-
1 miscarriage
['mɪskærɪdʒ]nporonienie nt* * *['miskæri‹]1) (in pregnancy, the loss of the baby from the womb before it is able to survive.) poronienie2) (a failure: a miscarriage of justice) pomyłka -
2 abort
[ə'bɔːt]vtfoetus usuwać (usunąć perf); activity przerywać (przerwać perf); plan zaniechać ( perf) +gen; ( COMPUT) przerywać (przerwać perf) (zadanie, wykonywanie programu)* * *[ə'bo:t]1) (to lose or bring about the loss of (an unborn child) from the womb.) poronić, wymusić poronienie2) ((of a plan etc) to (cause to) come to nothing.) zarzucać, rezygnować z3) (to stop or abandon (a space mission, eg the firing of a rocket) before it is completed.) zaniechać•- abortion- abortive -
3 abortion
[ə'bɔːʃən]naborcja f, przerywanie nt ciążyto have an abortion — przerywać (przerwać perf) ciążę, poddawać się (poddać się perf) zabiegowi przerwania ciąży
* * *[-ʃən]noun sztuczne poronienie
См. также в других словарях:
poronienie — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. poronienieeń {{/stl 8}}{{stl 7}} samoistne, przedwczesne wydalenie niedostatecznie jeszcze rozwiniętego płodu, wywołane zmianami chorobowymi w organizmie kobiety, także: sztuczne usunięcie ciąży : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
poronienie — n I; lm D. poronienieeń med. «samoistne lub wywołane sztucznie (chirurgicznie) przerwanie ciąży i wydalenie płodu przed ukończonym 18 tygodniem ciąży» Mieć poronienie. ∆ Poronienie nawykowe «wielokrotnie powtarzające się poronienie spowodowane… … Słownik języka polskiego
płód — m IV, D. płodu, Ms. płodzie; lm M. płody 1. «zarodek ludzki lub zwierzęcy w późniejszym stadium rozwoju od momentu, kiedy można rozpoznać morfologiczne cechy gatunkowe (u człowieka od trzeciego miesiąca ciąży)» Rozwój płodu. Prawidłowe,… … Słownik języka polskiego
przerwać — dk IX, przerwaćrwę, przerwaćrwiesz, przerwaćrwij, przerwaćał, przerwaćany przerywać ndk I, przerwaćam, przerwaćasz, przerwaćają, przerwaćaj, przerwaćał, przerwaćany 1. «rwąc przepołowić coś, przedzielić na dwie części, rozerwać, zrobić wyrwę w… … Słownik języka polskiego
samoistny — samoistnyni 1. «istniejący, powstały niezależnie od czegoś innego, samodzielnie, sam przez się» Ruchy samoistne rosnącego pędu rośliny. Poronienie samoistne. 2. «tworzący odrębną całość; nie związany z niczym, nie wchodzący w skład czegoś»… … Słownik języka polskiego
spędzić — dk VIa, spędzićdzę, spędzićdzisz, spędź, spędzićdził, spędzićdzony spędzać ndk I, spędzićam, spędzićasz, spędzićają, spędzićaj, spędzićał, spędzićany 1. «gwałtownie usunąć coś, kogoś z jakiegoś miejsca; zgonić» Spędzić kota z poduszki. Spędzić… … Słownik języka polskiego
samoistny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, samoistnyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} powstały bez wyraźnych przyczyn zewnętrznych, bez woli człowieka, niezależnie od czegoś, sam z siebie; samorzutny : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień