Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

salutatio

  • 21 communis

    commūnis, e (altlat. commoinis; vgl. moenia, munus), I) mehreren od. allen gemeinsam, -gemein, gemeinschaftlich, öffentlich, allgemein, gewöhnlich (Ggstz. proprius, einem eigentümlich), A) adi.: vita, das alltägliche Leben, Cic.: salutatio c., überall üblich, Cic.: mens c., Cic.: mimi c., oft gesehene, gewöhnliche, Cic.: communi monetā, mit gewöhnlichem Stempel, Iuven.: homo vitae communis ignarus, der nicht zu leben weiß, ohne Lebensart, Cic.: sensus c., s. sensus: una domus, communia omnia, Gemeinschaft in allem, Cic. – locus c., euphemist. = Unterwelt, Plaut., u. = Bordell, Sen.: loca c., öffentliche Orte, Cic.: dagegen loci c., Gemeinplätze in der Philosophie, Cic. – als rhet. t. t., exordium c., auch auf den entgegengesetzten Teil passend, Cic. – als gramm. t. t., verbum c., das auf or ausgehend sowohl aktive als passive Bedeutung hat, Gell.: syllaba, doppelzeitig (= anceps), Gramm.: genus, sowohl männlichen als weiblichen Geschlechts, Charis. – oft m. einem (jedoch mehr das dabeistehende Nomen ergänzenden) Genet., od. m. einem (oft an das Verbum esse sich anlehnenden) Dat., od. m. cum u. Abl. od. m. inter se, zB. c. classis Graeciae, Nep.: hostes c. omnium, Cic.: c. hominum infirmitas, Cic.: praecepta omnium communia et contrita, Cic.: amicorum esse communia omnia, Cic.: communia esse amicorum
    ————
    inter se omnia, Cic.: omnia ei cum amicis fuisse communia, Nep.: mors omni aetati est c., Cic.: paries domui utrique c., Ov.: pernicies (sum) c. adulescentibus, Ter.: multa sunt civibus inter se c., Cic.: alterum nobis cum dis, alterum cum beluis c. est, Sall.: quocum fuit domus et militia c., Cic.: u. so oft alqd cum alqo c. habere (von Reisig Vorll. § 374 für unlat. gehalten), s. Quint. 5, 10, 110. Sen. contr. 1, 1, 25. Sen. ep. 48, 3 u. 74, 17 a. Apul. de deo Socr. 13 extr. (vgl. Krebs-Schmalz Antib. S. 308. Aufl. 7.). – B) subst., commūne, is, n., das gemeinschaftliche Besitz- od. Nutzstück, das Gemeingut, das gemeinschaftliche Vermögen einer Korporation, privatus illis census erat brevis, commune magnum (Gemeingut, Staatsschatz, griech. το κοινόν), Hor.: haud mediocriter de communi, quicquid poterat, ad se in privatam domum sevocabat, Cic.: quod ius statues communi dividundo, Cic.: de communi alqd consequi, ICt. – Plur., deinde, ut communibus pro communibus utatur, privatis ut suis, Cic.: communia laudas. Hor.: modo ne communia solus occupet, Ov. – Insbes., a) das Gemeinwesen, die Kommune, der Staat (griech. το κοινόν), Siciliae, Milyadum, Cic.: gentis Pelasgae, Ov. – b) in commune, adv. = α) für alle, zum gemeinschaftlichen Gebrauche,Nutzen, -Zweck (s. Heräus Tac. hist. 4, 64, 13. Bünem. Lact. 3, 21, 2 u. 3, 25, 1), in c. conferre, Cic.: in c. congerere, Tac.: in
    ————
    c. consulere, Ter. u.a.: in c. consultare, Tac.: omnia in c. possidēre, Lact.: in c. vocare honores, zum Gemeingut (der Patrizier u. Plebejer) machen, Liv.: so auch in communi ponere libertatem, Tac. – β) im allgemeinen, überhaupt, Quint., Plin. u. Tac. – dah. in Bausch und Bogen (Ggstz. nominatim), Tac. dial. 26. – γ) halbpart! Sen. u. Phaedr. – II) übtr., 1) subjekt., von Pers. (wie κοινός), a) alle im Staate gleichstellend, nicht exklusiv verfahrend, demokratisch gesinnt, Cic. ep. 4, 9, 2. – b) sich andern gleichstellend, umgänglich, v. höher Gestellten = leutselig, herablassend (vgl. Gernh. Cic. de sen. 59. Halm Cic. Mur. 66. Ruhnken Suet. Cl. 21), Cic. u.a.: c. nimis circa omnes, Eutr.: Cyrum minorem communem erga Lysandrum atque humanum fuisse, Cic.: ut communis infimis, par principibus videretur, Nep.: quis Laelio communior, Cic. Mur. 66: nec ullo spectaculi genere communior aut remissior erat, Suet. Claud. 21. – 2) gemein, gewöhnlich, mimi, Cic. ep. 7, 1, 1: communes manus, id est non lotae, Vulg. Marc. 7, 2 u. 5: numquam manducavi commune et immundum, Vulg. act. apost. 10, 14: cum diceret nil esse communius, Treb. Poll. Gallien. 17, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > communis

