Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

recipĕre+gressūs

  • 1 gressus

    ūs m. [ gradior ]
    2) шагание, хождение, ходьба ( dare gressūs hominibus Ap)
    3) ход, движение, течение ( orationis AG)

    Латинско-русский словарь > gressus

  • 2 gressus

    gressus, ūs, m. (gradior), das Schreiten, der Schritt, der Gang, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: delicatus et languidus, Phaedr.: pedes ad gressum compositi, brachia ad complexum, Col.: calx in gressu terram non contingit, Cels.: gressum tendere ad moenia, Verg.: gressum recipere, zurückgehen, Verg.: gressum inferre, hineingehen, Verg.: gressum ferre, gehen, Ov.: gressum ante ferre, vorausgehen, Verg.: gressum morari, Inscr.: gressum comprimere, stillstehen, innehalten, Verg.: gressum accelerare, Acc. fr., maturare, Val. Max.: genitoris anxios gressus levare manu, Aur. Vict. – 2) übtr.: a) der Lauf eines Schiffes, huc dirige gressum, Verg. Aen. 5, 162. – b) der Gang der Rede, gressus (Plur.) orationis et gestus (Lebhaftigkeit), Gell. 11, 13, 10. – II) meton.: 1) der Fuß, ut ille immanis Xerxes mare terris immitteret et gressibus maria transiret, Arnob. 1, 5: stupuit laxatos currere gressus, Prud. dittoch. 46, 4 (184): et temptat gressus debilitatque pedes, Anthol. Lat. 633, 4 (535, 4): periscelides sunt crurum ornamenta mulierum, quibus gressus earum ornantur, Isid. orig 19, 31, 19: praecedet in campum secundum gressus suos, Itala Habac. 3, 5 (bei Cypr. test. 2, 21). – 2) der Schritt als Längenmaß, Gromat. vet. 372, 2 u. 373, 9. – / Cic. de off. 1, 131 jetzt in ingressu. – vulg. Akk. Plur. gressos, Itala (Fuld.) Hebr. 2, 13. Sulp. Sev. epist. 2, 5 cod. Veron. (Halm gressus).

    lateinisch-deutsches > gressus

  • 3 gressus

    gressus, ūs, m. (gradior), das Schreiten, der Schritt, der Gang, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: delicatus et languidus, Phaedr.: pedes ad gressum compositi, brachia ad complexum, Col.: calx in gressu terram non contingit, Cels.: gressum tendere ad moenia, Verg.: gressum recipere, zurückgehen, Verg.: gressum inferre, hineingehen, Verg.: gressum ferre, gehen, Ov.: gressum ante ferre, vorausgehen, Verg.: gressum morari, Inscr.: gressum comprimere, stillstehen, innehalten, Verg.: gressum accelerare, Acc. fr., maturare, Val. Max.: genitoris anxios gressus levare manu, Aur. Vict. – 2) übtr.: a) der Lauf eines Schiffes, huc dirige gressum, Verg. Aen. 5, 162. – b) der Gang der Rede, gressus (Plur.) orationis et gestus (Lebhaftigkeit), Gell. 11, 13, 10. – II) meton.: 1) der Fuß, ut ille immanis Xerxes mare terris immitteret et gressibus maria transiret, Arnob. 1, 5: stupuit laxatos currere gressus, Prud. dittoch. 46, 4 (184): et temptat gressus debilitatque pedes, Anthol. Lat. 633, 4 (535, 4): periscelides sunt crurum ornamenta mulierum, quibus gressus earum ornantur, Isid. orig 19, 31, 19: praecedet in campum secundum gressus suos, Itala Habac. 3, 5 (bei Cypr. test. 2, 21). – 2) der Schritt als Längenmaß, Gromat. vet. 372, 2 u. 373, 9. – Cic. de off. 1, 131 jetzt in ingressu. – vulg. Akk. Plur. gressos, Itala (Fuld.) Hebr. 2, 13. Sulp. Sev. epist. 2, 5
    ————
    cod. Veron. (Halm gressus).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > gressus

  • 4 anhelitus

    ănhēlĭtus, ūs, m. [id.].
    I.
    A difficulty of breathing, panting, puffing (class. for the post-Aug. anhelatio):

    ex cursurā anhelitum ducere,

    to pant, Plaut. As. 2, 2, 61:

    nimiae celeritates gressus cum fiunt, anhelitus moventur,

    quickness of breathing is caused, Cic. Off. 1, 36, 131:

    anhelitum vix sufferre,

    Plaut. Merc. 1, 2, 4:

    anhelitum recipere,

    id. Ep. 2, 2, 21: sublimis anhelitus, deep, * Hor. C. 1, 15, 31:

    creber,

    quick, Quint. 11, 3, 55:

    vastos quatit aeger anhelitus artus,

    painful panting, Verg. A. 5, 432:

    aridus e lasso veniebat anhelitus ore,

    Ov. M. 10, 663; Sen. Ep. 54; Gell. 12, 5.—As a disease, the asthma (cf. anhelatio), Plin. 35, 15, 51, § 180.—
    II.
    A.. In gen., breathing, breath:

    unguentorum odor, vini anhelitus,

    breath smelling of wine, Cic. Red. in Sen. 7, 16:

    male odorati anhelitus oris,

    bad breath, Ov. A. A. 1, 521:

    anhelitum reddere ac per vices recipere,

    to breathe out and in, Plin. 9, 7, 6, § 16 al. —
    B.
    Metaph., of other things, breath, exhalation, vapor:

    credo etiam anhelitus quosdam fuisse terrarum, quibus inflatae mentes oracula funderent,

    Cic. Div. 1, 50, 115:

    placet Stoicos eos anhelitus terrae, qui frigidi sunt, cum fluere coeperint, ventos esse,

    id. ib. 2, 19, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > anhelitus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»