Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

praeditus

  • 1 praeditus

    praeditus, a, um [prae + datus] [st2]1 [-] avec abl.: doté de, doué de, pourvu de, qui a, qui possède. [st2]2 [-] avec dat.: préposé à, qui préside à.
    * * *
    praeditus, a, um [prae + datus] [st2]1 [-] avec abl.: doté de, doué de, pourvu de, qui a, qui possède. [st2]2 [-] avec dat.: préposé à, qui préside à.
    * * *
        Praeditus, pen. corr. Id est habeo. J'ay.
    \
        Quid faceret illa aetate praeditus. Cic. Ayant tel aage.
    \
        Amentia praeditus. Cic. Hors du sens.
    \
        Animo et sensibus praeditus mundus. Cic. Ayant ame et sens.
    \
        Audacia praeditus. Cic. Hardi.
    \
        Authoritate praeditus et miseria. Cic. Qui est en authorité.
    \
        Cupiditate singulari praeditus homo. Cic. Fort convoiteux.
    \
        Iudicio minus firmo praeditus. Cic. Legier d'esprit.
    \
        Magistratu summo praeditus vir. Cic. Qui est en souverain Magistrat.
    \
        Medicamentis praeditum cornu. Plin. Qui ha vertu medicinale, Qui porte medecine.
    \
        Natura immortali praeditus. Lucret. Immortel.
    \
        Paruis opibus ac facultatibus praeditus. Cicero. Qui n'est pas fort riche.
    \
        Spe optima praeditus. Cic. Qui ha tresbonne esperance.
    \
        Studio venandi vel pilae praeditus. Cic. Qui aime la chasse, ou le jeu de paulme.

    Dictionarium latinogallicum > praeditus

  • 2 praeditus

    praeditus praeditus, a, um одарённый

    Латинско-русский словарь > praeditus

  • 3 praeditus

    praeditus praeditus, a, um наделённый

    Латинско-русский словарь > praeditus

  • 4 praeditus

        praeditus adj.    [prae+datus], gifted, provided, possessed, furnished: parvis opibus: mundus animo: singulari inmanitate: simulacrum summā religione, i. e. held in high reverence.
    * * *
    praedita, praeditum ADJ
    gifted; provided with

    Latin-English dictionary > praeditus

  • 5 praeditus

    prae-dĭtus, a, um, Part. [do].
    I.
    Endowed, gifted, or provided with, possessed of something (above others) (freq. and class.; syn.: instructus, ornatus); constr. with abl.:

    legiones pulchris armis praeditas,

    Plaut. Am. 1, 1, 63:

    divino praedita sensu,

    Lucr. 5, 144:

    immortali sunt haec naturā praedita,

    id. 1, 236:

    parvis opibus ac facultatibus praeditus,

    Cic. Div. in Caecil. 21, 69: mundus praeditus animo et sensibus, id. N. D. 1, 8, 18:

    spe,

    id. Verr. 1, 3, 10:

    parvo metu,

    id. Tusc. 5, 14, 41:

    singulari cupiditate, audaciā, scelere,

    id. Div. in Caecil. 2, 6:

    praeditus levitate, egestate, perfidiā,

    id. Fl. 3:

    singulari immanitate et crudelitate,

    id. Sull. 3, 7:

    vitio grandi et perspicuo,

    id. Inv. 1, 47, 88.—
    II.
    Of a deity, like praepositus, placed or set over, presiding over any thing (post-Aug.); constr. with dat.: deus ei rei praeditus, M. Aur. ap. Front. Ep. 3, 9 Mai: Mercurius nuntiis praeditus, Front. Eloqu. med.:

    Venus praedita optimati amori,

    App. Mag. p. 281 med.; id. de Deo Socr. p. 50.

    Lewis & Short latin dictionary > praeditus

  • 6 praeditus

    prae-ditus, a, um (prae u. do), I) (vor anderen) mit etwas versehen, begabt, behaftet, mit Abl., sensu divino, Lucr.: sensibus, Cic.: virtute, Cic.: spe, metu, Cic.: amentiā, Cic.: vitio grandi, Cic.: immani crudelitate, Cic.: summi homines ac summis ingeniis praediti (hochbegabte), Cic.: auch bekleidet mit einer äußeren Ehre, magno imperio praeditus, Sall.: sacerdotio amplissimo pr., Cic. ep. – II) = praepositus, einer Sache vorgesetzt, vorstehend, eorum de numero praediti curant singuli, Apul. de deo Socr. 6: m. Dat., deus ei rei praeditus, Fronto ad M. Caes. 3, 9. p. 47, 19 N.: ille, qui nobis praeditus fuit, Apul. de deo Socr. 16: ei negotio praediti, Apul. de dogm. Plat. 2, 25.

    lateinisch-deutsches > praeditus

  • 7 praeditus

    prae-ditus, a, um (prae u. do), I) (vor anderen) mit etwas versehen, begabt, behaftet, mit Abl., sensu divino, Lucr.: sensibus, Cic.: virtute, Cic.: spe, metu, Cic.: amentiā, Cic.: vitio grandi, Cic.: immani crudelitate, Cic.: summi homines ac summis ingeniis praediti (hochbegabte), Cic.: auch bekleidet mit einer äußeren Ehre, magno imperio praeditus, Sall.: sacerdotio amplissimo pr., Cic. ep. – II) = praepositus, einer Sache vorgesetzt, vorstehend, eorum de numero praediti curant singuli, Apul. de deo Socr. 6: m. Dat., deus ei rei praeditus, Fronto ad M. Caes. 3, 9. p. 47, 19 N.: ille, qui nobis praeditus fuit, Apul. de deo Socr. 16: ei negotio praediti, Apul. de dogm. Plat. 2, 25.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praeditus

  • 8 praeditus

    a, um [ prae + do ]
    1) одарённый, наделённый (sensibus C; summis или maximis ingeniis C); снабжённый ( pulchris armis Pl)
    2) проникнутый ( spe C); охваченный ( metu C); отличающийся ( immāni crudelitate C)
    3) возглавляющий, руководящий ( alicui и alicui rei Ap)

    Латинско-русский словарь > praeditus

  • 9 praeditus

    одаренный, снабженный, potestate, dignitate, auctoritate praeditu (1. 23 pr. D. 4, 2. 1. 81 D. 5, 1. 1. 5 D. 36, 1 1. 5 C. 6, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > praeditus

  • 10 praeditus

    , praedita, praeditum (m,f,n)
      снабжённый, обладающий чем-н., одарённый

    Dictionary Latin-Russian new > praeditus

  • 11 officium

    offĭcĭum, ĭi, n. [st1]1 [-] fonction, charge, service, emploi, office, occupation, travail, métier.    - nulla vitae pars neque publicis neque privatis vacare officio potest, Cic. De Off. 1, 2: à aucun moment de la vie publique ou privée, il ne peut manquer d’y avoir un office à remplir.    - officia civilia, Cic.: affaires publiques.    - officiorum per officia processus, Sen.: emplois qui mènent à d'autres emplois.    - novum officium a voluptatibus, Suet. Tib. 42: nouvelle charge, celle d'intendant des plaisirs.    - officio praesse, Caes.: être préposé à un service.    - officium vatis peragere, Just.: remplir les fonctions de devin.    - officium corporis, Lucr. 1, 336: propriété que possède le corps.    - pes non satis suum officium facit, Ter. Eun. 4, 5, 3: le pied ne fonctionne pas bien.    - supellex quae pluribus officiis conteritur, Quint.: objets usés à force de servir.    - confecto legationis officio, Caes. BC. 3, 103: après avoir rempli leur mission.    - toti officio maritimo praesse: être placé à la tête de l’ensemble des affaires navales. [st1]2 [-] au plur. officiers (civils ou militaires), employés, fonctionnaires, familiers.    - officia admissiōnis, Suet.: huissiers chargés d'introduire.    - officia palatina, Treb. Poll. Gall. 17, 8: officiers de la cour impériale. [st1]3 [-] devoir, obligation morale, obligation.    - officio fungi: faire son devoir, remplir son devoir.    - ad officium pertinet... Cic.: c'est un devoir de...    - esse in officio: faire son devoir, remplir son devoir, être dans son devoir.    - ad officium redire: rentrer dans le devoir.    - ad officium reducere: faire rentrer dans le devoir.    - discedere ab officio, deserere officium: manquer à son devoir.    - in officio manere, Cic.: rester dans le devoir.    - de officiis praecepta, Cic.: règles du devoir.    - omnibus officiis amicitiae servatis, Cic. Fam. 5, 17, 3: ayant observé toutes les obligations de l'amitié.    - summo officio praeditus homo, Cic. Verr. 2: homme esclave des devoirs, homme extrêmement obligeant. [st1]4 [-] devoir d'obéissance, fidélité au devoir, soumission.    - continere in officio, Caes.: maintenir dans le devoir.    - officio assuefactus, Caes.: accoutumé à l'obéissance.    - Sallustius officio vincit omnes, Cic. Fam. 14: Sallustius l'emporte sur tout le monde par son dévouement. [st1]5 [-] service volontaire, bienfait, service rendu, bons offices.    - conscientia meorum officiorum, Cic.: la conscience des services que je rends.    - officium suum praestare alicui: rendre service à qqn ou assister qqn (dans un procès).    - litterae plenae officii, Cic.: lettre affectueuse. [st1]6 [-] devoir de déférence, serviabilité, politesse, obligeance, civilités, hommage, honneurs rendus, témoignages de respect.    - officia urbana, Nep.: devoirs de politesse.    - officium nuptiarum celebrare, Suet.: assister à une noce.    - officio togae virilis interesse, Plin. Ep. 1, 9, 2: assister à une prise de toge virile.    - specie officii, Suet.: sous prétexte de rendre ses devoirs.    - novorum consulum officium, Suet. Caes. 50: visites aux consuls nouveaux.    - officia legum, Tac.: respect des lois.    - officia suprema, Tac.: les derniers devoirs. [st1]7 [-] complaisance honteuse, service amoureux. [st1]8 [-] amis, appuis, courtisans, escorte, cortège, suite.    - cum officio angelorum, Tert.: avec le cortège des anges. [st1]9 [-] salle d'audience.    - praetoris officium, Plin. Ep. 1: le prétoire.
    * * *
    offĭcĭum, ĭi, n. [st1]1 [-] fonction, charge, service, emploi, office, occupation, travail, métier.    - nulla vitae pars neque publicis neque privatis vacare officio potest, Cic. De Off. 1, 2: à aucun moment de la vie publique ou privée, il ne peut manquer d’y avoir un office à remplir.    - officia civilia, Cic.: affaires publiques.    - officiorum per officia processus, Sen.: emplois qui mènent à d'autres emplois.    - novum officium a voluptatibus, Suet. Tib. 42: nouvelle charge, celle d'intendant des plaisirs.    - officio praesse, Caes.: être préposé à un service.    - officium vatis peragere, Just.: remplir les fonctions de devin.    - officium corporis, Lucr. 1, 336: propriété que possède le corps.    - pes non satis suum officium facit, Ter. Eun. 4, 5, 3: le pied ne fonctionne pas bien.    - supellex quae pluribus officiis conteritur, Quint.: objets usés à force de servir.    - confecto legationis officio, Caes. BC. 3, 103: après avoir rempli leur mission.    - toti officio maritimo praesse: être placé à la tête de l’ensemble des affaires navales. [st1]2 [-] au plur. officiers (civils ou militaires), employés, fonctionnaires, familiers.    - officia admissiōnis, Suet.: huissiers chargés d'introduire.    - officia palatina, Treb. Poll. Gall. 17, 8: officiers de la cour impériale. [st1]3 [-] devoir, obligation morale, obligation.    - officio fungi: faire son devoir, remplir son devoir.    - ad officium pertinet... Cic.: c'est un devoir de...    - esse in officio: faire son devoir, remplir son devoir, être dans son devoir.    - ad officium redire: rentrer dans le devoir.    - ad officium reducere: faire rentrer dans le devoir.    - discedere ab officio, deserere officium: manquer à son devoir.    - in officio manere, Cic.: rester dans le devoir.    - de officiis praecepta, Cic.: règles du devoir.    - omnibus officiis amicitiae servatis, Cic. Fam. 5, 17, 3: ayant observé toutes les obligations de l'amitié.    - summo officio praeditus homo, Cic. Verr. 2: homme esclave des devoirs, homme extrêmement obligeant. [st1]4 [-] devoir d'obéissance, fidélité au devoir, soumission.    - continere in officio, Caes.: maintenir dans le devoir.    - officio assuefactus, Caes.: accoutumé à l'obéissance.    - Sallustius officio vincit omnes, Cic. Fam. 14: Sallustius l'emporte sur tout le monde par son dévouement. [st1]5 [-] service volontaire, bienfait, service rendu, bons offices.    - conscientia meorum officiorum, Cic.: la conscience des services que je rends.    - officium suum praestare alicui: rendre service à qqn ou assister qqn (dans un procès).    - litterae plenae officii, Cic.: lettre affectueuse. [st1]6 [-] devoir de déférence, serviabilité, politesse, obligeance, civilités, hommage, honneurs rendus, témoignages de respect.    - officia urbana, Nep.: devoirs de politesse.    - officium nuptiarum celebrare, Suet.: assister à une noce.    - officio togae virilis interesse, Plin. Ep. 1, 9, 2: assister à une prise de toge virile.    - specie officii, Suet.: sous prétexte de rendre ses devoirs.    - novorum consulum officium, Suet. Caes. 50: visites aux consuls nouveaux.    - officia legum, Tac.: respect des lois.    - officia suprema, Tac.: les derniers devoirs. [st1]7 [-] complaisance honteuse, service amoureux. [st1]8 [-] amis, appuis, courtisans, escorte, cortège, suite.    - cum officio angelorum, Tert.: avec le cortège des anges. [st1]9 [-] salle d'audience.    - praetoris officium, Plin. Ep. 1: le prétoire.
    * * *
        Officium, officii, ab efficiendo. Cic. Ce que chascun doibt faire selon droict et raison, Le debvoir.
    \
        Officium et munus oculorum. Cic. L'office des yeulx.
    \
        Suprema officia. Tacit. Obseques et funerailles d'un trespassé.
    \
        Triste officium. Ouid. Funerailles.
    \
        Officii causa prosequi aliquem. Liu. Accompaigner aucun quand il va en quelque lieu, pour luy faire honneur.
    \
        Officia mutua. Cic. Plaisirs qu'on fait les uns aux autres.
    \
        Studia et officia. Cic. Faveurs et plaisirs.
    \
        Summo officio praeditus homo. Cicero. Qui fait du tout son debvoir, et qui ne se vouldroit en rien mesprendre.
    \
        Officia vrbana. Balbus Ciceroni. Plaisirs et services de ville.
    \
        Celebrare suprema officia. Curt. Faire les obseques et funerailles d'un trespassé.
    \
        Decedere officio, vel de officio, Faire son debvoir. Vide DECEDO.
    \
        Deesse officio. Cic. Ne faire point son debvoir.
    \
        Detrectare sua officia. Quintil. Refuser à faire son offre et son debvoir.
    \
        Discedere ab officio. Cic. Ne faire plus son debvoir.
    \
        Officii duxit. Suet. Il a estimé que c'estoit son office de faire, etc.
    \
        Fungi officio paedagogorum. Quintil. Faire l'office des, etc.
    \
        Fungi supremo in aliquem officio. Curt. Faire les obseques et funerailles d'un trespassé.
    \
        Hominis frugi et temperantis functus officium. Terent. Il a faict en homme de bien, Il a faict ce qu'un homme de bien debvoit faire.
    \
        Intermittere officium. Cic. Laisser à faire son debvoir.
    \
        Persoluere officium receptum alicui. Cic. Faire son debvoir envers aucun ainsi qu'on avoit promis de faire.
    \
        Retinere officia. Cic. Faire tousjours son debvoir.
    \
        Omnia officia amicitiae seruare. Cic. Faire tout debvoir envers son ami.
    \
        Officium tuum est. Terent. C'est ton office, C'est à faire à toy.
    \
        Quid officii mei esse putas? Sueton. Que doy je faire à ton advis pour mon honneur? B.
    \
        Neutiquam officium esse liberi puto, postulare id gratiae apponi sibi. Terent. Je ne pense point que ce soit faict d'un, etc.
    \
        In officio esse. Cic. Faire son debvoir, Faire ce qu'on doibt faire.
    \
        Officium aliquod vsurpare. Cic. Exercer voluntiers quelque acte de vertu.
    \
        Licet filicem sine iniuria vicini, etiam cum officio decidere. Colum. Mesme on luy fera plaisir et service de ce faire.