  • 22 defluo

    dē-fluo, flūxī, ere = καταῤῥέω, abfließen, I) im allg., herabfließen, abfließen, A) eig.: a) v. Wasser u. v. Gewässern u. v. andern Flüssigkeiten: α) v. Wasser u. v. Gewässern: aqua defluens, Cels.: montani defluentes rivi, Amm.: plenior unda defluit, Albinov. consol. Liv.: Borysthenes liquidissimus defluit, Mela: Hypanis diu qualis natus est defluit, Mela: defluit incerto lapidosus murmure rivus, Ov.: a celeritate, quā defluit, Tigri nomen est inditum, Curt. – m. per u. Akk., umor in puteis per venam auri defluens, Plin.: per arbores non defluunt imbres, Plin.: per Iberas et Hyrcanos diu et multum distantibus alveis defluunt (v. zwei Flüssen), Mela. – m. Abl. (von wo herab?) od. m. ex u. Abl., defluit saxis umor, Hor.: flumen Clurda Tauro monte defluens, Sall. fr.: defluens ex eo (fonte) rivus, Lact.: Tanais amnis ex Ripaeis montibus defluens, Plin. – m. praeter u. Akk., amnis praeter coloniam defluens, Plin. – m. Adv. (wohin?) od. m. in u. Akk., Anaxum, quo (wo) Varamus (der Fluß V.) defluit, Plin.: Rhenus, ubi Oceano appropinquavit, in plures defluit partes, fließt nach mehreren Seiten hin = teilt sich in mehrere Arme, Caes.: amnes clari in Oceanum defluunt, Plin.: Tanais in mediam fere Maeotida defluit, Mela: aqua pluvia in locum humiliorem e superioribus defluens, Plin. – u. im Bilde, hoc totum (orationis genus) e sophistarum fontibus defluxit in
    ————
    forum, Cic. or. 96. – β) v. andern Flüssigkeiten: sanguen eis (vulneribus) defluxerat, Cato: defluent pituita, Plin.: lac, quod in ungue haeret nec defluit, Plin.: mustum sponte defluens, Plin. – m. per u. Akk., per os continens pituita defluit, Cels.: argentum vivum per pelles sudoris vice defluens, Plin. – m. Adv. od. durch Abl. von wo? von wo herab? od. m. ab od. ex u. Abl., mella frondibus defluunt, Mela: sudor a capite et a fronte defluens, Cic.: sanguis, qui defluit a renibus, Plin.: arbores, ex quibus mel defluit, Plin.: sucus ex ipsa (filice) defluens, Plin.: nec tantum Niobae bis sex ad busta superbae sollicito lacrimae defluit a Sipylo, Prop. – m. in od. ad od. extra u. Akk., si quando in scrotum sanguis defluxit, Cels.: quod primum defluxerit in rotundum labrum, Col.: aes ipsum in catinos defluit, scoria extra fornaces, Plin.: potus defluit ad pulmonem, Gell. – b) v. trockenen Ggstdn. auf dem Wasser, herab- od. hinabschwimmen, m. Abl., wo herab? m. ab u. Abl., m. ad u. Akk. od. m. Acc. loc., α) v. sächl. Subjj.: dolia medio amni defluxerunt, Liv.: nuces fusae (die hineingeschütteten) ab Romanis castris medio amni ad Casilinum defluxerunt, Liv.: so nuces sparsae aquā ferente ad oppidum defluxerunt, Frontin. – β) v. leb. Wesen, teils v. Tieren, secundo amni, Verg. georg. 3, 447 (von einem Widder): fluvio secundo, Verg. Aen. 7, 495 (v. einem Hirsche). – teils von Menschen =
    ————
    herab- od. hinabsegeln, secundo amni, Liv.: cum paucis navigiis secundo amni, Liv.: Ostiam Tiberi, Suet.: ad insulam, Curt.
    B) übtr., herabfließen = allmählich, sanft herab kommen, -herabfallen, -herabgleiten, -herabsinken, m. Adv. (von wo? von wo herab?) od. m. ab od. ex u. Abl., m. in od. ad. u. Akk., a) im konkr. Sinne: iam ipsae defluebant coronae, Cic.: gleba cum regis capiti incĭdisset resoluta defluxit, Curt.: flores arescunt et defluunt, Hyg.: simul defluit fructus, Plin.: ne quid excĭdat aut ne quid in terram defluat, Cic.: ad terram tacito defluxit fistula lapsu, Claud. – tanta flamma ex Aetna monte defluxit, ut etc., Liv. fr. – So insbes.: α) v. der Kleidung, v. Haar, im guten Sinne = herabwallen, pedes vestis defluxit ad imos, Verg. Aen. 1, 104: ut sinus ex composito defluens modum lateris (die Taille) ambiret, Macr. sat. 3, 13, 4: defluentem leniter flectens comam, Prud. perist. 10, 273. – im üblen Sinne = schlapp herabhängen, rusticius tonso toga defluit et male laxus (zu schl. = schlotterig) in pede calceus haeret, Hor. sat. 1, 3, 31 sq. – β) v. Reiter, selten im guten Sinne = sich vom Pferde herabschwingen, portisque ab equo regina sub ipsis desiluit, quam tota cohors imitata relictis ad terram defluxit equis, Verg. Aen. 11, 499 sqq. – gew. im üblen Sinne = vom Pferde herabgleiten, herabsinken (v.
    ————
    Verwundeten), ille gravi subito devinctus vulnere habenas misit equi lapsusque in humum defluxit, Furius poët. bei Macr.: moribundus Romanus labentibus super corpus armis ad terram defluxit, Liv.: frenisque manu moriente remissis in latus a dextro paulatim defluit armo, Ov.: haec agentem anima defecit corpusque ex equo defluxit in terram, Curt. – b) im abstr. Sinne: α) übh., herabfließen = herabkommen, quodsi inest in hominum genere mens, fides, virtus, concordia, unde haec in terras nisi ab superis defluere potuerunt? Cic. de nat. deor. 2, 79: philosophorum ingenia Socratico ore defluentia, vom Munde des Sokrates ausgehend (= aus dem Munde des S. ihre Weisheit schöpfend), Vell. 1, 16, 4 H. (Kritz defluentium): ipsum illud primum, a quo defluit (hergekommen ist) secundum, Arnob. 7, 22. – So nun: αα) in absteigender Linie von jmd. herkommen = abstammen, is Gnaeum et Gaium procreavit; a quibus duplex Octaviorum familia defluxit, Suet. Aug. 2, 2. – ββ) ( wie καταῤῥεῑν εἴς τινα) defluere ad alqm od. alci, jmdm. zufließen, zufallen = zuteil werden, necesse est, si quid redundarit de vestro quaestu, ad illum potissimum, per quem agebatis, defluxisse, Cic. Verr. 3, 155: multaque merces, unde potest (von welcher Seite es sein kann = in jeder Beziehung), tibi defluat aequo ab Iove Neptunoque, Hor. carm. 1, 28, 27 sqq. – β) sich entfernend abfließen = allmählich ab-
    ————
    gehen (abweichen), allmählich zu etw. übergehen = in etw. verfallen, adulescentes tantum ab eo (Seneca) defluebant (wichen, arteten ab), quantum ille ab antiquis descenderat (gesunken war), Quint. 10, 1, 126. – a necessariis artificiis ad elegantiora defluximus, Cic.: u. im üblen Sinne, nos in omnia deliciarum vitia dicendi quāque ratione defluximus, Quint. – So bes. v. der Rede, v. etw. Höherem zu etw. Geringerem herabkommen, geraten, sed nescio quo pacto ab amicitiis perfectorum hominum ad leves amicitias defluxit oratio, Cic. de amic. 100.
    II) prägn., abfließen = wegfließen, ablaufen, sich verlaufen, A) eig., von Gewässern: rusticus exspectat dum defluat amnis; at ille labitur et labetur in omne volubilis aevum, Hor. ep. 1, 2, 42 sq.: cum hiberni defluxere torrentes, Sen. nat. qu. 3, 3.
    B) übtr., sich verlieren, vergehen, verlaufen, schwinden, verschwinden, absol., od. m. Adv. (von wo?), m. ex u. Abl. u. m. bl. Abl., a) im konkr. Sinne: celerrime is odor evanescit atque defluit, Plin.: eorum pinguedo sic defluxit, Cael. Aur.: nullus defluat inde color, Tibull.: ignavus defluxit corpore somnus, Tibull.: antequam tenerae sucus defluat praedae (Dat.), Hor. – Insbes., α) v. Haaren, ausfallen, ausgehen, extemplo tristi medicamine tactae defluxere comae, Ov.: vel affluit capillago vel defluit, Tert.: defluit expulsus morbo latitante capillus, Samm.: capillum de-
    ————
    fluere prohibet (v. einer Pflanze), Plin.: alci pili maturius defluunt, Plin. – β) v. Blättern u. Blüten, abfallen, folia arescunt et defluunt, Hyg.: folium eius non defluet u. non defluet folium ex eo, Vulg.: flores nominati, quod cito defluant de arboribus, quasi fluores, Isid. – γ) von Kleidern, abfallen, mirum fuit neque defluxisse eas (Servi Tulli praetextas) neque etc., daß sie weder (stückweise) abgefallen sind, noch usw., Plin. 8, 197: semel obsoleti coloris tunica collo inserta non ante deponitur aut mutatur, quam diuturnā carie in pannulos defluxerit defrustata, Amm. 31, 2, 5. – δ) v. leb. Wesen, sich verlaufen, ex queis (= quibus) magna pars defluxere, pauci restitere, Ps. Sall. de rep. 1, 2, 6: ex novem tribunis, quos tunc habueram, unus me absente defluxit, hat sich verzogen od. verloren (ist mir untreu geworden), Cic. Sest. 69. – b) im abstr. Sinne, α) aus dem Gedächtnisse entschwinden, altius iniuriae quam merita descendunt et illa (näml. merita) cito defluunt, has (näml. iniurias) tenax memoria custodit, Sen. de ben. 1, 1, 8: id tibi ne vacuo defluat ex animo, Prop. 1, 20, 2. – β) der Zeit nach verlaufen, ablaufen, entschwinden, ubi salutatio defluxit, litteris me involvo, Cic. ep. 9, 20, 3: sic horridus ille defluxit numerus Saturnius, Hor. ep. 2, 1, 158.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > defluo

