Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

sŭpīno

  • 1 supīnō

        supīnō —, ātus, āre    [supinus], to bend backwards, lay back, throw over: supinatae glaebae, i. e. turned up by the plough, V.: nasum nidore supinor, turn up my nose, H.
    * * *
    supinare, supinavi, supinatus V
    lay on the back; turn up; tilt back

    Latin-English dictionary > supīnō

  • 2 supino

    sŭpīno, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to bend or lay backwards, to place, put, or throw a person or thing on the back ( poet. and in post-Aug. prose):

    manus modice supinata,

    Quint. 11, 3, 100; 11, 3, 119:

    supinata testudo,

    Sen. Ep. 121, 9:

    miles supinatus humi,

    App. M. 9, p. 236; 8, p. 211, 7:

    aliquem in terga,

    Stat. Th. 6, 789:

    equi equitem supinant,

    id. ib. 8, 394:

    corpora prona supinat (regina),

    id. ib. 12, 290:

    currum temone erecto,

    id. ib. 3, 414:

    ante supinatas Aquiloni ostendere glebas,

    turned over, ploughed up, Verg. G. 2, 261:

    Parnason tauris,

    Stat. Th. 7, 347:

    nasum nidore supinor,

    I turn up my nose, Hor. S. 2, 7, 38:

    supinari,

    to lie along, extend, Stat. Th. 12, 243:

    arcus supinatus,

    bent, Manil. 2, 852 (but in Sen. Ben. 2, 13, 2, the correct read. is resupinet).

    Lewis & Short latin dictionary > supino

  • 3 supīnus

        supīnus adj.    [cf. ὕπτιοσ], backwards, bent backwards, thrown backwards, on the back, supine: stertitque supinus, H.: excitat supinum iuvenem, i. e. in bed, Iu.: uti motu sui corporis, prono obliquo, supino: supinas tendens manūs orabat, with upturned palms, L.: tendoque supinas Ad caelum cum voce manūs, V.: iactus, a throwing up, L.— Backwards, going back, retrograde: Nec redit in fontīs unda supina suos, O.: Flumina cursu reditura supino, O.— Sloping, inclined: per supinam vallem fusi, L.: Sin collīs supinos (metabere), V.: Tibur, H.—Fig., negligent, indolent, supine: Maecenas, Iu.: animus, Ct.
    * * *
    supina, supinum ADJ
    lying face upwards, flat on one's back; turned palm upwards; flat; passive

    Latin-English dictionary > supīnus

  • 4 deicio

    dē-ĭcĭo or dejicio, jēci, jectum, 3, v. a. [jacio], to throw or cast down; to hurl down, precipitate (very freq., and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    araneas de foribus et de pariete,

    Plaut. Stich. 2, 2, 31:

    aliquem de ponte in Tiberim,

    Cic. Rosc. Am. 35, 100; cf.:

    aliquem e ponte,

    Suet. Caes. 80:

    aliquem de saxo (Tarpeio),

    Liv. 5, 47; 6, 20; Hor. S. 1, 6, 39; cf.

    aliquem saxo Tarpeio,

    Tac. A. 6, 19:

    aliquem equo,

    Caes. B. G. 4, 12, 5; Liv. 4, 19:

    jugum servile a cervicibus,

    Cic. Phil. 1, 2, 6:

    togam ab umeris,

    Suet. Aug. 52; cf.:

    togam de umero,

    id. Caes. 9 al.; esp. reflex. with pron.:

    se de muro,

    Caes. B. C. 1, 18, 3; cf.:

    se de superiore parte aedium,

    Nep. Dion, 4 fin.:

    se per munitiones,

    Caes. B. G. 3, 26, 5:

    se a praealtis montibus (venti),

    Liv. 28, 6:

    librum in mare,

    Cic. Q. Fr. 2, 14; cf.:

    aliquem in locum inferiorem,

    Caes. B. G. 5, 44, 12:

