Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

perdoctē

  • 1 perdocte

    perdoctē, adv. très savamment, à fond.
    * * *
    perdoctē, adv. très savamment, à fond.
    * * *
        Perdocte, Aduerbium. Plaut. Fort scavamment et doctement.

    Dictionarium latinogallicum > perdocte

  • 2 perdocte

    Латинско-русский словарь > perdocte

  • 3 perdocte

    perdoctē, Adv. (perdoctus), sehr unterrichtet, sehr geschickt, Plaut. most. 279.

    lateinisch-deutsches > perdocte

  • 4 perdocte

    perdoctē, Adv. (perdoctus), sehr unterrichtet, sehr geschickt, Plaut. most. 279.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perdocte

  • 5 perdocte

    per-dŏcĕo, cui, ctum, 2, v. a., to teach or instruct thoroughly (rare but class.;

    syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,

    Cic. Sest. 44, 96:

    aliquem,

    Plaut. Capt. 3, 5, 59:

    quanti istuc unum me coquitare perdoces?

    id. Ps. 3, 2, 85:

    si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,

    Ov. R. Am. 490:

    homines,

    Lucr. 5, 1438:

    suam stultitiam,

    to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause:

    dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,

    Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120:

    homo,

    Cic. Balb. 27, 60:

    genitor,

    Stat. S. 5, 3, 2:

    exitio,

    Lucr. 3, 473.— Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.

    Lewis & Short latin dictionary > perdocte

  • 6 calleo

    uī, —, ēre [ callum ]
    1) иметь жёсткую кожу, быть мозолистым (manūs callent LM; plagis costae callent Pl)
    vide sis calleas Pl — смотри, будь твёрд
    3) набить руку, быть искусным, опытным, знать толк (в чём-л.) (cuncta perdocte c. Pl; c. artem illam T; res rusticas L)
    omnes homines callent ad quaestum suum погов. Pl — все люди опытны в том, что касается их выгоды
    dicenda tacendaque c. Pers — знать, о чём следует говорить и о чём молчать
    c. in re aliquā Pl etc. и aliquā re Acc, Pt, Ap — быть искусным (иметь сноровку) в чём-л.

    Латинско-русский словарь > calleo

  • 7 calleo

    calleo, uī, ēre (callum), I) eine harte (dicke) Haut haben, priusquam calleret (sumen), Plin. 11, 211. – durch Schläge od. Arbeit = Schwielen haben, magis calleo quam aprugnum callum callet, Plaut. Pers. 305: ita plagis costae callent, Plaut. Pseud. 136: tun iam callebis, ille festus desidet? Caecil. com. 14: callent rure manus, Auct. Aetnae 265. – II) übtr., durch Erfahrung gewitzigt-, gescheit (verschlagen) sein, praktisch geübt-, erfahren sein, a) intr.: α) absol.: melius quam viri callent mulieres, Acc. fr.: vide sis calleas, Plaut.: qui non in illis rebus exercitatus animus callere iam debet atque omnia minoris aestimare? Serv. Sulpic. in Cic. ep. Vgl. callens. – β) m. in u. Abl., in hoc, Plin. 8, 91: in re quodam modo familiari, Plin. 9, 86. – γ) m. ad u. Akk., ad suum quaestum, Plaut. truc. 932 zw.: ad innectendas letales insidias vitae simplici perquam callens, Amm. 15, 2, 4 (u. so auch 21, 3, 5). – δ) m. Abl. (durch, in), arte vivendi, Sept. Seren. fr.: his artibus, Petr.: astu et fallendo, Acc. fr.: apprime fidibus, Apul.: augurali studio praeter ceteros, Iustin.: usu alcis rei, Liv.: cotidiano usu eius callebant, Val. Max. – b) tr., durch Erfahrung od. Übung etw. los haben, sich auf etw. verstehen, in etw. bewandert sein, Erfahrung haben, (Ggstz. alcis rei ignarum esse, Liv. 35, 26, 10), cuncta perdocte, Plaut.: sensum alcis pulchre, Ter.: cantiunculam in colubras, Pompon. com. fr. 118: ius civile, Gell.: Poenorum iura, Cic.: iura altius, Amm.: historiam Livii et Herodoti, Auson.: urbanas rusticasque res pariter, Liv.: linguam alcis, Petr.: progressus et regressus probe, Apul.: legitimum sonum digitis et arte, Hor.: dicenda tacendaque, Pers. – eine Pers., Probum corde intimo, Auson. prof. 16, 12. p. 66, 4 Schenkl. – m. folg. Infin., Pacuv. tr. 75. Lucr. 2, 978. Hor. carm. 4, 9, 49. Iuven. 4, 142. Curt. 3, 2 (5), 14. – m. folg. Acc. u. Infin., Sisenn. 3. fr. 44 (bei Non. 258, 8). – m. folg. indir. Fragesatz, quo pacto id fieri soleat, calleo, Ter. heaut. 548: quae augurales portenderent alites scientissime callens, Amm. 15, 7, 8: quid augurales alites vel cantus monerent oscinum apprime callens, Amm. 28, 1, 7.

