Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

pugio

  • 21 stillo

    stīllo, āvī, ātum, āre (stilla), I) intr. träufeln, tröpfeln, tropfenweise fallen, a) eig.: vas, unde stillet aqua, Varro: de ilice stillabant mella, Ov.: stillabant mella de rupibus, Lact.: pugio stillans (von Plut), Cic. – b) bildl.: plumis stillare diem, voll sein, Stat.: itaque stillare illum nolo quam currere, sein Vortrag soll ebenso wenig tropfenweise fließen, wie ohne Aufenthalt dahinströmen, Sen.: stillantes voces, abgebrochene Töne, Cal. – II) tr. träufeln, tröpfeln, träufeln lassen, a) eig.: rorem (Tränen) ex oculis, Hor.: Africa Hammoniaci lacrimam stillat, Plin.: stillatum lac, Arnob.: stillata cortice myrrha, herabgeträufelte, Ov. – b) bildl.: in aurem stillavit exiguum de etc., flüsterte ein usw., Iuven. 3, 122: tuae litterae, quae mihi quiddam quasi animulae stillarunt, meine Lebensgeister ein bißchen aufgefrischt hat, Cic. ad Att. 9, 7, 1 Baiter (wo Mueller instillarunt).

    lateinisch-deutsches > stillo

  • 22 Dolch

    Dolch, pugio (als ehrliche u. offene Stoßwaffe des Soldaten neben dem Schwert) – sica (als [601] unehrliches und geheimes Mordwerkzeug der Banditen [sicarii]). – ein kleiner D., pugiunculus: den D. zücken, sicam vibrare: auf jmd., sicam intentare alci; pugione petere alqm. Dolchstich, ictus. plaga (s. »Stich« die Synon. u. Redensarten). – jmdm. einen D. beibringen, alqm pugione percutere od. confodere: jmdm. zwei Dolchstiche beibringen, alqm bis ferire pugione: einen D. von jmd. erhalten, pugione percuti ab alqo.

    deutsch-lateinisches > Dolch

  • 23 obtusus

    obtūsus (obtūnsus), a, um, PAdi. (v. obtundo), abgestumpft, stumpf, I) eig.: falx, Colum.: telum, Ov.: pugio, Tac.: angulus, Vitr. – II) übtr.: a) v. den Sinnen, abgestumpft, stumpf, obtusi sunt sensus eorum, Vulg. 2. Cor. 3, 14. – b) v. Gehör = stumpf, betäubt, aures, Cels. u.a. – dah. durch vieles Reden, starke Töne betäubt, ermüdet, aures, Cornif. rhet. u. Sil. – c) v. der Stimme = dumpf, heiser (Ggstz. clarus), vox, Quint. – u. von den Stimmwerkzeugen, fauces, Quint. – d) von der Schärfe (dem Schimmer) des Lichtes = verdunkelt, neque tum stellis acies obtusa videtur, Verg. – e) von der Schärfe des Geistes = abgestumpft, cuius (animi) obtusior sit acies, Cic.: acumen obtunsius et bardum, Arnob.: sensus oculorum atque aurium hebetes, vigor animi obtunsus, Liv.: ingenium obtunsum (dumm), Amm.: obtuso ingenio esse, Gell. – übtr., v. der Pers., ad alqd obtusi et hebetes, Cic. – u. v. der Munterkeit, Lebhaftigkeit des Geistes, vigor animi obtunsus, Liv.: obtusi cordis esse, blödsinnig (Ggstz. vegetioris ingenii), Val. Max.: verb. hebes et obtusi cordis, Lact: hebetis atque obtusi cordis esse, Val. Max.: quis adeo obtunsi pectoris et a sensu humanitatis extorris est, qui ignorare possit etc., Edict. Diocl. prooem. § 18. p. 4 M. – f) vom Gefühl = gefühllos, unempfindlich, pectora, Verg. Aen. 1, 567. – g) v. der Wirkung = schwach
    ————
    wirkend, schwach, venenum, Calp.: ne obtusior sit usus genitali arvo, Verg. – bildl., iurisdictio obtusior, oberflächlichere, Tac.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obtusus

