Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

sălūtātĭo

  • 1 salūtātiō

        salūtātiō ōnis, f    [saluto], a greeting, saluting, salutation: quis te communi salutatione dignum putet?: salutationem facere, L.: mutuā salutatione factā, Cu.— A waiting upon at one's house, ceremonial visit: ubi salutatio defluxit, when the formal morning reception is over.
    * * *
    greeting, salutation; formal morning call paid by client on patron/Emperor

    Latin-English dictionary > salūtātiō

  • 2 salutatio

    sălūtātĭo, ōnis, f. [saluto], a greeting. saluting, salutation (rare but good prose).
    I.
    In gen.:

    quis te aditu, quis ullo honore, quis denique communi salutatione dignum putet?

    Cic. Pis. 40, 96:

    salutationem facere,

    Liv. 1, 1 fin.:

    salutationem reddere,

    Tac. A. 4, 61:

    salutatione acceptā ac redditā,

    Macr. S. 1, 6:

    mutuā salutatione factā,

    Curt. 10, 8, 23.—Of performing devotions:

    uti praetereuntes possint respicere (aedificia deorum) et in conspectu salutationes facere,

    Vitr. 4, 5.—Rarely of a written greeting (in a lusus verbb. with salus), Cic. Brut. 3, 13; Vulg. 1 Cor. 16, 21; id. Col. 9, 18.—
    II.
    In partic., of ceremonial visits, a visit, a waiting upon:

    mane salutamus domi et bonos viros multos, etc.... Ubi salutatio defluxit, litteris me involvo,

    Cic. Fam. 9, 20, 3; 7, 28, 2; Sen. Brev. Vit. 14, 6 al.—After the time of the emperors, of paying respects, paying court to the emperor, Suet. Aug. 27; id. Claud. 37; id. Vit. 14; id. Vesp. 4 al.; in plur., id. Aug. 53; Gell. 4, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > salutatio

  • 3 consido

    con-sīdo, sēdi (also -sīdi, Enn. ap. Gell. 4, 7, v. Sat., v. 14 Vahl.; Tac. A. 1, 30 fin.; Gell. 5, 4, 1; cf. Wagner ad Verg. E. 7, 1; Neue, Formenl. II. p. 501), sessum, 3, v. n., to sit down (esp. of a multitude), take a seat, be seated, to settle (freq. in all periods and species of composition); constr. with in and abl., sub and abl., ante, the simple abl., or absol.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    salutatio hospitalis... fuit, positisque sedibus consederunt,

    Liv. 42, 39, 8:

    scio apud vos filio in conspectu matris nefas esse considere,

    Curt. 5, 2, 22:

    illi jussi considere affirmant, etc.,

    id. 7, 6, 6:

    nec aut recubet aut considat pastor,

    Col. 7, 3, 26:

    vix consideramus, et nox, etc.,

    Plin. Ep. 6, 20, 14.—
    (β).
    With designation of place:

    si videtur, considamus hic in umbrā,

    Cic. Leg. 2, 3, 7; cf.:

    in pratulo propter Platonis statuam,

    id. Brut. 6, 24:

    certo in loco,

    id. Sen. 18, 63:

    in arā,

    Nep. Paus. 4, 4:

    in molli herbā,

    Verg. E. 3, 55:

    in illo caespite,

    Ov. M. 13, 931:

    examen in arbore consederat,

    Liv. 21, 46, 2:

    in rupe,

    Curt. 3, 1, 4:

    in sellā,

    id. 5, 2, 13:

    in turre consedit avis,

    id. 4, 6, 11:

    dormienti in labellis (apes),

    Cic. Div. 1, 36, 78:

    sub argutā ilice,

    Verg. E. 7, 1:

    hic corylis mixtas inter ulmos,

    id. ib. 5, 3:

    ante focos scamnis longis,

    Ov. F. 6, 305:

    super ripam stagni,

    id. M. 6, 373:

    transtris,

    Verg. A. 4, 573:

    ipsae (apes) medicatis sedibus,

    id. G. 4, 65:

    solio medius consedit avito,

    id. A. 7, 169:

    mecum saxo,

    Ov. M. 1, 679:

    tergo tauri,

    id. ib. 2, 869.— Impers.:

    in silvam venitur et ibi considitur,

    Cic. de Or. 3, 5, 18.—Of soldiers in battle array:

    triarii sub vexillis considebant, sinistro crure porrecto, scuta innixa umeris... tenentes,

