Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ritū

  • 1 ritus

    rītus, ūs, m. (altind. ṛtá, heiliger Brauch), I) die hergebrachte Weise in der Religionsübung, der religiöse Gebrauch, der Religionsgebrauch, Ritus, die Zeremonie, Cic. u.a.: Christiani ritus presbyter, Amm.: nulli simulacrorum ritui deditus, kein Götzendiener, Augustin.: Romanos ritus didicisse, die sakralen Einrichtungen, Liv. – II) übtr.: A) im engeren Sinne, als jurist. t. t., die feierliche (vom Zivilrecht vorgeschriebene) Form, nuptiarum, Dig. 22. tit. 2. – B) im weiteren Sinne, übh. Gebrauch, Sitte, Gewohnheit, Art, ritus (Plur.) Cyclopum, Ov.: molles ritus, Sil.: in alienos ritus mores legesque verti, Liv.: moribus ritibusque efferatioribus quam ulli barbari, immo quam immanes beluae vivunt, Liv.: duo examina (Bienenschwärme) dissimiles habuere ritus, Plin. – bes. häufig Abl. ritu, nach Art, wie (s. Mützell Curt. 3, 8 [19], 10), latronum ritu, Cic.: mulierum ritu, Liv.: ritu deorum, Sen.: pecudum ritu, Cic.: ferarum ritu, pecudum ferarumque ritu, Liv.: pecorum ritu, Sen.: more atque ritu adulantium canum, Gell.: ferino ritu, Hieron.: fluminis ritu, Hor.: tempestatis prope ritu, Hor.: ritu grandinis, Amm.: quo ritu, Lucr.: ritu aleatorio, nach Spielerart, Gell.: novo ritu, auf neue Art, nach neuem Geschmacke, Hor. – / Archaist. Genet. rituis, Varro fr. b. Non. 494, 30.

    lateinisch-deutsches > ritus

  • 2 ritus

    rītus, ūs, m. (altind. ṛtá, heiliger Brauch), I) die hergebrachte Weise in der Religionsübung, der religiöse Gebrauch, der Religionsgebrauch, Ritus, die Zeremonie, Cic. u.a.: Christiani ritus presbyter, Amm.: nulli simulacrorum ritui deditus, kein Götzendiener, Augustin.: Romanos ritus didicisse, die sakralen Einrichtungen, Liv. – II) übtr.: A) im engeren Sinne, als jurist. t. t., die feierliche (vom Zivilrecht vorgeschriebene) Form, nuptiarum, Dig. 22. tit. 2. – B) im weiteren Sinne, übh. Gebrauch, Sitte, Gewohnheit, Art, ritus (Plur.) Cyclopum, Ov.: molles ritus, Sil.: in alienos ritus mores legesque verti, Liv.: moribus ritibusque efferatioribus quam ulli barbari, immo quam immanes beluae vivunt, Liv.: duo examina (Bienenschwärme) dissimiles habuere ritus, Plin. – bes. häufig Abl. ritu, nach Art, wie (s. Mützell Curt. 3, 8 [19], 10), latronum ritu, Cic.: mulierum ritu, Liv.: ritu deorum, Sen.: pecudum ritu, Cic.: ferarum ritu, pecudum ferarumque ritu, Liv.: pecorum ritu, Sen.: more atque ritu adulantium canum, Gell.: ferino ritu, Hieron.: fluminis ritu, Hor.: tempestatis prope ritu, Hor.: ritu grandinis, Amm.: quo ritu, Lucr.: ritu aleatorio, nach Spielerart, Gell.: novo ritu, auf neue Art, nach neuem Geschmacke, Hor. – Archaist. Genet. rituis, Varro fr. b. Non. 494, 30.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ritus

  • 3 ritus

    rītus, ūs ( gen. rituis, Varr. ap. Non. 494, 30; abl. rite nefasto, Stat. Th. 11, 285; v. rite), m. [etym. unknown], orig. belonging to relig. lang.
    I.
    Lit., the form and manner of religious observances; a religious usage or ceremony, a rite (cf. caerimonia):

    Graeco ritu sacra non Romano facere,

    Varr. L. L. 7, § 88 Müll.:

    sacra diis aliis Albano ritu, Graeco Herculi facit,

    Liv. 1, 7:

    quo haec privatim et publice modo rituque flant, discunto ignari a publicis sacerdotibus,

    Cic. Leg. 2, 8, 20; cf.:

    morem ritusque sacrorum Adiciam,

    Verg. A. 12, 836:

    de more rituque priscae religionis,

    Suet. Tit. 5:

    ex patriis ritibus optuma colunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 21; 2, 16, 40:

    tempestates, quae populi Romani ritibus consecratae sunt,

    id. N. D. 3, 20, 51:

    regina dei (sc. Bacchi) Ritibus instruitur,

    Ov. M. 6, 591:

    sacrificos docuit ritus,

    id. ib. 15, 483:

    profanos ritus exuere,

    Tac. A. 2, 85 fin.:

    lustrari magico ritu,

    Ov. M. 10, 398.—
    II.
    Transf., in gen., a custom, usage, manner, mode, way:

    ritus, mos vel consuetudo,

    Fest. p. 273 Müll.; cf. id. p. 289 ib.
    a.
    Usually in abl. sing. and with a foll. gen., after the usage, wont, manner, or fashion of any thing.
    (α).
    With gen.:

    more ferarum Quadrupedumque ritu,

    Lucr. 4, 1265:

    qui pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt,

    Cic. Lael. 9, 32:

    pecudum, ferarumque,

    Liv. 3, 47; 5, 44; Quint. 8, 3, 81; Ov. M. 6, 717; 15, 222:

    latronum vivere,

    Cic. Phil. 2, 25, 62:

    juvenum,

    Hor. A. P. 62:

    Lucili,

    id. S. 2, 1, 29:

    Herculis (petiisse laurum),

    id. C. 3, 14, 1; cf.

    Dianae (cincta, etc.),

    Ov. M. 1, 695; 9, 89; 10, 536:

    fluminis,

    Hor. C. 3, 29, 34:

    tempestatis,

    id. S. 2, 3, 268:

    non hominis sed accipitris,

    Just. 27, 2, 8:

    volucri ritu flammarum,

    Lucr. 1, 1102.—
    (β).
    With adj.:

    haec mulier cantherino ritu astans somniat,

    Plaut. Men. 2, 3, 46:

    ritu barbarico esse,

    id. Cas. 3, 6, 19:

    res quaeque suo ritu procedit,

    Lucr. 5, 923:

    novo Sublime moliar atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    aleatorio,

    Gell. 18, 13, 6; cf.:

    rancida quo perolent projecta cadavera ritu,

    in the way that, such as, Lucr. 6, 1157.—
    b.
    In other cases (mostly poet. and post-Aug.), habit, custom, usage:

    cognosse Sabinae Gentis ritus,

    Ov. M. 15, 5:

    referre Cyclopum,

    id. ib. 15, 93:

    humanos,

    id. ib. 9, 500:

    in alienos ritus mores legesque verti,

    Liv. 24, 3, 12:

    ritus dissimiles habuere duo examina apium,

    Plin. 11, 10, 10, § 23:

    moresque tractamus innumeros,

    id. 7, 1, 1, § 6:

    externas caerimonias, Aegyptios Judiacosque ritus compescuit,

    Suet. Tib. 36; Sil. 15, 40:

    de ritu nuptiarum,

    Dig. 23, tit. 2. [p. 1597]

    Lewis & Short latin dictionary > ritus

  • 4 ritus

    ritŭs, ūs, m. (abl. ritu, qqf. rite) [st2]1 [-] rite, usage sacré, cérémonie religieuse. [st2]2 [-] usage, habitude, coutume, manière, façon, méthode, procédé. [st2]3 [-] manière de vivre, usages, coutumes, moeurs.    - ritu + gén.: à la manière de.    - pecudum ritu, Cic.: à la manière des bêtes.    - ritu aleatorio vocari, Gell. 18, 13, 6: être désigné par le hasard.
    * * *
    ritŭs, ūs, m. (abl. ritu, qqf. rite) [st2]1 [-] rite, usage sacré, cérémonie religieuse. [st2]2 [-] usage, habitude, coutume, manière, façon, méthode, procédé. [st2]3 [-] manière de vivre, usages, coutumes, moeurs.    - ritu + gén.: à la manière de.    - pecudum ritu, Cic.: à la manière des bêtes.    - ritu aleatorio vocari, Gell. 18, 13, 6: être désigné par le hasard.
    * * *
        Ritus, huius ritus, m. g. Cic. Coustume, Facon, ou Maniere de faire accoustumee.
    \
        Pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt. Cic. Comme font les bestes brutes.
    \
        Exigere ritus humanos ad caelestia. Ouid. Vouloir reigler les coustumes humaines selon et à l'exemple des divines.
    \
        Nouos ritus indidit. Tacit. Il institua nouvelles facons de faire.

    Dictionarium latinogallicum > ritus

  • 5 rītus

        rītus ūs, m    [RA-], a form of religious observance, religious usage, ceremony, rite: sacra diis aliis Albano ritu facit, L.: quo haec privatim et publice modo rituque fiant, discunto: morem ritūsque sacrorum Adiciam, V.: tempestates populi R. ritibus consecratae: magico lustrari ritu, O.— Habit, custom, usage, way, mode, manner: Sabinae Gentis ritūs, O.: in alienos ritūs verti, L.: novo Sublime ritu moliar atrium, in the new style, H.— Abl sing. with gen, after the usage of, in the manner of, in the fashion of, like: pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt: pennae ritu coepere volucrum Cingere latus, O.: Herculis ritu petiisse laurum, H.: ritu quoque cincta Dianae, O.
    * * *
    rite; ceremony

    Latin-English dictionary > rītus

  • 6 ritus

    rītus, ūs m.
    1) религиозный обряд, ритуал, церемониал богослужения, установленная форма, принятый порядок (sacrificii r. L)
    2) обычай, обыкновение ( alieni ritūs moresque L)
    ritū — тем или иным образом, по образу чего-либо, наподобие, как (ritu barbarico Pl; fluminis ritu H)

    Латинско-русский словарь > ritus

  • 7 cantherinus

    canterinus (cantherinus), a, um de cheval hongre.    - hordeum canterinum, Col. 2, 9: une sorte d'orge qu'on donne aux chevaux.    - canterinum lapathum, Plin. 20, 21, 85, § 231: vinette, oseille sauvage (plante).    - canterino ritu, Plaut. Men. 2.3.44: à la manière des chevaux.
    * * *
    canterinus (cantherinus), a, um de cheval hongre.    - hordeum canterinum, Col. 2, 9: une sorte d'orge qu'on donne aux chevaux.    - canterinum lapathum, Plin. 20, 21, 85, § 231: vinette, oseille sauvage (plante).    - canterino ritu, Plaut. Men. 2.3.44: à la manière des chevaux.
    * * *
        Cantherinus, pe. pro. Adiectiuum. vt Cantherino ritu somniare. Plaut. A la maniere d'un cheval chastré.
    \
        Cantherinum hordeum. Colum. Orge mondé.
    \
        Cantherinum lapathum. Plin. Ozeille sauvaige, Aucuns l'appellent Vinette.

    Dictionarium latinogallicum > cantherinus

  • 8 barbaricus

    barbaricus, a, um, I) barbarisch, auf Seiten der Griechen = nichtgriechisch, römisch, lateinisch (s. Brix Plaut. trin. prol. 19), urbes, Plaut.: lex, Zwölftafelgesetz, Plaut.: barbarico ritu, Plaut.: auf Seiten der Römer = nichtrömisch, nichtgriechisch, ausländisch, fremd, supellex, Liv.: arma, Sen.: sermo, Amm.: solum, Aur. Vict.: barbarico ritu, Ps. Sall.: more od. usu barbarico, Veget. mil. – bes. morgenländisch, phrygisch, vestes, Lucr.: aurum, Verg.: b. puxum, die phrygische Flöte, Ps. Verg. cir. 166: pavimenta, Plin.: manus, der Phrygierin Brisëis, Ov.: astante ope barbaricā, Enn. fr.: ope barbaricā, mit Hilfe ausländischer Macht, Verg. – u. germanisch, nomina, Suet. Cal. 47. – subst., barbaricum, ī, n., das Barbarenland, Ausland, in barbarico, Eutr. 7, 9 u. 9, 4. Amm. 18, 2, 14. Lampr. Alex. Sev. 47, 1. Not. dign. occ. 31 u. 32. – II) meton., barbarisch in Sitten u. Lebensart = roh, ungesittet, vita barb., Claud. Eutr. 2, 226: übtr., silva barb., mit verschiedenartigen Anpflanzungen, Col. 11, 2, 83. – Acc. neutr. fürs Adv., barbaricum gemens, wild, Sil. 12, 418.

    lateinisch-deutsches > barbaricus

  • 9 cingo

    cingo, cīnxī, cīnctum, ere (vgl. κιγκλίς, das Gitter), ringen, umringen = ring-, gürtelartig umschließen, I) im engern Sinne, a) gürten, umgürten, α) den Leib gürten, gew. im Pass., dat teretem zonam, quā modo cincta fuit, Ov.: zonā aureā muliebriter cinctus, Curt.: quasi zonā, liene cinctus ambulo, Plaut. – β) ein Gewand gürten, aufgürten, durch Gürten aufschürzen, sinus, Sil. 2, 236: cinctas resolvere vestes, Ov. met. 1, 386. – u. prägn., medial cingi, sich (das Gewand) gürten, -aufgürten, -aufschürzen (bes. von Geschäftigen, um sich leichter bewegen zu können), cingitur; certe expedit se, Plaut. Amph. 308: ut (latus clavus) sit paulum cinctis submissior, Quint.: cincta coniunx Dialis, Ov. – m. Ang. wo? durch Praepp., super latum clavum cingi, Suet.: u. (poet.) zugl. m. griech. Acc., cinctae ad pectora vestes, das Gewand unter der B. gegürtet, Ov. met. 6, 59. – m. Ang. wie? durch Abl. od. durch Advv., cingi fluxiore cincturā, Suet.: Gabino ritu od. Gabino cinctu cinctus, Liv.: cincta ritu Dianae, Ov.: linteo cinctus, ICt.: alte cinctus puer, Hor. u. Sen.: u. ita cingi, ut etc., Quint.: u. cincta flaminica veste velata, Paul. ex Fest. 65, 3. – γ) mit einer Waffe umgürten = bewaffnen, latus ense, Ov. fast. 2, 783: ense latus cinctum erat, Ov. am. 3, 8, 14: contentus ferro cingi latus, Stat. Theb. 4, 41. – gew. medial cingi, sich umgürten = sich bewaffnen, m. Ang. womit? durch Abl., Hispano cingitur gladio, Liv.: gladio Hispaniensi est cinctus, Liv.: cinctus ferro, Curt.: cinctus cultro venatorio, Suet. – poet. m. Acc., inutile ferrum cingitur, Verg. Aen. 2, 511. – absol., ut cincti discubuerint, mit dem Degen an der Seite, Treb. Poll.: u. cingi in proelia, sich rüsten, Verg. Aen. 11, 486. – dah. in alia militia cinctus, anderswo Soldat geworden (wir: eingekleidet, enroliert), ICt.: u. subst., cincti, Richter im Dienst (Ggstz. discincti), Sidon. ep. 5, 7 (vgl. cingulum). – bildl., cingi alqā re, mit etw. sich rüsten, sich anschicken, arcanis venenis, Val. Flacc. 6, 477. – b) schmückend od. als Abzeichen umwinden, umschlingen, umkränzen, rings umgeben, α) v. Gewinde (Kranze usw.), v. der Binde usw. selbst: cui tempora circum aurati bis sex radii fulgentia cingunt, Verg.: baculum cingebant spinea vincula (Dornenranken), Ov.: cingebant vittae, tabellae sertaque quercum, Ov.: anuli cingunt lacertos, Mart.: cinxerat Graias barbara vitta comas, Ov.: Gorgonis os cinctum anguibus, Cic. Verr. 4, 124: cincta serpentibus hydra, Verg. – β) v. der Pers.: duobus oleae conexis ramulis alcis caput, Val. Max.: c. tempora floribus, Catull.: tempora od. comam lauro, Verg. u. Hor.: cincta ara cypresso, Ov.: cinxit (Germanicum) cunctis fortunae principalis insignibus, Tac. hist. 2, 59. – II) im weitern Sinne, 1) wie unser umringen, umzingeln, um schließen = einkreisen, eng umgeben, eng einschließen, a) übh.: α) v. Umringenden usw. selbst: tellus oras maris undique cingens, Lucr.: collem cingit palus, Caes.: colles cingunt oppidum, Caes.: flumen ut circino circumductum paene totum oppidum cingit, Caes.: oppida fossae cingebant, Ov.: cinxerunt aethera nimbi, Verg.: medium diem cinxerunt tenebrae, Sen. poët. – im Pass., urbe portus ipse cingitur, Cic.: latus palude cingitur, Auct. b. Afr.: insula duobus portubus cincta, Cic.: insulae fluctibus Graeciae cinctae, Cic.: regio atque provincia mari cincta, Cic.: insula cingitur tribus milibus passuum, hat einen Umfang von usw., Plin. – als milit. t. t., schützend decken, equitatus latera cingebat, Caes.: equites cornua cinxere, Liv. – feindl., Geticis si cingar ab armis, Ov. ex Pont. 2, 8, 69. – im Bilde, Sicilia multis undique cincta periculis, Cic. de imp. Pomp. 30. – β) v. d. Pers., die mit etw. umringt usw.: urbem muro lapideo, Liv.: saepta excelsa porticu, Cic.: saltus od. agros indagine, Verg. u. Ov.: u. im Bilde, diligentius urbem religione, quam ipsis moenibus, Cic. de nat. deor. 3, 94. – als milit. t. t., schützend, hiberna vallo pedum IX et fossā pedum X V, Caes.: universas copias plaustris, Frontin.: ultimum agmen validā manu, Curt. – feindl., undique domum, Curt.: u. copias hostium, Frontin.: Decium cingere obsidereque, Frontin.: urbem omnibus copiis, Liv.: urbem co ronā, Liv.: urbem obsidione, Verg.: hostem stationibus in modum obsidii, Tac. – b) insbes.: α) jmd. als Zuhörer umringen, umstehen, non enim coronā consessus vester cinctus est, ut solebat, Cic. Mil. 1. – β) als Begleiter u. Beschützer jmds. Seite od. jmd. umgeben = jmdm. zur Seite gehen (von zweien od. mehreren), c. alci latus, Liv. 32, 39, 8. Ov. ex Pont. 4, 9, 17: alcis latera, Liv. 40, 6, 4: alqm, Tac. ann. 1, 77: u. cinctus m. Abl. der Pers., Vell. 2, 14, 1. Ov. met. 12, 216; trist. 1, 5, 30. – γ) (poet.) eine Örtlichkeit umgehen, umkreisen, longa per extremos pomeria fines, Lucan. 1, 398: terrā Syrtim, Lucan. 9, 373: polum coetu, v. Schwänen, Verg. Aen. 1, 398. – δ) (poet.) rings um eine Örtl. wohnen, lacum Bycen, Val. Flacc. 6, 68. – 2) = περικόπτειν, Bäume rings beschälen, so daß sie eingehen, arbores, Ulp. dig. 47, 7, 7. § 4: silvam, Alfen. dig. 19, 2. 29. – / Parag. Infin. Praes. Pass. cingier, Catull. 61, 68 H. (Schwabe nitier).

    lateinisch-deutsches > cingo

  • 10 ferinus

    ferīnus, a, um (ferus od. fera, s. Prisc. 2, 59), I) subj., von wilden Tieren, eines wilden Tieres, der wilden Tiere, corpus, Macr.: vellera, Ov.: pellis, Lucr.: vultus, Ov.: lac, Verg.: rabies, Sen.: caro, Wildbret, Sall. u.a.: ritu ferino victum quaeritare, Hieron. epist. 8: pugnas habere ferino ritu, Porphyr. Hor. sat. 1, 3, 107: übtr., vox, wie von wilden Tieren, tierische, Ov. trist. 5, 12, 55. – subst., ferīna, ae, f., Wildbret, Verg. Aen. 1, 215. Val. Flacc. 3, 569. – II) obj.: a) an wilden Tieren vollbracht, des Wildes, caedes, Erlegen des W., Weidwerk, Ov. met. 7, 675: vulnus, Gratt. cyn. 113. – b) aus Fellen wilder Tiere, galeae, Val. Flacc. 6, 379.

    lateinisch-deutsches > ferinus

  • 11 ferus

    ferus, a, um (verwandt mit θήρ, äolisch φήρ), wild (Ggstz. cicur, mansuetus, domesticus), I) eig. = ungezähmt, unbearbeitet, in der Wildnis wachsend, -lebend, bestia, belua, Cic.: equus, Iustin.: mons, Verg.: silvae, öde, Hor.: fructus, Verg.: victus, Cic.: arbor, Plin. – subst., a) fera, ae, f. (sc. bestia), das wilde Tier, das Wild (Ggstz. cicur, das zahme T.), multa genera ferarum, Caes.: ferae morsus, Cels.: ferae rabies, Curt.: ferarum ritu, Liv. u.a.: pecudum ferarumque ritu, Liv.: feras agitare, Cic. u. Liv.: feras venari, Sen. u. Gell.: ferae nullo insequente saepe incĭdunt (in plagas), Cic.: attrib., fera castor, Apul. met. 1, 9. – dah. übtr., ein Gestirn, der Wolf, Caes. German. phaen. 675: magna minorque ferae, die beiden Bären, Ov. trist. 4, 3, 1: v. einem Seeungeheuer, Ov. met. 4, 719: v. Schlangen, Hyg. astr. 2, 42: v. der Ameise, Mart. 6, 15. – b) ferus, ī, m., das wilde Tier, das wilde Schwein, Ov.: der Ochse, Ov.: das Pferd (auch das hölzerne trojanische), Verg.: der (auch zahme) Hirsch, Verg.: die Schlange, Sil. – II) übtr.: A) der Bildung nach wild, ungeschlacht, adeon me ferum putas, Ter.: homines feri ac barbari, Caes.: fera agrestisque vita, Cic. – B) dem Charakter nach wild = hart, grausam, hostis, Cic.: Iuppiter, Verg.: nemo tam ferus fuerit, hart, gefühllos, Nep.: übtr., ensis, Ov.: bellum, caedes, dolores, Ov.: facinus foedum ac ferum, aus einem wilden Charakter hervorgegangene, Liv.: sacra, v. einem Menschenopfer, Ov.: hiems, Ov. – mit folg. 2. Supin., ferum visu dictuque (griech. δεινον ἰδειν καὶ λέγειν), schrecklich, Sil. 1, 175. – / faerus geschr., faerae ac leones, Fronto epist. 4, 1. p. 59, 12 N. – ferus ohne Kompar. u. Superl., für die ferocior u. ferocissimus eintreten, s. Wölfflin zu Liv. 21, 60, 4.

    lateinisch-deutsches > ferus

  • 12 aleatorius

    aleatōrĭus, a, um qui concerne le jeu, relatif aux joueurs.    - ritu aleatorio, Gell.: suivant les règles du jeu.
    * * *
    aleatōrĭus, a, um qui concerne le jeu, relatif aux joueurs.    - ritu aleatorio, Gell.: suivant les règles du jeu.
    * * *
        Aleatorius, Adiectiuum: vt Damna aleatoria. Cic. Dommages qui viennent par jeux de hasard.

    Dictionarium latinogallicum > aleatorius

  • 13 altercor

    altercor, āri, ātus sum [alter] - intr. -    - constr avec cum aliquo, inter se, alicui, avec acc. et absol. [st1]1 [-] échanger des propos, prendre à partie, disputer, débattre.    - altercari cum aliquo, Caes.: se quereller avec qqn.    - mulierum ritu inter nos altercantes, Liv. 3, 68, 8: disputant entre nous comme des femmes.    - avec acc. dum hunc et hujusmodi sermonem altercamur, Apul. M. 2, 3: tout en échangeant ces propos et d'autres semblables. [st1]2 [-] [au tribunal] échanger attaques et ripostes avec l'avocat adverse.    - in altercando invenit parem neminem, Cic. Br. 159: dans les prises à partie (les corps à corps oratoires) il [Crassus] ne rencontra pas son pareil.    - cf. Quint. 6, 4, 5; 6, 4, 14; Plin. Ep. 3, 9, 24 [st1]3 [-] lutter avec, contre.    - avec dat. altercante libidinibus pavore, Hor. S. 2, 7, 57: la peur luttant contre les passions.
    * * *
    altercor, āri, ātus sum [alter] - intr. -    - constr avec cum aliquo, inter se, alicui, avec acc. et absol. [st1]1 [-] échanger des propos, prendre à partie, disputer, débattre.    - altercari cum aliquo, Caes.: se quereller avec qqn.    - mulierum ritu inter nos altercantes, Liv. 3, 68, 8: disputant entre nous comme des femmes.    - avec acc. dum hunc et hujusmodi sermonem altercamur, Apul. M. 2, 3: tout en échangeant ces propos et d'autres semblables. [st1]2 [-] [au tribunal] échanger attaques et ripostes avec l'avocat adverse.    - in altercando invenit parem neminem, Cic. Br. 159: dans les prises à partie (les corps à corps oratoires) il [Crassus] ne rencontra pas son pareil.    - cf. Quint. 6, 4, 5; 6, 4, 14; Plin. Ep. 3, 9, 24 [st1]3 [-] lutter avec, contre.    - avec dat. altercante libidinibus pavore, Hor. S. 2, 7, 57: la peur luttant contre les passions.
    * * *
        Altercor, altercaris, altercatus sum, altercari: et antique Alterco, altercas. Tanser l'un à l'autre, Debatre de parolles, Noiser, Alterquer.

    Dictionarium latinogallicum > altercor

  • 14 moror

    [st1]1 [-] mŏror, āri, ātus sum: a - intr. - s'attarder, agir avec lenteur, tarder à; s’arrêter, séjourner, demeurer, rester.    - eamus ergo ad cenam: quid stas? Thr. ubi vis: non moror, Ter. Eun. 3, 2, 6: eh bien, allons dîner: qu'attends-tu? Thr. quand tu voudras; je ne te retiens pas.    - quid multis moror? Ter. And. 1, 1, 87: pourquoi tarder à parler davantage? (= abrégeons).    - ne multis morer, Cic. Verr. 2, 4: bref!    - Brundisii moratus es, Cic. Fam. 15: tu as fait une halte à Brindes.    - haud multa moratus, Virg. En. 3: sans tarder, aussitôt.    - nec plura moratus, Virg. En. 5: sans tarder, aussitôt.    - rosa quo locorum Sera moretur, Hor.: où se trouve encore la rose tardive.    - Corycia semper qui puppe moraris, Juv. 14: toi qui restes toujours sur un navire corycien.    - ab omnibus sciscitor qui ex ista regione veniunt quid agas, ubi et cum quibus moreris, Sen. Ep. 32: à tous ceux qui viennent de ta région, je demande ce que tu fais, où et avec qui tu demeures.    - nec morati sunt quin decurrerent ad castra, Liv. 40, 31, 8: et ils ne tardèrent pas à fondre sur le camp.    - morati, ōrum, m. Liv.: les soldats laissés en arrière.    - ad sexcentos moratorum in citeriore ripā cepit, Liv.: il fit prisonniers environ six cents hommes, qui étaient restés sur l'autre bord.    - ad duo milia aut moratorum aut palantium per agros, Liv. 24: environ deux mille hommes, restés en arrière ou qui erraient dans les campagnes. b - tr. - retarder, retenir, empêcher, différer, s'opposer à.    - praemittit equites, qui primum impetum sustineant ac morentur, Caes. B. C. 2, 26: il envoya au-devant la cavalerie pour soutenir le premier choc et ralentir (l'attaque).    - morari ab itinere hostem, Liv. 23, 28, 9: retarder l'ennemi dans sa marche.    - argentum non morabor quin feras, Plaut. As.: je ne t'empêche pas d'emmener tout de suite l'argent.    - tribunos appellavit et, nullo morante arreptus a viatore, Liv. 3: il en appela aux tribuns et, personne n'intervenant, il fut arrêté par l'huissier.    - nihil morari aliquem: ne pas retenir qqn, le laisser partir.    - nihil amplius vos moramur, Capitol.: nous ne vous retenons plus (formule par laquelle le président congédiait l'assemblée).    - C. Sempronium nihil moror, Liv. 4: je ne retiens plus C. Sempronius ( = je retire mon accusation contre C. Sempronius). c - tr. - avec une négation ne pas s'opposer (à une chose), pas être attaché (à une chose), ne pas y tenir, ne pas s'en soucier (non moror, nihil moror...).    - aliquid nihil morari (aliquid non morari): ne pas être attaché à qqch, ne pas se soucier de qqch, ne pas faire cas de qqch.    - vina nihil moror illius orae, Hor. Ep. 1, 15, 16: je n'estime pas les vins de ce canton.    - nec dona moror, Virg. En. 5: et je n'attends pas de récompenses.    - nil ego istos moror faeceos mores, Plaut. Trin. 2: je n'ai aucun goût pour ces moeurs ignobles.    - nihil moror barbarico ritu esse, Plaut.: je ne me soucie pas de la nourriture des barbares.    - nihil moror mihi istius modi clientes, Plaut.: je ne me soucie pas des clients de cette espèce.    - i quo properabas, nihil moror, Plaut.: va où tu courais, je m'y oppose pas (= cela m'est égal).    - nihil moror eos salvos esse, Cic. Phil. 13: il m'est bien égal qu'ils aient la vie sauve.    - nil moror eum tibi esse amicum, Plaut. Trin. 2: il m'est bien égal que tu l'aies pour ami.    - nihil ego moror quominus decemviratu abeam, Liv. 3: ce n'est pas moi qui mettrai du retard à quitter le décemvirat. d - tr. - retenir l'attention de, intéresser, captiver, charmer.    - morari populum, Hor.: intéresser le peuple.    - morari oculos auresque, Hor.: charmer les yeux et les oreilles. [st1]2 [-] mōror, āri: Plaut. Suet. être fou, extravaguer, déraisonner.    - cf. grec. μωρός: sot, fou, insensé.
    * * *
    [st1]1 [-] mŏror, āri, ātus sum: a - intr. - s'attarder, agir avec lenteur, tarder à; s’arrêter, séjourner, demeurer, rester.    - eamus ergo ad cenam: quid stas? Thr. ubi vis: non moror, Ter. Eun. 3, 2, 6: eh bien, allons dîner: qu'attends-tu? Thr. quand tu voudras; je ne te retiens pas.    - quid multis moror? Ter. And. 1, 1, 87: pourquoi tarder à parler davantage? (= abrégeons).    - ne multis morer, Cic. Verr. 2, 4: bref!    - Brundisii moratus es, Cic. Fam. 15: tu as fait une halte à Brindes.    - haud multa moratus, Virg. En. 3: sans tarder, aussitôt.    - nec plura moratus, Virg. En. 5: sans tarder, aussitôt.    - rosa quo locorum Sera moretur, Hor.: où se trouve encore la rose tardive.    - Corycia semper qui puppe moraris, Juv. 14: toi qui restes toujours sur un navire corycien.    - ab omnibus sciscitor qui ex ista regione veniunt quid agas, ubi et cum quibus moreris, Sen. Ep. 32: à tous ceux qui viennent de ta région, je demande ce que tu fais, où et avec qui tu demeures.    - nec morati sunt quin decurrerent ad castra, Liv. 40, 31, 8: et ils ne tardèrent pas à fondre sur le camp.    - morati, ōrum, m. Liv.: les soldats laissés en arrière.    - ad sexcentos moratorum in citeriore ripā cepit, Liv.: il fit prisonniers environ six cents hommes, qui étaient restés sur l'autre bord.    - ad duo milia aut moratorum aut palantium per agros, Liv. 24: environ deux mille hommes, restés en arrière ou qui erraient dans les campagnes. b - tr. - retarder, retenir, empêcher, différer, s'opposer à.    - praemittit equites, qui primum impetum sustineant ac morentur, Caes. B. C. 2, 26: il envoya au-devant la cavalerie pour soutenir le premier choc et ralentir (l'attaque).    - morari ab itinere hostem, Liv. 23, 28, 9: retarder l'ennemi dans sa marche.    - argentum non morabor quin feras, Plaut. As.: je ne t'empêche pas d'emmener tout de suite l'argent.    - tribunos appellavit et, nullo morante arreptus a viatore, Liv. 3: il en appela aux tribuns et, personne n'intervenant, il fut arrêté par l'huissier.    - nihil morari aliquem: ne pas retenir qqn, le laisser partir.    - nihil amplius vos moramur, Capitol.: nous ne vous retenons plus (formule par laquelle le président congédiait l'assemblée).    - C. Sempronium nihil moror, Liv. 4: je ne retiens plus C. Sempronius ( = je retire mon accusation contre C. Sempronius). c - tr. - avec une négation ne pas s'opposer (à une chose), pas être attaché (à une chose), ne pas y tenir, ne pas s'en soucier (non moror, nihil moror...).    - aliquid nihil morari (aliquid non morari): ne pas être attaché à qqch, ne pas se soucier de qqch, ne pas faire cas de qqch.    - vina nihil moror illius orae, Hor. Ep. 1, 15, 16: je n'estime pas les vins de ce canton.    - nec dona moror, Virg. En. 5: et je n'attends pas de récompenses.    - nil ego istos moror faeceos mores, Plaut. Trin. 2: je n'ai aucun goût pour ces moeurs ignobles.    - nihil moror barbarico ritu esse, Plaut.: je ne me soucie pas de la nourriture des barbares.    - nihil moror mihi istius modi clientes, Plaut.: je ne me soucie pas des clients de cette espèce.    - i quo properabas, nihil moror, Plaut.: va où tu courais, je m'y oppose pas (= cela m'est égal).    - nihil moror eos salvos esse, Cic. Phil. 13: il m'est bien égal qu'ils aient la vie sauve.    - nil moror eum tibi esse amicum, Plaut. Trin. 2: il m'est bien égal que tu l'aies pour ami.    - nihil ego moror quominus decemviratu abeam, Liv. 3: ce n'est pas moi qui mettrai du retard à quitter le décemvirat. d - tr. - retenir l'attention de, intéresser, captiver, charmer.    - morari populum, Hor.: intéresser le peuple.    - morari oculos auresque, Hor.: charmer les yeux et les oreilles. [st1]2 [-] mōror, āri: Plaut. Suet. être fou, extravaguer, déraisonner.    - cf. grec. μωρός: sot, fou, insensé.
    * * *
        Moror, moraris, moratus sum, morari. Quintil. Retarder, Detenir, Amuser de parolles, Faire muser.
    \
        Gladium educere conantis dextram moratur manum. Caesar. Retient et arreste.
    \
        Egomet conuiuas moror. Terent. Je fay trop attendre ceulx que j'ay invité.
    \
        Longius morari in loco aliquo. Propert. Demeurer long temps.
    \
        Morari emori. Catull. Tarder de mourir.
    \
        Carmina morantur oculos alicuius, auresque. Horat. Retiennent.
    \
        Eamus intro. PH. non moror. Plaut. Il ne tient pas à moy que nous n'allions.
    \
        - ne affinem morer, Quin vt accersat me, meam, etc. Plaut. Que je ne le retarde, ou Que je ne le face trop attendre.
    \
        Ac ne pluribus moremur in re confessa, in regione Italiae octaua, etc. Plin. Que ne nous arrestions en, etc.
    \
        Diutius morari aut expectare praesidium, non necesse habui. Lentulus. Attendre.
    \
        Morari. Brutus ad Ciceronem. Demourer et s'arrester en quelque lieu.
    \
        Morari apud aliquem. Pomponius. Demeurer, Habiter.
    \
        Clamores, imperia, purpuram nihil moror. Plau. Je n'ay que faire, Il ne me chault, Je ne fay compte de, etc.
    \
        Mihi negauit eius operam se morarier. Plaut. Elle m'a dict qu'elle n'avoit que faire de son aide.
    \
        Nihil ne ego quidem moror quominus Decemuiratu abeam. Liu. Je n'empesche point, Je ne suis point delayant, Je ne refuse point.
    \
        Morari solutionem. Paulus. Differer, ou Delayer de payer.
    \
        Morandi, morando, morandum, Gerundium. Virgil. - ipsumque morando Sustinuit. En la retenant.

