Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

pygmalion

  • 1 Pygmalion

    Pygmaliōn, ōnis m.
    1) внук кипрского царя Агенора, ваятель, влюбившийся в созданную им самим статую девушки и упросивший Венеру вдохнуть в неё жизнь O
    2) миф. царь Тира, убийца Сихея, мужа его сестры Дидоны V, Just

    Латинско-русский словарь > Pygmalion

  • 2 Pygmalion

    Pygmaliōn, ōnis, m. (Πυγμαλίων), I) Enkel des Agenor, verliebte sich in eine von ihm gebildete weibliche Statue, die auf sein Bitten von der Venus belebt wurde, Ov. met. 10, 243 sq. – II) König in Tyrus u. Bruder der Dido, deren Gemahl er tötete, Verg. Aen. 1, 347: Sil. 8, 64 (wo Akk. -ona). Iustin. 18, 4, 3. – Dav. Pygmaliōnēus, a, um, pygmalionëisch, poet. = tyrisch, phönizisch, terra, Sil. 1, 21, oder = karthagisch, Sil. 6, 532.

    lateinisch-deutsches > Pygmalion

  • 3 Pygmalion

    Pygmaliōn, ōnis, m. (Πυγμαλίων), I) Enkel des Agenor, verliebte sich in eine von ihm gebildete weibliche Statue, die auf sein Bitten von der Venus belebt wurde, Ov. met. 10, 243 sq. – II) König in Tyrus u. Bruder der Dido, deren Gemahl er tötete, Verg. Aen. 1, 347: Sil. 8, 64 (wo Akk. -ona). Iustin. 18, 4, 3. – Dav. Pygmaliōnēus, a, um, pygmalionëisch, poet. = tyrisch, phönizisch, terra, Sil. 1, 21, oder = karthagisch, Sil. 6, 532.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Pygmalion

  • 4 Pygmalion

    Pygmălĭon, ōnis, m., = Pugmaliôn.
    I. II.
    Son of Belus, king of Tyre, and brother of Dido, Verg. A. 1, 347; Just. 18, 4, 3; 11.—Hence,
    B.
    Pygmălĭōnēus, a, um, adj., Pygmalionian, poet. for Phœnician:

    terra,

    Sil. 1, 21; also for Carthaginian, id. 6, 532.

    Lewis & Short latin dictionary > Pygmalion

  • 5 Pygmalion

    , onis m греч.миф.
      Пигмалион

    Dictionary Latin-Russian new > Pygmalion

  • 6 Pygmalioneus

    Pygmălĭon, ōnis, m., = Pugmaliôn.
    I. II.
    Son of Belus, king of Tyre, and brother of Dido, Verg. A. 1, 347; Just. 18, 4, 3; 11.—Hence,
    B.
    Pygmălĭōnēus, a, um, adj., Pygmalionian, poet. for Phœnician:

    terra,

    Sil. 1, 21; also for Carthaginian, id. 6, 532.

    Lewis & Short latin dictionary > Pygmalioneus

  • 7 Paphos

    Paphos od. -us, ī (Πάφος), I) m., Sohn des Pygmalion, Gründer der gleichnam. Stadt, Ov. met. 10, 297. Hyg. fab. 242. – II) f., Stadt auf Zypern, in der der älteste u. berühmteste Tempel der Venus war, Verg. Aen. 10, 51. Hor. carm. 1, 30, 1. – Dav.: A) Paphiacus, a, um (Παφιακός), aus Paphos, paphisch, Avien. descr. orb. 227. – B) Paphius, a, um (Πάφιος), a) paphisch, zyprisch, Venus, Tac.: heros, Pygmalion, Vater des Paphus, des Erbauers der Stadt Paphos, Ov.: thyrsi, paphische Laktuke, -Laktukenstrünke, Colum. poët. – b) poet. paphisch = der Venus heilig, myrtus, Ov.: columbae, Mart. – Griech. Form des fem. subst., Paphiē, ēs, f. (Παφίη), α) die Paphische, als Beiname der Venus, Mart. u. Auson. – β) die paphische Laktuke, Colum. poët. 10, 193.