    Liv. 8, 8, 10.—
    B.
    In partic.
    1.
    In assemblies of the people, courts of justice, theatres, etc., to take one's place, take a seat, sit, hold sessions, to be in session:

    cum in theatro imperiti homines consederant,

    Cic. Fl. 7, 16;

    so of senators,

    Suet. Aug. 35.—Of judges:

    quo die primum judices, citati in hunc reum consedistis,

    Cic. Verr. 2, 1, 7, § 19; Liv. 26, 48, 9; Ov. M. 11, 157; 12, 627:

    ad jus dicendum,

    Liv. 34, 61, 15:

    introductum in tabernaculum (Persea) adversus advocatos in consilium considere jussit,

    id. 45, 7, 5; Suet. Calig. 38:

    in orchestrā,

    id. Aug. 44:

    inter patres,

    Tac. A. 13, 54.—
    2.
    Milit. t. t., to encamp, pitch a camp, take post somewhere; with in and abl.:

    quo in loco Germani consederant,

    Caes. B. G. 1, 49; so Sall. J. 49, 1; Liv. 4, 17, 12; 10, 4, 11.—With sub: sub monte consedit, Caes. B. G. 1, 48; 1, 21; Sall. C. 57, 3:

    trans flumen,

    Caes. B. G. 2, 16:

    contra eum duūm milium spatio,

    id. ib. 3, 17:

    nuntiant Jugurtham circiter duūm milium intervallo ante eos consedisse,

    Sall. J. 106, 5:

    prope Cirtam haud longe a mari,

    id. ib. 21, 2:

    inter virgulta,

    id. ib. 49, 5:

    superioribus locis,

    id. ib. 51, 3:

    ubi cuique vallis abdita spem praesidii aut salutis aliquam offerebat, consederat,

    Caes. B. G. 6, 34; cf. Curt. 7, 7, 31:

    haud procul,

    id. 4, 12, 4.—
    3.
    To settle down for a long time or permanently, to take up one's abode, to establish one's self:

    qui etiam dubitem, an hic Antii considam,

    Cic. Att. 2, 6, 2:

    antequam aliquo loco consedero, neque longas a me neque semper meā manu litteras exspectabis,

    id. ib. 5, 14, 1:

    Belgas propter loci fertilitatem ibi consedisse,

    Caes. B. G. 2, 4:

    in Ubiorum finibus,

    id. ib. 4, 8; cf. id. ib. 1, 31:

    vultis et his mecum pariter considere regnis?

    Verg. A. 1, 572:

    terrā,

    id. ib. 4, 349.—With in and acc.:

    in novam urbem,

    Curt. 7, 4, 23.—
    4.
    Of inanim. objects, esp. of places, to settle, sink down, sink in, give way, subside, etc.:

    in Veliterno agro terra ingentibus cavernis consedit arboresque in profundum haustae,

    Liv. 30, 38, 8; cf.:

    terra in ingentem sinum consedit,

    id. 30, 2, 12:

    (Alpes) jam licet considant!

    may now sink down, Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    omne mihi visum considere in ignis Ilium,

    to sink down, Verg. A. 2, 624; 9, 145; cf.:

    Ilium ardebat, neque adhuc consederat ignis,

    Ov. M. 13, 408:

    in cinerem,

    Stat. Th. 3, 185:

    cum omnia sacra profanaque in ignem considerent,

    Tac. H. 3, 33 fin.: quā mitescentia Alpium juga considunt, sink, i. e. are lower, Plin. 3, 25, 28, § 147:

    patiemur picem considere, et cum siderit, aquam eliquabimus,

    Col. 12, 24, 2:

    donec consideret pulvis,

    Curt. 5, 13, 12:

    cum in cacuminibus montium nubes consident,

    Plin. 18, 35, 82, § 356:

    tumidi considunt fluctus,

    Sil. 17, 291.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.:

    multa bona in pectore consident,

    Plaut. Trin. 2, 2, 24; Cic. Univ. 2:

    justitia cujus in mente consedit,

    id. Fin. 1, 16, 50; id. Har. Resp. 12, 24.— Poet.: totam videmus Consedisse urbem luctu, sunk or immersed in grief, Verg. A. 11, 350 (in luctum esse demersum, Serv.). —
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 3.) To settle down permanently, sink:

    in otio,

    Cic. Att. 2, 4, 2:

    hoc totum (genus dicendi) in eā mediocritate consedit,

    id. Or. 27, 96:

    antequam ego incipio secedere et in aliā parte considere,

    i. e. change the subject, Sen. Ep. 117, 4.—
    2.
    (Acc. to I. B. 4.) To lose force, abate, subside, diminish; to be appeased, quieted, to cease:

    ardor animi cum consedit, omnis illa vis et quasi flamma oratoris exstinguitur,

    Cic. Brut. 24, 93:

    consederit furor,

    id. Ac. 2, 27, 88:

    ferocia ab re bene gestā,

    Liv. 42, 62, 3:

    primus terror ab necopinato visu,

    id. 33, 7, 5:

    bella,

    Sil. 16, 218:

    quia praesentia satis consederant,

    Tac. A. 1, 30 fin.:

    consedit utriusque nomen in quaesturā,

    i. e. has since that time ceased, Cic. Mur. 8, 18.—
    * b.
    Of discourse, to sink; to conclude, end:

    eorum verborum junctio nascatur a proceris numeris ac liberis... sed varie distincteque considat,

    Cic. de Or. 3, 49, 191.

    Lewis & Short latin dictionary > consido

  • 4 defluo

    dē-flŭo, xi, xum, 3, v. n.
    I. A.
    Lit.: quod sanguen defluxerat, Cato ap. Gell. 3, 7, 19; cf.:

    sanguis a renibus,

    Plin. 24, 18, 105, § 169:

    defluit lapidosus rivus,

    Ov. F. 3, 273:

    flamma ex Aetna monte,

    Liv. Fragm. 1, 116: flumen Lavida Tauro monte defluens, Sall. H. Fragm. ap. Prisc. p. 680 P.; cf.:

    saxis umor,

    Hor. Od. 1, 12, 29; Plin. 33, 5, 26, § 86:

    Anaxum quo Varamus defluit,

    Plin. 3, 18, 22, § 126:

    potus defluit ad pulmonem,

    Gell. 17, 11, 1.—
    2.
    Transf., of things not liquid, to move downwards softly or gradually; to glide or flow down, descend:

    jam ipsae defluebant coronae,

    Cic. Tusc. 5, 21, 62.—Of clothing:

    pedes vestis defluxit ad imos,

    Verg. A. 1, 404:

    toga defluit male laxus,

    hangs carelessly, Hor. Sat. 1, 3, 31.—Of floating objects:

    aries mersus secundo defluit amni,

    floats, swims down, Verg. G. 3, 447; id. A. 7, 495; 8, 549:

    Ostiam Tiberi,

    to sail down, Suet. Ner. 27; Curt. 9, 8 fin. —Of riders:

    tota cohors imitata relictis Ad terram defluxit equis,

    dismounted, Verg. A. 11, 501; cf.:

    ex equo,

    Curt. 7, 7 fin.: in humum (ex equo), Furius poët. ap. Macr. S. 6, 4:

    ad terram,

    Liv. 2, 20;

    and, a dextro armo in latus,

    Ov. M. 6, 229.—
    B.
    Trop., to flow, come, pass:

    hoc totum e sophistarum fontibus defluxit in forum,

    Cic. Or. 27 fin.:

    a necessariis artificiis ad elegantiora,

    id. Tusc. 1, 25, 62; cf.:

    (adolescentes) tantum ab eo (sc. Seneca) defluebant, quantum, etc.,

    departed, deviated, Quint. 10, 1, 126 Frotsch., Cic. Lael. 26, 100:

    a quibus duplex Octaviorum familia defluxit,

    are derived, descended, Suet. Aug. 2; cf. Vell. 1, 16, 4:

    ne quid in terram defluat,

    be spilled on the ground, be lost, Cic. Lael. 16, 58:

    multaque merces tibi defluat aequo ab Jove,

    flow to thee in abundance, Hor. Od. 1, 28, 28 (cf. Theocr. 1, 5: Es te katarrhei):

    a superis,

    Cic. N. D. 2, 31, 79; cf.:

    si quid redundarit, ad illum defluxisse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 66. —
    II.
    To flow or pass away so as to disappear, to cease flowing.
    A.
    Lit.:

    rusticus exspectat dum defluat amnis,

    Hor. Ep. 1, 2, 32; cf.:

    cum hiberni defluxere torrentes,

    Sen. Q. N. 3, 3.—
    B.
    Trop., to cease, vanish, pass away, disappear, be lost:

    ex novem tribunis unus defluxit,

    has deserted, proved unfaithful, Cic. Sest. 32:

    ubi salutatio defluxit,

    has ceased, is over, id. Fam. 9, 20 fin.:

    ubi per socordiam vires, tempus, ingenium defluxere,

    Sall. J. 1, 4:

    tenerae sucus Defluat praedae,

    Hor. Od. 3, 27, 55; id. Ep. 2, 1, 158.—So of the falling out of the hair, Plin. 11, 37, 56, § 154; 11, 39, 94, § 231:

    comae,

    Ov. M. 6, 141.—In eccl. Lat. = defloresco:

    folium,

    Vulg. Isa. 34, 4; 1, 30; id. Psa. 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > defluo

  • 5 meritoria

    mĕrĭtōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the earning of money, by which money is earned, for which money is paid, that brings in money (class.).
    I.
    In gen.:

    vehicula,

    Suet. Calig. 39:

    balinea,

    Plin. Ep. 2, 17:

    cenaculum,

    Suet. Vit. 7:

    artificia,

    Sen. Ep. 88, 1:

    salutatio,

    by which one hopes to obtain money, interested, id. Brev. Vit. 14, 3:

    in meritorio stabulo,

    Paul. Sent. 2, 31, 16.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōria, ōrum, n., places or rooms which are let out for a short time, Juv. 3, 234: facere, to let out rooms for a short time (opp. locare, to rent by the year), Dig. 7, 1, 13.—
    II.
    In partic., of or belonging to the earning of money by prostitution, that earns money by prostitution:

    pueri,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    scorta,

    Suet. Claud. 15.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōrium, ii, n., a bawdy-house, brothel (post-class.), Firm. Math. 6, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > meritoria

  • 6 meritorium

    mĕrĭtōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the earning of money, by which money is earned, for which money is paid, that brings in money (class.).
    I.
    In gen.:

    vehicula,

    Suet. Calig. 39:

    balinea,

    Plin. Ep. 2, 17:

    cenaculum,

    Suet. Vit. 7:

    artificia,

    Sen. Ep. 88, 1:

    salutatio,

    by which one hopes to obtain money, interested, id. Brev. Vit. 14, 3:

    in meritorio stabulo,

    Paul. Sent. 2, 31, 16.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōria, ōrum, n., places or rooms which are let out for a short time, Juv. 3, 234: facere, to let out rooms for a short time (opp. locare, to rent by the year), Dig. 7, 1, 13.—
    II.
    In partic., of or belonging to the earning of money by prostitution, that earns money by prostitution:

    pueri,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    scorta,

    Suet. Claud. 15.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōrium, ii, n., a bawdy-house, brothel (post-class.), Firm. Math. 6, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > meritorium