    Dictionarium latinogallicum > moror

  • 15 quisquis

    quisquis, quidquid (quicquid) [st2]1 [-] pron. indéfini. - qui que ce soit qui, n'importe qui, quiconque, n'importe quoi, quoi que. [st2]2 [-] adj. indéfini - n'importe quel, quelconque, n'importe quoi.    - quisquis es, observa legem: qui que tu sois, observe la loi.    - quisquis ille est, Cic.: quel qu'il soit.    - quicquid est: quoi qu'il en soit.    - quoquo nomine, quoquo ritu, quaqua facie te fas est invocare, tu fortunam conlapsam adfirma, Apul. M. 11: sous quelque nom, par quelque rite, sous quelque visage il est permis de t'invoquer, affermis ma fortune chancelante.    - quoquo modo res habet, Cic. Fam. 1, 5, 2: [de quelque manière que la situation se présente] = quoi qu'il arrive.    - quoquo loco: n'importe où, partout.    - quoquo gentium, Plaut. (quoquo terrarum, Ter.): en quelque lieu que ce soit.    - quoquo modo: de toute façon, de toute manière.    - (bestiae), ut quidquid objectum est, eo contentae non quaerunt amplius, Cic. Tusc. 5, 98: (les animaux), dès qu'on leur a jeté une nourriture quelconque, s'en contentent et n'en cherchent plus.    - bonis nocet quisquis parcit malis: quiconque ménage les méchants fait tort aux bons.    - deorum quidquid regit terras, Hor.: tout ce qu'il y a de dieux gouvernant la terre.    - quidquid progredior, Liv.: plus j'avance.    - quicquid est contignatum cratibus consternitur, Caes. BC. 2: tout ce qui forme la charpente est couvert de claies (= toute la charpente est couverte de claies).    - quisquis, fém. arch.    - mulier, quisquis es, Plaut. Cist.: femme, qui que tu sois.    - quaqua de re locuti incusabantur, Tac. An. 6: quoi qu'on eût dit, on était accusé.    - voir quaqua.
    * * *
    quisquis, quidquid (quicquid) [st2]1 [-] pron. indéfini. - qui que ce soit qui, n'importe qui, quiconque, n'importe quoi, quoi que. [st2]2 [-] adj. indéfini - n'importe quel, quelconque, n'importe quoi.    - quisquis es, observa legem: qui que tu sois, observe la loi.    - quisquis ille est, Cic.: quel qu'il soit.    - quicquid est: quoi qu'il en soit.    - quoquo nomine, quoquo ritu, quaqua facie te fas est invocare, tu fortunam conlapsam adfirma, Apul. M. 11: sous quelque nom, par quelque rite, sous quelque visage il est permis de t'invoquer, affermis ma fortune chancelante.    - quoquo modo res habet, Cic. Fam. 1, 5, 2: [de quelque manière que la situation se présente] = quoi qu'il arrive.    - quoquo loco: n'importe où, partout.    - quoquo gentium, Plaut. (quoquo terrarum, Ter.): en quelque lieu que ce soit.    - quoquo modo: de toute façon, de toute manière.    - (bestiae), ut quidquid objectum est, eo contentae non quaerunt amplius, Cic. Tusc. 5, 98: (les animaux), dès qu'on leur a jeté une nourriture quelconque, s'en contentent et n'en cherchent plus.    - bonis nocet quisquis parcit malis: quiconque ménage les méchants fait tort aux bons.    - deorum quidquid regit terras, Hor.: tout ce qu'il y a de dieux gouvernant la terre.    - quidquid progredior, Liv.: plus j'avance.    - quicquid est contignatum cratibus consternitur, Caes. BC. 2: tout ce qui forme la charpente est couvert de claies (= toute la charpente est couverte de claies).    - quisquis, fém. arch.    - mulier, quisquis es, Plaut. Cist.: femme, qui que tu sois.    - quaqua de re locuti incusabantur, Tac. An. 6: quoi qu'on eût dit, on était accusé.    - voir quaqua.
    * * *
        Quisquis, cuiuscuius. Liu. Quiconque.

    Dictionarium latinogallicum > quisquis

  • 16 signator

    signātŏr, ōris, m. [st2]1 [-] celui qui scelle, qui cachette, signataire. [st2]2 [-] témoin (qui signe). [st2]3 [-] graveur, ciseleur, sculpteur. [st2]4 [-] monnayeur.    - falsi signatores, Sall.: faussaires.    - ritu decies centena dabuntur antiquo, veniet cum signatoribus auspex, Juv. 10: selon l'usage antique, le million de sesterces sera compté; l'augure va venir avec des témoins.
    * * *
    signātŏr, ōris, m. [st2]1 [-] celui qui scelle, qui cachette, signataire. [st2]2 [-] témoin (qui signe). [st2]3 [-] graveur, ciseleur, sculpteur. [st2]4 [-] monnayeur.    - falsi signatores, Sall.: faussaires.    - ritu decies centena dabuntur antiquo, veniet cum signatoribus auspex, Juv. 10: selon l'usage antique, le million de sesterces sera compté; l'augure va venir avec des témoins.
    * * *
        Signator, pen. prod. Verbale. Quintil. Qui seelle ou signe les testaments et contracts, Signeur, Seelleur.