    Dictionarium latinogallicum > officium

  • 12 altus [1]

    1. altus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (von alo), groß geworden, groß; dah. je nach der Stellung des Beschauers hoch oder tief, I) hoch, A) nach oben gemessen (Ggstz. humilis, profundus), 1) eig.: limen caeli, Acc. fr.: parietes, Enn. fr.: arbor, Lucr. u. Scrib.: mons altus, Liv., altissimus, Caes.: altus tumulus, Liv.: alta turris, Curt.: ripa, Caes.: nix, Caes.: nives, Curt.: terra, Curt.: cubiculum, Cic.: crux alta, Plin., altissima, Iustin.: castella aliquanto altiora, Liv.: gradus alti, Verg.: altus ac profundus alveus (Nili), Sen.: iam altae in segetibus herbae, Liv.: altissimus caeli complexus, Cic.: wie αἰπύς als Beiwort großer Städte (wegen der hohen Lage od. der hohen Mauern), Carthago, Roma, Verg.: urbes, Hor. – altiorem fieri, sich erheben, indem man auf die Zehen tritt, sich in die Brust werfen, Cic.: so altum incedere, den Kopf hoch tragen (v. Stolzen), Sen. – m. Acc. des Maßes, orbes digitos III alti, Cato: maceria alta pedes V, Cato: signum (Standbild) septem pedes altum aut maius, Liv.: m. Genet., pyramides latae pedum quinum septuagenum, altae centum quinquagenum, Varr. fr.: turris alta LX cubitorum, Vitr. – m. Abl. des Maßes beim Komparat., stipites binis pedibus altiores facito, Cato: columella tribus cubitis non altior, Cic. – m. tenus u. Genet., aqua ferme genus tenus (bis ans Knie) alta, Liv. – m. minus (in geringerem Grade) beim Komp., num minus hic toto est altior orbe cinis? ist diese Asche in geringerem Grade höher, als der ganze Erdkreis? Ov. fast. 1, 526. – subst., altum, ī, n., die Höhe, a) im allg.: in altum editae arces, Sen.; vgl. ordo senatorius quasi editus in altum, Cic.: aedificia in altum edita, Tac.: quae nervo tormentisve in altum exprimuntur, Sen.: despectio ex alto, Cael. Aur.: ex alto deiecti, die einen Sturz von der Höhe getan, Plin.: ex alto cadentes, Firm. math. 8, 20. p. 226, 1: altiora petrae, der höhere Teil (Ggstz. ima u. summa), Curt. 8, 11 (39), 6. – b) insbes.: α) die Höhe des Himmels, ex alto, Enn. bei Cic. u. Plin., u. ab alto, Verg.: alto decidere (v. Vögeln), aus der Luft fallen, Dict. – b) die Höhe = das hohe Meer, die hohe See, longe in altum abscedere, Plaut.: in altum provehi, Liv. fr. u. Plin. u. (bildl.) Cic.: in altum eminere, Liv.: in portum ex alto invehi, Cic.: libero mari vela in altum dare, Liv.: in alto destitui (v. Schiffe), Naev. fr.: u. so in alto constitui, Caes.: eminet in altum lingua (die Landzunge), Liv.: in altum se proripere, Apul.: et terris iactatus et alto, Verg.: bildl., ego in alto vitiorum omnium sum, ich woge auf einem Meere von lauter Gebrechen, Sen. de vit. beat. 18, 1 (17, 4). – 2) übtr.: a) von den Stufen der Ehre u. des Glücks, altior locus, Cic.: altior dignitatis gradus, Cic.: altissimus amplissimusque dignitatis gradus, Cic.: altissimae civium dignitates, Plin. ep.: altissimum maiestatis fastigium, Val. Max.: altior ordo, Sen. ad Polyb. 6, 2: altissima fortuna, die höchste Stufe des Gl., Curt.: subst., excelsa et alta sperare, Hocherhabenes, eine hervorragende u. hohe Stellung, Liv.: alta cupere, Sall.: altiora meditari, Suet.: altissima cupere, Tac.: amor in altioribus standi, zu höherer Stellung, Arnob. 7, 14. – b) von der Stimme usw., laut, hell, altiore voce, Catull.: altissimus sonus, Quint. – c) von Gottheiten u. hohen Personen, auch personifizierten Wesen, erhaben, hehr, Apollo, Verg.: Caesar, Hor.: Roma, Ov.: Carthago, probrosis altior Italiae ruinis, erhabener durch usw., Hor.: alto a sanguine divûm, Verg.: dah. subst. v. Gott, altus, Commod. apol. 962 u. instr. 2, 7, 6, u. altissimus, Commod. apol. 362 u. instr. 2, 7, 3. – u. durch Geburt hoch, hochgeboren, Aeneas, Hor.: inter altissimas condiciones (unter hochgestellten Partien) generum eligere, Plin. ep. 1, 10, 8. – d) in bezug auf den Ausdruck, erhaben (Ggstz. humilis), neque humilem et abiectam orationem, nec nimis altam et exaggeratam probat, Cic. or. 192. – e) in bezug auf Geist u. Gesinnung, hoch, erhaben, te natura excelsum quendam et altum genuit, Cic.: magnus et altus vir, vir altus et excellens, Cic.: altus, excelsus, humana despiciens, Cic.: homo altā mente praeditus, Cic.: qui altiore animo sunt, Cic. – digna prorsus cogitatio animo tuo, sed altior nostro, Curt. – altissimum planeque poëticum ingenium, Plin. ep. – nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui etc., Cic. – dah. poet., altus vultus, hohe Miene = stolze Verachtung, Gleichgültigkeit, Hor. – f) in bezug auf den Grad des innern Gehalts, hoch, alta in senatu sententia, sinnschwere, Val. Max.: artes altiores, Quint.: altiora studia artesque, Plin. ep.: altiores disciplinae, Quint.: altiores litterae, Sen.: altior prudentia, Val. Max.: altissima eruditio ac prudentia, Quint.: altissima moderatio, Val. Max. – B) in die Weite gemessen, hoch = weit entfernt, übtr., bes. v. der Zeit, alta vetustas, das hohe Altertum, Sil. 1, 26: altior memoria, ältere Zeiten, Cic. de fin. 5, 3. – neutr. subst., alqd ex alto (weit) petere, Verg., repetere, Cic., appetere, Acc. tr. fr. – II) tief, A) nach unten gemessen, 1) eig. (Ggstz. summus): aqua, flumen, Caes.: limus, sabulum, Curt.: radix, stirps, Cic. – m. Acc. des Maßes, quinquaginta cubita altum mare, Plin.: m. Abl. des Maßes, scrobes tribus pedibus altae, Pallad. – beim Kompar., lacus XL cubitis altior, Plin. ep. – subst., altum, ī, n., die Tiefe des Wassers usw., puteus in altum actus, Sen.: ex alto emergere, Cic.: vada altioribus (den tieferen Stellen des Meeres) innata, Sen. rhet. – 2) übtr.: a) wie tief, von Zuständen der Ruhe, Stille usw., omnes magistratus oblivio alta suppressit, Sen. phil.: somnus altus, Liv., altior, Curt., altissimus, Sen.: altus sopor, Curt.: quies, Verg.: otium, Plin. ep.: silentium, Verg., Sen. u.a.: altissimum silentium, Quint. u. Amm.: altissima tranquillitas, Plin. ep.: securitas, oblivio, Sen.: alta nox, die tiefe, stockfinstere N., Sen. ad Marc. 26, 3; nat. qu. 1, 16, 7; 5, 15, 4. Sen. Med. 732; Agam. 764 (726). Apul. met. 1, 17. – b) tief innerlich, tiefer sitzend, -haftend, altā mente, Verg. (aber altā mente praeditus bei Cic. Mil. 21 = tief eindringend): altiores gemitus, Sen. rhet.: altior sollicitudo, Quint.: pavor, Tac.: malum, tiefliegend, Curt. – c) tief = »versteckt, geheim«, dissimulatio, Curt.: si altior istis sub precibus venia ulla latet, Verg.: dah. v. Pers., unergründlich, versteckt, ut erat altus, Vopisc. Car. 15, 1: u. alti, taciti, Firm. math. 4, 15. – d) subst., altum, ī, n., die Tiefe, das Innere, der Grund der Seele, ingentem molem irarum ex alto animi ciere, Liv.: ex alto (tief) dissimulare, Ov..; vgl. non ex alto venire nequitiam, sed summo, quod aiunt, animo inhaerere, Sen. – B) in die Weite gemessen, tief, tief, hineingehend, vallis, Caes.: saltus, Liv.: portus, stabula, Verg.: pectus, die tief gewölbte Brust, Verg.: cruor, Herzblut, Lucr. – subst., altum, ī, n., die Tiefe (des Hauses usw.), das Innere, in altum concedere, Lucr. 4, 915. – übtr., der Zeit nach uralt, Claucus, Ov. fast. 4, 305: sanguis, Verg. Aen. 6, 500.

