. 31, 10, 46, § 122:

    odores,

    Lucr. 2, 853:

    (spondyli) perturbati concoctique,

    Sen. Ep. 95, 28:

    remedia,

    Macr. S. 7, 16, 23. —
    II.
    To digest (class., esp. in prose).
    A.
    Prop.:

    cum stomachi calore concoxerit conchas,

    Cic. N. D. 2, 49, 124; so Lucr. 4, 631; Cic. N. D. 2, 54, 136; 2, 54, 55; id. Fin. 2, 20, 64; Cels. 3, 22; Sen. Ben. 4, 39, 3; Plin. 11, 53, 118, § 283; Quint. 8, 4, 16; Cat. 23, 8 al.:

    mirifice concoquit brassica,

    promotes digestion, Cato, R. R. 156, 1.—
    2.
    Transf. to other objects, to prepare, ripen, mature (freq. in Plin., esp. of the bringing to maturity of a tumor, and the like):

    terra acceptum umorem concoquens,

    Plin. 18, 11, 29, § 110 (coquens, Sillig):

    omnem sucum in venenum,

    id. 22, 22, 46, § 94:

    tumida,

    Cato, R. R. 157, 3:

    dura,

    Plin. 22, 24, 50, § 107:

    tussis et duritias,

    id. 24, 8, 36, § 54:

    suppurationes,

    id. 21, 19, 74, § 127 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    Like Engl. digest, = to endure, suffer, put up with, brook, tolerate (rare, but in good prose):

    ut ejus ista odia non sorbeam solum, sed etiam concoquam,

    Cic. Q. Fr. 3, 9, 5:

    ut quem senatorem concoquere civitas vix posset, regem ferret,

    Liv. 4, 15, 7:

    tres plagas,

    Petr. 105, 5:

    sicco famem ore,

    id. 82, 5: krisin (i. e. probare), Cic. Fam. 9, 4 med.
    2.
    To revolve in mind, think upon, weigh, to reflect maturely upon, to consider well:

    tibi diu deliberandum et concoquendum est, utrum, etc.,

    Cic. Rosc. Com. 15, 45 Orell. N. cr.:

    clandestina consilia,

    to concoct, devise, Liv. 40, 11, 2:

    concoquamus illa: alioquin in memoriam ibunt, non in ingenium,

    Sen. Ep. 84, 7:

    cum multa percurreris, unum excerpe, quod illo die concoquas,

    id. ib. 2, 4:

    sive concoquitur seu maturatur recordatio,

    Quint. 11, 2, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > concoquo

  • 10 coniveo

    cō-nīvĕo (less correctly con-nī-vĕo; cf. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.), nīvi (Cassius ap. Prisc. p. 866 P.; cf. Prob. II. p. 1482 ib.) or nixi (Turp. ap. Prisc. p. 866 P.;

    perh. also connipsi, connipseram,

    App. M. 11, p. 146 Hildebr. Min.), 2 (access. form of inf. conivĕre, Calvus ap. Prisc. l. l.), v. n. [niveo, kindr. with nico and nicto], to close or shut. *
    I.
    In gen.:

    cava ventris ac stomachi inanitate diutinā contrahuntur et conivent,

    Gell. 16, 3, 3.—More freq.,
    II.
    Esp., to close or shut the eyes (in sleep, from the light, from fear, etc.), to blink; or of the eyes, to close, shut, to half close when heavy with sleep (class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.: dum ego conixi somno, hic sibi prospexit vigilans virginem, Turp. l. l.; so Cic. Tusc. 1, 49, 117; Tac. A. 16, 5:

    coniventes illi oculi abavi tui,

    Cic. Har. Resp. 18, 38:

    conivent solemque pavent agnoscere visu,

    Sil. 7, 729; cf. Plin. 10, 3, 3, § 10:

    ad tonitrua et fulgura,

    Suet. Calig. 51:

    contra conminationem aliquam (gladiatores),

    Plin. 11, 37, 54, § 144.—With acc. Gr.:

    nam non conivi oculos ego deinde sopore, Cassius, l. l.: (oculis) somno coniventibus,

    Cic. N. D. 2, 57, 143; Col. 10, 259.—
    * 2.
    Poet., transf., of the sun and moon, to be darkened, obscured, eclipsed, Lucr. 5, 776.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to be dull, drowsy, or languid:

    certa sunt enim pleraque et nisi coniveamus, in oculos incurrunt,

    Quint. 10, 3, 16:

    multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, quibus sopita virtus coniveret,

    Cic. Cael. 17, 41:

    animus atque mens viri prudentis in sollicitis numquam conivens, nusquam aciem suam flectens, etc.,

    Gell. 13, 27, 4; cf. id. 2, 2, 9.—
    2.
    (Like our phrase to wink at.) To leave an error or crime unnoticed or uncensured, to overlook, connive at, wink at, etc.:

    haec ipsa concedo: quibusdam etiam in rebus coniveo,

    Cic. Phil. 1, 7, 18:

    pro di immortales! cur interdum in hominum sceleribus maxumis aut conivetis aut... poenas in diem reservetis?

    id. Cael. 24, 59:

    qui ob eam causam in tot tantisque sceleribus conivebant,

    id. Har. Resp. 24, 52; id. Agr. 2, 28, 77;

    Fragm. ap. Prob. II. p. 1482 P.: seditiosorum punitor acerrimus, conivebat in ceteris,

    Suet. Caes. 67; Pers. 6, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > coniveo

  • 11 conniveo

    cō-nīvĕo (less correctly con-nī-vĕo; cf. Ritschl, Opusc. II. 448 sq.), nīvi (Cassius ap. Prisc. p. 866 P.; cf. Prob. II. p. 1482 ib.) or nixi (Turp. ap. Prisc. p. 866 P.;

    perh. also connipsi, connipseram,

    App. M. 11, p. 146 Hildebr. Min.), 2 (access. form of inf. conivĕre, Calvus ap. Prisc. l. l.), v. n. [niveo, kindr. with nico and nicto], to close or shut. *
    I.
    In gen.:

    cava ventris ac stomachi inanitate diutinā contrahuntur et conivent,

    Gell. 16, 3, 3.—More freq.,
    II.
    Esp., to close or shut the eyes (in sleep, from the light, from fear, etc.), to blink; or of the eyes, to close, shut, to half close when heavy with sleep (class. in prose and poetry).
    A.
    Lit.: dum ego conixi somno, hic sibi prospexit vigilans virginem, Turp. l. l.; so Cic. Tusc. 1, 49, 117; Tac. A. 16, 5:

    coniventes illi oculi abavi tui,

    Cic. Har. Resp. 18, 38:

    conivent solemque pavent agnoscere visu,

    Sil. 7, 729; cf. Plin. 10, 3, 3, § 10:

    ad tonitrua et fulgura,

    Suet. Calig. 51:

    contra conminationem aliquam (gladiatores),

    Plin. 11, 37, 54, § 144.—With acc. Gr.:

    nam non conivi oculos ego deinde sopore, Cassius, l. l.: (oculis) somno coniventibus,

    Cic. N. D. 2, 57, 143; Col. 10, 259.—
    * 2.
    Poet., transf., of the sun and moon, to be darkened, obscured, eclipsed, Lucr. 5, 776.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to be dull, drowsy, or languid:

    certa sunt enim pleraque et nisi coniveamus, in oculos incurrunt,

    Quint. 10, 3, 16:

    multa nobis blandimenta natura ipsa genuit, quibus sopita virtus coniveret,

    Cic. Cael. 17, 41:

    animus atque mens viri prudentis in sollicitis numquam conivens, nusquam aciem suam flectens, etc.,

    Gell. 13, 27, 4; cf. id. 2, 2, 9.—
    2.
    (Like our phrase to wink at.) To leave an error or crime unnoticed or uncensured, to overlook, connive at, wink at, etc.:

    haec ipsa concedo: quibusdam etiam in rebus coniveo,

    Cic. Phil. 1, 7, 18:

    pro di immortales! cur interdum in hominum sceleribus maxumis aut conivetis aut... poenas in diem reservetis?

    id. Cael. 24, 59:

    qui ob eam causam in tot tantisque sceleribus conivebant,

    id. Har. Resp. 24, 52; id. Agr. 2, 28, 77;

    Fragm. ap. Prob. II. p. 1482 P.: seditiosorum punitor acerrimus, conivebat in ceteris,

    Suet. Caes. 67; Pers. 6, 50.

