Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

pŭgĭl

  • 1 pugil

    pŭgĭl, ĭlis, m. (abl. -ĭli, -ĭle) [cf. pugnus] athlète au pugilat, pugiliste, boxeur.    - pūgĭl (avec ū long), Prud. Sym. 2, 516.    - [gr]gr. πύξ, adv.: avec le poing. --- πυγμή, ῆς: poing.    - Gell. 3, 15, 3; Cic. Tusc. 2, 17, 40; 2, 23, 55; Brut. 69, 243; Ter. Eun. 2, 3, 24; Hor. C. 4, 2, 18; 4, 3, 4; S. 2, 3, 30; A. P. 84; Ov. Am. 3, 2, 54; id. F. 5, 700; Suet. Aug. 45; Calig. 18.    - os pugilis, Gall. d. Suet. Gram. 22: impudence.    - voir hors site pugil.
    * * *
    pŭgĭl, ĭlis, m. (abl. -ĭli, -ĭle) [cf. pugnus] athlète au pugilat, pugiliste, boxeur.    - pūgĭl (avec ū long), Prud. Sym. 2, 516.    - [gr]gr. πύξ, adv.: avec le poing. --- πυγμή, ῆς: poing.    - Gell. 3, 15, 3; Cic. Tusc. 2, 17, 40; 2, 23, 55; Brut. 69, 243; Ter. Eun. 2, 3, 24; Hor. C. 4, 2, 18; 4, 3, 4; S. 2, 3, 30; A. P. 84; Ov. Am. 3, 2, 54; id. F. 5, 700; Suet. Aug. 45; Calig. 18.    - os pugilis, Gall. d. Suet. Gram. 22: impudence.    - voir hors site pugil.
    * * *
        Pugil, pugilis, com. g. Pugiles. Cic. Qui anciennement s'exercoyent au combat à grand coups de poing és lieux publiques.

    Dictionarium latinogallicum > pugil

  • 2 pugil

    pugil, ilis, Abl. ilī, m. (vgl. pug-nus, πυγ-μή, πύξ), der Kämpfer mit dem Cästus, der Faustkämpfer, Ter., Cic. u.a.: pugiles catervarii, s. catervārius: os pugilis, harte, unverschämte Stirn, Asin. Gall. b. Suet. gr. 22. – Nbf. pugilis, is, m., Varro sat. Men. 89. – / Abl. Plur. pūgilibūs gemessen bei Prud. c. Symm. 2, 518.

    lateinisch-deutsches > pugil

  • 3 pugil

    pugil, ilis, Abl. ilī, m. (vgl. pug-nus, πυγ-μή, πύξ), der Kämpfer mit dem Cästus, der Faustkämpfer, Ter., Cic. u.a.: pugiles catervarii, s. catervarius: os pugilis, harte, unverschämte Stirn, Asin. Gall. b. Suet. gr. 22. – Nbf. pugilis, is, m., Varro sat. Men. 89. – Abl. Plur. pūgilibūs gemessen bei Prud. c. Symm. 2, 518.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pugil

  • 4 pugil

        pugil ilis, m    [PAC-], one who fights with the cestus, a fist-fighter, boxer, pugilist: pugilem esse (virginem) aiunt, T.: Olympionices: Illum non labor Isthmius Clarabit pugilem, H.
    * * *
    boxer, pugilist

    Latin-English dictionary > pugil

  • 5 pugil

    pŭgil, ĭlis (u scanned long, Prud. Contr. Symm. 2, 516; nom. pugilis, Varr. Sat. Men. 22, 2, p. 116), m. [root pug- in Gr. pux, with the fist; cf.: pugna, pugillus, pungo, etc.].
    I.
    One who fights with the cestus, a boxer, pugilist, Gell. 3, 15, 3; Cic. Tusc. 2, 17, 40; 2, 23, 55; id. Brut. 69, 243; Ter. Eun. 2, 3, 24; Hor. C. 4, 2, 18; 4, 3, 4; id. S. 2, 3, 30; id. A. P. 84; Ov. Am. 3, 2, 54; id. F. 5, 700; Suet. Aug. 45; id. Calig. 18.—
    * II.
    Transf.: os pugilis, a hardened, i. e. shameless forehead, Asin. Gall. poët. ap. Suet. Gram. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > pugil

  • 6 pugil

    Латинско-русский словарь > pugil

  • 7 pugil

    кулачный боец (1. 7 § 4 D. 9, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > pugil

  • 8 pycta

    pycta or pyctes, ae, m., = puktês.
    I.
    Lit., a boxer, pugilist (pure Lat. pugil), Plin. 7, 47, 48, § 152; Sen. Contr. 1, 3; Phaedr. 4, 24, 5; Tert. Anim. 46; id. adv. Gnost. 6.—

    When occurring with pugil, pyctes denotes a boxer who fights in the Greek manner, and pugil one who fights in the Roman manner,

    Tert. Jejun. 17 fin.; Inscr. Orell. 2530.—
    II.
    Transf., of a fighting-cock (from pyctes), Col. 8, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > pycta

  • 9 pyctes

    pycta or pyctes, ae, m., = puktês.
    I.
    Lit., a boxer, pugilist (pure Lat. pugil), Plin. 7, 47, 48, § 152; Sen. Contr. 1, 3; Phaedr. 4, 24, 5; Tert. Anim. 46; id. adv. Gnost. 6.—

    When occurring with pugil, pyctes denotes a boxer who fights in the Greek manner, and pugil one who fights in the Roman manner,

    Tert. Jejun. 17 fin.; Inscr. Orell. 2530.—
    II.
    Transf., of a fighting-cock (from pyctes), Col. 8, 2, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > pyctes

  • 10 pycta

    pycta, ae, m. u. pyctēs, ae, m. (πύκτης), der Faustfechter, rein lat. pugil, a) ein., Phaedr., Sen. u.a.: neben pugil (dem nach röm. Weise kämpfenden) = der nach griech. Weise kämpfende, Tert. u. Inscr.: Plur. pyctae neben athletae u. luctatores, Iunior. orb. descr. 19 (Class. auct. 3, 396). – b) übtr., v. Kampfhahn, Colum. 8, 2, 5. – / Nom. pycta zB. Plin. 7, 152: Nom. pyctes, Colum. 8, 2, 5. Tert. scorp. 6 u.a.

    lateinisch-deutsches > pycta

  • 11 pycta

    pycta, ae, m. u. pyctēs, ae, m. (πύκτης), der Faustfechter, rein lat. pugil, a) ein., Phaedr., Sen. u.a.: neben pugil (dem nach röm. Weise kämpfenden) = der nach griech. Weise kämpfende, Tert. u. Inscr.: Plur. pyctae neben athletae u. luctatores, Iunior. orb. descr. 19 (Class. auct. 3, 396). – b) übtr., v. Kampfhahn, Colum. 8, 2, 5. – Nom. pycta zB. Plin. 7, 152: Nom. pyctes, Colum. 8, 2, 5. Tert. scorp. 6 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pycta

  • 12 pugilatio

    pugilātio, ōnis f. и pugilātus, ūs m. [ pugil ]

    Латинско-русский словарь > pugilatio

  • 13 pugilator

    pugilātor, ōris m. Eccl = pugil

    Латинско-русский словарь > pugilator

  • 14 pugilatorius

    Латинско-русский словарь > pugilatorius

  • 15 pugilice

    Латинско-русский словарь > pugilice

  • 16 pugilis

    is m. Vr = pugil

    Латинско-русский словарь > pugilis

  • 17 pugilor

    —, ārī depon. [ pugil ]
    1) биться на кулаках, вести кулачный бой Ap, Treb
    2) брыкаться, лягаться ( equus pugilatur unguibus in aliquem Ap)

    Латинско-русский словарь > pugilor

  • 18 pycta

    (pyctēs), ae m. (греч. ; лат. pugil)

    Латинско-русский словарь > pycta

  • 19 corono

    corōno, āvī, ātum, āre (corona), bekränzen, umkränzen, bei Ang. womit? m. Abl., I) eig.: a) übh.: cratera od. vina, den Mischkessel mit Laubgewinden umkränzen, Hor. u. Verg.: templa, Ov.: locum fronde funereā, Verg.: marino rore deos fragilique myrto, Hor.: Terminum diversa pro parte, Ov.: victimas, Plin.: ille qui spinis coronatus est (v. Christus), Augustin. – Oft im Partic. Perf., α) v. lebl. Subjj.: coronatae arae, Prop.: c. canistra, Ov.: c. capilli, Ov.: coronatum solito more caput, Val. Max.: c. frons, Ov.: c. carinae, Prop.: c. puppis, Ov.: c. lintres, Ov.: c. phaselus, Prop.: postes lauro coronati, Quint. – β) v. leb. Wesen: coronati aselli, equi, iuvenci, Prop. u. Ov. – u. (v. Pers.) populus coronatus spectavit, Liv.: sedebat in rostris collega tuus, amictus togā purpureā, in sella aurea, coronatus, Liv.: coronati ad omnia pulvinaria supplicaverunt, Liv.: sequebantur epulae, quas inibant propinqui coronati, Cic.: anus hederā coronatae, Varro LL.: decemviri coronati laureā, Liv.: coronatus laureā coronā, Liv.: coronatus spinis, mit einer Dornenkrone, Lact. – m. Ang. woran? poet. durch Acc., coronatus nitentes malobathro Syrio capillos, Hor. – Passiv medial = sich bekränzen, hederā coronantur Bacchico ritu, Macr. sat. 1, 18, 2. – Partiz. subst., corōnātī, ōrum, m., Leute mit Kränzen (Kronen), volgum autem tam chlamydatos (Leute mit der Chlamys) quam coronatos voco, Sen. de vit. beat. 2, 2. – b) einen Sieger im Wettkampf bekränzen, krönen,victores oleā od. oleastro Olympiae, Plin.: victores lauro Delphis, Plin.: coronari utroque certamine, Quint.: sunt eo modo multi coronati (poëtae), Quint.: coronatus pugil, Quint.: Homerus laudatus et coronatus, Min. Fel. – u. m. Acc. worin? magna coronari Olympia (nach dem griech. στεφανοῦσθαι Ολύμπια μεγάλα), in den großen olymp. Spielen den Kranz (vom wilden Ölbaume) als Sieger erhalten, Hor.: coronatus de oratoribus, aus dem Kreise der Redner, im Wettkampfe mit den Rednern, Suet. Dom. 13, 1. – c. comoediam de sententia iudicum, die K. krönen, der K. den Preis zuerkennen, Suet. Claud. 11, 2: coronari novo nomine, mit einem n. N. als Siegespreis geziert werden, Plin. 22, 10. – c) einen Kriegsgefangenen beim Ausstellen zum Verkauf als Sklaven bekränzen, venire (verkauft werden) coronatum (= sub corona venire, s. 1. corōna), Cato de re mil. fr. 2. – II) übtr., umkränzen = kranzartig umgeben, umschließen (s. Bünem. Lact. inst. 4, 26, 23 u. zu de opif. dei 10, 27), a) v. dem selbst, was umgibt: pluma columbarum cervices collumque coronat, Lucr.: silva coronat aquas cingens latus omne, Ov.: coronant myrteta summum lacum, krönen oben den Rand des Sees, Ov.: solem itineribus (mit ihrer Laufbahn), v. Gestirnen, Vitr.: simplex aetheris dorsum sacratā amoenitate lucis (v. Gestirnen), Apul.: cervicula psittaci circulo mineo velut aureā torqui pari fulgoris circumactu cingitur et coronatur, Apul.: sol circa domum patris eius fulgido ambitu coronatus, Lampr.: papillae parvis orbibus coronata, Lact. – v. Menschen, regem illum mundi coronamus, umgeben (umstehen) im Kreise, Lact. – b) v. Pers., die mit etw. umgeben: c. castra suggestā humo, Prop.: c. omnem abitum custode, umstellen, Verg. – / Parag. Infin. Praes. coronarier, Arnob. 5, 7.

    lateinisch-deutsches > corono

  • 20 pernotus

    per-nōtus, a, um, sehr bekannt, Dioxippus pugil ob eximiam virtutem virium regi pernotus et gratus, Curt. 9, 7 (28), 16: Marathon Persicā maxime clade pernotus, Mela 2, 3, 6 (2. § 45): id accĭdere pernotum est auditorum facilitate, Min. Fel. Oct. 14, 4.

    lateinisch-deutsches > pernotus

См. также в других словарях:

  • PUGIL — dictus a pugna, et pugna a pugno, inquit Donatus in Prolog. Hecyrae, Veteres namque ante usum ferri et xrmorum, pugnis et calcibus et morsibus, corporumque luctatione certabant. Similiter, qui Latinis Pugil, Graecis πύκτης, a πὺξ, pugnô. Ita ergo …   Hofmann J. Lexicon universale

  • púgil — adj. 2 g. s. m. 1.  [Antigo] Que ou quem luta usando os punhos. = ATLETA, PUGILISTA • adj. 2 g. 2. Que gosta de lutar ou de brigar. = BELICOSO   ‣ Etimologia: latim pugil, ilis, pugilista …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • púgil — (Del lat. pugil, ĭlis). 1. m. Luchador que por oficio contiende a puñetazos. 2. Gladiador que contendía o combatía a puñetazos …   Diccionario de la lengua española

  • Pugil — Pu gil, n. [L. pugillus, pugillum, a handful, akin to pugnus the fist.] As much as is taken up between the thumb and two first fingers. [Obs.] Bacon. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • púgil — sustantivo masculino 1. Boxeador. Sinónimo: pugilista. 2. Gladiador romano que luchaba con los puños …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • púgil — (Del lat. pugil, ilis.) ► sustantivo masculino 1 DEPORTES Persona que pelea en un combate de boxeo: ■ los dos púgiles mantuvieron una disputada lucha. SINÓNIMO boxeador 2 HISTORIA Gladiador que peleaba con los puños. * * * púgil (del lat. «pugil …   Enciclopedia Universal

  • púgil — {{#}}{{LM P32188}}{{〓}} {{SynP32962}} {{[}}púgil{{]}} ‹pú·gil› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Persona que se dedica profesionalmente a boxear. {{<}}2{{>}} {{♂}}En la antigua Roma,{{♀}} gladiador o persona que en los juegos públicos combatía con… …   Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos

  • Púgil en reposo — Saltar a navegación, búsqueda El Púgil en reposo (Inv. 1055) El Púgil en reposo o Púgil de las Termas es una escultura de bronce de 1,20 metros de altura. Encontrado en las Termas de Constantino (Arlés), en …   Wikipedia Español

  • Pugil stick — A pugil stick is a heavily padded training weapon used by military personnel for bayonet training since the 1930s or 1940s. Similar to a quarterstaff or Japanese bo , the pugil stick may be marked at one end to indicate which portion represents… …   Wikipedia

  • púgil — pú|gil Mot Pla Nom masculí …   Diccionari Català-Català

  • púgil — sustantivo masculino boxeador. * * * Sinónimos: ■ boxeador, luchador, contendiente …   Diccionario de sinónimos y antónimos

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»