przymiotnik

См. также в других словарях:

• przymiotnik — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. a {{/stl 8}}{{stl 7}} część mowy odmieniająca się przez przypadki, liczby i rodzaje, nazywająca cechy, pełniąca w zdaniu najczęściej funkcję przydawki i orzecznika; także: wyraz należący do tej części mowy, np …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• przymiotnik — m III, D. a, N. przymiotnikkiem; lm M. i jęz. «część mowy określająca jakość rzeczownika (np. biały) lub relację (np. szkolny) do rzeczownika (określanego); jej podstawową funkcją składniową jest funkcja przydawki (np. drewniany dom) lub… …   Słownik języka polskiego

• nie- — «pierwszy człon wyrazów złożonych pisany łącznie (wyjątkowo z łącznikiem)» a) «będący częścią przymiotnika złożonego oznaczającą zwykłe zaprzeczenie (cechy wyrażanej przez przymiotnik podstawowy), np. nieczytelny, niepełnoletni, nieżonaty, nierad …   Słownik języka polskiego

• przymiotnikowy — «mający charakter przymiotnika, właściwy przymiotnikowi; utworzony od przymiotnika» Końcówki przymiotnikowe, np. ski, cki. ∆ jęz. Deklinacja, odmiana przymiotnikowa «deklinacja, odmiana o innych końcówkach niż deklinacja rzeczowników, mająca… …   Słownik języka polskiego

• superlatiwus — m IV, D. superlatiwuswu, Ms. superlatiwuswie; lm M. superlatiwuswy jęz. «najwyższy stopień przymiotnika lub przysłówka; przymiotnik, przysłówek w tym stopniu, np. najdłuższy, najdłużej; superlatyw» Końcówki superlatiwu. Przymiotnik w superlatiwie …   Słownik języka polskiego

• Польский язык — Самоназвание: język polski, polszczyzna Страны: Польша, США …   Википедия

• atrybucja — ż I, DCMs. atrybucjacji; lm D. atrybucjacji (atrybucjacyj) 1. jęz. «połączenie rzeczownika z przymiotnikiem charakteryzujące się tym, że przymiotnik pełni funkcję przydawki (atrybutu), np. czarny koń» 2. szt. «przypisanie dzieła sztuki o… …   Słownik języka polskiego

• byle — «spójnik» a) «przyłączający zdania lub ich części, oznaczające cel lub skutek, ku któremu zmierza czynność zdania nadrzędnego; wzmocnione aby, aby tylko; także: oznaczające warunek, zwykle pożądany» Bylem mógł, przyjadę. Poradzę sobie, bylebym… …   Słownik języka polskiego

• dzierżawczy — jęz. «oznaczający posiadanie, przynależność i inne stosunki wyrażane za pomocą zaimków typu mój, twój…, rzeczowników w dopełniaczu i niektórych przymiotników» Przymiotnik dzierżawczy. Zaimek dzierżawczy …   Słownik języka polskiego

• imiesłów — m IV, D. imiesłówłowu, C. imiesłówłowowi, Ms. imiesłówłowie; lm M. imiesłówłowy «forma gramatyczna utworzona od czasownika, używana w funkcjach przymiotnikowych lub przysłówkowych» ∆ Imiesłów przymiotnikowy (odmieniający się jak przymiotnik przez …   Słownik języka polskiego

• jak — I 1. «zaimek zastępujący przysłówki i równoważne z nimi części zdania» a) «używany w pytaniach lub zdaniach o charakterze ekspresywnym» Jak się masz? Jak zdrowie? Jak mi przykro! Jak pogodzić to wszystko? ◊ Jak mu tam «jak się nazywa» Zawołaj… …   Słownik języka polskiego