osobnik

См. также в других словарях:

• osobnik — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż IIa {{/stl 8}}{{stl 7}} jednostkowy okaz gatunku w przeciwstawieniu do pojęcia gatunku : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poszczególne osobniki tego gatunku różnią się ubarwieniem. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• osobnik — m III, DB. a, N. osobnikkiem 1. lm M. i «jednostkowy okaz gatunku; jednostka» Osobniki z rodziny baldaszkowatych. Dobrze rozwinięte osobniki. 2. lm M. osobnikicy, DB. ów «osoba, człowiek, indywiduum (często z odcieniem ujemnym)» Podejrzany… …   Słownik języka polskiego

• typ — m IV, D. u, Ms. typpie; lm M. y 1. «model, wzór, któremu odpowiada pewna seria przedmiotów, ludzi, zjawisk, form» Ciekawy, antypatyczny, zabawny typ człowieka. Oryginalny typ urody. Filmy jednego typu. Broń, samochód dawnego, starego typu. Szkoły …   Słownik języka polskiego

• typ — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. typpie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} określony zespół cech, z którym identyfikuje się jakąś część osób, zwierząt, rzeczy, zjawisk itp.; model, wzór : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• cześć — ż V, DCMs. czci, blm 1. «szacunek, poważanie, poszanowanie, uznanie; kult, uwielbienie» Postawa pełna czci. Mieć kogoś, coś w wielkiej czci. Otaczać kogoś, coś czcią. Ucałować coś ze czcią. Żywić dla kogoś cześć. ◊ Cześć komuś, czemuś «skrót… …   Słownik języka polskiego

• indywiduum — n VI; lm M. indywiduumdua, D. indywiduumduów 1. «poszczególna jednostka, poszczególny żywy organizm; osobnik» 2. lekcew. «osoba bliżej nie znana (zwykle podejrzana, niepewna); osobnik» Nędzne, podłe, podejrzane indywiduum. ‹łac.› …   Słownik języka polskiego

• rękawica — 1. książk. Podjąć, podnieść (rzuconą) rękawicę a) «przyjąć wyzwanie na pojedynek» b) «zdecydować się na polemikę z kimś wrogo lub krytycznie nastawionym»: Jakiś zazdrośnik (...) zarzucił mu, że nie stać go na taki dowód odwagi jak wagary. –… …   Słownik frazeologiczny

• albinotyczny — albinotycznyni «odnoszący się do albinizmu, odznaczający się albinizmem, będący albinosem» Osobnik albinotyczny. Odmiana albinotyczna …   Słownik języka polskiego

• alergiczny — alergicznyni «odnoszący się do alergii, wywołany przez alergię lub wywołujący ją; dotknięty alergią» Choroba, skaza alergiczna. Schorzenie alergiczne. Objawy alergiczne. Alergiczne działanie tytoniu. Alergiczny osobnik …   Słownik języka polskiego

• alergik — m III, DB. a, N. alergikkiem; lm M. alergikicy, DB. ów «osobnik dotknięty alergią, chory na chorobę alergiczną» …   Słownik języka polskiego

• anormalny — anormalnyni «odbiegający od normy, niezgodny z wzorem, nieprawidłowy, nienaturalny, niezwykły; o człowieku: chory psychicznie; nienormalny» Anormalne warunki, anormalne zjawisko. Stan anormalny. Anormalny osobnik …   Słownik języka polskiego