    Lewis & Short latin dictionary > conniveo

  • 12 creata

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > creata

  • 13 creatus

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > creatus

  • 14 Creo

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > Creo

  • 15 creo

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > creo

  • 16 Creon

    1.
    crĕo (old form cerĕo, in Varr. L. L. 6, § 81 Müll.), āvi, ātum, 1, v. a. [kindred with Sanscr. kar, kri, to make], to bring forth, produce, make, create, beget (very freq. in every period and species of composition).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    rerum primordia pandam, Unde omnes natura creet res auctet alatque,

    Lucr. 1, 51:

    animalia,

    id. 2, 1152:

    genus humanum,

    id. 5, 820:

    mortalia saecla,

    id. 5, 789:

    fruges,

    id. 2, 170:

    ignem,

    id. 1, 799; cf.:

    ignes e lignis,

    id. 1, 910 et saep.:

    (Silvius) Aenean Silvium creat,

    Liv. 1, 3, 7; cf.:

    fortes creantur fortibus et bonis,

    Hor. C. 4, 4, 29.—Also of woman:

    pueris beata creandis Uxor,

    Hor. Ep. 1, 2, 44; Pall. Febr. 26, 2.—Hence, in poets freq. in part. perf.: crĕātus, a, with abl. ( masc. or fem.), sprung from, begotten by, born of; or subst., an offspring, a child, Ov. M. 5, 145; 11, 295; 11, 303 al.— Subst.: crĕāta, ōrum, n., things made:

    servare,

    Lucr. 2, 572.—
    B.
    In partic., publicist. t. t. (cf. facio), to make or create for any jurisdiction or office, i. e. to choose, elect (freq.):

    qui comitiatu creare consules rite possint,

    Cic. Leg. 3, 3, 9; so,

    consules,

    Caes. B. C. 3, 1; Liv. 4, 7, 2; 4, 7, 7; 4, 7, 10:

    duo ex unā familiā magistratus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    Patres,

    Liv. 1, 8, 7:

    dictatorem,

    id. 2, 18 (five times):

    magistrum equitum,

    id. 2, 18, 5; 4, 57, 6:

    interregem,

    id. 4, 7, 7; 5, 31, 8:

    tribunum,

    id. 2, 33, 3:

    tribuniciam potestatem,

    id. 5, 2, 8:

    censores,

    Suet. Aug. 37:

    Imperatorem (with eligere),

    id. Vesp. 6:

    ducem gerendo bello,

    Liv. 1, 23, 8. curatorem reipublicae, Dig. 50, 8, 3.—
    2.
    Of the officer who appoints or superintends an election:

    quos (consules) cum Ti. Gracchus consul iterum crearet,

    Cic. N. D. 2, 4, 10.—
    3.
    In eccl. Lat. of the exercise of divine power in creation, to create, call into being, endow with existence, etc.:

    caelum et terram,

    Vulg. Gen. 1, 1:

    hominem,

    id. ib. 5, 1:

    omnia,

    id. Eph. 3, 9.—
    b.
    Meton.:

    cor mundum in me,

    Vulg. Psa. 50, 11 al. —
    II.
    Trop., to produce, prepare, cause, occasion:

    voluptatem meis inimicis,

    Plaut. Cas. 2, 7, 3:

    commoditatem mihi,

    id. Poen. 4, 2, 94:

    lites,

    id. ib. 3, 2, 9:

    omnis has aerumnas,

    id. Mil. 1, 1, 33:

    capitalem fraudem tuis cruribus capitique,

    id. ib. 2, 3, 23:

    moram dictis,

    id. Ps. 1, 3, 174:

    errorem (similitudo),

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    luxuriam,

    id. Rosc. Am. 27, 75:

    seditionem,

    Vell. 2, 20:

    taedium ac satietatem ex similitudine,

    Quint. 9, 4, 143:

    vomitum dissolutionemque stomachi,

    Plin. 9, 48, 72, § 155 et saep.
    2.
    Crĕo, or, anal. to the Gr., Crĕon, ontis, m., = Kreôn.
    I.
    A king of Corinth, who betrothed his daughter Creusa to Jason, Hyg. Fab. 25; Sen. Med. 526; Hor. Epod. 5, 64.—
    II.
    A brother of Jocaste, at Thebes, Hyg. Fab. 72; Stat. Th. 12, 477; 12, 678.

    Lewis & Short latin dictionary > Creon

  • 17 defectus

    1.
    dēfectus, a, um, Part. and P. a., from deficio.
    2.
    dēfectus, ūs, m. [deficio].
    I.
    (For defectio, no. I.) Defection, revolt:

    magno animo defectum eorum tulit,

    Curt. 7, 19, 39 Mützell.:

    legionum,

    Capitol. Macr. 8.—
    II.
    ( = defectio, no. III.) A failing, failure, lack, disappearance (freq. in the elder Pliny;

    elsewhere rare): lactis (mammae),

    Plin. 20, 23, 96, § 256:

    stomachi,

    weakness, id. 19, 5, 29, § 92:

    animi,

    a swoon, id. 20, 2, 6, § 12:

    albicante purpurae defectu,

    fading away into white, id. 37, 9, 40, § 123:

    in tanto defectu rerum,

    freedom from occupation, Amm. 16, 5, 5. Of the eclipsing of the heavenly bodies:

    solis,

    Lucr. 5, 751; imitated by Verg. G. 2, 478:

    ejus (sc. lunae) species ac forma mutatur tum crescendo, tum defectibus in initia recurrendo,