    aliquem e summo in Tartara,

    Lucr. 5, 1124:

    elatam securim in caput (regis),

    Liv. 1, 40; cf. id. 7, 10:

    equum e campo in cavam hanc viam,

    force to leap down, id. 23, 47:

    bustum aut monumentum, aut columnam,

    Cic. Leg. 2, 26; so,

    statuas veterum hominum (c. c. depellere simulacra deorum),

    id. Cat. 3, 8, 19:

    monumenta regis templaque Vestae,

    Hor. Od. 1, 2, 15:

    signa aenea in Capitolio (tempestas),

    Liv. 40, 2:

    omnes Hermas,

    Nep. Alcib. 3:

    turrim,

    Caes. B. C. 2, 22; cf.

    arces,

    Hor. Od. 4, 14, 13 et saep.:

    arbores,

    to fell, Liv. 21, 37, 2; Vitr. 2, 9, 4:

    caput uno ictu,

    to cut off, Verg. A. 9, 770; id. ib. 10, 546:

    libellos,

    to tear down, Cic. Quint. 6, 27; Sen. Ben. 4, 12 (but Caes. B. G. 3, 15, antemnis disjectis is the true reading): comam, Afran. ap. Non. 514, 2; cf.:

    crinibus dejectis,

    loose, dishevelled, Tac. A. 14, 30:

    sortes,

    to cast into the urn, Caes. B. C. 1, 6, 5:

    dejectam aerea sortem accepit galea,

    Verg. A. 5, 490 sq.:

    cum dejecta sors esset,

    Liv. 21, 42; cf.:

    pernam, glandium,

    to throw into the pot, Plaut. Stich. 2, 2, 36:

    alvum,

    to purge, Cato R. R. 158; cf.:

    casei caprini, qui facillimi deiciantur,

    i. e. are most easily digested, Varr. R. R. 2, 11, 3;

    opp. alvum superiorem,

    i. e. to vomit, Cato R. R. 156, 2.—
    B.
    Esp.
    1.
    Milit. t. t., to drive out, dislodge an enemy from his position: hostes muro turribusque dejecti, Caes. B. G. 7, 28; cf.:

    nostri dejecti sunt loco,

    id. ib. 7, 51:

    praesidium ex saltu,

    id. B. C. 1, 37 fin.; cf.:

    agmen Gallorum ex rupe Tarpeia,

    Liv. 7, 10:

    ex tot castellis,

    id. 44, 35:

    praesidium Claternā,

    Cic. Phil. 8, 2, 6; cf.:

    praesidium loco summe munito,

    Hor. Ep. 2, 2, 30: praesidium (without abl.), Caes. B. G. 7, 36, 7; id. B. C. 3, 23, 2; Liv. 4, 53 al.:

    castra hostium,

    to destroy, id. 25, 14:

    praetorium,

    id. 41, 2 et saep.—
    2.
    Jurid. t. t., to drive out, turn out of possession, eject, dispossess (cf. deduco):

    unde vi prohibitus sis... unde dejectus?

    Cic. Caecin. 13; cf. id. ib. 17, 50:

    nisi ex eo loco ubi vestigium impresserit, deici neminem posse,

    id. ib. 27, 76 fin.:

    aliquem de possessione imperii,

    Liv. 45, 22.—
    3.
    Naut. t. t., pass.: deici, to be driven out of one's course:

    naves ad inferiorem partem insulae,

    Caes. B. G. 4, 28, 2:

    classis tempestate vexata ad Balearīs insulas deicitur,

    Liv. 23, 34, 16; id. 23, 40, 6.—
    4.
    Pregn. (cf.: cado, concĭdo, decĭdo; caedo, concīdo, decīdo, etc.), to fell with a mortal wound, to bring down dead to the ground; to kill, slay:

    his dejectis et coacervatis cadaveribus,

    Caes. B. G. 2, 27, 4; 4, 12; id. B. C. 1, 46; 3, 51; cf.:

    quem telo primum, quem postremum aspera virgo Deicis?