    lateinisch-deutsches > Paphos

  • 8 dido

    [st1]1 [-] dīdo (disdo), ĕre, dĭdi, dĭtum [dis + do]: - tr. - distribuer, répartir, répandre.    - inf. passif didier Plaut. Merc. 58; parf. disdidi Cato, Or. frg. 2.    - nec facile in venas cibus omnis diditur, Lucr. 2, 1136: les aliments ont peine à se distribuer dans toutes les veines.    - diditur per agmina rumor, Virg.: le bruit court de rang en rang.    - dide, disjice, Caecil. d. Cic. Cael. 37: prodigue, gaspille.    - fama didita terris, Virg. En. 8, 132, renommée répandue par toute la terre.    - didita per provincias fama parare iter ad Germanicos exercitus, Tac. An. 11, 1: le bruit se répandit à travers la province qu'il se préparait à rejoindre les armées de Germanicus.    - munia servis didere, Hor. S. 2, 2, 67: distribuer des tâches aux esclaves.    - diditur omnis in artus (cibus), Lucr.: tous les aliments se répandent dans les membres. [st1]2 [-] Dīdō, gén. Dīdūs ou Dīdōnis, f.: Didon (la célèbre fondatrice de Carthage, épouse de Sichée, soeur de Pygmalion; elle est appelée aussi Elissa).    - [gr]gr. Διδώ, οῦς.    - nom. Dīdō, Virg En. 1, 299; 340; 360 etc.; Ov. Am. 2, 18, 25; Ov. F. 3, 545; 640.    - gén. Dīdūs Cornutus d. Char. 127, 21; Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. 4, 3, 6.    - dat. Dīdōni, Tert. Anim. 33; Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14.    - abl. Dīdōne, Enn. d. Prisc. p. 685 P.; Serv. Virg. En. 1, 223.    - acc. Dīdō, Virg. En. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133; Dīdōnem, Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13. - voir hors site Didon.
    * * *
    [st1]1 [-] dīdo (disdo), ĕre, dĭdi, dĭtum [dis + do]: - tr. - distribuer, répartir, répandre.    - inf. passif didier Plaut. Merc. 58; parf. disdidi Cato, Or. frg. 2.    - nec facile in venas cibus omnis diditur, Lucr. 2, 1136: les aliments ont peine à se distribuer dans toutes les veines.    - diditur per agmina rumor, Virg.: le bruit court de rang en rang.    - dide, disjice, Caecil. d. Cic. Cael. 37: prodigue, gaspille.    - fama didita terris, Virg. En. 8, 132, renommée répandue par toute la terre.    - didita per provincias fama parare iter ad Germanicos exercitus, Tac. An. 11, 1: le bruit se répandit à travers la province qu'il se préparait à rejoindre les armées de Germanicus.    - munia servis didere, Hor. S. 2, 2, 67: distribuer des tâches aux esclaves.    - diditur omnis in artus (cibus), Lucr.: tous les aliments se répandent dans les membres. [st1]2 [-] Dīdō, gén. Dīdūs ou Dīdōnis, f.: Didon (la célèbre fondatrice de Carthage, épouse de Sichée, soeur de Pygmalion; elle est appelée aussi Elissa).    - [gr]gr. Διδώ, οῦς.    - nom. Dīdō, Virg En. 1, 299; 340; 360 etc.; Ov. Am. 2, 18, 25; Ov. F. 3, 545; 640.    - gén. Dīdūs Cornutus d. Char. 127, 21; Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. 4, 3, 6.    - dat. Dīdōni, Tert. Anim. 33; Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14.    - abl. Dīdōne, Enn. d. Prisc. p. 685 P.; Serv. Virg. En. 1, 223.    - acc. Dīdō, Virg. En. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133; Dīdōnem, Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13. - voir hors site Didon.
    * * *
        Dido, didis, dididi, diditum, pe. corr. didere. Horat. Diviser, Distribuer, Departir.

    Dictionarium latinogallicum > dido

  • 9 Paphos

    Paphos od. -us, ī (Πάφος), I) m., Sohn des Pygmalion, Gründer der gleichnam. Stadt, Ov. met. 10, 297. Hyg. fab. 242. – II) f., Stadt auf Zypern, in der der älteste u. berühmteste Tempel der Venus war, Verg. Aen. 10, 51. Hor. carm. 1, 30, 1. – Dav.: A) Paphiacus, a, um (Παφιακός), aus Paphos, paphisch, Avien. descr. orb. 227. – B) Paphius, a, um (Πάφιος), a) paphisch, zyprisch, Venus, Tac.: heros, Pygmalion, Vater des Paphus, des Erbauers der Stadt Paphos, Ov.: thyrsi, paphische Laktuke, -Laktukenstrünke, Colum. poët. – b) poet. paphisch = der Venus heilig, myrtus, Ov.: columbae, Mart. – Griech. Form des fem. subst., Paphiē, ēs, f. (Παφίη), α) die Paphische, als Beiname der Venus, Mart. u. Auson. – β) die paphische Laktuke, Colum. poët. 10, 193.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Paphos

  • 10 Paphius

    a, um [ Paphus II \]
    1) пафийский, поэт. кипрский ( Venus T)
    P. heros OPygmalion
    2) посвящённый Венере (lampades St; columbae M)

    Латинско-русский словарь > Paphius

  • 11 Pygmalioneus

    Pygmaliōnēus, a, um [ Pygmalion 2. \]
    Пигмалионов, поэт. финикийский, карфагенский Sil

    Латинско-русский словарь > Pygmalioneus

  • 12 Árs adeó latet árte suá

    "Так искусство само скрывает себя", т. е. искусство так велико, что его и не видно, и произведение искусства не отличишь от живой действительности.
    Овидий, "Метаморфозы", X, 252:
    Vírginis ést verae faciés, quam vívere crédas.
    Ét, si nón obstét reveréntia, vélle movéri:
    Árs adeó latet árte suá. Mirátur, et háurit
    Péctore Pýgmalión simuláti córporis ignes.
    Девушки было лицо у нее; совсем как живая,
    Будто бы с места сойти она хочет, да только страшится.
    Вот до чего было скрыто самим же искусством искусство,
    Диву дивится творец и пылает к подобию тела.
    (Перевод С. Шервинского)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Árs adeó latet árte suá

  • 13 Dido [1]

    1. Dīdō, ūs od. gew. ōnis. f. (Διδώ), sonst Elisa oder Elissa gen., Tochter des tyrischen Königs Belus, Gemahlin des Sichäus, floh wegen der

    Grausamkeit ihres Bruders Pygmalion nach Afrika, baute Karthago u. nahm den Äneas hier auf, Verg. Aen. 1, 299 u. s.: Genet. Didus, Anthol. Lat. 1. no. I, 9. p. 2 Riese. Cornutus b. Charis. 127, 21 (vgl. Charis. 64, 17): Dat. Dido, Macr. sat. 5, 2, 14 (wo aber wohl Didoni zu schreiben ist): Akk. Dido, Verg. Aen. 4, 383. Vell. 1, 6, 4. Tac. ann. 16, 1. Sil. 8, 230: Didon, Ov. her. 7, 7 u. 131 R.: Didun, Attei. b. Charis. 127, 18. – Genet. Didonis, Iustin. 11, 10, 13. Treb. Poll. XXX tyr. 30, 2. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 6 u.a.: Dat. Didoni, Tert. de anim. 33: Akk. Didonem, Treb. Poll. trig. tyr. 27, 1. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 37 u.a.: Abl. Didone, Enn. ann. 290. Serv. Verg. Aen. 1, 223. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 525 u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 214.

    lateinisch-deutsches > Dido [1]

  • 14 Dido

    1. Dīdō, ūs od. gew. ōnis. f. (Διδώ), sonst Elisa oder Elissa gen., Tochter des tyrischen Königs Belus, Gemahlin des Sichäus, floh wegen der
    Grausamkeit ihres Bruders Pygmalion nach Afrika, baute Karthago u. nahm den Äneas hier auf, Verg. Aen. 1, 299 u. s.: Genet. Didus, Anthol. Lat. 1. no. I, 9. p. 2 Riese. Cornutus b. Charis. 127, 21 (vgl. Charis. 64, 17): Dat. Dido, Macr. sat. 5, 2, 14 (wo aber wohl Didoni zu schreiben ist): Akk. Dido, Verg. Aen. 4, 383. Vell. 1, 6, 4. Tac. ann. 16, 1. Sil. 8, 230: Didon, Ov. her. 7, 7 u. 131 R.: Didun, Attei. b. Charis. 127, 18. – Genet. Didonis, Iustin. 11, 10, 13. Treb. Poll. XXX tyr. 30, 2. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 6 u.a.: Dat. Didoni, Tert. de anim. 33: Akk. Didonem, Treb. Poll. trig. tyr. 27, 1. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 37 u.a.: Abl. Didone, Enn. ann. 290. Serv. Verg. Aen. 1, 223. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 525 u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 214.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Dido

  • 15 Paphius

        Paphius adj., Πάφιοσ, of Paphos (a city of Cyprus): myrtūs, i. e. sacred to Venus, V.: heros, Cyprian (i. e. Pygmalion), O.

