Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

scītum

  • 1 scitum

    scītum, ī, n. (scisco), I) die Verordnung, der Beschluß, plebis scitum, populi scitum, Cic. u.a.: plebei u. plebi scitum, Inscr. u. Liv.: scitum plebis, populi, Liv.: scita patrum plebisque, Prud.: scita pontificis, Liv.: scita ac iussa nostra, Cic.: decemviralia scita, Arnob.: Ctesiphon scitum fecit, ut etc., Cic.: qui primum eius modi scita sanxerint, Cic. – II) übtr., der Lehrsatz eines Philosophen, der Grundsatz, klass. decretum od. dogma (δόγμα), Sen. ep. 95, 10: scita atque consulta (sapientium virorum), Fronto epist. ad M. Anton, de eloqu. 1. p. 144, 13 N.: Orphei et Pythagorae scita, Apul. apol. 56. p. 66, 6 Kr.

    lateinisch-deutsches > scitum

  • 2 scitum

    scītum, ī, n. (scisco), I) die Verordnung, der Beschluß, plebis scitum, populi scitum, Cic. u.a.: plebei u. plebi scitum, Inscr. u. Liv.: scitum plebis, populi, Liv.: scita patrum plebisque, Prud.: scita pontificis, Liv.: scita ac iussa nostra, Cic.: decemviralia scita, Arnob.: Ctesiphon scitum fecit, ut etc., Cic.: qui primum eius modi scita sanxerint, Cic. – II) übtr., der Lehrsatz eines Philosophen, der Grundsatz, klass. decretum od. dogma (δόγμα), Sen. ep. 95, 10: scita atque consulta (sapientium virorum), Fronto epist. ad M. Anton, de eloqu. 1. p. 144, 13 N.: Orphei et Pythagorae scita, Apul. apol. 56. p. 66, 6 Kr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scitum

  • 3 scitus [1]

    1. scītus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. scisco), I) gescheit, klug, schlau, erfahren, kundig, geschickt, fein, homo, Plaut.: mulier, Gell.: sermo, Cic.: non sum scitior, quae hos rogem, Plaut.: scitissuma oratio, Plaut. – m. Genet., scitus vadorum, kundig, erfahren, Ov.: lyrae, Ov.: m. Infin., Sil. 15, 594 u. 17, 292. – dah. scitum est, es ist ein gescheiter-, kluger Gedanke, -Einfall, Plaut., Ter., Cic. u.a.: vetus illud Catonis admodum scitum est, Cic. – II) übtr.: a) fein, hübsch, allerliebst, nett, puer, Ter.: satis scita est, Ter.: forma scitior, Lampr.: – b) passend, schicklich, tauglich, vox, Gell.: nox, Plaut.

    lateinisch-deutsches > scitus [1]

  • 4 scitus

    1. scītus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. scisco), I) gescheit, klug, schlau, erfahren, kundig, geschickt, fein, homo, Plaut.: mulier, Gell.: sermo, Cic.: non sum scitior, quae hos rogem, Plaut.: scitissuma oratio, Plaut. – m. Genet., scitus vadorum, kundig, erfahren, Ov.: lyrae, Ov.: m. Infin., Sil. 15, 594 u. 17, 292. – dah. scitum est, es ist ein gescheiter-, kluger Gedanke, -Einfall, Plaut., Ter., Cic. u.a.: vetus illud Catonis admodum scitum est, Cic. – II) übtr.: a) fein, hübsch, allerliebst, nett, puer, Ter.: satis scita est, Ter.: forma scitior, Lampr.: – b) passend, schicklich, tauglich, vox, Gell.: nox, Plaut.
    ————————
    2. scītus, Abl. ū, m. (scisco), die Verordnung, der Beschluß, plebi scitu (Ggstz. populi iussu), Cic. ad Att. 4, 2, 3: ebenso de senatus sententia plebique scitu, Liv. 25, 7, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scitus

  • 5 abrogo

    ab-rogo, āvī, ātum, āre, publiz. t.t., nach vorhergegangener Anfrage beim Volke, also durch förmlichen Beschluß I) ein schon bestehendes Gesetz ganz abschaffen, -aufheben (vgl. derogo), legem, Cic.: plebei scitum antiquo abrogoque, Liv. – übtr., übh. zunichte machen, aufheben, cum ea (lege) pudorem sanctitatemque feminarum, Liv.: Lycurgi leges moresque, Liv.: poenas sibi, sich für straflos halten, Sen. poët. – Partiz. Perf. im Plur. subst., abolita atque abrogata retinere, Quint. 1, 6, 20. – II) jmdm. ein Staatsamt abfordern, abnehmen, alci magistratum, imperium, Cic. – übtr., übh. entziehen, alci fidem, den Kredit, Cic.: nimium scriptis meis, Ov.

    lateinisch-deutsches > abrogo

  • 6 antiquo

    antīquo, āvī, ātum, āre (antiquus), I) es bei dem Alten lassen, dah. als publiz. t.t. = einen Gesetzesvorschlag verwerfen, nicht annehmen, rogationem, legem, Cic. u. Liv.: plebei scitum primus antiquo abrogoque, Liv. – II) verjähren lassen, dah. antiquari = verjähren, quod autem antiquatur et senescit, Vulg. ad Hebr. 8, 13.

    lateinisch-deutsches > antiquo

  • 7 brutus [1]

    1. brūtus, a, um (vgl. altind. gurúh, griech. βαρύς, got. kaúrus, schwer), I) schwer, schwerfällig, pondus, plumpes Gewicht, Lucr. 6, 105: tellus, Hor. carm. 1, 34, 9: corpora, Apul. de deo Socr. 9. – II) übtr., stumpf, gefühllos, 1) physisch (Ggstz. sensibilis), Eccl. (s. Bünem. Lact. 2, 5, 40). – 2) geistig, stumpf, gefühllos, unvernünftig, stockdumm, a) v. leb. Wesen u. deren Zuständen usw. (Ggstz. sapiens), homo, Pacuv. tr. 176: Fortuna insana et caeca et bruta, Pacuv. tr. 366: non sum tam brutus, Apul. met. 7, 9: scherzh., ista culpa Brutorum (des L. Iunius u. D. Iunius)? Minime illorum quidem, sed aliorum brutorum, qui se cautos ac sapientes putant, Cic. ad Att. 14, 14, 2: adulescentia bruta et hebes, Sen. de ben. 3, 37, 4: scitum Caesaris, unvernünftig, unüberlegt, Prud. perist. 5, 66. – u. v. den Tieren u. zwar α) v. einzelnen Tieren, Plin. 9, 86; 11, 183 u. 226: animalium hoc maxime br., v. Schwein, Plin. – β) v. allen Tieren, bruta animalia, die unvernünftigen Tiere (Ggstz. rationalis homo, homines), Greg. in Iob 10, 13, 23; 17, 30, 46. – b) v. Lebl., fulmina, bedeutungslose, Plin. 2, 113. – / Superl. brutissimus, Iul. Val. 3, 42 (24). Cassiod. de anim. 2.

    lateinisch-deutsches > brutus [1]

  • 8 conscisco

    cōn-scīsco, scīvī u. sciī, scītum, ere, zum förmlichen Beschluß erheben, förmlich beschließen, für sich etw. entscheiden, I) im allg., als publiz. t. t., Cic. de legg. 3, 3, 10: c. bellum, Liv. 10, 18, 2: m. folg. ut m. Konj., ut bellum cum priscis Latinis fieret, Formul. vet. bei Liv. 1, 32, 13. – II) insbes., sich für ein Übel entscheiden, sich zu etwas entschließen, d.i. ein Übel mit freiem Entschlusse wählen, ergreifen, sich zufügen, c. sibi letum, Lucr., od. bl. letum, Plaut.: c. sibi mortem od. bl. mortem, necem, Cic. u.a.: c. sibi voluntariam mortem, Oros. 7, 35, 10: c. sibi exsilium u. sibi exsilium ac fugam, Liv.: turpem fugam, Tac.: c. caecitatem, sich blind machen, Gell.: c. facinus in se ac suos foedum ac ferum, Liv. 28, 22, 5. – / Synkop. Perf.-Formen conscisse, Liv. 4, 51, 3 u.a.: conscisset, Cic. Clu. 171.

