Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

partícula

  • 1 particula

    particula, ae, f. (Demin. v. pars), I) ein kleiner Teil, ein Stückchen, ein bißchen, ein wenig, caeli, Cic.: arenae, Hor.: hyaenae corii, ein Stückchen Hyänenfell, Scrib. Larg.: particulae errabundae, zerstreute Bruchstücke (einer Schrift), Vitr. – II) insbes.: a) als rhet. t. t., ein Redeteilchen, Quint.: particulae (kleine Notizen), quas ceris mandamus, Quint. – b) als gramm. t. t., eine Partikel, Gell. 2, 17, 6 u.a.

    lateinisch-deutsches > particula

  • 2 particula

    particula, ae, f. (Demin. v. pars), I) ein kleiner Teil, ein Stückchen, ein bißchen, ein wenig, caeli, Cic.: arenae, Hor.: hyaenae corii, ein Stückchen Hyänenfell, Scrib. Larg.: particulae errabundae, zerstreute Bruchstücke (einer Schrift), Vitr. – II) insbes.: a) als rhet. t. t., ein Redeteilchen, Quint.: particulae (kleine Notizen), quas ceris mandamus, Quint. – b) als gramm. t. t., eine Partikel, Gell. 2, 17, 6 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > particula

  • 3 partícula

    par'tikula
    f
    1)

    partícula subatómicaPHYS Partikel f, Teilchen n

    2) GRAMM Partikel f
    sustantivo femenino
    1. [parte pequeña] Teilchen das
    partícula
    partícula [par'tikula]
    num1num también física, química Teilchen neutro; partícula elemental Elementarteilchen neutro; partículas de polvo Staubpartikel neutro plural o femenino plural
    num2num lingüística, gramática Partikel femenino; partícula prepositiva Präfix neutro

    Diccionario Español-Alemán > partícula

  • 4 partícula elemental

    partícula elemental
    Elementarteilchen

    Diccionario Español-Alemán > partícula elemental

  • 5 partícula prepositiva

    partícula prepositiva
    Präfix

    Diccionario Español-Alemán > partícula prepositiva

  • 6 partícula candente

    spa partícula (f) incandescente, partícula (f) candente
    deu heißes Teilchen (n), heiße Partikel (f)

    Seguridad y salud en el diccionario Español-Alemán > partícula candente

  • 7 partícula incandescente

    spa partícula (f) incandescente, partícula (f) candente
    deu heißes Teilchen (n), heiße Partikel (f)

    Seguridad y salud en el diccionario Español-Alemán > partícula incandescente

  • 8 negativus

    negātīvus, a, um (nego), verneinend, actio, Gaius inst.: verba, Gaius dig.: particula, Apul.: orationis pars, Chalcid. Tim.: Ggstz. confirmativus, Serv. Verg. Aen. 2, 247. Schol. Iuven. 6, 457; 14, 127. – subst., negātīva, ae, f. (sc. particula), eine verneinende Partikel, eine Negation, Donat. Ter. Andr. 1, 2, 34.

    lateinisch-deutsches > negativus

  • 9 x

    'ekis
    adj
    1)

    rayos xMED Röntgenstrahlen m/pl

    2)

    partícula xPHYS X-Teilchen n, X-Partikel m

    El mesón es la partícula x. — Das Meson ist das X-Teilchen.

    3)

    telescopio de rayos xASTR Röntgenteleskop n

    4)

    terapia de rayos xMED Strahlentherapie f

    5)

    crosmosoma xBIO X-Chromosomen n/pl

    sustantivo femenino
    X [ˈekis] sustantivo femeninoletra
    x, X das
    ————————
    X sustantivo masculino y femenino

    Diccionario Español-Alemán > x

  • 10 negativus

    negātīvus, a, um (nego), verneinend, actio, Gaius inst.: verba, Gaius dig.: particula, Apul.: orationis pars, Chalcid. Tim.: Ggstz. confirmativus, Serv. Verg. Aen. 2, 247. Schol. Iuven. 6, 457; 14, 127. – subst., negātīva, ae, f. (sc. particula), eine verneinende Partikel, eine Negation, Donat. Ter. Andr. 1, 2, 34.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > negativus

  • 11 cognosco

    cō-gnōsco, gnōvī, gnitum, ere (co und gnōsco = nōsco), einen Ggstd. kennen lernen, erkennen (auch = erproben), wahrnehmen, bemerken, vernehmen, erfahren, ersehen, zur Kenntnis od. Erkenntnis einer Sache gelangen, von etw. unterrichtet werden od. sich unterrichten, u. im Perf. auch = kennen, wissen, durch sinnliche od. geistige Wahrnehmung, durch Autopsie, Lektüre, Umgang, Erfahrung, Studium, I) im allg.: α) m. Acc.: sensus ignem cognoscere vere, Lucr.: c. regiones, Caes.: alcis sepulcrum, Suet.: ephebum Temni, Cic.: infantem, Suet.: multa animalia hoc primum saeculo, Sen.: strepitus pedum, Verg. – miserias sociorum, vernehmen, Cic.: responsum, Nep.: sententiam alcis, Nep.: naturam alcis, Sall.: morem hostium, Sall.: animos omnium facile, Nep.: alqm bene cognovisse, Cic.; vgl. alci bene cognitum esse, Caes. in Cic. ep.: antiquitatem diligenter habere cognitam, Nep. – fidem alcis, Caes.: summam in se voluntatem alcis, Caes. – haec animum cognoscere posse, Lucr.: perspicere cognoscereque naturam rerum, Cic.: ius civile domi, Cic. – m. Abl. wodurch? corpora tactu, Lucr.: matrem risu, Verg.: amnem assiduo venatu, Verg.: alqd experiendo magis quam discendo, Cic.: ea et litteris multorum et nuntiis cognosse, Cic.: Gallos, novam gentem, pace potius cognosci quam armis, Liv. – m. per u. Akk., deditio per nuntios cognita, Sall. fr.: homo per se cognitus (= homo novus), Cic. – m. ab u. ex m. Abl. = von jmd. od. aus etw., ab alqo haec dicta, Caes.: certissima putabo, quae ex te cognoro, Cic.: c. iter hostium ex perfugis, Sall.: alqm ex litteris alcis, Cic.: alqd non tam ex re, quam ex alcis factis decretisque, Cic.: illa cognosces ex aliis; a me pauca et ea summatim, Cic. ep. 10, 28, 3. – m. ab u. ex m. Abl. = an (aus) etw. (s. Held Caes. b. G. 1, 22, 1), id a Gallicis armis et insignibus, Caes.: alqm sermone ab ipso, Phaedr.: ab eiusdem motu numerorum naturam vimque, Cic.: quaedam magis ex aliorum contentione, quam ipsa per sese, Cic.: ex particula parva scelerum et crudelitatis tuae genus universum, Cic.: alcis adventum ex colore vestitus, Caes. – m. in u. Abl. = in od. bei etw., puerum in Iudo, Nep.: acerrimi viri praestantem prudentiam in omnibus rebus, Nep.: quae in vivis modo cognosci possunt, Cels. – m. einem zweiten Acc. als was? c. alqm bonum, Cic.: alqm hominem pudentem et officiosum, Cic.: alqm hominem summā probitate, Cic.: aliter rem publicam se habentem, Cic.: domos atque villas in urbium modum exaedificatas, Sall.: tam praesentes alibi divos, Verg. – m. Genet. od. Abl. der Eigenschaft, kennen lernen = erproben (s. Held Caes. b. G. 1, 28, 4. Nipperd. Tac. ann. 13, 6, 14), alqm magni animi, magnae inter Gallos auctoritatis cognovisse, Caes.: alqm paratissimo animo cognovisse, Cic. – β) m. Acc. u. Infin. u. im Passiv m. Nom. u. Infin., Attici nostri te valde studiosum esse cognovi, Cic.: signo detracto cognoscit sibi pereundum esse, Nep.: magnam multitudinem convenisse hostium in fines Pictonum litteris nuntiisque Duratii cognoscit, Hirt. b. G.: Metello iam antea experimentis cognitum erat genus Numidarum infidum esse, Sall.: cognitus (erkannt, dabei ertappt) Iphicli surripuisse boves, Prop. 2, 3, 52. – per exploratores Caesar cognoscit et montem a suis teneri et Helvetios castra movisse, Caes.: ab his cognoscit non longe ex eo loco oppidum Cassivellauni abesse, Caes.: id factum (esse) ex suis hospitibus cognoverat, Caes.: ex litteris imperatoris ita esse cognovit, Sall. – ecquid ab (an) impressae cognoscis imagine gemmae haec tibi Nasonem scribere verba, Ov.: ut abs te gratissimus esse cognoscerer, Cic. ep. 1, 5. litt. a. § 1. – u. im Abl. absol. (vgl. no. γ), cognito, nachdem man erfahren, in Erfahrung gebracht, cognito vivere Ptolemaeum, Liv.: cognito mandatum sibi auxilium, Aurel. Vict.: ex agrestibus cognito hostium naves ad Aethaliam stare, Liv. – Dafür spätlat. cognito mit folg. quod (den Umstand, daß usw.), Iustin. 1, 7, 9 (dazu Fittb.) u. ö. Treb. Poll. Gallien. 3, 6. Vopisc. Prob. 10, 8. – γ) m. folg. indir. Fragesatz: tandem cognosti, qui siem, Ter.: cognoscite nunc, quae potestas decemviris et quanta detur, Cic.: cognoscendi quid fieret facultas, Caes.: qualis esset natura montis, qui cognoscerent misit, Caes.: id socordiane an casu factum sit, parum cognovi, Sall.: ibi per certos exploratores in singula diei tempora, quae ad Avaricum agerentur, cognoscebat, Caes. – u. im Abl. absol. (vgl. no. β), nachdem man erfahren, in Erfahrung gebracht, Romae nondum cognito, qui fuisset exitus in Illyrico, Tac. – δ) m. folg. de u. Abl. = über etw. Kunde od. Nachricht erhalten (erlangen, sich verschaffen), von etw. unterrichtet werden od. sich unterrichten od. sich unterrichten lassen, habes consilia nostra; nunc cognosce de Bruto, Cic.: ibi cognoscit de Clodii caede, Caes. – de omnibus rebus, quae ad te pertinent, quid actum, quid constitutum sit, optime ex M. Plaetorio cognosces, Cic.: simul consul ex multis de hostium adventu cognovit, Sall.: de meo studio... credo te cognoscere ex litteris tuorum, Cic. – ε) absol.: nobis pleraque digna cognitu obvenere, Tac.: quo res facilior cognitu esset, Cornif. rhet.: id quod ei... facile erit cognitu, Cic.: quae res harum aliquam rem consequantur faciles erunt cognitu, Cic.

    II) insbes.: a) wie erkennen, als allg. Ausdr. auch = wiedererkennen (s. Gernh. Cic. Lael. 1, 5. Benecke Cic. Cat. 3, 5, 10 u. Iustin. 2, 6, 20. Kritz u. Fabri Sall. Cat. 47, 3. Fabri Liv. 24, 16, 5. Mencken Observv. p. 113 sqq.), et signum et manum suam, Cic.: pecus, Liv.: suas res, sua, Liv.: Cratippum, Cic.: inimicos suos, Sall.: inter ceteras Veturiam, Liv.: alqm facie (am G.), Liv.: cuius erat facies, in qua mater paterque cognosci possent, Ov.: alii cives Romani, ne cognoscerentur, involutis e carcere capitibus rapiebantur, Cic. – b) vor Gericht jmd. als eine bestimmte Pers. erkennen u. dadurch jmds. Identität (d.i. daß er ein röm. Bürger sei u. seinen Namen mit Recht trage) bezeugen, bescheinigen, cum eum Syracusis amplius centum cives Romani cognoscerent, Cic. II. Verr. 1, 14: u. so Cic. Verr. 5, 72. – c) (wie ἀναγιγνώσκειν) von einer Schrift Kenntnis nehmen, sich mit einer Schrift dem Inhalt nach bekannt machen, sie einsehen, eine Schrift, einen Schriftsteller lesen, studieren, α) übh.: litteras, Cic. u. Nep.: libellum, Suet.: librum, Nep.: Servii orationem, Cic.: audire oratores Graecos cognoscereque eorum litteras, Cic.: edicta veterum praetorum legere atque c., Gell.: c. Demosthenem totum, Cic.: auctores, Tac. dial. – absol., quid tam iucundum cognitu atque auditu, quam sapientibus sententiis gravibusque verbis ornata oratio et perpolita? Cic. – d) wie γιγνώσκειν u. das alttestam. erkennen, euphemist. vom fleischlichen Umgange, virum, Ov.: uxorem alcis adulterio, Iustin.: Postumia stupro cognita, Tac.: tacito iam cognita furto Deidamia mihi, Stat. – e) beurteilend in etw. Einsicht gewinnen od. zu gewinnen suchen, etw. prüfen, untersuchen, α) übh.: accipe et cognosce signum, Plaut. Pseud. 988: nam et cognoscendi et ignoscendi dabitur peccati locus, Ter. heaut. 218: u. so prüfen u. dah. unterscheiden, ova, Cic. Acad. 2, 86: numerum tuorum militum reliquiasque, mustern, Cic. Pis. 92. – β) v. Theaterpublikum, favete, adeste aequo animo et rem cognoscite, Ter.: aequum est vos cognoscere atque ignoscere, si etc., Ter. – γ) v. Sachwalter, eine zu verteidigende Sache, rem tantam, tot controversiis implicatam, Cic.: causas diligenter penitusque, Cic. – δ) v. Richter od. einem andern Magistrate u. dgl. untersuchen, eine Untersuchung (ein Verhör) anstellen, Gericht halten, m. Acc., causam od. causas, Cic.: causā cognitā (Ggstz. causā incognitā), Cic. – m. de u. Abl., de agro Campano, Cic.: de hereditate, Cic.: cognoscere statuereque de controversiis regum, Liv.: de eorum postulatis, Caes.: c. de actis Caesaris, Cic.: de servo corrupto, ICt. – absol., Verres adesse iubebat, Verres cognoscebat, Verres iudicabat, Cic.: Caesar ut cognosceret, postularunt, Caes.: magistratibus pro tribunali cognoscentibus, Suet. – / Perf. -Formen zsgzg. cognosti, cognostis, cognorim, -ris, -rit, cognoram, cognossem, cognossent, cognoro, cognosse, oft bei Cic. u.a., s. Neue-Wagener Formenl.3 3, 487 u. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 145. – cognoscin = cognoscisne, Plaut. Amph. 822 codd.; Poen. 5, 3, 11 codd.; vgl. C. F. W. Müller Nachtr. usw. S. 101. – vulg. Partiz. Perf. Pass. cognotus, Itala (Cant.) Luc. 24, 35; Itala (Clar.) 1. Cor. 13, 12.