    Latin-English dictionary > Paphius

  • 16 Dido

    1.
    dī-do (also written disdo; v. the foll.), didĭdi, didĭtum, 3, v. a., to give out, spread abroad, disseminate, distribute (anteclass. and poet.; esp. in Lucr.; once in Tac.).
    I.
    Lit.: numquam ego argentum... disdidi, Cato ap. Fronto Ep. ad Anton. 1, 2, p. 150:

    in venas cibum,

    Lucr. 2, 1136; 4, 956; 6, 947; cf. id. 3, 703; 4, 633:

    omne per caules palati,

    id. 4, 623; cf. id. 3, 246; 5, 269; 6, 1166.— Absol.: dide, disice, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37 (Com. Frag. v. 239 Rib.).—
    II.
    Trop.:

    dum munia didit (sc. servis),

    Hor. S. 2, 2, 67:

    per magnas didita gentes Solatia vitae,

    Lucr. 5, 20; cf.:

    rumor per agmina Trojana,

    Verg. A. 7, 144:

    tua terris didita fama,

    id. ib. 8, 132; cf.:

    fama in populos,

    Sil. 1, 186:

    fama per provincias,

    Tac. A. 11, 1.
    2.
    Dīdō, ūs and ōnis, f., Didô, the celebrated foundress of Carthage, daughter of the Tyrian king Belus, wife of Sichaeus, and sister of Pygmalion; called also Elisa or Elissa.—Nom. Dido, Verg. A. 1, 299; 340; 360 et saep.; Ov. Am. 2, 18, 25; id. F. 3, 545; 640.— Gen. Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. Sat. 4, 3, 6 al.: Dīdūs, Cornutus ap. Charis. p. 102 P.— Dat. Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14 (dub. al. Didoni):

    Dīdōni,

    Tert. Anim. 33.— Acc. Dīdō, Verg. A. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133 (in both passages several MSS. read Didon); Vell. 1, 6, 2:

    Didonem,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13: Dīdūn, Atteius ap. Charis. l. l.— Abl. Dīdōne, Enn. ap. Prisc. p. 685 P.; Serv. Verg. A. 1, 223 (cf. Neue Formenl. 1, 352).

    Lewis & Short latin dictionary > Dido

  • 17 dido

    1.
    dī-do (also written disdo; v. the foll.), didĭdi, didĭtum, 3, v. a., to give out, spread abroad, disseminate, distribute (anteclass. and poet.; esp. in Lucr.; once in Tac.).
    I.
    Lit.: numquam ego argentum... disdidi, Cato ap. Fronto Ep. ad Anton. 1, 2, p. 150:

    in venas cibum,

    Lucr. 2, 1136; 4, 956; 6, 947; cf. id. 3, 703; 4, 633:

    omne per caules palati,

    id. 4, 623; cf. id. 3, 246; 5, 269; 6, 1166.— Absol.: dide, disice, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37 (Com. Frag. v. 239 Rib.).—
    II.
    Trop.:

    dum munia didit (sc. servis),

    Hor. S. 2, 2, 67:

    per magnas didita gentes Solatia vitae,

    Lucr. 5, 20; cf.:

    rumor per agmina Trojana,

    Verg. A. 7, 144:

    tua terris didita fama,

    id. ib. 8, 132; cf.:

    fama in populos,

    Sil. 1, 186:

    fama per provincias,

    Tac. A. 11, 1.
    2.
    Dīdō, ūs and ōnis, f., Didô, the celebrated foundress of Carthage, daughter of the Tyrian king Belus, wife of Sichaeus, and sister of Pygmalion; called also Elisa or Elissa.—Nom. Dido, Verg. A. 1, 299; 340; 360 et saep.; Ov. Am. 2, 18, 25; id. F. 3, 545; 640.— Gen. Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. Sat. 4, 3, 6 al.: Dīdūs, Cornutus ap. Charis. p. 102 P.— Dat. Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14 (dub. al. Didoni):

    Dīdōni,

    Tert. Anim. 33.— Acc. Dīdō, Verg. A. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133 (in both passages several MSS. read Didon); Vell. 1, 6, 2:

    Didonem,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13: Dīdūn, Atteius ap. Charis. l. l.— Abl. Dīdōne, Enn. ap. Prisc. p. 685 P.; Serv. Verg. A. 1, 223 (cf. Neue Formenl. 1, 352).