  • 24 plumbeus

    plumbeus, a, um (plumbum), aus Blei, bleiern, I) eig.: A) adi.: glans, Lucr.: vas, Plin.: charta, Suet.: ictus, Schläge mit einer Geißel, an der eine Bleikugel war, Prud.: color, Bleifarbe, Plin.: nummus, bleiernes, wertloses Geldstück (vgl. unser »Blechmünze«), Plaut. u. Fronto (s. Brix Plaut. trin. 962. Lorenz Plaut. most. 879): u. so Plur. subst., plumbeī, eōrum, m. (sc. nummi), Mart. 10, 74, 4. – B) subst.: 1) plumbea, ae, f., die Bleikugel, ut mortuus ictu plumbeae crederetur, Spart. Sever. 11, 2. – 2) plumbeum, eī, n., das Bleigefäß, Cato u. Colum.: Plur. b. Colum. u. Mart. – II) übtr., bleiern, 1) = stumpf, gladius, Cic.: pugio, Cic. u. Augustin. – 2) = schlecht, vina, Mart.: carmina, Auson. – 3) geistig stumpf, a) = stumpfsinnig, Ter.: plumbeus in physicis, Cic. – b) = gefühllos, cor, Licin. Crass, bei Suet. Nero 2, 2. – 4) bleiern = schwerdrückend, lästig, ira, Plaut.: auster, der wie Blei (schwer) aufliegende, drückend heiße, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > plumbeus

  • 25 pugiunculus

    pūgiunculus, ī, m. (Demin. v. pugio), der kleine Dolch, das Stilett, Cic. or. 224. Augustin. c. Iul. 6, 7, 17: pug. Hispaniensis, bildl. v. nach Hispanien geschickten u. dort gefallenen Piso, Cic. or. in tog. cand. c. Anton. fr. 21 Kays. (fr. 27 M.) bei Ascon. p. 83, 21 K. – Nbf. pūgiuncula, ae, f., Augustin. c. Iul. Pelag. 6, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pugiunculus

  • 26 stillo

    stīllo, āvī, ātum, āre (stilla), I) intr. träufeln, tröpfeln, tropfenweise fallen, a) eig.: vas, unde stillet aqua, Varro: de ilice stillabant mella, Ov.: stillabant mella de rupibus, Lact.: pugio stillans (von Plut), Cic. – b) bildl.: plumis stillare diem, voll sein, Stat.: itaque stillare illum nolo quam currere, sein Vortrag soll ebenso wenig tropfenweise fließen, wie ohne Aufenthalt dahinströmen, Sen.: stillantes voces, abgebrochene Töne, Cal. – II) tr. träufeln, tröpfeln, träufeln lassen, a) eig.: rorem (Tränen) ex oculis, Hor.: Africa Hammoniaci lacrimam stillat, Plin.: stillatum lac, Arnob.: stillata cortice myrrha, herabgeträufelte, Ov. – b) bildl.: in aurem stillavit exiguum de etc., flüsterte ein usw., Iuven. 3, 122: tuae litterae, quae mihi quiddam quasi animulae stillarunt, meine Lebensgeister ein bißchen aufgefrischt hat, Cic. ad Att. 9, 7, 1 Baiter (wo Mueller instillarunt).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > stillo

  • 27 pūgiunculus

        pūgiunculus ī, m dim.    [pugio], a small dagger, stiletto.
    * * *

    Latin-English dictionary > pūgiunculus

  • 28 pramínek

    f Am mana
    f agüita
    f fontezuela
    f fuentezuela
    m Am pugío
    m lid. bordoño
    m chisguete
    m reguero

    Otwarty słownik polsko-galisyjski > pramínek

  • 29 studánka

    f Pe colpa
    m Am ojo
    m Am pugío
    m Am puquio

    Otwarty słownik polsko-galisyjski > studánka

  • 30 dent

    nf., croc, chaillotte (arg.) ; fig., pointe, fourchon, (d'un outil, râteau, herse, scie, serfouette...) ; dent (d'une roue dentée) ; dent (de montagne): dan (Cohennoz, Cordon 083, Morzine, Samoëns, Saxel 002), dêê (Aix, Albanais 001b, Annecy 003c, Balme-Sillingy 020, Billième, Chambéry 025, Doucy-Bauges, Marthod, Montagny- Bozel, St-Pierre-Albigny), din (001a, 003b, Arvillard 228, Thônes, Ugines, Villards-Thônes 028), dé (003a, Leschaux), dè (Trévignin). - E.: Cran, Mordre, Morsure, Picot, Quenotte, Râteau.
    A1) dent de la mâchoire supérieure: dêê / dan dent de dsu < dent-de-dessus> nf. (001 / 002).
    A2) dent de la mâchoire inférieure: dêê / dan dent de dzo < dent-de-dessous> nf. (001 / 002).
    A3) dent de lait: promîre dêê < première dent> nf. (001), premîre dan (002) ; raie (ARH 296).
    A4) quenotte, petite dent, dent de petit enfant, dent de lait, chaillotte: RATA nf. (001), rarata enf. (001).
    A5) canine: dêê-du-ju < dent-de-l'oeil> nf. (001), dan de lywè (002).
    A6) incisive: dêê-de-dvan < dent-de-devant> nf. (001).
    A7) molaire, dent mâchelière: MARTÉ < marteau> nm. (001, 028), martèl (Tignes).
    A8) dent de sagesse: dêê d'sajèssa nf. (001).
    A9) dent, pointe, fourchon, (d'un râteau, d'un trident, d'une fourche, d'une fourchette, d'une herse...: puva nf. (020, Albertville, Combe-Sillingy), puzha (001), R. 1 ; dêê (001).
    A10) dent (de râteau): pwò nf., pl. pwé (St-Martin-Porte).
    B1) des dents espacées: dé dan râre nfpl. (002).
    B2) mauvaise dent isolée dans la bouche: stakô nm. (Albertville 021), R. => Tronc.
    B3) fausse dent: din posticha < dent postiche> nf. (025), fôssa dêê (001).
    C1) v., se déchausser (ep. des dents): loshî < bouger> vi. (083), lostyé (021).
    C2) avoir mal aux dents: avai mâ dent lé dêê (001) / é dan (083).
    Fra. Il a mal aux dents: â se tin le mâstyu < il se tient la mâchoire> (021).
    C3) claquer des dents (de froid): tapâ d'le din (228), klyakâ dé dêê (001).
    D1) adj., agacé, sensible, (aux fruits acides, ep. des dents): êssèlyà / insèlyà, -à, -è (021).
    D2) qui a mis toutes ses dents (ep. d'un petit enfant): farâ, -â, -é < ferré> pp. (021).
    --R.1-------------------------------------------------------------------------------------------------
    - puva / fp. MHJ. pive <cône de sapin, pigne, pomme de pin> / esp. BDC pua, puga < pointe> < l. pugio < poignard> => Point /// Cage.
    -------------------------------------------------------------------------------------------------------

    Dictionnaire Français-Savoyard > dent

  • 31 puya

    (Sp. model spelled same [puja], variant of púa < * püga, of uncertain origin, perhaps from an Italian dialect or from pre-Celtic Indo-European, and related to pungere 'to prick' and pügio 'dagger')
       Carlisle: 1913. Carlisle glosses this term as a thorn. The DRAE defines púa as a thorn and puya as a steel-plated point at the end of a rod or goad-stick that cowboys and picadors (in bullfights) use to goad or punish animals. Islas indicates that puya and púa are synonyms in Mexico and refer to a long sharp thorn found at the end of a maguey leaf.

