-
1 proelior
proelior proelior, atus sum, ari бороться, сражаться -
2 proelior
proelior proelior, atus sum, ari сражаться -
3 proelior
proelior, ātus sum, ārī (proelium), ein Treffen liefern, fechten, ad Syracusas, Cic.: centies vicies, Plin.: pr. pedibus (zu Fuße), Caes., curru (zu W.), Tac.: eminus, Auct. b. Alex.: cum equitibus, Caes.: contra pedites, Hirt. b. G.: inter se et cum alteris (v. Bienen), Plin.: absol., dies proeliandi, Auct. b. Afr.: lassus proeliando, Auct. b. Alex. – unpers., primum adversus Cantabros sub moenibus Bergidae proeliatum, Flor. 4, 12, 49. – in quo (bello) diu et variā victoriā proeliatum fuit, Iustin. 19, 1, 9. – übtr., sic acriter et vehementer proeliatus sum, ich habe so hitzig u. ernstlich (vor Gericht) gestritten, Cic. ad Att. 1, 16, 1: proeliatus est (Demosthenes) cum rerum natura et quidem victor abiit, Val. Max. 6, 7. ext. 1: ibi armantur ingenia, hic proeliantur, Eumen. pro rest. schol. 2, 4: im obszönen Sinne, totā nocte fortiter et ex animo proeliabor, Apul. met. 2, 10 extr.
-
4 proelior
proelior, ātus sum, ārī (proelium), ein Treffen liefern, fechten, ad Syracusas, Cic.: centies vicies, Plin.: pr. pedibus (zu Fuße), Caes., curru (zu W.), Tac.: eminus, Auct. b. Alex.: cum equitibus, Caes.: contra pedites, Hirt. b. G.: inter se et cum alteris (v. Bienen), Plin.: absol., dies proeliandi, Auct. b. Afr.: lassus proeliando, Auct. b. Alex. – unpers., primum adversus Cantabros sub moenibus Bergidae proeliatum, Flor. 4, 12, 49. – in quo (bello) diu et variā victoriā proeliatum fuit, Iustin. 19, 1, 9. – übtr., sic acriter et vehementer proeliatus sum, ich habe so hitzig u. ernstlich (vor Gericht) gestritten, Cic. ad Att. 1, 16, 1: proeliatus est (Demosthenes) cum rerum natura et quidem victor abiit, Val. Max. 6, 7. ext. 1: ibi armantur ingenia, hic proeliantur, Eumen. pro rest. schol. 2, 4: im obszönen Sinne, totā nocte fortiter et ex animo proeliabor, Apul. met. 2, 10 extr.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > proelior
-
5 proelior
-
6 proelior
proelĭor ( prael-), ātus, 1, v. dep. n. [proelium], to join battle, to engage in battle, fight (class.).I.Lit.:II.legiones in ipsis fluminis ripis proeliabantur,
Caes. B. G. 2, 23:pedibus,
id. ib. 4, 2:ad Syracusas,
Cic. Div. 1, 25, 53:ita proelians interficitur,
Caes. B. C. 2, 42:fortissime proeliando,
Hirt. B. G. 8, 19:apes inter se et cum alteris quasi cum exteris gentibus proeliantur,
Col. 9, 9, 5; cf. Hirt. B. Alex. 44; Caes. B. C. 1, 78; Just. 2, 11, 11:bella Domini,
Vulg. 1 Reg. 18, 17 et saep.—Transf.A.In mal. part.:B.ex animo proeliabor,
App. M. 2, p. 119, 21.— -
7 proelior
-
8 (dē-proelior,)
(dē-proelior,) —, ārī, dep. —P. praes., warring violently: ventos aequore Deproeliantīs, H. -
9 praelior
-
10 deproelior
dē-proelior, —, ārī depon.бороться с ожесточением, вступать в бой, перен. свирепствовать ( venti deproeliantes aequore H) -
11 praelior
depon. v. l. = proelior -
12 proeliator
proeliātor, ōris m. [ proelior ] (тж. p. miles) воин, боец VM, T, Just -
13 proelio
—, —, āre арх. Enn = proelior -
14 deproelior
dē-proelior, ārī, ein Treffen durchkämpfen, venti aequore fervido (auf brausender Meeresflut) deproeliantes (mit Macht ankämpfend), Hor. carm. 1, 9, 11.
-
15 proeliatio
proeliātio, ōnis, f. (proelior), das Kämpfen, nostra inter nos pr., Iul. Val. 3, 8 (4).
-
16 proeliator
proeliātor, ōris, m. (proelior), der Streiter, Krieger, Val. Max. 3, 2, 24. Tac. ann. 2, 73 u. dial. 37: elephantus dux belli et proeliator insignis fuit, Iustin. 15, 4, 19. – attrib., pr. miles, Apul. flor. 16. p. 20, 19 Kr. Amm. 19, 7, 8 u. 23, 5, 24: vir proeliator, ein geübter Kriegsmann, Vulg. Isai. 42, 13.
-
17 proelio
proelio, āre = proelior, Enn. fr. scen. 5.
-
18 deproelior
dē-proelior, ārī, ein Treffen durchkämpfen, venti aequore fervido (auf brausender Meeresflut) deproeliantes (mit Macht ankämpfend), Hor. carm. 1, 9, 11.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > deproelior
-
19 proeliatio
proeliātio, ōnis, f. (proelior), das Kämpfen, nostra inter nos pr., Iul. Val. 3, 8 (4).Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > proeliatio
-
20 proeliator
proeliātor, ōris, m. (proelior), der Streiter, Krieger, Val. Max. 3, 2, 24. Tac. ann. 2, 73 u. dial. 37: elephantus dux belli et proeliator insignis fuit, Iustin. 15, 4, 19. – attrib., pr. miles, Apul. flor. 16. p. 20, 19 Kr. Amm. 19, 7, 8 u. 23, 5, 24: vir proeliator, ein geübter Kriegsmann, Vulg. Isai. 42, 13.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > proeliator
- 1
- 2