Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

prō-clāmō

  • 1 prō-clāmō

        prō-clāmō āvī, ātus, āre,    to call, cry out, vociferate: adsunt, defendunt, proclamant: magnā voce, V.: Quid non proclames, si, etc., Iu.: pro sordidis hominibus, in defence of, L.

    Latin-English dictionary > prō-clāmō

  • 2 clamo

    clāmo, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris.    - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie.    - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement.    - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient.    - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!"    - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!"    - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement.    - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux.    - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès.    - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés.    - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier.    - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom.    - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou.    - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu.    - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris.    - clamare ut: demander à grands cris de.    - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage.    - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir.    - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent.    - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.
    * * *
    clāmo, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris.    - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie.    - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement.    - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient.    - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!"    - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!"    - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement.    - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux.    - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès.    - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés.    - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier.    - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom.    - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou.    - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu.    - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris.    - clamare ut: demander à grands cris de.    - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage.    - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir.    - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent.    - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.
    * * *
        Clamo, clamas, clamare. Cic. Crier, Huyer, ou Huer, Braire.
    \
        Clamare, fere pro Dicere. Cic. Dire à haulte voix que chascun l'entende.
    \
        Aliquid clamare. Sil. Dire quelque chose à haulte voix.
    \
        Clamare aquas. Propert. Demander de l'eaue à haulte voix.
    \
        Clamare. Terent. Se complaindre de quelque chose.
    \
        Contestans deos hominesque, clamare coepit. Cic. S'escrier.
    \
        Ciuem se clamare Romanum. Cic. Se reclamer citoyen de Rome, Crier à haulte voix, Je suis bourgeois de Rome.
    \
        Ad me omnes clamant. Catul. Tout le monde crie apres moy.
    \
        Clamare aliquem. Martial. Appeler, Hucher.
    \
        Clamare nomine. Virg. Hucher par son nom.

    Dictionarium latinogallicum > clamo

  • 3 Clamo, clamatis, omnes clamamus pro glace lactis

    I scream, you scream, we all scream for ice cream

    Latin Quotes (Latin to English) > Clamo, clamatis, omnes clamamus pro glace lactis

  • 4 proclamo

    prō-clāmo, āvī, ātum, āre
    провозглашать, кричать ( praeco proclamavit Pt); распинаться ( pro aliquo L); взывать, громко требовать ( in и ad libertatem Dig); читать вслух, декламировать ( cottidie Ap)

    Латинско-русский словарь > proclamo

  • 5 proclamo

    prō-clāmo, āvī, ātum, āre, laut-, heftig rufen, schreien, absol., Cic. u.a.: m. Acc., triumphum, Val. Max.: mit folg. Acc. u. Infin., se filiam iure caesam iudicare, Liv.: se innocentem opprimi, Val. Max. – m. 1. Supin., proclamares saltem suppetiatum, Apul. met. 1, 14. – pro alqo, die Kehle auftun, verächtlich von einem Sachwalter = jmd. verteidigen, Liv. 22, 26, 2. – ad od. in libertatem, seiner Freiheit wegen des Richters Hilfe anrufen, in Anspruch nehmen, ICt.

    lateinisch-deutsches > proclamo

  • 6 proclamo

    prō-clāmo, āvī, ātum, āre, laut-, heftig rufen, schreien, absol., Cic. u.a.: m. Acc., triumphum, Val. Max.: mit folg. Acc. u. Infin., se filiam iure caesam iudicare, Liv.: se innocentem opprimi, Val. Max. – m. 1. Supin., proclamares saltem suppetiatum, Apul. met. 1, 14. – pro alqo, die Kehle auftun, verächtlich von einem Sachwalter = jmd. verteidigen, Liv. 22, 26, 2. – ad od. in libertatem, seiner Freiheit wegen des Richters Hilfe anrufen, in Anspruch nehmen, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > proclamo

  • 7 proclamo

    pro-clāmo, āvi, ātum, 1, v. a., to call or cry out, to vociferate.
    I.
    In gen. (class.):

    assunt, defendunt, proclamant,

    Cic. Verr. 2, 5, 42, § 108:

    patre proclamante, se filiam jure caesam judicare,

    Liv. 1, 26:

    magnā proclamat voce Diores,

    Verg. A. 5, 345: quid non proclames, si, etc., Juv. 2, 75.—
    II.
    In partic., in jurid. lang.
    (α).
    To defend, to clamor in defence:

    proclamando pro sordidis hominibus,

    Liv. 22, 26, 2 (cf. proclamator).—
    (β).
    Proclamare ad or in libertatem, to assert one's liberty, to appeal to the judge to maintain one's liberty:

    ad libertatem,

    Dig. 40, 12, 42; 40, 13, 1; cf.:

    ad ingenuitatem,

    ib. 40, 14, 4:

    in libertatem,

    ib. 40, 12, 7; 40, 4, 59.