    Vocabulario Vaquero > puya

  • 32 ensis

    ensis, is, m. [Sanscr. root as-, asyati, hurl; asi, sword], a sword, brand.
    I.
    Prop. (almost exclusively in the poets; synon. with gladius, acc. to Quint. 10, 1, 11; cf.

    also spatha, acinaces, sica, mucro, pugio),

    Lucr. 5, 1293; Cic. poët. ap. Gell. 15, 6, 3; and id. N. D. 2, 63 fin.; Tib. 1, 3, 47; 1, 10, 1:

    ensem haesurum jugulo puto,

    Ov. Tr. 1, 1, 484; Verg. A. 2, 393; 553 et saep.; Liv. 7, 10, 9.—
    II.
    Meton.
    A.
    War, Sil. 7, 167; Stat. S. 4, 7, 45; cf.:

    lateque vagatur ensis, i. e. slaughter,

    Luc. 2, 102.—
    B.
    For defensor:

    MARCELLO ROMANORVM ENSI,

    Inscr. Momms. 1984.—
    C.
    Royal sway, Luc. 5, 61.—
    D.
    Ensis, the constellation Orion, Val. Fl. 2, 68; cf. ensifer. [p. 648]

    Lewis & Short latin dictionary > ensis

  • 33 gladius

    glădĭus, ĭi, m. (also archaic glă-dĭum, ii, n., Lucil. ap. Non. 208, 13; cf. Varr. L. L. 9, § 81 Müll.; Quint. 1, 5, 16; v. gladiola under gladiolus, I.) [perh. akin to clades, cardo; cf. kladasai, to brandish], a sword (syn. the poet. ensis, acc. to Quint. 10, 1, 11; cf. also: spatha, acinaces, sica, pugio).
    I.
    Lit.:

    arripuit gladium,

    Plaut. Capt. 4, 4, 7; id. Cas. 2, 4, 28:

    eripite isti gladium, quae sui est impos animi,

    id. Cas. 3, 5, 9: succincti gladiis media regione cracentes, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 53 Müll. (Ann. v. 497 Vahl.): contecti gladiis, id. ap. Philarg. ad Verg. G. 4, 230 (Ann. v. 415 ib.):

    occursat ocius gladio comminusque rem gerit Varenus,

    Caes. B. G. 5, 44, 11:

    pila miserunt, celeriterque gladios strinxerunt,

    drew, id. B. C. 3, 93, 1:

    gladium stringere,

    Cic. Phil. 2, 9, 21; Verg. A. 12, 278:

    destringere,

    Caes. B. G. 1, 25, 2; 7, 12 fin.; id. B. C. 1, 46, 1; 1, 47, 3; Cic. Off. 3, 31, 112; id. Cat. 3, 1, 2; Liv. 27, 13, 9 et saep.:

    educere,

    Caes. B. G. 5, 44, 8; Cic. Att. 4, 3, 3; Sall. C. 51, 36; cf.:

    educere e vagina,

    Cic. Inv. 2, 4, 14:

    nudare,

    Ov. F. 2, 693:

    recondere in vaginam,

    Cic. Inv. 2, 4, 14; cf.

    condere,

    Quint. 8 praef. §

    15: xiphion gladi praebet speciem,

    Plin. 25, 11, 89, § 138.—
    b.
    Prov.
    (α).
    Suo sibi hunc gladio jugulo, fight him with his own weapons, Ter. Ad. 5, 8, 35; cf.

    the same,

    Cic. Caecin. 29, 82.—
    (β).
    Cum illum (Clodium) plumbeo gladio jugulatum iri tamen diceret (Hortensius), i. e. with very little trouble, Cic. Att. 1, 16, 2. —
    (γ).
    Ignem gladio scrutare, stir the fire with a sword (= pur machairai skaleuein, Pythag. ap. Diog. Laert. 8, 17), Hor. S. 2, 3, 276.—
    (δ).
    Gladium alicui dare qui se occidat, to give one the means of ruining himself, Plaut. Trin. 1, 2, 92.—
    II.
    Transf.
    A.
    Murder, death:

    cum tanta praesertim gladiorum sit impunitas,

    Cic. Phil. 1, 11, 27; cf. id. Fam. 10, 2, 1; Vell. 2, 3, 3; 2, 125, 2;

    gladiorum licentia,

    Cic. Fam. 4, 9 fin.; id. 2, 22, 2:

    qui universas provincias regunt, jus gladii habent,

    i. e. the power of life and death, Dig. 1, 18, 6, § 8:

    potestas gladii,

    ib. 2, 1, 3; Capitol. Gord. 9.—
    B.
    A gladiatorial combat:

    qui cum maxime dubitat, utrum se ad gladium locet an ad cultrum,

    Sen. Ep. 87 med.:

    comparare homines ad gladium,

    Lact. 6, 12 fin.:

    servus ad gladium vel ad bestias vel in metallum damnatus,

    Dig. 29, 2, 25.—
    C.
    Gladius vomeris, a ploughshare, Plin. 18, 18, 48, § 172.—
    D.
    The sword-fish, also called xiphias (xiphias), Plin. 9, 2, 1, § 3; 9, 15, 21, § 54; 32, 11, 53, § 145.