    lateinisch-deutsches > conscisco

  • 9 descisco

    dē-scīsco, scīvī u. sciī, scītum, ere, sich lossagen = abtrünnig-, untreu werden, abfallen, u. mit dem term. ad quem abfallend zu jmd. übergehen, I) eig., als publiz. t. t.: defecerat Samus, descierat Hellespontus, Nep.: cum Fidenae aperte descissent, nach dem offenen Abfall der Fidenaten, Liv.: desc. suā sponte (Ggstz. ad defectionem sollicitari), Liv.: desc. a populo Romano, Liv.: a senatu, Cic.: ad eos, Liv.: numquam isti populi, nisi cum deerit, ad quem desciscant, a nobis non deficient, Liv.: desc. ab Latinis ad Romanos, Liv.: im Passiv unpers., quibus invitis descitum ad Samnites erat, Liv. – II) übtr., von etw. sich lossagen, sich losmachen, abgehen, abweichen, u. mit dem term. ad quem wohin abspringen, sich wenden, sich neigen, auf etw. verfallen, wohin ausarten, a veritate, Cic.: a virtute, Vell.: a consuetudine parentum, Plin. ep.: a scribendi consuetudine, Symm.: a vita, Cic.: a se, seinen Grundsätzen untreu werden, Cic.: ab illa vetere gloria (v. der Beredsamkeit), Tac. dial.: ad fortunam inclinatam, Cic.: ad saevitiam, Suet.: in regem, Flor.: vitis desciscit, schlägt aus der Art, Col.

    lateinisch-deutsches > descisco

  • 10 honoro

    honōro, āvī, ātum, āre (honor), I) ehren, Ehre erweisen, alqm, Cic.: virtutem, Liv.: alqm luctu, Aur. Vict.: plebei scitum, quo oneratus sum magis quam honoratus, mehr beschwert (belastet) als geehrt, Liv. – II) mit etwas beehren, A) auszeichnen, belohnen, alqm sellā curuli, Liv.: populum congiariis, Vell.: alqm dignis muneribus, Aur. Vict.: certantium quemque, Suet.: legato honorari, ein Legat bekommen, ICt. – B) verherrlichen, zieren, diem illum, Liv.: lyram flore, Petron. – / Depon. Nbf. honōror, ātus sum, ārī, Solin. 1, 123 u. 2, 26. Ampel. lib. mem. 2, 5.