    Lewis & Short latin dictionary > proclamo

  • 8 classis

    classis, is, f.    - acc. sing. classem; qqf. classim, B. Afr. 9, 2; abl. classe; qqf. classi, Virg. En. 8, 11; Liv. 23, 41, 8; Vell. 2, 79; racine cal-, cla-, cf. clamo, καλέω. [st1]1 [-] division du peuple romain, classe.    - tum classes centuriasque descripsit, Liv. 1, 42, 5: alors il répartit les Romains en classes et centuries.    - prima classis vocatur, Cic. Phil. 2, 82: on appelle la première classe [pour voter].    - fig. quintae classis esse, Cic. Ac. 2, 73: être de la cinquième classe [au dernier rang].    - classem ducere, Quint.: être à la tête des gens de son rang. [st1]2 [-] division [en gén.], classe, groupe, catégorie.    - pueros in classes distribuere, Quint. 1, 2, 23: répartir les enfants en classes.    - tribus classibus factis pro dignitate cujusque, Suet. Tib. 46: les répartissant en trois catégories d’après le rang.    - classis agricolarum, Col.: troupe de paysans. [st1]3 [-] arch. armée.    - classis procincta, Fab. Pict. d. Gell. 10, 15, 4: l’armés en tenue de combat.    - Hortinae classes, Virg. En. 7, 715: les contingents d’Horta. [st1]4 [-] flotte.    - classem aedificare (facere, formare): construire une flotte.    - classem constituere (constituere aciem classis): ranger une flotte en bataille.    - classem ornare (instruere): équiper une flotte.    - aedificare et ornare classes, Cic. Pomp. 9: construire et équiper des flottes.    - Poenos classe devincere, Cic. Or. 153: battre les Carthaginois sur mer. [st1]5 [-] poét. vaisseau.    - classes = naves, Virg. En. 2, 30: vaisseaux.    - me classe releget, Hor. O. 3, 11, 48: qu'il me relègue sur un navire. --- Cic. Fl. 14, 32; Virg. En. 1, 379; 8, 11.
    * * *
    classis, is, f.    - acc. sing. classem; qqf. classim, B. Afr. 9, 2; abl. classe; qqf. classi, Virg. En. 8, 11; Liv. 23, 41, 8; Vell. 2, 79; racine cal-, cla-, cf. clamo, καλέω. [st1]1 [-] division du peuple romain, classe.    - tum classes centuriasque descripsit, Liv. 1, 42, 5: alors il répartit les Romains en classes et centuries.    - prima classis vocatur, Cic. Phil. 2, 82: on appelle la première classe [pour voter].    - fig. quintae classis esse, Cic. Ac. 2, 73: être de la cinquième classe [au dernier rang].    - classem ducere, Quint.: être à la tête des gens de son rang. [st1]2 [-] division [en gén.], classe, groupe, catégorie.    - pueros in classes distribuere, Quint. 1, 2, 23: répartir les enfants en classes.    - tribus classibus factis pro dignitate cujusque, Suet. Tib. 46: les répartissant en trois catégories d’après le rang.    - classis agricolarum, Col.: troupe de paysans. [st1]3 [-] arch. armée.    - classis procincta, Fab. Pict. d. Gell. 10, 15, 4: l’armés en tenue de combat.    - Hortinae classes, Virg. En. 7, 715: les contingents d’Horta. [st1]4 [-] flotte.    - classem aedificare (facere, formare): construire une flotte.    - classem constituere (constituere aciem classis): ranger une flotte en bataille.    - classem ornare (instruere): équiper une flotte.    - aedificare et ornare classes, Cic. Pomp. 9: construire et équiper des flottes.    - Poenos classe devincere, Cic. Or. 153: battre les Carthaginois sur mer. [st1]5 [-] poét. vaisseau.    - classes = naves, Virg. En. 2, 30: vaisseaux.    - me classe releget, Hor. O. 3, 11, 48: qu'il me relègue sur un navire. --- Cic. Fl. 14, 32; Virg. En. 1, 379; 8, 11.
    * * *
        Classis, huius classis, f. ge. Cic. Grand nombre de navires, Armee de mer.
    \
        Classis. Virgil. Une navire.
    \
        Imperator classis. Lucret. Le chef et capitaine de l'armee de mer
    \
        Caetera classis. Liu. La reste et demourant des navires.
    \
        Lunata. Lucan. Courbee et cornue comme le croissant de la lune.
    \
        Volucri freta classe pererrat. Ouid. Legiere.
    \
        Agere classes. Senec. Mener.
    \
        Huc illuc agitata classis. Senec. Debatue et tormentee.
    \
        Appellere classem. Cic. Mener à bord.
    \
        Armare classem. Virg. Esquipper, Armer.
    \
        In classem cadit omne nemus. Lucan. On abat des arbres pour faire des navires.
    \
        Deducere classem. Horat. Mettre sus mer, Faire flotter.
    \
        Distribuere classem. Cic. En envoyer une partie en quelque lieu, et l'autre partie en un autre. \ Ducere classem. Sil. Conduire.
    \
        Formidatus classe. Horat. Qui est craint et doubté sus la mer pource qu'il y ha grosse armee.
    \
        Inferre classes Oceano. Lucan. Les mettre en la mer.
    \
        Legere anchoras classis. Senec. Desancrer et s'en aller.
    \
        Moliri classem. Virg. Faire, Apprester.
    \
        Permetiri classibus aequor. Virg. Naviger sus la mer.
    \
        Petere classibus vrbem vel regionem aliquam. Virgil. Y aller par la mer.
    \
        Procincta classis. Festus. Toute preste à combatre.
    \
        Recepta classis. Virg. Recouverte, Retrouvee.
    \
        Relata classis. Virg. Ramenee.
    \
        Subducere classem. Virg. Tirer et mener à port, Mettre à terre.
    \
        Tegere classibus freta. Senec. Couvrir la mer de navires.
    \
        In quinque classes distribuit Pop. Romanum Seruius Tullus. Liu. En cinq bandes, En cinq parties.
    \
        In classes distribuere pueros. Quintil. Departir les escoliers en classes, ou bandes.
    \
        Ducere classem. Quintil. Estre le premier et plus scavant de la bande, ou de la classe, Estre comme le capitaine.