    Lewis & Short latin dictionary > gladius

  • 34 index

    index, dĭcis, com. [1. indico], he who ( that which) points out, a pointer, indicator (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Of things.
    1.
    Of the forefinger, index-finger.
    (α).
    With digitus:

    indice monstraret digito,

    Hor. S. 2, 8, 26; Isid. Orig. 11, 1, 70.—
    (β).
    Alone:

    sed plane pollex, non index,

    Cic. Att. 13, 46, 1. —
    2.
    In gen., an index, sign, mark, indication, proof:

    complexus, summae benevolentiae falsi indices in amore simulato,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    quia continetis vocem, indicem stultitiae vestrae,

    id. Rab. Perd. 6, 18: auctoris anulus index, Ov. P. 2, 10, 3:

    lacrimas paenitentiae indices profuderunt,

    Curt. 5, 10, 13:

    herbae horarum indices heliotropium ac lupinum,

    Plin. 18, 27, 67, § 252:

    imago animi vultus, indices oculi,

    Cic. Or. 18, 60:

    Janum indicem pacis bellique fecit,

    Liv. 1, 19, 2.—
    B.
    Of persons.
    1.
    In gen., one who indicates or discloses, a discoverer, director, guide, informer, discloser, witness:

    haec omnia indices detulerunt, rei confessi sunt,

    Cic. Cat. 4, 3, 5:

    Sestius ab indice Cn. Nerio de ambitu est postulatus,

    id. Q. Fr. 2, 3, 5; id. Clu. 7, 21:

    immittere ad rei probationem,

    Just. 32, 2 fin.:

    idem et testis,

    Tac. A. 4, 28.—
    2.
    Esp., in a bad sense, an informer, betrayer, spy:

    Catilinam vallatum indicibus atque sicariis,

    Cic. Mur. 24, 49:

    saeptus armatis indicibus,

    id. Sest. 44, 95; id. Vat. 10, 24.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of books.
    1.
    A title, superscription:

    deceptus indicibus librorum,

    Cic. de Or. 2, 14, 61:

    alteri (libello) Gladius, alteri Pugio index erat,

    Suet. Cal. 49:

    index orationis P. Scipionis nomen M. Naevii habet,

    Liv. 38, 56. —
    2.
    An index, catalogue, table, list, summary:

    ut non indicem certe ex bibliotheca sumptum transferre in libros suos possit,

    Quint. 10, 1, 57:

    philosophorum,

    Sen. Ep. 39, 2; cf. Gell. 3, 3, 1:

    hactenus omnia jura quasi per indicem tetigisse satis est,

    Gai. Inst. 3, 54:

    quasi per indicem rem exponere,

    id. ib. 4, 15:

    fungar indicis partibus,

    Plin. Ep. 3, 5, 2.—
    B.
    Of paintings or statues, an inscription:

    nec quaeris, quid quaque index sub imagine dicat,

    Tib. 4, 1, 30:

    tabula in aedem Matris Matutae cum indice hoc posita est, etc.,

    Liv. 41, 28, 8.—
    C.
    Of a touchstone:

    in durum silicem, qui nunc quoque dicitur Index,

    Ov. M. 2, 706.

