rzadziej

См. также в других словарях:

• rzadko — rzadziej 1. «w dużych odstępach od siebie, w dużej odległości jeden od drugiego» Rzadko rosnące drzewa, krzewy. Tereny rzadziej zaludnione. 2. «w dużych odstępach czasu; nieczęsto, wyjątkowo» Coś się rzadko zdarza. Coraz rzadziej rozmawiały ze… …   Słownik języka polskiego

• cacko — n II, N. cackokiem; lm D. cackocek 1. «przedmiot, zwykle niewielki, artystycznie, precyzyjnie wykonany; klejnocik, bibelot» Porcelanowe, złote, marmurowe cacko. Na meblach stało mnóstwo wykwintnych cacek. przen. «o czymś, rzadziej o kimś… …   Słownik języka polskiego

• egzemplarz — m II, D. a; lm M. e, D. y 1. «jedna sztuka z grupy jednorodnych przedmiotów» ∆ druk. Egzemplarz autorski «egzemplarz książki przydzielony bezpłatnie autorowi przez nakładcę» ∆ Egzemplarze obowiązkowe «egzemplarze wydrukowanego dzieła (książki,… …   Słownik języka polskiego

• halo — I «wykrzyknik używany dla przywołania kogoś lub zwrócenia na siebie czyjejś uwagi, zwłaszcza w rozmowach telefonicznych i w radiu, rzadziej jako poufała forma powitania» Halo! proszę poczekać. Halo, kto mówi? Halo, halo! tu Polskie Radio Warszawa …   Słownik języka polskiego

• niech — «partykuła będąca częścią składową form opisowych trybu rozkazującego w 3. osobie lp i lm, rzadziej w 1. osobie lp» Niech państwo wejdą. Niech pan pozwoli. Niech dzieci będą grzeczne. Niech już będzie zgoda. Niech on natychmiast wyjdzie. ∆ Niech… …   Słownik języka polskiego

• numer — m IV, D. u, Ms. numererze; lm M. y 1. «liczba umieszczana na czymś (rzadziej na kimś) oznaczająca kolejne miejsce rzeczy lub osoby, pozwalająca na odróżnienie rzeczy lub osób tego samego typu, o tym samym przeznaczeniu, funkcji itp., określająca… …   Słownik języka polskiego

• pięćdziesiątka — ż III, CMs. pięćdziesiątkatce; lm D. pięćdziesiątkatek 1. «zbiór pięćdziesięciu jednostek; liczba 50» Naliczyć około pięćdziesiątki kurcząt. 2. pot. «moneta wartości pięćdziesięciu groszy; rzadziej banknot wartości pięćdziesięciu złotych»… …   Słownik języka polskiego

• postawić — dk VIa, postawićwię, postawićwisz, postawićstaw, postawićwił, postawićwiony 1. «stawiając umieścić gdzieś jakąś rzecz (rzadziej osobę) we właściwej dla niej pozycji; ustawić» Postawić wazon z kwiatami na stole. Postawić laskę w kącie. Postawić… …   Słownik języka polskiego

• przenosiciel — m I, DB. a; lm M. e, DB. i 1. «coś, co powoduje dostanie się czegoś z jednego miejsca na inne; rzadziej: ten, kto coś przenosi» Hemoglobina jest przenosicielem tlenu. 2. med. «osobnik zdrowy noszący w sobie lub na sobie zarazki choroby zakaźnej… …   Słownik języka polskiego

• raz — m IV, D. u, Ms. razzie 1. lm D. ów dziś zwykle w lm «uderzenia, ciosy; cięcia, ukłucia, sztychy» Bolesne, dotkliwe, mocne, okrutne razy. Razy rózgi, bata, topora, miecza. Odpierać razy. Zadawać razy. Okładać kogoś razami. Zasłaniać, chronić kogoś …   Słownik języka polskiego

• zatopić — dk VIa, zatopićpię, zatopićpisz, zatopićtop, zatopićpił, zatopićpiony zatapiać ndk I, zatopićam, zatopićasz, zatopićają, zatopićaj, zatopićał, zatopićany 1. «zanurzyć całkowicie, pogrążyć coś lub kogoś w wodzie (rzadziej w innej cieczy, w błocie …   Słownik języka polskiego