-
1 recusatio
rĕcūsātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de se refuser à, refus, récusation. [st2]2 [-] réclamation, protestation, dénégation. [st2]3 [-] la réplique (du défendeur), la défense. - recusatio stomachi, Petr. 141, 6: nausée, dégoût. - sine recusatione, Cic. Cat. 3, 2, 5: sans balancer. - petitio et recusatio, Cic.: l'attaque et la défense.* * *rĕcūsātĭo, ōnis, f. [st2]1 [-] action de se refuser à, refus, récusation. [st2]2 [-] réclamation, protestation, dénégation. [st2]3 [-] la réplique (du défendeur), la défense. - recusatio stomachi, Petr. 141, 6: nausée, dégoût. - sine recusatione, Cic. Cat. 3, 2, 5: sans balancer. - petitio et recusatio, Cic.: l'attaque et la défense.* * *Recusatio, Verbale. Caes. Refuz, Recusation. -
2 recusatio
rĕcūsātĭo, ōnis, f. [id.].I.In gen., a declining, refusal.A.Lit. (good prose):B. II.disputationis,
Cic. de Or. 2, 7, 26:cotidiana mea recusatio, Hirt. B. G. prooem. § 1: sine ullā recusatione,
Cic. Phil. 7, 4, 13:sine recusatione,
id. Cat. 3, 2, 5; * Caes. B. C. 3, 90. —In partic., in jurid. lang.,A.An objection, protest:B.neque haec tua recusatio confessio sit captae pecuniae,
Cic. Clu. 53, 148:poena violatae religionis justam recusationem non habet,
id. Leg. 2, 16, 41. —A plea in defence, counter-plea (opp. petitio):judiciale (genus orationum) habet in se accusationem et defensionem, aut petitionem et recusationem,
Cic. Inv. 1, 5, 7; 2, 4, 11; Quint. 4, 4, 6; 5, 6, 5. -
3 recusatio
recūsātio, ōnis f. [ recuso ]1) отклонение, отказ ( sine recusatione ac sine ullā morā C)2) юр. возражение, протест C, Q3) отвращениеr. stomăchi Pt — тошнота -
4 recusatio
recūsātio, ōnis, f. (recuso), I) die Ablehnung, Weigerung, Verweigerung, Cic. u.a.: sine recusatione, Cic.: adimere alci omnem recusationem, jede Möglichkeit der W., Cic. – übtr., stomachi, Ekel, Widerwille, Petron. – II) insbes., als jurist. t. t., die Ablehnung der Klage, die Einrede, der Einspruch, Protest, Cic. Clu. 148 u.a. – als Teil der Verteidigungsrede, Cic. de inv. 1, 7 u.a. Quint. 4, 4, 6 u.a.
-
5 recusatio
recūsātio, ōnis, f. (recuso), I) die Ablehnung, Weigerung, Verweigerung, Cic. u.a.: sine recusatione, Cic.: adimere alci omnem recusationem, jede Möglichkeit der W., Cic. – übtr., stomachi, Ekel, Widerwille, Petron. – II) insbes., als jurist. t. t., die Ablehnung der Klage, die Einrede, der Einspruch, Protest, Cic. Clu. 148 u.a. – als Teil der Verteidigungsrede, Cic. de inv. 1, 7 u.a. Quint. 4, 4, 6 u.a.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > recusatio
-
6 recūsātiō
recūsātiō ōnis, f [recuso], a declining, refusal: quod ubi sine recusatione fecerunt, Cs.: sine ullā recusatione.—In law, an objection, protest: haec tua.— A plea in defence, counter-plea (opp. petitio).* * * -
7 recusare
1) отказывать, не соглашаться, не принимать;recusatio, отказ, recus. actionem (1. 6 D. 27, 8. 1. 4 pr. D. 42, 1. 1. 29 D. 9, 4. 1. 1 § 3 D. 27, 2. 1. 95 D. 29, 2. 1. 4. 6 pr. D. 36, 1. 1. 7 pr. D. 2, 8. 1. 16 cf. 1. 18 C. 3, 1. 1. 16 C. 7, 45);
2) не хотеть удовлетворять, recus. praestationem usurarum (1. 2 § 11 D. 50, 8. 1. 7 § 5 D. 24, 1. 1. 22 D. 31). 3) отрицать (1. 76 D. 3, 3. 1. 48 pr. D. 17, 1).defensionis recusatio (1. 28 § 2 C. 5, 37).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > recusare
-
8 declinatio
dēclīnātio, ōnis, f. (declino), I) intr. die Abbiegung, 1) eig.: a) die Neigung der Erde gegen die Pole, dah. die Weltgegend, Himmelsgegend, d. caeli, Vitr. 9, 7 (8), 1: positio caeli et d., Col. 1, 6, 18: declinationes caeli, Col. 4, 24, 2: d. mundi, Col. 3, 1, 3: u. declinationes mundi, Col. 1. prooem. 22. – b) gew. das Abbiegen, Ausbiegen, α) übh. als t. t. der Baukunst, die Abbiegung, Biegung, declinationes libramenti ventris, die Biegungen an den Enden der Bauchfläche, Vitr. 8, 6 (7), 8. – β) als t. t. der Fechtkunst, die ausbiegende Körperbewegung, alcis petitiones quādam declinatione et, ut aiunt, corpore effugere, Cic.: lanceam exiguā corporis declinatione vitare, Curt. – γ) als philos. t. t., die Abweichung der Atome von der Bahn, d. atomi, Cic.: ipsam declinationem (atomorum) ad libidinem fingere, Cic. – 2) übtr.: a) als philos. t. t., die Abneigung, der Widerwille (Ggstz. appetitio), appetitio et declinatio naturalis, ein natürliches Begehrungs- u. Abneigungsvermögen, Cic.: quae declinatio, si cum ratione fiet, cautio appelletur, Cic.: Plur., hominum arbitrariae et variae voluntates appetitionesque (Wünsche u. Triebe) et declinationes, Gell. 14, 1, 23. – b) als rhet. t. t., α) = παρατροπή, παρέκβασις, die Abschweifung vom Thema, Quint. 9, 1, 34: Plur., Cic. part. or. 52: bes. d. brevis a proposito, eine kurz abschweifende Bemerkung, Cic. de or. 3, 205. Quint. 9, 1, 32. – β) = μετάκλισις, eine kleine Abbiegung, d.i. Abänderung eines Wortes (zB. rectum in recte), Auct. carm. de fig. 94. p. 67 H. – c) als t. t. der Gramm., die Biegung, Abänderung, α) in der ältern Gramm., jede mit der Form eines Wortes vorgenommene Abänderung, sowohl Deklination im engern Sinne als Konjugation, Komparation, Derivation usw., Varro LL. u. Quint. – β) in der spät. Gramm., die Deklination im engern Sinne, Donat. u.a. – d) als mediz. t. t., das Nachlassen, Abnehmen eines Leidens (Ggstz. accentus, Marc. Emp. 36), Th. Prisc. 2, 5. Cael. Aur. acut. 2, 19, 124; chron. 2, 5, 87 u. 89 ö. – II) tr. prägn. = die Vermeidung einer Sache, neque haec tua recusatio confessio sit captae pecuniae, sed laboris et periculi non legitimi declinatio, Cic. Clu. 148.
-
9 declinatio
dēclīnātio, ōnis, f. (declino), I) intr. die Abbiegung, 1) eig.: a) die Neigung der Erde gegen die Pole, dah. die Weltgegend, Himmelsgegend, d. caeli, Vitr. 9, 7 (8), 1: positio caeli et d., Col. 1, 6, 18: declinationes caeli, Col. 4, 24, 2: d. mundi, Col. 3, 1, 3: u. declinationes mundi, Col. 1. prooem. 22. – b) gew. das Abbiegen, Ausbiegen, α) übh. als t. t. der Baukunst, die Abbiegung, Biegung, declinationes libramenti ventris, die Biegungen an den Enden der Bauchfläche, Vitr. 8, 6 (7), 8. – β) als t. t. der Fechtkunst, die ausbiegende Körperbewegung, alcis petitiones quādam declinatione et, ut aiunt, corpore effugere, Cic.: lanceam exiguā corporis declinatione vitare, Curt. – γ) als philos. t. t., die Abweichung der Atome von der Bahn, d. atomi, Cic.: ipsam declinationem (atomorum) ad libidinem fingere, Cic. – 2) übtr.: a) als philos. t. t., die Abneigung, der Widerwille (Ggstz. appetitio), appetitio et declinatio naturalis, ein natürliches Begehrungs- u. Abneigungsvermögen, Cic.: quae declinatio, si cum ratione fiet, cautio appelletur, Cic.: Plur., hominum arbitrariae et variae voluntates appetitionesque (Wünsche u. Triebe) et declinationes, Gell. 14, 1, 23. – b) als rhet. t. t., α) = παρατροπή, παρέκβασις, die Abschweifung vom Thema, Quint. 9, 1, 34: Plur., Cic. part. or. 52: bes. d. brevis a proposito, eine kurz abschweifende————Bemerkung, Cic. de or. 3, 205. Quint. 9, 1, 32. – β) = μετάκλισις, eine kleine Abbiegung, d.i. Abänderung eines Wortes (zB. rectum in recte), Auct. carm. de fig. 94. p. 67 H. – c) als t. t. der Gramm., die Biegung, Abänderung, α) in der ältern Gramm., jede mit der Form eines Wortes vorgenommene Abänderung, sowohl Deklination im engern Sinne als Konjugation, Komparation, Derivation usw., Varro LL. u. Quint. – β) in der spät. Gramm., die Deklination im engern Sinne, Donat. u.a. – d) als mediz. t. t., das Nachlassen, Abnehmen eines Leidens (Ggstz. accentus, Marc. Emp. 36), Th. Prisc. 2, 5. Cael. Aur. acut. 2, 19, 124; chron. 2, 5, 87 u. 89 ö. – II) tr. prägn. = die Vermeidung einer Sache, neque haec tua recusatio confessio sit captae pecuniae, sed laboris et periculi non legitimi declinatio, Cic. Clu. 148.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > declinatio
-
10 recuso
I.In gen., to make an objection against, in statement or reply; to decline, reject, refuse, be reluctant or unwilling to do a thing, etc. (freq. and class.; cf.: abnuo, renuo, denego); constr. with acc., an inf., an object-clause, with de, ne, quin, quominus, or absol.(α).With acc.: uxorem, * Ter. Hec. 3, 1, 16; Hor. S. 1, 4, 50:(β).me judicem,
Tac. Or. 5 al.; cf.:populum Romanum disceptatorem,
Cic. Fl. 38, 97:populi Romani amicitiam,
Caes. B. G. 1, 44:nec quae pepigere recusent,
Verg. A. 12, 12:nullum periculum communis salutis causā,
Caes. B. G. 7, 2; so,nullum periculum,
id. ib. 7, 19; id. B. C. 3, 26:laborem,
id. ib. 1, 68 fin.; Quint. 11, 3, 26; 12, 11, 10:nihil nisi hiberna,
Caes. B. G. 5, 41:legumina,
id. B. C. 3, 47 fin.:servitutem,
Sall. J. 31, 20:vincla (leones),
Verg. A. 7, 16:jussa,
id. ib. 5, 749 et saep.:nihil tibi a me postulanti recusabo,
Cic. de Or. 2, 29, 128; so,psalteria virginibus probis,
Quint. 1, 10, 31:nihil de poenā,
Cic. Planc. 1, 3; cf.:de stipendio,
Caes. B. G. 1, 44:qui quod ab altero postularent, in se recusarent,
id. B. C. 1, 32, 5:Ptolemaeus recusabat regem Aridaeum,
rejected, Just. 13, 2, 11. —Of things: terra numquam recusat imperium,
Cic. Sen. 15, 51:genua impediunt cursumque recusant,
Verg. A. 12, 747:rapax ignis non umquam alimenta recusat,
Ov. M. 8, 837:(falsae gemmae) recusant limae probationem,
Plin. 37, 13, 76, § 200 et saep. —With inf. (in class. prose, only in negative sentences or questions implying a negative):(γ).mori recusare,
Caes. B. G. 3, 22; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 6; 10, 17, 2; Anton. ap. Cic. Phil. 8, 8, 25; Liv. 22, 60, 17:hoc facere,
id. 5, 53, 9:ad minora se demittere, Quint. prooem. § 5: prodere voce suā quemquam aut opponere morti,
Verg. A. 2, 126:praeceptis parere,
id. ib. 2, 607:quicquam tentare,
id. ib. 11, 437:tibi comes ire,
id. ib. 2. 704:facere ipse,
Hor. Ep. 2, 1, 208; Plin. [p. 1538] Pan. 5; Curt. 6, 11, 36; Just. 14, 1, 6.—Of things: pedes vitiosum ferre recusant Corpus,
Hor. S. 2, 7, 108; so id. Ep. 2, 1, 259; id. A. P. 39.—With object-clause:(δ).non rem (medicam) antiqui damnabant, sed artem. Maxime vero quaestum esse manipretio vitae recusabant,
Plin. 29, 1, 8, § 16:Velinum lacum obstrui recusantes,
refusing to permit, Tac. A. 1, 79; cf. infra, II.—With de:(ε).de judiciis transferendis recusare,
Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—With ne:(ζ).Servilius et recusare et deprecari, ne iniquis judicibus... judicium capitis in se constitueretur,
Cic. Verr. 2, 5, 54, § 141:sententiam ne diceret, recusavit,
id. Off. 3, 27, 100:reliqui... ne unus omnes antecederet, recusarent,
Caes. B. C. 3, 82 fin. —With quin:(η).si absim, haud recusem, quin mihi male sit,
Plaut. Curc. 1, 3, 8:non possumus, quin alii a nobis dissentiant, recusare,
Cic. Ac. 2, 3, 7:non recuso quin, etc.,
id. Fam. 6, 18, 4; id. Rosc. Am. 3, 8; Caes. B. C. 3, 45 fin.:neque recusare... quin armis contendant,