    Lewis & Short latin dictionary > index

  • 35 obtundo

    ob-tundo, tŭdi, tūsum (and tunsum), 3, v. a.
    I.
    To strike or beat against, at, or on a thing; to beat, thump, belabor (very rare;

    perh. only ante- and post-class.): pectora pugnis, Firm. Math. 5, 5: obtundit os mihi,

    breaks my jaw, Plaut. Cas. 5, 2, 50; cf.:

    obtunso ore,

    id. ib. 5, 1, 8; cf.:

    nam sum obtusus pugnis pessume,

    id. Am. 2, 1, 59.—
    II.
    To blunt, dull, by striking.
    A.
    Lit. (very rare):

    telum,

    Lucr. 6, 399:

    gladios,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 166.—
    B.
    Transf.
    1.
    To blunt, weaken, make dull, deprive of strength:

    aciem oculorum,

    Plin. 22, 25, 70, § 142:

    auditum,

    id. 24, 11, 50, § 87:

    obtusus stomachus,

    id. Ep. 7, 3, 5:

    vocem,

    to blunt, weaken, Lucr. 4, 613:

    ingenia,

    Cic. de Or. 2, 70, 282:

    et obtusis ceciderunt viribus artis,

    Lucr. 3, 452; Liv. 7, 2:

    mentem,

    Cic. Tusc. 1, 33, 80:

    ingenia,

    id. de Or. 3, 24, 93:

    nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam. etc.,

    id. Tusc. 3, 16, 34.—
    2.
    Aures or aliquem, or simply obtundere, to stun or din the ears; to deafen one by saying a thing too often or too long; hence, to annoy or tease with importunity; aures graviter obtundo tuas, ne quem ames, Plaut. Cist. 1, 1, 120: ne brevitas [p. 1248] defraudasse aures videatur, neve longitudo obtudisse, Cic. Or. 66, 221:

    aliquem longis epistulis,

    to annoy, molest, id. Att. 8, 1:

    aliquem,

    id. Fam. 5, 14, 3:

    rogitando,

    Ter. Eun. 3, 5, 6.—With object-clause: obtuderunt ejus aures, te socium praetoris fuisse, they dinned into him that, etc., Timarch. ap. Cic. Verr. 2, 3, 67, § 157.— With subj.:

    non cessat obtundere, totam prorsus a principio fabulam promeret,

    App. M. 9, p. 228, 8:

    aliquem de aliquā re,

    to importune, annoy, Ter. Ad. 1, 2, 33:

    obtundis, tametsi intellego, etc.,

    id. And. 2, 2, 11.—Hence, obtūsus ( obtunsus or optūsus), a, um, P. a., blunt, dull, obtuse (class.).
    A.
    Lit.:

    falx obtusa et hebes,

    Col. 4, 24, 21:

    pugio,

    Tac. A. 15, 54:

    vomer,

    Verg. G. 1, 262:

    angulus,

    Lucr. 4, 355:

    cornua lunae obtusa,

    Plin. 18, 35, 79, § 347.—
    B.
    Transf., blunted, blunt, dull, weak, faint, powerless:

    animi acies obtusior,

    Cic. Sen. 23, 83:

    stellis acies obtunsa,

    Verg. G. 1, 395: obtusi et hebetes ad aliquam rem, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 14:

    aures obtunsae,

    blunted, dull of hearing, Auct. Her. 3, 9, 17: vox, thick, not clear (opp. clara), Quint. 11, 3, 15:

    fauces tumentes strangulant vocem, optusae obscurant,

    id. 11, 3, 20:

    stomachus,

    weakened, spoiled, Plin. Ep. 7, 3, 5:

    obtunsa pectora,

    insensible, without feeling, Verg. A. 1, 567:

    ingenium,

    Gell. 13, 24, 21:

    vires,

    enfeebled, Lucr. 3, 452:

    nimio ne luxu obtunsior usus Sit genitali arvo,

    too blunted, too enfeebled, Verg. G. 3, 135:

    vigor animi,

    Liv. 5, 18:

    cor,

    Lact. 2, 5, 4:

    sensus eorum,

    Vulg. 2 Cor. 3, 14:

    venenum,

    powerless, Calp. Ecl. 5, 94.— Comp.:

    quo quid dici potest obtusius?

