samogłosek

См. также в других словарях:

• rym — I m IV, D. u, Ms. rymmie; lm M. y 1. lit. «zgodność brzmienia końcowych części co najmniej dwu wyrazów (zwykle poczynając od akcentowanej samogłoski), występująca najczęściej na końcu poszczególnych wersów utworu poetyckiego» ∆ Rym gramatyczny… …   Słownik języka polskiego

• kreska — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ib, CMc. kreskasce; lm D. kreskasek {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} linia, najczęściej niezbyt długa : {{/stl 7}}{{stl 10}}Prosta, krzywa, falista, cienka, gruba, ukośna, przerywana… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• apofonia — ż I, DCMs. apofonianii; lm D. apofonianii (apofonianij) jęz. «wymiana, oboczność samogłosek w rdzeniach i afiksach wyrazów (np. e: o wieźć: wozić)» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• asonans — m IV, D. u, Ms. asonanssie; lm M. e lit. «rym niedokładny, polegający na identyczności, współbrzmieniu samych tylko samogłosek, występujących w jednej albo w dwóch końcowych sylabach rymowanych ze sobą wersów (np. żłobu zmroku)» ∆ Asonans… …   Słownik języka polskiego

• asynchronia — ż I, DCMs. asynchronianii, blm 1. jęz. «niejednoczesność ruchów narządów mowy przy artykulacji głosek, np. niejednoczesność ruchów podniebienia miękkiego oraz warg i języka przy wymawianiu polskich samogłosek nosowych: kąt (kont), kępa (kempa)» 2 …   Słownik języka polskiego

• asynchroniczny — «niejednoczesny, nie zbiegający się w czasie» ∆ jęz. Nosowość asynchroniczna «niejednoczesność ruchów podniebienia miękkiego i artykulacji ustnej przy wymawianiu samogłosek nosowych» …   Słownik języka polskiego

• dwugłoska — ż III, CMs. dwugłoskasce; lm D. dwugłoskasek jęz. «połączenie dwóch samogłosek, z których jedna jest niesylabiczna; dyftong» …   Słownik języka polskiego

• dyftong — m III, D. u, N. dyftonggiem; lm M. i jęz. «połączenie dwóch samogłosek, z których jedna jest niesylabiczna; dwugłoska» ‹gr.› …   Słownik języka polskiego

• ekspiracyjny — jęz. «towarzyszący wydechowi albo powstający przy wydechu powietrza z płuc; wydechowy» Fala ekspiracyjna. Głoska ekspiracyjna. Siła ekspiracyjna samogłosek. ∆ Akcent ekspiracyjny «akcent wyrazowy polegający na wzmożeniu siły wydechu w czasie… …   Słownik języka polskiego

• hiatus — m IV, blm 1. D. hiatussu, Ms. hiatussie geol. «luka w osadach powstała w okresie, w którym na danym obszarze nie zachodziła sedymentacja materiału skalnego» 2. D. hiatussu a. hiatu, Ms. hiatussie a. hiacie jęz. «zbieg dwóch samogłosek w… …   Słownik języka polskiego

• hiperpoprawny — «nadmiernie, przesadnie poprawny» Hiperpoprawna wymowa samogłosek ę, ą. Hiperpoprawne formy …   Słownik języka polskiego