    lateinisch-deutsches > honoro

  • 11 onero

    onero, āvī, ātum, āre (onus), I) beladen, bepacken, befrachten, A) eig.: 1) im allg.: naves, Caes.: ancillas veste, Ter. – 2) insbes.: a) beladen, belasten, beschweren, aures lapillis, Ov.: hostes (sc. saxis), Liv.: cervicem tauri aratro, Ov.: onerari epulis, sich mit Essen überladen, Sall.: so auch vino, Sall.: vino ciboque corpora, Liv. – übtr., cibus onerat, macht Beschwerden, Plin. 29, 48. – b) beschweren = bedecken, membra sepulcro, Verg.: ossa aggere terrae, Verg.: umerum pallio, den Mantel über die Schulter nehmen, Ter. – c) beschälen ( bedecken) lassen, vaccam, Pallad. 8, 4, 1. – d) besetzen, mensas dapibus, Verg. georg. 4, 133 u. Aen. 1, 706. – e) bewaffnen, manum iaculis, Verg. Aen. 10, 868. – B) übtr.: 1) im allg. = beladen, bepacken, iudicem argumentis, dem R. Beweise aufladen, Cic.: alqm mendaciis, jmdm. die Hucke voll lügen, Cic.: u. so probe oneratus, tüchtig angeführt, Plaut. mil. 935. – 2) insbes.: a) beschweren, belästigen, aethera votis, Verg.: verba lassas onerantia aures, Hor.: plebei scitum, quo oneratus magis sum quam honoratus, mehr beschwert als beehrt, Liv. – b) überhäufen, überschütten, α) im üblen Sinne, alqm contumeliis, Cic.: pugnis, Plaut.: iniuriā, Ter. – β) im guten Sinne (s. Weißenb. Liv. 35, 11, 6), alqm laudibus, Liv.: alqm promissis, Sall., u. ingentibus promissis, Liv. – c) schwerer-, ärger machen, noch lästiger-, unerträglicher machen, vermehren, dolorem, Curt.: curas, Tac.: inopiam alcis, Liv.: bellum Latinorum defectione, Liv.: quem (dilectum) suāpte naturā gravem onerabant ministri avaritiā ac luxu, Tac. – II) in ein Gefäß, Schiff usw. laden, vina cadis, einfüllen, Verg.: dona Cereris canistris, Verg.: oneravi vinum, lardum, ich habe (ins Schiff) geladen, Petron. – / oneratus mit folg. Genet., Pacuv. tr. 291.

    lateinisch-deutsches > onero

  • 12 perscitus

    per-scītus, a, um, sehr artig, sehr fein, in der Tmesis, per ecastor scitus puer est natus Pamphilo, Ter. Andr. 486: quod apud Catonem est... per mihi scitum videtur, Cic. de or. 2, 271.

    lateinisch-deutsches > perscitus

  • 13 plebiscitum

    plēbiscītum, ī, n., s. scītum.

    lateinisch-deutsches > plebiscitum

  • 14 populiscitum

    populīscītum, ī, n., s. scītum.

    lateinisch-deutsches > populiscitum

  • 15 rescisco

    re-scīsco, scīvī od. sciī, scītum, ere, dahinterkommen, etw. in Erfahrung bringen, erkunden, zur Kunde von etw. gelangen, etw. entdecken, nihil opus (est) resciscat, Plaut.: primus rescisco omnia, Ter.: ubi rem rescivi, Ter.: quor haec, tu ubi rescivisti ilico, celata me sunt? Plaut.: sero est, iam rescivere, Claud. Quadrig. fr.: cum id rescierit, Cic.: resc. futurum, Ov.: resc. alqd ex alqo, Caes.: prius adversarios rescituros de suo adventu, quam etc., Nep.: si rescivero m. folg. Acc. u. Infin., Naev. com. 96.

    lateinisch-deutsches > rescisco

  • 16 scio

    scio, īvī u. iī, ītum, īre, wissen, in Erfahrung gebracht haben, erfahren, I) im allg. (Ggstz. opinari, arbitrari): a) m. Acc.: unde id scis? Ter.: haec sci visti et me cela visti? Plaut.: id equidem ego certo scio, Plaut.: scire istarum rerum nihil, Cic.: nemo omnia potest scire, Varro: quam (rem) triduo sciturus es, wissen (erfahren) wirst, Cic.: ebenso scituros id hostes ratus, Liv. – quod sciam, was ich wüßte, soviel ich weiß, Komik, u. Cic.: ebenso quantum ego quidem sciam, Quint. – quod scio, omne ex hoc scio, Plaut.: quasi, si quid aliquando scio, non ex isto soleam scire, Cic. – im Passiv, an vero nihil certum sciri possit, Cic.: id de Marcello aut certe de Postumia sciri potest, kann von M., oder wenigstens von P. erfahren werden, Cic. – b) m. Infin. od. Acc. u. Infin.: scio tibi ita placere, Cic.: quas scitis exstare, Cic.: scimus Atilium appellatum esse sapientem, Cic.: non se tam barbarum neque tam imperitum esse, ut non sciret (= nesciret) neque bello Allobrogum proximo Aeduos Romanis auxilium tulisse neque etc., Caes. – licet scire (man muß wissen) hunc (puerum) lumen futurum, Liv.: proinde sciatis licet (laßt euch gesagt sein) aut intraturum me urbem aut oppugnaturum, Curt. – scires (man sollte meinen) a Pallade doctam, Ov.: ebenso scires non ibi genitum Manium Curium, Plin. – impers., hoc scitis omnes, usque adeo hominem in periculo fuisse, quoad scitum sit Sestium vivere, Cic. – im Passiv m. Nom. u. Infin., Christus scitur (man weiß von Chr.) vocis simplicis iussione ambulatum dedisse contractis, Arnob. 1, 48. – c) mit indir. Fragesatz, quae accommodata regno suo sint, ipsum optime scire, Liv.: neque sciebatur, quae senatus Romani de bello et pace sententia esset, Liv.: nec quā primum aut potissimum parte ferrent opem satis scire poterant, Liv.: cum sciatis, quo quaeque res inclinet, Cic.: ex tribus istis modis rerum publicarum velim scire quod optimum iudices, Cic.: ut quis et unde sit scire possimus, Cic.: quid rei esset, nemo satis pro certo scire, Liv.: avere te certo scire (zu erfahren), quid hic agatur, tum a me scire, non quo certiora sint ea, quae etc.,... quam etc., Cic.: cui vis facile scitu est, quam fuerim miser, Ter.: scire velis, cur etc., Hor.: scin tu ut tibi res se habeat? Ter.: u. so scientem te faciam (ich will dir zu wissen tun), quidquid egero, Plaut.: haud scio an, s. anno. I, 2, a. – bl. vorklass. scio mit dem Indikativ im indir. Fragesatz, Plaut. Bacch. 78 u.a. – elliptisch: at scin quo modo? weißt du, wie ich dich (traktieren werde)? eine Drohformel, Plaut. Amph. 356 u.a. (s. Weise Plaut. Poen. 1, 2, 165). – d) absol.: me sciente, Plaut.: scies, du sollst es erfahren, so wisse! Ter.: scio, ironisch = natürlich, Ter.: quem (Catonem), ut scitis, unice dilexi, Cic. – statim fac, ut sciam, Cic.: nemo ex me scibit, Ter.: nihil facilius scitu est, Liv.: scito huic opus est, Ter. – m. de u. Abl., cum is, qui de omnibus scierit, de Sulla se scire negarit, Cic. Sull. 39. – II) insbes.: A) wissen, a) = verstehen, gelernt haben, können, α) m. Acc.: omnes linguas, Plaut.: litteras, Cic. (vgl. littera no. I. u. no. II, B, 2, c. Bd. 2. S. 679 u. 684): musicam, Vitr. – im Passiv, ars earum rerum est, quae sciuntur, Cic. – β) m. Infin.: scisti uti foro, du hast gelernt, dich in die Welt zu schicken, Ter.: quae (lex naturae) vetat ullam rem esse cuiusquam nisi eius, qui tractare et uti sciat, Cic.: vincere scis, Liv. (mehr Beisp. s. bei Fabri Liv. 22, 51, 4). – γ) absol.: scire Graece, Latine, Cic. – scire fidibus, des Saitenspieles kundig sein, Ter. eun. 133. Solin. 9, 14 (vgl. docere fidibus, Cic. ep. 9, 22, 3, discere fidibus, Cic. de sen. 26). – mit de u. Abl., de legibus instituendis, de bello, de pace... Lycurgum aut Solonem scisse melius quam Hyperidem aut Demosthenem, Cic. de or. 1, 58. – b) = einsehen, sich bewußt werden, merken, cor dolet, quom scio, ut nunc sum atque ut fui, Plaut. most. 149: m. folg. Acc. u. Infin., scivi extemplo rem de compecto geri, Plaut, capt. 484: eum vos esse meum servom scitis? Plaut. Poen. 724. – B) scire alqm, a) jmd. kennen, alqm, Tert. apol. 5 u. 21. Spart. Hadr. 21, 2. Apul. met. 6, 23: alqm bene, Capit. Anton. phil. 10, 5: mit dopp. Acc., alqm puerum scisse, Spart. Car. 2, 1. – b) euphemist., vom Manne etwas wissen wollen, ihn im Beischlaf erkennen, virum suum, von der Frau, Treb. Poll. trig. tyr. 30, 12. – / Archaist. Imperf. scibam, scibas etc., Komik. u. Lucr.: Fut. scibo, scibis etc., Komik. u. Cato. – scin für scisne, Komik. – Synk. Perf. scisti, Ter. u. Ov.: regelm. Infin. Perf. scisse, Cic. u.a. (vgl. Quint. 1, 6, 17). Vgl. übh. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 623.