    Cic. N. D. 1, 25, 70.— Sup. does not occur.—Hence, adv.: obtūsē, dully, not keenly (postclass.):

    crocodili in aquā obtusius vident, in terrā acutissime,

    Sol. 32, § 28.—Fig.:

    hoc facere obtuse,

    Aug. Doct. Christ. 4, 5, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > obtundo

  • 36 optusus

    ob-tundo, tŭdi, tūsum (and tunsum), 3, v. a.
    I.
    To strike or beat against, at, or on a thing; to beat, thump, belabor (very rare;

    perh. only ante- and post-class.): pectora pugnis, Firm. Math. 5, 5: obtundit os mihi,

    breaks my jaw, Plaut. Cas. 5, 2, 50; cf.:

    obtunso ore,

    id. ib. 5, 1, 8; cf.:

    nam sum obtusus pugnis pessume,

    id. Am. 2, 1, 59.—
    II.
    To blunt, dull, by striking.
    A.
    Lit. (very rare):

    telum,

    Lucr. 6, 399:

    gladios,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 166.—
    B.
    Transf.
    1.
    To blunt, weaken, make dull, deprive of strength:

    aciem oculorum,

    Plin. 22, 25, 70, § 142:

    auditum,

    id. 24, 11, 50, § 87:

    obtusus stomachus,

    id. Ep. 7, 3, 5:

    vocem,

    to blunt, weaken, Lucr. 4, 613:

    ingenia,

    Cic. de Or. 2, 70, 282:

    et obtusis ceciderunt viribus artis,

    Lucr. 3, 452; Liv. 7, 2:

    mentem,

    Cic. Tusc. 1, 33, 80:

    ingenia,

    id. de Or. 3, 24, 93:

    nihil est quod tam obtundat elevetque aegritudinem, quam. etc.,

    id. Tusc. 3, 16, 34.—
    2.
    Aures or aliquem, or simply obtundere, to stun or din the ears; to deafen one by saying a thing too often or too long; hence, to annoy or tease with importunity; aures graviter obtundo tuas, ne quem ames, Plaut. Cist. 1, 1, 120: ne brevitas [p. 1248] defraudasse aures videatur, neve longitudo obtudisse, Cic. Or. 66, 221:

    aliquem longis epistulis,

    to annoy, molest, id. Att. 8, 1:

    aliquem,

    id. Fam. 5, 14, 3:

    rogitando,

    Ter. Eun. 3, 5, 6.—With object-clause: obtuderunt ejus aures, te socium praetoris fuisse, they dinned into him that, etc., Timarch. ap. Cic. Verr. 2, 3, 67, § 157.— With subj.:

    non cessat obtundere, totam prorsus a principio fabulam promeret,

    App. M. 9, p. 228, 8:

    aliquem de aliquā re,

    to importune, annoy, Ter. Ad. 1, 2, 33:

    obtundis, tametsi intellego, etc.,

    id. And. 2, 2, 11.—Hence, obtūsus ( obtunsus or optūsus), a, um, P. a., blunt, dull, obtuse (class.).
    A.
    Lit.:

    falx obtusa et hebes,

    Col. 4, 24, 21:

    pugio,

    Tac. A. 15, 54:

    vomer,

    Verg. G. 1, 262:

    angulus,

    Lucr. 4, 355:

    cornua lunae obtusa,

    Plin. 18, 35, 79, § 347.—
    B.
    Transf., blunted, blunt, dull, weak, faint, powerless:

    animi acies obtusior,

    Cic. Sen. 23, 83:

    stellis acies obtunsa,

    Verg. G. 1, 395: obtusi et hebetes ad aliquam rem, Cic. Fragm. ap. Lact. 3, 14:

    aures obtunsae,

    blunted, dull of hearing, Auct. Her. 3, 9, 17: vox, thick, not clear (opp. clara), Quint. 11, 3, 15:

    fauces tumentes strangulant vocem, optusae obscurant,

    id. 11, 3, 20:

    stomachus,

    weakened, spoiled, Plin. Ep. 7, 3, 5:

    obtunsa pectora,

    insensible, without feeling, Verg. A. 1, 567:

    ingenium,

    Gell. 13, 24, 21:

    vires,

    enfeebled, Lucr. 3, 452:

    nimio ne luxu obtunsior usus Sit genitali arvo,

    too blunted, too enfeebled, Verg. G. 3, 135:

    vigor animi,

    Liv. 5, 18:

    cor,

    Lact. 2, 5, 4:

    sensus eorum,

    Vulg. 2 Cor. 3, 14:

    venenum,

    powerless, Calp. Ecl. 5, 94.— Comp.:

    quo quid dici potest obtusius?