    Verg. A. 11, 665:

    avem ab alto caelo,

    id. ib. 5, 542; cf. id. ib. 11, 580:

    Glaucoque bovem Thetidique juvencam Deicit Ancaeus,

    i. e. slaughters as a sacrifice, Val. Fl. 1, 191:

    super juvencum stabat dejectum leo,

    Phaedr. 2, 1, 1:

    (Hercules) aves sagittis dejecit,

    Lact. 1, 9, 2:

    gruem,

    Verg. A. 11, 580.—
    5.
    To lower, let down, hang down, depress, of the head, etc. (cf. II. A. infra):

    dejecto capite (opp. supino capite),

    Quint. 11, 3, 69.—Of a nod (opp. relato capite), Apul. Met. 10.—Of a wild beast:

    id (caput) dejectum semper in terram,

    Plin. 8, 21, 32, § 77:

    in pectora mentum,

    Ov. M. 12, 255:

    euntes dejecta cervice Getae,

    Claud. VI. Cons. Hon. 180.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    pueri Sisennae oculos de isto numquam deicere,

    never took their eyes off him, Cic. Verr. 2, 4, 15; cf. id. ib. 2, 5, 71:

    oculos a republica,

    id. Phil. 1, 1:

    dejecit vultum et demissa voce locuta est,

    cast down her eyes, Verg. A. 3, 320; cf.:

    oculos in terram,

    Quint. 1, 11, 9 al.;

    and in Gr. construction, dejectus oculos,

    with downcast eyes, Verg. A. 11, 480:

    dejectus vultum,

    Stat. Th. 3, 367:

    ecquid ergo intellegis quantum mali de humana condicione dejeceris?

    thou hast removed, averted, Cic. Tusc. 1, 8; cf.:

    quantum de doloris terrore,

    id. ib. 2, 5, 14:

    vitia a se ratione,

    id. ib. 4, 37, 80; cf.:

    cruciatum a corpore (with depellere omnia verbera),

    id. Verr. 2, 5, 62:

    hunc metum Siciliae,

    id. ib. 2, 5, 49 fin.:

    quae replenda vel deicienda sunt,

    Quint. 10, 4, 1:

    eum de sententia dejecistis,

    hast diverted from his opinion, Cic. Phil. 9, 4, 8:

    fortis et constantis est, non tumultuantem de gradu deici, ut dicitur,

    id. Off. 1, 23, 80; cf. id. Att. 16, 15, 3.—
    B.
    In partic. (acc. to no. I. B. 2.), to cast one down from the prospect of a thing; to prevent from obtaining, to deprive, rob of:

    de honore deici,

    Cic. Verr. 1, 9, 25:

    de possessione imperii,

    Liv. 45, 22, 7;

    for which, ad deiciendum honore eum,

    Liv. 39, 41;

    and, dejecti honore,

    id. 3, 35; so with simple abl.:

    aliquem aedilitate,

    Cic. Verr. 1, 8, 23:

    aedilitate,

    id. Verr. 2, 1, 8, § 23:

    praeturā,

    id. Mur. 36, 76:

    principatu,

    Caes. B. G. 7, 63, 8:

    certo consulatu,

    Liv. 40, 46, 14:

    spe,

    id. 44, 28, 1:

    ea spe,

    Caes. B. G. 1, 8, 4; cf.:

    opinione trium legionum (i. e. spe trium legionum colligendarum),

    id. ib. 5, 48:

    conjuge tanto,

    Verg. A. 3, 317. —Without abl.: M. Caelium mentio illa fatua... subito dejecit, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 3:

    cum inimicum eo quoque anno petentem dejecisset,

    Liv. 38, 35:

    uxorem (sc. conjugio),

    Tac. A. 11, 29 fin.:

    hoc dejecto,

    after his fall, Nep. Thras. 3, 1; cf. Tac. A. 2, 3; Luc. 8, 27:

    ex alto dejectus culmine regni,

    Sil. 17, 143.—
    C.
    To humble:

    deicimur, sed non perimus,

    Vulg. 2 Cor. 4, 9:

    deiciendi hominis causa,

    Lact. 4, 27, 17.—Hence, dejectus, a, um, P. a. (very rare).
    I.
    Sunk down, low:

    equitatus noster etsi dejectis atque inferioribus locis constiterat,

    Caes. B. C. 1, 46, 3:

    dejectius,

    Tert. adv. Marc. 1, 6 fin.
    II.
    (Acc. to no. II. B., deprived of hope; hence) Cast down, dejected, dispirited:

    haud dejectus equum duci jubet,

    Verg. A. 10, 858; cf.: [p. 535] haud sic dejecta, Stat. Th. 3, 315:

    in epilogis plerumque dejecti et infracti sumus,

    Quint. 9. 4, 138.— Sup. does not occur.—
    * Adv. dējectē, low; only comp., dejectius, Tert. adv. Marc. 2, 27 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > deicio

  • 5 humilitas

    hŭmĭlĭtas, ātis, f. [humilis], lowness (acc. to humilis, I.).
    I.
    Lit.:

    naves omnes actuarias imperat fieri, quam ad rem humilitas multum adjuvat (shortly before: naves paulo facit humiliores),

    Caes. B. G. 5, 1, 3:

    arborum,

    Sall. J. 49, 5:

    aliorum animalium ea est humilitas, ut cibum terrestrem rostris facile contingant,

    low stature, Cic. N. D. 2 47, 122:

    sidera multum inter se aut altitudine aut humilitate distantia,

    id. Tusc. 5, 24, 69:

    quanta humilitate luna feratur, terram paene contingens,

    id. Div. 2, 43, 91.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of rank, birth, or influence, lowness, meanness, insignificance: malorum turba quaedam, paupertas, ignobilitas, humilitas, solitudo, etc., Cic. Tusc. 5, 10, 29:

    propter humilitatem et obscuritatem,

    id. Off. 2, 13, 45:

    humilitatem cum dignitate contendere,

    id. Rosc. Am. 47, 136:

    alicujus despicere,

    id. Phil. 13, 10, 23:

    obicere humilitatem alicui,

    Liv. 26, 31, 4:

    ex humilitate sua,

    Caes. B. G. 5, 25:

    infima natalium,

    Plin. 18, 6, 7, § 37:

    generis,

    Sall. J. 73, 4:

    generis ac nominis,

    Suet. Vesp. 4:

    obliterata quoque scrutabimur, nec deterrebit quarundam rerum humilitas,

    Plin. 14, 1, 1, § 7.—
    B.
    Littleness of mind, meanness, baseness, abjectness:

    habet levitatem laetitia gestiens, humilitatem metus,

    Cic. Tusc. 3, 13, 27; id. de Or. 1, 53, 228:

    et dejecto (capite) humilitas et supino arrogantia ostenditur,

    Quint. 11, 3, 69; so,

    opp. arrogantia,

    Caes. B. C. 1, 85, 5:

    saepe virtus et magnificentia plus proficit ad misericordiam commovendam quam humilitas et obsecratio,

    Cic. Inv. 1, 56, 109:

    summittere se in humilitatem causam dicentium,

    Liv. 38, 52, 2:

    asinorum,

    Plin. 10, 63, 83, § 180.—
    2.
    In eccl. Lat., in a good sense, opp. to pride, lowness, humility, Lact. 5, 15; Sulp. Sever. Vit. S. Mart. 2 fin. et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > humilitas