    Lewis & Short latin dictionary > dido

  • 18 disdo

    1.
    dī-do (also written disdo; v. the foll.), didĭdi, didĭtum, 3, v. a., to give out, spread abroad, disseminate, distribute (anteclass. and poet.; esp. in Lucr.; once in Tac.).
    I.
    Lit.: numquam ego argentum... disdidi, Cato ap. Fronto Ep. ad Anton. 1, 2, p. 150:

    in venas cibum,

    Lucr. 2, 1136; 4, 956; 6, 947; cf. id. 3, 703; 4, 633:

    omne per caules palati,

    id. 4, 623; cf. id. 3, 246; 5, 269; 6, 1166.— Absol.: dide, disice, Caecil. ap. Cic. Cael. 16, 37 (Com. Frag. v. 239 Rib.).—
    II.
    Trop.:

    dum munia didit (sc. servis),

    Hor. S. 2, 2, 67:

    per magnas didita gentes Solatia vitae,

    Lucr. 5, 20; cf.:

    rumor per agmina Trojana,

    Verg. A. 7, 144:

    tua terris didita fama,

    id. ib. 8, 132; cf.:

    fama in populos,

    Sil. 1, 186:

    fama per provincias,

    Tac. A. 11, 1.
    2.
    Dīdō, ūs and ōnis, f., Didô, the celebrated foundress of Carthage, daughter of the Tyrian king Belus, wife of Sichaeus, and sister of Pygmalion; called also Elisa or Elissa.—Nom. Dido, Verg. A. 1, 299; 340; 360 et saep.; Ov. Am. 2, 18, 25; id. F. 3, 545; 640.— Gen. Dīdōnis, Just. 11, 10, 13; Aug. Conf. 1, 13; Macr. Sat. 4, 3, 6 al.: Dīdūs, Cornutus ap. Charis. p. 102 P.— Dat. Dīdō, Macr. Sat. 5, 2, 14 (dub. al. Didoni):

    Dīdōni,

    Tert. Anim. 33.— Acc. Dīdō, Verg. A. 4, 383; Ov. H. 7, 7; 133 (in both passages several MSS. read Didon); Vell. 1, 6, 2:

    Didonem,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 27, 1; August. Conf. 1, 13: Dīdūn, Atteius ap. Charis. l. l.— Abl. Dīdōne, Enn. ap. Prisc. p. 685 P.; Serv. Verg. A. 1, 223 (cf. Neue Formenl. 1, 352).

    Lewis & Short latin dictionary > disdo

  • 19 Mutgo

    Mutgo, ōnis, m., a king of Tyre, the father of Pygmalion, Just. 18, 4, 3 (in Virgil called Belus, Verg. A. 1, 621).

    Lewis & Short latin dictionary > Mutgo

  • 20 Paphii

    1.
    Păphos or - us, i, m., = Paphos, son of Pygmalion, and founder of the city of Paphos (v. 2. Paphos), Ov. M. 10, 297; Hyg. Fab. 242.
    2.
    Păphos ( - us), i, f., = Paphos, a city on the island of Cyprus, sacred to Venus, with a celebrated temple of Venus, the modern Baffo, Hor. C. 1, 30, 1; Mel. 2, 7, 5; Plin. 2, 96, 97, § 210; Tac. H. 2, 2:

    est celsa mihi Paphos,

    Verg. A. 10, 51:

    illa Paphon veterem linquens,

    Stat. Th. 5, 61:

    qui eum de Pharsalicā fugā Paphum persecuti sunt,

    Cic. Phil. 2, 15, 39.—Hence,
    A.
    Păphĭă-cus, a, um, adj., Paphian, Avien. Perieg. 227.—
    B.
    Păphĭē, ēs, f., the Paphian, i. e. Venus:

    sive cupis Paphien,

    Mart. 7, 74, 4; Aus. Idyll. 14, 21.—
    2. C.
    Păphĭus, a, um, adj., Paphian:

    Paphiae myrti,

    Ov. A. A. 3, 181:

    Paphia Venus,

    Tac. H. 2, 2:

    lampades,

    the planet Venus, Stat. S. 5, 4, 8:

    Nicocles,

    of Paphos, Plin. 11, 37, 63, § 167.—In plur.: Păphii, ōrum, m., the inhabitants of Paphos, Cic. Fam. 13, 48.—
    2.
    Paphii thyrsi, the stalks of the Cyprian lettuce, Col. 10, 370.

    Lewis & Short latin dictionary > Paphii

См. также в других словарях:

  • Pygmalion — und Galatea, Jean Léon Gérôme, 1890 Pygmalion (gr. Πυγμαλίων) ist der Name eines kyprischen Königs aus der griechischen Mythologie. Außerdem ist er der griechische Name des Königs Pumjaton von Tyros, auf den die mythische Geschichte… …   Deutsch Wikipedia

  • Pygmalion — is a Greek name. Pygmalion mdash;or Pygmaion according to Hesychios of Alexandra mdash;is probably a Cypriot form of Adonis , a Levantine vegetation god.It may refer to: * Pygmalion (mythology), in ancient Greek mythology, a sculptor who fell in… …   Wikipedia

  • Pygmalion — Pygmalion,   griechisch Pygmalịon, sagenhafter König von Kypros (Zypern), nach Ovid ein frauenfeindlicher Bildhauer, der sich in eine von ihm selbst gefertigte Elfenbeinstatue einer Jungfrau verliebte. Aphrodite belebte sie auf seine Bitten, und …   Universal-Lexikon

  • PYGMALION — PYGMALI Dans la mythologie grecque, roi de Chypre qui tomba amoureux d’une statue d’Aphrodite. Dans ses Métamorphoses , Ovide donna de l’histoire une version plus élaborée: le sculpteur Pygmalion fit une statue d’ivoire représentant son idéal de… …   Encyclopédie Universelle

  • Pygmalion — {{Pygmalion}} 1. Bruder der Dido*, der ihren Mann ermordete und sie zur Flucht aus ihrer Heimat veranlaßte. 2. Ein Künstler auf Zypern, der von den seiner Meinung nach lasterhaften Frauen nichts wissen wollte und sich ein Bild aus Elfenbein schuf …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Pygmalion — also the Pygmalion word, became a British euphemistic substitute for BLOODY (Cf. bloody) in mid 20c. from its notorious use in Bernard Shaw s play …   Etymology dictionary

  • Pygmalion —    Comédie d Anthony Asquith et Leslie Howard, avec Wendy Hiller (Eliza Doolittle), Leslie Howard (Henry Higgins), Wilfrid Lawson (Alfred Doolittle), Mary Lohr (Mrs. Higgins), Scott Sunderland (colonel Pickering), Jean Cadell (Mrs. Pearce).… …   Dictionnaire mondial des Films

  • Pygmalion — [pig māl′yən, pigmā′lē ən] n. [L < Gr Pygmaliōn] Gr. Legend a king of Cyprus and a sculptor: see GALATEA …   English World dictionary

  • Pygmalĭon — Pygmalĭon, 1) König von Kypros, Vater der [714] Metharme, er haßte die Frauen u. fertigte sich selbst ein weibliches Bild, so schön, daß er die Aphrodite bat, es zu beleben, nahm dann die Belebte zur Gattin u. zeugte mit ihr den Paphos. Dieser… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pygmalĭon — Pygmalĭon, 1) im griech. Mythus König von Kypros, verliebte sich in die von ihm selbst verfertigte Elfenbeinstatue einer Jungfrau. Auf seine Bitte belebte diese Aphrodite, und er nahm sie zur Gemahlin, die ihm den Paphos gebar. – 2) Sohn des… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Pygmalion — Pygmalĭon, sagenhafter König von Cypern, faßte eine heftige Leidenschaft für ein elfenbeinernes Aphroditebild oder eine von ihm gefertigte weibliche Statue, die Aphrodite auf seine Bitten belebte und die er zur Gemahlin nahm …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»