  • 23 matutinus

    mātūtīnus, a, um, in der Frühe geschehend, morgendlich, Früh-, Morgen- (Ggstz. vespertinus, nocturnus), tempora, Cic.: matutino tempore = mane, Auct. b. Hisp.: dies, Colum.: horae, Plin. u. Suet.: nebula, Liv.: pruina, Prop.: ros, Amm.: rores, Ps. Quint. decl.: aura, Vitr.: aër, Sen.: frigus, Hor., Liv. u.a.: sol, Sen.: so auch radii, Ov.: somnus, Mart.: arena, Tierkampf, -jagd am Morgen im Zirkus, Ov.: salutatio, Sen.: vestis, Inscr.: matutinus cliens, der früh kommt, Mart.: Iuppiter, der früh begrüßte, Mart.: pater, den man früh (beim Beginne der Arbeit) anruft (d.i. Janus als Gott der Zeit), Hor.: equi, der Aurora, Ov.: ales, der Hahn, Prop.: matutinos pectens capillos, früh, Ov.: Aeneas se matutinus agebat, war früh auf, Verg. – poet., frons, ernste, Mart. 13, 2, 10. – subst., mātūtīnum, ī, n. (sc. tempus), die Frühzeit, Morgenzeit, der Morgen, hoc eius erat matutinum, Sen. ep. 83, 14: ante matutinum, Plin. 2, 36: non ultra matutinum, Sen. nat. qu. 5, 83: pridie aut eodem matutino, in der Frühe desselben Tages, Quint. 12, 8, 2: Plur., matutinis, in den Morgenstunden (Ggstz. meridie, occidente), Plin. 4, 90; 20, 58 u. 186; 21, 36: omnibus matutinis, jeden Morgen, Plin. 10, 121: matutinis vespertinisque, Plin. 30, 84.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > matutinus

  • 24 meritorius

    meritōrius, a, um (mereo), I) wofür Geld bezahlt wird, womit man Geld verdient, Miet-, Lohn-, artificium, Sen.: raeda, Mietwagen, Suet.: cenaculum, Suet.: taberna, Wirtshaus, Val. Max. – salutatio, bei der man auf Geld hofft, Sen. – Plur. subst., meritōria, ōrum, n., Räume, die auf kurze Zeit vermietet werden, Iuven. u. ICt.: meritoria facere, Räume auf kurze Zeit vermieten, ICt. – II) insbes., in bezug auf Unzucht, Miet-, pueri, Buhlknaben, Cic.: scorta, Suet. u. Arnob. – subst., meritōrium, iī, n., das Bordell, Firm. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > meritorius

  • 25 salutare

    приветствовать (1. 1 C. 9, 51. 1. 1 C. 22, 16);

    salutatio, приветствие (1. 3 C. 1, 48. 1. 7 pr. C. Th. 6, 22).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > salutare

