-
1 ructo
ructo, āvī, ātum, āre, u. depon. Nbf. ructor, ārī (vgl. ερεύγομαι u. ahd. it-ruchen, wiederkäuen), rülpsen, I) im allg.: alci in os ructare, Plaut.: cui ructare turpe esset, is vomens etc., Cic.: numquam ructasse, Plin.: nec ieiunis et inanibus plenus ipse et ructans non tam apponis quam obicis cibos, Plin. pan. – Depon., ructaretur, Cic. fr. bei Paul. ex Fest. 263, 3. – m. Acc. der Speise, nach deren Genuß man rülpst, die einem aufstößt, qui crudum ructat, Cels.: stomachus acida ructans, Plin.: aprum, Mart.: u. Depon., cuius aves etiam nunc ructor, Varro r. r. 3, 2, 3. – II) prägn., 1) = eructo, rülpsen = rülpsend ausspeien, ausrülpsen, cruor ructatus, Sil.: ructatos ore cruores, Sil.: calix venenarius, in quem mors aliqua (einiges) ructarit, Tert. de res. carn. 16. – übtr., fumum, ausdünsten (von der Erde), Pallad. 9, 8, 7. – bildl., versus ructatur (Depon.), Hor. de art. poët. 457: potor Mosellae (als Gallier) Tiberim ructas, die röm. Sprache mit Eleganz sprichst, Sidon. epist. 4, 17, 1: ructans semideûm propinquitates, im Munde führend, Sidon. carm. 23, 252: u. so quae academiis et porticibus Atticis pasta sapientiam ructas, Tert. de test. anim. 1: patrio ructata (ausgesprochen) profundo, Prud. apoth. 93. – 2) = genießen, essen, qui centenis vicibus ferculorum cotidiani convivii copias ructare consuerunt, Paulin. vit. Ambros. 1. – / Über ructo u. ructor vgl. Caper 93, 10 K. Paul. ex Fest. 263, 2. Porphyr. Hor. art. poët. 457.
-
2 ructo
ructo, āvī, ātum, āre, u. depon. Nbf. ructor, ārī (vgl. ερεύγομαι u. ahd. it-ruchen, wiederkäuen), rülpsen, I) im allg.: alci in os ructare, Plaut.: cui ructare turpe esset, is vomens etc., Cic.: numquam ructasse, Plin.: nec ieiunis et inanibus plenus ipse et ructans non tam apponis quam obicis cibos, Plin. pan. – Depon., ructaretur, Cic. fr. bei Paul. ex Fest. 263, 3. – m. Acc. der Speise, nach deren Genuß man rülpst, die einem aufstößt, qui crudum ructat, Cels.: stomachus acida ructans, Plin.: aprum, Mart.: u. Depon., cuius aves etiam nunc ructor, Varro r. r. 3, 2, 3. – II) prägn., 1) = eructo, rülpsen = rülpsend ausspeien, ausrülpsen, cruor ructatus, Sil.: ructatos ore cruores, Sil.: calix venenarius, in quem mors aliqua (einiges) ructarit, Tert. de res. carn. 16. – übtr., fumum, ausdünsten (von der Erde), Pallad. 9, 8, 7. – bildl., versus ructatur (Depon.), Hor. de art. poët. 457: potor Mosellae (als Gallier) Tiberim ructas, die röm. Sprache mit Eleganz sprichst, Sidon. epist. 4, 17, 1: ructans semideûm propinquitates, im Munde führend, Sidon. carm. 23, 252: u. so quae academiis et porticibus Atticis pasta sapientiam ructas, Tert. de test. anim. 1: patrio ructata (ausgesprochen) profundo, Prud. apoth. 93. – 2) = genießen, essen, qui centenis vicibus ferculorum cotidiani convivii copias ructare consuerunt, Paulin. vit. Ambros. 1. – ⇒ Über ructo u.————ructor vgl. Caper 93, 10 K. Paul. ex Fest. 263, 2. Porphyr. Hor. art. poët. 457. -
3 ἐρεύγομαι
ἐρεύγομαι (vgl. ructare, ἐρυγγάνω, s. Lob. Phryn. 63), durch Aufstoßen, Rülpsen, Erbrechen von sich geben, ausbrechen, ἐρεύγετο οἰνοβαρείων, der Kyklop erbrach sich vom Wein berauscht, Od. 9, 374; φόνον αἵματος, Blut ausspeien, Il. 16, 162; Hippocr.; ἐρύγῃσι, conj. aor., Nic. Al. 111 (vgl. das Folgde). Vom Meere, ἠϊόνες βοόωσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω, die Ufer erdröhnen, da das Meer ausspei't, sich an ihnen bricht, Il. 17, 265; mit Brausen emporspritzen, κῠμα ποτὶ ξερὸν ήπείροιο δεινὸν ἐρε υγόμενον Od. 5, 403; κύματα ἐρεύγεται ἤπειρονδε 438; ähnl. Pind. τᾶς ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται ἐκ μυχῶν παγαί P. 1, 21, vom Ausbruch des Aetna, vgl. frg. 95. Von Flüssen, sich ergießen, D. Per. u. a. Sp., wie App. Mithrid. 103. – Komisch ἵππος ἐρεύγεται ἄνδρα, vom Kentauren, das Pferd geht vorn, oben, in einen Mann aus, Ep. ad. 276 ( Plan. 115).
-
4 ἐρεύγομαι
ἐρεύγομαι (ructare, durch Aufstoßen, Rülpsen, Erbrechen von sich geben, ausbrechen, ἐρεύγετο οἰνοβαρείων, der Kyklop erbrach sich vom Wein berauscht; φόνον αἵματος, Blut ausspeien). Vom Meere, ἠϊόνες βοόωσιν ἐρευγομένης ἁλὸς ἔξω, die Ufer erdröhnen, da das Meer ausspeit, sich an ihnen bricht; mit Brausen emporspritzen; τᾶς ἐρεύγονται μὲν ἀπλάτου πυρὸς ἁγνόταται ἐκ μυχῶν παγαί, vom Ausbruch des Aetna. Von Flüssen: sich ergießen. Komisch ἵππος ἐρεύγεται ἄνδρα, vom Kentauren: das Pferd geht vorn, oben, in einen Mann aus
См. также в других словарях:
roter — [ rɔte ] v. intr. <conjug. : 1> • router XIIe; lat. ructare, altéré en ruptare → 1. rot ♦ Vulg. ou fam. 1 ♦ Faire un rot, des rots. ⇒ éructer. « C est une politesse du pays, il faut roter après les repas » (Flaubert). 2 ♦ EN ROTER.… … Encyclopédie Universelle
Eruct — E*ruct , Eructate E*ruc tate, v. t. [L. eructare; e out + ructare to belch: cf. F. [ e]ructer.] To eject, as wind, from the stomach; to belch. [R.] Howell. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Eructate — Eruct E*ruct , Eructate E*ruc tate, v. t. [L. eructare; e out + ructare to belch: cf. F. [ e]ructer.] To eject, as wind, from the stomach; to belch. [R.] Howell. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Ructation — Ruc*ta tion, n. [L. ructatio, fr. ructare to belch: cf. F. ructation.] The act of belching wind. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Ruminate — Ru mi*nate, v. i. [imp. & p. p. {Ruminated}; p. pr. & vb. n. {Ruminating}.] [L. ruminatus, p. p. of ruminari, ruminare, fr. rumen, inis, throat, akin to ructare to belch, erugere to belch out, Gr. ?, AS. roccettan.] 1. To chew the cud; to chew… … The Collaborative International Dictionary of English
Ruminated — Ruminate Ru mi*nate, v. i. [imp. & p. p. {Ruminated}; p. pr. & vb. n. {Ruminating}.] [L. ruminatus, p. p. of ruminari, ruminare, fr. rumen, inis, throat, akin to ructare to belch, erugere to belch out, Gr. ?, AS. roccettan.] 1. To chew the cud;… … The Collaborative International Dictionary of English
Ruminating — Ruminate Ru mi*nate, v. i. [imp. & p. p. {Ruminated}; p. pr. & vb. n. {Ruminating}.] [L. ruminatus, p. p. of ruminari, ruminare, fr. rumen, inis, throat, akin to ructare to belch, erugere to belch out, Gr. ?, AS. roccettan.] 1. To chew the cud;… … The Collaborative International Dictionary of English
Список праиндоевропейских корней — Для улучшения этой статьи желательно?: Найти и оформить в виде сносок ссылки на авторитетные источники, подтверждающие написанное … Википедия
Rülpsen — Rülpsen, verb. reg. neutr. mit dem Hülfsworte haben, einen Rülps lassen; auch nur in den niedrigen Sprecharten, im Oberd. grolzen, görpsen, garzen, im Österreich. grepitzen, im Nieders. kolpen, koppen, reppen, rulpsen, im Engl. to resp, im Franz … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
eructation — n. [L. ex, out of; ructare, to belch] The emitting of contents from the intestine via the mouth … Dictionary of invertebrate zoology
reug- — To vomit, belch; smoke, cloud. 1. reek, from Old English rēocan, to smoke, reek, and rēcan, to fumigate, from Germanic *reukan. 2. Suffixed zero grade form *rug to . eruct, from Latin rūctāre, to belch. [In Pokorny reu b 871.] * * * … Universalium