-
1 respuo
respŭo, ĕre, spŭi - tr. - [st2]1 [-] rejeter de la bouche, recracher, vomir. [st2]2 [-] rejeter hors de soi, ne pas admettre, repousser. [st2]3 [-] rejeter avec dédain, repousser, mépriser; fuir, éviter, refuser. - reliquiae cibi quas natura respuerit, Cic. Nat. 2, 9, 24: les résidus des aliments que la nature rejette. - donec cum sanguine frenos respuit, Stat. Th. 8, 544: jusqu'à ce que (le cheval) rejette son frein couvert de sang. - ferrum ab se respuere, Lucr. 6, 1054: rejeter le glaive loin de soi. - respuet invisum justa cadaver humus, Ov. Ib. 170: la terre, conforme à sa justice, vomira ton cadavre odieux. - omne respuens vulnus, Plin.: invulnérable. - respuens alicujus rei: qui rejette qqch, qui évite qqch. - communium vocum respuens, Gell. 6, 15, 2: dédaigneux des termes usuels. - haec aetas omne quod fieri non potest respuit, Cic. Rep. 2, 10, 19: notre temps refuse de croire à tout ce qui est impossible. - auribus aliquem respuere, Cic. Pis. 20, 45: refuser d'entendre qqn.* * *respŭo, ĕre, spŭi - tr. - [st2]1 [-] rejeter de la bouche, recracher, vomir. [st2]2 [-] rejeter hors de soi, ne pas admettre, repousser. [st2]3 [-] rejeter avec dédain, repousser, mépriser; fuir, éviter, refuser. - reliquiae cibi quas natura respuerit, Cic. Nat. 2, 9, 24: les résidus des aliments que la nature rejette. - donec cum sanguine frenos respuit, Stat. Th. 8, 544: jusqu'à ce que (le cheval) rejette son frein couvert de sang. - ferrum ab se respuere, Lucr. 6, 1054: rejeter le glaive loin de soi. - respuet invisum justa cadaver humus, Ov. Ib. 170: la terre, conforme à sa justice, vomira ton cadavre odieux. - omne respuens vulnus, Plin.: invulnérable. - respuens alicujus rei: qui rejette qqch, qui évite qqch. - communium vocum respuens, Gell. 6, 15, 2: dédaigneux des termes usuels. - haec aetas omne quod fieri non potest respuit, Cic. Rep. 2, 10, 19: notre temps refuse de croire à tout ce qui est impossible. - auribus aliquem respuere, Cic. Pis. 20, 45: refuser d'entendre qqn.* * *Respuo, respuis, respui, resputum, pen. prod. respuere. Liu. Rejecter avec contemnement, Ne tenir compte de quelque chose.\Respuere aliquid dicuntur aures, per translationem. Quintil. Ouir à regret, Ne vouloir ouir.\Respuit hoc sapientissimi cuiusque fides. Plin. Il n'y a sage quelconque qui le vueille croire.\Respuere auribus hominem. Cic. Ne le vouloir ouir parler, ne de luy.\Conditionem respuere. Caesar. Refuser le parti.\Imperium respuere. Colum. Ne vouloir obeir, Refuser obeissance.\Munera parua respuere. Tibul. Refuser.\Respuit hoc ferri ictum. Plin. On ne le peult percer d'un fer.\Respuere secures dicitur lignum. Plin. Quand on ne le peult fendre, Quand le bois refuse la coignee, et ne la veult laisser entrer.\Respuere tela in eum qui miserat. Seneca. Rejecter, Redarder. -
2 respuo
respuo, ui, 3, reject, G. 4:14.* -
3 respuo
re-spuo, spuī, (spūtum), ere1) выплёвывать, извергать ( reliquias cibi C)2) с презрением отвергать, не принимать (condicionem Cs; r. atque in odio habere aliquid O)aliquem auribus r. C — не желать слушать кого-л.3) отталкивать, быть непроницаемым ( mola ferri ictus respuens PM) -
4 respuo
re-spuo, uī, ere, zurückspeien, ausspeien, auswerfen, von sich geben, I) eig.: varios liquores ex stomacho, von sich geben durch Erbrechen, Scrib. Larg.: frenos cum sanguine, Stat.: reliquiae cibi, quas natura respuit, Cic.: vascula oris angusti superfusam umoris copiam respuunt, Quint.: respuet invisum iusta cadaver humus, Ov. – im weiteren Sinne, ferrum ab se, zurückstoßen, Lucr.: repercussum illum aëra respuere aut excipere, v. Spiegel, Plin.: respuitur duritiā soli dens aratri, Colum.: omne vulnus respuens, unverwundbar, Plin. – II) übtr., von sich weisen, verwerfen, mißbilligen, nicht annehmen, condicionem, Caes.: defensionem, Cic.: Caesaris interdicta, verschmähen, Cic.: poëtas, Hor.: alqm auribus, Cic.: so auch aures respuunt, es beleidigt das Ohr, Cic.: gustatus id quod valde dulce est aspernatur et respuit, Cic. – mit folg. Infin., Boëth. cons. phil. 1. metr. 5, 26. – m. folg. ut u. Konj., ibid. 2. pros. 6. p. 34, 26 Obb. – / Partiz. respuens m. folg. Genet., vocum communium, Gell. 6, 15, 2.
-
5 respuo
re-spuo, uī, ere, zurückspeien, ausspeien, auswerfen, von sich geben, I) eig.: varios liquores ex stomacho, von sich geben durch Erbrechen, Scrib. Larg.: frenos cum sanguine, Stat.: reliquiae cibi, quas natura respuit, Cic.: vascula oris angusti superfusam umoris copiam respuunt, Quint.: respuet invisum iusta cadaver humus, Ov. – im weiteren Sinne, ferrum ab se, zurückstoßen, Lucr.: repercussum illum aëra respuere aut excipere, v. Spiegel, Plin.: respuitur duritiā soli dens aratri, Colum.: omne vulnus respuens, unverwundbar, Plin. – II) übtr., von sich weisen, verwerfen, mißbilligen, nicht annehmen, condicionem, Caes.: defensionem, Cic.: Caesaris interdicta, verschmähen, Cic.: poëtas, Hor.: alqm auribus, Cic.: so auch aures respuunt, es beleidigt das Ohr, Cic.: gustatus id quod valde dulce est aspernatur et respuit, Cic. – mit folg. Infin., Boëth. cons. phil. 1. metr. 5, 26. – m. folg. ut u. Konj., ibid. 2. pros. 6. p. 34, 26 Obb. – ⇒ Partiz. respuens m. folg. Genet., vocum communium, Gell. 6, 15, 2. -
6 respuo
respuere, respui, - V TRANSreject, spit, spew out; turn away, repel; reject, destain, spurn, refuse -
7 respuo
rē-spŭo, ŭi, 3, v. a., to spit back or out; to discharge by spitting; to cast out, cast off, eject, expel, etc. (class.; esp. freq. in the trop. signif.).I.Lit.:II.quin etiam gustatus, quam cito id, quod valde dulce est, aspernatur ac respuit,
Cic. de Or. 3, 25, 99:quas natura respuerit,
id. N. D. 2, 9, 24:lumen per cornum transit, at imber respuitur,
Lucr. 2, 389; cf. Quint. 1, 2, 28:liquorem ab se,
Vitr. 7, 4; cf.:ferrum ab se (opp. resorbere),
Lucr. 6, 1054; 2, 197; cf. Plin. 2, 103, 106, § 231; Pall. 1, 33, 2:frenos cum sanguine (equus),
Stat. Th. 8, 544:invisum cadaver (humus),
Ov. Ib. 170:oleas albas propter amaritudinem respuit palatum,
Varr. R. R. 1, 66:respuit aqua limum,
Pall. 1, 33, 2:tantum interest repercussum illum (aëra) respuat an excipiat,
Plin. 33, 9, 45, § 128:respuens securis materia,
id. 17, 10, 14, § 72; cf.:tela omnia,
Luc. 3, 484.—Trop., to reject, repel, refuse; to dislike, disapprove, not accept (syn.:* (β).reprobo, reicio, repudio): quae nisi respuis ex animo longeque remittis,
Lucr. 6, 68:cum id dicat, quod omnium mentes aspernentur ac respuant,
Cic. Fat. 20, 47; cf. id. Att. 13, 38 fin.:ratio juris respuat hanc defensionem et pro nihilo putet,
id. Caecin. 19, 56; Liv. 42, 14:haec aetas omne quod fieri non potest respuit,
Cic. Rep. 2, 10, 19:quos et praesens et postera respuit aetas,
Hor. Ep. 2, 1, 42:orationem,
Cic. Mur. 35, 74 fin.:quo judex dicto moveatur quid respuat,
Quint. 6, 4, 19:non respuit Caesar condicionem,
Caes. B. G. 1, 42:Caesaris interdicta respuuntur,
are spurned, Cic. Att. 7, 26, 1; cf. Liv. 2, 41 fin.:quod respuunt (aures) immutandum est,
Cic. Part. Or. 5, 15; Quint. 11, 1, 61; Tac. Or. 9; cf.:nemo civis est, qui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur,
Cic. Pis. 20, 45:sunt enim qui respuant (consolationem), sed refert quo modo adhibeatur,
id. Tusc. 3, 33, 79.— Absol.:quis te tum audiret illorum? respuerent aures,
Cic. Planc. 18, 44; Quint. 11, 1, 61; cf.:calcitrat, respuit,
Cic. Cael. 15, 36.—Part. pres. with gen.:communium vocum respuens nimis ac fastidiens,
Gell. 6, 15, 2. -
8 zusagen
zusagen, I) v. tr. dicere (im allg., z.B. alci legationem Cappadociam: bes. oft dicere alci dotem). – promittere. polliceri (versprechen, w. s.). – constituere alci mit folg. Akk. u. Infin. Fut. (feststellend, verabredend zusagen, z.B. alci se advocatum in rem praesentem esse venturum). – jmdm. seine Tochter z., despondere alci filiam. – II) v. intraddicere (günstig sein, vom Omen und den Auspizien). – salutarem esse (eig. der Gesundheit [2829] zuträglich sein, dann wohltätig, vorteilhaft wirken übh.). – utilem esse. prodesse (nützlich, dienlich sein übh.). – conducere (zuträglich sein). – placere alci (jmdm. gefallen). – arridere, absol., od. jmdm., alci (jmd. anlächeln, bildl. = jmdm. gefallen, anstehen, z.B. si modo arriserit pretium). – alqm iuvare (jmdm. behagen, z.B. magis magisque, von einer Weinsorte). – alci probari (jmds. Beifall haben, z.B. von Büchern). – jmdm. nicht z., non esse ex valetudine alcis (jmds. Gesundheit nicht zuträglich sein); alci nocere; jmdm. physisch schaden). – einer Sache nicht z., auch abhorrere ab alqa re (z.B. hoc orationis genus abhorret ab auribus vulgi). – die Bedingungen sagen mir zu. condiciones accipio: die Bedingungen sagen mir nicht zu, condiciones repudio od. respuo.
-
9 adspernor
aspernor (wrongly ads-), ātus, 1, v. dep. a. [for ab-spernor, as as-pello for abpello, as-porto for ab-porto; cf. ab init.; Doed. Syn. II. p. 179, and Vanicek, p. 1182], lit., to cast off a person or thing (ab se spernari; cf. sperno and spernor); hence, to disdain, spurn, reject, despise (simply with the accessory idea of aversion = recuso, respuo, reicio, and opp. to appeto, concupisco; on the other hand, contemnere, not to fear, is opp. to metuere, timere; and despicere, not to value a thing, is opp. to revereri; cf. Doed. Syn. cited supra; class.; very freq. in Cic.;I.more rare in the poets): alicujus familiam,
Ter. Phorm. 2, 3, 24 (aspernari = recusare, avertere, non agnoscere, Don.).Lit.:II.gustatus id, quod valde dulce est, aspernatur,
Cic. de Or. 3, 25, 99:nemo bonus... qui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur,
id. Pis. 20; so id. Fat. 20, 47:regem ut externum aspernari,
Tac. A. 2, 1:matrem,
id. ib. 4, 57:de pace legatos haud aspernatus,
id. ib. 15, 27:hanc (proscriptionem) nisi hoc judicio a vobis reicitis et aspernamini,
Cic. Rosc. Am. 53:voluptatem appetit, ut bonum: aspernatur dolorem, ut malum,
id. Fin. 2, 10, 31; so,ut quodam ab hospite conditum oleum pro viridi adpositum, aspernantibus ceteris, solum etiam largius appetisse scribat,
Suet. Caes. 53:si voluptatem aspernari ratione et sapientiā non possemus,
Cic. Sen. 12, 42:querimonias alicujus aspernari, contemnere ac neglegere,
id. Verr. 2, 4, 51:regis liberalitatem,
id. Tusc. 5, 32, 91 al.; Sall. C. 3, 4:diis aspernantibus placamina irae,
Liv. 7, 3:deditionem alicujus,
id. 8, 2; 9, 41 et saep.:consilia,
Tac. G. 8:sententiam,
id. ib. 11:honorem,
id. ib. 27:militiam,
id. H. 2, 36:disciplinam,
id. A. 1, 16:virtutem,
id. ib. 13, 2:panem,
Suet. Ner. 48 fin.:imperium,
Curt. 10, 5, 13 et saep.:Interea cave sis nos aspernata sepultos,
Prop. 3, 5, 25: aspernabantur ceteros, * Vulg. Luc. 18, 9:haud aspernanda precare,