    Dictionarium latinogallicum > classis

  • 9 testo

    testor, ātus, 1, v. a. [1. testis].
    I. A.
    Lit. (very rare, and not in Cic.; cf.

    testificor): confiteor: testere licet: signate Quirites,

    thou canst attest it, Ov. P. 4, 15, 11:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    Transf., in gen., to make known, show, prove, demonstrate; to give to understand, to declare, aver, assert, bear witness to, etc. (class and very freq.):

    ego quod facio, me pacis, otii, etc.... causā facere, clamo atque testor,

    Cic. Mur. 37, 78:

    auctoritatem hujus indicii monumentis publicis,

    id. Sull. 14, 41:

    nunc illa testabor, non me sortilegos... agnoscere,

    id. Div. 1, 58, 132:

    testatur isto audiente, se pro communi necessitudine id primum petere,

    id. Quint. 21, 66:

    clarissimā voce se nomen Oppianici... delaturum esse testatur,

    id. Clu. 8, 23:

    ea quae accidere testatus antea,

    Sall. H. 4, 61, 10 Dietsch:

    testatus, quae praestitisset civibus eorum, etc.,

    Liv. 25, 10, 8:

    vectigal testandi causā publicum agrum esse imponere,

    id. 31, 13, 7:

    assiduoque suos gemitu testata dolores,

    Ov. M. 2, 486:

    quod Cicero pluribus et libris et epistulis testatur,

    Quint. 12, 2, 6:

    utraeque (venae et arteriae) vim quandam incredibilem artificiosi operis divinique testantur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    sunt Agamemnonias testantia litora curas,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 21:

    ut pura testantur sidera caelo,

    Tib. 4, 1, 10:

    verba nos testantia gratos,

    Ov. M. 14, 307:

    carmina raros testantia mores,

    id. P. 1, 9, 43:

    campus sepulcris proelia testatur,

    Hor. C. 2, 1, 31:

    numerus autem (saepe enim hoc testandum est) est non modo non poëtice junctus, verum etiam, etc.,

    Cic. Or. 68, 227; Quint. prooem. § 26; 11, 1, 5.—
    2.
    In partic., to publish one ' s last will or testament, to make a will, provide by will for any thing, Cic. Inv. 2, 21, 62:

    cum ignorans nurum ventrem ferre, immemor in testando nepotis decessisset,

    Liv. 1, 34, 3:

    quis dubitaret, quin ea voluntas fuisset testantis, ut is non nato filio heres esset,

    Quint. 7, 6, 10:

    si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio,

    id. 7, 4, 20:

    primipilari seni jam testato,

    id. 6, 3, 92:

    intestati appellantur, qui cum possent testamentum facere, testati non sunt,

    Dig. 38, 16, 1; 29, 1, 19 pr.;

    49, 14, 45 pr.: nomen testatas intulit in tabulas,

    i. e. into his will, Cat. 68, 122.—
    II.
    To call upon or invoke a person or thing as witness (likewise class.):

    Venus Cyrenensis, testem te testor mihi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 51:

    vos, di patrii ac penates, testor, me defendere, etc.,

    Cic. Sull. 31, 86:

    C. Marii et ceterorum virorum mentis testor, me pro illorum famā propugnandum putare, etc.,

    id. Rab. Perd. 10, 30: omnes deos, with an obj.-clause, id. Q. Fr. 1, 3, 2:

    ego omnes homines deosque testor,

    id. Caecin. 29, 83:

    deos immortales,

    id. Clu. 68, 194:

    me potissimum testatus est, se aemulum mearum laudum exstitisse,

    id. Phil. 2, 12, 28 stuprata per vim Lucretia a regis filio, testata cives, se ipsa interemit, id. Fin. 2, 20, 66:

    implorarem sensus vestros, uniuscujusque indulgentiam in suos testarer, etc.,

    id. Sull. 23, 64:

    consulibus deos hominesque testantibus,

    Liv. 4, 53, 5:

    Jovem et laesi foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    vos, aeterni ignes, et non violabile vestrum testor numen,

    id. ib. 2, 155:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles, Hic Ixioniden, ille Menoetiaden,

    Prop. 2, 1, 37:

    volnera testor,

    Ov. F. 4, 885:

    id testor deos, Ter Hec. 3, 5, 26: hoc vos, judices, testor,

    Cic. Sull. 12, 35.
    1.
    Act. collat. form testo, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.—
    2.
    Pass. (acc. to I. B.), Cic. Fl. 11, 26:

    cum aliorum monumentis tum Catonis oratione testatum est,

    shown, proved, attested, Quint. 2, 15, 8; 2, 17, 2; 8, prooem. § 20.—Hence, P. a. in pass. force: testātus, a, um, public, manifest, published (class.):

    ut res quam maxime clara ac testata esse posset,

    Cic. Verr. 2, 2, 76, § 187; 2. 2, 42, § 104;

    1, 16, 48: haec testata sunt atque inlustria,

    id. Fam. 11, 27, 6:

    ut testatum esse velim, de pace quid senserim,

    id. Att. 8, 9, 1:

    nihil religione testatum,

    id. Fl. 11, 26.— Comp.:

    ut res multorum oculis esset testatior,

    Cic. Cael. 27, 64: quo notior testatiorque virtus ejus esset, Hirt. B. G. 8, 42:

    quo testatior esset poena improborum,

    id. ib. 8, 44; Nep. Alcib. 4, 5.— Sup.:

    testatissima miracula,

    Aug. Conf. 8, 6.—Hence, adv.: testātō, before witnesses:

    jussum accipiendum est, sive testato quis, sive verbis, aut per nuntium, jusserit,

    Dig. 15, 4, 1; cf. ib. 18, 6, 1; 45, 1, 122; App. Mag. p. 324, 11.—
    2.
    As is well known or evident, Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    3.
    After making a will, testate:

    sive testato, sive intestato, decesserint,

    Dig. 49, 14, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > testo

  • 10 testor

    testor, ātus, 1, v. a. [1. testis].
    I. A.
    Lit. (very rare, and not in Cic.; cf.

    testificor): confiteor: testere licet: signate Quirites,

    thou canst attest it, Ov. P. 4, 15, 11:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    Transf., in gen., to make known, show, prove, demonstrate; to give to understand, to declare, aver, assert, bear witness to, etc. (class and very freq.):

    ego quod facio, me pacis, otii, etc.... causā facere, clamo atque testor,

    Cic. Mur. 37, 78:

    auctoritatem hujus indicii monumentis publicis,

    id. Sull. 14, 41:

    nunc illa testabor, non me sortilegos... agnoscere,

    id. Div. 1, 58, 132:

    testatur isto audiente, se pro communi necessitudine id primum petere,

    id. Quint. 21, 66:

    clarissimā voce se nomen Oppianici... delaturum esse testatur,

    id. Clu. 8, 23:

    ea quae accidere testatus antea,

    Sall. H. 4, 61, 10 Dietsch:

    testatus, quae praestitisset civibus eorum, etc.,

    Liv. 25, 10, 8:

    vectigal testandi causā publicum agrum esse imponere,

    id. 31, 13, 7:

    assiduoque suos gemitu testata dolores,

    Ov. M. 2, 486:

    quod Cicero pluribus et libris et epistulis testatur,

    Quint. 12, 2, 6:

    utraeque (venae et arteriae) vim quandam incredibilem artificiosi operis divinique testantur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    sunt Agamemnonias testantia litora curas,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 21:

    ut pura testantur sidera caelo,

    Tib. 4, 1, 10:

    verba nos testantia gratos,

    Ov. M. 14, 307:

    carmina raros testantia mores,

    id. P. 1, 9, 43:

    campus sepulcris proelia testatur,

    Hor. C. 2, 1, 31:

    numerus autem (saepe enim hoc testandum est) est non modo non poëtice junctus, verum etiam, etc.,

    Cic. Or. 68, 227; Quint. prooem. § 26; 11, 1, 5.—
    2.
    In partic., to publish one ' s last will or testament, to make a will, provide by will for any thing, Cic. Inv. 2, 21, 62:

    cum ignorans nurum ventrem ferre, immemor in testando nepotis decessisset,

    Liv. 1, 34, 3:

    quis dubitaret, quin ea voluntas fuisset testantis, ut is non nato filio heres esset,

    Quint. 7, 6, 10:

    si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio,

    id. 7, 4, 20:

    primipilari seni jam testato,

    id. 6, 3, 92:

    intestati appellantur, qui cum possent testamentum facere, testati non sunt,

    Dig. 38, 16, 1; 29, 1, 19 pr.;

    49, 14, 45 pr.: nomen testatas intulit in tabulas,

    i. e. into his will, Cat. 68, 122.—
    II.
    To call upon or invoke a person or thing as witness (likewise class.):

    Venus Cyrenensis, testem te testor mihi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 51:

    vos, di patrii ac penates, testor, me defendere, etc.,

    Cic. Sull. 31, 86:

    C. Marii et ceterorum virorum mentis testor, me pro illorum famā propugnandum putare, etc.,

    id. Rab. Perd. 10, 30: omnes deos, with an obj.-clause, id. Q. Fr. 1, 3, 2:

    ego omnes homines deosque testor,

    id. Caecin. 29, 83:

    deos immortales,

    id. Clu. 68, 194:

    me potissimum testatus est, se aemulum mearum laudum exstitisse,

    id. Phil. 2, 12, 28 stuprata per vim Lucretia a regis filio, testata cives, se ipsa interemit, id. Fin. 2, 20, 66:

    implorarem sensus vestros, uniuscujusque indulgentiam in suos testarer, etc.,

    id. Sull. 23, 64:

    consulibus deos hominesque testantibus,

    Liv. 4, 53, 5:

    Jovem et laesi foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    vos, aeterni ignes, et non violabile vestrum testor numen,

    id. ib. 2, 155:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles, Hic Ixioniden, ille Menoetiaden,

    Prop. 2, 1, 37:

    volnera testor,

    Ov. F. 4, 885:

    id testor deos, Ter Hec. 3, 5, 26: hoc vos, judices, testor,

    Cic. Sull. 12, 35.
    1.
    Act. collat. form testo, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.—
    2.
    Pass. (acc. to I. B.), Cic. Fl. 11, 26:

    cum aliorum monumentis tum Catonis oratione testatum est,

    shown, proved, attested, Quint. 2, 15, 8; 2, 17, 2; 8, prooem. § 20.—Hence, P. a. in pass. force: testātus, a, um, public, manifest, published (class.):

    ut res quam maxime clara ac testata esse posset,

    Cic. Verr. 2, 2, 76, § 187; 2. 2, 42, § 104;

    1, 16, 48: haec testata sunt atque inlustria,

    id. Fam. 11, 27, 6:

    ut testatum esse velim, de pace quid senserim,

    id. Att. 8, 9, 1:

    nihil religione testatum,

    id. Fl. 11, 26.— Comp.:

    ut res multorum oculis esset testatior,

    Cic. Cael. 27, 64: quo notior testatiorque virtus ejus esset, Hirt. B. G. 8, 42:

    quo testatior esset poena improborum,

    id. ib. 8, 44; Nep. Alcib. 4, 5.— Sup.:

    testatissima miracula,

    Aug. Conf. 8, 6.—Hence, adv.: testātō, before witnesses:

    jussum accipiendum est, sive testato quis, sive verbis, aut per nuntium, jusserit,

    Dig. 15, 4, 1; cf. ib. 18, 6, 1; 45, 1, 122; App. Mag. p. 324, 11.—
    2.
    As is well known or evident, Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    3.
    After making a will, testate:

    sive testato, sive intestato, decesserint,

    Dig. 49, 14, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > testor

  • 11 declamo

    dē-clāmo, āvī, ātum, āre, I) laut aufsagen, 1) im allg., laut u. heftig reden, sich laut auslassen, bes. im üblen Sinne = eifern, keifen, poltern, a) übh.: quis, nisi mentis inops, tenerae declamat amicae? schreit (poltert) los auf usw., Ov. art. am. 1, 465. – b) v. Redner, ille insanus, qui pro isto vehementissime contra me declamasset, Cic.: Sulla voluit, ne in quemvis impune declamari liceret, Cic. – 2) insbes., zur Übung in der Schule od. zur häuslichen Einübung einer öffentlichen Rede laut vortragen, zur Übung einen Vortrag halten, sich im Vortrag üben, deklamieren, a) v. intr.: declamantis habitus, declamandi magister, Quint.: declamare doces? Iuven.: ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, Cic.: d. Romae, Hor.: tot dies in villa aliena, Cic.: alternis diebus declamare, alternis disputare, Suet.: d. cotidie, Suet.: publice, Suet.: vini exhalandi, non ingenii acuendi causā, Cic.: mit Dat. (wem?), declamavit non quidem populo (vor dem Publikum), sed egregie, Sen. contr. 10. praef. § 4. – im Passiv unpers., in eo, quo modo declamatur, positum est etiam, quo modo agatur, Quint. 9, 2, 81. – b) v. tr. als Redeübung laut aufsagen, vortragen, deklamieren, controversiam, Sen. rhet.: suasorias, Quint.: orationes declamatae, Lampr. – quae mihi iste visus est ex aliqua oratione declamare, quam in alium reum commentaretur, Cic. Rosc. Am. 82. – Partiz. subst., dēclāmātae, ārum, f. = declamationes (s. dēclāmātiono. II, b), Lampr. Alex. Sev. 3, 3. – II) laut anrufen, anschreien, alqm, Commodian. instr. 2, 19, 19.

    lateinisch-deutsches > declamo

  • 12 exclamo

    ex-clāmo, āvī, ātum, āre, I) intr. aus voller Brust-, laut schreien, in einen Schrei ausbrechen, einen Schrei ausstoßen, aufschreien, in stadio cursores exclamant quam maxime possunt, Cic.: maius, stärker schreien, Cic.: maximum, ganz stark, Plaut.: contiones saepe exclamare vidi, cum apte verba cecĭdissent, in ein Beifallsgeschrei ausbrechen, Cic.: verba quae maxime exclamant, stark tönende, Quint. – poet., v. Lebl., exclamat ignis, knistert laut, Stat.: femur exclamare coëgit, laut zu knacken, Iuven. – II) tr. aus voller Brust-, laut ausrufen, a) mit Acc.: α) alqd, laut hersagen, -vortragen, cantica, Plin.: multa memoriā digna, Quint. – β) alqm, laut (beim Namen) nennen, -anrufen, uxorem tuam, Plaut.: Ciceronem, Anton. b. Cic.: excitari (somno) nomine suo exclamatum, Cael. Aur. – b) mit einem Objektsatze in direkter Rede: non possum quin exclamem: euge euge, Lysiteles! Plaut.: mihi libet exclamare: pro Deum etc., Cic.: quid facis ! exclamat, Ov.: cum exclamamus o deus ! Arnob. – c) mit einem Objektsatze in indirekter Rede mit ut u. Konj., cum magnā voce exclamasset, ut equites... ex equis desilirent, Liv. 4, 38, 2. – d) m. folg. Acc. u. Infin., exclamat esse eum sodalem sibi, Plaut.: exclamat nostros frustra pugnare, Sall. Iug. 101, 6.

    lateinisch-deutsches > exclamo

  • 13 reclamo

    re-clāmo, āvī, ātum, āre, I) dagegenschreien, laut nein! rufen, entgegenschreien, -rufen, laut widersprechen, -sich widersetzen, laute Einwendungen machen, sein Mißfallen-, seinen Unwillen durch Schreien an den Tag legen. A) eig. u. bildl.: 1) eig.: α) absol., Cic. u.a. – β) m. Dat., u. zwar: αα) m. Dat. pers.: alci, Cic. u.a.: alci pro reo, Plin. ep. – mit folg. direkt. Rede, Plin. ep. 9, 13, 7. Gell. 1, 22, 6. – ββ) m. Dat. rei: alcis promissis, Cic.: orationi, Cic. – γ) m. folg. ne u. Konj.: unā voce omnes iudices, ne is iuraret, reclamasse, hätten sich einstimmig aufs lauteste gegen seine Vereidigung erklärt, Cic. Balb. 12. – δ) m. folg. Acc. u. Infin., Phaedr., Suet u.a. – ε) m. allg. Acc., einwenden, Quint. 12, 1, 14. – ζ) m. in u. Akk., als jurist. t. t.: recl. ex possessione servitutis in libertatem, aus dem Besitzstande der Sclaverei auf Freiheit Anspruch erheben, Paul. dig. 41, 2, 3. § 10. – 2) bilbl.: quoniam ratio reclamat vera, laut widerspricht, Lucr. 1, 623 (vgl. reclamito). – B) poet. übtr., widerhallen, widertönen, scopulis illisa reclamant aequora, Verg. georg. 3, 261: plangoribus arva reclamant, Stat. Theb. 3, 120: unique si quando canenti mutus ager domino reclamat, Stat. silv. 4, 5, 19 sq. – II) laut rufen, rursus Hylan et rursus per longa avia, Val. Flacc. 3, 596: dominam nomme, Val. Flacc. 8, 173.

    lateinisch-deutsches > reclamo

  • 14 declamo

    dē-clāmo, āvī, ātum, āre, I) laut aufsagen, 1) im allg., laut u. heftig reden, sich laut auslassen, bes. im üblen Sinne = eifern, keifen, poltern, a) übh.: quis, nisi mentis inops, tenerae declamat amicae? schreit (poltert) los auf usw., Ov. art. am. 1, 465. – b) v. Redner, ille insanus, qui pro isto vehementissime contra me declamasset, Cic.: Sulla voluit, ne in quemvis impune declamari liceret, Cic. – 2) insbes., zur Übung in der Schule od. zur häuslichen Einübung einer öffentlichen Rede laut vortragen, zur Übung einen Vortrag halten, sich im Vortrag üben, deklamieren, a) v. intr.: declamantis habitus, declamandi magister, Quint.: declamare doces? Iuven.: ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, Cic.: d. Romae, Hor.: tot dies in villa aliena, Cic.: alternis diebus declamare, alternis disputare, Suet.: d. cotidie, Suet.: publice, Suet.: vini exhalandi, non ingenii acuendi causā, Cic.: mit Dat. (wem?), declamavit non quidem populo (vor dem Publikum), sed egregie, Sen. contr. 10. praef. § 4. – im Passiv unpers., in eo, quo modo declamatur, positum est etiam, quo modo agatur, Quint. 9, 2, 81. – b) v. tr. als Redeübung laut aufsagen, vortragen, deklamieren, controversiam, Sen. rhet.: suasorias, Quint.: orationes declamatae, Lampr. – quae mihi iste visus est ex aliqua oratione declamare, quam in alium reum commentaretur, Cic.
    ————
    Rosc. Am. 82. – Partiz. subst., dēclāmātae, ārum, f. = declamationes (s. declamatio no. II, b), Lampr. Alex. Sev. 3, 3. – II) laut anrufen, anschreien, alqm, Commodian. instr. 2, 19, 19.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > declamo

  • 15 exclamo

    ex-clāmo, āvī, ātum, āre, I) intr. aus voller Brust-, laut schreien, in einen Schrei ausbrechen, einen Schrei ausstoßen, aufschreien, in stadio cursores exclamant quam maxime possunt, Cic.: maius, stärker schreien, Cic.: maximum, ganz stark, Plaut.: contiones saepe exclamare vidi, cum apte verba cecĭdissent, in ein Beifallsgeschrei ausbrechen, Cic.: verba quae maxime exclamant, stark tönende, Quint. – poet., v. Lebl., exclamat ignis, knistert laut, Stat.: femur exclamare coëgit, laut zu knacken, Iuven. – II) tr. aus voller Brust-, laut ausrufen, a) mit Acc.: α) alqd, laut hersagen, -vortragen, cantica, Plin.: multa memoriā digna, Quint. – β) alqm, laut (beim Namen) nennen, -anrufen, uxorem tuam, Plaut.: Ciceronem, Anton. b. Cic.: excitari (somno) nomine suo exclamatum, Cael. Aur. – b) mit einem Objektsatze in direkter Rede: non possum quin exclamem: euge euge, Lysiteles! Plaut.: mihi libet exclamare: pro Deum etc., Cic.: quid facis ! exclamat, Ov.: cum exclamamus o deus ! Arnob. – c) mit einem Objektsatze in indirekter Rede mit ut u. Konj., cum magnā voce exclamasset, ut equites... ex equis desilirent, Liv. 4, 38, 2. – d) m. folg. Acc. u. Infin., exclamat esse eum sodalem sibi, Plaut.: exclamat nostros frustra pugnare, Sall. Iug. 101, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exclamo

  • 16 reclamo

    re-clāmo, āvī, ātum, āre, I) dagegenschreien, laut nein! rufen, entgegenschreien, -rufen, laut widersprechen, -sich widersetzen, laute Einwendungen machen, sein Mißfallen-, seinen Unwillen durch Schreien an den Tag legen. A) eig. u. bildl.: 1) eig.: α) absol., Cic. u.a. – β) m. Dat., u. zwar: αα) m. Dat. pers.: alci, Cic. u.a.: alci pro reo, Plin. ep. – mit folg. direkt. Rede, Plin. ep. 9, 13, 7. Gell. 1, 22, 6. – ββ) m. Dat. rei: alcis promissis, Cic.: orationi, Cic. – γ) m. folg. ne u. Konj.: unā voce omnes iudices, ne is iuraret, reclamasse, hätten sich einstimmig aufs lauteste gegen seine Vereidigung erklärt, Cic. Balb. 12. – δ) m. folg. Acc. u. Infin., Phaedr., Suet u.a. – ε) m. allg. Acc., einwenden, Quint. 12, 1, 14. – ζ) m. in u. Akk., als jurist. t. t.: recl. ex possessione servitutis in libertatem, aus dem Besitzstande der Sclaverei auf Freiheit Anspruch erheben, Paul. dig. 41, 2, 3. § 10. – 2) bilbl.: quoniam ratio reclamat vera, laut widerspricht, Lucr. 1, 623 (vgl. reclamito). – B) poet. übtr., widerhallen, widertönen, scopulis illisa reclamant aequora, Verg. georg. 3, 261: plangoribus arva reclamant, Stat. Theb. 3, 120: unique si quando canenti mutus ager domino reclamat, Stat. silv. 4, 5, 19 sq. – II) laut rufen, rursus Hylan et rursus per longa avia, Val. Flacc. 3, 596: dominam nomme, Val. Flacc. 8, 173.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > reclamo

  • 17 clamito

    clāmĭto, āvi, ātum ( part. pres. nom. plur. clamitantis, Varr. ap. Non. p. 356), 1, v. freq. n. and a. [clamo], to cry out violently or aloud, to bawl out, vociferate (class., esp. freq. since the Aug. per.; in Cic. only twice; not in Quint.; usu. of human beings).
    I.
    Neutr. (rare):

    ut illi clamitant,

    Cic. Caecin. 3, 9;

    of a bird: ipsum (passerem) accipiter... vano clamitantem interficit,

    Phaedr. 1, 9, 7.—
    II.
    Act.
    A.
    With the words or thoughts uttered as object.
    1.
    With direct citation:

    Chremes clamitans: Indignum facinus,

    Ter. And. 1, 1, 117:

    atque clamitas, Laterensis: quo usque ista dicis?

    Cic. Planc. 31, 75:

    quidam caricas vendens Cauneas clamitabat,

    id. Div. 2, 40, 84:

    Volero, clamitans provoco,

    Liv. 2, 55, 7:

    ad arma, et: pro vestram fidem, cives, clamitans,

    id. 9, 24, 9; 27, 48, 12; Suet. Aug. 40; Tac. A. 1, 18.—
    2.
    With acc. and inf.:

    clamitabat falsa esse illa, quae, etc.,

    Cic. Tusc. 2, 25, 60:

    saepe clamitans, liberum se... esse,

    Caes. B. G. 5, 7; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 2:

    clamitare coepit... ad Philotam decurrisse,

    Curt. 6, 7, 27; 9, 8, 7; 10, 7, 10:

    clamitans non corporis esse sed loci morbum,

    Sen. Ep. 104, 1; Suet. Calig. 58; Tac. A. 12, 7; 12, 35; id. H. 2, 29; cf. id. ib. 3, 10.— Pass. impers.:

    multisque sciscitantibus cuinam eam ferrent... Thalassio ferri clamitatum,

    Liv. 1, 9, 12.—
    3.
    With subj.:

    Messalina clamitabat... audiret Octaviae matrem,

    Tac. A. 11, 34:

    Mnester clamitans aspiceret verberum notas,

    id. ib. 11, 36; 16, 10.—
    4.
    With acc.:

    quid clamitas?