  • 7 meritorius

    mĕrĭtōrĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to the earning of money, by which money is earned, for which money is paid, that brings in money (class.).
    I.
    In gen.:

    vehicula,

    Suet. Calig. 39:

    balinea,

    Plin. Ep. 2, 17:

    cenaculum,

    Suet. Vit. 7:

    artificia,

    Sen. Ep. 88, 1:

    salutatio,

    by which one hopes to obtain money, interested, id. Brev. Vit. 14, 3:

    in meritorio stabulo,

    Paul. Sent. 2, 31, 16.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōria, ōrum, n., places or rooms which are let out for a short time, Juv. 3, 234: facere, to let out rooms for a short time (opp. locare, to rent by the year), Dig. 7, 1, 13.—
    II.
    In partic., of or belonging to the earning of money by prostitution, that earns money by prostitution:

    pueri,

    Cic. Phil. 2, 41, 105:

    scorta,

    Suet. Claud. 15.—
    B.
    Subst.: mĕrĭtōrium, ii, n., a bawdy-house, brothel (post-class.), Firm. Math. 6, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > meritorius

  • 8 perhonorificus

    pĕr-hŏnōrĭfĭcus, a, um, adj.
    I.
    That does one much honor, very honorable:

    con salutatio forensis perhonorifica,

    Cic. Att. 2. 18, 1:

    discessus,

    id. Prov. Cons. 19, 45.—
    II.
    That shows much honor to another, very respectful:

    collega in me perhonorificus,

    Cic. Att. 1, 13, 2.— Adv.: pĕrhŏnōrĭfĭcē, very respectfully, Cic. Att. 14, 12, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > perhonorificus

  • 9 salutator

    sălūtātor, ōris, m. [id.], one who greets; a greeter, saluter.
    I.
    In gen.:

    salutator regum,

    Stat. S. 2, 4, 29.—
    II.
    In partic. (cf. salutatio, II.), one who makes complimentary visits, who pays his respects to another, a visitor; also (in the time of the emperors), one who appears at court, a courtier, Q. Cic. Petit. Cons. 9, 34; Col. praef. § 9; Mart. 1, 71, 18; 10, 74, 2; Suet. Claud. 35; Juv. 5, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > salutator

См. также в других словарях:

  • Salutatio — steht für Salutatio (Hof), die zeremonielle Begrüßung am römischen Kaiserhof Salutatio (Urkunde), die Grußformel in mittelalterlichen Urkunden Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wort bezeichneter Be …   Deutsch Wikipedia

  • Salutatĭo — (lat.), 1) Begrüßung, Gruß; bes. die Begrüßung od. die Auswgrtung, welche in Rom die Clienten allmorgentlich ihren Patronen abstatteten; eben so machten auch Andere vornehmen Männern, bes. ihren Gönnern, ihren Morgenbesuch; sie versammelten sich… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • SALUTATIO — in Hidis Sacris, vide supra Excitare, Isis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Salutatio ecclesiastica — Salutatĭo ecclesiastĭca (lat.), in der Liturgie das Dominus vobiscum (s.d.) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • SALUTATIO Angelica — in Ecclesia Romana, in invocatione Mariae Virginis Θεοτόκου ur plurimum adhiberi solita, concinnata est, partim ex Angelica Salutatione, partim ex verbis Elizabethae, partim ex aliis aliunde postmodum additis. Sic enim ea soriat, Ave Maria gratiâ …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Salutatio (Urkunde) — Die Salutatio, auch Grußformel, ist die letzte Formel im Protokoll des Urkundenformulars. Sie kommt nur in Verbindung mit einer Inscriptio (Adresse) vor und steht in der Tradition der rhetorischen Brieflehre. Daher wird sie auch in den… …   Deutsch Wikipedia

  • Salutatio — утреннее приветствие (ave), с которым приходили к влиятельным римлянам или к императору клиенты, друзья и почитатели. Прием происходил при посредничестве особого раба (nomenclator), который называл господину в атрии имена незнакомых ему лиц в… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • CRUDA Salutatio — apud Terrullianum, de Poenit. c. 11. dicta est, salutatio antelucana Candidatorum, apud veteres Romanos, de qua suô locô …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Angelĭca salutatĭo — Angelĭca salutatĭo, englischer Gruß, so v.w. Ave Maria …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Angelĭca salutatio — Angelĭca salutatio, Engelsgruß, s. Ave Maria …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Angelica salutatio — Angelĭca salutatĭo (lat.), s. Ave Maria …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»