  • 26 consido

    con-sīdo, sēdi (also -sīdi, Enn. ap. Gell. 4, 7, v. Sat., v. 14 Vahl.; Tac. A. 1, 30 fin.; Gell. 5, 4, 1; cf. Wagner ad Verg. E. 7, 1; Neue, Formenl. II. p. 501), sessum, 3, v. n., to sit down (esp. of a multitude), take a seat, be seated, to settle (freq. in all periods and species of composition); constr. with in and abl., sub and abl., ante, the simple abl., or absol.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    salutatio hospitalis... fuit, positisque sedibus consederunt,

    Liv. 42, 39, 8:

    scio apud vos filio in conspectu matris nefas esse considere,

    Curt. 5, 2, 22:

    illi jussi considere affirmant, etc.,

    id. 7, 6, 6:

    nec aut recubet aut considat pastor,

    Col. 7, 3, 26:

    vix consideramus, et nox, etc.,

    Plin. Ep. 6, 20, 14.—
    (β).
    With designation of place:

    si videtur, considamus hic in umbrā,

    Cic. Leg. 2, 3, 7; cf.:

    in pratulo propter Platonis statuam,

    id. Brut. 6, 24:

    certo in loco,

    id. Sen. 18, 63:

    in arā,

    Nep. Paus. 4, 4:

    in molli herbā,

    Verg. E. 3, 55:

    in illo caespite,

    Ov. M. 13, 931:

    examen in arbore consederat,

    Liv. 21, 46, 2:

    in rupe,

    Curt. 3, 1, 4:

    in sellā,

    id. 5, 2, 13:

    in turre consedit avis,

    id. 4, 6, 11:

    dormienti in labellis (apes),

    Cic. Div. 1, 36, 78:

    sub argutā ilice,

    Verg. E. 7, 1:

    hic corylis mixtas inter ulmos,

    id. ib. 5, 3:

    ante focos scamnis longis,

    Ov. F. 6, 305:

    super ripam stagni,

    id. M. 6, 373:

    transtris,

    Verg. A. 4, 573:

    ipsae (apes) medicatis sedibus,

    id. G. 4, 65:

    solio medius consedit avito,

    id. A. 7, 169:

    mecum saxo,

    Ov. M. 1, 679:

    tergo tauri,

    id. ib. 2, 869.— Impers.:

    in silvam venitur et ibi considitur,

    Cic. de Or. 3, 5, 18.—Of soldiers in battle array:

    triarii sub vexillis considebant, sinistro crure porrecto, scuta innixa umeris... tenentes,

    Liv. 8, 8, 10.—
    B.
    In partic.
    1.
    In assemblies of the people, courts of justice, theatres, etc., to take one's place, take a seat, sit, hold sessions, to be in session:

    cum in theatro imperiti homines consederant,

    Cic. Fl. 7, 16;

    so of senators,

    Suet. Aug. 35.—Of judges:

    quo die primum judices, citati in hunc reum consedistis,

    Cic. Verr. 2, 1, 7, § 19; Liv. 26, 48, 9; Ov. M. 11, 157; 12, 627:

    ad jus dicendum,

    Liv. 34, 61, 15:

    introductum in tabernaculum (Persea) adversus advocatos in consilium considere jussit,

    id. 45, 7, 5; Suet. Calig. 38:

    in orchestrā,

    id. Aug. 44:

    inter patres,

    Tac. A. 13, 54.—
    2.
    Milit. t. t., to encamp, pitch a camp, take post somewhere; with in and abl.:

    quo in loco Germani consederant,

    Caes. B. G. 1, 49; so Sall. J. 49, 1; Liv. 4, 17, 12; 10, 4, 11.—With sub: sub monte consedit, Caes. B. G. 1, 48; 1, 21; Sall. C. 57, 3:

    trans flumen,

    Caes. B. G. 2, 16:

    contra eum duūm milium spatio,

    id. ib. 3, 17:

    nuntiant Jugurtham circiter duūm milium intervallo ante eos consedisse,

    Sall. J. 106, 5:

    prope Cirtam haud longe a mari,

    id. ib. 21, 2:

    inter virgulta,

    id. ib. 49, 5:

    superioribus locis,

    id. ib. 51, 3:

    ubi cuique vallis abdita spem praesidii aut salutis aliquam offerebat, consederat,

    Caes. B. G. 6, 34; cf. Curt. 7, 7, 31:

    haud procul,

    id. 4, 12, 4.—
    3.
    To settle down for a long time or permanently, to take up one's abode, to establish one's self:

    qui etiam dubitem, an hic Antii considam,

    Cic. Att. 2, 6, 2:

    antequam aliquo loco consedero, neque longas a me neque semper meā manu litteras exspectabis,

    id. ib. 5, 14, 1:

    Belgas propter loci fertilitatem ibi consedisse,

    Caes. B. G. 2, 4:

    in Ubiorum finibus,

    id. ib. 4, 8; cf. id. ib. 1, 31:

    vultis et his mecum pariter considere regnis?

