roztworu

См. также в других словарях:

• strącić — dk VIa, strącićcę, strącićcisz, strąć, strącićcił, strącićcony strącać ndk I, strącićam, strącićasz, strącićają, strącićaj, strącićał, strącićany 1. «trącając, pchając zrzucić coś; spowodować upadek, spadnięcie czegoś» Strącić kogoś z konia.… …   Słownik języka polskiego

• kolektor — m IV, D. a, Ms. kolektororze; lm M. y 1. B.=D.; lm M. kolektororzy, DB. ów «właściciel, ajent, pracownik kolektury lub punktu sprzedaży kuponów totalizatora sportowego, kuponów gier liczbowych albo losów loteryjnych» 2. «przewód lub kanał… …   Słownik języka polskiego

• miano — n III, Ms. mianonie; lm D. mian 1. książk. «nazwa; tytuł» Nadać komuś jakieś miano. Występować pod jakimś mianem a. pod mianem kogoś, czegoś. Budynek nosił szumne miano pałacu. Przybrał miano twojego opiekuna. 2. metrol. «nazwa jednostki miary… …   Słownik języka polskiego

• miareczkować — ndk IV, miareczkowaćkuję, miareczkowaćkujesz, miareczkowaćkuj, miareczkowaćował, miareczkowaćowany chem. «dodawać za pomocą biurety dokładnie odmierzoną objętość mianowanego roztworu odczynnika do roztworu oznaczanej substancji; stosować metodę… …   Słownik języka polskiego

• nośnik — m III, D. a, N. nośnikkiem; lm M. i 1. «środek transportowy, urządzenie transportowe» Nośniki drogowe, powietrzne, wodne. 2. «to, po czym, w czym coś przepływa, jest przenoszone; substancja przenosząca, przewodząca coś; to, na czym coś osiada,… …   Słownik języka polskiego

• odczyn — m IV, D. u, Ms. odczynnie; lm M. y 1. chem. «charakterystyczna właściwość roztworu związana ze stężeniem jonów wodorowych (kwasowość, alkaliczność lub obojętność)» Odczyn zasadowy, obojętny, kwaśny roztworu. 2. med. «reakcja ustroju (narządu) na… …   Słownik języka polskiego

• osmoza — ż IV, CMs. osmozazie, blm chem. fiz. «samorzutne przenikanie rozpuszczalnika przez półprzepuszczalną błonę z roztworu o mniejszym stężeniu do roztworu o stężeniu większym; odgrywa dużą rolę w procesach biologicznych» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• rozpuszczalność — ż V, DCMs. rozpuszczalnośćści, blm chem. «właściwość, zdolność danej substancji stałej, ciekłej lub gazowej do tworzenia roztworu z danym rozpuszczalnikiem (zwykle wodą); stężenie roztworu nasyconego w danej temperaturze, wyrażone liczbą gramów… …   Słownik języka polskiego

• roztwór — m IV, D. roztwórtworu, Ms. roztwórtworze; lm M. roztwórtwory «ciało stałe rozpuszczone w cieczy lub ciecz rozprowadzona inną cieczą; w chemii: jednorodna mieszanina dwóch lub więcej substancji tworząca jedną fazę, występująca w różnych stanach… …   Słownik języka polskiego

• osmoza — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. osmozazie, blm, biol. fiz. {{/stl 8}}{{stl 7}} samorzutne przenikanie rozpuszczalnika przez półprzepuszczalną błonę, z roztworu o mniejszym stężeniu do roztworu o większym stężeniu <gr.> {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• roztwór — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. roztwórtworu, Mc. roztwórtworze {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} ciało stałe rozpuszczone w cieczy lub jakaś ciecz rozpuszczona w innej cieczy : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień