possessionum+c

lātĭtūdo, ĭnis, f. [1. latus], breadth, width of any thing (class.).

Lit.:

in hac immensitate latitudinum, longitudinum, altitudinum,

Cic. N. D. 1, 20, 54:

fossae,

Caes. B. G. 2, 12:

castra amplius milibus passuum VIII. in latitudinem patebant,

id. ib. 2, 7 fin.:

patere in latitudinem,

id. ib. 2, 8; Plin. 3 prooem. § 3; cf. Quint. 1, 10, 42; 11, 3, 141:

vires umerorum et latitudines ad aratra extrahenda,

Cic. N. D. 2, 63, 159. —

Transf., in gen., extent, size, compass:

possessionum,

Cic. Agr. 2, 26, 67.—

Trop. (very rare):

verborum,

a broad pronunciation, Cic. de Or. 2, 22, 91: Platonica, richness or copiousness of expression, Plin. Ep. 1, 10, 5 (for the Gr. platutês tês hermê neias, called amplitudo Platonis, Cic. Or. 1, 5).

possessĭo, ōnis, f. [possido].

A taking possession of, seizing, occupying, taking (= ktêsis), bonorum, Cic. Rosc. Am. 9, 24:

regni,

Liv. 33, 41, 3:

mittere in possessionem,

to send to take possession, Cic. Quint. 26, 83:

Monam insulam, a cujus possessione revocatum Paulinum memoravi, etc.,

Tac. Agr. 18:

si mare intretur, promptam ipsis possessionem,

id. A. 2, 5.—

Transf.

In abstr., a possessing, holding, possession, occupation:

possessio est, ut definit Gallus Aelius, usus quidam agri, aut aedificii, non ipse fundus, aut ager,

Fest. p. 233 Müll.; cf. Paul. ex Fest. p. 222 ib.: possessio appellata est, ut Labeo ait, a sedibus, quasi positio, quia naturaliter tenetur ab eo, qui ei insistit, quam Graeci katochên dicunt, Dig. 41, 21:

certā re et possessione deturbari,

Cic. Fam. 12, 25:

hortorum,

id. Mil. 27, 75:

fundi,

id. ib. 27, 75:

in possessionem proficisci,

to come into possession, id. Quint. 27, 85:

in possessionem venire,

id. Att. 4, 2, 3:

possessionem restituere,

id. Fam. 10, 27, 1:

in possessionem dare,

Vulg. Lev. 14, 34:

esse in possessione bonorum,

Cic. Caecin. 7, 19:

possessionem bonorum dare alicui,

id. Fam. 7, 21:

tradere,

Caes. B. G. 1, 44:

tenere,

Nep. Tim. 2, 4:

ponere se in possessione,

to take possession, Sen. Ira, 1, 7, 2:

si ignis prima possessio rerum fuit, qui paulatim exstinctus, sedem terris dedit,

if at first fire possessed the world, Just. 2, 1, 15.—

In concr., a thing possessed, a possession, property, esp. an estate:

possessiones appellantur agri late patentes, publici privatique: qui non mancipatione, sed usu tenebantur, et, ut quisque occupaverat, possidebat,

Fest. p. 241 Müll.:

prata et areas quasdam magno aestimant, quod ei generi possessionum minime noceri potest,

Cic. Par. 6, 3, 51; Caes. B. C. 1, 17:

qui trans Rhodanum vicos possessionesque habebant,

id. B. G. 1, 11:

urbanae,

Nep. Att. 14, 3:

aes alienum meis nominibus ex possessionibus solvere possem,

Sall. C. 35, 3.—

Trop., possession:

prudentiae doctrinaeque possessio,

Cic. de Or. 3, 31, 122:

judicii ac defensionis,

id. ib. 2, 49, 200: laud is, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 7, 2: res publica in possessione victoriae permanebit, id. ap. ib. 10, 21, 6.

rĕfūsĭo, ōnis, f. [refundo], an overflowing:

umoris,

Macr. S. 1, 21 fin. —

Transf., a restitution: possessionum, Ambros. Apol. David, 8, § 42.

termĭno, āvi, ātum, 1, v. a. [terminus], to set bounds to, mark off by boundaries, to bound, limit (class.; syn.: finio, definio).