    Cic. N. D. 2, 19 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > defectus

  • 18 dilato

    dīlāto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [differo].
    I.
    Act., to spread out, dilate; to enlarge, amplify, extend (class.; esp. freq. in Cic.).
    A.
    Lit.:

    (stomachi) partes eae, quae sunt infra, dilatantur, quae autem supra, contrahuntur,

    Cic. N. D. 2, 54, 135:

    manum (opp. comprimere digitos),

    id. Or. 32, 113:

    globum farinae,

    Varr. L. L. 5, § 107 Müll.:

    fundum,

    Cic. Fin. 3, 15, 48:

    castra,

    Liv. 27, 46 (opp. coartatio plurium):

    aciem,

    id. 31, 21:

    cicatricem,

    Plin. 17, 27, 42, § 251:

    patulos rictus,

    Ov. M. 6, 378:

    se mare,

    Plin. 5, 32, 40, § 141 et saep.—
    B.
    Trop.:

    ut aut ex verbis dilatetur, aut in verbum contrahatur oratio,

    Cic. Part. 7, 23; so,

    orationem,

    id. Fl. 5, 12; cf.

    argumentum, id. Parad. prooem. § 2: haec, quae dilatantur a nobis, Zeno sic premebat,

    id. N. D. 2, 7 fin.; cf. id. ib. 3, 9, 22; Quint. 8, 4, 14:

    eloquentia dilatata (opp. contracta et astricta),

    Cic. Brut. 90, 309:

    litteras,

    to pronounce broadly, id. ib. 74, 259: nomen in continentibus terris, id. Fragm. ap. Non. 274, 7:

    quantis in angustiis vestra se gloria dilatari velit,

    Cic. Rep. 6, 20; cf.

    se (c. c. attollere),

    Quint. 2, 3, 8:

    haec lex, dilatata in ordinem cunctum, coangustari etiam potest,

    Cic. Leg. 3, 14 fin.
    II.
    Neutr., to extend one's self ( = expandor):

    spatia montis in cubiculo dilatantia,

    Plin. 35, 1, 1, § 3 Sill. N. cr.

    Lewis & Short latin dictionary > dilato

  • 19 dissolutio

    dissŏlūtĭo, ōnis, f. [dissolvo], a dissolving, destroying, breaking up, dissolution (good prose).
    I.
    Lit.:

    navigii,

    Tac. A. 14, 5:

    naturae (mors),

    Cic. Leg. 1, 11; id. Fin. 5, 11, 31; cf. id. ib. 2, 31:

    stomachi,

    i. e. looseness, Plin. 20, 22, 91, § 248.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., an abolishing, a destruction:

    legum omnium,

    Cic. Phil. 1, 9:

    imperii,

    Tac. A. 13, 50.— Absol., ruin, Vulg. Isa. 8, 22.
    B.
    In partic.
    1.
    A reply, refutation:

    criminum,

    Cic. Clu. 1, 3; cf. Auct. Her. 1, 3, 4.—
    2.
    (Acc. to dissolutus, A.) As rhet. t. t., want of connection, interruption:

    constructio verborum tum conjunctionibus copuletur, tum dissolutionibus relaxetur,

    Cic. Part. 6, 21; cf. Quint. 9, 3, 50; Auct. Her. 4, 30.—
    3.
    (Acc. to dissolutus, B.) Of character, looseness, i. e. weakness, effeminacy, frivolity; dissoluteness:

    si humanitas appellanda est in acerbissima injuria (sc. vindicanda) remissio animi ac dissolutio,

    Cic. Fam. 5, 2, 9; so,

    judiciorum,

    id. Verr. 2, 4, 59 fin.; Treb. Pol. XXX. Tyr. 23:

    dissolutio et languor,

    Sen. Ep. 3 fin.; cf.

    animorum,

    id. Cons. Sap. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dissolutio

  • 20 efficax

    effĭcax, ācis, adj. [efficio], efficacious, effectual, powerful, efficient (mostly postAug.; not in Cic. and Caes; but cf. efficacitas): nosti Marcellum, quam tardus et parum efficax sit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 3; cf.:

    ultor contemptae religionis,

    Val. Max. 1, 1, 19:

