Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

praegredior

  • 1 praegredior

        praegredior gressus, ī, dep.    [prae+gradior], to go before, go in advance, precede: alios praegredientes: nuntios, L.— To pass by, pass: ea (castra), L.
    * * *
    praegredi, praegressus sum V DEP
    go ahead; go before, precede; surpass

    Latin-English dictionary > praegredior

  • 2 praegredior

    prae-grĕdĭor, gressus, 3, v. dep. n. and a. [gradior] (class.; syn.: praeeo, antecedo).
    I.
    Lit., to go before or in advance, to precede.
    (α).
    With dat.:

    gregi praegreditur equus,

    Varr. R. R. 2, 7, 6.—
    (β).
    With acc.:

    praegredi aliquem pedibus,

    Suet. Tib. 7:

    non solum nuntios, sed etiam famam adventūs sui,

    Liv. 28, 1, 6:

    agmen,

    id. 36, 31, 7; 37, 6, 4:

    virum,

    Just. 24, 3, 4.—
    (γ).
    Absol.:

    alios praegredientes,

    Cic. Phil. 13, 2, 4.—
    B.
    To pass by, go past, pass; with acc.:

    castra,

    Liv. 35, 30, 11:

    fines,

    Tac. A. 14, 23.—
    II.
    Trop., to surpass, excel:

    aliquem,

    Sall. Or. ad Caes. 1, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > praegredior

  • 3 praegressus

    1.
    praegressus, a, um, Part., from praegredior.
    2.
    praegressus, ūs, m. [praegredior], a going in advance, anticipation (postclass.):

    anteversio et praegressus,

    Amm. 21, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > praegressus

  • 4 praegressus

        praegressus    P. of praegredior.

    Latin-English dictionary > praegressus

  • 5 praegressus

        praegressus ūs    [praegredior], an advance: rerum praegressūs, i. e. steps in development.

    Latin-English dictionary > praegressus

  • 6 praeeo

    prae-ĕo (sometimes written in inscrr. with one e, PRAERAT, etc.), īvi and ĭi, ĭtum, īre, v. n. and a., to go before, lead the way, precede (syn.: praegredior, antecedo).
    I.
    Lit.
    (α).
    Neutr.:

    ut consulibus lictores praeirent,

    Cic. Rep. 2, 31, 55:

    domino praeire,

    Stat. Th. 6, 519:

    Laevinus Romam praeivit,

    Liv. 26, 27 fin.:

    praetor dictus, qui praeiret jure et exercitu,

    Varr. L. L. 5, § 80 Müll.; cf.:

    in re militari praetor dictus, qui praeiret exercitui,

    id. ib. 5, 16, §

    87 ib.: praeeunte carinā,

    Verg. A. 5, 186; Ov. F. 1, 81.—
    (β).
    Act.:

    per avia ac derupta praeibat eum,

    Tac. A. 6, 21:

    ludos Circenses eburna effigies (Germanici) praeiret,

    id. ib. 2, 83.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to go before, precede (rare but class.).
    (α).
    Neutr.:

    naturā praeeunte,

    Cic. Fin. 5, 21, 58.—
    (β).
    Act.:

    acto raptim agmine, ut famam sui praeiret,

    to outstrip, Tac. A. 15, 4.—
    B.
    In partic., a relig. and publicist's t. t., to precede one in reciting a formula (as of prayer, consecration, an oath, etc.), i. e. to repeat first, to dictate any thing (the predom. signif. of the word); constr. most freq. with aliquid ( alicui), and less freq. with verbis, voce, or absol.
    (α).
    Aliquid ( alicui):

    praei verba, quibus me pro legionibus devoveam,

    Liv. 8, 9, 4:

    aedem Concordiae dedicavit, coactusque pontifex maximus verba praeire,

    to dictate the formula of consecration, id. 9, 46, 6; cf. id. 4, 21, 5; 5, 41, 3; 10, 28, 14:

    praeeuntibus exsecrabile carmen sacerdotibus,

    id. 31, 17:

    sacramentum,

    Tac. H. 1, 36; 2, 74:

    obsecrationem,

    Suet. Claud. 22:

    cum scriba ex publicis tabulis sollemne ei praecationis carmen praeiret,

    Val. Max. 4, 1, 10.—
    (β).
    Praeire verbis:

    praei verbis quid vis,

    Plaut. Rud. 5, 2, 48.—
    (γ).
    Absol., with dat. of the person:

    praeivimus commilitonibus jusjurandum more sollemni praestantibus,

    Plin. Ep. 10,52 (60):

    de scripto praeire,

    to read before, Plin. 28, 2, 3, § 12:

    ades, Luculle, Servili, dum dedico domum Ciceronis, ut mihi praeeatis,

    Cic. Dom. 52, 133.—
    2.
    Transf., apart from technical lang., to recite, read, sing, or play before one (rare but class.):

    ut vobis voce praeirent, quid judicaretis,

    Cic. Mil. 2, 3:

    si legentibus singulis praeire semper ipsi velint,

    wish to read before, Quint. 2, 5, 3; 1, 2, 12; and:

    praeeunte aliquā jucundā voce,

    id. 1, 10, 16:

    tibiam Caio Graccho cum populo agenti praeisse ac praemonstrasse modulos ferunt,

    Gell. 1, 11, 10.—
    b.
    In partic., to lead the way, by orders, directions, precepts:

    omnia, uti decemviri praeierunt, facta,

    Liv. 43, 13 fin. (cf. praefor):

    si de omni quoque officio judicis praeire tibi me vis,

    Gell. 14, 2, 12.—Hence, praeiens, Part., going before; as subst.: praeiens, euntis, m., he who precedes another, as a precentor or leader:

    lectio non omnis nec semper praeeunte eget,

    Quint. 1, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > praeeo

  • 7 praegressio

    praegressĭo, ōnis, f. [praegredior], a going before, preceding.
    I.
    Lit.:

    errantium stellarum cursus, praegressiones, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 25, 62.—
    II.
    Meton., precedence:

    causae,

    Cic. Fat. 19, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > praegressio

См. также в других словарях:

  • pregresso — |é| adj. 1. Decorrido anteriormente. 2. Que sucedeu primeiro (falando se, principalmente em medicina, da história patológica de um doente).   ‣ Etimologia: latim praegressus, a, um, particípio de praegredior, gredi, caminhar à frente, ultrapassar …   Dicionário da Língua Portuguesa

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»