-
1 rozszczep
m (G rozszczepu) (odlewu) fissure; (włosa) split- □ rozszczep kręgosłupa tylny Med. spina bifida- rozszczep podniebienia Med. cleft palate- rozszczep wargi Med. hare lip, cleft lip* * *- pu; -py* * *micleft, split, cleavage; rozszczep podniebienia pat. cleft palate; rozszczep wargi pat. harelip, cleft lip; rozszczep kręgosłupa pat. rachischisis.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rozszczep
-
2 rozszczep
-
3 rozszczep|ić
pf — rozszczep|iać impf Ⅰ vt 1. (rozłupać) to cleave, to splinter [kłodę, polano]- piorun rozszczepił drzewo the lighting split a tree- kij rozszczepiony na końcu a stick splintered at the end2. Chem. Fiz. to decompose [światło]- rozszczepienie jądra nuclear fissionⅡ rozszczepić się — rozszczepiać się 1. (pęknąć) [gałąź] to splinter 2. przen. (podzielić się) [ruch, organizacja] to split 3. Chem. Fiz. (ulec rozszczepieniu) [światło, związek] to decomposeThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rozszczep|ić
-
4 rozszczep
сущ.• расщелина -
5 rozszczep
ч розщеплення (мед.); ▼ -wargi: заяча губа -
6 rozszczep
Fenda -
7 Gaumenspalte
rozszczep podniebienia -
8 Wirbelspalte
rozszczep kręgosłupa -
9 расщелина
сущ.• pęknięcie• rozpadlina• rozszczep• rysa• szczelina• szpara* * *( w górach) komin, rozpadlina, szczelina -
10 cleft palate
nrozszczep m podniebienia -
11 rozszczepie|nie
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rozszczepie|nie
-
12 rozszczepienie
См. также в других словарях:
rozszczep — m IV, D. u, Ms. rozszczeppie; lm M. y «miejsce rozszczepione, szczelina, szpara; rozszczepienie» Rozszczep odlewu. Rozszczep na końcu włosa. ∆ med. Rozszczep podniebienia «wrodzona wada polegająca na pozostaniu szczeliny w podniebieniu wskutek… … Słownik języka polskiego
rozszczepienie — n I 1. rzecz. od rozszczepić ∆ fiz. Rozszczepienie jądra «podział jądra atomowego najczęściej na dwa fragmenty, zachodzący samorzutnie lub wskutek bombardowania jądra neutronami, protonami, kwantami γ i in., odbywający się z wydzieleniem wielkiej … Słownik języka polskiego
warga — ż III, CMs. wargardze; lm D. warg 1. «każdy z dwóch fałdów skórnych ograniczający od przodu otwór ustny wielu kręgowców, u ssaków i człowieka silnie umięśniony, ruchomy» Dolna, górna warga. Blade, czerwone, wąskie, cienkie, grube, wydatne, pełne… … Słownik języka polskiego
wilczy — przym. od wilk w zn. 1 Wilcza skóra. Wilcze wycie. Wilcze stado. Wilcze ślady. Wilczy trop. ∆ Wilczy dół «dół, zamaskowany gałęziami i mchem, stosowany dawniej jako pułapka na zwierzęta łowne, zwłaszcza na wilki; także: dół z wbitymi w dno palami … Słownik języka polskiego