    Cic. N. D. 1, 25, 70.— Sup. does not occur.—Hence, adv.: obtūsē, dully, not keenly (postclass.):

    crocodili in aquā obtusius vident, in terrā acutissime,

    Sol. 32, § 28.—Fig.:

    hoc facere obtuse,

    Aug. Doct. Christ. 4, 5, § 7.

    Lewis & Short latin dictionary > optusus

  • 37 pugiunculus

    pŭgĭuncŭlus, i, m. dim. [pugio], a small dagger or poniard (Ciceronian), Cic. Or. 67, 225.— Transf.: ille Hispaniensis pugiunculus, i. e. Cn. Piso, who had been despatched to Spain, Cic. ap. C. Anton. Fragm. ap. Ascon.

    Lewis & Short latin dictionary > pugiunculus

  • 38 DAGGER

    [N]
    SICA (-AE) (F)
    PUGIO (-ONIS) (M)
    MUCRO (-ONIS) (M)
    TELUM (-I) (N)
    - LITTLE DAGGER

    English-Latin dictionary > DAGGER

  • 39 DIRK

    [N]
    SICA (-AE) (F)
    PUGIO (-ONIS) (M)
    MUCRO (-ONIS) (M)
    TELUM (-I) (N)

    English-Latin dictionary > DIRK

  • 40 PONIARD

    [N]
    SICA (-AE) (F)
    PUGIO (-ONIS) (M)

    English-Latin dictionary > PONIARD

См. также в других словарях:

  • Pugio — Angaben Waffenart: Messer Bezeichnun …   Deutsch Wikipedia

  • Pugio — Saltar a navegación, búsqueda Reconstrucción de un pugio romano. El pugio era el puñal usado por los soldados de las legiones de la República romana usada desde los alrededores del año 100 a. C. al 100 d. C. Tambi …   Wikipedia Español

  • Pugio — Le pugio (onis, f en latin) est une sorte de poignard servant parfois au corps à corps, il ne mesurait pas plus de 20 cm. Il peut être utilisé comme une épée cachée, mais utile …   Wikipédia en Français

  • Pugĭo — (lat.), Dolch; P. plumbĕus (ein bleierner Dolch), Sprüchwort für: ein schwacher Beweis …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pugĭo — (lat.), kurze Stichwaffe der Römer, Dolch; bei den Kaisern und deren Vertretern im Oberkommando Zeichen der Gewalt über Leben und Tod. P. plumbeus (bleierner Dolch), sprichwörtlich soviel wie schwacher Beweis …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • PUGIO — vide supra Misericordia, et quae hîc seqq …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pugio — The pugio was a small dagger used by Roman soldiers as a sidearm. It seems likely that the pugio was intended as an auxiliary or backup weapon, but it found many uses, especially as a utility knife. Officials of the empire took to wearing ornate… …   Wikipedia

  • pugio — noun a dagger, poignard. The Pugio or Dagger was used by the Romans, a species of that weapon called the Hand Seax was worn by the Saxons, with which they massacred the English on Salisbury Plain in 476 …   Wiktionary

  • pugio — pù·gio s.m. TS stor. in Roma antica, piccolo pugnale a due tagli che gli alti ufficiali e gli imperatori portavano, senza fodero, appeso alla cintura, come simbolo del diritto di vita e di morte {{line}} {{/line}} DATA: 1891. ETIMO: dal lat.… …   Dizionario italiano

  • Pugiö — poggiuolo …   Mini Vocabolario milanese italiano

  • Pugio —    A short dagger carried by ancient Roman soldiers at the left hip. It was used from the first century BC to the first century AD. The blade is somewhat hourglass shaped …   The writer's dictionary of science fiction, fantasy, horror and mythology

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»