Lit.:

terra mare et contra mare terras terminat omnes,

Lucr. 1, 1000:

fines,

Cic. Off. 1, 10, 33; cf.:

quorum alter fines vestri imperii non terrae sed caeli regionibus terminaret,

id. Cat. 3, 11, 26:

locus, quem oleae terminabant,

id. Caecin. 8, 22:

quo (lituo) regiones vineae terminavit,

id. N. D. 2, 3, 9:

fana,

Liv. 5, 50, 2:

stomachus palato extremo atque intimo terminatur,

Cic. N. D. 2, 54, 135:

pars prior (togae) mediis cruribus optime terminatur,

Quint. 11, 3, 139 et saep.:

agrum publicum a privato,

Liv. 42, 1, 6; Inscr. Orell. 3260.— Absol.:

(praetores) terminari jussi, quā ulterior citeriorve provincia servaretur,

Liv. 32, 28, 11:

famam qui terminet astris,

Verg. A. 1, 287.—

Trop., to limit, set limits to; to circumscribe, fix, define, determine:

isdem finibus gloriam, quibus vitam,

Cic. Sen. 23, 82:

quibus regionibus vitae spatium circumscriptum est, eisdem omnes cogitationes suas terminare,

id. Arch. 11, 29:

spem possessionum Janiculo et Alpibus,

id. Mil. 27, 74:

sonos vocis paucis litterarum notis,

id. Tusc. 1, 25, 62:

quod ipsa natura divitias, quibus contenta sit et parabiles et terminatas habet,

id. Fin. 1, 13, 46; cf.:

victu atque cultu terminatur pecuniae modus,

id. Par. 6, 3, 50:

modum magnitudinis et diuturnitatis,

id. Tusc. 2, 19, 45:

qui (Epicurus) bona voluptate terminaverit, mala dolore,

id. Off. 3, 33, 117:

summam voluptatem omnis privatione doloris,

id. Fin. 1, 11, 38:

ea (lingua) vocem fingit et terminat,

id. N. D. 2, 59, 149:

ut subjectos campos terminare oculis haud facile queas,

i. e. reach the limits, Liv. 32, 4, 4:

gloriam tantam futuram, ut terminari nullo tempore oblivione possit,

Just. 22, 5, 12:

prooemia intra quattuor sensus,

Quint. 4, 1, 62.—

Transf., to set bounds to, to close, finish, end, terminate:

sententiam numerose,

Cic. Or. 59, 199:

clausulas longa syllaba,

id. de Or. 3, 47, 183; cf.:

ut pariter extrema terminentur,

id. Or. 12, 38:

ut, unde est orsa, in eo terminetur oratio,

id. Marcell. 11, 33:

si, ut Maecenas, etc., dicerentur, genitivo casu non e litterā sed tis syllabā terminarentur,

Quint. 1, 5, 62:

jam imperio annuo terminato,

Cic. Fam. 3, 12, 4:

si negotium terminatum est,

Dig. 47, 2, 58:

rem judicio,

ib. 50, 16, 230:

litem,

ib. 42, 1, 40.—Hence, adv.: termĭnātē, with limits, Auct. Cas. Lit. Goes. p. 243.

termĭnus, i, m. (collat. form termo, ōnis, Enn. ap. Fest. p. 363 Müll., or Ann. v. 470 and 471 Vahl.; and termen, ĭnis, n., acc. to Varr. L. L. 5, § 21 Müll.; so,

(BTERMINA DVO STANT,

Inscr. Orell. 3121) [Sanscr. root tar-, overcome; tīrain, shore, edge; Gr. terma, goal; termôn, border; cf. trans, in-trare], a boundary-line, boundary, bound, limit (syn.: finis, limes, meta).

