-
1 pokarać
глаг.• наказать -
2 ukarać
глаг.• карать• наказать• наказывать• покарать* * *uka|rać\ukaraćrze, \ukaraćrz, \ukaraćrany сов. наказать;\ukarać mandatem оштрафовать
+ skarać, pokarać, wymierzyć karę* * *ukarze, ukarz, ukarany сов.наказа́тьukarać mandatem — оштрафова́ть
Syn:
См. также в других словарях:
pokarać — dk IX, pokaraćkarzę, pokaraćkarzesz, pokaraćkarz, pokaraćał, pokaraćany 1. «ukarać wiele osób, jedną osobę po drugiej» Pokarał wszystkie dzieci. 2. przestarz. «ukarać kogoś, skazać kogoś na karę» … Słownik języka polskiego