    lateinisch-deutsches > cognosco

  • 12 coniunctivus

    coniūnctīvus, a, um (coniunctus), verbindend, zur Verbindung dienlich (spät. gramm. t. t.), particula, Tert. adv. Herm. 26: modus, der Konjunktiv, Mart. Cap. 3. § 310 u. Gramm. – subst., coniūnctīvus, ī, m. (sc. modus), Donat. Ter. Phorm. 2, 2, 27 u.a. Gramm.

    lateinisch-deutsches > coniunctivus

  • 13 disiunctivus

    disiūnctīvus (dīiūnctīvus), a, um (disiungo), einander entgegengesetzt, einen Gegensatz enthaltend, a) in der Logik, Gell. 5, 11, 8: proloquium disi., ein regelrechter Disjunktivsatz, streng geschiedener Gegensatz, Gell. 5, 11, 9. – b) in der Gramm., disjunktiv (Ggstz. copulativus), coniunctio, Ascon. in Cic. pro Scaur. 2. § 23, 18 B.: particula, Serv. Verg. Aen. 2, 37. – prägn., durch disjunktive Partikeln ausgedrückt, modus, Papin. dig. 35, 1, 78: condiciones, African. dig. 45, 1, 63.

    lateinisch-deutsches > disiunctivus

  • 14 dolo [1]

    1. dolo, āvi, ātum, āre, I) mit einem Hau- oder Schneidewerkzeug bearbeiten, behauen, beschlagen, materiem, Lucr.: materia dolatur, Vitr.: lignum, Iuven., u. Augustin.: robur, Cic.: stipes falce dolatus, Prop.: scyphus caelo dolītus (s. unten /), ziselierter, Varro. – übtr., alcis caput lumbosque saligno fuste, mit dem Knüttel (Prügel) bearbeiten, weidlich durchwalken, Hor.: u. so dolata mille plagis sinciputis particula, Petron.: im obszönen Sinne = futuere, Pompon. com. 82. – II) prägn., mit der Axt zimmern, non est (homo) e saxo sculptus aut e robore dolatus, Cic. Acad. 2, 101. – übtr., d. dolum, Ränke schmieden, Plaut. mil. 938: illud opus, aus dem gröbsten bearbeiten (Ggstz. perpolire), Cic. de or. 2, 54. – / Nbf. Partiz. Perf. dolītus (v. *dolio, īre), Varro sat. Men. 7.

    lateinisch-deutsches > dolo [1]

  • 15 inceptivus

    inceptīvus, a, um (incipio), anfangend, anhebend, als gramm. t. t., verbi littera, Anfangsbuchstabe, Diom. 367, 2: particula ( wie verum), Donat. Ter. eun. 317 u. adelph. 168.

    lateinisch-deutsches > inceptivus

  • 16 interrogativus

    interrogātīvus, a, um (interrogo) = ερωτηματικός (Gloss. II, 315, 7), zur Frage gehörig, fragend, Frage-, Prisc. 17, 47: adverbia, Prisc. 17, 47 u. 28: particula, Diom. 437, 29 u. 438, 2: coniunctio, Diom. 417, 9.

    lateinisch-deutsches > interrogativus

  • 17 particularis

    particulāris, e (particula), einen Teil betreffend, Ps. Apul. de Plat. 3. p. 268 u. 271 H. Cod. Iust. 9, 6, 6. Cod. Theod. 11, 5, 4. Th. Prisc. 2. chr. 21.

    lateinisch-deutsches > particularis

  • 18 particulatim

    particulātim, Adv. (particula), I) teilweise, Cornif. rhet. u.a.: Ggstz. ubique, Lact. 2, 10, 23. – II) stückweise, Varro r. r. 2. praef. 2.

    lateinisch-deutsches > particulatim

  • 19 particulatio

    particulātio, ōnis, f. (particula), die Zerteilung, Zerstückelung, Mart. Cap. 9. § 953.

    lateinisch-deutsches > particulatio

  • 20 particulo

    particulo, ōnis, m. (particula), der Teilnehmer, Genosse, Miterbe, Pompon. com. 140.

    lateinisch-deutsches > particulo

См. также в других словарях:

  • particulă — PARTÍCULĂ, particule, s.f. 1. Parte foarte mică dintr o substanţă, dintr o materie. ♢ (fiz.) Particulă elementară = particulă constitutivă a materiei (electron, proton etc.) care se prezintă ca o unitate cu însuşiri specifice şi nu poate fi… …   Dicționar Român

  • Partícula — Saltar a navegación, búsqueda Una partícula puede ser: un grano, una cantidad muy pequeña o insignificante de algo. una partícula subatómica, constituyente de la materia, que a su vez puede ser: una partícula elemental una partícula compuesta los …   Wikipedia Español

  • partícula — (Del lat. particŭla). 1. f. Parte pequeña de materia. 2. Gram. Parte invariable de la oración, que sirve para expresar las relaciones que se establecen entre frases o vocablos. 3. Gram. Elemento que entra en la formación de ciertos vocablos; p.… …   Diccionario de la lengua española

  • partícula — sustantivo femenino 1. Parte muy pequeña de una cosa: partículas radiactivas. 2. Cuerpo muy pequeño: partículas contaminantes. Hay muchas partículas de polvo en el aire. 3. Área: linguística Palabra invariable: Las partículas del español son el… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • partícula W — Partícula subatómica eléctricamente cargada que transmite la fuerza nuclear débil, la cual controla la desintegración radiactiva (ver radiactividad) de algunos núcleos atómicos. El descubrimiento de la partícula W en 1983 por equipos dirigidos… …   Enciclopedia Universal

  • partícula — s. f. 1. Parte muito diminuta. 2. Corpo infinitamente pequeno. = CORPÚSCULO 3.  [Gramática] Palavra de forma invariável, como a conjunção, a preposição, etc. 4.  [Gramática] Monossílabo átono. 5.  [Liturgia] Hóstia (ex.: partícula consagrada).… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • partícula — 1. cualquier unidad fundamental de materia. 2. fragmento o grano diminuto. Diccionario Mosby Medicina, Enfermería y Ciencias de la Salud, Ediciones Hancourt, S.A. 1999 …   Diccionario médico

  • particula — v. particola …   Enciclopedia Italiana

  • Partícula — (Del lat. particula.) ► sustantivo femenino 1 Parte muy pequeña de una cosa: ■ me ha entrado una partícula de polvo en el ojo. SINÓNIMO porción 2 Cuerpo que es muy pequeño: ■ los átomos son partículas de la molécula. 3 GRAMÁTICA Denominación… …   Enciclopedia Universal

  • partícula — {{#}}{{LM P29255}}{{〓}} {{SynP29961}} {{[}}partícula{{]}} ‹par·tí·cu·la› {{《}}▍ s.f.{{》}} {{<}}1{{>}} Parte muy pequeña de materia: • En los rayos de luz que dejaba pasar la persiana se veían las partículas de polvo.{{○}} {{<}}2{{>}} {{♂}}En… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • partícula — s f 1 Parte muy pequeña de algo: una partícula de polvo, una partícula de oro 2 (Fís) Parte muy pequeña de materia, como el átomo, la molécula, etc 3 Partícula elemental (Fís) La que no se puede considerar como divisible, sino unitaria, como el… …   Español en México

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»