  • 6 Maecenas

    Maecēnas, ātis, m. [Tuscan, perh. Maecnatial; v. Sil. 10, 40; Müll. Etrusk. 1, p. 404; 415]: C. Cilnius Maecenas, a Roman knight, descended, on the mother's side, from the Arretinian gens of the Maecenates (and on the father's side from that of the Cilnii;

    v. Müll. l. c. p. 416 sq.),

    the friend of Augustus and the patron of Horace and Virgil, Prop. 4, 8 (9), 1; Hor. C. 1, 1, 1; Verg. G. 1, 2; Vell. 2, 88, 2; Tac. A. 6, 11; Sen. Prov. 3, 9 sq.; id. Ep. 19, 8 sq.; 114, 4; Quint. 9, 4, 28.—
    B.
    Transf., to denote, in gen.,
    1.
    A patron of literature:

    sint Maecenates, non deerunt, Flacce, Marones,

    Mart. 8, 56, 5; Sen. Prov. 3, 10:

    quis tibi Maecenas erit?

    Juv. 7, 94.—
    2.
    A person of distinction:

    vestem Purpuream teneris quoque Maecenatibus aptam,

    Juv. 12, 39. —
    3.
    A luxurious, effeminate person:

    multum referens de Maecenate supino,

    Juv. 1, 66.—Hence,
    II.
    Maecēnātĭānus, a, um, adj., of or belonging to Mæcenas:

    turris,

    Suet. Ner. 38:

    horti,

    id. Tib. 15:

    vina,

    named after him, Plin. 14, 6, 8, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > Maecenas

  • 7 Maecenatianus

    Maecēnas, ātis, m. [Tuscan, perh. Maecnatial; v. Sil. 10, 40; Müll. Etrusk. 1, p. 404; 415]: C. Cilnius Maecenas, a Roman knight, descended, on the mother's side, from the Arretinian gens of the Maecenates (and on the father's side from that of the Cilnii;

    v. Müll. l. c. p. 416 sq.),

    the friend of Augustus and the patron of Horace and Virgil, Prop. 4, 8 (9), 1; Hor. C. 1, 1, 1; Verg. G. 1, 2; Vell. 2, 88, 2; Tac. A. 6, 11; Sen. Prov. 3, 9 sq.; id. Ep. 19, 8 sq.; 114, 4; Quint. 9, 4, 28.—
    B.
    Transf., to denote, in gen.,
    1.
    A patron of literature:

    sint Maecenates, non deerunt, Flacce, Marones,

    Mart. 8, 56, 5; Sen. Prov. 3, 10:

    quis tibi Maecenas erit?

    Juv. 7, 94.—
    2.
    A person of distinction:

    vestem Purpuream teneris quoque Maecenatibus aptam,

    Juv. 12, 39. —
    3.
    A luxurious, effeminate person:

    multum referens de Maecenate supino,

    Juv. 1, 66.—Hence,
    II.
    Maecēnātĭānus, a, um, adj., of or belonging to Mæcenas:

    turris,

    Suet. Ner. 38:

    horti,

    id. Tib. 15:

    vina,

    named after him, Plin. 14, 6, 8, § 67.

    Lewis & Short latin dictionary > Maecenatianus

  • 8 resupino

    rĕ-sŭpīno, no perf., ātum, 1, v. a., to bend or turn back (rare; not in Cic.).
    I.
    Lit.:

    puer ad me accurrit, Pone apprehendit pallio, resupinat,

    Ter. Phorm. 5, 6, 23:

    assurgentem ibi regem umbone resupinat,

    Liv. 4, 19:

    hominem,

    Cels. 7, 16:

    nares planā manu,

    to bend back, Quint. 11, 3, 80:

    colla (turtures, cum bibunt),

    Plin. 10, 34, 52, § 105; cf.:

    caput (aves bibentes),

    id. 10, 46, 63, § 129:

    valvas,

    to beat in, break down, Prop. 4 (5), 8, 51: resupinati cessantia tympana Galli, i. e. prostrate from drunkenness, Juv. 8, 176 et saep.— In mal. part., to stretch out:

    aviam amici,

    Juv. 3, 112.— Pass. in mid. force:

    leones resupinari,

    Plin. 24, 17, 102, § 162.—
    II.
    Trop.: rem, to overthrow, ruin, destroy, Att. ap. Non. 165, 3:

    quid tantopere te resupinet?