Verg. A. 11, 106; Phaedr. 5, 4, 4.—With inf. as object:illa refert vultu non aspernata rogari,
Stat. S. 1, 2, 105:dare aspernabantur,
Tac. A. 4, 46. —In Cic. once, to turn away, avert (not from one's self, but from something pertaining to one's self): furorem alicujus atque crudelitatem a suis aris atque templis, Clu. 68 fin. —Trop.:qui colore ipso patriam aspernaris,
deny, Cic. Pis. 1.—► Pass.: qui habet, ultro appetitur; qui est pauper, aspernatur, is held in contempt, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:regem ab omnibus aspernari, Auct. B. Afr. 93: aspernata potio,
Arn. 5, p. 175.—Hence, aspernanter, adv. (qs. from the part. aspernans, which does not occur), with contempt, contemptuously:aliquid accipere,
Amm. 31, 4; so Sid. Ep. 7, 2.— Comp., Aug. Mus. 4, 9.— Sup. prob. not used. -
10 aspernor
aspernor (wrongly ads-), ātus, 1, v. dep. a. [for ab-spernor, as as-pello for abpello, as-porto for ab-porto; cf. ab init.; Doed. Syn. II. p. 179, and Vanicek, p. 1182], lit., to cast off a person or thing (ab se spernari; cf. sperno and spernor); hence, to disdain, spurn, reject, despise (simply with the accessory idea of aversion = recuso, respuo, reicio, and opp. to appeto, concupisco; on the other hand, contemnere, not to fear, is opp. to metuere, timere; and despicere, not to value a thing, is opp. to revereri; cf. Doed. Syn. cited supra; class.; very freq. in Cic.;I.more rare in the poets): alicujus familiam,
Ter. Phorm. 2, 3, 24 (aspernari = recusare, avertere, non agnoscere, Don.).Lit.:II.gustatus id, quod valde dulce est, aspernatur,
Cic. de Or. 3, 25, 99:nemo bonus... qui vos non oculis fugiat, auribus respuat, animo aspernetur,
id. Pis. 20; so id. Fat. 20, 47:regem ut externum aspernari,
Tac. A. 2, 1:matrem,
id. ib. 4, 57:de pace legatos haud aspernatus,
id. ib. 15, 27:hanc (proscriptionem) nisi hoc judicio a vobis reicitis et aspernamini,
Cic. Rosc. Am. 53:voluptatem appetit, ut bonum: aspernatur dolorem, ut malum,
id. Fin. 2, 10, 31; so,ut quodam ab hospite conditum oleum pro viridi adpositum, aspernantibus ceteris, solum etiam largius appetisse scribat,
Suet. Caes. 53:si voluptatem aspernari ratione et sapientiā non possemus,
Cic. Sen. 12, 42:querimonias alicujus aspernari, contemnere ac neglegere,
id. Verr. 2, 4, 51:regis liberalitatem,
id. Tusc. 5, 32, 91 al.; Sall. C. 3, 4:diis aspernantibus placamina irae,
Liv. 7, 3:deditionem alicujus,
id. 8, 2; 9, 41 et saep.:consilia,
Tac. G. 8:sententiam,
id. ib. 11:honorem,
id. ib. 27:militiam,
id. H. 2, 36:disciplinam,
id. A. 1, 16:virtutem,
id. ib. 13, 2:panem,
Suet. Ner. 48 fin.:imperium,
Curt. 10, 5, 13 et saep.:Interea cave sis nos aspernata sepultos,
Prop. 3, 5, 25: aspernabantur ceteros, * Vulg. Luc. 18, 9:haud aspernanda precare,
Verg. A. 11, 106; Phaedr. 5, 4, 4.—With inf. as object:illa refert vultu non aspernata rogari,
Stat. S. 1, 2, 105:dare aspernabantur,
Tac. A. 4, 46. —In Cic. once, to turn away, avert (not from one's self, but from something pertaining to one's self): furorem alicujus atque crudelitatem a suis aris atque templis, Clu. 68 fin. —Trop.:qui colore ipso patriam aspernaris,
deny, Cic. Pis. 1.—► Pass.: qui habet, ultro appetitur; qui est pauper, aspernatur, is held in contempt, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 792 P.:regem ab omnibus aspernari, Auct. B. Afr. 93: aspernata potio,
Arn. 5, p. 175.—Hence, aspernanter, adv. (qs. from the part. aspernans, which does not occur), with contempt, contemptuously:aliquid accipere,
Amm. 31, 4; so Sid. Ep. 7, 2.— Comp., Aug. Mus. 4, 9.— Sup. prob. not used. -
11 fastidio
fastīdĭo, īvi, or ĭi, ītum, 4, v. n. and a. [fastidium], to feel disgust, loathing, or nausea, to shrink or flinch from any thing unpleasant to the taste, smell, hearing, etc.; to loathe, dislike, despise (not freq. till after the Aug. per.; cf.: taedet, reprobo, reicio, respuo, repudio).I.Lit.A.Neutr.:B.bi bendum hercle hoc est, ne nega: quid hic fastidis?
Plaut. Stich. 5, 4, 33; cf.:fastidientis stomachi est multa degustare,
Sen. Ep. 2:majus infundam tibi Fastidienti poculum,
Hor. Epod. 5, 78:ut fastidis!
Plaut. Men. 1, 2, 58.—Act. (perh. not till the Aug. per.):II. A.num esuriens fastidis omnia praeter Pavonem rhombumque?
Hor. S. 1, 2, 115:olus,
id. Ep. 1, 17, 15:pulmentarium,
Phaedr. 3, 7, 23:cactos in cibis,
Plin. 21, 16, 57, § 97:fluvialem lupum,
Col. 8, 16, 4: vinum, Poët. ap. Suet. Tib. 59:euphorbiae sucus fastidiendum odorem habet,
disgusting, Plin. 25, 7, 38, § 79:aures... redundantia ac nimia fastidiunt,
Quint. 9, 4, 116.—Neutr.:(β).ut fastidit gloriosus!
Plaut. Curc. 5, 2, 34:vide ut fastidit simia!
id. Most. 4, 2, 4:in recte factis saepe fastidiunt,
Cic. Mil. 16, 42.—With gen. (like taedet):B.fastidit mei,
Plaut. Aul. 2, 2, 67; so, mei, Titin. ap. Non. 496, 15:bonorum,
Lucil. ib. 18.—Act. (perh. not before the Aug. per.).(α).With acc.:(β).(populus) nisi quae terris semota suisque Temporibus defuncta videt, fastidit et odit,
Hor. Ep. 2, 1, 22:vilice silvarum et agelli, Quem tu fastidis,
id. Ep. 1, 14, 2:lacus et rivos apertos,
id. ib. 1, 3, 11:vitium amici,
id. S. 1, 3, 44:preces alicujus,
Liv. 34, 5, 13:hoc lucrum,
Quint. 1, 1, 18:grammatices elementa tamquam parva,
id. 1, 4, 6:minores,
Mart. 3, 31, 5:omnes duces post Alexandrum,
Just. 14, 2:dominationibus aliis fastiditus (i. e. a prioribus principibus despectus),
Tac. A. 13, 1:ut quae dicendo refutare non possumus, quasi fastidiendo calcemus,
Quint. 5, 13, 22:oluscula,
Juv. 11, 80.—Of inanim. or abstr. subjects: te cum fastidierit popina dives, etc.,
Mart. 5, 44, 10: somnus agrestium Lenis virorum non humiles domos Fastidit umbrosamve ripam, Hor. C. 3, 1, 23.—In the part. perf.:laudatus abunde, Non fastiditus si tibi, lector, ero,
Ov. Tr. 1, 7, 31; cf.:aliquem non fastiditis annumerare viris,
id. ib. 2, 120:vetulus bos, ab ingrato jam fastiditus aratro,
Juv. 10, 270.—In the neutr. absol.: res ardua vetustis novitatem dare... fastiditis gratiam, etc., Plin. H. N. praef. § 15.—In the part. fut. pass. with supine:quia (verba) dictu fastidienda sunt,
Val. Max. 9, 13, 2.—With an object-clause:1.a me fastidit amari,
Ov. R. Am. 305:jocorum legere fastidis genus,
Phaedr. 4, 7, 2; Petr. 127:fastidit praestare hanc inferioribus curam,
Quint. 2, 3, 4:fastidit balsamum alibi nasci,
Plin. 16, 32, 59, § 135:an creditis, aequo animo iis servire, quorum reges esse fastidiant?
Curt. 4, 14, 16 et saep.:ne fastidieris nos in sacerdotum numerum accipere,
Liv. 10, 8, 7:plebs coepit fastidire, munus vulgatum a civibus isse in socios,
id. 2, 41, 4; Quint. 5, 11, 39.—Hence,Adv.: fastīdĭenter, disdainfully, scornfully:2.parentibus fastidienter appellatis,
App. M. 5, p. 166, 11.—Part.: fastīdītus, a, um, in act. signif., disdaining, despising (post-Aug.):ne me putes studia fastiditum,
Petr. 48. -
12 reprobo
rĕ-prŏbo, no perf., ātum, 1, v. a., to disapprove, reject, condemn (post-Aug.; not in Cicero, for in Fin. 1, 7, 23, the correct reading is: et probet, v. Madv. ad h. l.; and in Quint. 6, prooem. § 3, Halm reads: dis repugnantibus, v. Madv. l. l.;syn.: reicio, repudio, respuo): statuae reprobatae,
Dig. 48, 4, 4:lapidem,
Vulg. Luc. 20, 17. -
13 repudiata
rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.A.Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):B.sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,
Suet. Claud. 26:uxorem,
id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:Liviam repudiatam relegavit,
id. Calig. 25:ob hoc repudiatus,
id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:si repudiatur miles, mulier mecum perit,
Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:repudiatus repetor,
Ter. And. 1, 5, 14:sponsum,
Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,
Quint. 7, 8, 2:repudiari etiam futurum matrimonium potest,
Dig. 50, 16, 191.—To reject, refuse to accept an inheritance:II.si heres bona repudiaverit,
Dig. 37, 14, 21 fin.:fideicommissum,
ib. 31, 1, 35:hereditatem,
ib. 31, 1, 77, § 31:legatum a se,
ib. 33, 5, 10:voluntatem defuncti,
ib. 32, 1, 80.—Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,
Cic. Clu. 70, 201:consilium senatūs a re publicā,
to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:repudia istos comites,
Plaut. Merc. 5, 2, 30:duces,
Caes. B. C. 2, 32:nobilitatem supplicem,
Cic. Planc. 20, 50:eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,
id. Or. 3, 13; cf.:repudiata rejectaque legatio,
id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:genus totum liberi populi,
Cic. Rep. 1, 32, 49:condicionem,
Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:beneficium,
Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:gratiam populi Romani,
Caes. B. G. 1, 40:consilium,
Ter. And. 4, 3, 18:legem,
Cic. Lael. 25, 96:patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),
id. Fin. 2, 21, 67:provinciam,
id. Phil. 3, 10, 26:opimum dictionis genus funditus,
id. Or. 8, 25:ista securitas multis locis repudianda,
id. Lael. 13, 47:iracundia omnibus in rebus repudianda,
id. Off. 1, 25, 89:virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,
id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:sin autem vidua, vel repudiata,
Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22. -
14 repudiatus
rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.A.Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):B.sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,
Suet. Claud. 26:uxorem,
id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:Liviam repudiatam relegavit,
id. Calig. 25:ob hoc repudiatus,
id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:si repudiatur miles, mulier mecum perit,
Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:repudiatus repetor,
Ter. And. 1, 5, 14:sponsum,
Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,
Quint. 7, 8, 2:repudiari etiam futurum matrimonium potest,
Dig. 50, 16, 191.—To reject, refuse to accept an inheritance:II.si heres bona repudiaverit,
Dig. 37, 14, 21 fin.:fideicommissum,
ib. 31, 1, 35:hereditatem,
ib. 31, 1, 77, § 31:legatum a se,
ib. 33, 5, 10:voluntatem defuncti,
ib. 32, 1, 80.—Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,
Cic. Clu. 70, 201:consilium senatūs a re publicā,
to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:repudia istos comites,
Plaut. Merc. 5, 2, 30:duces,
Caes. B. C. 2, 32:nobilitatem supplicem,
Cic. Planc. 20, 50:eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,
id. Or. 3, 13; cf.:repudiata rejectaque legatio,
id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:genus totum liberi populi,
Cic. Rep. 1, 32, 49:condicionem,
Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:beneficium,
Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:gratiam populi Romani,
Caes. B. G. 1, 40:consilium,
Ter. And. 4, 3, 18:legem,
Cic. Lael. 25, 96:patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),
id. Fin. 2, 21, 67:provinciam,
id. Phil. 3, 10, 26:opimum dictionis genus funditus,
id. Or. 8, 25:ista securitas multis locis repudianda,
id. Lael. 13, 47:iracundia omnibus in rebus repudianda,
id. Off. 1, 25, 89:virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,
id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:sin autem vidua, vel repudiata,
Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22. -
15 repudio
rĕpŭdĭo, āvi, ātum, 1, v. a. [repudium], t. t.A.Of persons married or betrothed, to cast off, put away, divorce, repudiate (cf. reicio):B.sponsas admodum adulescens duas habuit... priorem... virginem adhuc repudiavit,
Suet. Claud. 26:uxorem,
id. Caes. 79; so id. Tib. 35 fin.:Liviam repudiatam relegavit,
id. Calig. 25:ob hoc repudiatus,
id. Gram. 3; Quint. 4, 2, 98; 8, 5, 31:si repudiatur miles, mulier mecum perit,
Plaut. Truc. 4, 1, 8; cf.:repudiatus repetor,
Ter. And. 1, 5, 14:sponsum,
Suet. Caes. 21; id. Gram. 3:(mulier marito) amatorium dedit, repudiavit,
Quint. 7, 8, 2:repudiari etiam futurum matrimonium potest,
Dig. 50, 16, 191.—To reject, refuse to accept an inheritance:II.si heres bona repudiaverit,
Dig. 37, 14, 21 fin.:fideicommissum,
ib. 31, 1, 35:hereditatem,
ib. 31, 1, 77, § 31:legatum a se,
ib. 33, 5, 10:voluntatem defuncti,
ib. 32, 1, 80.—Transf., in gen., to reject, refuse; to scorn, disdain, repudiate (very freq. and good prose;syn.: reprobo, aspernor, respuo): cujus vota et preces a vestris mentibus repudiare debetis,
Cic. Clu. 70, 201:consilium senatūs a re publicā,
to remove, withdraw from the State, id. de Or. 3, 1, 3:repudia istos comites,
Plaut. Merc. 5, 2, 30:duces,
Caes. B. C. 2, 32:nobilitatem supplicem,
Cic. Planc. 20, 50:eloquentia haec forensis spreta a philosophis et repudiata,
id. Or. 3, 13; cf.:repudiata rejectaque legatio,
id. Phil. 9, 6, 15; Quint. 3, 6, 33:genus totum liberi populi,
Cic. Rep. 1, 32, 49:condicionem,
Plaut. Trin. 2, 4, 54; Cic. Quint. 14, 46:beneficium,
Plaut. Trin. 3, 2, 11; cf.:gratiam populi Romani,
Caes. B. G. 1, 40:consilium,
Ter. And. 4, 3, 18:legem,
Cic. Lael. 25, 96:patrocinium voluptatis (corresp. to vituperare),
id. Fin. 2, 21, 67:provinciam,
id. Phil. 3, 10, 26:opimum dictionis genus funditus,
id. Or. 8, 25:ista securitas multis locis repudianda,
id. Lael. 13, 47:iracundia omnibus in rebus repudianda,
id. Off. 1, 25, 89:virtus, quam sequitur caritas, minime repudianda est,
id. Lael. 17, 61.—Hence, part.: rĕpŭdĭātus, a, um; as subst.: rĕpŭ-dĭāta, ae, f., a divorced wife:sin autem vidua, vel repudiata,
Vulg. Lev. 22, 13; id. Num. 30, 10; cf. id. Ezech. 44, 22. -
16 REJECT
[V]REICIO (-ERE -IECI -IECTUM)REJICIO (-ERE -JECI -JECTUM)EICIO (-ERE)EJICIO (-ERE -JECI -JECTUM)REIECTO (-ARE -AVI -ATUM)REJECTO (-ARE -AVI -ATUM)REPUDIO (-ARE -AVI -ATUM)REPELLO (-ERE -PULI -PULSUM)SPERNO (-ERE SPREVI SPRETUM)DESPUO (-ERE)RESPUO (-ERE -SPUI)IMPROBO (-ARE -AVI -ATUM)INPROBO (-ARE -AVI -ATUM)RELEGO (-ARE -AVI -ATUM)ASPERNOR (-ARI -ATUS SUM)PROPULSO (-ARE -AVI -ATUM)EXPLODO (-ERE -PLOSI -PLOSUM)EXPLAUDO (-ERE -PLAUSI -PLAUSUM)ABDICO (-ERE -DIXI -DICTUM)DENEGO (-ARE -AVI -ATUM)PERNEGO (-ARE -AVI -ATUM)RECUSO (-ARE -AVI -ATUM)SECERNO (-ERE -CREVI -CRETUM)ANTIQUO (-ARE -AVI -ATUM)ABICO (-ERE)ABNUEO (-ERE)APOLOGO (-ARE -AVI -ATUS)AVORSOR (-ARI -ATUS SUM)PRAEICIO (-ERE -JECI -JECTUS)PRAEJICIO (-ERE -JECI -JECTUS)RELIDO (-ERE -LISI -LISUS)REPROBO (-ARE -AVI -ATUS)REPULSO (-ARE -AVI -ATUS) -
17 REPUDIATE
[V]RECANTO (-ARE)RESPUO (-ERE -SPUI)ABNUO (-ERE -NUI -NUITURUS)RENUO (-ERE -UI)SPERNO (-ERE SPREVI SPRETUM)REPUDIO (-ARE -AVI -ATUM)RENUNTIO (-ARE -AVI -ATUM)IURO (-ARE -AVI -ATUM)JURO (-ARE -AVI -ATUM)JUROR (-ARI -ATUS SUM)IUROR (-ARI -ATUS SUM)ABRENUNTIO (-ARE -AVI -ATUS) -
18 SPIT
[N]VERU (-US) (N)VERUM (-I) (N)SPUTUM (-I) (N)SALIVA (-AE) (F)[V]SPUTO (-ARE -AVI -ATUM)RESPUO (-ERE -SPUI)SPUO (-ERE -UI -UTUM)CONSPUTO (-ARE -AVI -ATUM)CONSPUO (-ERE -SPUI -SPUTUM)DESPUO (-ERE)REJICIO (-ERE -JECI -JECTUM)REICIO (-ERE -IECI -IECTUM)ADSPUO (-ERE -UI -UTUS)ASPUO (-ERE -I -TUS)
См. также в других словарях:
ԱՆԿՈՒՍՆԵՄ — (եցի.) NBH 1 0176 Chronological Sequence: Unknown date, 5c ն. ԱՆԿՈՒՍՆԵՄ ἁθετέω, διαπτύω sperno, respuo որ եւ ԱՆԿՈՒՇՆԵԼ, ԱՆԳՈՍՆԵԼ. Արհամարհել. անարգել. *Որ անկուսնելոցն է, անկուսնէ՛. եւ որ անօրինելոցն է, անօրինի՛: Մի՛ ընդ ամենայն առողջութիւն… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)
ՈՒՐԱՍՏ — ( ) NBH 2 0559 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 9c, 10c, 12c գ.ա. Իբր Ուրացումն, եւ Ուրացօղ. *Եւ յայնմ եւս դառն տանջանս՝ զոչ, եւ զուրաստ կալեալ՝ չլինէին խոստով. Կաղանկտ.: ն.չ. Այլ առաւել նախդրիւ եւս ասի, ՅՈՒՐԱՍՏ ԼԻՆԵԼ.… … հայերեն բառարան (Armenian dictionary)