-
1 praegredior
praegredior gressus, ī, dep. [prae+gradior], to go before, go in advance, precede: alios praegredientes: nuntios, L.— To pass by, pass: ea (castra), L.* * *praegredi, praegressus sum V DEPgo ahead; go before, precede; surpass -
2 praegredior
I. (α).With dat.:(β).gregi praegreditur equus,
Varr. R. R. 2, 7, 6.—With acc.:(γ).praegredi aliquem pedibus,
Suet. Tib. 7:non solum nuntios, sed etiam famam adventūs sui,
Liv. 28, 1, 6:agmen,
id. 36, 31, 7; 37, 6, 4:virum,
Just. 24, 3, 4.—Absol.:B. II.alios praegredientes,
Cic. Phil. 13, 2, 4.— -
3 praegressus
1.praegressus, a, um, Part., from praegredior.2.praegressus, ūs, m. [praegredior], a going in advance, anticipation (postclass.):anteversio et praegressus,
Amm. 21, 5, 13. -
4 praegressus
praegressus P. of praegredior. -
5 praegressus
-
6 praeeo
prae-ĕo (sometimes written in inscrr. with one e, PRAERAT, etc.), īvi and ĭi, ĭtum, īre, v. n. and a., to go before, lead the way, precede (syn.: praegredior, antecedo).I.Lit.(α).Neutr.:(β).ut consulibus lictores praeirent,
Cic. Rep. 2, 31, 55:domino praeire,
Stat. Th. 6, 519:Laevinus Romam praeivit,
Liv. 26, 27 fin.:praetor dictus, qui praeiret jure et exercitu,
Varr. L. L. 5, § 80 Müll.; cf.:in re militari praetor dictus, qui praeiret exercitui,
id. ib. 5, 16, §87 ib.: praeeunte carinā,
Verg. A. 5, 186; Ov. F. 1, 81.—Act.:II.per avia ac derupta praeibat eum,
Tac. A. 6, 21:ludos Circenses eburna effigies (Germanici) praeiret,
id. ib. 2, 83.—Trop.A.In gen., to go before, precede (rare but class.).(α).Neutr.:(β). B.naturā praeeunte,
Cic. Fin. 5, 21, 58.—In partic., a relig. and publicist's t. t., to precede one in reciting a formula (as of prayer, consecration, an oath, etc.), i. e. to repeat first, to dictate any thing (the predom. signif. of the word); constr. most freq. with aliquid ( alicui), and less freq. with verbis, voce, or absol.(α).Aliquid ( alicui):(β).praei verba, quibus me pro legionibus devoveam,
Liv. 8, 9, 4:aedem Concordiae dedicavit, coactusque pontifex maximus verba praeire,
to dictate the formula of consecration, id. 9, 46, 6; cf. id. 4, 21, 5; 5, 41, 3; 10, 28, 14:praeeuntibus exsecrabile carmen sacerdotibus,
id. 31, 17:sacramentum,
Tac. H. 1, 36; 2, 74:obsecrationem,
Suet. Claud. 22:cum scriba ex publicis tabulis sollemne ei praecationis carmen praeiret,
Val. Max. 4, 1, 10.—Praeire verbis:(γ).praei verbis quid vis,
Plaut. Rud. 5, 2, 48.—Absol., with dat. of the person:2.praeivimus commilitonibus jusjurandum more sollemni praestantibus,
Plin. Ep. 10,52 (60):de scripto praeire,
to read before, Plin. 28, 2, 3, § 12:ades, Luculle, Servili, dum dedico domum Ciceronis, ut mihi praeeatis,
Cic. Dom. 52, 133.—Transf., apart from technical lang., to recite, read, sing, or play before one (rare but class.):b.ut vobis voce praeirent, quid judicaretis,
Cic. Mil. 2, 3:si legentibus singulis praeire semper ipsi velint,
wish to read before, Quint. 2, 5, 3; 1, 2, 12; and:praeeunte aliquā jucundā voce,
id. 1, 10, 16:tibiam Caio Graccho cum populo agenti praeisse ac praemonstrasse modulos ferunt,
Gell. 1, 11, 10.—In partic., to lead the way, by orders, directions, precepts:omnia, uti decemviri praeierunt, facta,
Liv. 43, 13 fin. (cf. praefor):si de omni quoque officio judicis praeire tibi me vis,
Gell. 14, 2, 12.—Hence, praeiens, Part., going before; as subst.: praeiens, euntis, m., he who precedes another, as a precentor or leader:lectio non omnis nec semper praeeunte eget,
Quint. 1, 2, 12. -
7 praegressio
I.Lit.:II.errantium stellarum cursus, praegressiones, etc.,
Cic. Tusc. 1, 25, 62.—Meton., precedence:causae,
Cic. Fat. 19, 44.
См. также в других словарях:
pregresso — |é| adj. 1. Decorrido anteriormente. 2. Que sucedeu primeiro (falando se, principalmente em medicina, da história patológica de um doente). ‣ Etimologia: latim praegressus, a, um, particípio de praegredior, gredi, caminhar à frente, ultrapassar … Dicionário da Língua Portuguesa