id. B. G. 4, 7; Liv. 8, 7, 19.—With quominus:(θ).nec recusabo, quominus omnes mea legant,
Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Div. in Caecil. 10, 31:... quominus perpetuo sub illorum dicione essent,
Caes. B. G. 1, 31:neque recusavit quo minus poenam subiret,
Nep. Epam. 8, 2.—Absol.:II.non recuso, non abnuo, etc.,
Cic. Mil. 36, 100:recusandi aut deprecandi causā legatos mittere,
Caes. B. G. 5, 6; Verg. E. 3, 29 et saep. —In partic.1. 2.In jurid. lang., to protest against a complaint; to object, take exception, plead in defence:causa omnis, in quā pars altera agentis est, altera recusantis,
Quint. 3, 10, 1:numquid recusas contra me?
Plaut. Poen. 5, 6, 18:tu me ad verbum vocas: non ante venio, quam recusaro... Quoniam satis recusavi, veniam jam quo vocas,
Cic. Caecin. 28, 8 sq.:cum reus recusare vellet, sub usuris creditam esse pecuniam, etc.,
Dig. 17, 1, 48; cf. recusatio, II. B.
См. также в других словарях:
recusatio — index protest, refusal Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary
Recusatio — A recusatio is a poem (or part thereof) in which the poet claims he is supposedly unable or uninclined to write the type of poem which he originally intended to, and instead writes in a different . The recusatio is something of a topos in ancient … Wikipedia
recusatio testis — /rekyuwzeysh(iy)ow testas/ In the civil law, rejection of a witness, on the ground of incompetency … Black's law dictionary
recusatio judicis — (Civil and ecclesiastical law.) An exception to a judge for suspicion of partiality. See 3 Bl Comm 361 … Ballentine's law dictionary
recusatio testis — (Civil law.) The rejection of a witness by reason of his incompetency to testify … Ballentine's law dictionary
récusation — [ rekyzasjɔ̃ ] n. f. • 1332; lat. recusatio ♦ Dr. Fait de récuser (un juge, un juré...). La récusation d un témoin. ● récusation nom féminin (latin recusatio) Fait de refuser, par soupçon de partialité, un juge, un juré, un arbitre, un expert ou… … Encyclopédie Universelle
Propertius — Sextus Propertius, eingedeutscht Properz, gehörte gemeinsam mit Gallus, Tibull und Ovid zu den Vertretern der römischen Liebeselegie, die im Augusteischen Rom ihre kurze Blüte hatte. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Überlieferung 3 Werk 4 Vorbilder … Deutsch Wikipedia
Properz — Auguste Jean Baptiste Vinchon, Propertius and Cynthia at Tivoli Properz, eigentlich Sextus Aurelius Propertius (* ca. 48 v. Chr.; † 15 v. Chr.[1]), gehörte gemeinsam mit Gallus, Tibull und Ovid zu den Vertretern der römischen Liebeselegie … Deutsch Wikipedia
Sextus Aurelius Propertius — Sextus Propertius, eingedeutscht Properz, gehörte gemeinsam mit Gallus, Tibull und Ovid zu den Vertretern der römischen Liebeselegie, die im Augusteischen Rom ihre kurze Blüte hatte. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Überlieferung 3 Werk 4 Vorbilder … Deutsch Wikipedia
Sextus Propertius — Sextus Propertius, eingedeutscht Properz, gehörte gemeinsam mit Gallus, Tibull und Ovid zu den Vertretern der römischen Liebeselegie, die im Augusteischen Rom ihre kurze Blüte hatte. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Überlieferung 3 Werk 4 Vorbilder … Deutsch Wikipedia
recuzaţie — RECUZÁŢIE, recuzaţii, s.f. Recuzare. – Din fr. récusation, lat. recusatio. Trimis de IoanSoleriu, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 RECUZÁŢIE s. v. recuzare, refuzare, respin gere. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime recuzáţie s. f. (sil.… … Dicționar Român