    Dictionarium latinogallicum > signator

  • 17 barbaricus

    barbaricus, a, um, I) barbarisch, auf Seiten der Griechen = nichtgriechisch, römisch, lateinisch (s. Brix Plaut. trin. prol. 19), urbes, Plaut.: lex, Zwölftafelgesetz, Plaut.: barbarico ritu, Plaut.: auf Seiten der Römer = nichtrömisch, nichtgriechisch, ausländisch, fremd, supellex, Liv.: arma, Sen.: sermo, Amm.: solum, Aur. Vict.: barbarico ritu, Ps. Sall.: more od. usu barbarico, Veget. mil. – bes. morgenländisch, phrygisch, vestes, Lucr.: aurum, Verg.: b. puxum, die phrygische Flöte, Ps. Verg. cir. 166: pavimenta, Plin.: manus, der Phrygierin Brisëis, Ov.: astante ope barbaricā, Enn. fr.: ope barbaricā, mit Hilfe ausländischer Macht, Verg. – u. germanisch, nomina, Suet. Cal. 47. – subst., barbaricum, ī, n., das Barbarenland, Ausland, in barbarico, Eutr. 7, 9 u. 9, 4. Amm. 18, 2, 14. Lampr. Alex. Sev. 47, 1. Not. dign. occ. 31 u. 32. – II) meton., barbarisch in Sitten u. Lebensart = roh, ungesittet, vita barb., Claud. Eutr. 2, 226: übtr., silva barb., mit verschiedenartigen Anpflanzungen, Col. 11, 2, 83. – Acc. neutr. fürs Adv., barbaricum gemens, wild, Sil. 12, 418.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > barbaricus

  • 18 cingo

    cingo, cīnxī, cīnctum, ere (vgl. κιγκλίς, das Gitter), ringen, umringen = ring-, gürtelartig umschließen, I) im engern Sinne, a) gürten, umgürten, α) den Leib gürten, gew. im Pass., dat teretem zonam, quā modo cincta fuit, Ov.: zonā aureā muliebriter cinctus, Curt.: quasi zonā, liene cinctus ambulo, Plaut. – β) ein Gewand gürten, aufgürten, durch Gürten aufschürzen, sinus, Sil. 2, 236: cinctas resolvere vestes, Ov. met. 1, 386. – u. prägn., medial cingi, sich (das Gewand) gürten, -aufgürten, -aufschürzen (bes. von Geschäftigen, um sich leichter bewegen zu können), cingitur; certe expedit se, Plaut. Amph. 308: ut (latus clavus) sit paulum cinctis submissior, Quint.: cincta coniunx Dialis, Ov. – m. Ang. wo? durch Praepp., super latum clavum cingi, Suet.: u. (poet.) zugl. m. griech. Acc., cinctae ad pectora vestes, das Gewand unter der B. gegürtet, Ov. met. 6, 59. – m. Ang. wie? durch Abl. od. durch Advv., cingi fluxiore cincturā, Suet.: Gabino ritu od. Gabino cinctu cinctus, Liv.: cincta ritu Dianae, Ov.: linteo cinctus, ICt.: alte cinctus puer, Hor. u. Sen.: u. ita cingi, ut etc., Quint.: u. cincta flaminica veste velata, Paul. ex Fest. 65, 3. – γ) mit einer Waffe umgürten = bewaffnen, latus ense, Ov. fast. 2, 783: ense latus cinctum erat, Ov. am. 3, 8, 14: contentus ferro cingi latus, Stat. Theb. 4, 41. – gew. medial cingi, sich umgürten = sich be-
    ————
    waffnen, m. Ang. womit? durch Abl., Hispano cingitur gladio, Liv.: gladio Hispaniensi est cinctus, Liv.: cinctus ferro, Curt.: cinctus cultro venatorio, Suet. – poet. m. Acc., inutile ferrum cingitur, Verg. Aen. 2, 511. – absol., ut cincti discubuerint, mit dem Degen an der Seite, Treb. Poll.: u. cingi in proelia, sich rüsten, Verg. Aen. 11, 486. – dah. in alia militia cinctus, anderswo Soldat geworden (wir: eingekleidet, enroliert), ICt.: u. subst., cincti, Richter im Dienst (Ggstz. discincti), Sidon. ep. 5, 7 (vgl. cingulum). – bildl., cingi alqā re, mit etw. sich rüsten, sich anschicken, arcanis venenis, Val. Flacc. 6, 477. – b) schmückend od. als Abzeichen umwinden, umschlingen, umkränzen, rings umgeben, α) v. Gewinde (Kranze usw.), v. der Binde usw. selbst: cui tempora circum aurati bis sex radii fulgentia cingunt, Verg.: baculum cingebant spinea vincula (Dornenranken), Ov.: cingebant vittae, tabellae sertaque quercum, Ov.: anuli cingunt lacertos, Mart.: cinxerat Graias barbara vitta comas, Ov.: Gorgonis os cinctum anguibus, Cic. Verr. 4, 124: cincta serpentibus hydra, Verg. – β) v. der Pers.: duobus oleae conexis ramulis alcis caput, Val. Max.: c. tempora floribus, Catull.: tempora od. comam lauro, Verg. u. Hor.: cincta ara cypresso, Ov.: cinxit (Germanicum) cunctis fortunae principalis insignibus, Tac. hist. 2, 59. – II) im weitern Sinne, 1) wie unser umringen, umzingeln, um-
    ————
    schließen = einkreisen, eng umgeben, eng einschließen, a) übh.: α) v. Umringenden usw. selbst: tellus oras maris undique cingens, Lucr.: collem cingit palus, Caes.: colles cingunt oppidum, Caes.: flumen ut circino circumductum paene totum oppidum cingit, Caes.: oppida fossae cingebant, Ov.: cinxerunt aethera nimbi, Verg.: medium diem cinxerunt tenebrae, Sen. poët. – im Pass., urbe portus ipse cingitur, Cic.: latus palude cingitur, Auct. b. Afr.: insula duobus portubus cincta, Cic.: insulae fluctibus Graeciae cinctae, Cic.: regio atque provincia mari cincta, Cic.: insula cingitur tribus milibus passuum, hat einen Umfang von usw., Plin. – als milit. t. t., schützend decken, equitatus latera cingebat, Caes.: equites cornua cinxere, Liv. – feindl., Geticis si cingar ab armis, Ov. ex Pont. 2, 8, 69. – im Bilde, Sicilia multis undique cincta periculis, Cic. de imp. Pomp. 30. – β) v. d. Pers., die mit etw. umringt usw.: urbem muro lapideo, Liv.: saepta excelsa porticu, Cic.: saltus od. agros indagine, Verg. u. Ov.: u. im Bilde, diligentius urbem religione, quam ipsis moenibus, Cic. de nat. deor. 3, 94. – als milit. t. t., schützend, hiberna vallo pedum IX et fossā pedum X V, Caes.: universas copias plaustris, Frontin.: ultimum agmen validā manu, Curt. – feindl., undique domum, Curt.: u. copias hostium, Frontin.: Decium cingere obsidereque, Frontin.: urbem omnibus copiis, Liv.: urbem co-
    ————
    ronā, Liv.: urbem obsidione, Verg.: hostem stationibus in modum obsidii, Tac. – b) insbes.: α) jmd. als Zuhörer umringen, umstehen, non enim coronā consessus vester cinctus est, ut solebat, Cic. Mil. 1. – β) als Begleiter u. Beschützer jmds. Seite od. jmd. umgeben = jmdm. zur Seite gehen (von zweien od. mehreren), c. alci latus, Liv. 32, 39, 8. Ov. ex Pont. 4, 9, 17: alcis latera, Liv. 40, 6, 4: alqm, Tac. ann. 1, 77: u. cinctus m. Abl. der Pers., Vell. 2, 14, 1. Ov. met. 12, 216; trist. 1, 5, 30. – γ) (poet.) eine Örtlichkeit umgehen, umkreisen, longa per extremos pomeria fines, Lucan. 1, 398: terrā Syrtim, Lucan. 9, 373: polum coetu, v. Schwänen, Verg. Aen. 1, 398. – δ) (poet.) rings um eine Örtl. wohnen, lacum Bycen, Val. Flacc. 6, 68. – 2) = περικόπτειν, Bäume rings beschälen, so daß sie eingehen, arbores, Ulp. dig. 47, 7, 7. § 4: silvam, Alfen. dig. 19, 2. 29. – Parag. Infin. Praes. Pass. cingier, Catull. 61, 68 H. (Schwabe nitier).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cingo