    Verg. A. 1, 572:

    terrā,

    id. ib. 4, 349.—With in and acc.:

    in novam urbem,

    Curt. 7, 4, 23.—
    4.
    Of inanim. objects, esp. of places, to settle, sink down, sink in, give way, subside, etc.:

    in Veliterno agro terra ingentibus cavernis consedit arboresque in profundum haustae,

    Liv. 30, 38, 8; cf.:

    terra in ingentem sinum consedit,

    id. 30, 2, 12:

    (Alpes) jam licet considant!

    may now sink down, Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    omne mihi visum considere in ignis Ilium,

    to sink down, Verg. A. 2, 624; 9, 145; cf.:

    Ilium ardebat, neque adhuc consederat ignis,

    Ov. M. 13, 408:

    in cinerem,

    Stat. Th. 3, 185:

    cum omnia sacra profanaque in ignem considerent,

    Tac. H. 3, 33 fin.: quā mitescentia Alpium juga considunt, sink, i. e. are lower, Plin. 3, 25, 28, § 147:

    patiemur picem considere, et cum siderit, aquam eliquabimus,

    Col. 12, 24, 2:

    donec consideret pulvis,

    Curt. 5, 13, 12:

    cum in cacuminibus montium nubes consident,

    Plin. 18, 35, 82, § 356:

    tumidi considunt fluctus,

    Sil. 17, 291.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    multa bona in pectore consident,

    Plaut. Trin. 2, 2, 24; Cic. Univ. 2:

    justitia cujus in mente consedit,

    id. Fin. 1, 16, 50; id. Har. Resp. 12, 24.— Poet.: totam videmus Consedisse urbem luctu, sunk or immersed in grief, Verg. A. 11, 350 (in luctum esse demersum, Serv.). —
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 3.) To settle down permanently, sink:

    in otio,

    Cic. Att. 2, 4, 2:

    hoc totum (genus dicendi) in eā mediocritate consedit,

    id. Or. 27, 96:

    antequam ego incipio secedere et in aliā parte considere,

    i. e. change the subject, Sen. Ep. 117, 4.—
    2.
    (Acc. to I. B. 4.) To lose force, abate, subside, diminish; to be appeased, quieted, to cease:

    ardor animi cum consedit, omnis illa vis et quasi flamma oratoris exstinguitur,

    Cic. Brut. 24, 93:

    consederit furor,

    id. Ac. 2, 27, 88:

    ferocia ab re bene gestā,

    Liv. 42, 62, 3:

    primus terror ab necopinato visu,

    id. 33, 7, 5:

    bella,

    Sil. 16, 218:

    quia praesentia satis consederant,

    Tac. A. 1, 30 fin.:

    consedit utriusque nomen in quaesturā,

    i. e. has since that time ceased, Cic. Mur. 8, 18.—
    * b.
    Of discourse, to sink; to conclude, end:

    eorum verborum junctio nascatur a proceris numeris ac liberis... sed varie distincteque considat,

    Cic. de Or. 3, 49, 191.

    Lewis & Short latin dictionary > consido

  • 27 defluo

    dē-flŭo, xi, xum, 3, v. n.
    I. A.
    Lit.: quod sanguen defluxerat, Cato ap. Gell. 3, 7, 19; cf.:

    sanguis a renibus,

    Plin. 24, 18, 105, § 169:

    defluit lapidosus rivus,

    Ov. F. 3, 273:

    flamma ex Aetna monte,

    Liv. Fragm. 1, 116: flumen Lavida Tauro monte defluens, Sall. H. Fragm. ap. Prisc. p. 680 P.; cf.:

    saxis umor,

    Hor. Od. 1, 12, 29; Plin. 33, 5, 26, § 86:

    Anaxum quo Varamus defluit,

    Plin. 3, 18, 22, § 126:

    potus defluit ad pulmonem,

    Gell. 17, 11, 1.—
    2.
    Transf., of things not liquid, to move downwards softly or gradually; to glide or flow down, descend:

    jam ipsae defluebant coronae,

    Cic. Tusc. 5, 21, 62.—Of clothing:

    pedes vestis defluxit ad imos,

    Verg. A. 1, 404:

    toga defluit male laxus,

    hangs carelessly, Hor. Sat. 1, 3, 31.—Of floating objects:

    aries mersus secundo defluit amni,

    floats, swims down, Verg. G. 3, 447; id. A. 7, 495; 8, 549:

    Ostiam Tiberi,

    to sail down, Suet. Ner. 27; Curt. 9, 8 fin. —Of riders:

    tota cohors imitata relictis Ad terram defluxit equis,

    dismounted, Verg. A. 11, 501; cf.:

    ex equo,

    Curt. 7, 7 fin.: in humum (ex equo), Furius poët. ap. Macr. S. 6, 4:

    ad terram,

    Liv. 2, 20;

    and, a dextro armo in latus,

    Ov. M. 6, 229.—
    B.
    Trop., to flow, come, pass:

    hoc totum e sophistarum fontibus defluxit in forum,

    Cic. Or. 27 fin.:

    a necessariis artificiis ad elegantiora,

    id. Tusc. 1, 25, 62; cf.:

    (adolescentes) tantum ab eo (sc. Seneca) defluebant, quantum, etc.,

    departed, deviated, Quint. 10, 1, 126 Frotsch., Cic. Lael. 26, 100:

    a quibus duplex Octaviorum familia defluxit,

    are derived, descended, Suet. Aug. 2; cf. Vell. 1, 16, 4:

    ne quid in terram defluat,

    be spilled on the ground, be lost, Cic. Lael. 16, 58:

    multaque merces tibi defluat aequo ab Jove,

    flow to thee in abundance, Hor. Od. 1, 28, 28 (cf. Theocr. 1, 5: Es te katarrhei):

    a superis,

    Cic. N. D. 2, 31, 79; cf.:

    si quid redundarit, ad illum defluxisse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 66. —
    II.
    To flow or pass away so as to disappear, to cease flowing.
    A.
    Lit.:

    rusticus exspectat dum defluat amnis,

    Hor. Ep. 1, 2, 32; cf.:

    cum hiberni defluxere torrentes,

    Sen. Q. N. 3, 3.—
    B.
    Trop., to cease, vanish, pass away, disappear, be lost:

    ex novem tribunis unus defluxit,

    has deserted, proved unfaithful, Cic. Sest. 32:

    ubi salutatio defluxit,

    has ceased, is over, id. Fam. 9, 20 fin.:

    ubi per socordiam vires, tempus, ingenium defluxere,

    Sall. J. 1, 4:

    tenerae sucus Defluat praedae,

    Hor. Od. 3, 27, 55; id. Ep. 2, 1, 158.—So of the falling out of the hair, Plin. 11, 37, 56, § 154; 11, 39, 94, § 231:

    comae,

    Ov. M. 6, 141.—In eccl. Lat. = defloresco:

    folium,

    Vulg. Isa. 34, 4; 1, 30; id. Psa. 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > defluo

  • 28 meritoria

    mĕrĭtōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the earning of money, by which money is earned, for which money is paid, that brings in money (class.).
    I.
    In gen.:

    vehicula,

    Suet. Calig. 39:

    balinea,

    Plin. Ep. 2, 17:

    cenaculum,

    Suet. Vit. 7:

    artificia,

    Sen. Ep. 88, 1:

    salutatio,

    by which one hopes to obtain money, interested, id. Brev. Vit. 14, 3:

    in meritorio stabulo,

    Paul. Sent. 2, 31, 16.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōria, ōrum, n., places or rooms which are let out for a short time, Juv. 3, 234: facere, to let out rooms for a short time (opp. locare, to rent by the year), Dig. 7, 1, 13.—
    II.
    In partic., of or belonging to the earning of money by prostitution, that earns money by prostitution:

    pueri,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    scorta,

    Suet. Claud. 15.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōrium, ii, n., a bawdy-house, brothel (post-class.), Firm. Math. 6, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > meritoria

  • 29 meritorium

    mĕrĭtōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the earning of money, by which money is earned, for which money is paid, that brings in money (class.).
    I.
    In gen.:

    vehicula,

    Suet. Calig. 39:

    balinea,

    Plin. Ep. 2, 17:

    cenaculum,

    Suet. Vit. 7:

    artificia,

    Sen. Ep. 88, 1:

    salutatio,

    by which one hopes to obtain money, interested, id. Brev. Vit. 14, 3:

    in meritorio stabulo,

    Paul. Sent. 2, 31, 16.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōria, ōrum, n., places or rooms which are let out for a short time, Juv. 3, 234: facere, to let out rooms for a short time (opp. locare, to rent by the year), Dig. 7, 1, 13.—
    II.
    In partic., of or belonging to the earning of money by prostitution, that earns money by prostitution:

    pueri,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    scorta,

    Suet. Claud. 15.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōrium, ii, n., a bawdy-house, brothel (post-class.), Firm. Math. 6, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > meritorium