    makes proud, puffs up, Sen. Ben. 2, 13, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > resupino

  • 9 supinatio

    sŭpīnātĭo, ōnis, f. [supino]; in medic. lang., of the stomach, a casting back, rejection of food, Cael. Aur. Tard. 4, 3, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > supinatio

  • 10 supinum

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinum

  • 11 supinus

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinus

  • 12 suppo

    suppo ( sūpo, sīpo), āre, v. a. [suppus], = supino, to lay back, to lay on the back, Att. ap. Non. 200, 33 (Trag. Fragm. v. 575 Rib.); cf. Paul. ex Fest. p. 225, 14; 311, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > suppo

См. также в других словарях:

  • Supino — Supino …   Deutsch Wikipedia

  • Supino — Administration Pays  Italie Région …   Wikipédia en Français

  • supino (1) — {{hw}}{{supino (1)}{{/hw}}agg. 1 Detto di persona, che giace sul dorso col viso e il ventre rivolti all insù: stare –s; CONTR. Bocconi, prono. 2 (est.) Che ha il palmo voltato verso l alto, detto della mano. 3 (fig.) Che mostra obbedienza cieca,… …   Enciclopedia di italiano

  • supino — supino, na (Del lat. supīnus). 1. adj. Tendido sobre el dorso. 2. Perteneciente o relativo a la supinación. 3. Dicho de un estado de ánimo, de una acción o de una cualidad moral: Necio, estólido. 4. m. Gram. En algunas lenguas indoeuropeas, una… …   Diccionario de la lengua española

  • supino — supino, na adjetivo 1. Uso/registro: elevado. Que está tendido con la espalda apoyada en el suelo: colóquese en posición supina. decúbito* supino. 2. Uso/registro: elevado. Que es muy grande, enorme: tontería supina, ignorancia supina …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • Supino — Supino, Dorf in der päpstlichen Delegation Frosinone, im Gebirge; 3760 Ew …   Pierer's Universal-Lexikon

  • supino — agg. [dal lat. supinus ]. 1. [di persona che sta adagiata sulla schiena: dormire s. ] ▶◀ (fam.) a pancia in su, disteso, (lett.) resupino, sdraiato. ◀▶ (fam.) a pancia in giù, bocconi, prono. 2. (fig.) [che rivela eccessiva acquiescenza: essere s …   Enciclopedia Italiana

  • supino — adj. 1. Elevado, alto. 2. Deitado de costas; voltado para cima. 3.  [Patologia] Que está no estado de supinação. 4.  [Figurado] Excessivo; em alto grau. • s. m. 5.  [Gramática] Forma verbal latina. 6.  [Portugal: Trás os Montes] Nádegas …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Supino — Infobox CityIT img coa = Supino Stemma.gif official name = Comune di Supino name = Supino region = Lazio province = Province of Frosinone (FR) elevation m = 321 area total km2 = 35.3 population as of = Dec. 2004 population total = 4875 population …   Wikipedia

  • Supino — El supino (en latín: supinum) es una forma no personal del verbo latino (la cuarta junto al infinitivo, gerundio y participio), que conserva los casos acusativo, dativo y ablativo. Obtuvo este nombre (supinus en latín significa perezoso,… …   Wikipedia Español

  • supino — (Del lat. supinus, perezoso.) ► adjetivo 1 Que está tendido con el dorso hacia abajo: ■ se echó en la camilla en posición supina. 2 De la supinación. 3 Se aplica a la acción, actitud o palabra que es muy necia o estúpida: ■ lo que has dicho es… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»