    lateinisch-deutsches > altus [1]

  • 13 altus

    1. altus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (von alo), groß geworden, groß; dah. je nach der Stellung des Beschauers hoch oder tief, I) hoch, A) nach oben gemessen (Ggstz. humilis, profundus), 1) eig.: limen caeli, Acc. fr.: parietes, Enn. fr.: arbor, Lucr. u. Scrib.: mons altus, Liv., altissimus, Caes.: altus tumulus, Liv.: alta turris, Curt.: ripa, Caes.: nix, Caes.: nives, Curt.: terra, Curt.: cubiculum, Cic.: crux alta, Plin., altissima, Iustin.: castella aliquanto altiora, Liv.: gradus alti, Verg.: altus ac profundus alveus (Nili), Sen.: iam altae in segetibus herbae, Liv.: altissimus caeli complexus, Cic.: wie αἰπύς als Beiwort großer Städte (wegen der hohen Lage od. der hohen Mauern), Carthago, Roma, Verg.: urbes, Hor. – altiorem fieri, sich erheben, indem man auf die Zehen tritt, sich in die Brust werfen, Cic.: so altum incedere, den Kopf hoch tragen (v. Stolzen), Sen. – m. Acc. des Maßes, orbes digitos III alti, Cato: maceria alta pedes V, Cato: signum (Standbild) septem pedes altum aut maius, Liv.: m. Genet., pyramides latae pedum quinum septuagenum, altae centum quinquagenum, Varr. fr.: turris alta LX cubitorum, Vitr. – m. Abl. des Maßes beim Komparat., stipites binis pedibus altiores facito, Cato: columella tribus cubitis non altior, Cic. – m. tenus u. Genet., aqua ferme genus tenus (bis ans Knie) alta, Liv. – m. minus (in gerin-
    ————
    gerem Grade) beim Komp., num minus hic toto est altior orbe cinis? ist diese Asche in geringerem Grade höher, als der ganze Erdkreis? Ov. fast. 1, 526. – subst., altum, ī, n., die Höhe, a) im allg.: in altum editae arces, Sen.; vgl. ordo senatorius quasi editus in altum, Cic.: aedificia in altum edita, Tac.: quae nervo tormentisve in altum exprimuntur, Sen.: despectio ex alto, Cael. Aur.: ex alto deiecti, die einen Sturz von der Höhe getan, Plin.: ex alto cadentes, Firm. math. 8, 20. p. 226, 1: altiora petrae, der höhere Teil (Ggstz. ima u. summa), Curt. 8, 11 (39), 6. – b) insbes.: α) die Höhe des Himmels, ex alto, Enn. bei Cic. u. Plin., u. ab alto, Verg.: alto decidere (v. Vögeln), aus der Luft fallen, Dict. – b) die Höhe = das hohe Meer, die hohe See, longe in altum abscedere, Plaut.: in altum provehi, Liv. fr. u. Plin. u. (bildl.) Cic.: in altum eminere, Liv.: in portum ex alto invehi, Cic.: libero mari vela in altum dare, Liv.: in alto destitui (v. Schiffe), Naev. fr.: u. so in alto constitui, Caes.: eminet in altum lingua (die Landzunge), Liv.: in altum se proripere, Apul.: et terris iactatus et alto, Verg.: bildl., ego in alto vitiorum omnium sum, ich woge auf einem Meere von lauter Gebrechen, Sen. de vit. beat. 18, 1 (17, 4). – 2) übtr.: a) von den Stufen der Ehre u. des Glücks, altior locus, Cic.: altior dignitatis gradus, Cic.: altissimus amplissimusque dignitatis gradus, Cic.: altissimae ci-
    ————
    vium dignitates, Plin. ep.: altissimum maiestatis fastigium, Val. Max.: altior ordo, Sen. ad Polyb. 6, 2: altissima fortuna, die höchste Stufe des Gl., Curt.: subst., excelsa et alta sperare, Hocherhabenes, eine hervorragende u. hohe Stellung, Liv.: alta cupere, Sall.: altiora meditari, Suet.: altissima cupere, Tac.: amor in altioribus standi, zu höherer Stellung, Arnob. 7, 14. – b) von der Stimme usw., laut, hell, altiore voce, Catull.: altissimus sonus, Quint. – c) von Gottheiten u. hohen Personen, auch personifizierten Wesen, erhaben, hehr, Apollo, Verg.: Caesar, Hor.: Roma, Ov.: Carthago, probrosis altior Italiae ruinis, erhabener durch usw., Hor.: alto a sanguine divûm, Verg.: dah. subst. v. Gott, altus, Commod. apol. 962 u. instr. 