Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

renīdeō

  • 1 renīdeō

        renīdeō —, —, ēre,    to shine again, shine back, glitter, glisten, be bright, be resplendent: pura nocturno renidet Luna mari, H.: Circum renidentes Lares, i. e. polished, H.: fluctuat omnis Aere renidenti tellus, with the gleam of arms, V.—To beam with joy, be glad, smile: homo renidens, L.: Ore renidenti Captabat plumas, O.: falsum voltu, Ta.: adiecisse praedam Torquibus exiguis renidet, rejoices, H.
    * * *
    renidere, -, - V
    shine (back), gleam; smile back (at)

    Latin-English dictionary > renīdeō

  • 2 renideo

    rĕ-nīdĕo ( perf. reniduit, emeidiasen, Gloss. Philox.), ēre, v. n. [perh. kindr. with nizô], to shine again, shine back; to glitter, glisten, be bright or resplendent ( poet. and not freq. till after the Aug. period).
    I.
    Lit.:

    nec domus argento fulgenti auroque renidet,

    Lucr. 2, 27:

    ut pura nocturno renidet Luna mari Gnidiusve Gyges,

    Hor. C. 2, 5, 19:

    non ebur neque aureum Meā renidet in domo lacunar,

    id. ib. 2, 18, 2; so,

    sparsa orichalca,

    Stat. Th. 10, 660:

    ostrum, Petr. poët. 119, 29: circum renidentes Lares,

    i. e. shining from the reflection of the fire, Hor. Epod. 2, 66: late fluctuat omnis Aere renidenti tellus, with gleaming brass (of arms), Verg. G. 2, 282 (cf.:

    aere renidescit tellus,

    Lucr. 2, 326).—
    II.
    Trop.
    * A.
    In gen., to shine:

    jam sola renidet in Stilichone salus,

    Claud. in Eutr. 2, 501.—
    B.
    In partic., to shine or beam for joy, to be glad, cheerful:

    (puer Icarus) ore renidenti Captabat plumas,

    Ov. M. 8, 197; Val. Fl. 4, 234:

    tractabat ceram puer pennasque renidens,

    id. A. A. 2, 49:

    puer,

    Stat. Th. 4, 789; cf.:

    hilarior protinus renidet oratio,

    Quint. 12, 10, 28.— With object-clause, as cause of the joy: adjecisse praedam Torquibus exiguis [p. 1565] renidet, rejoices, Hor. C. 3, 6, 12.—
    2.
    Transf. (by a natural figure, as, conversely, ridere is used poet. for splendere, Hor. C. 4, 11, 6 al.), to smile, laugh (syn. subrideo):

    homo renidens,

    smiling, Liv. 35, 49; Tac. A. 15, 66:

    ad haec renidens Milo... inquit,

    App. M. 2, p. 120, 16:

    Tiberius torvus aut falsum renidens vultu,

    Tac. A. 4, 60; cf.:

    torvum renidens,

    Amm. 14, 9, 6; Tac. H. 4, 43:

    renidenti cohibens suspiria vultu,

    Val. Fl. 4, 359:

    (Cupido) Iste lascivus puer ac renidens,

    Sen. Hippol. 277:

    Egnatius quod candidos habet dentes, Renidet usquequaque,

    Cat. 39, 1 sq. —
    * b.
    With dat. (like arridere), to smile upon, be gracious to:

    mihi renidens Fortuna,

    App. M. 10, p. 246, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > renideo

  • 3 renidentia

    rĕnīdentĭa, ae, f. [renideo], a smiling, a smile:

    infantum,

    Tert. Anim. 49.

    Lewis & Short latin dictionary > renidentia

  • 4 renidesco

    rĕnīdesco, ĕre, v. inch. n. [renideo], to grow bright, to shine:

    tota circum Aere (i. e. armis) renidescit tellus,

    Lucr. 2, 326.

    Lewis & Short latin dictionary > renidesco

  • 5 rideo

    rīdĕo, si, sum, 2 ( dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. kriddemen for krizein gelan, orig. form krid j emen].
    I.
    Neutr., to laugh (cf. cachinnor).
    A.
    In gen.:

    numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,

    Plaut. Cas. 5, 1, 4:

    risi te hodie multum,

    id. Stich. 1, 3, 89:

    ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,

    Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,

    id. Fin. 5, 30, 92:

    cum ridere voles,

    Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere gelôta sardanion, Cic. Fam. 7, 25, 1:

    tempus flendi et tempus ridendi,

    Vulg. Eccl. 3, 4.—
    B.
    In partic.
    1.
    To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.:

    vultu Fortuna sereno,

    Ov. Tr. 1, 5, 27:

    ridere ad patrem,

    Cat. 61, 219.—
    b.
    Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant:

    sedes quietae large diffuso lumine rident,

    Lucr. 3, 22:

    tempestas,

    id. 5, 1395:

    argentum et pulchra Sicyonia,

    id. 4, 1125:

    ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

    Hor. C. 2, 6, 14:

    argento domus,

    id. ib. 4, 11, 6:

    florum coloribus almus ager,

    Ov. M. 15, 205:

    pavonum ridenti lepore,

    Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.:

    tibi rident aequora ponti,

    smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. —
    * 2.
    To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.):

    quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,

    Hor. C. 4, 1, 18.—
    II.
    Act., to laugh at, laugh over any thing.
    A.
    In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478):

    rideo hunc,

    Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7:

    Acrisium (Juppiter et Venus),

    Hor. C. 3, 16, 7 et saep.:

    risi nivem atram,

    Cic. Q. Fr. 2, 13, 1:

    joca tua,

    id. Att. 14, 14, 1:

    haec ego non rideo, quamvis tu rideas,

    say in jest, id. Fam. 7, 11, 13:

    nemo illic vitia ridet,

    Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633;

    for which: perjuros amantes,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 47.— Poet., with obj.-clause:

    Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,

    Stat. Th. 10, 648. — Pass.:

    haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,

    Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.:

    tum enim non sal, sed natura ridetur,

    id. ib. 2. 69, 279;

    2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,

    Hor. S. 1, 7, 22:

    ridear,

    Ov. P. 4, 12, 16:

    neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,

    Quint. 6, 3, 7:

    quae in mimis rideri solent,

    id. 6, 3, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    To smile upon one:

    quasi muti silent Neque me rident,

    Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.:

    cui non risere parentes,

    Verg. E. 4, 62.—
    2.
    To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride):

    ridet nostram amentiam,

    Cic. Quint. 17, 55:

    O rem, quam homines soluti ridere non desinant,

    id. Dom. 39, 104:

    ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,

    id. Fam. 2, 9, 1; cf.:

    curre et quam primum haec risum veni,

    id. Cael. 8, 14, 4:

    versus Enni gravitate minores (with reprehendere),

    Hor. S. 1, 10, 54:

    risimus et merito nuper poëtam,

    Quint. 8, 3, 19:

    nostram diligentiam,

    id. 2, 11, 1:

    praesaga Verba senis (with spernere),

    Ov. M. 3, 514:

    lacrimas manus impia nostras,

    id. ib. 3, 657 al.— Pass.:

    Pyrrhi ridetur largitas a consule,

    Cic. Rep. 3, 28, 40:

    rideatur merito, qui, etc.,

    Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356:

    rideri possit eo, quod, etc.,

    id. S. 1, 3, 30:

    peccet ad extremum ridendus,

    id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > rideo

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»