  • 30 meritorius

    mĕrĭtōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the earning of money, by which money is earned, for which money is paid, that brings in money (class.).
    I.
    In gen.:

    vehicula,

    Suet. Calig. 39:

    balinea,

    Plin. Ep. 2, 17:

    cenaculum,

    Suet. Vit. 7:

    artificia,

    Sen. Ep. 88, 1:

    salutatio,

    by which one hopes to obtain money, interested, id. Brev. Vit. 14, 3:

    in meritorio stabulo,

    Paul. Sent. 2, 31, 16.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōria, ōrum, n., places or rooms which are let out for a short time, Juv. 3, 234: facere, to let out rooms for a short time (opp. locare, to rent by the year), Dig. 7, 1, 13.—
    II.
    In partic., of or belonging to the earning of money by prostitution, that earns money by prostitution:

    pueri,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    scorta,

    Suet. Claud. 15.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōrium, ii, n., a bawdy-house, brothel (post-class.), Firm. Math. 6, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > meritorius

  • 31 perhonorificus

    pĕr-hŏnōrĭfĭcus, a, um, adj.
    I.
    That does one much honor, very honorable:

    con salutatio forensis perhonorifica,

    Cic. Att. 2. 18, 1:

    discessus,

    id. Prov. Cons. 19, 45.—
    II.
    That shows much honor to another, very respectful:

    collega in me perhonorificus,

    Cic. Att. 1, 13, 2.— Adv.: pĕrhŏnōrĭfĭcē, very respectfully, Cic. Att. 14, 12, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > perhonorificus

  • 32 salutator

    sălūtātor, ōris, m. [id.], one who greets; a greeter, saluter.
    I.
    In gen.:

    salutator regum,

    Stat. S. 2, 4, 29.—
    II.
    In partic. (cf. salutatio, II.), one who makes complimentary visits, who pays his respects to another, a visitor; also (in the time of the emperors), one who appears at court, a courtier, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 34; Col. praef. § 9; Mart. 1, 71, 18; 10, 74, 2; Suet. Claud. 35; Juv. 5, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > salutator

См. также в других словарях:

  • Salutatio — steht für Salutatio (Hof), die zeremonielle Begrüßung am römischen Kaiserhof Salutatio (Urkunde), die Grußformel in mittelalterlichen Urkunden Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wort bezeichneter Be …   Deutsch Wikipedia

  • Salutatĭo — (lat.), 1) Begrüßung, Gruß; bes. die Begrüßung od. die Auswgrtung, welche in Rom die Clienten allmorgentlich ihren Patronen abstatteten; eben so machten auch Andere vornehmen Männern, bes. ihren Gönnern, ihren Morgenbesuch; sie versammelten sich… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • SALUTATIO — in Hidis Sacris, vide supra Excitare, Isis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Salutatio ecclesiastica — Salutatĭo ecclesiastĭca (lat.), in der Liturgie das Dominus vobiscum (s.d.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • SALUTATIO Angelica — in Ecclesia Romana, in invocatione Mariae Virginis Θεοτόκου ur plurimum adhiberi solita, concinnata est, partim ex Angelica Salutatione, partim ex verbis Elizabethae, partim ex aliis aliunde postmodum additis. Sic enim ea soriat, Ave Maria gratiâ …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Salutatio (Urkunde) — Die Salutatio, auch Grußformel, ist die letzte Formel im Protokoll des Urkundenformulars. Sie kommt nur in Verbindung mit einer Inscriptio (Adresse) vor und steht in der Tradition der rhetorischen Brieflehre. Daher wird sie auch in den… …   Deutsch Wikipedia

  • Salutatio — утреннее приветствие (ave), с которым приходили к влиятельным римлянам или к императору клиенты, друзья и почитатели. Прием происходил при посредничестве особого раба (nomenclator), который называл господину в атрии имена незнакомых ему лиц в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • CRUDA Salutatio — apud Terrullianum, de Poenit. c. 11. dicta est, salutatio antelucana Candidatorum, apud veteres Romanos, de qua suô locô …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Angelĭca salutatĭo — Angelĭca salutatĭo, englischer Gruß, so v.w. Ave Maria …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Angelĭca salutatio — Angelĭca salutatio, Engelsgruß, s. Ave Maria …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Angelica salutatio — Angelĭca salutatĭo (lat.), s. Ave Maria …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»