    Ter. And. 4, 4, 28:

    haec Volscio clamitante,

    Liv. 3, 13, 3:

    quorum clamitant nomina,

    Plin. Ep. 9, 6, 2:

    saeva et detestanda alicui,

    to imprecate, Tac. A. 3, 23.—
    5.
    With ut or ne:

    Acerronia... dum se Agrippinam esse utque subveniretur matri principis clamitat, conficitur,

    Tac. A. 14, 5; cf.:

    neve consulatus sui collegam dederet liberto... clamitabat,

    id. ib. 16, 10.—
    B.
    With personal obj.:

    clamitant me ut revortar,

    call on me, Plaut. Ps. 5, 1, 30 Lorenz (Fleck. inclamitant):

    clamitent Ne sycophantam,

    call, Ter. And. 4, 5, 20:

    clamitans eum modo consulem modo dictatorem,

    Ascon. p. 34, 13 Bait.:

    plausores, Augustianos militesque se triumphi ejus clamitantes,

    Suet. Ner. 25. —
    C.
    Trop., of things, to proclaim, reveal, betray:

    nonne ipsum caput et supercilia illa penitus abrasa olere malitiam et clamitare calliditatem videntur?

    Cic. Rosc. Am. 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > clamito

  • 18 declamo

    dē-clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. — Rhetor. t. t., to exercise one's self in rhetorical delivery, to practise speaking, to declaim. For syn. cf.: dictito, concionor, pronuntio, palam dico, praedico, recito, declamito. (Class., most freq. in Cic. and Quint.)
    I.
    In a good sense.
    (α).
    Neutr.:

    ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, ut fremitum assuesceret voce vincere,

    Cic. Fin. 5, 2, 5; id. fragm. ap. Quint. 6, 3, 73: dum tu declamas Romae, * Hor. Ep. 1, 2, 2:

    declamare doces?

    Juv. 7, 150:

    haec est sedes orationis, hic laus omnis declamantium,

    Quint. 9, 4, 62 (al. declamat) et saep.— Pass. impers.:

    in eo, quomodo declametur, positum est etiam, quomodo agatur,

    Quint. 9, 2, 81.—
    (β).
    Act. (rare; not in Cic.; cf., on the contrary, declamito, no. I. b):

    suasorias,

    Quint. 3, 8, 61.—
    B.
    Poet., in gen., to speak oratorically, to declaim:

    quis nisi mentis inops tenerae declamet amicae?

    Ov. A. A. 1, 465.—
    II.
    In a bad sense, to speak as an orator with violence, to declaim, to bluster, bawl:

    ille insanus, qui pro isto vehementissime contra me declamasset,

    Cic. Verr. 2, 4, 66 fin.;

    so in quemvis,

    id. Fam. 3, 11, 2:

    aliquid ex alia oratione declamare,

    id. Rosc. Am. 29 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > declamo

  • 19 exclamo

    ex-clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neut., to call or cry aloud, to call or cry out, to exclaim:

    cum exclamasset Laelius,

    Cic. Rep. 6, 12 fin.:

    in stadio cursores exclamant quam maxime possunt,

    id. Tusc. 2, 23, 56; cf. Plaut. Most. 2, 2, 57:

    majus,

    Cic. Tusc. 2, 24, 56:

    contiones saepe exclamare vidi, cum apte verba cecidissent,

    i. e. to applaud loudly, id. Or. 50, 168; cf. Quint. 1, 6, 45.— Pass. impers.:

    quoties exclamandum erit, lateris conatus sit ille, non capitis,

    Quint. 1, 11, 8; 3, 8, 59.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of inanim. and abstr. things (postAug.):

    apud hunc (oratorem) patria ipsa exclamabit,

    Quint. 12, 10, 61:

    ignis exclamat,

    i. e. crackles aloud, makes a noise, Stat. Th. 6, 202:

    dominae femur exclamare coëgit,

    Juv. 6, 423:

    quae (verba) aut maxime exclamant, aut sono sunt jucundissima,

    Quint. 8, 3, 17:

    minus exclamantes syllabae,

    id. 9, 4, 137.—
    2.
    Of a sound made with musical instruments:

    sacris tubis,

    Vulg. 1 Macc. 16, 8; cf. 3, 54; 4, 40.—
    II.
    Act., to call out, say aloud, exclaim.
    A.
    With inanim. objects.
    (α).
    With an object-clause, in oratio recta:

    ibi nescio quis maxima Voce exclamat: Alcumena, adest auxilium, ne time,

    Plaut. Am. 5, 1, 12: cf.:

    non possum quin exclamem: Euge, euge, etc.,

    id. Trin. 3, 2, 79 (quoted Cic. de Or. 2, 10, 39):

    mihi libet exclamare, Pro deum, etc.,

    Cic. N. D. 1, 6, 13; Ter. Eun. 4, 1, 11; id. Ad. 4, 4, 10; Quint. 6, 3, 81; Hor. S. 1, 7, 33; Ov. M. 5, 13 al.—With acc. and inf.:

    hic exclamat, eum sibi esse sodalem,

    Plaut. Capt. 3, 2, 11; Ter. Eun. prol. 23.—
    (β).
    With ut:

    quas (geometricas formas) ut vidisset, exclamavisse, ut bono essent animo, videre enim se hominum vestigia, etc.,

    Cic. Rep. 1, 17:

    ut equites desilirent,

    Liv. 4, 38, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quaedam,

    to utter, Quint. 6, 2, 26:

    multa memoria digna,

    id. 2, 11, 2.—
    B.
    With personal objects, to call upon:

    voce clara exclamat uxorem tuam,

    Plaut. Am. 5, 1, 68: M. Brutus cruentum pugionem tenens Ciceronem exclamavit, Anton. ap. Cic. Phil. 2, 12, 30:

    aliquem suo nomine,

    Cael. Aur. Acut. 2, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > exclamo

  • 20 reclamo

    rē̆-clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to cry out against, exclaim against, contradict loudly.
    I.
    In gen. (class.):

    in his, si paulum modo offensum est, theatra tota reclamant,

    Cic. de Or. 3, 50, 196:

    reclamat Sicilia tota, propter, etc.,

    id. Verr. 2, 4, 14, § 41:

    illi reclamarunt,

    id. Fam. 11, 21, 2:

    tribuni reclamantibus consulibus refecti,

    in spite of their protest, Liv. 3, 21; cf. id. 3, 26; 10, 41 fin.; Suet. Vit. 15; id. Aug. 11; Just. 24, 2, 11:

    cum ejus promissis legiones reclamassent,

    Cic. Phil. 5, 8, 22:

    orationi,

    id. Fam. 1, 2, 2.— Pass.:

    mihi,

    Quint. 12, 1, 14:

    mihi pro reo,

    Plin. Ep. 3, 9, 25:

    unā voce omnes judices, ne is juraret, reclamasse,

    Cic. Balb. 5, 12:

    quaere peregrinum, vicinia rauca reclamat,

    Hor. Ep. 1, 17, 62. — With object-clause:

    reclamantibus cunctis, satis majestatem ejus imminui, etc.,

    crying out loudly, Suet. Aug. 37 fin.; so Just. 24, 2, 10; Phaedr. 4, 16, 25:

    (servus) si ex possessione servitutis in libertatem reclamaverit,

    obstinately demands his freedom, Dig. 41, 2, 3, § 10 (more usually: proclamare ad libertatem; v. proclamo). — Impers.:

    cum erat reclamatum,

    Cic. Sest. 59, 126:

    ab universo senatu reclamatum est,

    id. Dom. 4, 10:

    vehementer ab omnibus reclamatur,

    Suet. Aug. 76.— Poet., with abstract subject: quod quoniam ratio reclamat vera, etc., * Lucr. 1, 623.—
    II.
    Esp.
    A.
    Poet., to reverberate, re-echo, resound: scopulis illisa rĕclamant Aequora, * Verg. G. 3, 261:

    arva plangoribus,

    Stat. Th. 3, 120:

    ager canenti domino,

    id. S. 4, 5, 20.—
    B.
    In Val. Fl., to call one aloud or repeatedly:

    rursus Hylan et rursus Hylan per longa reclamat Avia,

    Val. Fl. 3, 596:

    dominam nomine,

    id. 8, 172.

    Lewis & Short latin dictionary > reclamo

См. также в других словарях:

  • Adelog von Dorstadt — († 20. September 1190 in Hildesheim) war Bischof von Hildesheim von 1171 bis 1190. Er stammte aus sächsischem Adel, war ein Sohn des Grafen von Dorstadt. Seit 1160 ist er als Domherr in Hildesheim und als Propst des Domstifts in Goslar… …   Deutsch Wikipedia

  • Adelog von Hildesheim — Adelog von Dorstadt (* im 12. Jahrhundert; † 20. September 1190 in Hildesheim) war Bischof von Hildesheim von 1171 bis 1190. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Grabmal 3 Einzelnachweise …   Deutsch Wikipedia

  • Grabmal des Bischofs Adelog — Adelog von Dorstadt († 20. September 1190 in Hildesheim) war Bischof von Hildesheim von 1171 bis 1190. Er stammte aus sächsischem Adel, war ein Sohn des Grafen von Dorstadt. Seit 1160 ist er als Domherr in Hildesheim und als Propst des Domstifts… …   Deutsch Wikipedia

  • Bündnerromanisch — Rätoromanisch Gesprochen in Schweiz  Schweiz Sprecher ca. 35 000 (Volkszählung 2000)[1] …   Deutsch Wikipedia

  • Geröllhaldenlatein — Das im Schweizer Kanton Graubünden gesprochene Rätoromanisch (rät. rumantsch/romontsch/rumauntsch) gehört zur Gruppe der Romanischen Sprachen und wird umgangssprachlich meist einfach Romanisch genannt; in der Sprachwissenschaft ist dafür auch der …   Deutsch Wikipedia

  • Ladinische Sprachen (Graubünden) — Das im Schweizer Kanton Graubünden gesprochene Rätoromanisch (rät. rumantsch/romontsch/rumauntsch) gehört zur Gruppe der Romanischen Sprachen und wird umgangssprachlich meist einfach Romanisch genannt; in der Sprachwissenschaft ist dafür auch der …   Deutsch Wikipedia

  • Romontsch — Das im Schweizer Kanton Graubünden gesprochene Rätoromanisch (rät. rumantsch/romontsch/rumauntsch) gehört zur Gruppe der Romanischen Sprachen und wird umgangssprachlich meist einfach Romanisch genannt; in der Sprachwissenschaft ist dafür auch der …   Deutsch Wikipedia

  • Rumantsch — Das im Schweizer Kanton Graubünden gesprochene Rätoromanisch (rät. rumantsch/romontsch/rumauntsch) gehört zur Gruppe der Romanischen Sprachen und wird umgangssprachlich meist einfach Romanisch genannt; in der Sprachwissenschaft ist dafür auch der …   Deutsch Wikipedia

  • Rät. — Das im Schweizer Kanton Graubünden gesprochene Rätoromanisch (rät. rumantsch/romontsch/rumauntsch) gehört zur Gruppe der Romanischen Sprachen und wird umgangssprachlich meist einfach Romanisch genannt; in der Sprachwissenschaft ist dafür auch der …   Deutsch Wikipedia

  • Rätoromanisch — Das im Schweizer Kanton Graubünden gesprochene Rätoromanisch (rät. rumantsch/romontsch/rumauntsch) gehört zur Gruppe der Romanischen Sprachen und wird umgangssprachlich meist einfach Romanisch genannt; in der Sprachwissenschaft ist dafür auch der …   Deutsch Wikipedia

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»