2, 7, 6, u. altissimus, Commod. apol. 362 u. instr. 2, 7, 3. – u. durch Geburt hoch, hochgeboren, Aeneas, Hor.: inter altissimas condiciones (unter hochgestellten Partien) generum eligere, Plin. ep. 1, 10, 8. – d) in bezug auf den Ausdruck, erhaben (Ggstz. humilis), neque humilem et abiectam orationem, nec nimis altam et exaggeratam probat, Cic. or. 192. – e) in bezug auf Geist u. Gesinnung, hoch, erhaben, te natura excelsum quendam et altum genuit, Cic.: magnus et altus vir, vir altus et excellens, Cic.: altus, excelsus, humana despiciens, Cic.: homo altā mente praeditus, Cic.: qui altiore animo sunt, Cic. – digna prorsus cogitatio animo tuo, sed altior
    ————
    nostro, Curt. – altissimum planeque poëticum ingenium, Plin. ep. – nihil altum, nihil magnificum ac divinum suspicere possunt, qui etc., Cic. – dah. poet., altus vultus, hohe Miene = stolze Verachtung, Gleichgültigkeit, Hor. – f) in bezug auf den Grad des innern Gehalts, hoch, alta in senatu sententia, sinnschwere, Val. Max.: artes altiores, Quint.: altiora studia artesque, Plin. ep.: altiores disciplinae, Quint.: altiores litterae, Sen.: altior prudentia, Val. Max.: altissima eruditio ac prudentia, Quint.: altissima moderatio, Val. Max. – B) in die Weite gemessen, hoch = weit entfernt, übtr., bes. v. der Zeit, alta vetustas, das hohe Altertum, Sil. 1, 26: altior memoria, ältere Zeiten, Cic. de fin. 5, 3. – neutr. subst., alqd ex alto (weit) petere, Verg., repetere, Cic., appetere, Acc. tr. fr. – II) tief, A) nach unten gemessen, 1) eig. (Ggstz. summus): aqua, flumen, Caes.: limus, sabulum, Curt.: radix, stirps, Cic. – m. Acc. des Maßes, quinquaginta cubita altum mare, Plin.: m. Abl. des Maßes, scrobes tribus pedibus altae, Pallad. – beim Kompar., lacus XL cubitis altior, Plin. ep. – subst., altum, ī, n., die Tiefe des Wassers usw., puteus in altum actus, Sen.: ex alto emergere, Cic.: vada altioribus (den tieferen Stellen des Meeres) innata, Sen. rhet. – 2) übtr.: a) wie tief, von Zuständen der Ruhe, Stille usw., omnes magistratus oblivio alta suppressit, Sen. phil.: somnus altus, Liv., altior, Curt., altissimus, Sen.: altus
    ————
    sopor, Curt.: quies, Verg.: otium, Plin. ep.: silentium, Verg., Sen. u.a.: altissimum silentium, Quint. u. Amm.: altissima tranquillitas, Plin. ep.: securitas, oblivio, Sen.: alta nox, die tiefe, stockfinstere N., Sen. ad Marc. 26, 3; nat. qu. 1, 16, 7; 5, 15, 4. Sen. Med. 732; Agam. 764 (726). Apul. met. 1, 17. – b) tief innerlich, tiefer sitzend, -haftend, altā mente, Verg. (aber altā mente praeditus bei Cic. Mil. 21 = tief eindringend): altiores gemitus, Sen. rhet.: altior sollicitudo, Quint.: pavor, Tac.: malum, tiefliegend, Curt. – c) tief = »versteckt, geheim«, dissimulatio, Curt.: si altior istis sub precibus venia ulla latet, Verg.: dah. v. Pers., unergründlich, versteckt, ut erat altus, Vopisc. Car. 15, 1: u. alti, taciti, Firm. math. 4, 15. – d) subst., altum, ī, n., die Tiefe, das Innere, der Grund der Seele, ingentem molem irarum ex alto animi ciere, Liv.: ex alto (tief) dissimulare, Ov..; vgl. non ex alto venire nequitiam, sed summo, quod aiunt, animo inhaerere, Sen. – B) in die Weite gemessen, tief, tief, hineingehend, vallis, Caes.: saltus, Liv.: portus, stabula, Verg.: pectus, die tief gewölbte Brust, Verg.: cruor, Herzblut, Lucr. – subst., altum, ī, n., die Tiefe (des Hauses usw.), das Innere, in altum concedere, Lucr. 4, 915. – übtr., der Zeit nach uralt, Claucus, Ov. fast. 4, 305: sanguis, Verg. Aen. 6, 500.
    ————————
    2. altus, Abl. ū, m. (alo), die Ernährung, terrae vel rerum naturae altu nutritur universitas, Macr. sat. 1, 20, 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > altus

  • 14 fascinosus

    fascinōsus, a, um [ fascinum 2. ] magno pene praeditus Priap

    Латинско-русский словарь > fascinosus

  • 15 imperium

    ī n. [ impero ]
    1) приказание, (по)веление, предписание, распоряжение (accipere i. L)
    i. alicujus rei C — распоряжение о чём-л. (насчёт чего-л.)
    imperio alicujus Cs — по чьему-л. приказу
    2) власть, владычество ( consuetudinis PS)
    summum i. или summa imperii Cверховная власть
    i. in aliquem Pl — власть над кем-л.
    in imperio esse C — занимать высокий пост, обладать властью
    esse sub imperio alicujus Ter — быть в чьей-л. власти
    redigere aliquem sub i. alicujus Cs — покорить кого-л. кому-л.
    3) полнота власти, полномочия, должность (consulari imperio praeditus C)
    4) воен. высшее командование (dare alicui i. Enn etc.)
    5) период власти, срок полномочий ( haec gesta sunt suo imperio L)
    6) pl. начальники, власти ( provincia erat plena imperiorum Cs)
    7) государство, империя (i. Persarum QC)

    Латинско-русский словарь > imperium

  • 16 officium

    ī n. [из opificium ]
    1) услуга, любезность, одолжение
    praestare o. Cs, Hirt, Nep etc.оказать услугу
    multa officia in aliquem conferre C — оказать кому-л. много услуг
    2) готовность к услугам, внимательность, услужливость, предупредительность, любезность
    3) рвение, усердие ( officia intendere Sl)
    4) засвидетельствование почтения, поклон, визит, поздравление ( officia urbana Nep)
    alicui o. facere Pl, Ter (praestare O) — засвидетельствовать кому-л. своё почтение (нанести визит)
    suprema officia T (o. triste O) — последний долг (умершему)
    5) долг, обязанность ( tria oratorum officia C); чувство долга (pudor atque o. Cs)
    o. facere Ter (exsĕqui, perficere C), satisfacere officio C или o. implere C etc.исполнять обязанность
    tenere Nep, Cs (continere Cs) in officio — держать в повиновении
    6) должность, служба, служебные занятия (o. scribae Nep; o. legationis Cs)
    o. maritimum Cs — командование морскими силами, военно-морская служба
    7) обряд, церемония (o. nuptiarum Su и nuptiale Pt; exsequiarum Just)
    8) служебный персонал или прислуга Su, Dig, Tert
    9) функции, свойства ( corporis Lcr)
    10) половой акт Prp, O, Pt

    Латинско-русский словарь > officium

  • 17 terjugus

    a, um [ ter + jugum ]
    тройной (canis terjugo capite praedĭtus, sc. Cerbĕrus Ap); трёхкратный

    Латинско-русский словарь > terjugus

  • 18 amentia

    āmentia, ae, f. (amens), die Abwesenheit der mens, d.i. die Verstandlosigkeit, Sinnlosigkeit, Kopflosigkeit, Verrücktheit, das unsinnige, verrückte Benehmen, der Aberwitz (vgl. die Auslgg. zu Cic. Tusc. 3, 10; Ggstz. ratio, Cic. Verr. 4, 40), amentiā atque audaciā praeditus, Cic.: caecus amentiā, Cic.: mens sana cum amentia certat, Cic.: tanta vis amentiae verius, quam amoris, mentem turbaverat, Liv.: in istam amentiam incidere, Cic.: alci amentiam inicere, Cic.: alcis amentiam augere, Sall.: amentiā rapior ferorque, Acc. fr.

    lateinisch-deutsches > amentia

  • 19 auguratus

    augurātus, ūs, m. (auguro), I) das Auguramt, aug. alcis, Cic.: insigne auguratus, Cic.: scientia auguratus, Cic.: auguratu praeditus, Tac.: auguratum deferre alci, Cic.: auguratum accipere, Plin. ep. – Plur., pontificatus auguratusque, Tac. hist. 1, 77. – II) die Weissagung, Tert. de anim. 26. – / Altlat. augeratus, s. Prisc, 1, 36.

    lateinisch-deutsches > auguratus

  • 20 inconveniens

    in-conveniēns, entis, I) nicht übereinstimmend, unähnlich (Ggstz. similis), non inc. corpus et par est color, Phaedr. 3, 13, 6: haec nostra facta non subita nec inconvenientia, sed similia illis cogitationibus etc., *Cass. in Cic. ep. 12, 13, 1: sequentium ac priorum inter se inc. positio, Quint. 1, 5, 51. – II) übtr., unpassend, unschicklich, unziemlich, inimicorum vox, Vulg. sap. 18, 10: m. Dat., Apul. de mund. 27. Lact. 1, 11, 42. Ambros. in psalm. 118. serm. 13. § 11: est enim inconveniens deo, ut eiusmodi potestate sit praeditus, Lact. de ira 3, 1. – neutr. pl. subst., Chalcid. Tim. 179.

    lateinisch-deutsches > inconveniens

См. также в других словарях:

  • PRAEDITUS — in Gloss. veter. ὠχυρωμένος, munitus, et ut Vopiscus in Aurelian. c. 35. loquitur roboratus. Inde civitates praeditae Guiberto, ὠχυρωμέναι et munitae. Et quidem praeditum dixerunt Veteres absolute, quodquid bene instructum multumque esset: ut… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ratione praeditus — index rational Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Tydeus (mite) — Taxobox name = Tydeus regnum = Animalia phylum = Arthropoda subphylum = Chelicerata classis = Arachnida subclassis = Acari superordo = Acariformes ordo = Prostigmata subordo = Eupodina superfamilia = Tydeoidea familia = Tydeidae genus = Tydeus… …   Wikipedia

  • Heirat im Römischen Reich — Ehe und Familie galten im antiken Rom als heilig. Nicht umsonst war Concordia einerseits die Schutzgöttin des gesamten Staatswesens und gleichzeitig Beschützerin der Ehe (matrimonium). Die Ehe galt im antiken Rom als Stütze der Gesellschaft, vor… …   Deutsch Wikipedia

  • Römische Ehe — Ehe und Familie galten im antiken Rom als heilig. Nicht umsonst war Concordia einerseits die Schutzgöttin des gesamten Staatswesens und gleichzeitig Beschützerin der Ehe (matrimonium). Die Ehe galt im antiken Rom als Stütze der Gesellschaft, vor… …   Deutsch Wikipedia

  • Römisches Eherecht — Ehe und Familie galten im antiken Rom als heilig. Nicht umsonst war Concordia einerseits die Schutzgöttin des gesamten Staatswesens und gleichzeitig Beschützerin der Ehe (matrimonium). Die Ehe galt im antiken Rom als Stütze der Gesellschaft, vor… …   Deutsch Wikipedia

  • Jean Porthaesius — Jean Porthaise Jean Porthaise[1], ou encore Jean Porthais, Jean Porthaesius, Jean Porthau (vers 1520, Saint Denis de Gastines (Mayenne) vers 1602), religieux cordelier, controversiste et théologien français. Sommaire 1 Biographie 2 …   Wikipédia en Français

  • Jean Porthaise — Jean Porthaise[1], ou encore Jean Porthais, Jean Porthaesius, Jean Porthau (vers 1520, Saint Denis de Gastines (Mayenne) vers 1602), religieux cordelier, controversiste et théologien français. Sommaire 1 Biographie 2 Témo …   Wikipédia en Français

  • Jean Porthau — Jean Porthaise Jean Porthaise[1], ou encore Jean Porthais, Jean Porthaesius, Jean Porthau (vers 1520, Saint Denis de Gastines (Mayenne) vers 1602), religieux cordelier, controversiste et théologien français. Sommaire 1 Biographie 2 …   Wikipédia en Français

  • Porth-aesius — Jean Porthaise Jean Porthaise[1], ou encore Jean Porthais, Jean Porthaesius, Jean Porthau (vers 1520, Saint Denis de Gastines (Mayenne) vers 1602), religieux cordelier, controversiste et théologien français. Sommaire 1 Biographie 2 …   Wikipédia en Français

  • Tacite — Pour les articles homonymes, voir Tacite (homonymie). Portrait fictif de Tacite Tacite (en latin Publius Cornelius Tacitus) est un historien et sénat …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»