-
1 sermocino
sermōcĭno, āre, 1, v. a., collat. form of sermocinor, q. v. -
2 sermocinor
sermōcĭnor, ātus, 1, v. dep. n. [sermo].I.To talk with any one, to parley, converse, commune, discourse about any thing (rare but class.;II.syn. colloquor): consuetudo sermocinandi,
Cic. Inv. 2, 17, 54:cum aliquo,
id. Verr. 2, 1, 52, § 138:psittaci etiam sermocinantes,
Plin. 10, 41, 58, § 117.— Act. collat. form sermōcĭno, Isid. Orig. 1, 39, 2.—In partic. (acc. to sermo, I. B. 1.), to hold a literary conversation, to dispute, discuss:exquisitius sermocinari, etc.,
Suet. Tib. 56:pluria forte quis dixit sermocinans vir apprime doctus,
Gell. 5, 21, 1.— Hence, * sermōcĭnanter, adv., in discourse or conversation:horas extrahere,
Sid. Ep. 8, 6 med.
См. также в других словарях:
sermocinare — ser·mo·ci·nà·re v.intr. (io sermòcino; avere) OB 1. pronunciare un sermone, una predica di argomento sacro 2. conversare, discorrere {{line}} {{/line}} DATA: 1Є metà XIV sec. ETIMO: dal lat. sermōcĭnāre, der. di sermonāre tenere un sermone … Dizionario italiano