Lit., of local boundaries:

contentio de terminis,

Cic. Ac. 2, 43, 132:

agrorum,

Plin. 18, 2, 2, § 8; Hor. C. 2, 18, 24:

templi,

Liv. 45, 5, 7:

urbis,

Tac. A. 12, 23; 12, 24 fin.:

possessionum,

Cic. Mil. 27, 74:

vicinitatis,

id. Rab. Perd. 3, 8:

Alexandria, in terminis Africae et Aegypti condita,

Just. 21, 6, 3.—Comically, = membrum virile, Pompon. ap. Non. 146, 24 (Com. Fragm. v. 126 Rib.).— Hence,

Personified: Termĭnus, the deity presiding over boundaries, Ov. F. 2, 639 sq.; Varr. L. L. 5, 10, 22; Liv. 1, 55, 3; 5, 54, 7; Hor. C. S. 27; Lact. 1, 20, 38; Fest. p. 368; Serv. ad Verg. A. 9, 448. —

Transf., in gen., a bound, limit, end, term:

constituendi sunt, qui sint in amicitiā fines, ut quasi termini diligendi,

Cic. Lael. 16, 56; cf.:

certos mihi fines terminosque constituam,

id. Quint. 10, 35:

oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingeni sui finibus describere,

id. de Or. 1, 49, 214:

contentionum,

id. Fam. 6, 22, 2:

nullis terminis circumscribere aut definire jus suum,

id. de Or. 1, 16, 70:

Pompeius, cujus res gestae atque virtutes isdem quibus solis cursus regionibus ac terminis continentur,

id. Cat. 4, 10, 21:

omnium aetatum certus est terminus, senectutis autem nullus est certus terminus,

id. Sen. 20, 72:

vitae,

id. Rab. Perd. 10, 29:

pangere terminos,

id. Leg. 1, 21, 56:

termini egestatis,

Plaut. As. 1, 2, 13:

hos terminos dignitati statuo,

Plin. Ep. 6, 29, 3.

termĭnus, i, m. (collat. form termo, ōnis, Enn. ap. Fest. p. 363 Müll., or Ann. v. 470 and 471 Vahl.; and termen, ĭnis, n., acc. to Varr. L. L. 5, § 21 Müll.; so,

(BTERMINA DVO STANT,

Inscr. Orell. 3121) [Sanscr. root tar-, overcome; tīrain, shore, edge; Gr. terma, goal; termôn, border; cf. trans, in-trare], a boundary-line, boundary, bound, limit (syn.: finis, limes, meta).

Lit., of local boundaries:

contentio de terminis,

Cic. Ac. 2, 43, 132:

agrorum,

Plin. 18, 2, 2, § 8; Hor. C. 2, 18, 24:

templi,

Liv. 45, 5, 7:

urbis,

Tac. A. 12, 23; 12, 24 fin.:

possessionum,

Cic. Mil. 27, 74:

vicinitatis,

id. Rab. Perd. 3, 8:

Alexandria, in terminis Africae et Aegypti condita,

Just. 21, 6, 3.—Comically, = membrum virile, Pompon. ap. Non. 146, 24 (Com. Fragm. v. 126 Rib.).— Hence,

Personified: Termĭnus, the deity presiding over boundaries, Ov. F. 2, 639 sq.; Varr. L. L. 5, 10, 22; Liv. 1, 55, 3; 5, 54, 7; Hor. C. S. 27; Lact. 1, 20, 38; Fest. p. 368; Serv. ad Verg. A. 9, 448. —

Transf., in gen., a bound, limit, end, term:

constituendi sunt, qui sint in amicitiā fines, ut quasi termini diligendi,

Cic. Lael. 16, 56; cf.:

certos mihi fines terminosque constituam,

id. Quint. 10, 35:

oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingeni sui finibus describere,

id. de Or. 1, 49, 214:

contentionum,

id. Fam. 6, 22, 2:

nullis terminis circumscribere aut definire jus suum,

id. de Or. 1, 16, 70:

Pompeius, cujus res gestae atque virtutes isdem quibus solis cursus regionibus ac terminis continentur,

id. Cat. 4, 10, 21:

omnium aetatum certus est terminus, senectutis autem nullus est certus terminus,

id. Sen. 20, 72:

vitae,

id. Rab. Perd. 10, 29:

pangere terminos,

id. Leg. 1, 21, 56:

termini egestatis,

Plaut. As. 1, 2, 13:

hos terminos dignitati statuo,

Plin. Ep. 6, 29, 3.