    Hercules,

    Hor. Epod. 3, 17:

    scientia (magica),

    id. ib. 17, 1:

    preces,

    Liv. 9, 20:

    studium promerendi amoris,

    Suet. Calig. 3 init.:

    breve et efficax iter est per exempla,

    Sen. Ep. 6, 5:

    admonitiones,

    id. ib. 8, 2 al.:

    herba in dolore stomachi,

    Plin. 27, 13, 109, § 136:

    preces ad muliebre ingenium,

    Liv. 1, 9 fin.; so with ad, Sen. Ben. 2, 7 fin.; cf. in the comp., Quint. 6, 1, 41; Plin. Pan. 84:

    elatine oculorum fluxionibus efficax,

    Plin. 27, 9, 50, § 74; so with dat., id. 28, 14, 58, § 204; in the sup.:

    continuatio in peragendis rebus,

    Liv. 41, 15:

    frutex efficacissimus contra sagittarum ictus,

    Plin. 13, 21, 36, § 115; cf.: herba adversus serpentium venena, id. 24, 15, 80, § 130:

    ad excitandam virtutem, etc.,

    Vell. 1, 8, 1. — Poet., with inf.:

    (cadus) amara Curarum eluere efficax,

    Hor. C. 4, 12, 20; Val. Max. 2, 7, 10:

    cum sit efficacissimum de integro locum exarare,

    Col. 2, 17, 3:

    efficacissimum est hic quoque salem superponere,

    Cels. 4, 4, 16; 4, 22, 11.—Hence, adv.: effĭcācĭter, effectually, powerfully, Quint. 5, 13, 25; Sen. Brev. Vit. 6 et saep.— Comp., Quint. 8, 4, 8; Tac. G. 8; Plin. Ep. 6, 6, 8; Plin. 24, 6, 14, § 23.— Sup., Plin. 26, 12, 79, § 128; 24, 6, 14, § 23; id. Ep. 2, 13 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > efficax

См. также в других словарях:

  • Rosĭo stomăchi — (lat.), der Magenkrampf …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Fastidientis est stomachi multa degustare. — См. Не многое, но много …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Mönch — 1. Alte Mönch und Nonnen soll man nicht zusammen lassen, denn wenn man zween kalte Stein wider einander reibet, so geben sie auch Feuer. – Klosterspiegel, 3, 14. 2. Auf München, wenn sie wollen wandern, regnet es lieber als auf andern. Lat.:… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • Persius — Persius, in full Aulus Persius Flaccus (Volterra, 34 62), was a Roman poet and satirist of Etruscan origin. In his works, poems and satires, he shows a stoic wisdom and a strong criticism for the abuses of his contemporaries. His works, which… …   Wikipedia

  • не многое, но много — (немножко по количеству, но содержательно) Ср. Lasst das buntschäckige Lesen. Aeolus liess nur den einzigen Wind wehen, der Odysseus an s Ziel führen sollte, die übrigen band er. Niebuhr. (О чтении с разбором.) Ср. Dominedio ci salvi da i libri… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона

  • Не многое, но много — (немножко по количеству, но содержательно). Ср. Lasst das buntschäckige Lesen. Aeolus liess nur den einzigen Wind wehen, der Odysseus an’s Ziel führen sollte, die übrigen band er. Niebuhr. (О чтеніи съ разборомъ.) Ср. Dominedio ci salvi da i… …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Ardor — (lat.), 1) Wärme, Hitze; 2) Eifer. A. stomăchi (A. ventricŭli), Magenhitze, sonst für Sodbrennen, Magenkrampf, Magengeschwür u. Magenkatarrh. A. urīnae, so v.w. Harnstrenge …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Magenbrennen, das — Das Magenbrênnen, des s, plur. inus. die Empfindung einer Hitze mit einem nagenden Schmerze in dem Magen und dessen Schlunde, welche von verdorbenen fetten Speisen herrühret: Ardor stomachi …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • Magengeschwulst, die — Die Magengeschwulst, plur. inus. eine besondere Erhöhung oder Ausdehnung des Magens von den in demselben versetzten Winden; Expansio stomachi …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • acrimonie — [ akrimɔni ] n. f. • 1801; « âcreté » 1539; lat. acrimonia ♦ Mauvaise humeur qui s exprime par des propos acerbes ou hargneux. ⇒ aigreur, hargne. Il répondit sans acrimonie à ses adversaires. ⊗ CONTR. Douceur. ● acrimonie nom féminin (latin… …   Encyclopédie Universelle

  • malacie — ● malacie nom féminin (grec malakia, mollesse) Ramollissement des tissus organiques rigides. ⇒MALACIE, subst. fém. PATHOLOGIE A. Trouble de l appétence se manifestant par une dépravation du goût, un désir excessif de certains aliments excitants,… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»