  • 19 ferinus

    ferīnus, a, um (ferus od. fera, s. Prisc. 2, 59), I) subj., von wilden Tieren, eines wilden Tieres, der wilden Tiere, corpus, Macr.: vellera, Ov.: pellis, Lucr.: vultus, Ov.: lac, Verg.: rabies, Sen.: caro, Wildbret, Sall. u.a.: ritu ferino victum quaeritare, Hieron. epist. 8: pugnas habere ferino ritu, Porphyr. Hor. sat. 1, 3, 107: übtr., vox, wie von wilden Tieren, tierische, Ov. trist. 5, 12, 55. – subst., ferīna, ae, f., Wildbret, Verg. Aen. 1, 215. Val. Flacc. 3, 569. – II) obj.: a) an wilden Tieren vollbracht, des Wildes, caedes, Erlegen des W., Weidwerk, Ov. met. 7, 675: vulnus, Gratt. cyn. 113. – b) aus Fellen wilder Tiere, galeae, Val. Flacc. 6, 379.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ferinus

  • 20 ferus

    ferus, a, um (verwandt mit θήρ, äolisch φήρ), wild (Ggstz. cicur, mansuetus, domesticus), I) eig. = ungezähmt, unbearbeitet, in der Wildnis wachsend, -lebend, bestia, belua, Cic.: equus, Iustin.: mons, Verg.: silvae, öde, Hor.: fructus, Verg.: victus, Cic.: arbor, Plin. – subst., a) fera, ae, f. (sc. bestia), das wilde Tier, das Wild (Ggstz. cicur, das zahme T.), multa genera ferarum, Caes.: ferae morsus, Cels.: ferae rabies, Curt.: ferarum ritu, Liv. u.a.: pecudum ferarumque ritu, Liv.: feras agitare, Cic. u. Liv.: feras venari, Sen. u. Gell.: ferae nullo insequente saepe incĭdunt (in plagas), Cic.: attrib., fera castor, Apul. met. 1, 9. – dah. übtr., ein Gestirn, der Wolf, Caes. German. phaen. 675: magna minorque ferae, die beiden Bären, Ov. trist. 4, 3, 1: v. einem Seeungeheuer, Ov. met. 4, 719: v. Schlangen, Hyg. astr. 2, 42: v. der Ameise, Mart. 6, 15. – b) ferus, ī, m., das wilde Tier, das wilde Schwein, Ov.: der Ochse, Ov.: das Pferd (auch das hölzerne trojanische), Verg.: der (auch zahme) Hirsch, Verg.: die Schlange, Sil. – II) übtr.: A) der Bildung nach wild, ungeschlacht, adeon me ferum putas, Ter.: homines feri ac barbari, Caes.: fera agrestisque vita, Cic. – B) dem Charakter nach wild = hart, grausam, hostis, Cic.: Iuppiter, Verg.: nemo tam ferus fuerit, hart, gefühllos, Nep.: übtr., ensis, Ov.: bellum, caedes, dolores, Ov.: facinus foedum ac
    ————
    ferum, aus einem wilden Charakter hervorgegangene, Liv.: sacra, v. einem Menschenopfer, Ov.: hiems, Ov. – mit folg. 2. Supin., ferum visu dictuque (griech. δεινον ἰδειν καὶ λέγειν), schrecklich, Sil. 1, 175. – faerus geschr., faerae ac leones, Fronto epist. 4, 1. p. 59, 12 N. – ferus ohne Kompar. u. Superl., für die ferocior u. ferocissimus eintreten, s. Wölfflin zu Liv. 21, 60, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ferus

См. также в других словарях:

  • Ritu — may refer to:*Ritu (Indian season), a season in the Hindu calendar *Ritu Beri, an Indian fashion designer *Ritu County, a county in Tibet *Ritu Kapoor Nanda, an Indian insurance entrepreneur *Ritu Guglani, and Indian fashion designer * Ritu… …   Wikipedia

  • ritu — rìtu interj., ritū̃ riedėjimui nusakyti: Rìtu rìtu i nurietėjo į pakalnę Krš. Ritū̃ ritū̃ ritū̃ mano bernėkutis kap kamuolukas pakalnėlėn Rod …   Dictionary of the Lithuanian Language

  • Ritu — Lage des Kreises Rutog (rosa) im Regierungsbezirk Ngari (gelb) Kreis Rutog (chin. 日土县, Rìtǔ Xiàn) ist ein Kreis im Autonomen Gebiet Tibet in der Volksrepublik China, der zum Verwaltungsgebiet des Regierungsbezirks Ngari gehört. Er liegt an der… …   Deutsch Wikipedia

  • Ritu — Xian de Rutog Rìtǔ Xiàn · 日土县 Localisation du xian de Rutog (en …   Wikipédia en Français

  • Ritu Beri — is an Indian fashion designer. She is the first Asian designer to head the French fashion brand, Scherrer. CareerRitu Beri studied fashion arts at the NIFT, New Delhi. She is the only Indian designer to be featured in promostyl s magazine Acustyl …   Wikipedia

  • Ritu Nanda — Ritu Kapoor Nanda, currently the Chief Executive Officer of Escolife, is a prominent Indian entrepreneur associated chiefly with the life insurance business. She has more than 55,000 clients, and is the recipient of the Brand Ambassador and the… …   Wikipedia

  • Ritu Samhaaram — is a short epic in Sanskrit by Mahakavi Kalidasa. In this epic there are six chapters, each describing one season in India. It begins with the Summer season; the remaining five seasons are Rains, Autumn, The Season of Frost, Winter, and… …   Wikipedia

  • Ritu Kumar — Infobox Fashion Designer caption = Ritu Kumar [Press kit release] name = Ritu Kumar nationality = India label name = Ritu Kumar significant design=|awards=|Ritu Kumar (born November 11, 1944) is an Indian fashion designer. A native of New Delhi,… …   Wikipedia

  • Ritu Sarin — Demande de traduction Ritu Sarin → Ritu Sarin …   Wikipédia en Français

  • Ritu (Indian season) — There are six ritus (also transliterated rutu) or Indian seasons in the Hindu calendar. The following table gives an overview about the partititon of the year in the traditional Indian calendar. No. Ritu ( Rutu ) Season Hindu months Gregorian… …   Wikipedia

  • RITU — Recoil Ion Transport Unit (Miscellaneous » Science Fiction) …   Abbreviations dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»