    lateinisch-deutsches > scio

  • 17 scisco

    scīsco, scīvī, scītum, ere (Inchoat. v. scio), I) eig.: zu erfahren suchen, sich erkundigen, erforschen, Acc. tr. 626. Pacuv. 214. Plaut. Amph. 1069. Afran. com. 395. – II) übtr.: A) als publiz. t. t. = durch seine Abstimmung genehmigen u. verordnen, a) vom Volke, quae scisceret plebes, Cic.: m. folg. ut u. Konj., Athenienses sciverunt, ut etc., Cic.: plebes scivit, ut etc., Liv.: m. folg. ne u. Konj., scivere gentis suae more, ne etc., Curt. 8, 1 (2), 18: m. folg. Acc. u. Infin., et solem concedere nocti sciscant imbelles, Sil. 7, 545. – b) v. einem = für etw. stimmen, eam legem, Cic. – B) in Erfahrung bringen, Plaut. Bacch. 302 u. 359; Pseud. 72; Poen. 772. – / depon. Nbf. scīscor, nach Prisc. 8, 29.

    lateinisch-deutsches > scisco

  • 18 abrogo

    ab-rogo, āvī, ātum, āre, publiz. t.t., nach vorhergegangener Anfrage beim Volke, also durch förmlichen Beschluß I) ein schon bestehendes Gesetz ganz abschaffen, -aufheben (vgl. derogo), legem, Cic.: plebei scitum antiquo abrogoque, Liv. – übtr., übh. zunichte machen, aufheben, cum ea (lege) pudorem sanctitatemque feminarum, Liv.: Lycurgi leges moresque, Liv.: poenas sibi, sich für straflos halten, Sen. poët. – Partiz. Perf. im Plur. subst., abolita atque abrogata retinere, Quint. 1, 6, 20. – II) jmdm. ein Staatsamt abfordern, abnehmen, alci magistratum, imperium, Cic. – übtr., übh. entziehen, alci fidem, den Kredit, Cic.: nimium scriptis meis, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > abrogo

  • 19 antiquo

    antīquo, āvī, ātum, āre (antiquus), I) es bei dem Alten lassen, dah. als publiz. t.t. = einen Gesetzesvorschlag verwerfen, nicht annehmen, rogationem, legem, Cic. u. Liv.: plebei scitum primus antiquo abrogoque, Liv. – II) verjähren lassen, dah. antiquari = verjähren, quod autem antiquatur et senescit, Vulg. ad Hebr. 8, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > antiquo

  • 20 brutus

    1. brūtus, a, um (vgl. altind. gurъh, griech. βαρύς, got. kaъrus, schwer), I) schwer, schwerfällig, pondus, plumpes Gewicht, Lucr. 6, 105: tellus, Hor. carm. 1, 34, 9: corpora, Apul. de deo Socr. 9. – II) übtr., stumpf, gefühllos, 1) physisch (Ggstz. sensibilis), Eccl. (s. Bünem. Lact. 2, 5, 40). – 2) geistig, stumpf, gefühllos, unvernünftig, stockdumm, a) v. leb. Wesen u. deren Zuständen usw. (Ggstz. sapiens), homo, Pacuv. tr. 176: Fortuna insana et caeca et bruta, Pacuv. tr. 366: non sum tam brutus, Apul. met. 7, 9: scherzh., ista culpa Brutorum (des L. Iunius u. D. Iunius)? Minime illorum quidem, sed aliorum brutorum, qui se cautos ac sapientes putant, Cic. ad Att. 14, 14, 2: adulescentia bruta et hebes, Sen. de ben. 3, 37, 4: scitum Caesaris, unvernünftig, unüberlegt, Prud. perist. 5, 66. – u. v. den Tieren u. zwar α) v. einzelnen Tieren, Plin. 9, 86; 11, 183 u. 226: animalium hoc maxime br., v. Schwein, Plin. – β) v. allen Tieren, bruta animalia, die unvernünftigen Tiere (Ggstz. rationalis homo, homines), Greg. in Iob 10, 13, 23; 17, 30, 46. – b) v. Lebl., fulmina, bedeutungslose, Plin. 2, 113. – Superl. brutissimus, Iul. Val. 3, 42 (24). Cassiod. de anim. 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > brutus

См. также в других словарях:

  • Scitum — (lat.), 1) Beschluß, Bestimmung, so Plebiscitum, s.d.; 2) so v.w. Dogma, bes. Lehrsatz eines Philosophen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Vetus autem illud Catonis admodum scitum est qui mirari se ajebat, quod non rideret haruspex, harusp… — Vetus autem illud Catonis admodum scitum est qui mirari se ajebat, quod non rideret haruspex, haruspicem quum vidisset. См. Поп попа хвалит, только глазом мигает …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Thuidium scitum (P. Beauv.) Austin — Symbol RASC6 Synonym Symbol THSC3 Botanical Family Thuidiaceae …   Scientific plant list

  • Thuidium scitum (P. Beauv.) Austin var. aestivale Austin — Symbol RASC6 Synonym Symbol THSCA Botanical Family Thuidiaceae …   Scientific plant list

  • Thuidium scitum (P. Beauv.) Austin — Symbol RASC6 Synonym Symbol THSC3 Botanical Family Thuidiaceae …   Scientific plant list

  • Thuidium scitum (P. Beauv.) Austin var. aestivale Austin — Symbol RASC6 Synonym Symbol THSCA Botanical Family Thuidiaceae …   Scientific plant list

  • Plebiszit — Volksabstimmung; Volksbegehren; Volksbefragung; Volksentscheid; Referendum * * * Ple|bis|zit 〈n. 11〉 1. = Volksentscheid 2. = Volksbefragung [<lat. plebis scitum „Beschluss der Plebs“; → …   Universal-Lexikon

  • Lex — f. (Plural Leges, lateinisch für „Gesetz“) ist ein Begriff aus dem Römischen Reich, der im weiteren Sinne jede Rechtsvorschrift bezeichnet, im engeren Sinne jedoch nur die Rechtsvorschriften, die einen bestimmten Weg durchlaufen hatten. Ursprung… …   Deutsch Wikipedia

  • Plebiszit — Ein Plebiszit (von lateinisch plebiscitum ‚Volksbeschluss‘ bzw. plebs (Genitiv plebis) ‚einfaches Volk‘ und scitum ‚Beschluss‘) ist eine Abstimmung des Wahlvolkes über eine Sachfrage. In einer repräsentativen Demokratie ergänzen Plebiszite… …   Deutsch Wikipedia

  • Realsec — Saltar a navegación, búsqueda Realsec Fundación 2001 Sede Madrid,España …   Wikipedia Español

  • Secessio plebis — Se conoce como Secessio plebis (Secesión o separación de los plebeyos) a la acción, por parte de los plebeyos romanos, similar a una huelga general llevada al extremo, en el contexto de las luchas de poder entre plebeyos y patricios (conflicto de …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»