    lateinisch-deutsches > calleo

  • 8 calleo

    calleo, uī, ēre (callum), I) eine harte (dicke) Haut haben, priusquam calleret (sumen), Plin. 11, 211. – durch Schläge od. Arbeit = Schwielen haben, magis calleo quam aprugnum callum callet, Plaut. Pers. 305: ita plagis costae callent, Plaut. Pseud. 136: tun iam callebis, ille festus desidet? Caecil. com. 14: callent rure manus, Auct. Aetnae 265. – II) übtr., durch Erfahrung gewitzigt-, gescheit (verschlagen) sein, praktisch geübt-, erfahren sein, a) intr.: α) absol.: melius quam viri callent mulieres, Acc. fr.: vide sis calleas, Plaut.: qui non in illis rebus exercitatus animus callere iam debet atque omnia minoris aestimare? Serv. Sulpic. in Cic. ep. Vgl. callens. – β) m. in u. Abl., in hoc, Plin. 8, 91: in re quodam modo familiari, Plin. 9, 86. – γ) m. ad u. Akk., ad suum quaestum, Plaut. truc. 932 zw.: ad innectendas letales insidias vitae simplici perquam callens, Amm. 15, 2, 4 (u. so auch 21, 3, 5). – δ) m. Abl. (durch, in), arte vivendi, Sept. Seren. fr.: his artibus, Petr.: astu et fallendo, Acc. fr.: apprime fidibus, Apul.: augurali studio praeter ceteros, Iustin.: usu alcis rei, Liv.: cotidiano usu eius callebant, Val. Max. – b) tr., durch Erfahrung od. Übung etw. los haben, sich auf etw. verstehen, in etw. bewandert sein, Erfahrung haben, (Ggstz. alcis rei ignarum esse, Liv. 35, 26, 10), cuncta perdocte, Plaut.: sensum alcis pulchre, Ter.: cantiuncu-
    ————
    lam in colubras, Pompon. com. fr. 118: ius civile, Gell.: Poenorum iura, Cic.: iura altius, Amm.: historiam Livii et Herodoti, Auson.: urbanas rusticasque res pariter, Liv.: linguam alcis, Petr.: progressus et regressus probe, Apul.: legitimum sonum digitis et arte, Hor.: dicenda tacendaque, Pers. – eine Pers., Probum corde intimo, Auson. prof. 16, 12. p. 66, 4 Schenkl. – m. folg. Infin., Pacuv. tr. 75. Lucr. 2, 978. Hor. carm. 4, 9, 49. Iuven. 4, 142. Curt. 3, 2 (5), 14. – m. folg. Acc. u. Infin., Sisenn. 3. fr. 44 (bei Non. 258, 8). – m. folg. indir. Fragesatz, quo pacto id fieri soleat, calleo, Ter. heaut. 548: quae augurales portenderent alites scientissime callens, Amm. 15, 7, 8: quid augurales alites vel cantus monerent oscinum apprime callens, Amm. 28, 1, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > calleo

  • 9 calleo

    callĕo, ēre, v. n. and a. [callum].
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit., to be callous, to be thickskinned (rare):

    plagis costae callent,

    Plaut. Ps. 1, 2, 4; Caecil. ap. Non. p. 258, 10:

    callent rure manus,

    Auct. Aetn. 260; Plin. 11, 37, 84, § 211.—
    B.
    Trop.
    * 1.
    To be hardened, insensible, unfeeling: in illis rebus exercitatus animus callere jam debet atque omnia minoris existimare, Serv. Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2; cf. callisco.—
    2.
    To be practised, to be wise by experience, to be skilful, versed in; in a pun on the literal sense A. supra:

    callum aprugnum callere aeque non sinam,

    Plaut. Poen. 3, 2, 2; cf. id. ib. v. 1; so id. Pers. 2, 5, 4:

    omnes homines ad suum quaestum callent,

    id. Truc. 5, 40 (cf. id. ib. 2, 4, 62: callidus ad quaestum); Amm. 15, 2, 4: melius quam viri callent mulieres, Att. ap. Non. p. 257, 31 (Trag. Rel. v. 28 Rib.):

    satin' astu et fallendo callet?

    id. ib. p. 258, 6 (Trag. Rel. v. 475 ib.):

    quod periti sumus in vitā atque usu callemus magis,

    id. ib. 258, 5:

    si in re navali, cujus esset ignarus, offendisset, eo plus in ea, quorum usu calleret, spei nactus,

    Liv. 35, 26, 10:

    cottidiano usu ejus (negotii) callebant,

    Val. Max. 8, 12, 1; Plin. 8, 25, 38, § 91; 9, 29, 46, § 86:

    augurandi studio Galli praeter caeteros callent,

    Just. 24, 4, 3: arte, Ser. ap. Non. p. 258, 2; Sol. 8:

    bellis callere,

    by military experience, Sil. 6, 90 sq.: fidibus, App. Flor. n. 18.—
    II.
    Act., to know by experience or practice, to know, have the knowledge of, understand (freq., esp. in the poets;

    in Cic. very rare): memini et scio et calleo et commemini,

    Plaut. Pers. 2, 1, 8; cf. id. ib. 3, 1, 52; id. Poen. 3, 1, 71:

    cuncta perdocte callet,

    id. Most. 1, 3, 122:

    alicujus sensum,

    Ter. Ad. 4, 1, 17: istaec malitiosa non tam calleo, Afran. ap. Non. p. 482, 10 (Com. Rel. v. 124 Rib.):

    in colubras callet cantiunculam,

    Pompon. ib. 482, 9 (Com. Rel. v. 118 ib.):

    jura,

    Cic. Balb. 14, 32; Gell. 16, 10, 3:

    urbanas rusticasque res pariter,

    Liv. 39, 40, 4:

    artem,

    Tac. A. 13, 3:

    legitimum sonum digitis callemus et aure,

    Hor. A. P. 274 al. —
    (β).
    With inf. as object: multaque de rerum mixturā dicere callent, * Lucr. 2, 978; Hor. C. 4, 9, 49; Juv. 4, 142; Pers. 5, 105.—
    (γ).
    With acc. and inf.: quem Marcellini consiliarium fuisse callebant, Sisenn. ap. Non. p. 258, 8.—
    (δ).
    With rel.-clause:

    quo pacto id fieri soleat, calleo,

    Ter. Heaut. 3, 2, 37.—Hence, callens, entis, P. a., acquainted with, versed in, skilful, expert (very rare):

    qui sunt vaticinandi callentes,

    Plin. 21, 31, 105, § 182:

    utriusque linguae,

    Gell. 17, 5, 3:

    bellandi,

    Amm. 16, 12, 32.—
    * Adv.: callenter, skilfully, cunningly; for the class. callide, App. M. 4, p. 150, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > calleo

  • 10 perdoceo

    per-dŏcĕo, cui, ctum, 2, v. a., to teach or instruct thoroughly (rare but class.;

    syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,

    Cic. Sest. 44, 96:

    aliquem,

    Plaut. Capt. 3, 5, 59:

    quanti istuc unum me coquitare perdoces?

    id. Ps. 3, 2, 85:

    si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,

    Ov. R. Am. 490:

    homines,

    Lucr. 5, 1438:

    suam stultitiam,

    to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause:

    dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,

    Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120:

    homo,

    Cic. Balb. 27, 60:

    genitor,

    Stat. S. 5, 3, 2:

    exitio,

    Lucr. 3, 473.— Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.

    Lewis & Short latin dictionary > perdoceo

  • 11 perdoctus

    per-dŏcĕo, cui, ctum, 2, v. a., to teach or instruct thoroughly (rare but class.;

    syn. erudio): res difficilis ad perdocendum,

    Cic. Sest. 44, 96:

    aliquem,

    Plaut. Capt. 3, 5, 59:

    quanti istuc unum me coquitare perdoces?

    id. Ps. 3, 2, 85:

    si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo,

    Ov. R. Am. 490:

    homines,

    Lucr. 5, 1438:

    suam stultitiam,

    to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause:

    dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae,

    Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120:

    homo,

    Cic. Balb. 27, 60:

    genitor,

    Stat. S. 5, 3, 2:

    exitio,

    Lucr. 3, 473.— Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.

    Lewis & Short latin dictionary > perdoctus

См. также в других словарях:

  • sçavamment — Sçavamment, Docte, Literate, Prudenter, Scienter. Fort sçavamment, Perdocte, Perscienter. Personne n a versé en cela plus sçavamment qu Isocrates, Nemo in eo genere scientius versatus Isocrate. Tressçavamment, Scientissime …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»