prae-dĭtus

prae-dĭtus, a, um, Part. [do].

Endowed, gifted, or provided with, possessed of something (above others) (freq. and class.; syn.: instructus, ornatus); constr. with abl.:

legiones pulchris armis praeditas,

Plaut. Am. 1, 1, 63:

divino praedita sensu,

Lucr. 5, 144:

immortali sunt haec naturā praedita,

id. 1, 236:

parvis opibus ac facultatibus praeditus,

Cic. Div. in Caecil. 21, 69: mundus praeditus animo et sensibus, id. N. D. 1, 8, 18:

spe,

id. Verr. 1, 3, 10:

parvo metu,

id. Tusc. 5, 14, 41:

singulari cupiditate, audaciā, scelere,

id. Div. in Caecil. 2, 6:

praeditus levitate, egestate, perfidiā,

id. Fl. 3:

singulari immanitate et crudelitate,

id. Sull. 3, 7:

vitio grandi et perspicuo,

id. Inv. 1, 47, 88.—

Of a deity, like praepositus, placed or set over, presiding over any thing (post-Aug.); constr. with dat.: deus ei rei praeditus, M. Aur. ap. Front. Ep. 3, 9 Mai: Mercurius nuntiis praeditus, Front. Eloqu. med.:

Venus praedita optimati amori,

App. Mag. p. 281 med.; id. de Deo Socr. p. 50.